Oproep: mensen begrijpen mijn rouw niet

 Precies, en dat is dus ook helemaal het doel van dit artikel... En ook de andere verhalen rondom dit onderwerp in deze serie natuurlijk. Dus hopelijk zullen we dat met z'n allen bereiken.

de rouw voor mijn hond .  na 1 dag sterkte berichtjes op fb was het voor de meeste mensen over en gepasseerd . Zelfs mijn vader had zoiets van herpak je . je wist dat het op een dag ging gebeuren enz...
Enkelingen begrepen mijn verdriet . Het zijn ook die mensen die het niet erg vinden als er na 3 maand nog een eenzame traan over mijn wang bingelt . Hij was mijn 1ste kindje en brak mijn hart toen hij overleed . kmis hem enorm op 25/12 ging hij 12 jaar worden .ik was er zo van overtuigd dat we dit nog gingen vieren met vers gemaakte lasagne zoals ieder jaar . Een stuk voor hem alleen . helaas het lot besliste er anders over . 

Ik mis mijn overleden bobby nog steeds en de intense pijn en verdriet die ik toen had,zal ik nooit meer vergeten

 En als ik mag toevoegen. Is bewuste herplaatsing in belang van t dier net zo zwaar.

 Eerlijk gezegd lijkt mij dat nog veel zwaarder...

Ik denk dat je het gevoel van het artikel compleet voorbij gaat als je gaat vergelijken. Dat is immers juist wat de bedoeling niet is van mijn verhaal en dat van de andere deelnemers binnen deze serie. Verdriet en rouw is niet te vergelijken met elkaar, dat is voor iedereen heel erg persoonlijk en verschillend. Alleen dient het wel allemaal gerespecteerd te worden en dat laatste schort het nogal eens wat aan. Vandaar ook dat hier nu aandacht voor gevraagd wordt. Tegen iemand met kanker zeg je ook niet dat deze het makkelijker heeft dan iemand met ALS, hetzelfde geldt bij dit onderwerp. Het is iets anders, en juist de vergelijking trekken (door bijvoorbeeld te zeggen dat een menselijk familielid verliezen zwaarder is dan een huisdier verliezen) zorgt voor al het onbegrip en alle frustraties. Dus laten we dat vooral ook bij dit topic vermijden zou ik zeggen.

 Ik denk dat je doelt op het herplaatsen van een huisdier en dat ik zeg dat mij dat persoonlijk zwaarder lijkt? 

Dat heeft niets te maken met het vergelijken van... 

Alleen met mijn persoonlijke gevoel. En dat is ook weer voor iedereen anders.

Precies... Het is in bijna ieder geval ongepast om te gaan vergelijken als het aankomt op emotionele kwesties in mijn ogen. Juist omdat het persoonlijke situaties en gevoelens betreft. Vergelijken ligt vaak erg dicht bij de kern van onbegrip en dat is dan ook waar het in een hoop gevallen mis gaat en taboes ontstaan. Of het nu gaat om gezondheidsproblemen, een kinderwens, rouw, etc. Vergelijken zorgt er voor dat emoties in een hokje geplaats worden en dan kom je al gauw in het straatje van 'het kan altijd erger', dat is een natuurlijke reactie voor een hele hoop mensen maar of het ook een positieve en goede is valt in veel gevallen te betwijfelen. 

Maar goed ik zou je aanraden de verhalenreeks omtrent dit onderwerp te lezen in Psychologie Magazine, ik denk dat dit al een hoop voor duidelijk maakt. Niet alleen mijn verhaal hier in maar juist ook het verhaal van iemand anders (wat niks met dieren te maken heeft) in deze serie sluit hier erg op aan. Vergelijken is in ieder geval in mijn ogen nooit goed, dat is mijn boodschap hierboven en daar zal ik het verder ook bij laten om discussies te voorkomen. Dat (bepalen welke emotionele pijn erger is) is immers niet waar het hier om draait. 

(Overigens wil ik hiermee niks zeggen over de emoties die komen kijken bij herplaatsing. Dat bedoel ik juist te zeggen en doe ik dan ook verder geen uitspraken over omdat ik dit niet aan mij vind om hier over te oordelen, ongepast vind om hier überhaupt over te oordelen omdat het zoiets persoonlijks betreft en bovendien om een totaal ander onderwerp gaat. )

Verlies van een hond, vele begrijpen niet dat je daarom treurt, dan kan je of in een blad of hier op hp er uiting aan geven, hier zijn alleen honden liefhebbers die begrip hebben voor het verlies, en zo is het ook met zo,n blad, die alleen wordt gelezen door hondenliefhebbers........je wordt begrepen en door het alleen maar van je af te schrijven kom je door de periode heen van rouw.....voor de een duurt het wat langer dan voor de ander, maar hier op hp kan je je verdriet kwijt en erover vertellen zonder dat er een bij is die je zegt...kom op herpak je , het is al twee weken geleden, je koopt een ander ....ja ook dat is tegen mij gezegd, ik ben blij dat er hier op hp een hoekje is waar je verhaal kwijt kan.......................voor de een heel belangrijk voor de ander niet.

Helemaal mee eens. Ook mbt je vergelijking met de ziektes, dat zeg je mooi. 

En als ik ook mag toevoegen, het herplaatsen van mijn hond vond ik niet vergelijkbaar met het sterven van mijn andere hond. Het was allebei verlies met veel emoties, maar bij de herplaatsing was daar ook het grote besef van een betere, passendere toekomst voor mijn hondje. Hij kreeg wat ik hem helaas niet meer kon bieden (door ziekte van mij, en hij was een kruising belgische herder, extreem energiek).

Dat nam veel scherpe randjes af. En iemand die sterft, die is volledig uit je leven, zie je nooit weer. 

Ik heb een heel lang en heftig rouwproces gehad met het overlijden van mijn hond. Ja, hij was oud. Ja, het was beter, en Ja ik had nog andere honden. Maar niets maakte dat verlies minder. En ik heb zelf dat rouwproces volledig geaccepteerd en laten komen wat er moest. Dat heeft mij geholpen in accceptatie er van. En niemand heeft mij moeten zeggen na bijna een jaar "het is nu wel heel lang geleden" want dan had diegene geen enkel besef van mijn persoonlijkheid en mijn band met mijn liefste maatje, en dus ook niets te zoeken in mijn leven. 

" en zo is het ook met zo,n blad, die alleen wordt gelezen door hondenliefhebbers......... "

Willemijn, baasje van Bamse......en Ogin

 Het blad is Psychologie Magazine (sowieso de Nederlandse editie maar wellicht ook die in het buitenland nog) dus ik mag hopen dat het niet alleen door hondenliefhebbers wordt gelezen. 

Het betreft een reeks van drie verhalen over onbegrepen rouw waarvan ik de enige ben met een verhaal over een dier. Het doel ik begrip kweken juist buiten de hondenwereld en ook deels gericht op professionals hier in omdat zelfs vanuit de wereld van de behandelaars er nog altijd taboes bestaan. Het is kwetsbaar onderwerp dat o.a. ook hier besproken wordt vandaar ook dat de oproep hier geplaats werd. Maar ik denk dat de hoop van ons allemaal (journalist, mijzelf en de rest van het team hier achter) is dat dit artikel wel nog een stap verder zal gaan dan alleen dat. 

 Ben zelf arbeidsongeschikt dus de vergelijking met ziektes was daar ook een kleine knipoog naar... Als er ergens onbegrip heerst dan is dat immers wel in de medische wereld. 

Het laatste wat je zegt vind ik ook erg mooi. Zo ben ik ook echt wel mijn 'vrienden' tegen gekomen het afgelopen jaar en precies wat je zegt hen die er zo over denken hebben toch niks in mijn leven te zoeken. 

Jij ook nog sterkte met alles natuurlijk hè. Zowel het verlies als de herplaatsing waar je het in je verhaal over hebt. 

Ik heb m net binnen, dus ben benieuwd naar je interview 

Bericht verwijderd

 Dutch Auti, ik begrijp dat je het hebt verwijderd. Ik vind het ook moeilijk sommige dingen te delen. Ik heb niet eerder gereageerd maar ik vond het heel mooi, maar ik begrijp dat het kwetsbaar kan voelen om het zo op een topic te laten staan.

Ik ben nu de psychologie magazine aan het lezen. Vond het stuk met Wichita erin mooi gedaan. Er zijn natuurlijk een heleboel dingen waar je over kan rouwen wat mensen niet begrijpen (tot het ze zelf overkomt).

Wat ik heel mooi vind is een zin die in een eerder artikel staat: "Rouw is de prijs die we betalen voor het vermogen lief te hebben". Daar put ik wel troost uit.

Daar speelde zowel t kwetsbare opstellen in mee als dat er spontaan niet meer werd gereageerd.

"Rouw is de prijs die we betalen voor het vermogen lief te hebben"

Dat is inderdaad een mooie.

Mijn excuses dat dit zo over kwam... Dat was zeker niet mijn bedoeling!

Ik heb zelf destijds een topic geopend over het verlies van Miffy en Ashley waarin ik hier over heb gesproken. Vandaar ook dat ik daar in dit topic niet meer zo uitgebreid op in ben gegaan. Voor mijn gevoel kan dat in die topics besproken worden en breek ik een beetje in bij het topic van Emma hier omdat zij niet meer reageert maar is dat puur omdat dit over het blad gaat.
Ik stond er echter niet bij stil dat dit artikel reacties oproept bij mensen die daarna de behoefte hebben hier ook over te praten en daar dit topic voor opzoeken. Dat is mijn fout. Maar daarom heb ik dus ook niet echt hier op gereageerd. Dit komt vooral ook omdat ik zelf nog middenin het rouwproces rondom Miffy zit dus momenteel niet de allerbeste persoon ben om hierin een ander te steunen. Daarvoor is dat verdriet (twee maanden geleden is zij gestorven) nog wat te vers in mijn geval.
Maar nogmaals dus even voor de duidelijkheid, dit was absoluut niet persoonlijk bedoelt. Ik wilde daarmee zeker jouw verdriet en kwetsbare verhaal niet bagatelliseren en vind ook achteraf gezien dat hier zeker plaats voor is in dit topic hoor. Dus nogmaals mijn excuses en alsnog heel veel sterkte toegewenst met alles natuurlijk.

Dank je. Ik vind de andere verhalen uit de reeks ook erg toepasselijk want precies wat je zegt er zijn een hoop vormen van rouw die algemeen niet goed begrepen worden. Ik heb niet de illusie dat met deze artikelreeks dit taboe gelijk doorbroken wordt maar als het al bij een enkeling voor meer begrip zorgt dan is dat mooi meegenomen natuurlijk.

 tis niet de bedoeling dat je het persoonlijk aantrekt. Genoeg lezers op hp die geen van allen erop gereageerd heeft 

En ik wens je sterkte met je eigen rouwproces.

Dat is zo, maar goed ik heb het topic een beetje overgenomen dus dan is het extra lullig dat ik juist van alle mensen niet reageer. Zeker omdat wat woorden van steun zoveel troost kunnen bieden in sommige gevallen.
Ik hoop dan ook dat dit je zeker niet heeft afgeschrikt je af en toe open te stellen op plekken zoals deze. Ik weet uit ervaring dat er op mijn berichten hier over dit thema erg fijn en vriendelijk gereageerd is dus dit zal in jouw geval vast niet anders zijn. Als je die steun niet uit je directe omgeving hebt kan het fijn zijn om die op plekken zoals deze te vinden. Dus ik zou hier zeker gebruik van maken mocht je daar behoefte aan hebben.

Das lief van je.

Heb het tijdschrift inmiddels gekocht en er staan veel rake dingen in. Mooi. 

Dutch Auti, ik heb niet gezien wat je hebt geschreven.. Anders had ik best gereageerd. 

De gemeenschappelijke deler is verlies. Verlies levert rouw op. Een relatie is verbroken. 

Ik zag dat ze bij de Kindertelefoon een abonnement hebben op t blad, dus ik ga binnenkort even lezen.

t Maakt niet uit, is al goed. Laten we het er op houden dat het herplaatsen van Sadi nu ruim een half jaar geleden zeker nog geen plek heb kunnen geven. En misschien nog wel jaren duurt al weet ik dat het voor haar de beste keus was. En ik als zwaarder ervaar. Dan destijds de keus om Beauty uit een verdere lijdensweg te verlossen. (lymfklierkanker) 

Terwijl ik beide keuzes overwogen heb gemaakt uit liefde voor t dier.

Enige verschil was dat de komst van Sadi toen al was gepland. En ik na herplaatsen van Sadi omdat ze hier te veel oppikte inclusief een temperatuurprobleem van tjaard (door de schildklier) en zij nu van verlost is.

Ik weet dat ze het goed heeft en het super doet.

Ik ik mis de zorg. De aanwezigheid. De extra structuur. De wandelingen. De contacten/praatjes die ik met haar aanwezigheid wel maakte.

En een andere hond durf ik niet. Te bang weer een gevoelige hond te treffen met kans op herhaling van dit alles. Omdat ik stressfactoren ivm Tjaards gezondheid niet kan uitsluiten. Ik ben altijd van mening geweest. Een hond neem je voor het leven. Ik moest voor Sadi de juiste beslissing nemen. Maar het druiste in tegen mijn instelling en mijn gevoel. Ik blijf altijd van d'r houden. En hoe dankbaar ook dat ik haar mag blijven volgen. Het is dubbel want ik had het haar zelf zo graag gegeven. 

De autodeken ligt nog steeds op de achterbank samen met de bevestiging zodat ze veilig op de bank zat. Beiden kunnen we t niet over ons hart verkrijgen die uit de auto te halen. Tis t laatste stukje vertrouwde gevoel. 

Dit komt neer op wat ik had geschreven alleen nu afstandelijker. Mijn gevoel wat meer afsluitend. Omdat ik de vorige keer na t schrijven uit mijn balans raakte, waardoor ik nog meer die geweldige kroelbeer mistte.

Aww dutch  ik had het ook niet gelezen sorry.

Het lijkt me verschrikkelijk een hond te moeten herplaatsen. Precies wat je zegt je wilt het ze allemaal zelf zo graag geven.

Je besluit was heel dapper ik begrijp dat het heel moeilijk is.

Verlies.. Hoe dan ook het doet pijn.

Ik kan me wat je zegt wel een klein beetje voorstellen maar het lijkt me tegelijkertijd ook zo moeilijk om zonder hond te leven. Zeker wetende hoeveel steun je had aan je honden hiervoor. Een dier kan zo belangrijk zijn, en gemis op welke manier dan ook is hartverscheurend...
Ik hoop dat je in de toekomst toch ooit weer eens een oud of jong hondje gewenst is zodat je de draad weer kunt oppakken en dit keer wel samen oud kunt worden. Niet alle rassen zijn even gevoelig en ook het zoeken van een goede fokker of organisatie de helpt bij de herplaatsing kan hier erg bij helpen. Uiteraard zeg ik niet dat je dat moet doen, dat kan jij alleen bepalen, maar ik hoop echt dat wat je besluit ook is je toch ooit weer die liefde zult voelen die je voelde toen je honden nog in je leven waren. Want die liefde verdient iedereen.

Ik hoop dat er een moment komt dat ik het zal aandurven. Voor nu kom ik alleen buiten voor de boodschappen. Om tjaard naar een afspraak te rijden of op niet vaak voorkomende visite te gaan.

Een hond was mijn hou vast buiten te komen. Beaty ontpopte destijds uitzichzelf als een ware hulphond. 

Sadi haar enthousiasme deed bijna hetzelfde op een andere manier. 

En voelde me simpelweg veiliger met hond. Ondanks dat Sadi alles en iedereen leuk lief en aardig vond en geen waaksheid toonde. (Doet ze nu overigens bij Jaimie wel)

Betreft ooit andere hond de toekomst kan ik niet zien. Voor mij zou het beter zijn. Maar dat moet het t voor de hond ook zo zijn. 

Van de week was ik onrustig. Vroeg de begeleidster van Tjaard of een boswandeling niet wat is. "tjee wat moet ik met een boswandeling, ik ben me dan alleen maar bewust dat ik geen riem in mijn hand heb en de omgeving niet af hoef te scannen".

De tijd zal t uitwijzen. Aan de buitenkant van een hond/pup kun je niet zien hoe gevoelig ze dingen oppikken. Ik wil geen herhaling. Maar zonder voel ik me opgesloten. Alleen wandelen vind ik niet prettig eerder ongemakkelijk. En Tjaard kan niet ver met zijn etalagebeen (oorzaak zijn trombosebeen 2,5 jaar geleden) al gaat hij daar therapie voor krijgen eindelijk. Dus hoop dat het betert.

En we in elk geval makkelijker samen wat dingen lopend kunnen gaan doen.

Maar de tijd zal t leren. Voor nu moet ik t doen met wat we wel hebben en zonder hond. In maart mag tjaard op zijn 1ste afspr voor geheel klinisch genetisch onderzoek musschien dat daar iets gevonden word waardoor we nog meer kunnen doen om risicos te verkleinen.  Dat zou ook al stress onzekerheid deels kunnen wegnemen. Als ze iets vinden.. Misschien dat ik dan de stap zou durven maken naar een hondje. Maar dan nog moet ik er achter kunnen gaan staan dat t geen lompe grotere hond zou worden. 

Wellicht dat met tijd raad/inzicht komt.

Maar voor mij en daar ging t feitelijk om valt t zwaar. En Beauty heb ik mega gemist maar dat was afscheid in vrede uit liefde. Daar stond ik met hart en ziel achter. 

Sadi herplaatsen was uit pure liefde voor haar. Wetend dat t voor mijzelf niet de beste keus zou zijn. Maar zij was afhankelijk van mijn keus en haar belang stond voorop.

En ik ben echt wel voor haar blij dat het voor haar goed is ze een nieuw fijn thuis heeft met meer ruimte en vrijheid. Waardoor ze tot rust kon komen en nu veel relaxter is. Houden van haar zal ik altijd blijven doen. 

Vrolijke stuiterende heerlijke spontane knuffelbeer.

Zo moeilijk ... Maar vind dat je echt een dappere keuze hebt gemaakt voor Sadi! 

Dat je nog niet toe bent aan een andere hond omdat je bang bent voor herhaling vind ik volkomen logisch. 

Ik zeg ook nog steeds dat er geen buitenlands hondje meer in komt, puur en alleen omdat ik bang ben dat zo'n hondje net als Odi weer te vroeg van me wordt afgenomen. 

Zoiets heeft tijd nodig denk ik... 

En het is bij jou nog zo vers!