Hond na 11 jaar overleden, schuldgevoelens

Mijn Mechelse herder is maandag, na 11 jaar overleden. 

Hij was bij ons weten niet ziek of zo, buiten dat hij wat wit werd en die leeftijd had.

Maar ik voel me schuldig. Ik heb vorige week of weer ervoor met mijn collega, die dezelfde hond heeft van ongeveer dezelfde leeftijd, gesproken over de leeftijd van onze hondjes en dat ze, het geen jaren meer gaan rekken. We hebben die dagen veel over de honden gepraat. Ik heb zondag opgezocht wat de gemiddelde leeftijd was van een mechelse herder was, en kwam ook op een pagina terecht, hoe je herkent dat een hond aan het sterven is. Ik weet nog dat ik , toen ik deze 'symptomen' las, nog naar buiten keek en dacht, oh neen, hij vertoont nog geen van deze symptomen, en werd zelfs een beetje emotioneel bij het lezen hiervan.

Ik heb dan, denk ik, want ik denk zoveel na dat ik het niet meer weet... iets erna naar hem gekeken en in een fractie van een seconde gedacht: we zijn er nog niet van af (weet niet in welke context ik dat dacht).

En de dag erna kom ik thuis en zei mijn man dat hij dood was. We weten niet aan wat, hij lag daar op zijn zijde, met zijn tong helemaal naar buiten, langs de zijkant. Met ogen half dicht/dicht.

Ik voel mij zo schuldig, heeft hij die gedachte kunnen voelen en zich daarom laten doodgaan????

Wat heb jij en he hond eraan dat je jezelf schuldig voelt? Niks toch? Ik zou niet weten waarom je je schuldig moet voelen. Een hond van 11 is bejaard. En dan kan zomaar ouderdom de kop op steken.  En dan kan de dierenarts verder ook niet zoveel meer doen als je een uurtje eerder was geweest. 

Schotse collie van mijn ouders was pas 6, dat ze ineens van ene op andere moment levenloos in de tuin lag, leefde nog, maar dierenarts constateerde dat ze al nierfalen had, en niks meer kon doen. Na sectie bleek ze buikvliesonsteking gehad te hebben, en dan kan het met enkele uren klaar zijn. 

Als je niet om je hond had gegeven had je niet zoveel gepraat over hem en dingen opgezocht. Één verkeerde blik of nare gedachte van jou zou nooit al die jaren liefde te niet kunnen doen. Hij heeft echt niet getwijfeld aan jouw liefde. 
Misschien was het juist andersom. Misschien merkte jij onbewust dat zijn einde er aan kwam. Dat je daarom dingen bent gaan opzoeken. Dat lijkt mij vele malen logischer. 
Voel je dus niet schuldig. Dat is nergens voor nodig. 

Sterkte met het verlies van je hond. 

Tuurlijk niet,misschien een acute hartstilstand. Dan heeft een hond ook niet geleden.

Ik heb het regelmatig gehad met mijn sukkelend hondje,wanneer inslapen.....hij is ook uit zichzelf gestorven maar 2 jaar later.

Niet schuldig voelen,heel veel sterkte met het verlies,het is ook een schock voor je.

Is het ook normaal dat ik niet kan huilen, ik kan zijn foto niet onder ogen zien... 

Ik kan niet eten, ik kan mij niet amuseren, ik kan aan niets anders denken. Ik pieker dag en nacht :(

Precies of ik heb het recht niet om verder te gaan...

Is normaal,ik heb maanden geen foto kunnen zien.

Ik die nooit huil heb zoveel gehuild als niemand het zag.

Niet amuseren is normaal,je bent verdrietig,je bent in de rouw dan sta je de andere dag niet vrolijk naast je bed.

Het heeft tijd nodig.

" Als je niet om je hond had gegeven had je niet zoveel gepraat over hem en dingen opgezocht. Één verkeerde blik of nare gedachte van jou zou nooit al die jaren liefde te niet kunnen doen. Hij heeft echt niet getwijfeld aan jouw liefde. Misschien was het juist andersom. Misschien merkte jij onbewust dat zijn einde er aan kwam. Dat je daarom dingen bent gaan opzoeken. Dat lijkt mij vele malen logischer. Voel je dus niet schuldig. Dat is nergens voor nodig. 
Sterkte met het verlies van je hond.  "

Hilde & Twinko

Het is ook vele malen pijnlijker omdat het net de nacht of dag na dat ik dit opzocht of die gedachte had, gebeurd is, als of hij mij aangekeken heeft en het door had...

Je denkt te veel en het is piekeren geworden (je bent niet de enige!). Niemand is perfect, dat hoef jij ook niet te zijn. Ik lees hier regelmatig dat baasjes denken "waar ben ik aan begonnen".
Mijn hondjes zijn inmiddels ook senior, en laatst heb ik voor het eerst opgezocht of er een dierencrematorium in de buurt is. Dat hebben ze me echt niet kwalijk genomen.
Je hond heeft vele jaren jouw liefde gehad, hij neemt je echt niet kwalijk dat je symptonen van ouderdom hebt opgezocht, je probeerde juist een goed baasje te zijn hiermee.
Je bent nu ook( begrijpelijk)erg emotioneel, gun het wat tijd.

Als het je zo overvalt, dan is het logisch dat je even van je padje af bent. Mijn hond moest indertijd geopereerd worden aan kanker, een week na het consult. Die week was ik ook compleet van mijn padje. Ik kan me alleen maar voorstellen wat het moet zijn als het zo onverwacht komt.

Aan de andere kant zou ik elke hond een dood gunnen zoals die van jou... Dat hij tot het einde gezond was (of in elk geval niet zichtbaar óngezond). Er zijn heel veel honden die ziek worden en waar je als baasje niks aan kunt veranderen. Het klinkt nu misschien nog heel cru, maar ik denk dat je over een tijdje blij bent dat het zo gegaan is. Het klinkt niet alsof hij geleden heeft.

Wb. het doodgaan omdat jij er nog aan gedacht hebt: dat is natuurlijk niet het geval. Je bent zo aan het malen en piekeren dat je brein de gekste dingen gaat bedenken. Ik hoop dat je het snel een plekje kunt geven!

Ik heb niet alle reacties gelezen... maar allereerst heel veel sterkte met het verlies van jullie maatje.
Voel je vooral niet schuldig... jullie maatje heeft dat niet aangevoeld.

Ik geloof echter dat wij mensen soms iets meer voelen, dan dat we eigenlijk willen... een stemmetje, wat heel ver op de achtergrond iets tegen je verteld en jou er vervolgens mee bezig laat zijn, ogenschijnlijk zomaar vanuit het niets.
Geloof me, echt niet!

Nu zo’n 2 jaar geleden, ging het bij mij precies hetzelfde... ik keek naar mn oudje Chokey van 12,5 jaar en hoe vitaal ze nog was van lichaam en geest (wat ze ook nog echt was), en alsof ik een ‘ver weg stemmetje’ moest tegenspreken, zei- of dacht ik ‘nee, opoe‘tje is voorlopig nog niet weg’ alsof ik mezelf ‘out of the blue’ van iets wilde overtuigen.
Een paar dagen nadien, kom ik thuis van een ochtendje werken, waarop ik haar in onwijs beroerd aantref en ze direct bij mij door haar pootjes heen zakt van de shock door een maagtorsie die haar onderweg naar de da fataal werd.

Zulke vreemde gebeurtenissen, dat eerst bvb iets te spraken komt of gedachtegang plaatsvind- en vervolgen iets onverwachts plaatsvind wat samenhang kent met wat ik eerst dacht of besprak... worden mij steeds minder vreemd

Ik kan niet echt over hem praten. Ik probeer het te vermijden. Kan niet aan goede herinneringen denken. Enkel aan de negatieve sfeer hier en ik kan het niet aan om naar de tuin te kijken.

Is dit herkenbaar?

Kom maar hier je verdriet kwijt raken, een overlijden wat zo plotseling is is heel moeilijk te verwerken, zelfs als je het ziet aankomen dan nog voel je zoveel verdriet dat moet je de tijd geven, ook bij het overlijden van een geliefd dier is er rouw, kom maar hier je emoties vertellen, iedereen hier maakt het mee...voor jou heel veel sterkte.

Ieder rouwproces is anders. Maak je dus geen zorgen of wat je voelt, of niet voelt, wel normaal is. 
Waar de ene behoefte heeft aan een gesprek kan een ander eerst tijd nodig hebben om dingen innerlijk op een rijtje te krijgen. Dat geeft niks. 
Ik ben zelf ook geen prater. Bij overweldigend verdriet negeer ik liefst het onderwerp compleet. Dat is niet de beste oplossing maar zo ben ik nu eenmaal. Uiteindelijk na lang gevecht met mezelf en veel stille tranen krijgen dingen een plekje en kan ik er over praten met anderen. Maar dat heeft tijd nodig. 

Heel veel sterkte met het verlies van je hond.

Schuldgevoelens na het overlijden van een hond komen heel veel voor, ik denk dat het een deel van het rouwproces kan zijn. Ik heb het zelf ook gehad maar dan over de manier van het laten inslapen van mijn hond. Inmiddels heb ik er vrede mee en heb ik het een plekje kunnen geven maar dit heeft wel tijd nodig gehad.

Een verlies verwerken heeft zijn tijd nodig en iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. 

Jouw gedachte staat helemaal buiten het overlijden van je hond, iedereen heeft wel eens een gedachte waar die later spijt van heeft, we zijn mensen geen heiligen.

Dus jullie vinden niet dat ik om het zo te zeggen, een moordenaar ben, en dat mijn hond mij ook zo aanziet of dat gevoel heeft?

Snoeseke toch.....je weet wel dat je dat niet bent, je wilt bevestiging van ons dat je dat niet bent, je hebt van deze hond gehouden anders zou je hier je verdriet niet neer zetten, iedereen die een hond verliest heeft schuldgevoelens van , had ik nog even kunnen wachten of heb ik het juiste besluit genomen, alles maalt in je hoofd je bent een geliefd dier verloren...een geliefd dier die plotseling overlijd is heel moeilijk te verwerken, heb ik wat gemist, hoe kan dat nou zo plotseling..geen gekke dingen in je hoofd halen...jouw hond kijkt vanaf boven naar je met een goed gevoel, is heen gegaan zonder pijntjes...en zal als jij naar boven kijkt in het donker, jou de boodschap geven, het is goed zo baasje, heb een mooi leven bij je gehad.....begrijp je gevoelens....ga eens kijken naar mooie fotoos, maak een mooie collage daarvan en geef het in je huis een mooi plekje en herinner je hond in alle mooie dagen....

Ik heb op het moment een senior, voor een newfoundlander een hele hoge leeftijd, ze is niet ziek nog fit genoeg, maar ze gaat interen en opstaan gaat soms moeilijk, steeds hoop ik dat ik geen besluit hoef te nemen maar dat ze zelf inslaapt en dat ik smorgens haar aantreft dat ze gegaan is, kwijt wil ik dr niet..maar de dag komt, en steeds hoop ik dat ik zelf het besluit niet hoef te nemen, en als ze zou gaan op die manier, zou ik daar dankbaar voor zijn...een besluit nemen is verschrikkelijk..als ze zelf zou gaan zou ik daar vrede mee hebben, want dan beslist ze zelf en is het haar tijd....ook ik denk ze gaat nog heel lang mee en ze blijft nog heel lang bij me maar ik weet ze leeft in reservetijd....je niet schuldig voelen meis, nergens voor nodig.

Ik ben momenteel ook niet graag thuis en naar de tuin kijken is uit den boze ????. Doet pijn...

Heel veel sterkte, en wees lief voor jezelf.

Ja dat doet pijn, je hebt zeker weten ook mooie herinneringen aan je hond....verdrink je niet in je verdriet, kijk eens naar al die mooie tijden samen met je hond....jij moet verder, je pijn en verdriet neem je mee, vaak gaat dat niet voorbij, ook aan de mooie herinneringen denken..

dat verzacht de pijn.

Misschien voelde jij onbewust aan dat t wel eens niet zo lang meer zou duren. Heel veel sterkte hoor, als t zo onverwachts gaat ben je er niet echt op voorbereid.

" Ja dat doet pijn, je hebt zeker weten ook mooie herinneringen aan je hond....verdrink je niet in je verdriet, kijk eens naar al die mooie tijden samen met je hond....jij moet verder, je pijn en verdriet neem je mee, vaak gaat dat niet voorbij, ook aan de mooie herinneringen denken..
dat verzacht de pijn. "

Willemijn _ baasje van Bams _ en Ogin ( Ozjin .

Ja dat heb ik zeker wel maar kan daar niet aan denken. Knijpt aan mijn hart. Zal op termijn wel weer boven komen. Het is zo dat we nog een  hond hebben van 10 jaar en vind het zielig voor hem. Ook hij zal verdriet hebben en dat helpt mij niet. Doet mij ook zeer.

Je denkt toch niet dat jouw gedachten een hond kunnen doden? Heb je nog een beetje geslapen de laatste dagen?

heftig he,je hond op het een en andere moment te moeten verliezen,maar ga je aub geen schuldgevoel aan praten,denk aan wat een mooi leven jullie hond bij jullie heeft gehad,voor jullie vreselijk maar wat een mooie dood heeft de hond gehad,zomaar er niet meer zijn,geen lijdensweg,wens je heel veel sterkte.mischien dat je onbewust iets hebt aangevoeld

mijn vorige hond was oud,ging langzaam achteruit (was een gedumpt broodfokteefje) 8 jaar van genoten,kwam terug van de dagelijkse wandeling sprong uit de auto,voorpoot geheel verbrijzeld,wist meteen dat het laatste ritje de DA was,was ook zeer ploteseing,ook veel verdriet van gehad,maar was zeer dankbaar dat ik haar 8 jaar het leven van een huishond heb kunnen geven

Heel veel sterkte iedereen weet hoe het voelt hier mijn hondje 12j niet lang ziek geweest hartfalen da 5 keer geweest en medcyn gegeven niks hielp het kwam onverwacht dat ze plots ging stikken da gebeld uit haar lijden verlost erg ziek van geweest echt je heb niks fout gedaan  mijn zusje haar King Charles plots overleden aan 11j onverwacht gaf een gil tegen ze erbij waren was gedaan het hartje zei da heel veel sterkte verder 

" Je denkt toch niet dat jouw gedachten een hond kunnen doden? Heb je nog een beetje geslapen de laatste dagen? "

Kees

Oei wat een heftige reactie. Neen heb er nachten van wakker gelegen. Maar ik leg die verband zoals ik helemaal bovenaan heb vermeld. 

We proberen je te helpen meis....neem onze adviezen mee, verdriet is logisch , en rouwen ook, je hebt nog een hond van tien jaar, wees er voor deze hond, die voelt je verdriet aan en weet niet er mee om te gaan, zorg dat je er voor deze hond bent...ga lekker wandelen, maak je hoofd leeg, zoek plekken op waar je niet met je anderen hond geweest bent en zorg dat ondanks je verdriet je er bent voor deze hond....

Wat ik bij je mis, zet eens wat fotoos van je overleden hond hier , en vertel ons wat voor hond het was en wat je zoal met je hond deed, karakter van je hond, vertel er eens over, ook dat helpt......

Oh sorry, t was niet beschuldigend bedoeld of zo. Ik schrik een beetje van jouw gedachtes. 

Soms is een hond gewoon op. Daar kun je niks aan doen. Jij bent vast een superbaasje geweest.

Je andere hond zal zijn maatje vast missen. Dat hoort er bij. Honden rouwen ook. Probeer wat leuke dingen met hem te doen, dat zal jullie allebei goed doen.

Heel veel sterkte hoor.

Ik weet dat mijn gedachten bizar lijken maar dat is waar ik mij schuldig aan voel zoals in mijn eerste post vermeld.

Mijn andere hond krijgt nu meer aandacht en ik laat hem niet zien dat ik droevig ben. Ik wil hem niet ongerust maken.