Hond na 11 jaar overleden, schuldgevoelens 
Dit is Bruce. Onze oudste noemde ik hem altijd. Hij was als pup verzot op knuffels, maar later verzot op de bal. Hij heeft heel veel ballen versleten, zoals deze op de foto. Commando: zoek de bal, was zijn lievelingszinnetje. Hij kreeg er maar niet genoeg van. We hebben hem dan ook begraven met 1 van zijn ballen. Hij trok ze soms graag kapot. Hij leek altijd vrolijk, als of hij heler dagen met een smile rondliep. Hij wou de mensen altijd likken. Soms sprong hij tegen me aan zodat hij mijn gezicht zou kunnen likken (wat ik wel niet toeliet, niet zo hygiënisch...). Wat ik ook mooi vond aan hem hoe hij omging met onze cocker spaniel James, hem likken en wassen, precies 'bemoederen'. Hij had heel veel geduld met James,. James is heel koppig en luistert niet zo goed. Hij heeft James maar een paar keren afgesnauwd als James eens te ver ging... Bruce was wel heel bang van onweer en vuurwerk. Dan brak hij uit. De laatste tijd werd hij ook heel bang van vliegtuigen en keek altijd naar boven. Hij had zich ook nog aan zijn lip bezeerd en we zouden dinsdag een afspraak maken bij de dierenarts om dit te laten verzorgen, maar daar zijn we nooit aan toe gekomen.
Wat een prachtige foto van een prachtige hond met een onwijs vrolijk en gelukkig koppie.
Hou vast aan alle mooie dingen die je met hem heb beleefd en de mooie 11 jaar die je hem gaf.
Je hoeft jezelf ook echt niet schuldig te voelen, als je wat afleiding zoekt buitenshuis, even weg van alle nu pijnlijke herinneringen en vooral leegte.
Wat een prachtige foto van Bruce en wat mooi dat jullie hem met zijn favoriete speeltje hebben begraven.
Afscheid nemen doet pijn en dit was een abrupt en onverwacht afscheid ook al voorvoelde je dat het eraan zat te komen, het is alles bij elkaar nog niet te bevatten.
Bruce heeft veel bij je nagelaten. Alle mooie herinneringen waar je met een glimlach aan terug zult kunnen denken, alles wat jullie samen gedeeld hebben blijft bij jou. In je gedachten en in je hart.
Houd je daaraan vast en brand een kaarsje voor Bruce. Een verwarmend lichtje die tegelijk ook wat troost biedt.
Heel veel sterkte!
Ik kan niet aan de goede herinneringen denken. Lukt absoluut niet. Wordt overschaduwt door zijn dood.
Denk eraan om naar dokter te gaan. Zijn er hier ook die dit gedaan hebben?
Ik heb het ook gedaan maar hij gaf iets om te kalmeren en ik sliep ervan heel tijd dat en huilen ik heb hier veel steun gehad en met over te praten met lange tijd erna is beter gegaan als blijft het soms nog erg moeilijk op hp hebben ze me erdoor geholpen ook heb ik een ander hondje waar ik moet voor zorgen ze neemt nooit de plaats in van mij vorige maar er is leven in huis sterkte nog weet hoe erg het is
Ik vrees en ben bang dat niemand die schuldgevoelens ooit uit mijn hoofd gaat kunnen praten..
Had ik ook snoeseke maar over praten helpt míj heeft het toch geholpen met lange tijd heel veel sterkte leef erg met je mee
Hilde & Twinko
3 doggies
Wat een mooie foto van Bruce. Prachtig sprekende kop!
Een bezoekje aan de huisarts kan nooit kwaad. Mist je wel een beetje een fijne huisarts hebt. Ik bedoel niet zo’n zakelijke koude kikker van de oude stempel.
Het is zo zonde dat je een enorm schuldgevoel met je meedraagt terwijl dit echt onterecht is. Maar zoals je zelf aangeeft zal het niet makkelijk zijn dit uit je hoofd te praten.
Ook ik denk dat je onbewust al signalen hebt opgepikt dat zijn einde naderde, waardoor je bent gaan zoeken naar informatie over het overlijden van een hond. Ik denk dus niet dat hij gestorven is omdat jij er aan dacht, maar dat je er aan dacht omdat je het aan voelde komen. De band met een dier kan zo diep zitten en soms zo onbegrijpelijk zijn voor ons.
Maar blijf er over praten. Over je schuldgevoel. Want hoe vaak mensen ook zeggen dat het onterecht is, voor jou voelt dat niet zo. Echter zolang je dit alles weg blijft duwen zul je niet verder komen. Je moet er eerst doorheen om vervolgens aan de andere kant terug te kunnen kijken en zien hoe het daadwerkelijk zit.
Ik zeg niet dat je dit gevecht nu aan moet gaan, dat kun je pas wanneer je er klaar voor bent. Alles is nu nog zo vers. Maar het bespreken met een dokter is een goed begin.
Ik ben naar de dokter geweest en zit in een cirkelredenering. Ze zei dat als ik hem dan dood kon denken, wat niet zo is zegt ze, dat ik hem mss een plezier gedaan heb omdat een hond van die leeftijd al ouderdomskwalen, dementie,... heeft.
Goed dat je gegaan bent. Heeft ze je verder nog advies gegeven? Hoe je nu verder moet?
Wat was Bruce een prachtige hond en wat ik van je lees, een heerlijk karakter, goed dat je hulp zoekt, praten erover helpt, kan dat thuis niet doe dat dan hier, vele van ons hebben het zelfde meegemaakt wat jij nu op dit moment moet doormaken....
Helemaal mee eens Willemijn
Ik krijg homeopatisch medicijn om wat te kalmeren en eventuele verwijzing naar psycholoog. Maar ze zegt dat ik heel streng ben voor mezelf. Dat ik zo boos ben op mezelf dat ik niet mag huilen, niet mag eten, geen plezier mag maken.. Die gedachten is een probleem in de hersenen en dat is nogal complex he. Maar ik heb hier al veel steun gevoeld, ookal schrijf ik rare gedachten, ik voel me niet beoordeeld, maar begrepen!
Iedereen hier begrijpt wat je door maakt het is iets dat deel uit maakt van het gezin iemand die geen dieren heeft weet niet wat het is het verlies ervan je mag alles van je af schrijven Ik denk ook dat het helpt maar nu is het zo kort geleden nog we leven met je mee
Fijn dat de dokter je mogelijkheden geeft. Zoals Nadine zegt, mensen zonder dieren kunnen zich vaak moeilijk voorstellen hoe diep het verdriet kan zitten. Daardoor wordt het niet altijd serieus genomen. Maar uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat het verlies van een hond voor de meeste mensen op bijna alle mogelijke manieren vergelijkbaar is met het verlies van een menselijke geliefde. Wees dus niet te streng voor jezelf, je emoties zijn niet overdreven of vreemd.
Hopelijk kun je de komende dagen wat rust vinden.
Wat een prachtige hond! Heel veel sterkte...
Eten lukt soms met veel moeite. Ben ondertussen al 4 kilo kwijt op een week.
De ochtenden zijn heel moeilijk, omdat ik dan opsta, manlief is al naar werk vertrokken. En ik zit hier dan met mijn gedachten en emoties. De avonden vallen wel mee omdat er wel altijd iemand is, online ofzo, die tegen je praat. Niet persé over de hond maar over de dagdagelijkse dingen.
Herkenbaar?
De ochtenden zijn heel moeilijk, omdat ik dan opsta, manlief is al naar werk vertrokken. En ik zit hier dan met mijn gedachten en emoties. De avonden vallen wel mee omdat er wel altijd iemand is, online ofzo, die tegen je praat. Niet persé over de hond maar over de dagdagelijkse dingen.
Herkenbaar? "
Ja dat is herkenbaar, een rouwproces waar je door heen moet, ga met de andere hond een flinke wandeling maken, maak je hoofd leeg, probeer niet in je verdriet te blijven hangen, heb je een hobby, vriendinnen ? Ga met hun koffie drinken, ga er even uit....gaan kniezen helpt niet, je hebt aan Bruce een fijne hond gehad, die zou niet willen dat je niet verder gaat....savonds heb je gezelschap, mooi zo, en smorgens wandelen, misschien samen met iemand zodat je er uit bent.....
Ik las net dat ik mojn hond eigenlijk niet had mogen begraven in de tuin omdat die meer dan 10 kilo weegt...
Zijn er mensen die dat ook wel gedaan hebben?
Hij was bij ons weten niet ziek of zo, buiten dat hij wat wit werd en die leeftijd had.
Maar ik voel me schuldig. Ik heb vorige week of weer ervoor met mijn collega, die dezelfde hond heeft van ongeveer dezelfde leeftijd, gesproken over de leeftijd van onze hondjes en dat ze, het geen jaren meer gaan rekken. We hebben die dagen veel over de honden gepraat. Ik heb zondag opgezocht wat de gemiddelde leeftijd was van een mechelse herder was, en kwam ook op een pagina terecht, hoe je herkent dat een hond aan het sterven is. Ik weet nog dat ik , toen ik deze 'symptomen' las, nog naar buiten keek en dacht, oh neen, hij vertoont nog geen van deze symptomen, en werd zelfs een beetje emotioneel bij het lezen hiervan.
Ik heb dan, denk ik, want ik denk zoveel na dat ik het niet meer weet... iets erna naar hem gekeken en in een fractie van een seconde gedacht: we zijn er nog niet van af (weet niet in welke context ik dat dacht).
En de dag erna kom ik thuis en zei mijn man dat hij dood was. We weten niet aan wat, hij lag daar op zijn zijde, met zijn tong helemaal naar buiten, langs de zijkant. Met ogen half dicht/dicht.
Ik voel mij zo schuldig, heeft hij die gedachte kunnen voelen en zich daarom laten doodgaan????
"
Als je met een gedachte alleen iemand zou kunnen doden dan was er niets meer in leven op deze planeet. Of jij bent een mutant met superkrachten. Nee dat kan niet... Hij kan het ook niet voelen. Honden kunnen veel maar gedachten lezen hoort er niet bij. Toeval bestaat wel degelijk helaas ook in zulke trieste omstandigheden zoals jij nu mee gemaakt hebt.
Groeten en een lebber van Agent Tom
Heel veel sterkte verder het is erg moeilijk we begrijpen erg je verdriet schuldig voelen we o?ns altijd een rouw proces gaat niet zo rap over heel veel sterkte
Ik heb niet veel zin om dingen te doen. Ook niet in huis. Ben heel moe en heb steeds knijpingen aan mijn hart en geen al te goede eetlust.
Ben toch niet depressief aan het worden?
Ben toch niet depressief aan het worden? "
Verdriet moet slijten en dat kost veel tijd. En het slijt wat sneller als je je wat laat afleiden door andere bezigheden. Natuurlijk helpt het druiligere weer nu niet echt mee. Maar probeer toch gewoon te eten en bezig te blijven laat je niet grijpen door een depressie. Laat het precies zo zijn zoals je hond het graag gezien had. En huil eens uit bij je man, praat erover.
Overigens moet je je niet schuldig voelen... De liefde waarmee je over je hond schrijft straalt van het scherm af. Ik geloof er in dat dat diertje in goede handen was. Anders schrijf je er niet zo over. Veel sterkte hoor!
Ik herken jou gevoel zeker. Het ontbreken van eetlust, constant moe voelen maar niet kunnen slapen, moeite hebben met concentreren, vage pijnklachten... Het is allemaal onderdeel van een rouwproces.
Het geeft niet als je even niet aan alle dagelijkste dingen toekomt. Probeer vooral goed voor jezelf te zorgen. Maak je lievelings eten klaar, blijf wat langer onder de warme douche staan, leg je pyjama op de verwarming voordat je ‘m aan doet... dat soort kleine dingen. En wees trots als iets je wél gelukt is. Want op dit moment voelt alles 10x zo zwaar.
Zijn er mensen die dat ook wel gedaan hebben? "
Volgens de wet mag het gewoon:
- U mag uw gezelschapsdier begraven in uw eigen tuin of op eigen grond. Hiervoor moet voldoende ruimte zijn. Daarnaast moeten de risico’s voor volksgezondheid, diergezondheid en milieu tot een minimum beperkt worden, vandaar dat u geadviseerd wordt uw gezelschapsdier voldoende diep te begraven (minstens 75 centimeter).
Ik ben er nog lang niet maar ik wou jullie alvast bedanken lieverds, jullie hebben mij al goed vooruit geholpen. Jullie zijn de enigen die weten hoe het voelt en mij begrijpen.
jantien 3 doggies
Ach Snoeseke, wat érg dat je zo'n schuldgevoel hebt.
Terwijl ik het juist anders bekijk. Jij hebt niet de beslissing hoeven te nemen om je hond in te laten slapen. Op dit forum zitten heel veel mensen die wel die beslissing hebben moeten nemen.
En velen van hen hebben daar een dubbel schuldgevoel over; die denken : had ik het niet eerder moeten laten doen, óf had ik hem nog een week langer kunnen laten leven.
Dat is jou bespaard gebleven. Je hond is zélf gegaan, op zijn tijd, zonder een ziekbed met langzame aftakeling.
Laat dat voor jou een troost zijn! Dat je verdriet hebt en je hond enorm mist is normaal. Maar je hoeft je nérgens schuldig om te voelen. Hij heeft een prachtig leven gehad en is heel oud geworden.
Mijn dokter zegt dat ik waarschijnlijk signalen heb gekregen, maar waarschijnlijk niet gezien heb, dat hij aan zijn einde was. Maar nu dat ik erover nadenk, hij sliep ook veel meer, en hij lag om te slapen ook op een andere manier. Zo rechtuit, met hoofd tussen de poten, normaal sliep hij meer op zijn 'zijde'.
Het is wat mijn man zegt, er zullen wel dingen zijn die wij niet hebben opgevangen, of net wel, maar dat we er niet hadden bij stilgestaan dat dit signalen waren dat het einde naderde. Of onbewust door bepaalde signalen zijn gaan praten over zijn ouderdom, en dat hij niet lang meer gaat rekken (ookal dachten we toen enkel aan zijn leeftijd en witte snor).
Aaaw witte snorremans. Oude wijze snoetjes zijn altijd zo mooi 
Fijn dat jullie er over gepraat hebben. Hopelijk kan het je schuldgevoel een beetje wegnemen.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?