Oproep: mensen begrijpen mijn rouw niet

Beste allemaal, Voor een bekend blad zoek ik (ex-)hondeneigenaren die in een heftige rouwperiode zijn beland na het overlijden van hun hond en die zich hierin niet begrepen voelen door hun omgeving (zij snappen bijvoorbeeld niet hoe heftig rouw om een hond kan zijn). Zij ervaren hierdoor geen steun. Het gaat om een artikel met foto. Herken jij jezelf hierin en kun je vanuit je emotie erover vertellen? Laat dit dan even weten hieronder. Hartelijk dank, Emma

Nou.

Voordat mensen hier met hun diepste verdriet hun schrijnende verhaal neerzetten, zou ik persoonlijk wat meer willen weten.

Voor welk blad is dat dan?

En hoe ga je dat doen? Het - in jouw ogen- meest treurige verhaal eruit pikken en plaatsen? En / of stukjes van andersvrouws of andermans verdriet erbij doen voor het verhaal?

Vergeef mijn bedenkingen; ik heb het niet zo op oproepen om 12 uur s nachts om  je zieleleed bloot te leggen......

Het zou al schelen als je een account aanmaakt Emma, dan kunnen mensen je een privebericht sturen.

Ik heb voorzichtig wel interesse... Ben mede zelfs in therapie om het verlies van een van mijn honden te verwerken dus kan zeker ja antwoorden op enkele vragen die hierboven gesteld worden.
Maar ik sluit me wel aan bij de overige reacties. Waar zal het artikel verschijnen? Wat is de achtergrond achter dit idee? Wat moet ik me voorstellen bij deze vraag, zou het gaan om een online interview of face to face? Etc.

Ik ga mee met Wichita.

 Mee eens Coby,bij zo een oproep wil je naam en toenaam lezen,de naam van het blad zodat je kan verifiëren of het allemaal klopt.

Goed dat je waarschuwt. verdrietige mensen zijn kwetsbaar.

Ik denk niet (sorry dat dit bot overkomt) dat je met het schrijven van een artikel met foto en het verhaal van iemand hierin meer begrip kweekt bij mensen die het toch al niet snappen hoe het is om een hond te hebben er van te houden en deze te moeten verliezen. Als dat het doel was tenminste. Dat is niet te bevatten in wat woorden en een foto. Zelfs ik snap het verdriet van anderen hier  ook maar beperkt. Zelfs al overlijdt hun hond op exact dezelfde manier als mijne deed. Omdat ik niet die band had met hun hond niet en nooit gevoeld heb hoe zij dat ervaarde wat zij voelde als die hond hun begroette of knuffelde. Verdriet is persoonlijk en niet te bevatten in woorden. Ik ben zelf ook een hond verloren, meerdere zelfs. Maar van 1 was ik zo overstuur dat ik dat verlies vergelijkbaar vond als dat van een familielid jaren ervoor. Mijn hond overleed net als mijn familielid aan longkanker. Te jong, te snel etc. En ja kanker... 

Ik ben ook iemand die van mening is dat je in het heden moet leven (zoals honden) doorgaan met je leven hoort daar ook bij. Ik krijg toch een beetje een vieze smaak in mijn mond van oproepen zoals deze. Waarom? Omdat degene die zijn hart ervoor uitstort niet degene is die ermee geholpen is. Sterker nog wil je alles weer oprakelen... ? Ik weet hoe erg het voor sommigen hier is,  veel en veel erger dan ik het heb ervaren. Mensen vallen soms zelfs in een enorm gat. Moet je zoiets wel willen vragen? Maargoed stel ze werken mee en dan? Dan sta je in zo'n blad en lezen bekende het en kun je alles weer herbeleven of uitleggen of je het wel echt zo ervaren hebt, niet gezond lijkt mij dat. Mensen oordelen toch wel en alles wat ze niet snappen is vreemd. Je zult alle cliches over "het is maar een huisdier" en "koop gewoon een nieuwe" weer horen. Maar rouwen is geen vreemd gedrag. Tijd loopt niet terug alleen vooruit. En zo hoort het ook. De mooie herinneringen blijven. Laat ze daar waar ze horen. 

Hoe gezegd Obi

Obi je zegt het mooi.

De oproep zal wel niet serieus of belangrijk zijn geweest 

Er is niet meer gereageerd door die persoon van het tijdschrift. 

Persoonlijk zou ik er niet geïnteresseerd zijn.

Maar wat walgelijk om zo met mensen hun gevoelens te spelen en er een grapje van te maken.. Anders kan ik het niet zien dan dat..

 Ik wel, het is nog maar 3 dagen geleden dat deze oproep gedaan is. Misschien heeft ze t op verschillende fora gezet, en gaat over een weekje eens kijken naar de reacties. 

Relaxxxxxxx

Ik heb inmiddels al een aantal dagen privé contact om wat af te spreken voor het artikel. Niks aan gelogen of wat dan ook dus... Jammer dat gelijk zo'n conclusie wordt getrokken. Ik begrijp dat het onhandig is dat er verder niet meer in dit topic is gereageerd door de topic starter maar dat maakt het bericht nog niet gelijk onzin. 

Het maakt het dan geen onzin inderdaad, gelukkig maar.  

Maar voor de gewone lezer leek het net zo'n vaag topic als vele andere,  waar nooit meer op gereageerd is door de ts. 

Vooral ook omdat het een gast is, die kan je geen bericht sturen om ermee in contact te komen? 

Toch zou ik het wél zo fatsoenlijk vinden als ts Emma hier zelf nog even reageert en wat uitleg geeft.

 Mijn emailadres kan via mijn profiel makkelijk achterhaald worden...

Oke?

Dus het moet allemaal anoniem blijven, denk ik?

Nou ja, maakt mij verder ook niet uit.

Ik zal het in ieder geval wel laten weten mocht er iets concreets uit komen en het artikel ter zijner tijd gepubliceerd worden.

Even een kleine update voor de mensen die dit topic volgde. Inmiddels heeft het interview plaats gevonden en is deze zo goed als klaar om gepubliceerd te worden. Er hoort echter ook een fotoshoot bij het artikel dus ik ben samen met nog twee andere mensen die ook meedoen aan de rubriek uitgenodigd om volgende week foto's te komen maken. Blijkbaar gebeurt dit allemaal heel officieel met visagie en kleding zelfs (oh jee, waar ben ik aan begonnen ) dus het was even wat geregel maar uiteindelijk staat er nu een afspraak in de agenda. Ik ga er van uit dat eind deze maand of volgende maand het artikel inclusief foto's zowel in het blad zelf als online zal verschijnen dus dan zal ik hier ook wel een link daar naartoe plaatsen. Ik vind het hoe dan ook een erg mooi initiatief en hoop dat deze serie aan verhalen, niet alleen over onbegrepen rouw bij dieren maar ook in andere gevallen, uiteindelijk veel mensen zal kunnen helpen met hun wellicht niet altijd geaccepteerde gevoelens.

Ik zou nooit zo voor onbekenden mijn ziel blootleggen. Mijn diepe wezen blootleggen , welk nut ? 

Zoals mijn overleden hond mijn eigen maatje was, zo zou ik ons triest afscheid prive houden ....al erg genoeg zo.  

Persoonlijk zou ik het ook niet doen, doch vind het heel knap van Wichita dat ze het wel doet. Hopelijk vinden er andere baasjes troost in het artikel, herkennen ze het meegemaakt verdriet, en voelen ze zich gesteund in hun gevoelens.

Gelukkig hebben we hier het forum, waar iedereen elkaar begrijpt,  steunt en sterkte wenst !!!!!!!!

Door dit artikel gaan baasjes zich waarschijnlijk erkend voelen in hun verdriet, niet iedereen kent dit forum.!!

Ik heb je verhalen gevolgd, Wichita, heb op momenten traantjes gelaten,  je prachtige gedichten gelezen!!!!!

Ik denk dat jij de geschikte persoon bent om een gevoelige snaar te raken.

Succes met je bijdrage aan het artikel, hopelijk wordt je ook eens goed verwend op de afspraak.

Ik volg even.

" Ik zou nooit zo voor onbekenden mijn ziel blootleggen. Mijn diepe wezen blootleggen , welk nut ? 
Zoals mijn overleden hond mijn eigen maatje was, zo zou ik ons triest afscheid prive houden ....al erg genoeg zo.  
 
  "

Anny en Lance

 Ik heb wel hier op het forum mijn ziel blootgelegd en het afscheid van Tosca beschreven,zijn ook allemaal onbekenden maar wel hondenliefhebber, maar in de media zou ik het ook niet doen.

Niet hondenliefhebbers begrijpen dat toch niet en iedere hondenliefhebber weet dat andere hondenbaasjes ook verdriet hebben als ze hun hond verliezen.

Ik praat zelfs met bekenden niet over mijn verlies. Waar is Tosca? Ze was ziek en dat is het,want ik begrijp dat mensen daar niet bijster in geinteresseerd zijn, dat het meer een vraag uit beleefdheid is.

Het is jammer dat wij hier in onze nuchtere westerse beschaving rouwen zien als een prive aangelegenheid. Juist in moeilijke periodes is troost van anderen zo belangrijk. 

Maar we weten er ons hier vaak geen raad mee. Inplaats van inleven in de ander vinden we het ongemakkelijk als iemand zijn gevoel uit. 

Zelf doe ik hier net zo hard aan mee hoor, dus ik wil niemand aanvallen. Maar ik vind het mooi dat Wichita op deze manier een stukje begrip probeert te kweken. Heel dapper 

Wat knap dat je dit doet Wichita! 

Ik zou het persoonlijk niet kunnen, ik ben al een wrak als ik die emoties bij mezelf houd, laat staan als ik het aan iemand moet vertellen... 

Ook ik vind het knap als jer openlijk over praat. Zou niets voor mij zijn.

Over Prisca praat ik zo weinig mogelijk omdat ik nog steeds verdrietig ben en het dan niet droog hou.

Ga je nog een potje zitten janken als je hond 7 weken al dood is.

Ik vind dat kort de ander denkt,hup vooruit..

" Het is jammer dat wij hier in onze nuchtere westerse beschaving rouwen zien als een prive aangelegenheid. Juist in moeilijke periodes is troost van anderen zo belangrijk. 
Maar we weten er ons hier vaak geen raad mee. Inplaats van inleven in de ander vinden we het ongemakkelijk als iemand zijn gevoel uit. 
 
Zelf doe ik hier net zo hard aan mee hoor, dus ik wil niemand aanvallen. Maar ik vind het mooi dat Wichita op deze manier een stukje begrip probeert te kweken. Heel dapper  "

Hilde & Twinko

 Rouwen om een mens daar heeft de omgeving meer begrip voor.

Maar rouwen om een huisdier....degene(dichte familie die mij goed kent) die tegen mij zeiden,laten we eerlijk zijn is het maar een hond.

Die mensen zullen heus geen ander beeld hebben door een interview.

Misschien wil ik mij niet zo kwetsbaar opstellen tegenover onbekenden en sommige familieleden omdat ik niet gekwetst  wil worden.