Hond na 11 jaar overleden, schuldgevoelens

Ach nee joh. Het universum werkt op veel gekke manieren maar een gedachte doet zulke dingen niet hoor. 

Daar moet je ABSOLUUT NIET over inzitten! Je hond was 11, dat is een hele flinke leeftijd voor een grote hond. En die leeftijd heeft hij bereikt met jullie goede zorgen. Hij heeft mooie jaren gehad en het was nu gewoon tijd. Soms werkt dat zo, met de dood. Die komt niet altijd met voortekenen.

Probeer je verdriet een plekje te geven en ga rustig het rouwproces in. Jezelf schuld aanpraten is niet de manier. Heel veel sterkte gewenst!

Zijn er mensen hier die psychologische hulp zijn gaan vragen?

Ik heb erg lang heel veel verdriet gehad en ook erg ziek van geweest echt waar  maar hier op hp en ook heb ik iemand waar ik nu veel mee kan praten sinds een hele tijd dat helpt maar sommige dagen zijn nog steeds moeilijk en missen blijft ook maar met tijd  gaat het beetje beter er zijn  veel hier die het meemaken en weten hoe het is veel sterkte nog ik heb ook beginnen schrijven en gedichten en foto's in een albumpje maken En dat ook helpt me  

Ik heb bij rouw nooit hulp gevraagd, maar nu jaren later komt het in therapie toch naar boven. Als ik vroeger bij het rouwverwerken hulp had gevraagd dan had ik nu minder in de knoop gezeten. 
Je kunt het beter niet opkroppen weet ik nu, dus als het je echt hoog blijft zitten de komende weken, als het je dagelijkse dingen enorm blijft beïnvloeden, en je in je directe omgeving niet iemand hebt waarbij het oke voelt om over je verdriet te praten kun je best eens met een behandelaar praten. 
Niet iedereen heeft de juiste mensen om zich heen. Dat is niks ten nadele van die mensen, maar soms is het makkelijker praten met een buitenstaander. 

Besef komt nu wel een beetje door dat ik niet de schuldige ben, maar heb wel spijt dat ik iets negatief heb gedacht over hem. Ookal ben ik niet zeker of hij, van waar hij stond (hij liep buiten en ik was binnen) weet wat ik dacht op dat moment.

Mijn man kan het niet meer uitstaan hoe ik mij voel. Hij zegt dat hij een veel sterkere band had met Bruce omdat hij ze eten geeft elke dag enzo. En dat ik moet stoppen om dingen op te zoeken op het internet zoals hoe verloopt een rouwproces en dergelijke. 

Hij zegt dat hij weg is, het is zo en zal niet veranderen en dat ik moet verder gaan. Dat ik dat gevoel moet afzetten

Thuis begrijpen ze niet altijd dat een vrouw het erg moeilijk kan hebben mijn man had het ook niet  zo moeilijk dan ik ze hebben een  mooi  leven gehad doch het is erg moeilijk het verwerken  ik heb iemand nu nog steeds als buiten  staande die weten best te luisteren en raad  te geven  veel sterkte nog begrijp je heel goed 

Dat is moeilijk communiceren zo met elkaar....je man een sterkere band met Bruce dan jij, wat maakt dat uit wiens band sterker was........praat met je man rustig en zeg dat je de hond zo mist....probeer een beetje tot elkaar te komen.

Ik ben altijd iemand die over alles kan piekeren. Nu is dat mss wel een boodschap, of een schop onder mijn kont van, komaan. We moeten doorgaan met het leven.

Ik ga morgen een dagje uit shoppen met mijn moeder. Ben bang om de draad weer op te pakken, bang om plezier toe te laten in mijn leven.

Een beetje afleiding is nooit verkeerd. Goed plan!

Beste, mijn oogappel is op 27/10 ingeslapen. Je mag van mij aannemen dat al wat jij nu voelt en doormaakt, normaal is! Als het je interesseert, er zijn een aantal mooie boeken over geschreven, oa "Afscheid van mijn liefste dier" van Sara Swenden. Daarin schrijft Manu Keirse (bekende psycholoog) ook een mooie bijdrage waardoor ik meteen wist, ik ben niet gek. Kapot van verdriet, dat wel maar mijn reacties en de jouwe zijn normaal. Verdring je verdriet niet, het moet er toch uit. 

De eerste dagen kon ik niet eten, het leek gewoon niet gepast dat ik zou eten terwijl mijn hondje dood was/is. Lachen? Genieten van de andere hondjes? Afleiding? Vergeet het maar. Vijf weken later komen de tranen nog, eten doe ik omdat het moet. Alles op automatische piloot.

Mocht je echt overtuigd zijn/blijven dat jouw gedachten je hond beïnvloed hebben, dan zou ik eens contact opnemen met een betrouwbare dierentolk. Het is even zoeken want de meesten profiteren van andermans verdriet om er geld uit te slaan, wat verwerpelijk is. Want de echte vragen geen tientallen euro's voor hun "gave". Sterkte!

Ik heb even gedacht: oh hij is er nog, maar een fractie van een seconde. Ok ik snap wel dat hij mijn gedachten niet kan lezen... Maar ik weet niet waarom ik dit dacht, ik denk erover na waarom ik zo dacht want ik wou hem natuurlijk geen pijn... Waarom heb ik zo iets naars gedacht? Wou dat ik dat nooit had gedaan en kan het niet terug draaien..

ik denk dat je man je alleen wil helpen, maar ieder verwerkt dingen op zijn eigen manier, daar is geen goed of fout in. Het heeft tijd nodig je hond is eigenlijk nog maar net overleden.

Toen Lola overleed voelde ik me letterlijk ziek, zwak en zo ellendig, ik kon een week niet naar mijn werk. En gelukkig begreep in mijn omgeving ook iedereen dat.

Als het je helpt mag je doen wat je wilt, natuurlijk, maar bedenk dat het ook heel persoonlijk is hoe een rouwproces verloopt. Het is in elk geval een proces wat tijd nodig heeft. Het zal soms goed gaan, soms minder en het gemis blijft altijd, maar krijgt ergens een plekje.

Het lijkt maar niet over te gaan, die pijn.

Ik kan er moeilijk mee omgaan. Vreselijk.

Het is nog maar kort geleden. 11 jaar is een hele tijd, dat kost ook tijd voor dat t niet meer pijn doet.

Sterkte hoor.

" Het is nog maar kort geleden. 11 jaar is een hele tijd, dat kost ook tijd voor dat t niet meer pijn doet.
 
Sterkte hoor. "

Kees

Gaat het met jou een beetje?

Ja hoor, lief dat je het vraagt!

Het gaat met ups en downs. Gisteren de ganse dag een goede dag gehad. Zonder al teveel malen en pijn, tot in de late namiddag en avond.

Ik kan nu wel huilen om Bruce, maar de ochtenden, na een nachtrust zijn het zwaarst. Dan val je weer in de realiteit. Dan blokkeer ik weer en is de pijn enorm. En heb ik nergens meer zin in, buiten slapen. En dat lukt meestal niet.

Bedankt allemaal voor de steun die ik hier  gekregen heb. Het heeft deugd gedaan. 

Ik snap nu wel dat mensen deze topic mss liever niet lezen, tijdens deze feestdagen. En dat snap ik. 

Toch bedankt.

Liefs

Snoeseke, je komt maar hoor, deze maand is beladen als je een  dierbare moet missen... Bruce vergeet je niet, en dat hoef ook niet, je zal Bruce altijd missen, maar echt de pijn verzacht met de tijd , dat moet helen en is niet zomaar voorbij....

Oh ik had t wel gelezen maar vergeten te schrijven. Ik hoop dat t je lukt om de draad een beetje op te pakken. De pijn gaat echt minder worden, dat heeft tijd nodig.

" Oh ik had t wel gelezen maar vergeten te schrijven. Ik hoop dat t je lukt om de draad een beetje op te pakken. De pijn gaat echt minder worden, dat heeft tijd nodig. "

Kees

Kan jij genieten van deze dagen? Vrolijk kerstshoppen enzo?

Pas op, ik hoop dat het jou wel lukt hoor! 

Voor mij is t anders. Jouw hond was 11 jaar bij je, dan zit t veel dieper. Lobke was hier maar een half jaar. Natuurlijk mis ik haar wel, maar t doet niet zo zeer. Ik was vooral heel erg van slag omdat t zo onverwachts was.

Ik voel soms op mijn werk tranen opkomen en de gedachte dat ik hem nog eens goed vast wil nemen ....

Schuldgevoelens zijn er niet meer, of komen toch niet  vaak op.  Maar dat gemis, die leegte,... 

Had nooit gedacht dat dit zo een impact kan hebben op een mens.

Had ik ook snoeseke  heel lang geduurd heb hier heel veel van mij afgeschreven mijn verdriet nog steeds heb ik soms moeilijk maar weet echt  hoe erg het is nog heel veel sterkte meisje het is zeer moeilijk  voor je

Een bekende tekst over rouw zegt: Rouw is als de oceaan. Het komt in golven. Ups en downs. Soms is het water kalm, soms is het overweldigend. Het enige dat je kunt doen is leren zwemmen. 

" Een bekende tekst over rouw zegt: Rouw is als de oceaan. Het komt in golven. Ups en downs. Soms is het water kalm, soms is het overweldigend. Het enige dat je kunt doen is leren zwemmen.  "

Hilde & Twinko

Hele mooie quote. Zal eraan denken.

Bedankt.

Vandaag is het 1 maand en enkele dagen geleden dat je weg bent Bruce. Iedereen lijkt verder te gaan maar er is dat gemis! Ik geniet niet van het leven. Ik leef het gewoon. Die feestdagen onderga ik. Ik kan mezelf niets cadeau doen, het enige wat ik voor mezelf wil kopen, is tijd... De tijd omkeren en de laatste dagen intens met jou beleven. Je bent zomaar vertrokken. Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Had dan toch iets laten weten... Dan zou ik bij je gebleven zijn, je geknuffeld hebben, je gestreeld hebben tijdens je laatste avontuur :'( . Je gaat geen enkele minuut uit mijn gedachten. Ik mis je zo hard Bruce'je. Mijn mooie Mechelaar, mijn trots. Mijn vriend.

Heel veel sterkte nog het gaat niet zo rap over is nog niet lang geleden maar je hebt hem goed verzorgd dat weet hij sterkte nog leeft met je mee 

Joh... wat een verdrietig berichtje. 11 jaar is oud voor een hond . Ook voor een Mechelse Herder. Waarom schuldgevoelens?

Had je het leven kunnen rekken als je geweten had, dat de hond stervende was? Een hond bepaalt zelf wanneer het tijd is om dood te gaan. Ik weet het dat het pijn doet als je hondje komt te overlijden. Heel verdrietig ......  Nu je schuldgevoelens.. Niet doen . Je hebt een natuurlijke band met je hond gekregen, zowel geestelijk als lichamelijk. Voorgevoelens spelen daarin een hoofdrol. Onbewust heb je aangevoeld dat het einde daar was. Geestelijk was je bij hem.

Het is goed dat je zo,n hechte band had en daarom is het goed. Denk aan al die fijne momenten samen en neem de tijd om te rouwen. Schuldgevoelens zijn niet van toepassing, want je hebt gedaan wat je kon.