Murphy. Nog geen twee jaar oud.

Lieve Aussie,

Ik zie dit nu pas, wat erg! Zo herkenbaar, dat gevoel dat het nooit meer goed gaat komen.

In antwoord op je vraag; Het is nu bijna een jaar geleden, en ik mis Murphy nog elke dag. Ik kijk veel naar foto's en praat veel over haar. Ik begin dingen te vergeten, hoe ze rook, en kleinere details. Ik vind het vreselijk, maar tegelijkertijd weet ik dat dat erbij hoort. En dat het niet betekent dat ze minder voor me betekent. Maar langzamerhand heb ik ook wel eens dagen dat ik de hele dag niet aan haar heb gedacht. En ik kan ook weer ergens heen zonder dat ik een donkere wolk met me meeneem.

Het is uiteindelijk voor iedereen anders, maar ik denk dat met tijd de scherpe randjes eraf gaan. Je leert een nieuw normaal, en schakelt over van 'het leven met..' naar 'het leven zonder'. Sommige mensen hebben veel aan een nieuwe hond. Ik zelf moet er niet aan denken. Ook dat is weer persoonlijk. Mijn partner stond er initieel hetzelfde in, maar ik merk dat hij het verlies toch weer heel anders verwerkt over tijd.

Ik kan alleen maar een hele dikke knuffel sturen van afstand. Het is zo intens verdrietig. Het gaat met ups en downs, en de gekste dingen kunnen je weer aan hem herinneren. Heel veel sterkte, en blijf ook hier of waar je wil schrijven. 

P.S.: Ik noem het omdat het dezelfde situatie was; als je merkt dat er iets 'blijft hangen', vraag dan om hulp. Ik had na een tijdje constant (constant!) herhalende beelden in m'n hoofd van Murph die door de auto werd geraakt, en dat irrationele gevoel van 'waarom heb ik niet...'. Ik heb met een paar sessies met een therapeut dat specifieke trauma veel beter kunnen verwerken, anders had ik er nu nog beelden van denk ik. 

Ik zie dat het al een jaar geleden is, maar wat een hartverscheurende manier om zo je hond te verliezen.

Hoe gaat het inmiddels met je? Heb je het een beetje een plekje kunnen geven?