ik kan niet meer

Zo bedánkt voor jullie troostende woorden voor mijn hondekind Lady.

Ja,2 maanden terug wandelde ik met haar, ik droeg haar dus op de manier zoals op de foto. Een meneer zei 'Zeker wel een lief hondje dat u haar draagt'. Ik zei lachtend Ja ook maar ze is al op leeftijd en loopt geen lange stukken meer'.

IK MIS HAAR ZO

Nog niet eerder zo ontzettend in shock en onvermindert verdriet geweest.

Voel je echt niet schuldig,je hebt haar een mooie
leeftijd gegeven van veel liefde,het verdriet zal
slijten,denk aan de mooie tijd.Ik heb in mei mijn
jongen moeten laten inslapen,en weet heel goed wat
je nu doormaakt.Hou je sterk

als ik je verhaal lees,ja het is voor mij zo herkenbaar,de tranen lopen hier langs mijn wangen,het is een vreselijk gevoel ze te moeten missen,je hebt ze zolang bij je en dan opeens zijn ze er niet meer
ook ik heb schuldgevoelens over bepaalde dingen die ik wel of niet deed,maar als da zeggen dat het beter is ze te laten gaan,hoe erg we het vinden we doen het uit liefde voor hen,er is geen enkel honden baasje die zijn of haar dierbare vriendje wil laten afzien
jammergenoeg ken ook ik het gevoel van ,ik weet wat of hoe en wat ik moet doen,daarom was ik ook op zoek naar iets waar ik met mijn verhaal terecht kon waar ik me begrepen voelde en zo ben ik hier terecht gekomen
schrijf er veel over het helpt een beetje
je ben een schat van een vrouwtje geweest en wat had ze een mooi leven bij jou en een mooie leeftijd,al is het altijd te vroeg als ze van ons gaan
ooit zien we ze terug bij de regenboogbrug,dan kunnen we weer met ze knuffelen naar hartenlust
veel sterkte met dit grote verlies en ik weet heelgoed wat je voelt

Lieve allemaal!!
De herkenning, troost hier houdt me op de been.

En wat zijn dieren, honden toch ongelooflijk byzonder.

Op dit moment kan ik niets anders bedenken waar ik zo'n schrijnende spijt van heb, dat ik het niet gezien heb en niet onmiddellijk een andere bank ben gaan kopen. Dat had ook goed gemaakt dat ze altijd parttime alleen heeft gezeten (met de andere hond)

OP de fotos zie ik hoe mijn lieve Lady altijd met haar twee voorpoten voorzich uit zat zoals honden dat doen. Zo heel ontspannen en daar had ze geen ruimte voor in haar mand. Ik kan nog steeds niet bevatten dat ik dát niet gezien heb. Ik herhaal het maar,ik wet het, SORRIE!

ik begrijp je heel goed hoor,ook ik maak mezelf verwijten,dat ik nog met hem naar de kliniek ben gereden,die stress aan hem heb bezorgd,hij had een lekkende hartklep mocht zich niet meer opjagen en de afspraak met de da was dat ze bij mij thuis ging komen als het zover was,maar dat lieve mens was op studie en haar collega's wilden niet komen dus ben ik in paniek naar het ziekenhuis gereden,hij wist als hij in de auto ging dat het naar daar was maar ik deed het toch,dat vergeef ik mezelf ook nooit meer,ik had misschien beter gewacht tot de volgende morgen maar ik was zo bang dat hij ging stikken dus reed ik maar vlug,ik wist wat ze me gingen zeggen want het ging al een tijdje niet zo goed met hem en toen kwam ik naar huis zonder mijn maatje!

Nogmaals heel veel sterkte gewenst. En vergeet alsjeblief ook niet de andere hond waarover je het hebt te knuffelen als die bij je is. want dan voelt die ook dat er iets scheelt hoor.

Liefs.

ik had gevraagd of ik hem in mijn armen mocht houden en hij wou eigenlijk niet ,was zo in paniek en legde hem op de grond en viel in slaap,ik ben dan bij hem gaan zitten,zijn hoofdje in mijn handen genomen en wel duizend keer gezegd dat ik hem graag zag en dat we gingen slapen,ik heb hem op zijn borstje gestreeld zoals hij dat altijd al graag had,ook dat vind ik vreselijk dat ik mijn beste maatje op de grond heb laten sterven,iets dat ik ook nooit van mezelf vergeef! hij was meer waard dan op de grond te moeten sterven,dan had de da,nog problemen om het infuus in te brengen,het was vreselijk ,wat ik hem heb aangedaan

en een hond is een pracht dier,gewoon een maatje!door dik en dun

@ lady

ik weet hoe jij je voelt en het kost gewoon tijd voordat die scherpe pijn (mes ) uit je hart is, maar na een lange tijd kan je met een glimlach aan die super hond terugdenken. En je moet maar denken, die knapperd, was toch jouw hond !! En die vriendschap en liefde kan niemand meer van je afpakken, want dat zal altijd blijven.

Die vriendschap moet je nooit vergeten.

Ik heb zo'n verdriet ook moeten meemaken, maar ik heb geen afscheid kunnen nemen (zie mijn profiel voor het hele verhaal)
Maar ook nu nog lig ik in bed met tranen die over mijn wangen lopen en dan ga ik mezelf alles verwijten, dat ik beter had moeten opletten.



Maar schuldgevoelen komen altijd achteraf, want op dat moment denk je daar niet aan. En het gevoel dat je in shock was, dat heb ik ook gehad, na 2 dagen was dat een beetje over , maar ik had geen zin meer in het leven. Op dit moment hebben we een nieuwe hond en ze is mijna lles Ik kan me geen leven meer zonder haar indenken, maar soms als ik haar aan het uitlaten ben dan heb ik het gevoel dan Ziggy voor altijd naast me blijft lopen, terwijl ik Jazzy uitlaat

Het blijft ontzettend moeilijk om afscheid te nemen van je beste maatje, het snijdt door je hart
Maar hoe scherp de pijn nu ook is, het slijt...
En dat is nu misschien heel moielijk te geloven omdat alles nog zo vers is en net gebeurd.
Ik moest vorig jaar plots afscheid nemen van mijn liefie, ik dacht dat ik gek werd.
Ik heb gehuild tot ik geen tranen meer over had, daarna verweet ik mij zelf dat ik hem veel te vroeg in had laten slapen....
Nu...ruim een jaar later weet ik dat ik er goed aan heb gedaan.
Hij was op en wilde niet meeer.
Hij zakte door zijn pootjes, kon niet meer zelfstandig opstaan en was te zwak om nog een blokje om te gaan.
Toen hij was overleden constateerde de DA dat zijn buik vol tumoren zat.

Hij heeft ons in die 12 jaar zoveel gegeven, wie zijn wij dan, nu hij zo moe was, om te vragen blijf nog even voor ons leven?
Nu een jaar later kan ik er over praten zonder te huilen omdat de scherpe kantjes eraf zijn gesleten.
Tuurlijk mis ik hem nog iedere dag, maar ik weet nu dat ik er goed aan heb gedaan.
Hij was op!
Het lukt me nu zelfs om herinneringen aan hem op te halen, goede herinneringen en niet alleen de verdrietige...
En af en toe kijk ik nog es naar zijn foto en hoop dat ik hem op een dag weer tegen kom.
Heel veel sterkte!!!

Lieve meid, je het een superbaasje van een superhondje ...
Heel veel liefs, dikke knuffel

Maar omdat ik toen niet zo extreem in paniek was keek het een dagje aan. Maar er léék niets aan de hand, vrolijk, veel eten, smullen, lief naar me kijken enzovoort, de hele dag met me kletsen zoals ik dat noem. (honden praten niet maar communiceren de hele dag met je).

Allerliefste Ladytje,
Je zat in het asiel omdat je verlatingsangst had, Nu had ik dat ook dus kwam je bij ons. Je was niet van plan mij ooit in de steek te laten; als iemand anders je uit wilde laten, rukte je je los en rende als een hazewind naar huis, mij toe. Ik was niet van plan jóu ooit in de steek te laten. VERGEEF me dat ik niet zag hoe jij dat gezellige saampies op de bank vreselijk hebt gemist op je oude dag en je ook je pootjes niet meer echt kon strekken. Nu je er niet meer bent hoor ik je pas wat je me zeggen wilde.

Balley BEDANKT voor je woorden!

Hallo Lady.
Ik las, dat je je hondje heb moeten laten inslapen. Maar ze heeft wel een gezegende leeftijd bereikt.Daar kan je vrede mee hebben, maar desondanks mis je toch je maatje.Veel sterkte met het verlies.
Op google kan je honden psycholoog intypen.
Daar zal je best wel wat vinden die je kan helpen.
Succes en sterkte.
Groetjes,
Joke van Es.

Hallo Joke
Heb ik gedaan maar kom alleen hondenpsychologen tegen, dus voor honden.. Had al gebeld met Nynke een bekende rouwbegeleider huisdieren, ze zei'Bel over 8 maanden maar terug'. Dit is volkomen normaal; afhankelijk van hóe hecht je bánd is/was.
'kennelijk was je band over en weer zeer hecht'.
Mijn lieve ladytje huilde altijd als ik er niet was, nu huil ik. NU na 3 dagen ZONDER mijn lieve lady wordt de pijn zo mogelijk nog schrijnender, 6 kilo afgevallen. Daar moet ik doorheen en als ik er niet doorgeen kom heb ik pech.

Lieve lieve allemaal, ontzettend veel dank voor de lieve steunende reacties, eigen verhalen en herkenning en begrip. en die schattige leuke fotos van jullie honden, Thibo met zijn leuke oren.
Alle liefs en het ga jullie en je honden zeer goed.

Hallo Lady
Gecondoleerd met het verlies van je dierbare hondje.
Je verdriet is heel groot en inderdaad zal je dit moeten verwerken. Goed dat je daar over na denkt.
Ik denk dat je beter Psycholoog en dan rouw op google kan zoeken wat of het een huisdier of mens is het verlies is even groot misschien wel groter omdat je hondje afhankelijk van je was.

Bij het verlies van mijn huisdieren heb ik altijd een vehaal geschreven met alles wat ik nog wilde zeggen en doen. De brief heb ik verbrand en in de urn gestop van mijn schatje, zodat hij het weet. Zo verwerkte ik mijn verlies.

Zelf werk ik op een begraaf en crematiecentrum voor dieren en zie dit dagelijks. Als ik de symptomen hoor en de leefttijd zie denk ik dat het een goede beslissen is geweest maar de enige die dat moet vinden ben jij. Ik wens je veel sterkte en hoop dat de toekomts veel geluk met zich mee mag brengen.

Leef zó met je mee. Ik herken jouw pijn. Ik heb mijn lieverd 2 weken geleden moeten laten gaan, ik kan haast niet eten (het zit op slot van verdriet) en de pijn is onbeschrijfelijk...
Vandaag een dag ziek gemeld op mijn werk (niets voor mij), het gaat even niet, heb zóveel verdriet, maar...ik MOET door, jij ook meid...
Je weet nu nog niet HOE je door moet, maar...het gaat je lukken en mij ook !
Er komt een dag dat we met een héle dikke glimlach terugdenken aan onze maatjes, aan onze lieverds en dan denken; bij ons hebben ze een héél mooi leven gehad...

En...waarom dit enorme verdriet; omdat we zó vreselijk veel van ze hebben gehouden !!!!! Het zou raar zijn als we nu gewoon de draad weer zouden oppakken meid...

alles hier is zo herkenbaar!
ik heb mij ook een week ziek moeten melden nadat ik sloebertje heb laten gaan,ik kon gewoon niet gaan werken,het is nu al bijna acht maanden en er word gezegd dat het beter word,maar bij mij is het zeker niet zo integendeel,het gemis is elke dag duidelijker voelbaar,er zijn zoveel kleine dingen dat we samen deden of waar sloeber op reageerde nu is het hier stil oh zo stil!

@Bibiane....
Daar ben ik dus ook bang voor; dat het gemis juist érger wordt in plaats van minder
Jij ook alle sterkte toegewenst...wat een verdriet om onze maatjes hé...

hoe is het nu met jou?

lieve dame
je moet je geen complex aan praten
je hebt het goed gedaan maar het doet heel veel pijn
nu denkje had ik maar dit of dat
nee je hebt je hondje rust gegeven en weet je hondje
denk aan al het mooie wat je samen gedeelt hebt
geef het een plekje in je hart
heel veel sterkte van ons

Daphne
ik kan alleen maar zeggen hoe ik het ervaar ,sloebertje was mijn steun door dik en dun,hij was er toen ik in de problemen zat en ik niemand meer had,ik had een enorme band met dat ventje en ik ging voor hem mijn eigen leven geven en het is nu al een tijdje dat hij weg is,maar een radio gaat hier nog steeds niet aan,ik kan het gewoon niet!
de eerste weken leefde ik op pillen het deed pijn enorm veel pijn ;maar het was alsof hij nog terug ging komen,uit het ziekenhuis,hij was al een paar keer terug gekomen uit het ziekenhuis waarom nu niet meer,meer en meer dringt het bij mij door dat ik hem nooit meer zal kunnen knuffelen,het gemis is er ,de moment dat ik thuis kom van mijn werk ja die leegte hé,ik ben tegenwoordig liever op mijn werk dan thuis

ik wil hier niemand mee ontmoedigen,integendeel ik wil een steun zijn ,maar het is hoe ik mij nu voel en wat tot nu toe mijn ervaring is
veel sterkte voor iedereen

Bibiane,

Ik begrijp jou zó goed en tuurlijk moet je hier neerzetten hoe JIJ je voelt....kan het me zó voorstellen....
Luna heeft mij door héle zware jaren heengeholpen, mij uit een dal gehaald, dankzij hém ging ik weer leven en nu....is hij er niet meer

Lieve allemaal misschien hebben jullie er ook wat aan; Nynke zei ook 'Je hebt mij niet nodig je onderdrukt je verdriet niet'. En wat hier ook al geopperd is 'schrijf het op, maak een boekje, praat schrijf erover (zoals wij doen) huil, schreeuw je verdriet er uit, neem je pijn serieus'. Maar zoek daarnaast ook afleiding iedere dag al is het maar even'. Ze zei nog een paar dingen over mijn Ledietje.

Weet het verder ook niet; weet dat ik verschrikkelijk veel pijn voel. OOk al koester ik mijn ladytje nu in mijn hart, doe ik wel met een glimlach. Daphne ik herken álles hoe je over sloebertje schrijft en wat bibiane schrjft. Hier kunnen we er voor uitkomen hoe dierbaar ze ons waren en zijn. Mijn tv en radio hebben ook al een week niet aangestaan, verdraag het ook niet.

het is heel normaal dat je hart breekt en dat het zo zeer doet.
heb nog steeds het gevoel dat ik iets mis en bij mij is het al een jaar geleden dat ik murdoch kwijt raakte aan botkanker. heb alles gedaan voor hem en vond het een eer.maar dit kon ik niet verhelpen en dan is de realiteit erg hard dat je in 6 weken tijd geen hond meer heb. ik houd een dagboekje bij voor tank wat ik aan murdoch schrijf.
lady blijft altijd in je hart en als je aan haar denkt krijg je vanzelf weer een glimlach op je mond omdat je dan denkt aan de mooie herinneringen.
koester het voor altijd.
veel sterkte gewenst

Daphne

ik heb je ganse verhaal gevolg,je laatste weekje me je ventje,soms kon ik erop reageren soms ook niet,jou verhaal is zo gelijk met het mijne in veel dingen,hij was ook mijn reden waarom ik jaren terug ben doorgegaan ik vond dat ik hem niet in de steek mocht laten en dat sleepte mij erdoor,ook mijn eerste hondje maar de band met mijn sloebertje was zo anders,we voelden elkaar zo goed aan ik kan dat gewoon niet beschrijven of onder woorden brengen
ook met de da ,ik ging elk jaar voor foto's,nooit was er iets aan de hand enkel zijn longblaasjes hier en daar kapot,toch goed blijven volgen zei hij ,ook toen ik ging en vroeg of het niet kon dat hij vocht op de longen had omdat hij s'morgens,wat uitbundig voor zijn wandeling net water hoestte nee hoor niet te horen,een week later had hij de ganse nacht liggen hoesten,zijn woorden waren altijd mocht hij een longontsteking doen kan het fataal zijn,dus ik vlug naar de da,het was een vervanger,die zei mij maar mevr ik hoor niets aan zijn longen wel erge hartruis,met waarschijnlijk vocht op de longen,de grond ging weg van onder mijn voeten en ben beginnen huilen toen vroeg hij hoeveel hartmedicatie hij kreeg,toen moest ik zeggen niets!!hij gaf wat antibiotica en ik kon binnen drie dagen terug naar mijn vaste da,maar de volgende dag kon mijn ventje niets meer ,niet eten, niet drinken ,dan ben ik naar spoed gegaan in de kliniek en daar voelde ze reeds geen hartslag meer,het was erop of eronder,hij kreeg een prik om te plassen en de foto toonde dat zijn longen vol water zaten,dan ben ik de ganse nacht bij hem gebleven en gewaakt en rond 1 uur begon hij ineens te eten en te drinken wat een opluchting,maar toen begon het pas,veel medicatie ,hij mocht hem niet meer opjagen maar ja leg dat eens uit aan een hondje!! later heb ik hem dan nog eens moeten binnen doen toen moest hij er blijven toen mocht hij niet ver meer wandelen vandaar de buggy
het waren maanden van constant schrik,ongerustheid paniek maar ook heb ik nog zo van mijn ventje genoten hem nog meer geknuffeld dan anders,de dag voor hij stierf,het was net of hij wist het heeft hij de ganse namiddag bij mij in de zetel heel dicht tegen mij aangelegen,iets wat hij de laatste maanden niet meer kon omdat hij weinig adem had,we zijn alle twee in slaap gevallen want ikzelf sliep bijna niet meer,toen hij wakker werd is hij mijn gezicht helemaal beginnen aflikken ik zei nog"ventje je moet niet tonen dat je mam graag ziet ik weet het wel"de volgende dag heb ik hem moeten laten gaan ,hij had zich weer opgejaagd en kon weer op zijn pootjes niet meer staan om dat hij en zuurstof tekort had en ik wilde niet nog eens al die infusen laten geven ,de da daar had het ook gezegd als het te vlug op elkaar komt dat het beter was hem te laten gaan,nu zit ik hier weer te huilen ,ik mis hem zo mijn lieverdje
ik ben razend op mijn da waar ik jaren naartoe ging,ik heb een brief geschreven en gewacht op zijn kaartje voor zijn prikjes,dan de brief erbij gestoken en opgestuurd ,hij wist dat ik tijdens zijn verlof daar geweest was,nooit heeft hij een telefoontje gedaan naar mij om te vragen hoe het nu was,had die vervanger niet gezegd dat het over zijn hartje ging,had ik misschien niet naar de kliniek gevlucht en de volgende dag ging hij er niet meer zijn,tot op heden heb ik nog geen brief of telefoon van hem,ik haat die vent,had hij zijn werk goed gedaan dan had ik mijn ventje nu nog,want als je daar tijdig bij bent kunnen ze daar nog een tijdje mee leven mits de nodige medicatie en rust
sorry dat ik hier mijn hele verhaal doe,maar het eens neerschrijven doet goed en de naam van de da,je het is in Belgie Burrick in oostende!!!

sorry voor het bazinnetje van ladytje,maar ik heb het ven moeilijk nu

Ga ik ook doen, Diane, ik heb een lange brief geschreven aan mijn lieve Ladietje,in haar kistje gedaan. En kaarsjes steek ik voor haar aan. Wat lief dat je dat doet voor tank! Geen sorry Daphne, ik snap je pijn zo akelig goed! Schrijf het van je af aub waar dan ook. Die foto van sloebertje, wat een slimme líeverd. Het doet zon píjn al die vragen en twijfels achteraf erbij. Heb vandaag 1 da gebeld huilend gezegd dat ik er zo mee zit, mijn eigen lieve ladietje euthanasie, ik heb het daar weer vreselijk zwaar mee vandaag. Juist omdat ik afleiding kreeg,en het was alsof het dubbel hard terug kwam. Kennelijk moet ik er mee bezig zijn, mijn gedachten bij mijn allerliefste wezentje. Kan het niet bevatten. Dat meissie dat ze graag bij mij was, zo graag erbij wilde zijn, tot op het laatst vor de toevallen liep ze me continue achterna kijken wat ik aan het doen was, vooral de keuken hé, stond ik op zette zij meteen de achtervolging in. het huis is mijn huis niet meer meer

Het was gewoon zo gezellig! Zij had en dat hebben honden, hun eigen gezellige energie, hun trouwe aanwezigheid, zuiver en altijd oprecht. Lady werd zo
ziek van de stesolid, zo ziek, ik had zo met haar te doen mijn hart brak!!!!!!!!!!!!!En de toevallen braken er door heen, 2 keer dus hoe ziek heeft ze zich gevoeld, en medicatie dat kon haar lever en nieren niet meer verstouwem en afbreken. En ze was moe, die toevallen was voor haar de marathon.
Er zullen best mensen die wat nuchterder hier in staan maar ik ervaar het nu eenmaal zo.

@Bibiane, de tranen rolde over mijn wangen bij het lezen van jouw verhaal, je verdriet is nog zó voelbaar....ik huil met je mee, om jouw Sloebertje en om mijn ventje.

@Lady, we begrijpen je héél goed, eigenlijk moet je het zo zien: als je een heel dierbaar persoon verliest waar je veel van gehouden hebt ga je door een rouwproces, omdat onze honden ook zóveel voor ons betekenen (misschien nog wel meer dan als een mens) moeten ook wij nu door een rouwproces heen, echt waar...dus...praat van je af/ schrijf van je af/ huil/ schreeuw / word boos, het hoort er allemaal bij...

Liefs,
Daphne

Het doet altijd pijn, hoe jong of hoe oud ze ook zijn.
Ik leef enorm met je mee, net als zoveel baasjes
hier op hondenpage.
Dat geeft heel veel steun.
Mijn ventje Luca is 3 juni overleden en telkens als
ik de foto van hem zie bij de urn, breekt mijn hart.
Straks toen ik foto's van mijn onlangs overleden moeder zag, kwam ik foto's tegen van Luca als pup,
als puber, met zijn knuffel, op het grote uitrenveld,
in het zwembad, en weer brak mijn hart.
Hij was zo'n schattig pupje.
En hij was nog zo prachtig toen hij stierf op
zijn tiende verjaardag.
Ik wens je alle sterkte en kracht toe, dit verlies
te dragen.
Weet wel dat er vele baasjes zijn hier op hondenpage
die met je meeleven.
Ik zal een kaarsje aansteken voor je kanjer.
Luca met zijn balletje wacht op haar in de hondenhemel.