Neerwaartse spiraal

Ik zou je echt willen adviseren om inderdaad in je omgeving te kijken naar ook hulp voor de hond.

Want het kan echt, maar je moet ook tijd aan jezelf gunnen dus hulp van buitenaf hoort daar bij.

Welke GTer heb je ingeschakeld? Op relatief korte rijafstand van je woonplaats zit er ook een goed pension met een omheind uitlaatplaats. Mogelijkerwijs zou je daar je hond misschien een paar keer per week kunnen brengen. Ze kijken daar specifiek naar je hond, hij kan alleen geplaatst worden maar als het goedgaat wordt er ook gekeken in wat voor groep hij evt geplaatst kan worden.

Maar, daar moet je voor open staan natuurlijk. 

Mijn herder is nu 14 maanden oud. Ik heb inderdaad begrepen dat wanneer de hond zijn volwassenheid bereikt alles verandert. Dat zou het inderdaad makkelijker maken, ook voor andere mensen (familie) om het even over te nemen mocht ik niet kunnen. Hoewel het een belangrijk punt is om te weten, kan ik er op korte termijn niet veel mee doen helaas. 

" Je schrijft je verhaal open en eerlijk, complimenten daarvoor. Je zit op dit moment dus in een neerwaartse spiraal en dat is niet makkelijk om te draaien. Maar moet dus wel, hoe wil je hier anders uitkomen. Ik  (en dat ben ik, misschien is het niets voor jou hoor) zou eens een heel andere richting opkijken dan waar je nu heenkijkt.
 
En dat is denk ik de eerste stap. Dat jijzelf besluit dat die neerwaartse spiraal omgedraaid gaat worden. Het heft in eigen handen nemen, een plan van aanpak maken hoe je daar uit kunt komen. Niet dat je nu de professionele aanpak laat schieten maar zelf ook iets gaat doen aan je gezondheid. Lees je in over bijv. veganisme, de biochemie van het lichaam, de traditionele chinese geneeskunde met zijn elementenleer en werken met energie, bepaalde vormen van natuurgeneeskunde etc. Gewoon iets heel anders dan je nu doet, wie weet ligt daar een weg voor je open.
 
 
Mijn eerste eigen hond was ook een duitse herder, het zijn heel gevoelige honden, ze pikken alles op, hebben ook een eigen kop, kunnen zelfstandig beslissingen nemen.
Ik zou met de hond ook een andere richting opgaan dan je nu doet, een respectvol contact met elkaar is belangrijker dan koste wat kost, krampachtig, bezig zijn om maar aan je eigen standaard te voldoen en jou idee waar de hond aan zou moeten voldoen.
 
Als je geen energie of geld, of wat ook niet hebt, vertel het de hond letterlijk en vertel ook dat je er aan werkt om het beter te maken. Dat je veel gaat lezen over wat honden werkelijk nodig hebben. Dat je je in gaat lezen over hoe honden communiceren, hoe ze ontspannen.
Vaak willen we het zo goed doen allemaal en hebben we zulke hoge verwachtingen van onszelf, van onze honden dat het gewoon wel mis moet gaan en alles alleen maar erger wordt ipv beter.
 
Wat een hond nodig heeft is veiligheid, geborgenheid, goed voedsel, uitdaging, geestelijk en lichamelijk. Daarom is het belangrijk je in te lezen, adviezen te vragen als je ergens tegen aanloopt. En dan niet bij een herderdriller, maar iemand die rustig en positief met honden omgaat.
Hier alvast een stukje dat erg ontspannend werkt
 
http://kynoblog.com/artikelen/de-puppy-en-de-jonge-hond-over-opgroeien
 
 
 
 
 
 
  "

Dobry

 Dank je wel. 

Ik heb mij "overal" een klein beetje op georiënteerd. Van cbd olie naar een chiropractor, programma van Wim Hof deels geprobeerd, etc. Er is absoluut nog een wereld aan kennis waar ik mijzelf in kan verdiepen. Ik zal eens wat gaan lezen over een aantal van de voorbeelden die je gegeven hebt. 

Kort geleden heb ik 'The Other End of the Leash' gekocht van Patricia McConnell. Dat moet een fantastisch boek wezen, ben er alleen nog niet doorheen gekomen. 

Het is zo moeilijk. Soms heb ik de energie om het te proberen, maar raak ik het allemaal kwijt aan de stress in huis. 

Dat is inderdaad ook belangrijk. De eerste "GT" die hier kwam kneep hem keihard (tot aan hoog janken/piepen toe) in zijn snuit als hij tegen haar op sprong. Dat moesten wij dan ook allemaal doen. Zij deed toen een gentle leader strak om zijn snuit en toonde daarmee aan dat hij prima met haar mee kon lopen. Haar heb ik nooit meer gebeld. De tweede GT is een hele lieve vrouw, zij gebruikt haar stem en beloningen. Wereld van verschil in trainingsmethode. 

Bedankt voor het linkje, ik zal het zometeen gaan doorlezen! 

Alleen, gaat het inderdaad vrijwel niet. 

In mijn bericht hierboven heb ik kort over de twee GT's gesproken. Noem liever geen namen hier, al vind ik dat geen probleem om privé te doen. 

Zelf heb ik geen auto. Ik doe meerendeel dan ook met het openbaar vervoer. Zou je mij via een privé bericht willen sturen welke pension je bedoelt? 

Heb je niemand die je daarin kan steunen in je naaste omgeving? Bij mij was het mijn vriend. Die vaak toch zei van: "joh komop het komt goed!" en hij heeft mij er echt doorheen geholpen.  Mijn vriend is geen hondenpersoon, hij had zelfs nog nooit een hond gehad.  Of weten deze personen niet dat je er zo erg mee zit? Misschien dat als ze het zouden weten dat ze je toch zouden kunnen steunen, gewoon af en toe een opbeurend woord kan al veel schelen he? Soms valt het niet meer mee om alles in perspectief te plaatsen en helpt het als je iemand hebt die dat voor je doet.  Jouw hond is nog erg jong en ik kan het me allemaal heel goed voorstellen wat je nu doormaakt, echt heel goed.

Wat bij ons ook heel erg stak en misschien bij jou ook wel was dat het moeilijk ging met de opvoeding van Obi juist omdat ik nog bij mijn ouders woonde waar ook mijn broer nog woonde. Druk huishouden dus en iedereen meende wel iets over de opvoeding van Obi te moeten zeggen of anders te moeten doen. Er was compleet geen regelmaat meer en iedereen wist het beter, dat was enorm slopend. Ik deed alles op MIJN manier (wat ik meekreeg bij de hondenschool, Turid Rugaas methode) want Obi was mijn hond en ik ging met hem naar de hondenschool. Maar om dan toch elke keer weer uit te vinden dat er wéér andere commando's werden gebruikt. Ik ben met Obi naar een GT geweest maar geen goede want die wist het op een gegeven moment ook gewoon niet meer.

Ik had in die tijd ook geen werk en het lukte ook zo even niet om dat weer te krijgen. Niets leek mee te zitten.. toen was Obi nog erg jong, net voor het jaar geloof ik. En Obi die deed maar wat, letterlijk. Hing aan je kleren, hapte nog regelmatig voor hij één jaar oud was. Hij had zichzelf geleerd deuren te openen en stond buiten voor je het wist. Wij moesten daar ook nog mee om leren gaan want niemand wilde dat hij zo over straat slenterde. Het was heel veel aanpassen in een korte periode. Uiteindelijk kreeg Obi meer rust in zijn kop... geweldig. Niet meer de hele dag het geëmmer als hij zichzelf even niet kon vermaken. Hij zocht zelf meer de rust op, en sinds we weg verhuisd zijn bij mijn ouders is dat alleen nog meer toegenomen. Er was daar ook vaker ruzie wat zo'n gevoelige hond als die van ons allemaal oppikte, nog nooit een hond gehad die zich zo erg spiegelt aan je als onze Obi. Onze hond is nu bijna 4, maar het heeft lang geduurd voor hij geestelijk eens wat meer volwassen leek te zijn geworden.

Nu ik je verhaal nog eens zo lees... het is echt net een "andere versie" van mijn verhaal...  Er zijn zoveel overeenkomsten...

Ik heb dus uiteindelijk voor mijn hond gekozen maar ik heb ook vaker op het punt gestaan te zeggen. "Morgen ga ik een andere eigenaar voor hem zoeken". Nu zou ik zeggen... "zonder Obi zal ik het heel erg moeilijk krijgen".  Ik hoop dat je er doorheen komt... mag altijd een pb sturen als je wilt.

Het meest trieste in je verhaal vind ik je thuissituatie. Daar zou je steun en hulp moeten vinden/krijgen maar blijkbaar lukt dat niet zo goed. En de rest vloeit daaruit voort...zo zie ik het. En om dat aan te pakken, moet je... juist ja steun krijgen van die thuissituatie. Vicieuze cirkel lijkt mij, waarbij de hond eigenlijk niet eens rechtstreeks betrokken is. Of zit ik er helemaal naast?
Mijn ervaring heeft mij geleerd dat niets zo belangrijk is als een veilige (thuis)basis, voor mij en daaruit volgend voor mijn hond.

" Je schrijft je verhaal open en eerlijk, complimenten daarvoor. Je zit op dit moment dus in een neerwaartse spiraal en dat is niet makkelijk om te draaien. Maar moet dus wel, hoe wil je hier anders uitkomen. Ik  (en dat ben ik, misschien is het niets voor jou hoor) zou eens een heel andere richting opkijken dan waar je nu heenkijkt.
 
En dat is denk ik de eerste stap. Dat jijzelf besluit dat die neerwaartse spiraal omgedraaid gaat worden. Het heft in eigen handen nemen, een plan van aanpak maken hoe je daar uit kunt komen. Niet dat je nu de professionele aanpak laat schieten maar zelf ook iets gaat doen aan je gezondheid. Lees je in over bijv. veganisme, de biochemie van het lichaam, de traditionele chinese geneeskunde met zijn elementenleer en werken met energie, bepaalde vormen van natuurgeneeskunde etc. Gewoon iets heel anders dan je nu doet, wie weet ligt daar een weg voor je open.
 
 
Mijn eerste eigen hond was ook een duitse herder, het zijn heel gevoelige honden, ze pikken alles op, hebben ook een eigen kop, kunnen zelfstandig beslissingen nemen.
Ik zou met de hond ook een andere richting opgaan dan je nu doet, een respectvol contact met elkaar is belangrijker dan koste wat kost, krampachtig, bezig zijn om maar aan je eigen standaard te voldoen en jou idee waar de hond aan zou moeten voldoen.
 
Als je geen energie of geld, of wat ook niet hebt, vertel het de hond letterlijk en vertel ook dat je er aan werkt om het beter te maken. Dat je veel gaat lezen over wat honden werkelijk nodig hebben. Dat je je in gaat lezen over hoe honden communiceren, hoe ze ontspannen.
Vaak willen we het zo goed doen allemaal en hebben we zulke hoge verwachtingen van onszelf, van onze honden dat het gewoon wel mis moet gaan en alles alleen maar erger wordt ipv beter.
 
Wat een hond nodig heeft is veiligheid, geborgenheid, goed voedsel, uitdaging, geestelijk en lichamelijk. Daarom is het belangrijk je in te lezen, adviezen te vragen als je ergens tegen aanloopt. En dan niet bij een herderdriller, maar iemand die rustig en positief met honden omgaat.
Hier alvast een stukje dat erg ontspannend werkt
 
http://kynoblog.com/artikelen/de-puppy-en-de-jonge-hond-over-opgroeien
 
 
 
 
 
 
  "

Dobry

Daniêle... Neem niet teveel hooi op je vork in een keer. 

Lees zeker bovenstaand stukje nog eens. 

Mijns inziens moet je geen heelder boeken gaan doorworstelen.  Een aantal goede inzichten die toepasbaar zijn in jouw leven en die je kunt uitbreiden kunnen een heel verschil maken.

Je hond is zeker belangrijk, maar jij bent dat ook.  En je hond zal zich heel anders voelen als jij je anders voelt.  Ik wens je dus heel erg toe dat je die neerwaardse spiraal kunt doorbreken.  Profesionele hulp voor jezelf zal daarbij wel belangrijk zijn maar werk er zelf ook aan en zoals Dobry schrijft... vertel dat ook aan je herder...

Ik heb helaas geen relatie, dat zou hierin waarschijnlijk de beste steun zijn. Vrienden zijn er wel, maar gezien geestelijke problemen voor de mensen die het niet meemaken (of meegemaakt hebben) erg abstract zijn, kunnen zij niet  veel voor mij betekenen. Opmerkingen als, "Het zit tussen je oren, kom mee een biertje drinken en het zal weer beter gaan" helpen niet. De opmerkingen "Je moet even lekker lange wandelingen nemen door het bos" of "Zoek een leuke baan, verdien wat geld en ga op reis", tonen aan dat mensen of niet luisteren of geen idee hebben van hoe destructief o.a trauma's, een paniekstoornis en gewrichtspijn kunnen zijn. Vaak is het onkunde bij de mensen die wensen te helpen; ze hebben geen idee hoe. 

Er zijn inderdaad veel overeenkomsten in ons verhaal. Ook bij mij is een van de grootste problemen dat ik niet mijn eigen huis heb. Iedereen heeft een mening. Er is elke dag ruzie (meestal over niks, pure miscommunicatie) in huis, ontzettend veel stress. Ik sta onder hoge druk, waardoor ik ontzettend moe ben aan het einde van de dag, maar niet kan slapen door angst/hoge mate aan stress. Ik moet minimaal nog anderhalf jaar wachten voor een huis waar ik met de hond in kan en heb nog een wens om weer een opleiding te beginnen. Het loopt allemaal anders dan ik zorgvuldig gepland dacht te hebben. 

Dank je wel voor je bericht en je aanbod, erg lief!

Ik weet momenteel alleen niet of 'kiezen voor de hond' gelijk staat aan herplaatsing of niet. Omgekeerd hetzelfde, staat 'kiezen voor mezelf' gelijk aan het nog meer werken aan het houden van de hond?

Dat is het lastige en hierbij moet je zo eerlijk mogelijk naar jezelf en naar de hond toe zijn, al is het natuurlijk vantevoren erg moeilijk inschatten waar je goed aan doet.

Hoe doet de hond het eigenlijk, wat maakt hij voor indruk? Tegen welke problemen lopen jullie precies aan?

Verder zou ik proberen me af te schermen tegen al die negativieve energie om je heen, dat heb je niet nodig en al die stress werkt averechts voor je genezing. Bedank vriendelijk voor alle hulp, maar trek je eigen plan, een plan gericht op positiviteit voor jou en je hond.

Als ik objectief kijk dan willen ze wel graag helpen, maar raken ze vaak verstikt in hun eigen problemen en (niet neerbuigend bedoeld) tekortkomingen. 

Het is inderdaad een vicieuze cirkel. De hond staat daar verder buiten. Hij maakt het indirect wel lastiger voor mij, omdat ik niet weg kan (e.g. in mijn slaapkamer terugtrekken of zelfs een dag bij iemand anders logeren). 

" Daniêle... Neem niet teveel hooi op je vork in een keer. 
Lees zeker bovenstaand stukje nog eens. 
Mijns inziens moet je geen heelder boeken gaan doorworstelen.  Een aantal goede inzichten die toepasbaar zijn in jouw leven en die je kunt uitbreiden kunnen een heel verschil maken.
Je hond is zeker belangrijk, maar jij bent dat ook.  En je hond zal zich heel anders voelen als jij je anders voelt.  Ik wens je dus heel erg toe dat je die neerwaardse spiraal kunt doorbreken.  Profesionele hulp voor jezelf zal daarbij wel belangrijk zijn maar werk er zelf ook aan en zoals Dobry schrijft... vertel dat ook aan je herder... "

K*Y*L*I*E*

Dank je wel, ik hoop het zelf ook. De innerlijke problemen zijn absoluut verlammend, daarbij zullen goede inzichten een hoop verschil maken. Het zijn nu vooral de praktische problemen die deze situatie erger maken. 

"  
Dat is het lastige en hierbij moet je zo eerlijk mogelijk naar jezelf en naar de hond toe zijn, al is het natuurlijk vantevoren erg moeilijk inschatten waar je goed aan doet.
 
Hoe doet de hond het eigenlijk, wat maakt hij voor indruk? Tegen welke problemen lopen jullie precies aan?
 
Verder zou ik proberen me af te schermen tegen al die negativieve energie om je heen, dat heb je niet nodig en al die stress werkt averechts voor je genezing. Bedank vriendelijk voor alle hulp, maar trek je eigen plan, een plan gericht op positiviteit voor jou en je hond.
 
  "

Dobry

Het is verschrikkelijk. Ik kan me voorstellen dat de keuze voor buitenstaanders vrij duidelijk is, vooral als ik merk hoe een aantal mensen al zulke suggesties gemaakt hebben. 

Op zich doet de hond het enigszins wel prima. Hij zit wel vaak in zijn bench, omdat ik de enige ben die iets met hem kan doen en ik vaak niet de energie daar voor kan opbrengen. Als ik er niet ben heeft hij ook niet veel zin om te spelen met een bal o.i.d. Hij loopt dan meestal van deur naar deur en is (volgens mijn familie) erg vervelend. Hij kan ook niet tot nauwelijks slapen als ik er niet ben. 

Verder worden de rest van de problemen waarschijnlijk gecreëerd door mijn tekortkomingen op dit moment. Woog hij 10 kilo, dan was de situatie geheel anders geweest.

Dank je wel. Ik doe mijn best!

Misschien ben ik heel hard nu maar na verdere reacties gelezen te hebben vind ik het meer en meer een trieste situatie worden waarin je hond zich bevind.

Er word totaal niet voldaan aan de behoeftes van de hond en dat kan eigenlijk echt niet.

Hij word ongewild de dupe van jou situatie als je het zwart/wit bekijkt.

Krijgt totaal niet de beweging die zeker een herder nodig heeft en zit ook nog eens vaak in een bench.

Met alle respect bekijk de situatie eens vanuit het oogpunt van de hond.

Is de hond gelukkig binnen de situatie waarin hij zich bevind?

Persoonlijk hoe moeilijk ook denk ik toch echt dat de hond beter af is in een situatie waar wel alle tijd en aandacht is.

En of dat nu voor langere tijd is of voor altijd dit is voor de hond ook geen doen.

Sorry als dit hard overkomt maar ik denk toch dat deze stap heel serieus overwogen moet gaan worden voor het welzijn van de hond.

 Ben ik met je eens. 

Ik heb zelf ook een duitse herder thuis, en heb ook behoorlijke gezondheidsproblemen. (O.a. epilepsie). Maar op dagen wanneer het mij niet lukt, zorg ik wel er voor dat de hond aan haar behoefte komt. Want een herder met opgekropte energie is een bommetje.

Heb je eigenlijk al eens contact met de fokker gehad om je situatie te bespreken? Misschien kan die ook helpen meedenken met je?

Totaal niet hard, de intentie is juist. De reden dat ik deze topic hier begonnen ben is omdat ik zelf ook inzie dat dit zo niet verder kan. Dat zie ik al een paar maanden natuurlijk, maar ik geloofde (wellicht naïef) dat ik sneller zou kunnen herstellen en daarna de draad weer goed op kon pakken. 

Gevoelsmatig is het alleen zo lastig. Het voelt alsof ik een kind moet afstaan die nooit kan begrijpen waarom. Ik snap dat hij een jonge hond is en - mits hij in goede handen terecht komt - een fantastische band kan krijgen met iemand anders. 

Het is gewoon lastig om de knoop door te hakken.

Dit is mijn eerste stap en jullie hebben mij al erg veel geholpen. 

" Heb je eigenlijk al eens contact met de fokker gehad om je situatie te bespreken? Misschien kan die ook helpen meedenken met je? "

Dobry

Nee nog niet, dit is de eerste plek waar ik dit gemeld heb. 

Ik zal ze morgen bellen en de problemen op tafel leggen.

Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen! 

Ik weet hoe het is met psychische en lichamelijke problemen. Gelukkig heb ik veel hulp en steun aan mijn honden en houden ze me op de been.

Ik heb zelf ook veel ervaringen en therapieen gehad voor angststoornissen. Als je wat meer info wilt mag je altijd een pb sturen.

 Anoniem was ik

Dank je wel voor je bericht en aanbod!

Heb zojuist met de fokker gebeld. Hij snapt dat het een lastige keuze is, maar zegt ik opgegeven moment de knoop wel moet doorhakken. Hij bood aan met alle liefde de hond te kunnen ophalen als hij mij tot grote last is en zelf met rust opzoek te gaan naar een nieuwe baas. 

Hoewel ik het een symphatiek gebaar vind, zou ik - mocht ik voor herplaatsing kiezen - liever zelf een nieuwe baas willen zoeken. Zoals ik al zei, het laatst wat ik wil is dat mijn hond in 'het systeem' terecht komt en die kans wil ik zo klein mogelijk maken.

Ik denk dat een goede fokker juist heel goed is in het vinden van de juiste baas zodat hij niet over en weer gaat. Ik begrijp ook als je het liever zelf wil doen, maar een goede fokker zal dit net zo goed als niet beter kunnen.

Ik weet hoe moeilijk het is om jong ziek te zijn. Ik paste steeds mijn studie aan op iets wat ik misschien wel aan zou kunnen. Uiteindelijk dacht ik, misschien lukt een thuisstudie dan wel maar het ging zo slecht dat ik eerst wilde rusten voordat ik weer met een studie begon... Helaas is het niet meer beter geworden maar slechter en slechter. Als je eenmaal dit soort ziektes heb als je jong bent, is het beter uit te gaan dat je altijd slechte periodes zal hebben en dan daar je leven op aanpassen. Voor mij is dat bijvoorbeeld kleinere honden, rustig en die ook af en toe een periode met minder wandelen kunnen.

Toen ik begon met studeren en het huis uit moest heb ik vanwege verlatingsangst een nieuwe hond genomen. De honden bij mijn ouders waren oud en groot en omdat ik veel met het OV zou gaan ben ik toen voor een klein ras gegaan. Voordat ik definitief een pup reserveerde, moest ik eerst een kamer vinden waarbij een huisdier was toegestaan en dat is mij toen wel gelukt! Een hond naast je studie is echter niet iets wat ik anderen aanraad, je moet wel heel erg zeker zijn.

Het is dus allemaal misschien wel mogelijk, maar of dat vanuit de huidige situatie kan is een tweede. Misschien dat je eigenlijk wel al voelt wat je keus hierin is, maar dat je nog de moed moet vinden om door te zetten want allebei de keuzes zijn zwaar.

Je mag mij ook altijd een pb sturen als je gewoon ergens over praten wil.

Dit lijkt mij een goede en correcte fokker, met liefde voor zijn honden.

Er zijn fokkers die specifiek in hun contract laten opnemen dat de hond nooit door de eigenaar zelf mag weggedaan worden. En deze enkel en alleen terug naar de fokker mag komen. Dit doen ze speciaal om steeds te weten waar hun honden zijn en wat er met hen gebeurt. Zo hoort het eigenlijk ook (naar mijn mening).

Je kan eventueel aan de fokker toelichten hoe je er tegenover staat en waarom. Zodat je dit misschien samen kan doen? En je hier door hem bij betrokken wordt.

Ook wat de knoop doorhakken betreft heeft hij gelijk.

Een hond is een levend wezen met gevoel en emoties. 

Een hond kiest nooit waar hij terecht komt en ondergaat wat de mens met hem al dan niet doet.

Je zal je dus de vraag moeten stellen, alsook jezelf een eerlijk antwoord moeten geven uit respect en liefde voor jouw hond. Of je herpakt je tov de hond en geeft hem wat hij nodig heeft. Of je zoekt (best samen met de fokker) naar iemand die hem dit wel kan geven.

Een hele moeilijke keuze ....

Wat een super reactie van de fokker!!

Zo hoort het, betrokken blijven bij je honden.

Denk aan wat het beste voor je hond is, houden van is ook los laten.

Of net wat Eliane zegt, herpak je en geef je hond wat hij nodig heeft of neem een moeilijke maar misschien we de beste beslissing voor je hond.

Je hond neemt het je echt niet kwalijk, het leven loopt soms anders dan we zelf bedenken.

Dan liever de juiste keuze voor de hond maken dan een hond geestelijk te verwaarlozen want dat is ook geen leven.

Mocht je beslissen te herplaatsen dan zou ik persoonlijk het via de fokker doen die weten vaak de juiste mensen wel te vinden.

Heel veel succes met alles!

In zoverre dat ik een idee kan hebben van hoe je situatie nu is... denk ik ook het mogelijk de beste oplossing is om de herplaatsing aan de fokker over te laten. 

Misschien kun je zelf een goed nieuw baasje vinden, maar ook dan is het voor je hond een nieuwe omgeving.

Of de fokker opnieuw geld voor de hond vraagt ofzo is van geen belang.  Het verhoogt mogelijk zelfs de kans op een weloverdachte keuze van een nieuw baasje.  Belangrijk is dat hij je hond opvangt en in staat is tot herplaatsen.  Het neemt voor jou ook een pak zorgen weg en je kunt makkelijker op zoek gaan naar een nieuwe woning.

We duimen voor je herder op nog een mooi verder leven en voor jou op een betere toekomst.

Wat goed dat je de fokker gebeld hebt en wat een goede reaktie van de fokker.

Als fokker zou ik ook graag zelf willen weten waar mijn honden terechtkomen het blijft toch een beetje je kindje lijkt me.

Maar van jou snap ik ook dat je graag wil weten bij wie je hond terechtkomt hij is ook jouw "kind". Ik zou dan dus vragen of je inspraak kan hebben in de keuze, zodat je hond niet aan een herderdriller verkocht wordt. Vaak komen op bepaalde rassen waaronder ook de herder de foute mensen af.

Maar het mooist zou natuurlijk zijn als je zelf de situatie beter kan maken.

Als je wilt kan je me ook een pb sturen, wie weet kan ik iets bijdragen.

Niemand kan in jouw hoofd kijken. En inschatten wat het beste zou zijn. Je hond herplaatsen of niet. Ik denk zelf dat je niet naar je huidige situatie moet kijken want dat geeft een vertekend beeld dat je je nu zo ellendig voelt maar naar die in de toekomst en of je die kunt gaan veranderen en wat daar voor nodig is. Alleen jij weet dat. Op langere termijn bedoel ik. Nu komen alle slechte momenten bij elkaar. Als een lijn grafiek waar twee of meerdere gegevens elkaar kruisen. Ergens in de nabije toekomst gaan deze lijnen hoogstwaarschijnlijk weer uit elkaar in bepaalde mate. Je hond maakt nu een belangrijke ontwikkeling door en deze zal nog veranderen tot hij volwassenen is. Dat zal de eerste lijn zijn. Want het blijft geen jonge hond.

Wat bij mij was, was dat zodra er ook maar 1 van deze gegevens veranderde dat al een enorm positieve input op mijn leven had ook al leek het eerder redelijk onrelevant op die "enorme hoop". Misschien is dit iets om toch in gedachten te houden, want stel eens dat het veranderd. Bij mij was het ik kreeg toch werk. Het was de eerste stap op de ladder die de andere stappen makkelijker maakte. Wat zou dat voor jou zijn? Misschien moet je je problemen zien op te breken en jezelf eens een overwinning gunnen. Als je je niet fijn voelt om het huis uit te gaan maar toch met je hond gewandeld hebt is dat iets om trots op te zijn. 

Ook: Ben jij gelukkiger als je weet dat je hond bij een ander is? Puur omdat hij dan niet meer het leven heeft wat hij bij jou had? Zou dat  jouw leven positief beïnvloeden? Een ander leven, wat dat leven ook zal inhouden want dat weet je natuurlijk nooit als jij er geen deel meer van bent. 

Of voel jij je toch beter als jij zelf de touwtjes in handen houdt. Zodat je in ieder geval kunt toezien wat er met je hond gebeurt? Kan jouw hond jou motiveren om dingen met hem te ondernemen. Als je hem zo ziet en je kijkt hem aan? Dat was bij mij een belangrijke. Want ik voelde me rot en wilde mijn bed niet uit. Maar ik wilde Obi zijn trip door het bos niet laten mislopen. Dus ik kwam eruit, at dan niet eens maar ging wel helemaal te voet naar het bos en terug. Ik was de hele ochtend weg samen met Obi. Ik kon mijn gedachten wel fijn ordenen zo. En even... helemaal niets anders aan mijn hoofd. Kwam mensen tegen die me aanspraken over Obi omdat hij nog zo jong en gek was. Ik voelde me eigenlijk altijd beter aan het eind van de ochtend.

Dat is waarschijnlijk zo, maar het is mij een stap te ver om de hond aan hen mee te geven. Ik wil graag bij het proces betrokken zijn en ook dat mijn hond van mijn huis naar zijn nieuwe baas gaat, geen tussenstop. 

Die route ben ik ook opgegaan inderdaad. Het is zonde om eraan te denken hoeveel geld ik betaald heb voor een thuisstudie die ik niet heb kunnen doen. 

Daarin zeg je iets belangrijks. Soms vergeet ik dat ik al sinds jonge leeftijd te maken heb met de problemen die ik nu heb, alleen dan minder (of anders). De kans is natuurlijk heel groot dat er altijd wel iets blijft, daar moet ik inderdaad rekening mee houden. 

Ja.. dat is ook de reden waarom ik in mijn eerste bericht mijn keuze (achteraf gezien) voor de DH een fout noem. 

Erg bedankt voor je bericht en aanbod.

Het studeren met een hond is inderdaad een grote taak, maar wel een waar ik rekening mee gehouden had.

Het is vooral de ophoping van problemen die er nu voor zorgen dat dit zo lastig is. Het verschil tussen de keuzes is dan een onmogelijk lijkt en de ander hartstikke pijnlijk. 

" Wat goed dat je de fokker gebeld hebt en wat een goede reaktie van de fokker.
Als fokker zou ik ook graag zelf willen weten waar mijn honden terechtkomen het blijft toch een beetje je kindje lijkt me.
Maar van jou snap ik ook dat je graag wil weten bij wie je hond terechtkomt hij is ook jouw "kind". Ik zou dan dus vragen of je inspraak kan hebben in de keuze, zodat je hond niet aan een herderdriller verkocht wordt. Vaak komen op bepaalde rassen waaronder ook de herder de foute mensen af.
 
Maar het mooist zou natuurlijk zijn als je zelf de situatie beter kan maken.
Als je wilt kan je me ook een pb sturen, wie weet kan ik iets bijdragen. "

Dobry

Ik heb jouw bericht ook in de bovenstaande bericht beantwoordt. 

Wou alleen nog bedanken voor aanbod. Vind het ontzettend lief om te zien hoeveel mensen dat aanbieden.