Mijn pupske is er niet meer - Hij is weer thuis 
Twee nestgenootjes van mijn honden zijn door antivries vergiftigd in een losloopgebied. Doordat er dus lokaas met antivries in de struiken lag… Er zijn toen trouwens nog meerdere honden gestorven. Weerzinwekkend! "
Serieus? Oh dan heeft mijn dierenarts dat verkeerd gezegd. Misschien dat dat in de stad minder voorkomt dan? Hè gat... Oh dat wist ik echt niet. Mijn dierenarts werkt hier al 35 jaar en die had het nog maar 2 keer meegemaakt hiervoor.
Dat kan natuurlijk.
Maar in natuurgebieden komt het best wel regelmatig voor. Het is ook een erg makkelijk gif, overal beschikbaar en een ideaal lokmiddel voor dieren, want het ruikt en smaakt erg lekker. Ver-schrik-ke-lijk! 
Maar in natuurgebieden komt het best wel regelmatig voor. Het is ook een erg makkelijk gif, overal beschikbaar en een ideaal lokmiddel voor dieren, want het ruikt en smaakt erg lekker. Ver-schrik-ke-lijk! "
Hier moet je niet over nadenken want dan........
Dan kun je toch zien hoe ziek een mens kan zijn
Maar in natuurgebieden komt het best wel regelmatig voor. Het is ook een erg makkelijk gif, overal beschikbaar en een ideaal lokmiddel voor dieren, want het ruikt en smaakt erg lekker. Ver-schrik-ke-lijk! "
Get... Nou mijn honden apporteren wel ook dood wild uit de bosjes zo nu en dan. Vooral als ze net met wild hebben geleerd te werken. Maar ik krijg het altijd ter hand en verder zijn ze altijd in zicht (ja alleen die ene paar dagen vorige week dus...) dus ik kan me niet voorstellen dat ik dat dan niet zou ruiken of voelen. Maar het is wel iets om bij stil te staan want je kunt je wel meer niet voorstellen en dan gebeurt het toch, dankjewel dat je me hierop attent hebt gemaakt!
Twee nestgenootjes van mijn honden zijn door antivries vergiftigd in een losloopgebied. Doordat er dus lokaas met antivries in de struiken lag… Er zijn toen trouwens nog meerdere honden gestorven. Weerzinwekkend! "
Zijn dat geen stropers geweest? De jagers die ik ken, zijn allen erg begaan met de natuur en zullen dat soort dingen nooit doen.
Gelukkig, Ruby, dat je jagers kent die dit nooit ofte nimmer zouden doen! Stel je voor dat ze allemaal zulke dingen deden. Maar helaas, zijn er dus anderen, die bij de wildjacht of de jacht op uitgezette fazanten de vos en de roofvogel als concurrent zien en deze dus willen uitschakelen. Vaak gebeurt dit met vergiftigde kadavers. Maar daar komen ook honden op af…
Als je gewoon al googled 'jagers vergiftigen roofvogels' of 'jagers vergiftigen vossen', komen de nieuwsberichten naar boven.
Mijn eigen hond is in Noorwegen vergiftigd door wolvengif, ook uitgelegd door jagers die geen wolven willen omdat die op dezelfde elanden jagen als zijzelf. Gelukkig kreeg ze weinig binnen, en na een dag aan een infuus bij de DA en enkele dagen flink ziek te zijn geweest, is ze er weer bovenop gekomen. Je wil niet weten wat er dan door je heen gaat!
Ik heb dit topic helemaal gemist. Wat erg wat er gebeurd is, heel veel sterkte.
"
Een nieuwe pup in huis zal jullie goed doen. Uiteraard niet nu meteen (die periode van intense rouw onder jullie is echt nodig eerst) en allerminst om Ronin te vervangen, maar het nieuwe hondje kan wel ergens deels de leegte opvullen die hij achterlaat, weer oprechte vreugde in huis brengen (dat zijn dan vaak momenten met een lach en een traan, want wat had Ronin het ook fijn gevonden en jullie met hem), maar een nieuwe hond erbij, brengt vooral een belangrijke verandering met zich mee. Voor mij is dat altijd een belangrijk element om vooruit te kunnen kijken, anders blijf ik hangen in het leven met de overleden hond wat zo was en nooit meer zo kan zijn. Ik schrijf het misschien wat onhandig allemaal, ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
In ieder geval, iedereen hier weet goed genoeg dat een nieuwe hond in huis halen absoluut niet betekent dat de overleden hond vervangen en vergeten wordt! Sterker nog!
Ik herken je verhaal wel van toen mijn vorige golden stierf.
Met Aiko zijn jullie ook fantastisch in de weer! Ik hoop dat je dat beseft, elke hond heeft het waanzinnig goed bij jullie en daar mag je je elke dag goed en trots om voelen. Je hebt veel niet in de hand, maar wat jullie wel kunnen, doen jullie prachtig.
Mijn Duitse herder was afgelopen december overleden, geheel onverwachts.
wat een leegte bleef er achter, 3 weken later had ik een duitse herder pup aan geschaft.
een nieuwe pup brengt veel troost met zich mee , maar het maak de dingen ook wel erger, je maak weer die wandelingen waar je ook met je vorige hond had gedaan dus al die herinneringen komen weer terug.
Wat je ook doet , de dingen die je misschien verkeerd had gedaan met je vorige hond die probeer je nu wel goed te doen.
Al met al, een nieuwe hondje doe je veel goed, even voorstellen Lara is haar naam.
Voor Gero (mijn vorige hond) hebben we een gedenkplaats in de kamer gemaakt en sinds 15 december branden we nog steeds een kaarsje voor haar.
Ik denk dat het van de persoon zelf afhangt wanneer diegene er klaar voor is.
Onze vorige hond is ook zeer plots overleden binnen 25 uur. Hij was al 12.5 jaar dus wat heb ik te klagen in het geval van Ronin...
Ik was er ook zelf bij toen het gebeurde van gezonde naar zieke hond. Dat moment is best traumatisch voor me geweest en zal ik ook nooit meer vergeten. 25 uur later kreeg hij een spuitje, was niet meer te redden. Ik wist ook méteen bij die plotse verandering dat ie dood zou gaan. Ik ben geen dierenarts maar het gevoel was zó sterk. Inderdaad zoals Charlie al eens schreef.. geestelijk was hij al vertrokken. Dat gebeurde op dát moment. Ik voelde het meteen ook al beweerde mijn ouders en zusje anders. 'Het komt wel goed, paar spuiten en medicijnen, misschien een nachtje blijven... en dan is hij er gewoon weer!'. Niet dus.
Ondertussen kende we Puk en haar baasje al en gingen we uitlaten, op bezoek etc. Toen onze hond overleed (hij tolereerde geen andere honden in huis) kon Puk ook onze logeerhond worden.
Onze hond overleed in december en in februari kwam Puk al enkele weken bij ons logeren. Aan de ene kant was ik heel blij maar aan de andere kant kon ik het ook nog niet hebben. Het overlijden van onze vorige hond had ik nog geen plekje gegeven. Tot aan september dat jaar ging dat zo door. Dat ze af en toe eens kwam logeren. Uiteindelijk in september is het onze hond geworden. Ik merkte aan mezelf dat ik tegen het einde zat van mijn verwerkingsproces (9 maanden na overlijden). Het voelde voor mij net te vroeg om een nieuwe hond te nemen maar Puk had ook een ander huisje nodig en die laten we niet gaan. De eerste paar maanden nadat ze bij ons was was ik heel veel aan het vergelijken. Hoe verschillend hun 2 karakters ook zijn ik bleef ze maar vergelijken. Pas een jaar na het overlijden kon ik het echt volledig accepteren en had het een plekje.
Ik denk dat het voor iedereen anders is wanneer diegene er klaar voor is. Mijn zusje had er al geen last meer van toen we Puk 9 maanden later in huis namen.
Alles hoe Charlie het omschrijft is zó herkenbaar. Ik lees vrijwel elke reactie hier en kan me het zó goed voorstellen.
Puk is een ontzettend luie hond in huis. Die bekijkt de wereld graag vanaf het meest chille en comfortabelste plekje in huis. In de zomer is ze nóg luier en slomer door de warmte. Vorig jaar zomer toen lag ze in haar mand en zonder volledig op te staan en haar poten volledig te strekken (maar half) plofte ze uit haar mand voor haar mand op de koude vloer. Ze zocht in haar slaap een koud plekje en ik riep haar 3 keer kreeg geen reactie. Ik ben naar haar toegerend en heb haar staan schudden waardoor je haar half zag ontwaken. Ze keek me echt aan met een blik van 'wat doe jij nu, laat me slapen'. Ze moest verplicht op staan van mij. Stukjes lopen, haar hele lijf laten voelen. Ik móest zeker weten dat er niks aan de hand was. Onze vorige hond is ook opgestaan en 2 meter later neergeploft. Ik had meteen een deja vu.
Die angst dat het de volgende hond ook kan overkomen en die over bescherming begrijp ik ook zó goed. Ik heb het nu nog en het zal waarschijnlijk nooit meer weggaan.
Alles wat je schrijft Charlie.. het is zó herkenbaar en totaal niets geks.
wat een leegte bleef er achter, 3 weken later had ik een duitse herder pup aan geschaft.
een nieuwe pup brengt veel troost met zich mee , maar het maak de dingen ook wel erger, je maak weer die wandelingen waar je ook met je vorige hond had gedaan dus al die herinneringen komen weer terug.
Wat je ook doet , de dingen die je misschien verkeerd had gedaan met je vorige hond die probeer je nu wel goed te doen.
Al met al, een nieuwe hondje doe je veel goed, even voorstellen Lara is haar naam.
Voor Gero (mijn vorige hond) hebben we een gedenkplaats in de kamer gemaakt en sinds 15 december branden we nog steeds een kaarsje voor haar.
"
Dankje voor je verhaal, jullie ook heel veel sterkte!
Ik heb echter gewoon nog een hond, dus alle pijnlijke wandelingen en herinneringen komen op die manier sowieso al binnen. Ze houdt me bezig, zorgt voor leven in de brouwerij en ik doe alle honden dingen die ik voor dit verlies ook al deed.
Daarnaast gaat binnen 3 weken een pup echt niet lukken ook al zou ik het willen, de meeste pups zijn al vergeven voor de geboorte... En ik wil dan ook nog een hondje met een specifiek doel qua karakter, een bepaald uiterlijk dat me aanspreekt qua stamboom en dergelijke. Ik wil er namelijk mee jagen en hoop ermee te kunnen fokken als het een leuk, gezond teefje is. Uiteraard als dat niks wordt of ze vindt jagen niks dan zou ik niet minder van haar houden en lekker een andere sport zoeken, maar je wil wel de kans zo groot mogelijk maken dat je een hondje krijgt dat bij je past. Dus zelfs áls ik het zou willen zou een pupje er niet binnen een paar weken bij komen. 
Jullie veel plezier met Lara, fijn dat ze jullie zo'n goed doet!
Onze vorige hond is ook zeer plots overleden binnen 25 uur. Hij was al 12.5 jaar dus wat heb ik te klagen in het geval van Ronin...
Ik was er ook zelf bij toen het gebeurde van gezonde naar zieke hond. Dat moment is best traumatisch voor me geweest en zal ik ook nooit meer vergeten. 25 uur later kreeg hij een spuitje, was niet meer te redden. Ik wist ook méteen bij die plotse verandering dat ie dood zou gaan. Ik ben geen dierenarts maar het gevoel was zó sterk. Inderdaad zoals Charlie al eens schreef.. geestelijk was hij al vertrokken. Dat gebeurde op dát moment. Ik voelde het meteen ook al beweerde mijn ouders en zusje anders. 'Het komt wel goed, paar spuiten en medicijnen, misschien een nachtje blijven... en dan is hij er gewoon weer!'. Niet dus.
Ondertussen kende we Puk en haar baasje al en gingen we uitlaten, op bezoek etc. Toen onze hond overleed (hij tolereerde geen andere honden in huis) kon Puk ook onze logeerhond worden.
Onze hond overleed in december en in februari kwam Puk al enkele weken bij ons logeren. Aan de ene kant was ik heel blij maar aan de andere kant kon ik het ook nog niet hebben. Het overlijden van onze vorige hond had ik nog geen plekje gegeven. Tot aan september dat jaar ging dat zo door. Dat ze af en toe eens kwam logeren. Uiteindelijk in september is het onze hond geworden. Ik merkte aan mezelf dat ik tegen het einde zat van mijn verwerkingsproces (9 maanden na overlijden). Het voelde voor mij net te vroeg om een nieuwe hond te nemen maar Puk had ook een ander huisje nodig en die laten we niet gaan. De eerste paar maanden nadat ze bij ons was was ik heel veel aan het vergelijken. Hoe verschillend hun 2 karakters ook zijn ik bleef ze maar vergelijken. Pas een jaar na het overlijden kon ik het echt volledig accepteren en had het een plekje.
Ik denk dat het voor iedereen anders is wanneer diegene er klaar voor is. Mijn zusje had er al geen last meer van toen we Puk 9 maanden later in huis namen.
Alles hoe Charlie het omschrijft is zó herkenbaar. Ik lees vrijwel elke reactie hier en kan me het zó goed voorstellen.
Puk is een ontzettend luie hond in huis. Die bekijkt de wereld graag vanaf het meest chille en comfortabelste plekje in huis. In de zomer is ze nóg luier en slomer door de warmte. Vorig jaar zomer toen lag ze in haar mand en zonder volledig op te staan en haar poten volledig te strekken (maar half) plofte ze uit haar mand voor haar mand op de koude vloer. Ze zocht in haar slaap een koud plekje en ik riep haar 3 keer kreeg geen reactie. Ik ben naar haar toegerend en heb haar staan schudden waardoor je haar half zag ontwaken. Ze keek me echt aan met een blik van 'wat doe jij nu, laat me slapen'. Ze moest verplicht op staan van mij. Stukjes lopen, haar hele lijf laten voelen. Ik móest zeker weten dat er niks aan de hand was. Onze vorige hond is ook opgestaan en 2 meter later neergeploft. Ik had meteen een deja vu.
Die angst dat het de volgende hond ook kan overkomen en die over bescherming begrijp ik ook zó goed. Ik heb het nu nog en het zal waarschijnlijk nooit meer weggaan.
Alles wat je schrijft Charlie.. het is zó herkenbaar en totaal niets geks. "
Wat "bijzonder" dat jij je er zo in herkent! Bijzonder even tussen aanhalingstekens omdat het niks positiefs is dat we allebei zo plotseling afscheid hebben moeten nemen natuurlijk...
Je zegt het, iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Wel heel tof dat Puk bij jullie haar gouden mandje heeft gekregen en dat je je uiteindelijk voor haar hebt kunnen open stellen!
Ik snap die angst ook heel goed inderdaad! Dat je meteen op scherp staat als er wat is. Gelukkig kan ik het wel redelijk relativeren en loopt Aiko gewoon nog lekker los, zwemt ze en dergelijke en dan maak ik me geen zorgen. Alleen in bepaald gebieden durf ik toch niet te komen... Maar anders zouden Aiko en ik allebei geen leven meer hebben, als ik nu zou stressen want ze zou het in theorie overal kunnen oplopen... Maar dan kun je net zo goed altijd thuis blijven, dat schiet ook niet op. Liever kort geleefd en heel intens en vol plezier dan heel lang maar nooit wat gezien of beleefd. Maar dat is rationeel hoor, dat is echt een knop die ik bij mezelf om heb gezet. Wat ook betekent dat als ik de foto's van Ronin bekijk, dat ik dan denk "ohja dat was mijn hondje" maar zo voelt het dan niet. Als ik het niet doe, die knop omzetten, dan ga ik kapot en Aiko ook... Dat moet niet. Dus ik probeer het nu stukje bij beetje binnen te laten zodat het te behappen is. Vandaar dat ik af en toe heel rationeel over kom.
Je zegt het, iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Wel heel tof dat Puk bij jullie haar gouden mandje heeft gekregen en dat je je uiteindelijk voor haar hebt kunnen open stellen!
Ik snap die angst ook heel goed inderdaad! Dat je meteen op scherp staat als er wat is. Gelukkig kan ik het wel redelijk relativeren en loopt Aiko gewoon nog lekker los, zwemt ze en dergelijke en dan maak ik me geen zorgen. Alleen in bepaald gebieden durf ik toch niet te komen... Maar anders zouden Aiko en ik allebei geen leven meer hebben, als ik nu zou stressen want ze zou het in theorie overal kunnen oplopen... Maar dan kun je net zo goed altijd thuis blijven, dat schiet ook niet op. Liever kort geleefd en heel intens en vol plezier dan heel lang maar nooit wat gezien of beleefd. Maar dat is rationeel hoor, dat is echt een knop die ik bij mezelf om heb gezet. Wat ook betekent dat als ik de foto's van Ronin bekijk, dat ik dan denk "ohja dat was mijn hondje" maar zo voelt het dan niet. Als ik het niet doe, die knop omzetten, dan ga ik kapot en Aiko ook... Dat moet niet. Dus ik probeer het nu stukje bij beetje binnen te laten zodat het te behappen is. Vandaar dat ik af en toe heel rationeel over kom. "
Ik herken echt letterlijk álles dat je schrijft. Al die gevoelens en gedachtes.. ene moment heel sterk en dan voel je je weer een wrak.
Als ik dan lees dat je zegt van 'het klinkt vast gek' of dat je twijfelt of het allemaal wel 'hoort' zeg maar. Dan wil ik eigenlijk roepen van JAAAAAAA -helaas- het is allemaal heel normaal, niet twijfelen! Ik wou ook niet meteen de eerste mijn verhaal aan je opdringen omdat ik dat erg ongepast vond staan maar wil je nu wel laten weten dat er mensen zijn die je heel goed begrijpen!
Ik ben ook niet voorzichtig met Puk. Ze mag heel erg veel van mij (met grote honden spelen, gewoon los etc) maar niemand moet aan haar komen op een negatieve manier want ik bescherm Puk zoals een leeuwin haar welpen beschermt.
Onze vorige hond is overleden aan acute leukemie. Voor zn 12.5 jaar was hij nog erg gezond en fit. Je zou hem een stuk jonger schatten. Wij hebben niks van die leukemie gemerkt aan hem. Alleen als je dan later gaat terug kijken dan ja ... hij at opeens ietsjes meer (maar hij had vaker die fases vooral in de winter). Hij stonk ook soms wel eens maar altijd als hij uit zn mand kwam waar hij lekker warm lag. Het is een intakte reu dus die kunnen soms al wat 'stinken' als ze oud zijn. Dus ook dat waren geen alarm bellen voor ons anders hadden we allang bij de dierenarts gezeten.
Puk is een beagle (kruising).. rolt veel door van alles, eet soms dingen op etc. en ze heeft ook soms last van een stinkgeur. Het komt en gaat weer... het is wel anders dan de geur van onze vorige reu maar ik zat alsnog in de stress dat dit weer een leukemie geval kan zijn. Vorige week moest ze voor haar jaarlijkse 'APK keuring' en entingen. We hebben het gelijk gevraagd en gelukkig hebben we een dierenarts die heel rustig blijft en dingen kan relativeren. Ze heeft Puk heel goed nagekeken en er wijst niks op leukemie. Haar conclusie was dat het echt de beagle is die geur veroorzaakt. Beagles schijnen er vaker last van te hebben omdat het gewoon een stel varkentjes zijn 
. Door alles waar ze in rollen en ongemerkt toch opeten kan er soms een geur vanaf komen.
Nu ben ik wel gerust gesteld en blij dat we geen dierenarts hebben die onnodig veel geld uit je zak klopt voor vele onnodige onderzoeken. Geeft toch meer vertrouwen op 1 of andere manier...
Ik ben het zeker eens met liever kort geleefd maar wel alles eruit gehaald dan jaren leven maar geen plezier maken door de angst... in theorie... maar in de praktijk zijn er soms momenten dat je alsnog helemaal kapot gaat. En ik vind dat dat gewoon mag! Heerlijk janken, reep chocolade erbij en je ff zwaar ellendig voelen. Ook dat hoort erbij helaas.
1 ding kan mij nogsteeds laten janken.. als ik denk aan het moment dat onze vorige hond afscheid van me nam. Hij voelde het blijkbaar wel aankomen ondanks dat hij niks liet merken. De avond voordat het gebeurde kwam hij bij me zitten zoals hij dagelijks deed. Dan moest ik hem overal ff aaien en kriebelen en dan na paar minuten was hij het weer zat en liep door naar de rest van het gezin haha. Gewoon iedereen ff knuffelen. Maar dit keer bleef hij zitten...wel een halfuur... en maar aandacht vragen. Ik heb hem al die tijd alle aandacht gegeven tot hij zelf besloot weer weg te gaan. Die avond moest ik er nog om lachen... Pepper die eindelijk de rust in zn kont had om wat langer bij me te blijven zitten. Niet wetende wat er de dag daarna zou gebeuren. Ik geloof oprecht dat hij toen afscheid genomen heeft van me.
En dan hebben we onze herplaatser Puk in huis die hele lange tijd niet zelf om aandacht vraagt en opeens ook besloot dat je gewoon bij de baas om aandacht mag vragen. Nou toen had ik het ook niet meer die nacht en dag daarna. Ik dacht echt 'daar gaan we weer...'
Gelukkig was het bij Puk een onderdeel van zichzelf ontdekken/terug vinden. Net zoals dat ze nooit kwispelde en het nu wel doet en op haar manier het gezin beschermt en haar stem laat horen.
Ik geloof er echt in dat misschien het lichaam van de hond weg is maar de hond zelf echt niet. Ronin zal altijd om je heen zijn. Sowieso in de dingen die hij jou geleerd heeft en jij kan doorgeven aan de andere honden die gaan komen, de dingen die Aiko van hem geleerd heeft maar ik weet haast wel zeker dat hij altijd over je schouder mee kijkt. Straks met je nieuwe pup en je eigen nestje.. ik geloof best dat hij ze wel even toefluisterd hoe je het beste de baas kan plagen!
Klinkt misschien alsof ik gestoord ben haha . Maar ik geloof er echt in dat de ziel en het lichaam van elkaar scheiden met een rede. Het lichaam vergaat maar de ziel wil altijd aan je verbonden blijven tot in de eeuwigheid.
Het is echt bergen en dalen zo'n verlies
...tijd tijd tijd heeft het nodig
Het ene moment denk je het gaat wel
Het volgende moment..loop je te snotteren doorom iets kleins
Ik roep ook steeds vaak dat ik de honden moet ophalen 
Ik heb nog nooit zoveel honden gezien die op Jeff leken
Dan moet ik echt even blijven kijken of het hem niet is...
zo raar..ik heb hem zelf begraven..
Het hakt er gewoon in als een verlies zo snel gaat
Je kan er niet naartoe leven
Dikke Knuffel voor jullie en Aiko
Mijn pupske is thuis... Het voelt zo raar, ik durf er niet in te kijken dus als iemand zou zeggen dat het een bus vol koekjes is zou ik het ook geloven.
Met Aiko gaat het goed, ze ligt af en toe in Ronin zijn mandje en droomt dan heel hevig. Maar ze rent en speelt met haar hondenvriendjes en is dan heel vrolijk. Gister hebben we een jachtproef gedaan, voor de lol, maar we hebben gewonnen want ze gaf zich voor 200%. Een echte uitlaatklep voor haar. Het is weer een beetje rustig, af en toe zelfs alsof hij er nooit is geweest... Alleen foto's en herinneringen als bewijs dat het wél zo was.
dit is moeilijk je.
Realiteit dringt dan zo door dat er je lieve hondje in dat urntje zit.
Sterkte en knuffel
Ja raar is dat, zo onwerkelijk.
Sterkte hoor.
Dat lijkt me heel vreemd, een pot met as, alles wat er over is.
Wel fijn, dat Aiko het zo goed doet en gewoon winnen ook. Gefeliciteerd.
Wel dubbel.
Zo onwerkelijk allemaal!
Heel veel sterkte
Enne.. ondanks alles alsnog gefeliciteerd met de eerste plaats! Goed gedaan Aiko! Dikke knuffel voor jullie
Ja, deze tijd is heel dubbel.
De shock is aan het minderen......nu volgt het wezenloze.........niet begrijpen.........
De urn van de jongens, daar heb ik meer dan een half jaar niet in durven kijken.......toen wel gedaan.......kleine kiezeltjes.......
Ben toen terug naar het crematorium gegaan en heb hem laten dicht plakken.....is goed zo.....1 keer gezien was genoeg.
Prachtige urn heb je !!
Meid, wat zul je na die wedstrijd trots zijn op je meisje.....gefeliciteerd.
Dikke knuffel voor jullie allebei en sterkte in de komende tijd.
De shock is aan het minderen......nu volgt het wezenloze.........niet begrijpen.........
De urn van de jongens, daar heb ik meer dan een half jaar niet in durven kijken.......toen wel gedaan.......kleine kiezeltjes.......
Ben toen terug naar het crematorium gegaan en heb hem laten dicht plakken.....is goed zo.....1 keer gezien was genoeg.
Prachtige urn heb je !!
Meid, wat zul je na die wedstrijd trots zijn op je meisje.....gefeliciteerd.
Dikke knuffel voor jullie allebei en sterkte in de komende tijd.
"
Oh wat dapper dat je hebt durven kijken! Kiezeljes? Ik had eerder zand verwacht 
Dit is niet de urn hoor, maar de asbus van het crematorium haha. Ik weet nog niet wat ik met de as ga doen, helemaal uitstrooien of een deel uitstrooien en voor de rest een mooie urn.
Ik was super trots! Maar thuis ook erg verdrietig, omdat ik die wedstrijd eigenlijk met mijn ventje zou hebben gedaan... Heel dubbel dus. Dankjewel voor je lieve woorden.
Wauw....dit is een asbus......
Hier was de asbus een gewoon blik .....dat wilde ik niet.
Heb meteen de urn gekocht en ze daarin laten doen.
Een koperen hart met 2 gouden hondenpootjes erop.
De jongens waren beste vriendjes.....dus samen in 1 hart.
Ja, dacht ook dat het as was....maar in de urnen die ik heb zitten kleine viskom steentjes. Je hoort het ook als je ermee schudt.
Weet natuurlijk niet hoe het bij een ander crematorium is.
Ben erbij ( bij mijn laatste 2 honden) geweest toen ze in de oven gingen, eruit kwamen en hoe de laatste botresten vermalen werden in een ton met ronde stalen ballen. Dat gaf een grof zand oftewel kleine steentjes.
Ben bij het hele proces 2 keer bij geweest.
Dit was bij SHCN crematoriums.
Ja, heel dubbel nu met je meisje te winnen...maar.....wel een heel mooi eerbetoon aan je ventje
raar he...opeens zo'n urn
was bij begraven ook hoor
stijf bevroren lijfje van mijn ventje
Je weet het...maar toch
Fijn dat aiko zo droomt..ze verwerkt het dus goed, ook door jullie goede zorg en afleiding met dierbaren
ze heeft alweer genoeg ruimte over om te winnen 
wij mensen hebben het langer zwaar
Zij laat zien dat het oke is
ze heeft het geaccepteerd
Het heet dus een asbus, ik wist niet hoe het heette.
Er was een tv programma over honden. Ook een dieren crematorium.
Die eigenaren van het crematorium, deden alles zo vol liefde en mooi.
Vond dat zo zwaar om te zien, hoe ze in de oven gingen.
Wel mooi dat je erbij was, Brigitte en zwaar.
Het is dan zo definitief.
Onze dieren liggen in de tuin, vind loslaten zo moeilijk.
Bijzonder, dat Aiko in haar dromen aan het verwerken is en mooi.
Zo fijn, dat ze het verder goed doet. Dat is altijd maar afwachten.
Wat is en blijft het toch verdrietig, onze maatjes afgeven. Zeker een gezonde jonge hond.
Hier was de asbus een gewoon blik .....dat wilde ik niet.
Heb meteen de urn gekocht en ze daarin laten doen.
Een koperen hart met 2 gouden hondenpootjes erop.
De jongens waren beste vriendjes.....dus samen in 1 hart.
Ja, dacht ook dat het as was....maar in de urnen die ik heb zitten kleine viskom steentjes. Je hoort het ook als je ermee schudt.
Weet natuurlijk niet hoe het bij een ander crematorium is.
Ben erbij ( bij mijn laatste 2 honden) geweest toen ze in de oven gingen, eruit kwamen en hoe de laatste botresten vermalen werden in een ton met ronde stalen ballen. Dat gaf een grof zand oftewel kleine steentjes.
Ben bij het hele proces 2 keer bij geweest.
Dit was bij SHCN crematoriums.
Ja, heel dubbel nu met je meisje te winnen...maar.....wel een heel mooi eerbetoon aan je ventje
"
Hier is het ook een gewoon blik 
Van SHCN. Maar het is tijdelijk, totdat ik weet wat ik wil. Wel fijn om te horen dat jij daar bent geweest, dan weet ik dat het fijn is gegaan. Ik kon het zelf niet, hem nog zien nadat hij er niet meer was...
Ik deed inderdaad mee als eerbetoon aan mijn mannetje en hij zou vast trots op ons zijn geweest, hoop ik.
Er was een tv programma over honden. Ook een dieren crematorium.
Die eigenaren van het crematorium, deden alles zo vol liefde en mooi.
Vond dat zo zwaar om te zien, hoe ze in de oven gingen.
Wel mooi dat je erbij was, Brigitte en zwaar.
Het is dan zo definitief.
Onze dieren liggen in de tuin, vind loslaten zo moeilijk.
Bijzonder, dat Aiko in haar dromen aan het verwerken is en mooi.
Zo fijn, dat ze het verder goed doet. Dat is altijd maar afwachten.
Wat is en blijft het toch verdrietig, onze maatjes afgeven. Zeker een gezonde jonge hond.
"
Ik deed dat ook altijd, dieren in de tuin... Maar ik heb de beestjes die daar lagen dus wel achter moeten laten bij het verhuizen. Dat vond ik ook niet fijn. En ik vond het fijn dat ik nu zijn lijfje niet meer hoefde te zien, zodat ik me hem herinner zoals hij was en niet die laatste dagen...
Ze droomt alleen zo als ze in zijn mandje ligt, heel apart. Als ze bij mij ligt of in haar eigen mand dan slaapt ze gewoon vredig en rustig. Ik ben inderdaad wel blij dat ze het verder zo goed doet, maar ook dat voelt toch weer vreemd. Alsof we niks missen, hij er nooit is geweest en het net zo was als toen we nog met zijn tweetjes waren, zonder Ronin.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?