Update Nala

Ben bang van niet, bij klachten blijf je thuis , alleen, volgens de regels tot je getest bent...... wat sne is dit.

Werken beiden in onderwijs en zorg, dus krijgen beiden prio-test. Vanavond uitslag als het goed is. :) Hoesten is het enige wat niet hooikoorts-gerelateerd is. De rest is hooikoorts - tenminste, dat denken we uiteraard.

UPDATE

De GT is vanmorgen langs geweest. We hebben ontzettend fijn gepraat, ze is uiteindelijk 1,5 uur gebleven voor de intake. Het gaf echt een heel goed gevoel dat ze zo goed naar ons wilde luisteren. Ze stelde mooie vragen. Ze wilde zien hoe Nala reageert op een aantal dingen. En ze heeft goed beeld gekregen van Nala.

Positief: Nala doet het SUPER buiten, bevestigde ook de GT. Dus dat is echt heel erg fijn om te horen natuurlijk.

Aandachtspunten: Haar gevoeligheid mag een graadje lager, dit gaan we doen door vandaag al meteen de bench op een andere plek in huis te zetten, weg van het 'grote' raam. Verder mogen wij het ritme dat we telefonisch al doorkregen, aanhouden. Omdat ze echt ontzettend alert is, reageert ze continu en staat ze continu aan. De GT gaat ons hierbij helpen door te kijken hoe wij ervoor kunnen zorgen dat Nala ook 'uit' kan staan, dat wil zeggen: je mag alert zijn, maar op dat moment mag Nala ook gewoon lekker niks doen. Dus niet continu aan staan. Omdat haar prikkels ontzettend pieken en dalen, de hele tijd door, gaat ze in overleg met de hulphondentrainer kijken of er een homeopathisch middel ingezet kan worden om haar wat makkelijker te maken haar eigen rust te vinden.

In de auto gaat ze vanaf nu in de kofferbak, omdat ze ook in de auto continu aan staat. Ze blijft ronddartelen (wel veilig aangelijnd) en gaat niet liggen. In de kofferbak heeft ze enkel door haar achterruit de mogelijkheid naar buiten te kijken en door het voorruit uiteraard. De hoedenplank wordt uiteraard niet gebruikt, dus ze kan gewoon naar ons blijven kijken. Maar het is daar wat donkerder en dat zal bijdragen aan haar rust.

Het programma wordt verder nog opgesteld en zal ik waarschijnlijk vrijdag krijgen. Het voelt goed, het helpt heel erg dat ik me daardoor ook gesteund voel en we gaan ervoor!

Top update 

Fijn dat jullie een goed gevoel hebben bij de GT hebben en goede moed hebben om door te gaan ! 

Lieve allemaal,

Ik besef me dat ik inmiddels heel erg lang niet meer op HP ben geweest. Het is inmiddels december. Tijd voor een kleine, maar verdrietige update: Wij hebben besloten om Nala uit huis te laten plaatsen, omdat het voor mij niet meer gaat. Ik ben eraan onderdoor gegaan en ben gebroken. Het meest verschrikkelijke is eigenlijk ook dat het slechts op één punt mis is gegaan en dat maakt het ontzettend moeilijk. Nala haar blafgedrag in huis is intens gebleven, dit is niet veranderd. We hebben wel gemerkt in het afgelopen jaar dat dit waarschijnlijk lijkt voort te komen uit het idee dat ik doof ben en daarom extra beschermd moet worden. Naar mijn vriend toe of wanneer ze bij mijn schoonouders logeert, laat ze dat minder heftig zien dan wanneer ik erbij ben of vooral alleen ben.

We hebben inmiddels alle trucjes uit het doosje gehaald. Rest nog één ding wat ik nooit wil gebruiken: Een anti-blafband. Daar is de grens en daar zijn wij nu. We hebben GT in huis gehaald wat voor een groot deel gelukkig wel heeft geholpen, want het is wel gelukkig zo dat haar gedrag op een bepaalde manier wel anders is geworden. Maar waar het puntje bij paaltje komt, blijft het gedrag hangen in haar bescherm-wil. We hebben daarom ook altijd gezegd dat beschermen altijd mag, maar dat het voor mij ontzettend intens is en dat dit voor mij niet gezond meer is. Ik schrik inmiddels bij elke blaf en inmiddels is het ook zodanig heftig dat ik in elkaar duik. Het meest vervelende is ook dat anderen dit niet zien en daarom nog meer schrikken van ons besluit. Het probleem speelt zich buiten niet af, maar echt enkel in huis en vooral in ons eigen huis.

Woensdag 1 december hebben wij de knoop doorgehakt. Vrijdag 3 december hebben wij al een potentieel huis gevonden waar een andere Japanse Spits woont en in de omgeving er ook nog drie zijn. Voor Nala is dit juist ontzettend goed, want we zien dat ze het meeste lol heeft met andere Japanse Spitsen dan met andere rassen die om haar heen kunnen dartelen. We hebben het potentiele baasje al gesproken en in alles geeft ons het vertrouwen dat Nala daar goed terecht zal komen. We mogen langskomen wanneer we willen, maar we weten ook dat Nala zal moeten wennen aan haar nieuwe baasje, dus het idee is om eens per jaar samen met de Japanse Spitsen uit die omgeving daar een hondenwandeling te maken, waarbij wij ons niet per direct op Nala hoeven te focussen en zij niet direct 1-op-1 met ons.

Sinds gisteren logeert Nala nu eerst bij mijn schoonouders, zodat ik vandaag en morgen niet alleen hoef te zijn met haar. We kwamen gisteravond thuis in een leeg huis, maar we voelen wel hoeveel verschil het uitmaakt. Het is misschien belachelijk en intens om te schrijven dat we de rust eigenlijk nu pas eindelijk weer voelen na een hevige zoektocht. Onbewust waren we elke dag in strijd, ik meer dan mijn partner. Het is heftig om te voelen hoeveel rust er over ons heen leek te komen. We zijn nog heel verdrietig, maar voelen ook elke dag meer dat dit een goed besluit lijkt te zijn. Ik voel de tranen weer over mijn wangen nu ik dit schrijf. Het is zo definitief, maar ze is er nog. In de buurt. Maar misschien komt ze niet meer thuis en vertrekt ze vanaf haar logeeradres naar haar nieuwe huis. Dit is ook totaal afhankelijk van wanneer Nala 'weg' mag na alle administratieve zaken.

Vandaag hoor ik ook meer van de hulphondenschool hoe het traject afgesloten moet worden en ik denk dat we vandaag ook kunnen bespreken wanneer Nala definitief uit huis geplaatst kan worden. Een verdrietige update dus, maar ik hoop dat jullie allemaal zien en voelen dat dit met verstand is gemaakt.

Je heb er goed over nagedacht en besloten om, Nala te herplaatsen, goed gekeken waar ze terecht zou komen, en fijn van de nieuwe baasjes dat ze er open voor staan dat ze jou over Nala berichten of het goed gaat, en met een wandeling mee gaan zodat je kan zien dat ze het goed heeft, voor jou een verdrietig afscheid...maar nu rust in huis voor je.    

Sofie je hebt hier goed over nagedacht en het is voor zowel jou als voor Nala niet goed als jij het niet trekt en ongelukkig bent. Wat een moeilijk besluit moet dit voor jou zijn geweest. Het klinkt wel alsof Nala een heel fijn plekje gaat hebben bij haar nieuwe huisje. Ik wens jullie veel sterkte met het afscheid, maar ben blij dat je straks weer rust in je hoofd hebt

Wat verdrietig maar jullie hebben er goed over nagedacht en als dit het beste is voor alle partijen? So be it.

Wat een verdrietig beticht. Ik heb me zo vaak afgevraagd hoe het met jullie ging.

Van harte hoop ik dat je t z t een hond vindt die je wel goed kan helpen. Heel veel sterkte nu in de komende tijd. 

Want ik weet dat afstand doen van een hond vreselijk is.

Lieve allemaal,

Bedankt voor jullie berichtjes. Deze doen me heel erg goed. De bedoeling is om nu ook te gaan kijken of we onder de huidige toestemming van de verzekeraar nog iets kunnen met een nieuwe hond zodat het programma wel voortgezet kan worden. Dat is nog even afwachten. Voor nu doet de rust ons heel erg goed en zaterdag zal Nala verhuizen naar haar nieuwe thuis.

Liefs, ook van Nala,

Sofie

Sterkte en heel veel succes. Heb wel eens gehoord dat de overgebleven trainingen mee gaan naar een andere hond......bij overlijden van de hond of ziekte van de hond,

Ik ben een tijdje stil geweest, nadat het besluit is genomen om niet verder te gaan met Nala. Inmiddels is er echt heel veel gebeurd. Door onder andere de hulphondenschool zijn we voor het blok gezet en uiteindelijk hebben mijn schoonouders aangegeven dat Nala net zo lang daar mocht blijven als nodig zou zijn. Na de kerstdagen hebben we Nala weer opgehaald om te kijken hoe het thuis weer zou gaan. Dit is erg goed gegaan, waardoor we besloten hebben om toch te kijken wat en hoe met Nala.

Nu zit ze weer even in een moeilijke fase, waardoor ze weer wat vervelender is (zoals in november uiteindelijk gebeurde). Alleen grijpen we nu sneller in en lijnen we haar sneller aan waardoor ze sneller tot rust komt. Hierdoor is er een wereld van verschil mogelijk qua inzet van Nala en qua inzet van mijn energie. Het wisselt nog heel erg en ik ben me hier goed van bewust waardoor ik ook tijdig kan aangeven wanneer ik denk dat het goed is om Nala aan te lijnen waardoor ze beperkt wordt in haar gedrag (qua blaffen bij het raam bijvoorbeeld, omdat ze nu bij de tafel blijft).

Dit weekend gaat ze toevallig weer een lang weekend logeren, omdat wij familieweekend hebben en het voor haar erg druk is om dan mee te gaan nu ze nog soms erg vervelend kan lopen doen. We zijn uiteindelijk dus erg blij dat zij er nog is, ook al twijfel ik soms nog heel erg wat een verstandige zet is. Uiteindelijk willen we haar (Nala dus) bij ons houden als dat lukt dus daar gaat onze inzet nu ook in zitten. Het wisselt dus nog wel heel erg waardoor ik soms nog heel erg twijfel, maar ze doet het gelukkig ook ontzettend goed. Ze loopt (grotendeels) netjes mee, ze is een snelle leerling waardoor bv. trucjes aanleren binnen no-time is gepiept in de meeste gevallen. Sommige vindt ze wat lastiger, maar dat is ook omdat het trucje lastiger is aan te leren in mijn eentje (omdat ze bijvoorbeeld iets moet doen bij mij).

Dit is dus weer een hele omwenteling, echt weer heel wat anders dan we hadden gedacht dat er ging gebeuren in december. Raar, maar waar. En we zijn erg blij dat Nala juist er nog is, omdat we wel bewust voor haar hebben gekozen natuurlijk.

Sofie, ik,heb zoveel aan je gedacht, wilde mailen, heb het niet gedaan, maar wat een goed bericht. Je zal zien, Nala,is nog zo jong, dat ze hier nu doorheen komt, wat fijn dat je handvatten hebt gekregen om haar uit haar gedrag te kunnen halen.loopt het hulphondenproject nog door?  Je zei voor het blok gezet, dat klinkt niet fijn.

Uiteindelijk is Nala dus maar een paar weken bij je schoonouders geweest. 

Hond aanlijnen in huis, beperken, ik heb dat het eerste jaar met Diki vaak gedaan. En ja het helpt en nee, het is niet zielig.

Wat lief, Ientje. Je mag altijd een berichtje sturen! Het hulphondenproject is tijdelijk on hold gezet maar is begin februari weer opgestart! Schoonouders hebben ook aangeboden Nala vaak bij zich te laten logeren in de moeilijke weken, dus dat is ook erg fijn. Tot nu toe hebben we daar nog geen gebruik van gemaakt, maar toevallig dit weekend dus wel. We brengen haar vanavond daarheen en halen haar maandagavond weer op! Nala was vanmorgen meteen best druk aan het blaffen, wat ze normaal pas in de loop van de ochtend doet. Dus had haar inderdaad lekker meteen aangelijnd, waardoor ze niet meer bij het raam kan. Nu even los, maar ze ligt nog steeds op dezelfde plek. Ze beseft zich ook heel goed dat zodra ze aangelijnd is, dat ze eigenlijk iets heeft gedaan wat niet nodig is. We straffen haar ook niet, maar leggen gewoon uit 'dat ze even te druk is en dat ze mag rusten' en dat we haar daarom aanlijnen. Ze loopt er ook niet voor weg, dus dat is ook erg fijn. Volgens mij vindt ze het ook wel prettig om aangelijnd te worden, heb ik het idee, zodat ze weet dat ze niets hoeft op dat moment.

Hier was voor diki, lIjn er aan,,plof en slapen. Ik deed dat het eerste jaar vooral als ze heel druk werd, niet tot rust kon komen terwijl ik wist dat ze doodmoe moest zijn, die lijn is zo een mooie begrenzer.,het heeft hier wel drie riemen gekost, want dan lag ze lekker rustig, te knabbelen op de riem, was de riem door, dan pakte ze het volgende stukje riem, ze beet dus niet om weer los te komen, want ze bleef gewoon liggen, ik merkte het als ik naar buiten wilde gaan of haar los wilde maken, had ik een stuk riem in mijn hand en een rustig slapend hondje naast div.. Stukjes lijn. Gelukkig heeft ze het niet opgegeten. Later gaf ik haar een kluif, fileprobleem opgelost.

Ik gebruikte de lijn ook voor mijn eerste spets. Panisch was hij voor onweer en vuurwerk, dan deed ik de lijn er aan en nam hem naast me, de angst was niet weg, maar de hond was mentaal weer bereikbaar. De riem was voor hem veiligheid.

Goh dat is een verassing. Wat fijn dat je toch voor Nala blijft gaan, zal heus wel lukken uiteindelijk en ondanks dat het vervelend is? Heeft het ook wel een beetje zijn charme zo een eigenwijsje

Oh wat een fijn bericht! En wat super dat je schoonouders zo mee helpen! Heel veel suc6 verder!

Haha, ja dat zeker! Ze mag ook gerust eigenwijs zijn. Ben ik ook. Heel erg. 

Na jaren stilte wil ik opnieuw een berichtje plaatsen in dit topic. Nala is namelijk nog steeds bij ons. Waar we in december 2021 de knoop hadden doorgehakt, bleek vlak erna gedoe te zijn ontstaan met de hulphondenschool waar we bij zitten en dan niet op basis van begrip, maar wel op basis van financiën. Dus heel erg vervelend. Mijn schoonouders hebben toen direct aangeboden om de hond nog langer bij hun te laten en uiteindelijk heeft ze bijna drie maanden bij hun mogen logeren. Omdat in de tussentijd toen ook duidelijk was dat we het hele bedrag terug zouden moeten betalen wat voor ons écht onhaalbaar was, hebben we opnieuw gekeken hoe we het een en ander konden opstarten met Nala thuis. Een hulphondentraject kost 20.000 euro gemiddeld en dat betaalt de verzekering nu. Maar anders zou ik dat dus zelf moeten terugbetalen... (vreemde constructie, maar oké!).

De drie maanden uit huis heeft ons allemaal goed gedaan en toen zijn we met een frisse start opnieuw begonnen samen. Buitenshuis is het nog steeds een fantastische hond. Binnenshuis heeft ze nog steeds zo haar kuren, maar die zijn wel een stuk minder geweest. Echter hebben we nu een gezinsverandering gehad waardoor het gedrag van Nala weer steeds een beetje bij beetje erger is geworden. Ik ben sinds februari dit jaar mama geworden van een dochtertje en inmiddels is ze dus alweer zes maanden oud. Haar blafgedrag is sinds die tijd een stuk verergerd hebben wij het idee en haar voernijd is er nog altijd. We zien dat ons dochtertje het niet fijn vindt als er extreem wordt geblaft. Uiteraard mág blaffen, maar het probleem is dat ze niet makkelijk stil is te krijgen zoals eerder al is benoemd.

Nala is inmiddels wel gecertificeerd als hulphond overigens, dus op gebied van financiën zal het waarschijnlijk een andere rol worden mochten we het een en ander besluiten. Aanstaande vrijdag gaan we in gesprek met de hulphondentrainer om te kijken hoe nu verder. De komst van ons dochtertje lijkt voor onze hond niet helemaal fijn te zijn op één of andere manier. Daarnaast heeft ze al één keer gehapt naar haar, omdat ze in enthousiasme de hond probeerde te aaien (ze zat op schoot en boog opeens voorover). Gelukkig hapte ze niet écht en kon ik direct handelen, maar in combinatie met haar voernijd zijn wij nu wel héél erg aan het kijken hoe het wel verder moet. We willen natuurlijk niet gebeuren dat zodra ons dochtertje straks wat ouder is en begint te kruipen/te lopen met eten in haar handje die ze laat vallen en weer wil oprapen, dat Nala haar voor is... Of per ongeluk in haar hapt omdat ze het eten wil claimen.

Wel weten wij 100% dat we heel graag een signaalhond willen hebben thuis omdat dit voor mij echt heel erg fijn is. Het is nog steeds een grote steun dus ondanks het gedrag van Nala. Er zijn twee opties: Of er komt opnieuw een GT kijken, wellicht een interne roedeltraining voor haar voernijd (we weten niet wat er allemaal mogelijk is...) of... nou ja, je weet het wel...

We wachten sowieso vrijdag af om te kijken wat de mening is van onze hulphondentrainer zodat zij mee kan denken. Eind oktober wordt Nala namelijk herkeurd (jaarlijkse test om te kijken of de hond nog kan functioneren als hulphond). En het zal denk ik meewegen wat we vrijdag gaan bespreken. We gaan het zien in ieder geval... Opnieuw een hart vol lood, maar nu staat mijn dochtertje op nummer 1 en voor haar is het heel belangrijk dat we dit gaan bespreken.

Na jaren stilte wil ik opnieuw een berichtje plaatsen in dit topic. Nala is namelijk nog steeds bij ons. Waar we in december 2021 de knoop hadden doorgehakt, bleek vlak erna gedoe te zijn ontstaan met de hulphondenschool waar we bij zitten en dan niet op basis van begrip, maar wel op basis van financiën. Dus heel erg vervelend. Mijn schoonouders hebben toen direct aangeboden om de hond nog langer bij hun te laten en uiteindelijk heeft ze bijna drie maanden bij hun mogen logeren. Omdat in de tussentijd toen ook duidelijk was dat we het hele bedrag terug zouden moeten betalen wat voor ons écht onhaalbaar was, hebben we opnieuw gekeken hoe we het een en ander konden opstarten met Nala thuis. Een hulphondentraject kost 20.000 euro gemiddeld en dat betaalt de verzekering nu. Maar anders zou ik dat dus zelf moeten terugbetalen... (vreemde constructie, maar oké!).

De drie maanden uit huis heeft ons allemaal goed gedaan en toen zijn we met een frisse start opnieuw begonnen samen. Buitenshuis is het nog steeds een fantastische hond. Binnenshuis heeft ze nog steeds zo haar kuren, maar die zijn wel een stuk minder geweest. Echter hebben we nu een gezinsverandering gehad waardoor het gedrag van Nala weer steeds een beetje bij beetje erger is geworden. Ik ben sinds februari dit jaar mama geworden van een dochtertje en inmiddels is ze dus alweer zes maanden oud. Haar blafgedrag is sinds die tijd een stuk verergerd hebben wij het idee en haar voernijd is er nog altijd. We zien dat ons dochtertje het niet fijn vindt als er extreem wordt geblaft. Uiteraard mág blaffen, maar het probleem is dat ze niet makkelijk stil is te krijgen zoals eerder al is benoemd.

Nala is inmiddels wel gecertificeerd als hulphond overigens, dus op gebied van financiën zal het waarschijnlijk een andere rol worden mochten we het een en ander besluiten. Aanstaande vrijdag gaan we in gesprek met de hulphondentrainer om te kijken hoe nu verder. De komst van ons dochtertje lijkt voor onze hond niet helemaal fijn te zijn op één of andere manier. Daarnaast heeft ze al één keer gehapt naar haar, omdat ze in enthousiasme de hond probeerde te aaien (ze zat op schoot en boog opeens voorover). Gelukkig hapte ze niet écht en kon ik direct handelen, maar in combinatie met haar voernijd zijn wij nu wel héél erg aan het kijken hoe het wel verder moet. We willen natuurlijk niet gebeuren dat zodra ons dochtertje straks wat ouder is en begint te kruipen/te lopen met eten in haar handje die ze laat vallen en weer wil oprapen, dat Nala haar voor is... Of per ongeluk in haar hapt omdat ze het eten wil claimen.

Wel weten wij 100% dat we heel graag een signaalhond willen hebben thuis omdat dit voor mij echt heel erg fijn is. Het is nog steeds een grote steun dus ondanks het gedrag van Nala. Er zijn twee opties: Of er komt opnieuw een GT kijken, wellicht een interne roedeltraining voor haar voernijd (we weten niet wat er allemaal mogelijk is...) of... nou ja, je weet het wel...

We wachten sowieso vrijdag af om te kijken wat de mening is van onze hulphondentrainer zodat zij mee kan denken. Eind oktober wordt Nala namelijk herkeurd (jaarlijkse test om te kijken of de hond nog kan functioneren als hulphond). En het zal denk ik meewegen wat we vrijdag gaan bespreken. We gaan het zien in ieder geval... Opnieuw een hart vol lood, maar nu staat mijn dochtertje op nummer 1 en voor haar is het heel belangrijk dat we dit gaan bespreken.

Hoi Sofie,

Wat fijn van je te horen ik heb me zo vaak afgevraagd hoe het met jullie ging, ook omdat we destijds in hetzelfde traject zaten. Ergens wel logisch dat een verzekering het geld terug wil hebben als er uiteindelijk geen hulphond is gekomen, maar toch.. Geen idee hoe de wmo daar tegenover staat. 

En wat goed dat ze uiteindelijk ook signaalhond is geworden  en je er veel aan hebt.. Is het duidelijk voor haar? Moet ze blaffen of bv op je springen als er ergens geluid is? Een kindje maakt veel geluid natuurlijk en dat is voor hondenoortjes erg hard misschien? En welllicht vindt ze dat ze dit moet melden bij je?

Heel goed dit allemaal te bespreken met je trainer, fijn dat die er altijd zijn he. 

Die voerbaknijd tov het kind is eng, helemaal met je eens.

Heb je nog wel eens contact met de fokker? Herkent die dit gedrag?

Diki is inmiddels twee jaar gediplomeerd, ik heb veel aan haar. Durf weer de winkel in, maar ook meldt ze steeds vroeger een paniekaanval, al voor ik hetzelf in de gaten heb. Of een o.i aanval. En ook Ik hoef alleen maar aan iets ellendigs te denken en ze is bij me. Telefoontje dat emoties oproep, bam op schoot, zelfs kleine dingetjes raapt ze voor me op en dan kijkt ze me aan met een snuit van knap he, koekje.

Wat lief om te lezen dat je veel aan ons hebt gedacht. En superfijn Ineke, dat Diki inmiddels ook gediplomeerd is. Zo fijn dat onze honden er voor ons kunnen zijn inderdaad! Hoewel Nala in combinatie met ons dochtertje het allemaal maar wat lastiger vindt. 

Signaleren voor/door ons dochtertje doet Nala overigens niet. Het was overigens een stille baby die bijna nooit huilt/huilde, dus dat was dan sowieso lastig te trainen. Maar alle andere dingen zoals het geroep, de kookwekker etc. doet ze nog steeds heel netjes en fijn. Ook als ik huil, is ze er nog steeds heel vaak bij (soms even niet, maar dat komt ook door de komst van ons dochtertje. Qua dynamiek is alles gewoon anders voor haar). Over het algemeen dus wel heel fijn en qua hulphond-taken doet ze het gewoon dus wel heel goed. Alleen haar gedrag in huis... Daar maken we nu (opnieuw) zorgen over.

Zij springt overigens tegen me op zodra er gesignaleerd moet worden en dan vraag ik haar 'waar'. Maar de deurbel hebben we losgelaten als signaal-opdracht. Dan reageert ze als een malle als we niet op tijd zijn met allemaal snoepjes met volop blaffen etc.

We weten dankzij Nala gelukkig wel dat sowieso dat onze wens wel is dat er een signaalhond is voor mij/ons. Ook omdat ons dochtertje natuurlijk straks groter wordt en ook (om) mij gaat roepen etc. Dan is het al helemaal fijn als er een hond is die hierbij mij kan ondersteunen. En ik moet steeds vaker koken (ik hou niet van koken, haha) dus de kookwekker wordt dan ook steeds meer gebruikt. Mijn man vindt het ook wel handig: die stuurt Nala gewoon op me af en dan moet ik haar volgen om te weten dat mijn man me geroepen heeft, haha!

Fijn dat je ons op de hoogte houd

Wat bedoel je met een roedeltraining voor de baknijd?

Ik zou voor veiligheid gaan, de hond gewoon alleen laten eten, ergens op een rustige plek, waar niemand bij is. Geen geoefen met handen en mensen bij haar etensbak.

En als je dochtertje eet, dan alleen iets aan tafel, niet een snack in haar hand terwijl de hond rondloopt. Gewoon zorgen dat er geen onveilige situatie is tussen die twee.

" Fijn dat je ons op de hoogte houd
 
Wat bedoel je met een roedeltraining voor de baknijd?
 
Ik zou voor veiligheid gaan, de hond gewoon alleen laten eten, ergens op een rustige plek, waar niemand bij is. Geen geoefen met handen en mensen bij haar etensbak.
En als je dochtertje eet, dan alleen iets aan tafel, niet een snack in haar hand terwijl de hond rondloopt. Gewoon zorgen dat er geen onveilige situatie is tussen die twee. "

Dobry

Dankjewel Dobry. Ik ben ooit dit topic gestart en dan vond ik het toch wel weer fijn om opnieuw te laten weten hoe het allemaal zit. En wellicht komen er mooie tips tussen die ik kan meenemen.

Mijn man opperde roedeltraining omdat hij mogelijk dacht, we weten natuurlijk niet of het überhaupt kan, dat andere honden misschien konden laten zien dat baknijd niet nodig is ofzo. We willen inderdaad geen onveilige situaties. Ons dochtertje zal zeker vooral aan tafel eten, ook snacks. Maar ze krijgt straks haar eigen stoeltje aan een lagere tafel voor snack-momenten. En als die valt, kan ze straks zelf van de stoel af om het snackje weer te pakken bijvoorbeeld (wij gaan het 'zelf doen' principe toepassen). En op dat moment vrees ik dan wel ergens voor het feit dat Nala wellicht te snel is. Het scheelt dat ze teruggeroepen kan worden op momenten dat er eten valt terwijl het niet specifiek is aangegeven. Maar het idee dat...

De hond ergens rustig laten eten én kluiven zou dan de garage worden waar eigenlijk geen fijne plek is om haar lekker te laten eten of te kluiven. We hebben een kleine woonkamer dus er is helaas niet echt een mogelijkheid om een deel van de woonkamer 'af te sluiten' op momenten dat ze eten krijgt. Nu is het natuurlijk geen probleem omdat ze nog in de box ligt of op de grond waar ik bij zit. Dus ik ben heel erg aan het nadenken wat er allemaal mogelijk is en we zijn ook serieus aan het kijken/voelen of Nala blij is met deze nieuwe gezinsconstructie. Ze is nog steeds wel een happy dog, maar houdt afstand van ons dochtertje en haar baknijd/waaksheid is wel toegenomen sinds geboorte. Dus ja... Waar doen we goed aan? Ze is natuurlijk een assistentiehond. We gaan het morgen horen denk ik...

" Fijn dat je ons op de hoogte houd
 
Wat bedoel je met een roedeltraining voor de baknijd?
 
Ik zou voor veiligheid gaan, de hond gewoon alleen laten eten, ergens op een rustige plek, waar niemand bij is. Geen geoefen met handen en mensen bij haar etensbak.
En als je dochtertje eet, dan alleen iets aan tafel, niet een snack in haar hand terwijl de hond rondloopt. Gewoon zorgen dat er geen onveilige situatie is tussen die twee. "

Dobry

Mee eens. Zo wie zo, waarom zou je in de buurt van eeen etende hond komen? Ze heeft net lekker haar bakje eten gehad en dan wordt het weer afgepakt, of er komt weer een hand in de buurt of noem maar op. Rustig eten voor een hond is belangrijk.

De vergelijking met de wolf ben ik niet gek op, maar daar mag eerst de hoogste in rang eten en blijven de lagere op afstand. Jawel daar geldt deze regel nog. Komt er eentje te vroeg in de buurt, krijgt deze een snauw. Maar op het moment dat ook de lagere wolven en pups mogen eten, zal er nooit eentje zijn die zegt, nu mag je niet meer hoor. 

Ik houd er niet van de hond met een wolf te vergelijken, maar bij baknijd denk ik hier toch vaak aan. 

Iets wat ze op straat oppikt moet je wel uit haar bek kunnen halen, dat vind ik dan weer wel. Maar daarvoor heeft ze ,,los,,, geleerd, zeker weten,

Geef Nala in een andere ruimte eten, wacht tot het op is, haal de bak weg, laat die niet staan, en geen gevaar voor je kindje. voorkomen is altijd beter dan genezen.

Ik had een hele zachte toller, maar ze veranderde op slag als er iemand in de buurt van haar kluifje kwam, rode ogen en opgetrokken lippen. Niet bij mij, maar wel bij anderen. Moet ik dan gaan trainen om dit af te leren? Nee nooit gedaan, gewoon iedereen laat de hond met rust als er wat gegeten wordt ook een kluifje of een speeltje.

Maar ik snap je wel, want een ongelukje zit in een klein hoekje, en nala is op gelijke hoogte met een kruipende en gammel lopende peuter. We worden overspoeld met foto,s, meestal in scene gezet, of filmpjes waar de mindere stukken uitgeknipt worden, met vertederende plaatjes van honden met kinderen. Helaas in de praktijk is het zo vaak anders. Niet voor niets is het dat je de hond geen seconde alleen laat met een klein kind.

Misschien kan Nala in de ren als je kindje door de kamer kruipt?

We laten haar altijd met rust met het eten, maar dat is natuurlijk ook omdat we niet anders kunnen. We willen echt niet dat we telkens haar eten weg kunnen halen, maar zo is het gewoon niet veilig met onze rondkruipende dochtertje straks die op momenten dat Nala eten krijgt ook nog gewoon wakker is. Natuurlijk blijven we er altijd bij in de kamer of nemen we de hond even mee als ik bv. naar de wc moet (of ik laat de deuren open staan - ik zie de woonkamer dan nog).

Eten uit haar bek halen als ze buiten iets te pakken heeft is zo goed als onmogelijk, dan wordt er gehapt maar ook schrokt ze dan alles dubbel zo snel naar binnen om het maar veilig te stellen. Dus het is echt extreem helaas. Zo weet ik dat er vaak iets ligt bij een flatje, waar ik dus nooit langsloop. Ik loop dan aan de overkant van de stoep.

Wij vinden het dus voor onszelf 'niet erg' maar met ons dochtertje erbij vinden we het toch een high-risk. Nala in de ren of bench hebben we de eerste jaren geprobeerd maar vindt ze een ramp. Ze blijft dan net zo lang blaffen tot ze eruit is en krabt continu aan de spijlen. Dus ook dat hebben we laten gaan. Wat we nu doen is haar aanlijnen. Dat werkt gelukkig (redelijk) goed, maar we kunnen haar niet altijd aanlijnen vinden we.

Anyway, wij zijn van mening dat het op deze manier niet kan met de aanwezigheid van ons dochtertje. Hoe verdrietig ook, heb het ook heel pittig. Mijn hoofd draait overuren in de zin van 'wat als', 'wat nou', etc. Morgen gesprek. Ik ben benieuwd wat mijn hulphondentrainer gaat zeggen.

Heel veel,sterkte, ik begrijp je helemaal., ja dat aanlijnen is een ideaal iets. 

Ik ben weer rustig, mijn emmer is weer leeg genoeg. Na ons gesprek met de hulphondentrainer vorige week vrijdag hebben we het een en ander in kaart gebracht.

Wij hebben meerdere GT's benaderd, niet van iedereen een reactie en sommigen die wel in de buurt zijn voelden niet goed. Er is bij ons in de buurt nog een Japanse Spits die ook problemen had in het begin (geen familie - en niet dezelfde problemen). Mijn man heeft geïnformeerd bij welke GT die toen is geweest en vervolgens hebben wij ook direct contact gelegd.

Half uur telefonisch contact gehad met heel veel tips. In het kort: Nala krijgt tóch in andere ruimte eten en mag ook in deze ruimte zijn als wij zelf eten (vooral als dochtertje eten krijgt in de stoel, omdat ze dan nog weleens alles op de grond gooit onbewust). Dan maar even niet kunnen signaleren en als ik iets verwacht moet ik zelf maar eventjes opletten (bv. kookwekker, verwachting deurbel etc.). Gaat natuurlijk ook niet om uren.

Hebben we direct toegepast met als resultaat dat het al stukken rustiger voelt, behalve dat Nala soms gaat blaffen om aandacht. Zodra we klaar zijn en ze stil is, gaat de deur direct open. Het zal even wennen zijn voor Nala op deze manier, maar ze wordt wel beloond doordat wij niet steeds hoeven te commanderen.

Doordat ik weer rustiger ben en mijn emmertje wat meer is geleegd, heb ik ook ruimte om te voelen. En ik voelde heel erg dat ik Nala niet kwijt wil en dat is natuurlijk ook meer dan logisch. Doordat ik wat rustiger was, vond zij het vanzelf ook weer wat fijner om bij mij te liggen. Deed ze al wel, maar nu toch een stuk sneller en blijft ze langer liggen.

Vanmiddag weer gesproken met hulphondentrainer (beeldbellen). We gaan nu een plan maken.

Stap 1: Het opnieuw creëren van een goede vertrouwensband. Nala en ik gaan samen een cursus (waarschijnlijk behendigheid) doen om écht even 1-op-1 momentjes te hebben samen zonder dochtertje en zonder alle onrust thuis. Even lekker ergens anders samenwerken met z'n twee.

Stap 2: Een verdere plan van aanpak maken waarbij niet alleen gelet wordt op negatieve aspecten, maar ook de dingen die ze wel goed doet nog meer uitdiepen. Ze kan bijvoorbeeld extra signaleer-dingetjes leren zodat ze gedurende de dag wat vaker kan signaleren in huis bijvoorbeeld. Al is het maar voor de leuk!

Stap 3: We schakelen GT in om te kijken of ze nog iets kan betekenen voor de prikkelverwerking (waardoor het blafgedrag ontstaat). Ze reageert namelijk enorm op alles: een kat die langsloopt of in onze tuin springt, de bestelbus van vooral PostNL, de deurbel zelf an sich enzovoort. En dan ook meteen met GT een duidelijk concreet plan maken in plaats van alleen advies en dat is het. Dan willen we echt een duidelijk plan: Dit hebben we besproken en dit hebben we afgesproken om te proberen/te doen voor #dagen/weken en dan evaluatie en verder bespreken etc.

Stap 4: Samen met de schoonouders een planning maken waarbij Nala in ieder geval elke maand een weekendje kan logeren. Dat waren we een jaar of twee geleden al van plan, maar daarna eigenlijk niet echt meer gedaan behalve als het echt even praktisch was. Nu is het de bedoeling dat we dit écht inplannen. Vinden ze niet erg, want ze vinden het altijd wel gezellig als Nala komt logeren.

Ik vind het heel wat voor mijn energie, maar ik ben ook wel blij om te ervaren hoe ik me nu mag voelen met Nala. Waarom ik zo wiebelig ben nu ik mijn topic teruglees... Ik ben blij te kunnen ventileren en om gewoon even mijn verhaal kwijt te kunnen. Ook nu ik weer een beetje positiever naar ons kan kijken ondanks voernijd en blafgedrag.

Heel,fijn dit alles, goede plannen en het gaat vast werken!