Veel te snel afscheid moeten nemen van onze aussie

Hoi hondenvrienden,

Ik weet niet wat ik met mijn verdriet aan moet. 1,5 week geleden is onze 2 jarige aussie dodelijk aangereden bij ons voor de deur. Het was echt verschrikkelijk. Mijn allergrootste nachtmerrie is werkelijkheid geworden. Sinds 4 maanden zijn we verhuisd en hij is bij ons nieuwe huis voor de deur aangereden en ik heb alle zien gebeuren.

Vanaf dat moment ben ik de hele tijd bij hem gebleven. Vooral de paniek, angst en pijn (denk ik) die ik bij hem zag laat me niet los, het gaat telkens weer door mijn hoofd. Het is echt verschrikkelijk om het beestje waar je zo van houdt en gek op bent op die manier te zien. Terwijl hij 5 seconden ervoor nog zo blij was, zoals hij altijd was.

We hebben hem heel voorzichtig in de auto gelegd (want eerst gebeld maar ze wilden/konden hem niet komen halen) en zijn snel naar de dierenarts gereden waar ze medicatie hebben toegediend zodat hij geen pijn meer had. Vóór het maken van de foto’s heb ik nog gebeden naar wat er dan ook mag zijn dat hij alsjeblieft nog te redden was. Maar bij het bekijken van de foto’s zagen ze gelijk al dat het helemaal niet goed was. Gebroken rug, zenuwen waren helemaal door, inwendige bloedingen en z’n voorpootje lag helemaal open. Ook bloed uit z’n oogjes. Ik krijg dat beeld niet meer uit mijn hoofd. We hebben de keuze gemaakt om hem te laten inslapen op advies van de dierenarts. Zij zeiden dat het de beste optie zou zijn voor hem. De kans dat hij het zou overleven was al klein, dan nog een uur in eigen auto naar het ziekenhuis, daar de operatie aan zijn rug moeten overleven, en ook nog volledig herstellen zonder verlamde achterkant.

Maar ook die keuze blijft knagen. Wat als… wat als we dit wel hadden gedaan en die 1% kans dan na veel revalidatie hij zijn achterpoten weer kon gebruiken, zelf weer kon poepen en plassen en weer bij ons was. Ik mis mijn lieve kleine aussie zo erg, ons eerste kindje. Het schuldgevoel en de gebeurtenis van afgelopen vrijdag laten me niet los. En het gemis is nu echt ondraaglijk. In drie uur tijd is mijn leven compleet op z'n kop gezet.

Hij was echt mijn zielsmaatje en ik was zo blij met hem in mijn leven. Ik deed het liefst alles samen. Deed ook agility met hem, Hij was als honing aan m’n kont en overal ging hij mee naartoe. Zelfs naar werk waar ze ook dol op hem waren. Mijn allereerste beste, mooiste viervoeter. Ik was echt gek op hem, op al zijn lieve eigenschappen, vrolijke gehuppel en gespring met stokjes in de mond, altijd blij, lief en aftastend. Hij kon zichzelf zo lekker vies maken en gek en wild spelen met mijn vriend. Met z’n neusje in de lucht en oogjes dicht genieten van de buitenlucht en alle geluiden om hem heen. Alle bijnamen die we voor hem hadden. Ik kan nog wel 100 dingen opnoemen waarom ik zo gek was en ben op hem!

Ik ben bang dat ik de band die ik met hem had nooit meer zo ga ervaren. Echt onvoorwaardelijke liefde. Het enige wat ik wil is dat hij terug is… het huis is leeg, mijn hart is leeg, en overal waar ik ben of wat ik doe denk ik aan hem. Ik hield er zo van om met hem lange wandelingen maken en vooral in dit mooie herfstweer, maar dat lijkt nu allemaal voorbij. Ik heb ontelbaar veel foto’s en video’s van hem waar hij springt, rent, knuffelt, kroelt, zwemt, balletjes brengt en blij is.. En ik ben ook blij dat ik ze heb en dankbaar dat hij in mijn leven is geweest en zo veel plezier heeft gehad. Al was het veel te kort en ik vind het leven écht oneerlijk.

Ik ben benieuwd hoe jullie het gemis van jullie viervoeter ervaren en of het ooit beter wordt… Ik kan me nu niet voorstellen om nu al een nieuwe hond in huis te hebben en onze aussie zou ook nooit vervangen kunnen worden. Alleen wij zijn wel echt hondenvrienden en het huis en de tuin is te groot om niet door een hond van te laten genieten. Zal het ooit hetzelfde zijn of zal ik het nooit meer zo ervaren als bij onze eerste maatje?

Ik had je verdriet al gelezen in het andere topic, maar nu het hele verhaal... ach meis, het is zo verschrikkelijk. Al dat verdriet en onmacht en wanhoop. Het vreet je echt op. 

Verlies, verdriet, rouw... het is voor iedereen anders. De ene mens kan het snel een plaats geven en zijn hart opnieuw openstellen, en voor de andere is het een lang proces en kan het jaren duren voor ie weer de juiste energie heeft om aan een nieuwe hond te denken. Je kan dus alleen maar afgaan op je eigen gevoel.

Hoe je ooit een volgende hond ervaart, weet je niet. De band is met elke hond weer anders. 

Ik heb 5 honden gehad tot nu toe. Ik heb ze allemaal ontzettend graag gezien. Maar de connectie die ik met de malamutes heb/had, die is zo innig en gaat zoveel dieper. Dat had ik met de vorige honden nooit zo intens ervaren. 

Dus ja, er zijn van die 'forever dogs', die nog wat dieper in je hart kruipen. 

Het is ontzettend verdrietig als we afscheid moeten nemen...

Ik wens je veel sterkte toe. Dikke knuffel. 

Wat verschrikkelijk, ik snap dat je er kapot van bent.

Het gemis en verdriet ken ik wel, maar mijn hondje was 18 en is rustig bij de dierenarts ingeslapen, dat vond ik al erg.

Maar wat jij hebt meegemaakt dat is een nachtmerrie, heel oneerlijk en je kan de tijd niet meer terugdraaien.

Je kan er hier over praten , hier foto's van hem plaatsen, over hem vertellen.

Iedereen op dit forum weet van het verlies betekent.

Je kan het hier delen.

Heel veel sterkte in ieder geval!

Afschuwelijk om mee te maken, dit gaat nooit meer van je netvlies. Je hebt gedaan wat je kon, je was bij je hond. Vertrouw op de mening van de dierenarts. Heel veel sterkte met dit verlies.

Heel veel sterkte. 

Heel veel sterkte.

Wat een afschuwelijke manier om zo je hond te verliezen en ik zou die beelden ook nog heel lang voor me zien hoor. Mijn hond heb ik op 3 december in laten slapen. Dat verliep rustig maar zelfs die ervaring speelt nog wekelijks door mijn hoofd. Hopelijk helpt veel praten of opschrijven over hoe het gegaan is een klein beetje.

En hoe snel een andere hond, tja dat is voor iedereen anders. De mensen om mij heen zien mij als een echt hondenmens en kunnen zich niet voorstellen dat ik geen hond meer heb. Wij waren 15 jaar samen. Deden ook alles samen, ook regelmatig mee naar werk enzo. En aan 1 blik hadden we voldoende. Ik ben dus nu bijna een jaar later nog steeds niet toe aan een nieuwe hond. Bang om niet meer zo'n band te kunnen krijgen. Vandaag zou ze 16 zijn geworden. En mijn verdriet wordt niet veel minder. Heb nu 2 vaste oppashonden omdat ik gezelschap van honden boven dat van mensen verkies. Maar ik zeg nog steeds regelmatig Shep (naam van mijn hond) tegen ze. Dus het zit nog heel diep. Ook ik had heel veel bijnamen voor mijn hond. Nu betrap ik me erop dat ik die ook weleens tegen de oppashonden zeg en dan voel ik me weer schuldig want dat waren mijn koosnaampjes voor Shep.

Heel heel veel sterkte. En een dikke knuffel

Wat vreselijk dit. Dit is je grootste nachtmerrie. 

Ik denk niet dat je hier "overheen" gaat komen. Je gaat je erin berusten en het een plekje geven. Denk wel dat dit heel lang gaat duren. (Dat deed/doet het bij mij ook, ook al zijn mijn honden overleden toen ze oud waren). Misschien dat je ooit weer een ander hondje toelaat in je hart, en dan ga je dit gevoel weer krijgen. Alleen wel anders, want elke hond is anders. Maar ook daar zal je gelukkig van worden. Dat doen honden met ons. Heel veel sterkte. 

Heel veel sterkte, echt een nachtmerrie om op deze manier je maatje te verliezen 

Heel veel sterkte. Wat een verdriet. Op zo een manier een nog piepjonge hond verliezen.  

Kan me voorstellen dat je ontroostbaar bent en het is zeker oneerlijk. 

Ik hoop dat je met de tijd toch terug voor een hond zal gaan. De band die je met een hond hebt, is altijd uniek vind ik. Het is nooit 2x hetzelfde. En ja ik dacht ook elke keer dat gaat nooit zo zijn als met de vorige. En dat is inderdaad niet hetzelfde maar anders en even waardevol. Ze hebben allemaal hun kwailiteiten.

Veel sterkte.

Heel veel sterkte gewenst

Veel verdriet, had het al van je mee gehad.....en nu uitgebreid.....kan alleen maar zeggen voor jou zoveel sterkte, en ook voor je gezin....hopen dat je het met de tijd kan verwerken.

Jeetje wat een nachtmerrie. Ik begrijp goed hoe je je voelt, zeker als je vervolgens ook voor zulke keuzes wordt gezet. Ik heb het gelukkig nog maar 1x mee hoeven maken. Een hond van mij is tijdens een operatie om een tumor te verwijderen overleden. Hetgene waar ik het meeste mee zit, nog steeds, is dat ik haar op haar laatste dag, alleen bij de dierenarts had achtergelaten. Ze had namelijk een enorme verlatingsangst na meermaals herplaatst te zijn geweest door eigenaren waar ze erg aan gehecht was, en altijd als we ergens heen gingen positioneerde ze zich het liefst tussen mij en de deur of auto. Als ik het geweten wat het risico van deze operatie was geweest (tumor was vele malen groter en complexer dan uit echo's was gebleken, dierenartsen waren ook verrast) was ik liever bij haar gebleven tot ze sliep (narcose). De eerste week was ik er echt ontzettend ziek van, overtijd heb ik het leren accepteren.

Iedereen verwerkt het uiteindelijk anders. Je hoeft nu geen andere hond te nemen, doe dit pas wanneer je er echt klaar voor bent. Iedere hond is anders en iedere hond brengt weer iets nieuws. Ik heb er na zeer veel twijfel een pup bij genomen (hiernaast heb ik nog een oudere hond, wie echt mijn allergrootste <3 hond is), toen ik haar zag had ik het gevoel dat zij voor mij was bestemd. Ze is heel anders dan mijn overleden hond was en huidige hond is, maar toch past ze er weer helemaal bij.

Heel veel sterkte komende tijd.

Wat vreselijk. Heel veel sterkte.

Heel erg veel sterkte de komende tijd ik steek een kaarsje aan voor jullie mooi hond 

Vreselijk ,heel veel sterkte voor jullie!

Wat een verdriet en gemis nu voor jullie, veel sterkte!

Wat een vreselijk verhaal, om op zo'n manier afscheid te moeten nemen van jullie nog veels te jonge australian shepherd. 

Ik heb 25 augustus afscheid genomen van 1 van mijn aussies, tot op heden missen wij haar nog steeds. 

Zij was ruim 11 jaar oud, en wij vochten 6 jaar tegen epilepsie, het gevecht tegen de epilepsie hadden wij gewonnen, helaas takelde ze snel af, en moesten wij redelijk snel afscheid van haar nemen.

Bij mij is het al zeker dat er weer een Aussie in mijn leven erbij komt, volgend jaar, en ik hoop dat ik net zo'n goede band met haar ga krijgen als ik met mijn andere aus had.

Ik heb nu nog een aus van 6,5 jaar oud, met haar is de band anders dan met mijn onlangs overleden aus ( zij is niet zo knuffelig, best wel gereserveerd, heeft niet de werklust die de oudste had, en heeft vooral een hele eigen mening, doet vooral waar ze zelf zin in heeft ).

Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen, met het verlies van jullie kanjer. 

Dankjewel nog allemaal voor jullie reacties 

Allereerst gecondoleerd, beetje gek woord vind ik maar het is eigenlijk het enige wat je kunt zeggen samen met "heel veel strekte" Het gevoel wat je nu hebt? Dat kan niemand die het niet direct ervaart goed delen. Het is in het engels maar misschien heb je er wat aan https://forums.rainbowsbridge.com/ Zijn mensen die ook net een geliefd dier hebben verloren.

Voor mij? Ja het werd beter al barst ik soms nog weleens in tranen uit van het gemis en dat geldt voor elk maatje wat mijn leven heeft gekruist. Ik ben ook wat mensen verloren in de tijd en het is dezelfde pijn. Het vlakt wel af door de tijd heen omdat het bij het leven hoort, de dood. Sommige zijn moeilijker te verwerken, zoals in jouw geval. De dood is nu eenmaal niet zo mooi, ook niet als diegene of het beestje zacht ter aarde wordt gelegd. Dood is keihard want je weet dat herinneringen gaan vervagen en je wilt er zolang mogelijk, zo dicht mogelijk bij blijven, als je begrijpt wat ik bedoel. Weet niet hoe ik dat moet uitleggen.

Ik weet iig voor mezelf dat ondanks de pijn die je door jaren oploopt? Ik voor geen goud een andere ziel zou willen missen. Dat is het mooie aan het leven, dat elke levende vorm zo anders is maar je hetzelfde vertrouwen kunt opbouwen. Je hart weer kunt openen. Verlies is klo-te maar de momenten die je mee hebt gemaakt? Die moet je onthouden en ook weer nieuwe opbouwen.

Oh Nee echt heftig! Ik Weet nog toen mijn mopsje moest ingeslapen worden…. Ze dachten dus eerst bij evidensia ziekenhuis dat ze darmontsteking had…. Vervolgens na 2 echo’s dachten ze steeds dat t darmontsteking was… t ging goed ze kreeg Prednison…. Na 4 maanden ging ze heel erg achteruit. Coco kon niet meer lopen viel van links naar rechts… ze kon niet eens zichzelf omhoog houden voor plasje….. ze ad niet meer…. Kreeg nog chemo voor t geval dat…. Laatst echo voor dit bleek dus dat de maagwand opgezwollen was…. Niet de darmen…. Heb alles geprobeerd zelfs die chemo ookal was het geen kanker en was er 40% kans dat t zou lukken…. T ergste is dus horen van de Dierenarts dat ze Niks meer voor je kunnen Doen…. Dat is het hardst… na school met haar nr dierenziekenhuis gereden en ze overleed in mijn armen…. Hardste pijn die je kan hebben en meemaken…. Dan kom je nog thuis en is t zo erg stil…. Die stilte is zo verschrikkelijk ! 
Coco was 8 jaar geworden best jong…. Jouw aussie nog jonger 2…

ik heb zelf super lang de schuld gegeven aan de DA’s ik denk je bent een ziekenhuis??!!!! Hoe kun je zo’n domme fout maken?!!!….. Nu ben ik tot conclusie gekomen dat het Prednison was die haar tot zo een einde heeft gebracht.

we hadden haar 8 december 2020 ingeslapen. Nu denk ik t zo… 1. Mooiste tijd om afscheid te nemen… heel dat jaar heb ik met haar thuis gezeten en was mijn volle aandacht aan haar. Ook geloof ik dat haar missie hier op zat! Ik heb overhaar ieder nacht gedroomd tot ik Fado kreeg.

Ik begon echt depressief te worden en omdat ik toen 18 bijna werd Besloten mijn ouders speciaal cadeau te maken. We wouden dit keer FCI hond dus zoektocht was mega lastig… we begonnen in januari en alles was en zat vol…. Ook t hondje waar we eigenlijk voor belde na 10 verschillende nestjes bellen. Toen die mevrouw over dat ene schnauzertje opnam zei ze dat die helaas al verkocht was. Toen zei ze dat ze dit eig. Nog niet mag Doen omdat de pups niet volgroeid zijn en geen testen nog hebben gehad maar er was een nestje dag ervoor geboren en ze zei dat ze een zou reserveren…. Had ook gevoel dat t een reutje moest zijn ofzo. Al die 10 adressjes raadde schnauzer reutjes af en wouden persee teefje verkopen… die niet. T had zo moeten zijn Weet ik nu! Ze had m voor me klaarstaan. Sinds dag 1 sprong Fado in men Arme alsof we elkaar super lang kende en sinds die tijd Doen we meeste dingen samen :D …. Geen reincarnatie maar wel een ziel die coco naar mij stuurde! Sinds ik fado heb geen dromen meer over Coco. 

Hopelijk helpt dit je! Ik geloof dat je aussie sws iemand klaar heeft staan voor je op de juiste moment :D of miss haar zelf…. 

Veel sterkte naar jouw en je familie! <3

Wat een vreselijk triest verhaal en een afschuwelijke manier om je hondje kwijt te moeten raken  .

Dat beeld van de laatste uren vergeet je nooit weer. Je geliefde huisdier te moeten missen is heftig,laat staan op deze manier.

Ik heb mijn hond bijna 4 maand geleden moeten laten inslapen en werd wanhopig van het verdriet wat me overviel. Ik wist me geen raad. Maar het wordt echt minder,het intense gaat er af al overvalt me het af en toe nog en denk ik elke dag nog aan haar. En dat is ook goed. Noa heeft een goed leven gehad en is 12,5 jaar geworden. Dat valt nog te accepteren maar in jouw geval is dat lastiger. Er moet echt even tijd overheen gaan en laat het verdriet toe, het wordt op een gegeven moment echt minder.  Ik wens je heel veel sterkte toe.

Wat een vreselijk triest verhaal en een afschuwelijke manier om je hondje kwijt te moeten raken  .

Dat beeld van de laatste uren vergeet je nooit weer. Je geliefde huisdier te moeten missen is heftig,laat staan op deze manier.

Ik heb mijn hond bijna 4 maand geleden moeten laten inslapen en werd wanhopig van het verdriet wat me overviel. Ik wist me geen raad. Maar het wordt echt minder,het intense gaat er af al overvalt me het af en toe nog en denk ik elke dag nog aan haar. En dat is ook goed. Noa heeft een goed leven gehad en is 12,5 jaar geworden. Dat valt nog te accepteren maar in jouw geval is dat lastiger. Er moet echt even tijd overheen gaan en laat het verdriet toe, het wordt op een gegeven moment echt minder.  Ik wens je heel veel sterkte toe.

HEEL VEEL STERKTE MEID ....IK WEET DAT HET HEEL VEEL PIJN DOET ....

IK HEB MIJN HOND 14 (ROTTWEILER) 3 DAGEN GELEN IN LATEN SLAPEN WEGENS DE MAAG TORSIE ,HIJ WAS NIET MEER TE REDDEN ...

IK BEN HELEMAAL KAPOT ,IK MIS HEM HEEL ERG ,IK BLEEF MAAR JANKEN MAAR KOMT NIET MEER TERUG .....

HEEL VEEL STERKTE