Neerwaartse spiraal

Helaas durf ik momenteel niet over dit onderwerp in mijn directe omgeving te praten. Grotendeels uit schaamte, maar ook omdat meerdere mensen het al gesuggereerd hebben; ik weet hun antwoord al. 

Ik hoop dat ik hier eerlijke en zo objectief mogelijke meningen kan krijgen. 

Mijn naam is Daniël en ik ben tegen de dertig jaar oud. Mijn geschiedenis van psychische én fysieke klachten is lang. Zonder daar teveel op in te gaan gaat het vooral om trauma's, angst, fibromyalgie en depressie. Tweeenhalf jaar geleden is alles ingestort en ben ik terug gegaan naar mijn ouderlijk huis. Na iets meer dan een jaar hard aan mezelf gewerkt te hebben merkte ik grote vooruitgang. Ik had destijds veel goede verhalen gelezen over hoe mensen met soortgelijke problemen veel baat hebben gehad bij het nemen van een hond. Het was daarnaast al jarenlang een wens van mij. Tot hieraan toe, prima. Mijn "fout" begon bij het kiezen voor een voor mij moeilijk ras, een Duitse Herder. Ik was er zeker van mij goed geïnformeerd te hebben en geloofde dat ik het aan zou kunnen. 

Vorig jaar december heb ik een 8 weken oude pup bij een fokker opgehaald. De eerste vier maanden waren lastig, maar ik kreeg er redelijk wat voor terug. Echter is het vanaf die tijd tot nu steeds slechter met mij geworden. Het gaat er nu vele malen erger aan toe dan voordat ik de hond nam. De laatste twee maanden lukt het mij nauwelijks om met hem kort te wandelen en doe ik mijn best om hem mentaal uit te putten met zoekspelletjes in huis. Ook spelen we af en toe met de bijtrol en/of een bal. 

Niemand in huis kan met hem omgaan (erg reactieve en sterke hond), waardoor ik mijn behandeling bij de psychiatrie heb moeten afzeggen voor onbepaalde tijd; iets waar mijn behandelaren nauwelijks begrip voor hadden. Naast dit, gaat het alles behalve goed in huis en is het noodzakelijk voor mijn welzijn om een eigen woning te vinden. Zonder huisdier zou ik bij wijze van spreken volgende week al ergens terecht kunnen, echter is dat onmogelijk met een hond, in mijn regio. Ook hier heb ik niet voldoende rekening mee gehouden vorig jaar. Ik had niet verwacht dat het zo zou lopen bij mij thuis.

Naast al deze punten ben ik in financiële problemen gekomen. Ik had rekening gehouden met gemiddeld €150,- per maand aan kosten (hoogwaardig voedsel, speelgoed, etc). Ook had ik wat geld opzij voor cursussen en gedragstherapeuten. Maar röntgenfoto's en een CT scan van de onderrug hebben ervoor gezorgd dat ik een aanzienlijk hoog bedrag in de schulden sta. Er is overigens niks ernstigs gevonden, de dierenarts had het mis. Er is wel een kleine ontsteking die met een steroïde injectie verholpen kan worden.

Ik ben ontzettend boos op mezelf. Aan de ene kant wil ik mijn hond voorop zetten (zoals ik altijd gedaan heb) en zien waar het schip strand. Aan de andere kant wil ik graag weer een normaal leven kunnen leiden en alles wijst er nu op dat herstel vrijwel onmogelijk is met mijn hond aan mijn zijde. Het maakt mij ontzettend verdrietig als ik er aan denk dat hij weg moet, dat ik dat lieve gezichtje niet meer zal zien. Hij is ook zo ontzettend aanhankelijk. En ik ook. De tranen lopen over mijn wangen.

Echter als ik de pijnlijke waarheid bekijk, ben ik alles behalve een goede hondeneigenaar. Ik ben voortdurend gestresst, ongeduldig en fysiek niet in orde. 

Mijn hond is geen gemakkelijke hond en mijn grootste angst is dat ik verantwoordelijk zal zijn voor wederom nog een hond die van baas naar baas gaat. Het allerliefst zou ik een tijdelijke plek voor hem willen vinden, ergens waar hij zou kunnen blijven tot ik hem weer terug kan nemen. Of dat nou over een jaar is, of drie. We leven alleen niet in een utopie. 

Ik kan niet de knoop doorhakken en dit vreet aan mij. 

Dat is een knap lastige situatie waarin jij je bevindt! Ik denk dat je eigenlijk het antwoord al wel weet diep van binnen... Je zegt dat je je hond voorop wil zetten maar dat je voortdurend gestresst, ongeduldig en fysiek niet in orde bent. En dat je eigenlijk al een flinke poos nauwelijks korte wandeltjes met hem kunt maken. Vraag jezelf af of je dan echt het welzijn van je hond voorop zet door hem te houden of toch stiekem een beetje meer dat van jezelf. En eigenlijk dat laatste natuurlijk ook niet, want je hebt nood aan hulp en aan een eigen plekje en dat gaat een stuk lastiger met een hond is wat je vertelt. Hoe moeilijk ook, dit lijkt me een beslissing die je met je verstand moet maken.

Een hond een tijdelijke plek geven lijkt me zoals je zelf al zegt inderdaad geen goede optie, de hond is dan al helemaal in zijn nieuwe gezin gegroeid en zit daar op zijn plek en dan moet hij ineens weer terug (terwijl hij dan misschien al langer daar zit dan dat hij bij jou heeft gewoond).

Óf je moet een concreet plan gaan opstellen met wat je zou doen als je de hond wél zou houden. Want dat kan natuurlijk ook, maar dan moet je er wel echt voor gaan en niet blijven hangen op het punt waar je nu op zit. Dan zul je moeten kijken naar bijvoorbeeld een pension met goede ervaring waar je hem heen kunt brengen als je naar therapie gaat. Dan kun je weer gaan werken om jezelf weer op de rails helpen. Misschien kun je vragen of je het geld mag lenen van je ouders, zodat je geen "officiële" schuld meer hebt en het aflossen misschien wat flexibeler kan. En je gaat echt goed moeten zoeken naar een woning waar je in mag met je hond. Wil je begeleid gaan wonen dat het moeilijk is om zo een woning te vinden waar een hond mee mag? Misschien je informeren bij een hondenschool waar je je eigen hond kunt opleiden tot hulphond? Dat is wel erg duur natuurlijk en misschien is je hond niet geschikt, maar wellicht maakt het dat wel weer makkelijker om voor jullie samen een woning te vinden.

je zou ook de hond weg kunnen doen maar dat je dan wel blijvend contact houd...
dan weet je hoe t nu goed met je hond enzo
hopelijk komt t goed

Boos zijn op jezelf heeft geen zin. Je zegt zelf al dat er allerlei onvoorziene omstandigheden zijn geweest waardoor je nu in de knel komt. Dit had je nooit kunnen weten. 

Het belangrijkste is nu het oppakken van je behandeling en je leven weer op orde krijgen. Een hond is fijn maar het is geen psycholoog. 

Zoals ik het begrijp kom je met de hond erbij hier niet aan toe omdat de hond niet thuis kan blijven. 

Om hier aan te werken zou je op cursus moeten of met een gedragstherapeut aan de slag, maar wanneer uitlaten al zoveel moeite kost lijkt me de kans klein dat je hier in je huidige situatie de kracht voor zal vinden. 

Maar is er geen mogelijkheid om een aantal keer een uurtje te praten bij een psycholoog in jouw buurt? Al is het maar om al deze problemen eens op een rijtje te zetten en een oplossing te vinden waar je jezelf goed bij voelt. Want zoals het nu klinkt zit je vast in je denken. Als de afspraken kort zijn dan kan de hond wel even thuis blijven, of niet?

 Ik wil je er op attenderen dat het 20 000 eu kost voor een officiele opleiding ;-)

Wat een moeilijke situatie...

Ik kan je niet veel tips geven, ik denk dat je het antwoord zelf al heb gegeven. Is het zoveel beter dan om hem ergens onder te brengen tot jij beter bent, hem dan weer op te halen?
Beestje snapt er dan ook niks van, heeft een band met de andere mensen en wordt dan weer weggehaald.
Als je denkt, ja. Is eventueel een pension een optie? Wel ééntje waar hij bv in huis mag leven?

Volgens mij hebben ze bij de Bratserkes in Sint katelijne waver Belgie een langdurige opvang.. http://www.debratserkes.be/nl/wij-leggen-uw-hond-in-de-watten

Het probleem van de hulpverleners begrijp ik niet goed, als ze weten dat je hond zoveel voor je betekend. Willen ze niet overwegen dat je hem mag meenemen naar de sessies?

Dat is inderdaad wat ik bedoelde met "de pijnlijke waarheid"; ik ben niet de hondeneigenaar die ik dacht te kunnen zijn, mijn hond verdient absoluut beter. 

Ik heb gekeken naar een dagopvang. Een familielid had toegezegd voor de kosten te willen opdragen, zodat ik mijn behandeling kon volgen. De enige twee plaatsten waar ik naartoe kon gaan zitten voor onbepaalde tijd vol met vaste klanten. Alle andere plaatsen zijn niet mogelijk, gezien ik geen eigen vervoer heb.

Het 'opgeven' van mijn behandeling is een process van ongeveer vijf maanden geweest. Ik heb mijn moeder proberen voor te bereiden om op mijn hond te passen, maar met haar artrose en andere problemen lukte dat simpelweg niet. 

Geld lenen van mijn moeder kan helaas ook niet, zij leeft van de bijstand. 

Het vinden van een woning is lastig omdat ik in de sociale woningen terecht kom. Dat betekent dat ik met wachtrijen van tussen de 2,5 en 8 jaar te maken heb (afhankelijk van of ik in mijn huidige woonplaats blijf of ergens anders naartoe verhuis). Ik heb geen rekening gehouden met deze lange wachttijden. Ook heb ik niet gedacht aan het feit dat huisdieren veelal verboden zijn in studio's/kamers (iets wat op hele korte termijn beschikbaar is). Als laatste had ik niet gedacht dat het in huis zo slecht zou worden. 

Heel heftig allemaal zeg de situatie waarin jij je bevind.

Ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk een huisdier kan zijn in moeilijke periodes.

Het heeft mij door een hele zware periode heen geholpen.

Even hardop denken, is er niemand in je omgeving die de hond een aantal keer per week zou kunnen ophalen en met hem een flinke wandeling zou kunnen doen.

Op facebook zie ik bij ons dorp geregeld oproepjes voorbij komen van mensen die geen hond kunnen hebben vanwege allerlei dingen maar wel graag lekker met een hond willen wandelen.

Dan zou dat probleem opgelost zijn.

Wellicht zitten er hier mensen op hp die veel ervaring hebben met "probleemhonden" en die je hond kunnen ophalen voor een flinke wandeling.

Maar aan de andere kant is wellicht het herplaatsen van je hond in dit geval de beste maar ook de moeilijkste oplossing.

Je kunt dan wel alles op alles zetten om je zelf weer helemaal op de rails te krijgen zowel mentaal als financieel.

Houden van is ook loslaten hoe moeilijk ook.

Andere optie, weet niet of het bestaat maar er zijn tegenwoordig toch ook prive bedrijven waar ze met mensen met problemen en dieren werken misschien daar eens naar op zoek en kijken wat daar de mogelijkheden zijn.

Even uit het regulieren stelsel en via zo'n weg kijken of dat je weer op de rails kan zetten en dan is wellicht de mogelijkheid om je hond wel aan te houden.

Langere tijd onderbrengen in pensions enz. daar zit een mega kosten plaatje aan.

Ik wil je heel veel succes, wijsheid en kracht toewensen 

" Boos zijn op jezelf heeft geen zin. Je zegt zelf al dat er allerlei onvoorziene omstandigheden zijn geweest waardoor je nu in de knel komt. Dit had je nooit kunnen weten. 
 
Het belangrijkste is nu het oppakken van je behandeling en je leven weer op orde krijgen. Een hond is fijn maar het is geen psycholoog. 
Zoals ik het begrijp kom je met de hond erbij hier niet aan toe omdat de hond niet thuis kan blijven. 
Om hier aan te werken zou je op cursus moeten of met een gedragstherapeut aan de slag, maar wanneer uitlaten al zoveel moeite kost lijkt me de kans klein dat je hier in je huidige situatie de kracht voor zal vinden. 
 
Maar is er geen mogelijkheid om een aantal keer een uurtje te praten bij een psycholoog in jouw buurt? Al is het maar om al deze problemen eens op een rijtje te zetten en een oplossing te vinden waar je jezelf goed bij voelt. Want zoals het nu klinkt zit je vast in je denken. Als de afspraken kort zijn dan kan de hond wel even thuis blijven, of niet? "

Hilde & Twinko

Boos zijn heeft inderdaad geen zin, maar het is op dit moment onvermijdelijk. 'Je' blijft alles doorlopen en terugkijken. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan dat ik zulke overduidelijke zaken totaal over het hoofd heb gezien. Ik zat zo in de wolken toen ik het besluit genomen had om een hond te nemen.. 

Ik heb nog steeds af en toe contact met de gedragstherapeute. Zij zou binnenkort weer langskomen. Ook ben ik altijd erg actief geweest op een Amerikaans hondentraining forum. Daar heb ik talloze opnames van mijn hond gemaakt en erg veel behulpzame trainers leren kennen. Ik durf dit probleem daar ook niet te plaatsen, om dezelfde reden als wat ik in mijn eerste bericht aangaf; schaamte.

Ik ben in behandeling, alleen niet intensief (wel wekelijks). Ter verduidelijking; ik was doorverwezen om ongeveer 24 uur intensieve therapie per week te krijgen, in de vorm van een groepsbehandeling, voor zes maanden lang.

Je hebt daar gelijk in. Het is oneerlijk tegenover mijn pup om hem door de stress te laten gaan van het ontwennen van mijn aanwezigheid, om hem dan weer terug te halen.

Het is gewoon een buitengewoon pijnlijke gedachte om hem weg te doen. Voordat ik de topic opende dacht ik dit enigszins met mijn hoofd te kunnen oplossen, maar terwijl ik dit allemaal onder woorden probeer te krijgen wordt ik ontzettend emotioneel. Dit is vele malen moeilijker dan ik een paar uur geleden dacht. 

Dank je wel voor de link. Ik woon helaas in het noorden van Nederland, waardoor dat toch wel te ver weg is voor mij om überhaupt te overwegen. 

De hond meenemen is geen optie, vooral aangezien hij geen getrainde hulphond is. De behandelaren (vooral de hoofdbehandelaar van de psychiatrie) snappen wel dat het lastig is, maar zij waren het er totaal niet mee eens dat ik mijzelf min of meer opofferde. Zij zien de langdurige intensieve behandeling als een noodzakelijke keuze. Ze zullen daar waarschijnlijk ook wel gelijk in hebben.

 Waar in het noorden? Ik wil best wel een keer je hond even apart meenemen voor een lange wandeling als je in de buurt van me woont ;)

Schaamte en boos zijn op je zelf dat zou je niet moeten zijn hoor, je weet immers niet van te voren hoe alles loopt.
Ik vind het erg verdrietig voor je dat het niet "lukt"met je hond en dat je hem niet kan geven wat hij nodig heeft.
Knap van je dat je zo eerlijk en objectief naar je zelf kunt kijken en zo eerlijk bent dat je vast loopt met ook nog de hond erbij.
Ik zelf heb zo'n 30 jaar Duitse Herders gehad en weet dat ze niet genoeg hebben aan (kleine) uitlaat rondjes.
Ik denk dat je er goed aan zou doen om de hond te herplaatsen ( sorry als dit bot over komt, dit is beslist niet zo bedoelt) en met je behandeling verder kunt gaan.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid met je beslissing.
En natuurlijk veel sterkte met de therapie, die je gaat volgen.

Ik heb niemand kunnen vinden die dat zou kunnen doen. In het ergste geval kan ik hem de gentle leader omdoen (waar hij een schurft hekel aan heeft, op de grond gaat rollen, etc) en dan kan mijn zusje zonder veel moeite met hem wandelen. Iemand die inderdaad veel ervaring heeft zou ideaal zijn. Maar nog steeds blijven alle andere problemen staan. 

Dat is absoluut ongelofelijk moeilijk..

Ik zal daar nog allemaal naar kijken. Het maken van deze topic gaat ook nog niet verder dan een idee. Er is niks concreets en het liefst houd ik mijn hond natuurlijk.

Daar zitten inderdaad erg hoge kosten aan vast. Als ik hem drie maanden zou onderbrengen in een pension zal dat meer dan twaalfhonderd euro kosten. Hoe dan ook, het is een idee en ik houd hem nog open.

Hartstikke bedankt! 

 Heb je al eens contact gehad met de fokker, wellicht kunnen zij je een heel eind op weg helpen.

Zowel met eventuele opvang als met de gedragsproblemen.

Overigens ben ik stiekem wel benieuwd wat die problemen zijn en wat voor advies je allemaal hebt gekregen vanuit Amerika.

Heb je ooit al eens contact gezocht met een gedragstherapeut in Nederland die jullie heeft kunnen begeleiden?

Daniel, ik wil je nog wel een hart onder de riem steken. Ik ben zelf ook met intensieve trauma behandeling bezig, en Duitse Herder pikken feilloos op hoe je je voelt en spiegelen dit vaak gemakkelijk terug. Ik hoop echt dat je je behandeling voort kunt zetten ook omdat dit je kwaliteit van leven zal verbeteren. 

Dat komt helemaal niet bot over, ik hoor graag eerlijke meningen. 

Dank je wel voor je bericht. Ik zal mijn best doen. 

Ik heb nog geen contact hierover gehad met mijn fokker. Dit is de eerste keer dat ik dit onder woorden breng, en dat doe ik anoniem op internet. Dat geeft al aan dat dit nog lang niet concreet is. Op het moment dat ik dit wat meer op orde heb zal ik eerst contact met de fokker opnemen. 

De problemen zijn in het kort:

Reactiviteit aan de lijn (uitvallen naar honden en erg hoge drift voor katten).

Het in paniek raken en erg piepen op het moment dat een familielid voorbij loopt buitenshuis (bijvoorbeeld om de bus te halen), hij jankt als het ware en kijkt er verward uit zijn ogen.

Vrijwel onmogelijk om samen met iemand te wandelen. Hij kan zich geen positie aannemen en blijft continu piepen en druk heen en weer bewegen. Met mij alleen is hij vele malen rustiger. 

Hij springt en bijt nog vrij veel. Het is vooral speels, maar af en toe wil hij nog wel uit frustratie bijten en blaffen als hij gecorrigeerd wordt. 

Dit is allemaal wel te overzien natuurlijk. De grootste problemen zitten bij mij. Het gaat dusdanig slecht met mij, dat ik geen energie heb om hem aan te kunnen. Je moet dan denken aan chronisch hoofdpijn, duizeligheid, extreme vermoeidheid, etc. 

Ik heb contact met een gedragstherapeut in de buurt. Zij zou binnenkort weer langskomen. 

Wat mij vanuit Amerika is aangeraden is eigenlijk teveel om op te noemen. Zij sturen vooral op het werken op succes, laat je hond geen dingen doen waar hij in faalt (set him up for succes). Werk binnen zijn mogelijkheden. Zoek de afstand op waarbij hij niet reactief is en gebruik die afstand om te trainen. Doe veel mentale oefeningen met hem, zodat je hem uitput. Vrijwel alles is een trainingsprobleem, niet de schuld van de hond. Ze raden vooral aan om een goeie trainer in de buurt te vinden. 

Dank je wel voor je bericht!

Ik ben er inderdaad ook verzekerd van dat mijn emotionele toestand niet helpt bij zijn gedrag. Het continu op het randje zitten (bij mij) zal hem vast en zeker ook gestresst maken. 

Ik heb zelf al... euh... nou ja... 9 of 18 jaar een beperking. Ligt eraan welke beperking je bekijkt. Maar okee, de meest limiterende is 9 jaar oud. Komend jaar een "jubileum" van mijn oogziekte. Daardoor ben ik overgevoelig voor licht. Zelfs "leuke" dingen als een vakantie zijn voor mij de spreekwoordelijke hel op aarde. En dat vergt accepteren. Je word geconfronteerd met je beperkingen en dat is gewoon niet leuk.

Ik denk dat jij hier tegenaan loopt. Je loopt tegen een beperking aan: je kunt je hond niet bieden wat je zelf voor ogen had. Door omstandigheden is hulp bij het houden en verzorgen van je hond ook niet mogelijk. En je moet zelf ook hulp hebben. Dat vergt ook acceptatie, welke beslissing je ook gaat nemen.


Ik denk eerlijk gezegd wel dat je er verstandig aan doet om rond te vragen of er hulp of opvang kan komen als jij onder behandeling bent, desnoods hier op het forum. Lukt dat niet, dan is herplaatsen misschien wel verstandig. Het lijkt me ook niet de bedoeling dat jij je eigen behandeling en welzijn 10-14 jaar op de lange baan schuift omdat je een (moeilijke)  hond hebt.

Ik heb geen concrete ideeën om je in je situatie te helpen. Nadenken is momenteel sowieso wazig. Maar ik wilde graag reageren omdat ik zelf ook pas 27 ben en jaren chronisch ziek. Ik heb echt het geluk dat mijn ouders en vriend gek op honden zijn want ik kan het ook niet alleen aan. Zonder hun zou ik geen honden kunnen hebben.

Ik wens jou en je hond het allerbeste, op welke manier dat uiteindelijk ook is.

Ik ben zelf ook aan het kijken en informeren naar hulphond mogelijkheden, er zijn organisaties die per jaar een aantal mensen helpen met het zelf trainen van je hond en die hebben daar een budget voor wat betekend dat je niet zelf de hele 20 000 euro hoeft te betalen. Maar ik heb daar verder niet genoeg verstand van, ben er nog niet lang en veel mee bezig dus je zou je er verder in kunnen verdiepen. 

Toch raar dat je therapeuten zo reageren. Mijne weten hoeveel mijn honden voor me betekenen. Ze kunnen niet verwachten dat voor jezelf kiezen makkelijk is en je je hond makkelijk weg doet, dat kan juist voor zoveel extra stress en emoties zorgen..

" Ik heb zelf al... euh... nou ja... 9 of 18 jaar een beperking. Ligt eraan welke beperking je bekijkt. Maar okee, de meest limiterende is 9 jaar oud. Komend jaar een "jubileum" van mijn oogziekte. Daardoor ben ik overgevoelig voor licht. Zelfs "leuke" dingen als een vakantie zijn voor mij de spreekwoordelijke hel op aarde. En dat vergt accepteren. Je word geconfronteerd met je beperkingen en dat is gewoon niet leuk.
Ik denk dat jij hier tegenaan loopt. Je loopt tegen een beperking aan: je kunt je hond niet bieden wat je zelf voor ogen had. Door omstandigheden is hulp bij het houden en verzorgen van je hond ook niet mogelijk. En je moet zelf ook hulp hebben. Dat vergt ook acceptatie, welke beslissing je ook gaat nemen.Ik denk eerlijk gezegd wel dat je er verstandig aan doet om rond te vragen of er hulp of opvang kan komen als jij onder behandeling bent, desnoods hier op het forum. Lukt dat niet, dan is herplaatsen misschien wel verstandig. Het lijkt me ook niet de bedoeling dat jij je eigen behandeling en welzijn 10-14 jaar op de lange baan schuift omdat je een (moeilijke)  hond hebt. "

Wilma en Dobby

Ik heb zojuist op een nummer twee gedrukt onder je bericht en daarmee jou twee 'doggies' gegeven. Geen idee wat dat precies inhoudt, maar ik probeerde even uit wat er gebeurde als ik erop zou drukken..

Dank je wel voor je bericht. Je zult in vele opzichten meer ervaring hebben rondom het leven met beperkingen en een hond. Lijkt me erg vervelend als ik het zo lees. Acceptatie is inderdaad een van de eerste stappen. Ik had mijn situatie geaccepteerd, maar dit is een nieuwe waar ik nog niet geheel van weet hoe ik er in sta - al lijkt het antwoord vrij duidelijk na al mijn berichten. 

Ik zal hier inderdaad de komende tijd mee aan de slag gaan en kijken welke opties ik heb. Uiteraard zie ik nu ook in dat ik mijn behandeling en daarmee welzijn niet veel langer kan opschuiven. 

 'Wazig denken' is bij mij ook erg aan de orde. Ik weet hoe vervelend dat is, vooral je het kunt vergelijken met hoe het 'vroeger' was. 

Dat is inderdaad erg fijn! Ik heb geen relatie, en hoewel mijn familie van honden houden, hebben ze geen idee hoe ze met een Herder moeten omgaan. Vaak zitten ze mijn training in de weg door dingen op hun eigen manier te willen doen. 

Dank je wel voor je woorden en bericht! 

Wellicht heb ik het met de woorden "geen begrip" niet juist verwoord. Ze waren het er simpelweg niet helemaal mee eens. Snappen dat het erg lastig is, maar zetten daar tegenover dat als ik niet voor mezelf kan zorgen dat nog lastiger zal gaan voor een hond.

Het is inderdaad erg lastig en pijnlijk. 

Val effe met de deur in huis.

Ik krijg de indruk dat je al effe probeert om raad en advies te vinden.

Zowel op internet als in real life. Te lezen hoe jouw hond doet ben je blijkbaar nog niet echt ver geraakt. Maar wat niet is kan nog komen, zeg ik altijd.

Ik specialiseer me in gedrag van honden. Om enig idee te kunnen vormen ga ik een deel vragen stellen.

Hoe oud is je hond? Teef, of reu? Intact of Gesteriliseerd/gecastreerd?

Zou je mij kunnen vertellen hoe je gaat wandelen met je hond?

Wat doe je vooraf je vertrek, welke hals en leiband. Welke wandeling doe, waar (op een rustige plek of niet) wat doe jij. Wat doet jouw hond. Hoe lang en hoe ver wandel je gemiddeld.

Wat heeft de hond van materiaal/speelgoed/kauwmateriaal om zich in huis bezig te houden?

Met hoeveel mensen woon je samen en wat zijn hun leeftijden?

Is er nog iemand in huis die zich over de hond ontfermt?

Hoewel ik je aanbod voor hulp zeer op prijs stel, heb ik een gedragstherapeute (die tevens ook Herders fokt) waarmee ik bezig ben. Zij zal begin januari weer langskomen. 

Ik zal wel een globaal antwoord geven zodat iedereen een indruk krijgt: reu van 14 maanden oud, intact. We wandelen te weinig, soms alleen maar voor zijn behoefte en dan direct weer naar huis. Ik heb geleerd om hem mentaal enigszins uit te putten voordat we gaan wandelen, bijvoorbeeld doormiddel van spelen met een bijtrol of speur spelletjes. Ook zaken als belonen voor goed gedrag, negeren van slecht, favoriete speelgoed meenemen tijdens de wandeling, etc.

Hij is altijd aangelijnd aangezien hij niet goed met honden kan omgaan (ze bijten direct van zich af als hij om hen heen springt) en niet luistert als ik hem roep. Ik wandel meestal in de wijk, vrij rustig, wel veel katten.

Ik probeer rustig te blijven, maar ben dat vaak niet. Iets wat absoluut een negatief effect zal hebben. 

De hond heeft vrijwel alleen speelgoed van Kong. Van ballen tot trek speelgoed. Soms maakt hij iets gauw stuk waardoor er even niks is, maar de Kong extreme producten blijven altijd.  Af en toe een bot.

Nog drie mensen, twee meiden begin 20 en mijn moeder. Ik ben de enige die zich over de hond ontfermt. 

 Alvast bedankt voor je antwoord.

Herders zijn stress gevoelige honden. Veedrijvers en heel makkelijk op te jutten (wat veel mensen verkeerdelijk aanzien als enthousiasme). 

Spelen met een bijtrol zou ik al niet meteen adviseren. Wanneer mensen met hun hond spelen, wordt hun reactie (zoals ik net eerder vermelde) vaak verward met enthousiasme, terwijl men het prooi instinct activeert.

Wat gebeurt er met de hond? De hersenen krijgen een signaal binnen. Van daaruit gaat volgt er door de klieren een aanmaak van stresshormonen, waaronder o.a. adrenaline en cortisol. Dat zorgt er weer voor dat de bloeddruk de hoogte in gaat, aders worden zwaarder belast en het hart moet sneller pompen, enz... Je moet dan ook niet verwachten dat de hond snel gaat rustig worden.

Die stoffen worden ontzettend snel aangemaakt en in het lichaam verspreid.  Doch duurt het dagen vooraleer deze afgebroken en uit het lichaam gezuiverd wordt. Zo ontstaat er op deze manier al snel een onevenwicht. En dat kan zich na een tijdje uiten in lichamelijke of gedragsproblemen.

De chinezen hebben dit belang van evenwicht al veel langer door, met yin en yang.

Honden houden van rust. Geen drukte, al die poeha kunnen ze best missen.

Wanneer je gaat wandelen, zorg je best voor rust.

Dus indien mogelijk zoek een rustige omgeving en wandeltijd uit.

Maak gebruik van een lange lijn (5 à 10 mtr). Hier kan je al dan niet je hond een beperkte vrijheid geven om zijn neus achterna te gaan. Honden hebben een formidabel reukorgaan, denk maar aan reddingshonden, drugshonden, speurhonden .....

Dus een hond wil zijn neus achterna. Alleen pff een hals en leiband waar dan nog een 2voeter aan vast hangt die absoluut niet kan volgen. Dus wat doe je dan als hond? Juist trekken, want dan ondervinden ze dat wanneer ze trekken, ze ook vooruit geraken . Vandaar het voordeel van een lange lijn, daar kan je ruimte mee geven en nemen, al naar gelang de situatie.

Laat jouw hond dan ook zijn neus volgen.

Soms moet ik honden echt leren om terug hond te zijn.

Laat hem snuffelen. Desnoods met behulp van gezond lekkers in het gras te strooien (zoals bvb gedroogde stukjes trainingsnacks). Is 100% gedroogd vlees zonder enige bewaarmiddelen of andere rommel.

Maak je hoofd leeg tijdens de wandeling, focus je op jouw hond op een rustige aangename manier. Kijk naar je hond wat en hoe hij iets doet. Leer genieten van jouw hond. Zodat wanneer je met hem buiten komt jullie quality tijd met elkaar hebben. Je hoeft geen uren buiten te zijn (dan heb je quantity maar daarom nog geen quality).

Het uitvallen, is inderdaad goed dat je ruimte creëert. Iedereen, ook honden hebben een persoonlijke ruimte. Maar des te gestresster je hond is, hoe minder hij kan verdragen. Van wie dan ook. Dan krijgen ze lange tenen en een gevoelig lontje. En blijft best iedereen uit de buurt.

Dus werk voor jullie beide eerst aan de rust en dan aan de ruimte.

Je hond is ontzettend intelligent, kijk naar hem en leer hem lezen. Hij komt je zoveel vertellen. Het enige wat je moet doen is zijn taal leren. Zodat je hem kan begrijpen. 

Ook dat van de katten kan je hem leren. Je kan hem zoveel leren. Alleen heb je iemand nodig die je kan aanleren hoe.

Maar rust, weinig prikkels ... zijn een must. Want typisch aan herders, ze zijn zo snel opgejut. Anders zouden zo ook niet geschikt zijn voor pak en politiewerk.

In huis kan je hem dagelijks trakteren op een kauw-uurtje op natuurlijk materiaal. Ook dit geeft een signaal aan de hersenen, maar dan wordt er een stof geproduceerd waardoor ze kalm worden.

Een lekkere bullpees of een stuk gedroogde kophuid Mmmmmmm daar kunnen ze zich wel effe zoet mee houden.

 Tussendoor kan je dan nog eens trakteren met een geitenoor bvb.

Ruil de ballen en trekspellen in voor hersenwerk. 

Spaar lege eierdoosjes (daar kan je een gedroogd stukje vlees in doen) en zo kan je die stratisch door huis opstellen en laat hem maar rustig achter zijn neus gaan. 

Neem een grote lege droge plastiek fles. Maak een paar gaten (die groot genoeg zijn om lekkere snacks door te laten vallen). Hou de hersenwerkjes wel in het oog. Soms geraken honden van bepaalde zaken net opgewonden. Dus dat zoek je best even uit.

Het buiten niet naar je luisteren.

Een hond is een prooi en een prikkeldier. Dat zijn dan ook de enige 2 prikkels waarop ze reageren.

Dus als jouw hond buiten op iets reageert en dan niet naar je luistert, betekent enkel dat er van de 2 prikkels 1 prikkel de overhand heeft.

Je kan het een beetje vergelijken dat aan de overkant iemand met 50 euro staat te zwaaien. Of met een heel lekker roastbeaf.

Als jij dan met maar 20 euro gaat staan zwaaien (of met een korst droog brood), ga je niet veel gedaan krijgen. 

De kunst is te zorgen dat jouw prikkel gewoon beter is.

Je hond aanleren van rustig te zijn en een goede prikkel bij hebben. Zoals bvb kleine stukjes rauw rundsstoofvlees.

Het aanleren van rustig te zijn is ook van groot belang. Want een hond die steeds uit zijn dak gaat heeft op dat moment ook geen oog (of neus)  voor iets lekkers. Dit leer je om te beginnen in huis aan. Op een moment dat het heel rustig is. Laat hem rustig gaan zitten en geef hem zo opeenvolgend lekkers. De oefening is dat je de tijd opbouwt en het lekkers geven afbouwt. Maar nooit stoppen met lekkers geven als hij iets goed doet. Eens dit binnen echt heel goed gaat, kan je buiten gaan oefenen (maak gebruik van de lange lijn). Je begint op een plek waar amper prikkels zijn. Als de hond op dat moment ergens druk aan het snuffelen is, laat hem dan maar eens aan het lekkere vlees ruiken. Je zal snel zijn aandacht hebben. Ook hier doe je hetzelfde als binnen. En zo breidt je uit naar plekken waar het drukker is. Totdat het jouw hond eigenlijk niet meer uitmaakt wie er 10 meter verder loopt.

Jij hebt ook niet op 1 dag leren lezen en schrijven. Dat vroeg ook tijd en oefening.

Geniet van de momenten dat je met jouw hond bezig bent. En als het niet lukt? Tja so what! Een stapje terug, dat is teken dat je iets te snel ging. Bekijk het als een plezier en niet als frustratie.

Jij en je hond, zonder al de rest rond je oren.

Succes

Dank je wel Eliane! Ik zal niet specifiek ingaan op wat je geschreven hebt, maar er staat erg veel handige informatie in. Heel lief dag je daar de tijd voor neemt. Zal er absoluut gebruik van maken, ongeacht de keuze die ik wellicht moet maken. 

Wat een treurige situatie Daniel......

Maar uit je verhaal meen ik te begrijpen dat vooral het ( gebrek aan) wandelen, rondrennen, fysieke energie drainen voor je hond het grootste probleem lijkt nu.

Een jonge, energieke hond als een herder wil werken, voor zn baas of voor de pret; maar hij moet zn ei kwijt.....

Want anders blijft je herder wat onrustig en onhandelbaar thuis. Zodat steeds minder met m willen/ kunnen lopen.

Is er ook geen hondenlpension in je buurt met een veilige losloopwei oid?

Een hondenschool met mogelijkheid voor privéles en een veilige les omgeving?

Dat zou al veel schelen denk ik.

Een prettig vermoeide hond is een rustige huisgenoot.....

En wat betreft verhuizen sta je helaas voor de moeilijke opgave een kamer/ huisje te vinden waar wél een hond mee mag. Niet makkelijk, maar ook niet onmogelijk.

Tenslotte: je kunt je behandeling niet opgeven vanwege je hond. Dan gaat het van kwaad tot erger. Kan hij niet alleen zijn, probeer het hem dan te leren of zoek net zo lang tot je een goede oppas gevonden hebt ( Lian deed je al een prachtig voorstel!)

Moeilijk voor je....Ik wens je dan ook oprecht álle sterkte!

Hoe oud is je herder nu dan? 

Mijn Obi (ook een herder) was toch echt pas laat een beetje volwassen en op het goede spoor zal ik maar zeggen. Hij was de 2 ruimschoots gepasseerd dat ik dacht nou.. alles is nu wat meer stabiel met hem, het is toch eigenlijk een leuke hond. Daarvoor was het een ontzettend moeilijke pup die ontzettend nerveus gedrag vertoonde en van gekkigheid niet wist wat hij met zichzelf aan moest. Dat was niet echt leuk om in huis te hebben... kan ik je zeggen. 

Je schrijft je verhaal open en eerlijk, complimenten daarvoor. Je zit op dit moment dus in een neerwaartse spiraal en dat is niet makkelijk om te draaien. Maar moet dus wel, hoe wil je hier anders uitkomen. Ik  (en dat ben ik, misschien is het niets voor jou hoor) zou eens een heel andere richting opkijken dan waar je nu heenkijkt.

En dat is denk ik de eerste stap. Dat jijzelf besluit dat die neerwaartse spiraal omgedraaid gaat worden. Het heft in eigen handen nemen, een plan van aanpak maken hoe je daar uit kunt komen. Niet dat je nu de professionele aanpak laat schieten maar zelf ook iets gaat doen aan je gezondheid. Lees je in over bijv. veganisme, de biochemie van het lichaam, de traditionele chinese geneeskunde met zijn elementenleer en werken met energie, bepaalde vormen van natuurgeneeskunde etc. Gewoon iets heel anders dan je nu doet, wie weet ligt daar een weg voor je open.

Mijn eerste eigen hond was ook een duitse herder, het zijn heel gevoelige honden, ze pikken alles op, hebben ook een eigen kop, kunnen zelfstandig beslissingen nemen.

Ik zou met de hond ook een andere richting opgaan dan je nu doet, een respectvol contact met elkaar is belangrijker dan koste wat kost, krampachtig, bezig zijn om maar aan je eigen standaard te voldoen en jou idee waar de hond aan zou moeten voldoen.

Als je geen energie of geld, of wat ook niet hebt, vertel het de hond letterlijk en vertel ook dat je er aan werkt om het beter te maken. Dat je veel gaat lezen over wat honden werkelijk nodig hebben. Dat je je in gaat lezen over hoe honden communiceren, hoe ze ontspannen.

Vaak willen we het zo goed doen allemaal en hebben we zulke hoge verwachtingen van onszelf, van onze honden dat het gewoon wel mis moet gaan en alles alleen maar erger wordt ipv beter.

Wat een hond nodig heeft is veiligheid, geborgenheid, goed voedsel, uitdaging, geestelijk en lichamelijk. Daarom is het belangrijk je in te lezen, adviezen te vragen als je ergens tegen aanloopt. En dan niet bij een herderdriller, maar iemand die rustig en positief met honden omgaat.

Hier alvast een stukje dat erg ontspannend werkt

http://kynoblog.com/artikelen/de-puppy-en-de-jonge-hond-over-opgroeien

Dat is inderdaad een deel van het probleem. De eerste paar maanden had ik zelf nog genoeg energie om voor langere tijd buiten te zijn, naar cursus te gaan, actief trainen, spelen op een groot veld, etc. Dat is echter steeds meer achteruit gegaan. Af en toe lukt het mij nog wel om een langere wandeling te doen (45min/1 uur), maar daar wordt hij natuurlijk niet moe van. Ik kan niet veel meer na zo'n wandeling. Vandaar dat ik nu meer zoekspelletjes probeer te doen, gezien dat hem beter uitput en mij minder. Het is helaas een opstapeling: een ontzettend stressvolle thuissituatie, ik ben fysiek en mentaal uitgeput, meestal de hele dag door gestresst en moe maar niet goed kunnen slapen. Ik geef vast en zeker de verkeerde signalen aan mijn hond af, waardoor hij vaak super energiek om mij heen springt, blaft en speels bijt. Het wordt soms gewoon teveel en dan lijkt het alsof ik op het randje van instorten sta. Hoe stom het ook klinkt, het is al een aantal keer gebeurd dat ik op straat tijdens het wandelen begon te huilen doordat ik even niet meer wist wat ik met hem moest. Dan heb je ook nog eens familie en bekenden die niet inzien hoe zwaar ik het heb en (waarschijnlijk goed bedoeld) kritiek leveren op dat ik niet genoeg met mijn hond doe. 

Het spijt mij dat ik zo achter elkaar aan ratel. Het is niet allemaal negatief, er zijn ook veel mooie en warme momenten. Genoeg om mij nog op de been te houden. Het voelt nu helaas gewoon zo dat er teveel zaken tegelijkertijd opgelost/aan gewerkt moeten worden. 

Ik woon dus momenteel weer in mijn ouderlijk huis (moeder en zusjes), zij kunnen alleen niet omgaan met de hond. 

Heel erg bedankt en nogmaals excuses voor mijn verhaal.