ik kan niet meer

Bibiane,als ik jouw verhaal lees, lees ik alleen maar liefde en nog es liefde voor sloebertje. Dat weet hij dus ook, dieren zijn zeer intuiief. Ik bedacht me dat ook over mijn ladietje, ze moet het gevoeld hebben hoe zielsveel ik gehecht was aan haar, ze heeft die onvoorwaardelijke mensenliefde ervaren alleen dat van die bank ....dat voel ik in de stilte die ze achterlaat.. meer dan ooit. Als ik mocht kiezen tuusen 100 miljard euro of een week nog met lady, dan was de keus onmiddelijk op die ene onbetaalbare week met Lady gevallen.

Daphne, ik vind het geweldig dat je uit eerbetoon voor jouw luna een soortgenoot van hem uit een asiel gaat halen!! Zij/hij zal moeten wennen maar op een gegeven moment heb je een band..je bent echt hun engel.

Machteld, lief dat je ook een kaarsje aansteekt voor Leentje. Zal ik ook doen voor luna. En bedankt voor je woorden, ik ben echt blij dat hier een plek is om eerlijk te kunnen zeggen hoe je je voelt en wat er gebeurt is. Er is zoveel herkenning. Ook Diane, zo lief dat je dat doet voor murdoch.

Heel veel sterkte met het verlies van je maatje

lady
ik weet het ,ik zou ook kiezen voor mijn ventje in plaats van geld of andere dingen ,kon ik hem nog maar één dagje bij me hebben ,het laten inslapen helemaal anders laten verlopen,niet meer paniekeren en hem thuis laten in zijn vertrouwde mandje,die dierenarts van dienst ja dat meisje vond zijn adertjes niet meer,ze prikte altijd maar tot ik zei dat ze moest ophouden dat het zo niet kon,hij sliep wel diep en voelde niets meer zei ze maar ik kon het niet meer zien,ik zei er is nog een ander manier au b maar stop ermee,toen deed ze het anders net zoals ze met mijn eerste hondje hebben gedaan en tot overmaat van ramp lukte ook dat niet meteen,ik werd bijna gek,de manier waarop nooit meer willen ze niet naar mijn huis komen dan bel ik da op tot er één wil komen
uiteindelijk kreeg hij dan toch een waardig afscheid in het crematorium,hij lag heel mooi,je kunt dit zien op mijn profiel,maar het de laatste knuffel die ik hem kon geven,nu zit hij hier diep in mijn hart en ik hoop dat ik hem vlug terug mag zien

lady
ik weet het ,ik zou ook kiezen voor mijn ventje in plaats van geld of andere dingen ,kon ik hem nog maar één dagje bij me hebben ,het laten inslapen helemaal anders laten verlopen,niet meer paniekeren en hem thuis laten in zijn vertrouwde mandje,die dierenarts van dienst ja dat meisje vond zijn adertjes niet meer,ze prikte altijd maar tot ik zei dat ze moest ophouden dat het zo niet kon,hij sliep wel diep en voelde niets meer zei ze maar ik kon het niet meer zien,ik zei er is nog een ander manier au b maar stop ermee,toen deed ze het anders net zoals ze met mijn eerste hondje hebben gedaan en tot overmaat van ramp lukte ook dat niet meteen,ik werd bijna gek,de manier waarop nooit meer willen ze niet naar mijn huis komen dan bel ik da op tot er één wil komen
uiteindelijk kreeg hij dan toch een waardig afscheid in het crematorium,hij lag heel mooi,je kunt dit zien op mijn profiel,maar het de laatste knuffel die ik hem kon geven,nu zit hij hier diep in mijn hart en ik hoop dat ik hem vlug terug mag zien

Dank je Caro en de boefies!

Bibiane, het is zon leuke foto van sloebertje. Hoe lang heb je sloebertje gehad?
Voor mij is het nu een week terug dat ik mijn dierbaarste lady heb moeten laten begraven. En toen ik thuis kwam net voel ik weer zon verdriet, pijn. Als ik een rustige dag heb (gisteren) gaat het beter, meer vrede en het gevoel dat ze in mijn hart woont e gewoon bij me is, maar vandaag een drukke dag dan vliegt het me zo aan het gemis een stukje thuisbasis. Kan op dit moment anderen ook niet echt tot steun zijn.

hello
ik heb sloebertje 12 jaar gehad ,het is vandaag acht maanden dat ik hem kwijt ben,en ja ik heb nog zo veel verdriet,ik mis hem bij zoveel dingen bij alles wat ik doe omdat hij ook steeds bij me was,deed ik bv de was in de machine dan zat hij op mij gesorteerde was die op de grond lag tot ik deze van onder zijn kontje wou trekken ,ging ik naar boven ja dan lag hij onderaan de trap omdat hij zelf geen trappen liep;hoe kan het dan anders dan dat je het mist hij was gewoon mijn beste vriend
ik weet niet eens of ik ooit zal kunnen een ander hondje nemen,soms denk ik dat het beter zou gaan omdat ik dan weer met dat ander ventje zou bezig zijn,maar dan voel ik me terug schuldig tegenover sloebertje,ik wil geen ander ik wil hem terug maar dat kan niet dat weet ik wel
je moet je niet schuldig voelen omdat je nu geen steun kan zijn voor anderen,zo is dat nu eenmaal nu is de een de steun voor iemand en de volgende dag kan het omgekeerd zijn,we zijn er om elkaar te steunen toch,schrijf maar gewoon als dat je goed doet dat doe ik ook
nog veel sterkte

Bibiane dank je. Heb je een paar keer Daphne genoemd en omgekeerd per ongeluk. Neeeeee, zelf kan ik het niet meer, een andere hond(je)Dit is de derde keer dat ik dit meemaak en hetverdriet sloopt me Eerst 'once in a life time hond' Jopiethan, toen dobermann Shaka die ik tegenkwam in een asiel waar ik stage liep, ze had kanker was 13 jaar en lag de hele dag op de koude betonnen vloer met kapotte ellebogen. Ik heb haar toen mee naar huis genomen in 2003 en verpleegd, Jopiethan leefde nog en Ladietje ook!! Shakkie de dobermann heeft nog 1 jaar geleefd. Ze werd dikke vriendinnen.... met af en toe een krachtmeting... met mijn 'once in a life time:ladietje! Jopiethan was minder gecharmeerd van Shakkie. Nu met lady Leentje, mijn hart is stuk.
Tzt ga ik me inzetten voor andere minderbedeelde honden. Ter ere van mijn 3 byzondere dierbare kanjers, Jopiethan, Shakkie en ledietje.

hello
ja ik weet het ook niet soms wil ik er een nieuw en dan ook niet,ik ben zo bang dat het weer vlug mis loopt,ik zou het verdriet ook niet opnieuw aan kunnen nu,maar ja een nieuw leventje in huis is ook leuk ,ik sta echt voor een dilemma wel of niet en ik zie wel tijd brengt raad
sloebertje was mijn tweede hondje ,mijn eerste was ook een poedeltje hij werd zeventien jaar en ik had gehoopt dat ik mijn sloebertje minstens vijftien jaar zou hebben maar het mocht niet zijn
je zegt dat je stage liep in een asiel,was dit voor je beroep dat je dat deed of was je vrijwilliger?ik heb ook gedacht aan vrijwilligerswerk in een dierenasiel maar ik zou het niet aankunnen dat die dieren daar zo moeten zitten of uiteindelijk een spuitje krijgen ik zou dit mee naar huis nemen en kapot gaan denk ik
dat je je wil inzetten,is superlief als je dit aan kan

Hoi bibiane, ik snap het maar is ook leuk, je loopt met anderen en die honden zijn ontzettend blij!
Tzt over een jaar ofzo nu kan ik het niet.
Ja deed toen een cursus/opl, vertel ik nog wel een keer.

PS asielen (en de honden) zijn heel erg blij dat vrijwilligers die bv 1 x per week de honden mee nemen voor een wandeling.

@ Lady..dat je compleet hysterisch word kan ik heel goed begrijpen.
Je lieve schat..20 jaar in je leven..en dan ineens weg.
Zo te lezen had je een HELE sterke band met haar.

Blijf hier prikken om het gevoel van je af te zetten.
Maar er zijn ook telefonische hulpdiensten die je kunne helpen.
Een luisterend oor..zodat je even alles met een ander kan deelen.
Het zijn geen psygologen, maar vrijwilligers met heel veel ervaring.

http://www.sensoor.nl/

Hallo lief baasje

We hebben net een lang en goed gesprek gehad over jouw lieve LADY en mijn lieve Bummie.
Ik wil nog even laten weten dat

-vervolg
...rouw de achterkant van Liefde is...
Ik hoop dat je steun vindt in de aangeraden website; daarnaast ben je altijd welkom om te bellen om je door deze heftige periode heen te helpen!

Een dikke knuffel van mij en hondje Boef

ik denk dat je je absoluut niet schuldig moet voelen. je hondje is 20 jaar geworden. ik denk niet dat vele dat kunnen zeggen. dat houdt in dat je ontzettend goed voor haar gezorgt hebt. en dat ze niet meer op de bank kan dat is haar leeftijd. net als ouderen dingen niet meer kunnen geldt dat ook voor jouw hond. dat hoort erbij. een verlies van je maatje na 20 jaar. ja jeetje vindt je het gek dat je verdriet hebt. 20 jaar lang.. dat is niet niks. maar we weten allemaal dat honden nu eenmaal geen mensen leven lang mee gaan. een nieuwe hond zal wel goed zijn. maar geen vervanging van je vorige hondje. ze zijn allemaal uniek en anders. maar gaan allemaal maar een tijdje met ons mee. accepteer dat ze haar beste tijd heeft gehad en dat ze absoluut veel van jou houdt, anders was ze never nooit 20 jaar geworden. en ja in laten slapen van je diertje. dat is een heel groot besluit. maar ik neem aan dat je daar zelf toch over na hebt gedacht. en het juiste besluit hebt gemaakt. zo niet. dan heb je de beslissing in de handen van de dierenarts gelegt en dan neem ik aan dat hun ook weten wat het beste voor het diertje is. het heeft gewoon tijd nodig. huil er over. praat er over. ook met mensen om je heen. geef het tijd. logisch dat je verdriet hebt. zou niet goed zijn als je het niet had wellicht. je hield/jhoudt van het dier. sluit het in je hart en heb het lief. veel sterkte meid!

Ja, ik had een heel sterke hechte band met Lady Leentje; en ik mis haar hartverscheurend veel. (het is nu een dikke weeg terug) Lady was heel erg aanwezig tot op het laatst met haar energie. Tot voor de clusteraanvallen die door de stesolid heenbraken of wat ik denk juist door de stesolid.. Ja het was wederzijds; als ik er niet was zat ze met grote ogen wagenwijd open en als ik er weer was zoals op de foto zielsgelukkig maar ja dat is logisch dat is de beroemde hondentrouw.

Nee het was een paniek besissing. Ik had verwacht dat mijn leentje nog minstens een half jaar bij me zou zijn gezellig de winter door. Mijn lieverd had dit voorjaar ook 3 keer een paar toeavallen achter ellaar gehad, 2 keer viel ze overdag even om, duurde 4 seconden. Deze keer was het zo heftig dwars door de

'medicatie' heen in clusters, de verwachting was dat die nacht het terug zou komen dus het was een paniekbeslising van de 2 da's en mij om haar dat te besparen. Het was vreselijk plosteling dus, geen weloverwogen iets. Nee shock en plotseling. Maar 'om een lijdensweg te voorkomen' aldus da. Voor mij SHOCK., nog steeds, steeds meer, Sandra.
Hallo lief baasje van Bummie en boef. Het was 'fijn' te praten, zo herkenbaar alles. Wat trof ik het om uitgerekend jou aan de telefoon te krijgen. Ik ga niet weer bellen hoor, en ook een dikke knuf voor Boefje/ Die website heb ik net bekeken, mooi! Wat kunnen mensen zielsveel van dieren,honden houden!
Lieve állemaal, ik dank jullie voor de reacties! Ik ga het printen, een hele mooie foto van mijn lieve Lady Leentje voorop als eerbetoon aan een héél heel erg byzonder hondje, omvervangbaar en uniek.
Lady, allerliefste allesje, Rust Zacht. Voor altijd, altijd in mijn hart.

kan de website doorgegeven worden waar je veel steun aan had

probeer nu vooral te denken dat je niet anders kon dan haar te laten gaan,je hebt haar verder lijden bespaart ,ik weet daarom doet het niet minder pijn en het gemis is er niet minder om,we zien ze ze nu een maal heel graag ,ik mis mijn ventje nog elke dag enorm

@Bibi, op deze site kan je terecht, o.a. voor steun voor het verwerken van het verlies van je maatje:

http://www.sensoor.nl/

probeer je zelf niet schuldig te voelen omdat ze niet meer bij jou op de bank kon of mocht,ook sloebertje kon op het laatste bijna nooit meer in de zetel,waar hij had gelegen was er ook een natte plek,door de plaspillen,en hij had geen adem om nog dicht bij mij aan te liggen,het was eventjes en dan ging hij ook voor de zetel op het schapenvel liggen,12 jaar had hij bij me gezeten op de bank,tegen mij aan in de holte van mijn arm daar zat hij zo graag,ook ik heb dat ervaren maar voel je daar niet zo schuldig om ik weet zeker dat je meisje wel zal geweten dat dit gewoon niet meer kon
sterkte

bedankt Dafhne,ik hoop dat het mij ook een beetje helpt!want soms.....

Hallo Bibiane, dit is een berichtje voor jou.
De website waar ik veel steun, troost en herkenning vond is La Pria en gaat over lieve Mamaloe.

Hoi Bibiane, schuldgevoel is niet het woord; liefde is het góede woord voor dit byzondere hondenschepseltje en de hechte band die er was. 2 jr. terug hadden 2 da's het over euthanasie'. Ik was geschokt, ook een hond heeft recht op een oude dag, lekker sukkelen naar het park gedragen worden, Ladytje vond het geweldig. Voor de foto in aug had ik haar ook naar het park gedragen. Voor mij was/is euthanasie alléén bespreekbaar bij ondraaglijk lijden zonder vooruitzicht op herstel. OP dat punt waren we aangekomen zeiden 2 da's die nacht. Ook nog nagepraat stap voor stap doorgenomen per tel/mail gewoon omdat ik ik ben, zo ben heel precies en perfectionistisch.

Allerlliefste Lady Leentje

Niemand die weten kan hoeveel ik van je hou
Niemand die me troosten kan in mijn verdriet om jou
Niemand die begrijpen zal hoe vreselijk ik je mis
Niemand die beseffen kan hoe erg de pijn wel is
Nu is voor jou de strijd gestreden
Nu is voor jou de tocht volbracht
Jouw gouden hartje stopte met slaan
mijn hart brak in twee
God riep je bij zich en heeft je veilig thuisgebracht
maar..
als tranen een trap konden bouwen
en herinneringen een brug
dan rende ik naar boven
en haalde je terug
en ik droom van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde
waar dood niet meer zal zijn, noch rouw noch verdriet.
Aller-aller liefste Lééntje, Rust nu maar zacht. Jóuw mensen vriendinnetje.


maar

dat vind ik ook,ik zou er ook geen probleem mee hebben gehad mijn ventje te moeten dragen,dat hoort bij oud worden en ook zij hebben daar recht op,ondanks de ongemakken maar voor mijn sloebertje kon het niet anders en dan moet je beslissingen nemen die je liever niet doet,maar om wille van de pijn en welzijn van je lieve maatje,maar een dier euthanaseren omwille van zijn leeftijd omdat hi niet goed meer kan wandelen bv dat NOOIT!!

liefde is misschien het betere woord,het is omdat we ze zo graag zien en zij ons onvoorwaardelijk graag zien dat we die gevoelens en die pijn nu hebben

toen sloebertje er nog was zei ik steeds"wat als er met hem iets gebeurd,ik mag er niet aan denken want ik ga kapot"toen zei iemand tegen mij"als dit kunt zeggen van dier of iemand dan moet je heel veel van je dier of mens houden"en dat is ook zo,maar toch moest ik hem afgeven en moet ik hem elke dag missen

Lady, je praat je een schuldprobleem aan, jouw lieverd heeft 20 fijne jaren bij je gehad. en nu mis je haar, heel normaal en logisch, 20 jaar is een deel van je leven. schuldig voelen hoef je je niet te voelen, welke hond wordt er zo oud ? liefdevol heb je je al die jaren er voor haar geweest. ze heeft geen betere bazinnetje gehad. denk daar ook eens aan.

probeer alleen de mooie herinneringen te bekijken, en rouw om haar, dat mag. probeer het een mooi plekje te geven, in je huis en in je hart. ook Lady zou het prettig gevonden hebben, dat je met een grote glimlach aan haar denkt.

meisje, uit je hier, veel sterkte.

niet verdrietig zijn, ze heeft zo,n mooi en lang leven bij je gehad. denk daar ook maar aan.

Veel sterkte nog. Je lieve Ladytje leeft verder in jou.

Songtekst: Rob de Nijs - "Zo zal het zijn"

Doof nu het licht en sluit je ogen
En vergeet de strijd
Jouw leven hier is omgevlogen
Maar je liefde blijft
Maar waar jij gaat zijn zon en maan gelijk
De kleinste bloem is daar als de hoogste eik
En alle koningen en kinderen zijn daar gelijk
En alle koningen en kinderen zijn daar gelijk

Laat nu die laatste droom maar komen
En wees niet meer bang
Jouw nacht van vrede is gekomen
Na een leven lang
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn
Het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein
Zoals de zon schijnt na de regen
Zo zal het zijn
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn
Het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein
Zoals de zon schijnt na de regen
Zo zal het zijn
Zoals de zon schijnt na de regen
Zo zal het zijn

Hmmmmm hmmhm hmhmhmhmhm hmhmhm

En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan
Wat stof is zal tot stof vergaan
En elke storm komt weer tot rust daar
Zo zal het gaan
En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel met jou meegaan
Jouw taak op aarde is voldaan
Zoals je was in alle liefde
Zo zal je gaan
Hmhmhmhmhm zo zal je gaan
Zo zal je gaan
Zo zal je gaan...

Hmm ,, tis moeilijk zo iets , ik ga ook naar psyhiater en ben pas 14jaar..
ik kan ook niet zonder men hondje , hij is nu al 2maand weg van me maar tog , ik heb hem laten cremeren want dan hebk tenminste nog ix van hem ,
echt waar je moet denken aan de mooiste tijden met je hond ,
niet aan de tijden toen het afzag
dat is het pijnlijkste ..
als ik er aan terug denk moet ik den hele dag huilen ,
maar als ik dan op men kamer kom zie ik zijn mandje met zijn urne erin & een fotot , en dan praat ik ertegen , dat helpt me vaak ...

groetjes Lindsey&Robin!

En sterkte meid