Negeren

http://www.hondenpage.com/honden-encyclopedie/wid_64-bijten.php

Vorige week hadden mijn vriendin en ik visite. Een aardige dame van de vereniging van mijn vriendin die hier kwam praten over sponsorwerving. deze dame had ook haar kind, een meisje van 4 jaar bij zich.

nu weet ik niet of er bij dit kind iets scheelde aan de neo-cortex of dat ze gewoon de pech had van een moeder die de ballen verstand heeft van opvoeden, maar na 10 minuten kon ik dat kind niet meer negeren.

Op onze tafel staat een dienblad waar mijn vriendin met een mooie oude tak (die de hond nooit pakt), wat kiezels en een paar kaarzen een mooi kunststuk van heeft gemaakt. helaas kwam dit meisje erachter dat je die tak als honkbalknuppel kunt gebruiken en dat de kaarzen dan van tafel vliegen, of eroverheen.

En wat deed moeders?

Moeders deed niets. Moeder negeerde het negatieve gedrag, behalve toen het kind met twee handjes haar melkbeker oppakte. dat was gewenst gedrag en werd beloond met vrolijk gekir van moeders.

na 10 minuten heb ik dat meisje maar verteld dat ik het niet fijn vond dat ze mijn spullen sloopte. na 11 minuten heb ik gekucht het kind eens doordringend aangekeken. Ze snapte me...

Op dit forum bekruipt mij soms hetzelfde gevoel. Dan denk ik: bij deze mensen ga ik nooit op visite want daar is de baas niet de baas maar regeert de hond. Alles wat de hond daar fout doet, betrekt de baas op zichzelf (ik heb niet op tijd de nee omgebogen in een ja)...

ik kies ervoor in harmonie te leven met mijn honden, maar dat doen de honden wel in mijn huis, niet in hun huis waar ik ook in mag vertoeven. Dat betekent dat als de hond mijn krant wegslaat en hij is 8 weken, dan krijgt hij een uh-uh en als hij ermee stopt leg ik de krant opzij en speel ik even met hem.

Google is nu bijna 11 maanden. Als hij mijn krant wegslaat zeg ik *opzouten*......en hij begrijpt, neo-cortex of niet, dat hij dan weg moet, anders word ik boos. En als ik boos wordt (waar halen mensen vandaan dat ik dat zou doen) ga ik mijn hond niet slaan of schoppen, maar grom ik tegen ze (lagere stem, borst vooruit, wenkbrauwen gefronst) en dan weten ze dat de baas serieus is.

Gevolg? De hond ziet mij als leider en is daar erg gelukkig mee. Zijn leider helpt hem, zorgt ervoor dat vuurwerk niet eng is (google was op koningsdag, 16 weken oud als de dood....vandaag na 3 maanden jachttraining kijkt hij alleen om zich heen waar de eend is), is een top speelmaatje waar je zo hard mee kan doen tot hij *au* zegt (jawel, 11 maanden en een bijtrem), waar je uren mee kunt knuffelen en die duidelijke, consequente regels stelt over wat wel en wat niet mag.

En terwijl ik dit schrijf kijk ik om me heen, naar een pup van 11 maanden die zich eens lekker naast me op de bank uitrekt, een oude Jack Russel van 12 jaar die voor pampus in zijn mand ligt na 10 minuten stoeien met eerdergenoemde pup en onze oude, ooit hier gekomen omdat ze zwaar mishandeld was en uiteindelijk begon te bijten, Jack Russell die onder de open haard heerlijk ligt te zonnen (en snurken)

in dit huis heerst vrede, liefde en harmonie. Het leven is mooi

Niemand in dit topic heeft voor zover ik weet ooit gezegd dat je niet mag corrigeren.

Het hele topic ging er juist over dat negeren vaak niet werkt. Ik corrigeer ook gewoon, maar niet op een fysieke manier. Ik corrigeer met een nee, een terug op de plaats, maar nooit fysiek. Ik beloon positief gedrag, net als jij dat doet met Google. 

Het hele topic (althans, het begin) waren we het erover eens dat een hond wel degelijk grenzen en regels nodig heeft. Ook mijn hond heeft grenzen. Ook hij leeft in mijn huis, onder mijn regels. 

Leiders doe ik overigens niet aan. Ik ben het baasje van een hond, niet de leider van een roedel. Wolven zijn mijn favoriete dieren, maar ik zie honden allang niet meer als afstammelingen van wolven. Ver weg misschien, maar alle instincten zijn er naar mijn mening allang uit gefokt. Dominantie, alphahonden, rangordes, dat heb ik afgeschaft.

Dat zijn baas een beschermende rol moet spelen, ja zeker. 

Mooi artikel hierover vind ik:

http://www.hondenpage.com/honden-encyclopedie/wid_359-wat-is-er-met-dominantie?.php 

(op naar de volgende discussie... )

idd juist niet negeren daar gaat het hier om, Jenna komt ook vaak een patsepoot geven als ze iets wil, ik ben daar blij mee en reageer daar ook op en we doen bijv even een oefeningetje of spelletje of wat ik maar denk dat er nodig is. Meestal is ze dan tevreden en ik ook. Blijft ze steeds komen en ik wil bijv. mijn koffiedrinken zeg ik gewoon nee nou is t klaar, en doe even mijn handen open naar haar. Dat snapt ze en gaat iets anders doen, meestal gewoon slapen.

Dan heb je contact met elkaar, geef je grenzen aan, communiceert en dat is naar mijn mening wat je zou willen bereiken als eigenaar van een hond.

 Eehm ... ja uiteraard. Op wie zou je het anders willen betrekken?

Feit blijft toch echt dat jij (of ik ) niet duidelijk bent geweest. Onduidelijke communicatie, geen duidelijke persoonlijke grens aangegeven, niet (goed) aangeleerd wat je verwacht, teveel te lang genegeerd, niet consequent geweest, niet op tijd omgebogen of uit situatie gehaald ...etcetc

Het zg positieve opvoeden kun je natuurlijk niet vergelijken met niet of niet duidelijk (voor de hond) 'opvoeden', dat kan enkel het gevolg zijn door onervarenheid, gebrek aan inzicht, ervaring, kunde, of gemakzucht, gebrek aan zelfreflectie.

Afijn hoe je het ook doet, als het faalt of simpelweg niet helemaal soepel (ver)loopt kun je natuurlijk niet de verantwoording bij de hond gaan leggen. Dus de enige op wie je het kunt betrekken ben jezelf. Daarin corrigeer ik mezelf overigens niet met een fysieke correctie, dus doe ik ook bij mijn hond niet. Soms wel eens  verbaal (wat ik bij mijn hond dan weer niet doe) en ik ga zeker mijn eigen falen niet negeren 

Ach ja.. opvoeden van mezelf is nogal een (leer)proces. En ik laat me daarin graag spiegelen door mijn kleine harige vierpoter huisgenoot 

@Richard: je zou eens moeten googlen op Paul Verhaegh, er stond laatst een interview met hem in de krant met als eerste zin "We voeden onze kinderen niet meer op". Ik vond het wel interessant omdat hij ook aangaf dat het alleen maar belonen van kinderen en niet op zijn tijd ook een keer duidelijk een grens aangeven, ook leidt tot hooggespannen verwachtingen en veel stress bij kinderen wat zich dan weer uit in druk gedrag... En dat er een verschil is tussen macht en autoriteit. De eerste is "uitgesteld geweld" gaat over afdwingen met sancties. De tweede is vanuit een relatie waarbij je de ander erkent als hebbende een zeker macht over jou. Waarbij je in harmonie kunt leven en duidelijkheid hebt onderling. 

Effe terug naar de honden en negeren: ik krijg soms het gevoel dat het "negeren van ongewenst gedrag" sterk uit de context is getrokken. Want ik denk dat negeren van ongewenst gedrag en belonen van gewenst gedrag effectief kan zijn in een situatie waarbij de je bezig bent je hond de juiste keuze aan te leren - wat jij graag van hem of haar ziet. Voorbeeldje: puppy komt naar je toe en springt op. Ik wil dat afleren. Ik negeer de pup die springt maar beloon op het moment dat allevier de poten op de grond zijn. Mijn pup leerde zo heel snel dat op mij af komen en niet springen een feestje is. 

Maar soms vergeten honden in hun enthousiasme wat ze geleerd hebben. Dan kan het zeker zinvol zijn ze daar even aan te herinneren. Dus een "UH" of handklap of -wat ik zelf heel effectief vind, mijn eigen lichaamstaal gebruiken in een "bevriezing"- haalt de hond even uit zijn feeststemming en "oh ja, dit is niet wat wij hier in huis doen". 

Maar een hond negeren die bezig is met iets zelfbelonends, als blaffen, jagen, graven, knagen tja... zeg nou zelf, als iemand mij negeert als ik de pot met strooigoed leegeet vind ik dat ook niet echt een straf. Als iemand mij de rug toekeert en negeert terwijl ik diegene een zoen wil geven, vind ik dat echt niet leuk. 

Daarom denk ik dat het voorbeeld wat Bassie aangeeft over het niet werken van correcties bij honden onderling ook mank gaan: dat zijn honden die elkaar niet kennen. Ik loop graag middenop de straat hier in het dorp. Mijn buurvrouw heeft namelijk 2 tamme konijnen die nogal eens ontsnappen en dan kan ik wat ruimte houden. Een wildvreemde man is weleens tegen mij gaan roepen en schelden. Dan denk ik "het zal wel" en mijn gedrag verandert totaal niet. Als mijn man op mij zou mopperen dat ik gevaarlijk bezig ben in dat donkere en natte weer, dan verander ik mijn gedrag mogelijk wel.

Zowel een beloning, een correctie als negeren van gedrag zijn volgens mij niet los te zien van de relatie tussen hond en baas. Binnen die band, die relatie, kunnen honden best wat hebben en zal niet iedere correctie steevast tot een trauma leiden. 

Ook daar zijn in mijn ervaring trouwens grote verschillen tussen honden. Mijn ene hond liep tegen schrikdraad op, keek er vuil naar en pieste tegen de paal en liep weer door. Mijn andere hond liep tegen een draad op terwijl hij zijn bal wilde pakken en werd zo panisch angstig van die bal dat hij thuis de tuin niet eens in durfde als die bal in de tuin lag en daar hielpen geen worsten of brokjes tegen. Die bal heb ik maar weg gegooid.

Dus een schok zal op de ene hond meer effect hebben dan op de andere. Interessante vraag vind ik dan weer of je de weerbaarheid van honden op de een of andere manier zou kunnen vergroten. 

Ik zie dat ik nog wat vergeten ben: na "dan verander ik mijn gedrag mogelijk wel" hoort nog: 

ik denk dat honden die samen leven c.q. een relatie hebben, onderling corrigeren en dat dit ook heel effectief kan zijn. Onze oudste hond heeft de jongste toen die ging puberen 2x duidelijk gemaakt dat hij niet in zijn bak moest komen. Dat is ook nooit meer gebeurd en beide honden hebben hun hele leven nooit ruzie om eten meer gehad. Het vereist alleen wel een goede basis relatie tussen de honden en een hond die betrouwbaar en stabiel is en niet 'over the top' gaat.