De jongvolwassen hond

Merk je dat met die beslissing meer rust bij je honden gekomen is, of heerst er toch spanning wanneer jullie andere honden passeren of wanneer jullie onverwachts benaderd worden door een loslopende hond? Ik neig ook naar deze beslissing, maar ik vraag me af of ik mezelf daarmee in de vingers ga snijden. Ik wil Monkey inzetten voor een bepaalde taak, daarbij is het belangrijk dat ze sociaal is en andere honden negeert. Dat sociale dacht ik te bereiken door haar tijdens de vrije wandelingen op een goede manier contact te laten maken met vreemde honden. Maar dat lukt dus niet altijd.

Anna laat ik ook geen vreemde honden ontmoeten. Helemaal niet nodig en zorgt voor onnodig veel stress bij haar en bij mij.
Een hond leren kennen kunnen ze al op 10-20 meter afstand door hun geur te ruiken. Dat is goed genoeg voor haar. Daarna draaien we om en lopen we van de hond weg.
Ik zou dus met Monkey ook gewoon honden gaan ''ontlopen'' en niet naar losloopgebieden of parken gaan. Ze geeft vanaf moment 1 aan het spannend te vinden, doordat ze wilde gaan liggen. Dat zou voor mij al hét moment zijn om meer afstand te nemen van de loslopende hond.


Hier gaat het goed; gisteren hadden we oppas voor de roedel ivm lang van huis zijn. Hij bracht zijn zoon mee.
Ik heb hierin gewoon toegestemd, want ik ken die jongen en hij is heel rustig en luistert super naar zijn vader.
Maar Anna kan in principe niet met kinderen. Zij vindt ze onvoorspelbaar en vaak ook veel te druk. Dus was toch een beetje zenuwachtig.
Maar ze heeft hem gekust en was verder heel relaxed in zijn buurt. Heel knap van haar dus!
Ben heel trots op het meisje.

Ze weten dat er meer bij mij te rapen valt. Als Piiri uitgescholden wordt door een andere hond op straat, checkt ze nu gewoon bij mij en krijgt een belonging ipv dat ze vroeger zich druk ging maken naar de andere hond.

Dus ja, het brengt voor hun (en mij) wel meer rust mee. Onbekende honden vertrouw ik gewoon absoluut niet, onbekende mensen die denken hun hond te kennen en laten aflopen op een aangelijnde hond nog veel minder.

Ik vind het interessant wat je hier zegt, wil je daar iets meer over vertellen? Waarom zou dat het eerste signaal zijn om weg te lopen? Ik herken wel dat het gaan liggen van Monkey een kalmerend signaal is van haar naar de andere hond toe. Ik heb ook ervaren dat als ik dan een stukje verder loop, dat dan bij haar de spanning oploopt. Ze vindt het belangrijk om te blijven liggen in haar communicatie naar de hond toe, maar ze wilt tegelijkertijd ook bij me in de buurt blijven. Daardoor kan ze spanning opbouwen, en die wilt ze graag voor de ontmoeting uit haar systeem werken door keihard op de andere hond af te stormen. Dat waren geen goede ontmoetingen en dat wilde ik zeker niet aanmoedigen. Ik heb daarom besloten om te kijken wat er gebeurde als ik gewoon bij haar blijf staan zodra zij gaan liggen. Dat gaat erg goed, dan blijft ze eigenlijk standaard liggen tot de andere hond bij haar komt snuffelen. Afhankelijk van welke hond we ontmoeten verloopt de rest van de ontmoeting leuk of wat gespannen, en als ik dat zie loop ik direct door. Ze volgt dan altijd, ik hoef haar nooit te roepen. En omdat er al een ontmoeting heeft plaats gevonden, gaat 9 van de 10 keer de andere hond ook weer z'n eigen weg. Door het zo op te lossen stel ik mijn hond en andere hondeneigenaren gerust, want niemand wordt blij van een herder die op ze af stormt. En het heeft als bijkomend voordeel dat wanneer Monkey los loopt en voorop, en ze ziet een hond om de hoek komen, ze automatisch naar mij toe komt. Zo sta ik altijd in de buurt van de hondenontmoeting en kan ik goed zien wat er gebeurt en wanneer ik moet ingrijpen. Maar zoals je misschien al uit mijn woorden kan opmaken, zou ik dus niet direct weglopen zodra Monkey gaat liggen - al grijp ik dus wel op een bepaalde manier in, want ik bied haar steun door bij haar te blijven. Ik ben erg nieuwsgierig naar waarom jij dat wel zou doen. 

Wat fijn dat het zo goed ging met Anna en het kind van de oppas! En dat Anna heeft kunnen ervaren dat kinderen ook rustig kunnen zijn. Nodigt misschien uit om het nog eens te herhalen :-) 

Goed om te weten ;-)! Dankjewel, mag ik nog vragen in hoe je handelt wanneer het je overkomt dat die loslopende hond toch op je aangelijnde hond afkomt? Loop je dan rustig door, en zorg je ervoor dat je honden hun focus op jou houden? Of los je zoiets dan op een andere manier op? Sorry voor al die vragen hoor, maar situaties als die van eergisteren vind ik inmiddels strontirritant, ik ben zo goed bezig met mijn hond te trainen en dit helpt dan echt niet. En dan die kerel mij nog een beetje smerig aankijken ook, in zijn ogen was mijn hond vast degene die het uitlokte.. 

Het gebeurt gelukkig erg zelden (ik zoek geen losloopplaatsen op of drukke wandeltijden) en waar ik kan, ontwijk ik gewoon alles wat ik kan. 
Er is 1 heel erg vervelende border collie met een heel erg vervelende eigenaar, als ik die zie, draai ik gewoon om en wandel terug tot wanneer ik ze niet moet kruisen.

Andere honden gaan meestal wel goed, honden aan flexi’s vraag ik om ze kortbij te houden en meestal spreekt uit mijn handelen al wel af dat ik geen contact zoek (aandacht van de honden vragen, ruim plaats maken etc)

Als ik merk dat mijn honden alsnog willen reageren (of het is zo een starend geval zoals bij jou) schakel ik over op voedsel ter afleiding. Honden in een liggende positie en ik strooi wat koekjes neer van tijd tot tijd. 

Bij een zeldzame loslopende hond die ik tegenkom, roep ik ruim van te voren dat het niet goed komt en ze de hond moeten terugroepen. 1 keer een Jack Russel over een hek gezet omdat hij, noch eigenaar ook maar enig gehoor gaven. Dus dan heb ik het zelf maar afgehandeld.

Bedankt voor het delen Dagmar. Ik ga er eens goed overna denken. Voor mijn gevoel vindt Monkey het wel fijn om los te lopen, en als we een hondje tegen komen met wie het klikt geniet ze zeer van leuk spel. Dat is iets wat ze bij Adje niet krijgt, en toch veel plezier uit haalt. Maar misschien is dat wel mijn menselijke idee, want als Monkey loops is zit ze voor de zekerheid bijna 4 weken aan de (lange) lijn, en dan merk ik helemaal niets anders aan haar. Dan is ze gewoon net als altijd haar eigen blije zelf (alleen ietsje vermoeider dan anders). Terwijl het tegenkomen van dit soort honden en het opdoen van dit soort ervaringen wel negatieve gevolgen kan hebben op termijn. 

@Susanne, precies om wat je zelf hierboven zegt, dat Monkey wel leuk contact heeft met leuke honden en daar ook plezier in heeft maakt dat ik dus juist niet alles en iedereen zou gaan ontwijken met haar.

Zelf heb ik dat met 1 teef gedaan op een bepaald moment door omstandigheden (o.a. honden die inderdaad erg vervelend waren en regelmatig kregen we te maken met aanvallende honden, en daar kon ze dus wél fel op reageren), maar zij kon in principe prima communiceren met honden, vond spel ook leuk. Door dat stuk te gaan vermijden, merkte ik dat  ikzelf meer spanning op ging bouwen, en daarbij dat dus overbracht op de honden.

Balans erin zien te vinden is voor mij dus erg belangrijk. Want ik durfde op een bepaald moment niet eens meer contact te laten maken. Als ik dan met zekere mensen liep, die ook kennis van honden hadden kreeg ik beetje bij beetje die "vrijheid" weer terug. Ook omdat Bluf gewoon naadloos met hun honden ook om kon gaan.

--

Wat je zegt over de waarschuwing van slechte ervaringen met name bij bepaald type herders. Daar ben ik het wel mee eens. Dus wat Dagmar zegt en schrijft hoe zij met haar honden loopt, herken ik en deed ik dus ook met de beide herders van toen, maar ook nu met onze huidige reu voorkom ik liever vreemd hond contact, puur omdat veel honden domweg niet zo lekker reageren en ik geen zin heb in slechte ervaring, waarbij negen van de tien keer bij tegenreactie onze hond wat "dominanter" of sterker uit de hoek zou kunnen komen. Ik heb er geen zin in dat hij "leert" zijn kracht in te zetten tijdens een conflict. Of dat hij de neiging gaat krijgen om iedere tegenkomer te gaan wantrouwen en kiest voor "aanval is de beste verdediging"

Daarbij is hij dus geen hond die snel spel aan gaat met een vreemde hond, dus daarom beslissen wij dat we het niet nodig vinden en loopt hij los, maar bij vreemde honden roepen we hem naast ons. En soms de lijn eraan als we de tegenligger niet vertrouwen.

Komt een andere hond toch door, dan houden we zijn aandacht vast en lopen we door. Als een hond écht aanvalt dan hangt mijn reactie af van de grootte en mate van agressie van zo'n hond.

--

Qua socialisatie of sociaal houden..even mijn DH's als voorbeeld. Prima gesocialiseerd als opgroeiende hond, Finn en Bluf mijn eerste 2 werden net iets te vaak uitgekafferd en op lichaam belaagd waardoor tegenreacties kwamen en ik met spanning in mijn lijf ging lopen. Zij raakten buiten dus ook gespannen en wat meer defensief. Toch als ik met prettige bazen en honden die zelf sociaal waren ging oplopen was er absoluut niets aan de hand en was de communicatie voor iedereen helder en duidelijk.

Aak onze huidige herder idem, komt er een hond toch op hem af dan kan hij prima communiceren zonder er bijvoorbeeld direct bovenop te duiken. Maar we hebben bij hem dus toch altijd wel bepaalde confrontaties of lastige situaties vermeden of voorkomen.

--

Onze dames staan wat meer open voor vreemden. Al hebben zij nu ook "last" van uitvallende honden, komt waarschijnlijk vanwege Aak. Maar zij zijn los prima in staat om spel aan te gaan of weten in te schatten op welke hond ze wel of niet af kunnen gaan, en daarbij ben ik toch nog steeds soms huiverig en hebben we veel moeite gestoken in gehoorzaamheid op dat gebied. Ook als ze loslopen fluiten we soms terug als een hond ons niet zo aanstaat, als wij onze honden te druk vinden doen en als een andere hond aan de lijn loopt of ook teruggefloten wordt vind ik het belangrijk dat ook onze "sociale" dames daar dan niet in hun vrijheid op af vliegen maar bij ons blijven.

-

Honden aan de lijn, of 1 hond los en de ander vast heb ik een bloedhekel aan om kennis te laten maken. Als mijn honden los lopen en ik fluit niet terug, prima. Maar als ik alles aan de lijn heb zorg je maar dat jouw losloper niet komt buurten, en dat geef ik eigenlijk altijd op tijd aan.

Honden gaan niet plat op de grond liggen bij het zien van een andere hond omdat ze willen spelen. Honden die uitnodigen tot spelen, maken een spelboog.
Er zijn verschillende verklaringen voor het feit dat veel honden gaan liggen bij het zien van een andere hond. Zo kan het zijn dat een hond gaat liggen om zichzelf kleiner te maken en vanuit die kleinere en minder opvallende positie de tegemoetkomende hond rustig te kunnen observeren. Gaan liggen kan echter ook een vorm van bevriezen zijn, wat weer een duidelijk stresssignaal is.
Wat de concrete reden ook is, al deze redenen hebben te maken met een vorm van spanning. De hond gaat liggen omdat hij de situatie eigenlijk best spannend vindt. En dat is te zien aan zijn houding.

De spanning van de liggende hond, heeft ook zijn weerslag op de hond die op jullie af komt lopen. Honden zijn meesters in het lezen van lichaamstaal. Als jouw hond plat op de grond gaat liggen bij het zien van een andere hond, communiceert hij dus iets naar de hond die op hem afloopt. Hij communiceert spanning. Dit kan zijn weerslag hebben op de andere hond. De andere hond ziet en ervaart deze spanning ook, en dit kan ervoor zorgen dat deze hond zelf ook een meer gespannen houding krijgt. Deze spanning bouwt zich op en dit kan uiteindelijk een explosieve ontmoeting tot gevolg hebben.

Dit maakt ook dat het plat op de grond gaan liggen bij het zien van een andere hond geen uitnodiging is tot spel.
Het is een enorme trigger om spanning op te bouwen. En hoe langer de ene hond blijft liggen en de andere hond daarop af loopt, hoe langer de spanning opbouwt.

Toen Evi een pup was ging ze ook vaker liggen bij het tegen komen van vreemde honden. Nu doet ze dat zelden en als ze dat doet loop ik een andere kant op. 

Ik merk bij Evi wel een verschil met tegen komen van andere honden als ze los loopt of als ze aan de lijn zit. In een losloop gebied loopt negeert ze vreemde honden en loopt ze er gewoon langs. Aan de lijn merk ik toch meer spanning en bevriest ze als we andere honden tegen komen. Ook dan loop ik een andere kant op of maak ik de afstand groter. 

Het hangt ook een beetje van de hond af. Met June ontweek ik wel plekken met veel losse honden bij elkaar (de open plekken met bankjes e.d.) maar we liepen wel gewoon in de losloop gebieden. June is bijvoorbeeld heel conflict vermijdend dus wanneer ze het niet vertrouwde liep ze er altijd met een ruime bocht omheen en ze provoceert nooit. Zij is sowieso niet echt van het spelen met andere honden.

Nu we niet meer in Nederland wonen is de situatie natuurlijk heel anders. Er zijn hier niet veel mensen die hun hond uitlaten en kom ze dus zelden tegen. Straathonden zijn hier wel vrij veel maar die lopen meestal niet op ons af. Met June willen ze nog weleens een stukje rennen of even snuffelen maar dat is het dan ook wel. Als ik het niet vertrouw probeer ik ook op tijd om te draaien en weg te lopen. 

Boyko speelt wel graag maar het speelmaatje dat hier in de straat woonde, is helaas al een tijd verdwenen en de andere straathond waarmee hij contact had is overleden. Ik zou hem wel weer een maatje gunnen maar voor de meeste honden is hij veel te lomp. Nu heeft hij dus alleen maar direct contact met June maar daar mag hij niet mee spelen zoals hij dat zou willen. Misschien niet ideaal maar ik ben daarin liever te voorzichtig (ook voor de andere honden), vooral ook omdat ik Boyko ook niet helemaal vertrouw op zijn omgang met honden (heel lomp, allemaal goed bedoeld maar dat pikt niet elke hond). 

Met June heb ik jaren geleden ook meegedaan aan groepstrainingen in het bos. Een hondentraining met een klein groepje op verschillende locaties in losloopgebieden. Dat was met totaal vijf honden geloof ik en tussendoor wat gehoorzaamheid oefeningen en verder werd er ook geoefend met van alles wat je tegenkomt in zo'n gebied (mountainbikes, paarden groepen mensen etc.). Dan heb je oefeningen gedaan, een stuk gelopen en de honden hebben fijne interacties gehad. Misschien is er ook wel zoiets bij jou in de buurt en anders kan je misschien zelf een oproepje doen en dan eventueel een hondentrainer erbij zoeken die dat ook ziet zitten. 

Verder vind ik honden die gaan liggen in zo'n situatie nooit fijn, vervolgens springen ze bijna altijd op. Een soort opgeladen springveer die de opgebouwde spanning eruit gooit. Ik zou zelf dan omdraaien als je ziet dat ze wil gaan liggen en haar uit die fixatie halen. Samen in een ruime boog om de andere hond heenlopen kan ook werken. Ik zou me er ook niet te druk om maken, volgens mij doet Monkey het verder super goed, toch? Losloopgebieden kunnen vaak veel gedoe en onhandigheid met zich meebrengen maar veel honden genieten er vaak ook van, dat is een afweging die je zelf moet maken. Ook scheelt het veel per gebied, de grote parkeerplaatsen vermijden, niet op zondag gaan en er juist lekker in de regen op uit trekken scheelt vaak al een hoop. 

Bedankt voor alle (uitgebreide) reacties! Fijn om andere ervaringen te lezen. Ik zou graag op ieder persoonlijk reageren maar dat wordt even te uitgebreid... Laat ik zeggen dat ik snap wat jullie me uitleggen over dat een hond spanning op kan bouwen door te gaan liggen, dat het effect heeft op de andere hond en dat dat kan oplopen tot de ontmoeting plaats vindt, met alle gevolgen van dien. Maar als ik kijk naar hoe het bij ons gaat, en dan let ik niet alleen op Monkey maar ook op de lichaamstaal van de andere hond, dan ben ik ervan overtuigd dat ik het verder opbouwen van spanning voorkom door bij mijn hond te blijven staan zodra ze gaat liggen. De ontmoetingen verlopen namelijk allemaal rustig. De tegemoetkomende honden laten ook geen signalen zien dat ze haar gedrag op zo'n moment spannend vinden. Monkey laat de tegemoetkomende hond haar benaderen, dan staat ze rustig op zodat de ander even aan haar kan ruiken en zij ruikt aan de ander. En vanaf daar zie je nog meer communicatie ontstaan, waaruit ik opmaak of we door lopen of blijven staan. Daarnaast zie ik ook dat Monkey haar actie veranderd als zij opmerkt dat de spanning tussen haar en de tegemoetkomende hond wel oploopt - in het enkele geval dat dat gebeurt. Zoals laatst, Monkey wilde gaan liggen, maar maakte vervolgens de beslissing om achter een dikke boom te gaan zitten en zo dat oogcontact op afstand te verbreken. Misschien was dat dus achteraf gezien het eerste signaal voor mij om actiever te handelen. Maar ik ben ook nog lerende zal ik toegeven. 

Daarnaast is spanning niet alleen maar negatief in mijn ervaring. Als wij nieuwe mensen ontmoeten kunnen we ook (positieve) spanning ervaren. Daarom mag een beetje spanning er van mij best zijn, zolang deze maar niet te hoog oploopt. Monkey kan zelf ook goed omgaan met een beetje spanning, die hoeft niet direct alles te regelen. En zij gaat vrij snel over in uitnodiging tot spel. 

Ik ben wel blij met jullie adviezen, ik ga hier nog eens goed overna denken. Ik vind het voor mezelf een lastige kwestie. Monkey heeft 2 jobs die ze erg serieus neemt, maar is ook gewoon een jonge hond en ik wil haar alle ruimte geven om dat te zijn. Spelen met soortgenoten hoort daar in mijn beleving ook bij, helemaal omdat Monkey zelf daar enorm veel plezier van heeft. Ze vraagt het me ook wel eens, als we bijvoorbeeld een groepje honden zien die leuk spelen samen, of we niet die kant op kunnen gaan.

We wandelen regelmatig met andere honden, maar veelal dat zijn aangelijnde wandelingen. Vrij spel kan ze tot nu toe alleen hebben met een vreemde hond. Maar dan loop ik altijd risico om honden tegen te komen die een kort lontje hebben. Wat weegt dan zwaarder, dat weet ik nog niet... Bedankt in ieder geval voor jullie ervaringen en adviezen! 

Het is deze week een spannende week voor ons.. We gaan namelijk een poging doen om ons certificaat te halen. Monkey is nog best jong, en we zijn nog niet volledig uitgeleerd, maar de punten waarvan ik vind dat die nog iets meer aandacht behoeven spelen zich af tijdens vrije tijd momenten. Met haar hesje om is ze al een tijd erg stabiel en ze doet het echt hartstikke goed! Ik heb er alle vertrouwen in, en toch is het ook spannend. We hebben hier hard aan gewerkt en voor getraind, en dan moeten we het ook laten zien tijdens zo'n test. Nu is er geen man overboord als we niet slagen, dan krijgen we nog wat meer tijd om verder te trainen aan de punten die we tijdens de test als moeilijk ervaren.. Wat ook niet erg is, gezien Monkey haar leeftijd (over een paar dagen wordt ze pas 2 jaar). Maar hoop natuurlijk wel dat we de test de eerste keer met succes afronden. Zullen jullie voor ons duimen? 

Fudge wordt komende maand 2 jaar, maar oef wat is de de laatste tijd weer hyper de pieper. Ze heeft een vervelende gewoonte dat ze begint te blaffen tegen Maylo en hem te corrigeren als hij verstard of wilt beginnen tegen een andere hond.

Mevr. denk dat ze dan hem moet zitten corrigeren, door tegen hem te blaffen en in zijn wang te bijten. Maylo wordt op zijn beurt weer nukkig naar haar toe en snauwt dan dat hij haar met rust moet laten. Leuk als je twee van die terriërs aan de lijn heb en ze elkaar aan het afsnauwen zijn. ...maar niet heus 

Nu heeft Fudge tegenwoordig een tuigje om omdat ze daar echt wel een stuk relaxer mee loopt en één voordeel van dat tuig is dat ik haar er aan kan optillen, wat ze niet leuk vindt. Want haar uit der gedrag halen is ontzettend moeilijk, behalve als ik der dus optil....ze heeft nu vrij vlot door dat als ze wilt beginnen dat de consequentie is. Meestal hoef ik al 'FUuuu te zeggen' en dan stopt ze. 

Contact aan de riem of überhaupt naar losloop gebieden ect. doe ik haast tot niet meer. Maylo kan dat niet meer hebben, hij wilt gewoon géén contact hebben met de meeste honden. Hij vermijd het liefst vreemde honden en ik merk bij Fudge dat ook. Nu is Fudge heel erg beleefd in der correcties naar andere honden en loopt ze soms zelf als met een bocht om een hond of negeert ze de hond volledig. Ik merk dat ik met Fudge veel betere keuzes heb gemaakt betreffende hond-contact dan met Maylo. 

Susanne, succes met Monkey! Wij duimen voor jullie!

Laura, fijn dat ze met een tuigje relaxter is!
Dat honden negeren herken ik wel en vind ik zelf juist super fijn. Veel mensen zie ik struggelen doordat hun hond maar met alles en iedereen kennis wil maken, en dan worden ze gefrustreerd... Nee, doe mij liever maar een hond die daar allemaal geen behoefte aan heeft

Klopt, ik heb die fout met Maylo gemaakt. Wist ik veel...zoveel mogelijk socializeren en kennis laten maken met honden....ook in de hondenren, met als gevolg een hond die vervolgens reactief werd aan de riem en een kort lontje heeft betreft andere honden.

Nu kan Maylo voor zijn doen met echt veel honden en ook los prima. Maar wat heb ik veel geleerd van hem. 

Heel veel succes Susanne!

Evi is 15 november 2 geworden! Zij negeert andere honden ook door met een boog om ze heen te lopen. Vandaag deed ze dat ook maar de andere hond jaagde haar op. Ik roep haar dan bij me en ga tussen haar en de andere hond in staan en vraag dan maar aan de eigenaar om zijn of haar hond bij zich te roepen. De baas deed dit vervolgens op haar ooie dooie en de hond bleef Evi maar lastig vallen. Soms loop ik door als dit gebeurt maar dan blijft de andere hond ons achtervolgen. Hebben jullie hier nog tips voor? Ik maak dit wel vaker mee zowel in losloop gebieden als in aanlijngebieden waar mensen hun hond los laten. Ik word er een beetje moedeloos van, omdat ze zo goed andere honden negeert en ik ben nu een beetje bang dat ze als dit zo door blijft gaan wel een reactie gaat geven. 

Verder gaat het hartstikke goed en mevrouw heeft een sterke eigen mening. Afgelopen weekend een begininnetje gemaakt met agility tijdens de gehoorzaamheidslessen en ik kan niet wachten om in het voorjaar echt met agility te beginnen. 

Vandaag was dan de test, en we kunnen wel constateren dat de test geslaagd was, maar Monkey en ik niet. Zo'n test is slechts een momentopname, waarbij ze het team/de hond zoveel mogelijk proberen te prikkelen door situaties na te bootsen die we tegen kunnen komen in de samenleving. Eigenlijk gingen alle onderdelen heel erg goed, op eentje na. Monkey begon vandaag te blaffen toen een persoon met hond ons wilde passeren toen we binnen waren. In de praktijk zijn we al in talloze rare en meer uitdagende situaties in winkels terecht gekomen, waarbij Monkey geen enkele moeite heeft gehad om de andere hond te negeren. Maar tijdens vrije wandelingen zie ik wel dat ze echt onzeker is met andere honden. Dat kwam vandaag tijdens de test tot uiting, en het was net zo'n dag dat ik haar er niet gelijk uit kon halen, iets wat ook al lang niet meer is voorgekomen. Daarom zijn we niet geslaagd en dat is natuurlijk helemaal terecht. Dat moest wel even bezinken hoor, maar inmiddels denk ik dat het juist goed is dat het een keer tijdens het hulphondenwerk tot uiting kwam en precies tijdens de test. Dat is een veilige omgeving, misschien is het juist daarom gebeurd? En nu weten we waar onze aandacht naartoe moet. Ik krijg nog wat meer hulp/begeleiding om Monkey meer zelfvertrouwen te geven met andere honden. Nu ik daar in een ruimte zat met meerdere mensen met veel hondenkennis heb ik ze direct gevraagd hoe ik dat dan moest bereiken, want ik ben er zelf nog zoekende naar. Moet ik wel of niet naar een hondenlosloopgebied? Zij hadden me nota bene aangeraden dat het belangrijk was dat Monkey die ruimte ook kreeg, maar in de praktijk is het elke keer weer afwachten of er ook daadwerkelijk leuk speel contact ontstaat. En we zijn met zijn allen tot de conclusie gekomen dat zulke wandelingen Monkey geen zelfvertrouwen geven. Dus dat betekent dat mijn twijfel nu verdwijnt, ik hoef niet meer naar hondenlosloopgebieden om m'n hond te helpen meer zelfvertrouwen te ontwikkelen. Dat doet ze door te leren dat ze niets met andere honden hoeft, we vermijden alle contact. Ze krijgt ook meer dan genoeg interactie met mij. Verder kan ik kijken of ik Monkey kan introduceren (met hun hulp) aan stabiele roedels. En ik kan blijven doorgaan met aangelijnde wandelingen met een stabiele hond. Tot nu toe was dit allemaal niet echt onderdeel van de opleiding, maar ik ben ergens opgelucht dat dit wel een onderdeel wordt. Nu weet ik zeker dat dit deel van m'n opvoeding ook goed komt, ik heb zo zitten twijfelen de laatste tijd waar ik goed aan deed. Overigens gingen alle overige onderdelen van de test echt uitzonderlijk goed, ik heb zoveel complimenten mogen ontvangen. Ze waren echt onder de indruk van hoe Monkey werkt, en ze zien het ook helemaal goedkomen met ons, over een paar maanden zelfs al. Monkey is nog jong, en nu krijgt ze duidelijkheid, ik krijg nog extra handvaten, en zo zullen we meer zelfvertrouwen creëren bij de hond, waardoor ze me kan blijven helpen. Ik vroeg me eerder in dit topic nog af of ik mezelf in m'n vingers zou snijden als ik m'n hond niet meer laat spelen met vreemde honden, maar achteraf gezien heeft het er dus niet aan bijgedragen dat ik het toestond. Het komt goed, we hebben een goede les gehad vandaag. En we gaan weer verder! 

Jammer! Maar wel fijn om op heel veel punten dus wel geslaagd te zijn, en dat je weet waar je samen met het team aan kan werken.

Komt wel goed met jullie!

Ik ging vandaag met onze 3-jarige weer naar een vervolgcursus.. pffff alsof ik met een jonge hond te maken had.. oefening los was ineens bedenken dat ze diverse honden uit de groep wilde begroeten, dat werd een racespel tussen die beiden.

Nu vind ik het ook lastig om haar te trainen met clicker en voer omdat ze extreem op voer is.. uitgestelde beloning bij deze dame is verrekte lastig, maar goed was pas les 1, adem in adem uit.

Les 1 Blondie, dan kan ik me ook wel voorstellen dat iedereen even begroet moest worden, even socializen met de groep na een break... Volgende keer heeft ze vast meer aandacht ;-). Nu je dit vertelt kan ik ook beter begrijpen waarom jij wel je meiden laat spelen met andere honden (met wie dat goed gaat), want als ik Monkey los zou laten op zo'n veld, dan zie ik het niet gebeuren dat ze alle honden zou begroeten en over zou halen tot spel (ook al kan ze daar veel plezier uithalen). Als ze al de puber uithangt is dat vooral gericht om mijn aandacht te krijgen, en niet die van een andere hond. Dan zal ze er toch minder behoefte aan hebben dan jouw meiden. 

Het is jammer ja, dat we niet in 1x geslaagd zijn. Tegelijkertijd is het een goede reflectie geweest. Weet je, met Monkey heb ik een primeur. Sowieso is ze mijn eerste mechelaar en de eerste hond die ik zelf opleid tot (psychosociale) hulphond, maar voor de organisatie was het ook de eerste keer dat ze iemand met een mechel mochten ontvangen op examen. En ik begrijp goed waarom dat is. Het zijn zulke sensitieve honden die alles vol overgave doen. Of dat nu gaat om werken of om uiting geven aan hun onzekerheden... Dat maakt dat het aan de ene kant makkelijk trainbare honden zijn, maar aan de andere kant kan de opvoeding dan weer erg uitdagend zijn. En dat is iets wat goed gaat komen, ik heb zoveel goede hondentrainers om me heen, en ook al zo vaak feedback gekregen dat het uitzonderlijk is wat die mechel van mij al kan op jonge leeftijd. Ik kan ook echt niemand kwalijk nemen dat we niet direct zijn geslaagd gisteren, zo voortvarend als de hulphonden training ging had ik zelf ook alle vertrouwen dat we makkelijk zouden slagen. Maar ik wist al dat ik in de basis opvoeding met andere honden nog wat werk te verrichten had. Nu werd dat ook duidelijk tijdens de test en daarom dus ook nog net op het juiste moment, zodat ik hier de laatste handvaten voor kan krijgen en nog iets meer kan leren. Uiteindelijk komen we er wel, dat heeft iedereen wel gezien, maar het heeft nog wat meer tijd nodig.. 

Jammer van het examen Susanne, wel fijn dat je je in het commentaar kunt vinden en er nu nog verder mee aan de slag kunt. Verandert de certificering veel voor jullie situatie, behalve dat ze dan officieel hulphond is? Wel speciaal dat jullie de eerste met een mechelaar zijn. Ik kan me voorstellen dat ze er uiteindelijk heel geschikt voor kunnen zijn maar begrijp ook dat ze niet voor iedereen geschikt zijn. 

Eigenlijk gaat het hier geleidelijk aan best wel goed. Boyko blijft een beetje bijzonder maar heeft al een tijd geen bijtaanval meer gehad en laat zich steeds beter sturen in zijn waaksheid. Verder heb ik ook het idee dat hij steeds wat gelukkiger wordt, het zenuwachtige en in overdrive schieten is een stuk minder. Het zou goed kunnen dat de castratie hier ook aan bijgedragen heeft.

" Les 1 Blondie, dan kan ik me ook wel voorstellen dat iedereen even begroet moest worden, even socializen met de groep na een break... Volgende keer heeft ze vast meer aandacht . Nu je dit vertelt kan ik ook beter begrijpen waarom jij wel je meiden laat spelen met andere honden (met wie dat goed gaat), want als ik Monkey los zou laten op zo'n veld, dan zie ik het niet gebeuren dat ze alle honden zou begroeten en over zou halen tot spel (ook al kan ze daar veel plezier uithalen). Als ze al de puber uithangt is dat vooral gericht om mijn aandacht te krijgen, en niet die van een andere hond. Dan zal ze er toch minder behoefte aan hebben dan jouw meiden. 
Het is jammer ja, dat we niet in 1x geslaagd zijn. Tegelijkertijd is het een goede reflectie geweest. Weet je, met Monkey heb ik een primeur. Sowieso is ze mijn eerste mechelaar en de eerste hond die ik zelf opleid tot (psychosociale) hulphond, maar voor de organisatie was het ook de eerste keer dat ze iemand met een mechel mochten ontvangen op examen. En ik begrijp goed waarom dat is. Het zijn zulke sensitieve honden die alles vol overgave doen. Of dat nu gaat om werken of om uiting geven aan hun onzekerheden... Dat maakt dat het aan de ene kant makkelijk trainbare honden zijn, maar aan de andere kant kan de opvoeding dan weer erg uitdagend zijn. En dat is iets wat goed gaat komen, ik heb zoveel goede hondentrainers om me heen, en ook al zo vaak feedback gekregen dat het uitzonderlijk is wat die mechel van mij al kan op jonge leeftijd. Ik kan ook echt niemand kwalijk nemen dat we niet direct zijn geslaagd gisteren, zo voortvarend als de hulphonden training ging had ik zelf ook alle vertrouwen dat we makkelijk zouden slagen. Maar ik wist al dat ik in de basis opvoeding met andere honden nog wat werk te verrichten had. Nu werd dat ook duidelijk tijdens de test en daarom dus ook nog net op het juiste moment, zodat ik hier de laatste handvaten voor kan krijgen en nog iets meer kan leren. Uiteindelijk komen we er wel, dat heeft iedereen wel gezien, maar het heeft nog wat meer tijd nodig..  "

Susanne

Zwaar hoofd in hoor, Chara vind ik weer lastig omdat zodra voer erbij komt alleen daar de focus ligt, meer dan bij een gemiddelde hond die graag voor voer werkt, bij Chara is denk door die EPI aandoening de drang naar het hebben van voer heel groot, dus om daar dan mee te trainen maakt het het wat lastig. Kan het niet goed uitleggen, maar focus is echt dan op de hand waar voer in zit, en als die leeg is ligt die op de zak(ken) waar vreet uit kan komen. Bal gek is ze ook niet echt.. dat vond ik met de vorige honden ideaal, veel aan te leren met speelbeloning.

Daarbij moet ik zelf erg wennen aan clickertraining, ik doe veel meer aan stembeloning en oogcontact dan zoals nu dat ik moet klikken om goed gedrag daaraan te koppelen..

En ik wilde al niet los de oefening doen, omdat ik al aan haar kop zag dat onder me uit zou gaan schieten. Ze was veel te druk in haar kop.

Maar je leert van alle honden die je krijgt en die op je pad komen 

En op deze training is het domweg wat losser allemaal, kleine groepen van 4 ook dus te overzien. Zelf ben ik gewoon anders gewend vanuit de wat gedisciplineerde sport. Maar goed, dat doe ik nu niet, en heb ik ook in Chara de hond niet naar dus moet ik dat accepteren en leren.

Jij hebt aan Monkey een hond die voor mijn gevoel volledig voor je gaat. Zo'n band had ik met mijn eerste hond. En hij had ook gewoon meer behoefte aan samen dingen ondernemen dan dat hij contact legde of maakte met andere honden tijdens wandelingen. Je moet er alleen voor waken dat samen optrekken niet gaat betekenen dat de hond je gaat afschermen. Dat had ik dus na een paar maanden dat ik hem had. 

Van niet uitvallende hond en neutraal ging hij dus ook uitvallen naar mens en dier die in een onzichtbare cirkel voor zijn gevoel te dicht bij ons kwamen.

Misschien kun je dat bespreken met de personen die jullie begeleiden. Heb het volgens mij elders ook al aangehaald dat een DH hulphond in opleiding ditzelfde ging doen waardoor baasje zo onzeker werd dat dat alleen maar ging versterken. 

Voor mijn gevoel in mijn geval, maar ook bij die hulphond was het deels onzekerheid van de hond, maar meer gebrek aan leiding geven vanuit de baas over wat baas acceptabel vind qua benadering van anderen.

Ik zal misschien vloeken in de kerk nu voor veel mensen, maar met name bij de mechels en de duitsers merk ik toch dat sturing en korte heldere commando's soms even nodig zijn om die helderheid/duidelijkheid te geven.

Dus een zit zonder direct belonen als je benadert wordt, jij bepaalt op dat moment. Bij mijn eerste hond was het even heel kort niet grappig meer, want ook op een terras of in hotel vloog hij ineens uit. Maar had, bleek later puur met mijn tekortkoming aan sturing te maken. Correctie was dus niet nodig, ik moest op tijd aangeven dat ik iets bepaalde en wilde dat hij bijvoorbeeld ging zitten. En net als bij Monkey volgens mij, wilde hij graag dingen met mij doen en dingen voor mij doen, en een zit was daar 1 van, dus kon ik het uitvallen daarmee doorbreken en weer terug naar het "normaal"

Was echt een korte periode, maar toen ik dus doorhad dat ik wat meer moest sturen ipv alleen vrienden en maatjes zijn was dat gedrag ook weer over. Heb dat alleen met hem gehad hoor, nooit met mijn andere honden maar wat ik zeg die band tussen hem en mij was echt bijzonder hecht en het was ook wel een hond met karakter en kracht. 

Hij was ook een hond die niet snel met vreemde honden speelde, maar klikte het dan was het goed, voor altijd. Verder meer met mij bezig, vriendelijk ook naar vreemde mensen maar met gepaste reserves. Als ik het goed vond was hij er ok mee. En op mijn beurt zag ik als hij soms dingen niet zo leuk vond en dan stapte ik in. Toen die balans daarin weer er was, was het prima. 

Mijn Mannetje.. even hoor.. hier had ik me verstopt en lag ik op de grond..

De certificering zou in de praktijk niets voor ons veranderen, behalve dat de woorden "in opleiding" wegvallen op Monkey haar hesje. Dat we niet in 1x geslaagd zijn, betekent eigenlijk dat het enige wat nu verandert is dat we extra begeleiding krijgen op dit vlak. Je moet het zo zien dat zolang er nog "in opleiding" op het hesje staat, de hond nog de fout in mag gaan. Zo leren we elkaar ook beter kennen en weet ik waar we aan moeten werken. Op het moment dat er alleen "hulphond" op haar hesje staat mag dit gedrag natuurlijk niet meer gebeuren. Uit deze test is gebleken dat we er toch nog niet helemaal klaar voor zijn om die woorden op het hesje aan te passen. Wat geen schande is, 2 jaar is nog heel jong. Ik denk zelfs dat ik juist trots mag zijn op wat nu al wel allemaal goed gaat. 

Wat fijn dat het zo goed gaat met Boyko! Ik heb jaren geleden ook een hond gehad, die helaas niet oud heeft mogen worden, maar dat was een reutje met een niet-ingedaalde bal. Toen hij 3 heb ik hem ook gecastreerd omdat ik merkte dat hij zoveel last bleef houden van zijn hormonen, het zat hem zo in de weg, en die hond is daar mentaal toen zo van opgeknapt. Dus ik kan me helemaal voorstellen wat je ervaart met Boyko nu. Ik hoop dat je ergens te snel bent geweest in je conclusie dat het hapgedrag nooit helemaal zal verdwijnen  (dus ik hoop dat het nu stabiel blijft), fijn om goede berichten te lezen! 

Ik ben altijd blij als je je ervaringen deelt Blondie, ik vind ze heel leerzaam. Ik heb wel eens laten vallen dat Monkey hier in de buurt graag de "neighbourhood watch" uithangt, en vanuit wat jij eerder geschreven hebt, ben ik in de buurt veel meer duidelijkheid gaan geven, en dat werkt super. Het gedrag van Monkey op de test verraste mij dan ook, zoiets hadden we al even niet meer meegemaakt, maar het kan zijn dat ik op dat moment niet voldoende leiding heb gegeven. Dat is ook besproken met alle mensen daar, en daar gaan we nu naar kijken. Eigenlijk heb ik het ontzettend getroffen met de mensen om me heen, die me helpen om op alle vlakken een geweldige (hulp)hond op te voeden en te trainen. En ik heb ook vertrouwen in mezelf. Als ik ergens goed in ben, dan is het met honden. Daarom is het zo mooi en misschien juist zo'n helend proces voor mij dat een hond me helpt weer meer te kunnen doen in het leven/deze maatschappij. Maar ik snap wat je zegt, en ik kan beamen dat een herder niet per se de meest geschikte hond is om er een hulphond van te maken. Het zijn zulke managers. Je moet echt een heel goed team worden met je hond om hem/haar voor dit doel in te kunnen zetten. En er moet een bepaalde balans zijn, deze honden hebben leiding nodig, maar als hulphond moet ze ook de leiding kunnen nemen als ik het nodig heb. Maar als het dan goed zit, dan heb je vervolgens wel een meesterlijke (hulp)hond (zo eentje krijg ik nooit meer), dat dan weer wel. Monkey en ik zijn in ieder geval echt heel erg goed op weg, we zijn er bijna. Komt goed! Mooi dat je je verhaal deelde over je eerste hond! Wat een plaatje is hij, hoe heette hij?

Lastig dat Chiara zo voergericht is, daar heb ik geen ervaring mee.. Wat ik wel leer is dat zodra ik het gevoel heb dat ik mijn hond niet los kan laten omdat ik haar aandacht niet heb, ik dat gevoel ook volg en haar niet los laat. Als je dat namelijk toch doet met de verwachting dat de hond gaat luisteren, en ze doet het niet omdat ze zo afgeleid is, dan creëer je al gauw een situatie waarbij je (onbewust) druk gaat uitoefenen op een hond, en dat is niet iets wat je wilt creëeren als je iets wilt aanleren. Daarnaast kun je zo ook ongewenst gedrag stimuleren, want spelen met een andere hond werkt veel meer belonend dan een vrouwtje wat gefrustreerd raakt aan de kant (totdat ze het voertje tevoorschijn haalt). Snap je wat ik bedoel? Je kunt het wel gaan oefenen, maar zorg dat je je gevoel volgt in wanneer het wel of niet kan, en niet wat er verwacht wordt vanuit de les op dat moment. 

Toevoeging: een trainingsveld van een hondenschool is een zeer uitdagend terrein voor een hond. Er ligt heel veel geur op de grond, van hazen/konijnen/ander wild, van alle honden en bazen die jullie voorgegaan zijn, en er is opwinding/afleiding in de zin van andere honden en mensen op het veld. Op een hondenschool willen ze je graag leren je honden onder deze omstandigheden onder appel te houden, wat heel helpend kan zijn, dat begrijp ik wel, maar ze verwachten het wel allemaal te kunnen aanleren onder hele moeilijke omstandigheden, voor een hond. Wil je iets aanleren en is het te moeilijk op het terrein van de hondenschool zelf, dan is het goed om een paar stapjes terug te doen. Te kijken naar makkelijker terrein of minder afleiding, en ervoor te zorgen dat het daar eerst goed gaat, en dan pas te durven verwachten dat het op een hondenschool ook kan. 

Ik ga eerst even quoten @Suzanne "Maar ik snap wat je zegt, en ik kan beamen dat een herder niet per se de meest geschikte hond is om er een hulphond van te maken. Het zijn zulke managers. Je moet echt een heel goed team worden met je hond om hem/haar voor dit doel in te kunnen zetten."

Als iets in mijn tekst zo is overgekomen dat ik het geen geschikte hulphonden zou vinden dan is dat niet correct. Wel wat je zegt dat met juist team, juiste mindset van een hond het wel degelijk goede hulphonden kunnen zijn. 

Maar als je gewend bent aan een golden als hulphond, dan is een herder weer van een ander kaliber.

Maar dat heb ik zelf ook al los van hulphond of niet, ik ben denk ik wat meer van karakter herder. Ik zou moeite hebben waarschijnlijk met een ander type hond.

--

Daarom vond ik het zo grappig om nu die trainingen weer te starten met Chara, deels herder maar er zit ook wat anders in.

En de opmerking niet loslaten als je idee hebt dat het niet kan, dat heb ik buiten sterk, bij te druk en geen focus op mij gaan ze niet direct los, ik vraag wel weer aandacht en daar waar kan en ik maar even die focus weer zie laat ik ze wel razzen.

Maar vandaag met training sessie 2 ging ik anders denken. Ze was er iets meer bij dan vorige keer, maar op momenten ook weer snel afgeleid en neiging om naar andere honden te gaan. Toch kwam er een oefening waarbij het handiger was als die zonder lijn werd gedaan.

Ik twijfelde maar ik dacht het en instructeur zei het, als jij de aandacht op jou gevestigd blijft houden dan heeft ze geen vertier bij anderen te zoeken. En dat is dus dat stukje mindset die je bij jezelf moet zetten. 

Vroeger moeilijke periode met mijn eerste honden gehad, en dan ging ik op een bepaald moment al lopen met "als maar niet dit, als maar niet dat" en dat is de duvel verzoeken, want geheid gaat het dan fout.

Een man sprak mij toen ook eens aan. "Meid, wat loop je nu te k*tten, die honden verafgoden je nog net niet, je hebt ze altijd met je stem onder controle gehad, waarom ben je dat vertrouwen dan nu ineens kwijt?!"

En dat had ik met Chara dus vandaag ook. Ze luistert buiten ook prima, dus waarom zou ik dan nu bij een oefening ineens gaan denken dat ze niet samen met mij iets wil gaan doen? 

Ik moest alleen even een andere insteek doen, uptempo, aandacht met een helder kort commando in plaats van lollig en hoog jolig commando uitspreken wat vaak aangemoedigd wordt om te doen, maar ik merk dat zij meer baat heeft bij soms even kort en duidelijk en daarna weer leuk en aanmoedigend nieuwe dingen aanleren of meenemen voor een oefening.

Bij Glory moet je dat weer niet doen, want dan denkt ze dat je boos bent.., en zo blijf je dus schakelen en inspelen op je honden en hoe je er zelf op kan anticiperen.

Het ging vandaag dus stukken beter met Chara, we hadden er allebei lol in.

En soms even wel zelf ingegrepen toen brokjes ter stimulatie om oefening te doen op de grond niet door haar direct werden gevonden stimuleerde instructeur haar om ze te zoeken.. Die brokken heb ik dus zelf rap opgepakt en mompelde dat wil ik niet!  Omdat we er juist zoveel moeite in hadden gestoken dat ze niet meer neus op de grond alle vreet probeerde te lokaliseren buiten om op te vreten... doe dat op een training terrein en ik voorzag dat ze de volgende les alleen met de neus op de grond zou hobbelen om voer te gaan vinden , wederom bij Glory en Aki kan dat prima, maar niet bij Chara vanwege die obsessie op eten.

Beloning komt uit onze hand, niet van de grond.

--

Hoe gaat het dan verder met jou nu. Ik denk dat met Monkey het vooral voortkwam uit onzekerheid die reactie op die andere hond. Je had al verteld dat ze in de weken ervoor aan de lijn toch te maken kreeg met loslopende honden die niet aardig deden. Mijn vorige reu werd daar ook argwanender en defensiever door, niet leuk en ik heb dat lastig gevonden, maar snapte ergens wel dat hij meer en meer op zijn hoede werd omdat hij in basis eigenlijk neutraal was naar honden die contact wilden maken. Maar met regelmaat kous op de kop krijgen of ineens afgegromd of afgeblaft worden of soms dat een hond ineens poten op een rug of schouder legde, maakte dat hij er op een bepaald moment ook wel klaar mee was, en ook ik toen want ik stond er ook niet meer onbevangen in als er weer eens een hond op hem af kwam zetten.

Zijn naam was/is Finn trouwens mijn 1e hond. Bijzondere hond, was 4 jaar oud toen hij bij mij kwam wonen. Hoge pieken diepe dalen, maar we begrepen elkaar zonder woorden. Hij heeft me zoveel geleerd. 

Als ik iets geleerd heb met Monkey en door deze opleidingen te volgen, is het wel dat honden zich ontzettend bewust zijn van je energie. Tijdens het praktijkspeuren zie je helemaal duidelijk hoe het werkt. Als de handler een vol hoofd heeft en er niet echt bij is, zie je vaak dat de honden ook niet volledig geconcentreerd zijn. Of zelfs andere dingen gaan doen waarvoor ze buiten het speuren beloond worden, terwijl die honden normaal juist ontzettend gemotiveerd zijn. Laatst wilde mijn (speur)trainster een voorbeeld laten zien van hoe zij en haar hond detectie doen. Ze waren samen lekker bezig, haar hond was ontzettend fanatiek aan het zoeken, toen ik een verhaal begon te vertellen. Ik twijfelde nog of dat handig was op dat moment, maar ik was al begonnen en maakte het verhaal maar af. Ik merkte op dat mijn trainster aandachtiger naar me begon te luisteren, en hetzelfde moment zie ik dat die hond de concentratie ook verliest en gewoon stopt met de opdracht. Nu is hun band heel sterk/goed, maar zo duidelijk zie je dat honden direct doorhebben dat jouw energie verandert. Hoeft dus niet eens trauma gerelateerd te zijn.. Met Monkey merk ik bijvoorbeeld ook dat als ik me niet bezig houd met loslopende honden die we tegenkomen tijdens het speuren en Monkey actief benaderen, dat zij zich er ook niet mee bezig houdt en gefocust op spoor bezig blijft (en dan snappen die honden vaak goed dat er geen aandacht voor ze is en druipen ze weer af). Echter als ik me laat afleiden door een loslopende hond, dan Monkey ook, en dat kan nog wel eens wegblaffen in de hand werken... Je eigen mindset is gewoon echt van enorme invloed. Het kan trouwens ook gelden voor honden met wie je geen binding hebt. Hoe vaak we meemaken dat als een spoorloper een route uitloopt, en overweegt/nadenkt om een afslag te nemen - zonder dat daarbij de looppas aangepast wordt (langzamer lopen of stilstaan betekent meer geur op het spoor) - en toch besluit om het niet te doen en door te lopen, dat de honden die het spoor vervolgens uitwerken toch zonder twijfel die afslag nemen (om er vervolgens later achter te komen dat het spoor daar niet ligt) dat is echt bizar. Wind en/of ondergrond kunnen ook van invloed zijn op het spoor, maar het gebeurt zo regelmatig dat je duidelijk ziet dat die honden zich toch bewust zijn van de energie van de spoorloper, die had namelijk focus op die afslag. En zo zie ik nog meer voorbeelden van hoe energie werkt tussen mensen en honden. Heel interessant, ik leer een hele hoop. Dus ik begrijp goed wat je zegt over je eigen mindset. Het is trouwens een van de redenen waarom het helend voor me werkt dat ik zelf mijn hond opleid tot hulphond. Ik kon niet de energie van de PTSS laten heersen tijdens het opvoeden van mijn hond, ik moest echt de rust en de kalmte in mezelf opzoeken (en dat kon dan wel met behulp van mijn hond) om Monkey onbevangen en vrij kennis te laten maken met de maatschappij. Het is geen makkelijk proces geweest, maar zodoende wel heel erg helend. Zonder mijn hond was ik me echt niet zo bewust geworden van mijn eigen energie, waar ik spanning van opbouw, en zonder haar zou het me ook niet zo makkelijk lukken weer tot rust te komen wanneer spanning oploopt. Dus ik heb eigenlijk al een fantastisch goede hulphond. Ik heb ook al zoveel beterschap ervaren. Maar ik heb wel regelmatig te horen gekregen dat een mechelaar hier niet per se voor geschikt is, ik las het niet zozeer in jouw stukje maar ik benoem het door alle voorgaande op- of aanmerkingen die ik ontvangen heb al bij voorbaat tegenwoordig. Misschien iets te voorbarig dus ;-) al hoop ik daarmee discussies te voorkomen. Ik weet namelijk 100% zeker dat ik de juiste hond getroffen heb. Eentje die mij ook iets leert ... Al snap ik dus ergens wel dat mensen het benoemen, en dat ze het dan ook goed bedoelen. 

Op dit moment gaat het goed hier. Ik heb ook veel nagedacht, waarom Monkey tijdens de test wel uiting gegeven heeft aan haar onzekerheid met honden en waarom het niet gebeurd is in de praktijk tijdens hulphondenwerk. Ik heb er denk ik ook een verklaring voor... Als ik Monkey namelijk meeneem tijdens winkelbezoeken of op druk bezochte plekken, dan maak ik in m'n hoofd een switch. Ik vind die momenten spannend, dus ik richt me op m'n hond en we doen het vervolgens echt samen. Monkey inclusief, op zo'n moment tel alleen ik voor haar en negeert ze alles wat om ons heen gebeurt. Hoe drukker het is, hoe meer haar focus op mij gericht is, ze doet het echt uitstekend. Maar tijdens de test had ik veel meer aandacht voor de omgeving. Ik probeerde met iedereen een praatje te maken, en te laten zien dat alle onderdelen ons prima afgaan. Monkey had iets minder aandacht voor me dan normaal achteraf gezien, niet dat het voor een ander op te merken was, want zoals het een mechelaar betaamt deed ze de opdrachten alsnog erg goed (en zoveel aandacht als Monkey normaal voor me heeft, zoveel is niet eens nodig om er een goede hulphond van te maken). Maar het had een teken voor mij moeten zijn dat Monkey meer bezig was met de omgeving. Net als ik trouwens, precies die mindset waar we het nu over hebben. Het maakte echter niets uit, totdat de hond de ruimte binnenkwam. Toen kwam de spanning en haar onzekerheid ineens wel naar voren. Tenminste, dat is mijn eigen theorie. Ik moet het nog met m'n trainers bespreken. Nu kan het in de praktijk wel eens vaker voorkomen dat ik afgeleid raak, en dan is het belangrijk dat Monkey zich gewoon goed voelt in alle omstandigheden die ons voorbij komen. Als zij zelfzekerder is met andere honden, dan zal dit gedrag niet meer tot uiting komen. En die zelfzekerheid heeft ze ergens al zodra ze weet dat ze niets met de andere hond hoeft te doen, dus daarin vind ik de oplossing. Dat is iets wat de laatste tijd steeds sterker naar voren komt. Misschien heeft het ook met een stukje volwassenheid te maken..? Ze heeft in ieder geval vooral behoefte aan interactie met mij en steeds minder aan interactie met andere honden. En dan zijn er ook nog een paar ervaringen geweest met honden die haar geen vertrouwen hebben gegeven, het is allemaal verklaarbaar denk ik. Nu komt in ieder geval de realisatie en weet ik wat te doen, dus het komt goed. Helemaal met behulp van de mensen (en diens honden) die ons bijstaan. Overigens is er hier ook weer een interessante ontwikkeling tussen Adje en Monkey. Ik zocht juist andere honden op omdat Adje sinds de adoptie geen behoefte meer had om met Monkey te spelen, maar sinds we besloten hebben om Monkey geen kennis meer te laten maken met vreemde honden, zijn Adje en Monkey elkaar weer helemaal aan het ontdekken in het spel. Ik ben echt verbaasd, maar op dit moment moet ik ze zelfs af en toe een halt toeroepen. Wie had dat gedacht?! We zullen zien wat de ontwikkeling is over een paar maanden.

Bedankt Blondie, voor het delen van je ervaringen! Fijn dat het deze keer tijdens de training beter ging en dat de focus meer bij jou was. Ik kan me voorstellen dat het nogal ontdekken/aanpassen is in wat werkt zodra jullie het over een andere boeg gooien door niet meer/minder te belonen met voedsel. Helemaal met een hond die vanwege haar gezondheid erg op voedsel is gericht..  Maar zo te lezen lijk je ook de oplossingen te vinden die voor jullie werken, goed bezig dus! Ik blijf ook graag volgen wat jullie verdere ontwikkeling gaat zijn :-) 

Blondie en Susanne: mooi om jullie ervaringen te lezen! 

Evi is mijn eerste hond en ik merk daarom dat ik het heel graag goed wil doen. In het begin kreeg ik vaak commentaar van familie over mijn manier van opvoeden. Ik heb hiervoor bij een andere hondenschool getraind en daar had ik niet echt een klik met de trainer. Evi was ook bang voor haar. Daar werd ik ook wat onzekerder van. Nu bij de nieuwe hondenschool merk ik dat ons zelfvertrouwen erg is gestegen en ik merk ook grote vooruitgang in onze band. 

Ik merk bij mezelf dat ik vaak spanning opbouw tijdens het wandelen en Evi reageert daar natuurlijk weer op. Ik ben dan bang met het tegen komen van andere (loslopende) honden dat zij uiteindelijk gaat reageren. Nu negeert ze andere honden, maar ze wordt steeds vaker opgejaagd en ik ben dan bang dat ze daar op een gegeven moment ongewenst gedrag op gaat vertonen. Daardoor loop ik vaak met spanning als ik loslopende honden zie waardoor zij ook gespannen raakt. 

Op de trainingen gaat het wel erg goed! Ik kan ook niet wachten om in het voorjaar met agility te beginnen. Ik ben net afgestudeerd en hard op zoek naar een fulltime baan. Als ik die gevonden heb wil ik ook gaan speuren. Op die manier hoop ik haar nog beter te leren kennen. 

@ Kim: met mijn eerste eigen hond heb ik dat ook ervaren. Het goed willen doen en vervolgens onzeker worden van allerlei verschillende adviezen. De eerste hondenschool waar ik met mijn eerste hond ging lessen, paste toen helemaal niet bij ons. Die manier van trainen beschadigde zelfs de band die ik tot dan toe met hem had opgebouwd.. Het is heel belangrijk dat jullie je beiden lekker voelen op de plek waar jullie trainen. Uiteindelijk gaat het toch ook om samen plezier maken (al vind je altijd mensen op de club die juist motivatie vinden in prestatie in plaats van plezier). Over het algemeen is het zo dat hoe meer ervaring je opdoet, hoe meer je je eigen gevoel durft te volgen, en hoe beter je wordt in het naast je neerleggen van alle meningen en adviezen van anderen (hetgeen waar je je niet goed bij voelt dan). Vroeger was mij bijvoorbeeld ook aangepraat dat honden een goed leven hebben als ze vooral lekker los mogen lopen en mogen ravotten met andere honden. Maar daar geloof ik inmiddels allang niet meer in... Van alle honden die ik heb gehad was er slechts eentje die echt gelukkig werd van contact met andere honden, dat was een herplaatser die voor ons in een grote roedel honden heeft geleefd. Maar die hond is slechts 3 jaar oud geworden, dus geen idee wat er van hem en zijn behoeftes geworden zou zijn als hij echt volwassen had kunnen worden. Anyway, ik weet zeker dat ik mijn hond(en) echt niets tekort doe als ik de hondenlosloopgebieden vermijd. En er zijn (zo te lezen) genoeg hondeneigenaren die dat ook ervaren. 

Wat een leuke plannen verder met Evi! Agility is ontzettend leuk, ik heb het met mijn vorige hond gedaan. Wel veel opwinding in die sport, maar ik vind ook dat honden zich meer bewust worden van hun lichaam en overal betere behendigheid in krijgen. Dankzij Agilty voelde mijn vorige hond bijvoorbeeld het zelfvertrouwen om ook in bomen te klimmen, of op andere rare obstakels. Zijn bijnaam werd dan ook Aapje, Monkey is naar hem vernoemd :-). Veel plezier met jullie plannen in ieder geval, houd ons op de hoogte van het verloop! 

Susanne, we hebben nu een hondenschool gevonden waar we beide met plezier naar toe gaan en ik merk daardoor ook echt een groei in onze band, wat het alleen maar leuker maakt! Evi doe ik ook echt geen plezier met spelen met andere honden. Er zijn echt maar een handje vol honden waarbij zij zich op haar gemak voelt en mee wil spelen. Ik heb heel veel zin in de agility lessen. We werken nu soms bij de gehoorzaamheidslessen met de attributen zoals de hoepels en tunnels en ze vindt het echt geweldig. Ik ben vooral van plan om het te doen voor het plezier en om haar zelfvertrouwen te vergroten. Het lijkt me wel leuk om eventueel wedstrijden te doen, maar dat is geen must. 

Mooi om jullie berichten weer allemaal te lezen. Nu even geen energie om er inhoudelijk op te reageren maar ik lees nog altijd mee...