Oude Jack Russel zussen op de afdeling hondengeriatrie

Wij hebben 2 hoogbejaarde Jack Russel zussen Speedy en Tessa van 16,5 jaar oud. Heel bijzonder dat ze samen zo oud hebben mogen worden, maar helaas zijn er ook nadelen.

Speedy is nagenoeg blind en hoort bijna niets meer, ze botst vaak tegen dingen aan echt zielig. Ook is ze heel onrustig de laatste tijd en kan ze haar draai niet vinden.

Tessa plast en poept overal, ze kan het niet meer ophouden. Ze kan aanhoudend blaffen als ze onrustig is.

Beide dames slapen veel, het liefst samen in 1 mand.

De enige manier om ze te aaien is heel behoedzaam zodat ze niet schrikken. Dat stelt ze gerust, een aai of een knuffel is natuurlijk altijd fijn. En ieder zonnestraaltje pakken ze nog mee.

Nu blijft er natuurlijk de vraag: hoe lang kun je ze zo laten lopen? We zien ze achteruit gaan, maar ze zullen niet snel laten merken als ze pijn hebben, ze zijn zo hard voor zichzelf. 

Heeft iemand ervaring met hoogbejaarde Jack Russels?

Vorig jaar november hebben we ons teefje jrt in laten slapen,ze was bijna 15.

Het laatste jaar ging ze hard achteruit maar ze was een taaie.

Ze liep nog dagelijks haar rondje terwijl ik eigenlijk korter wilde lopen met haar.

Per week ging het minder,ze had een allergie en had apart voer,ze ging minder eten en we gaven haar maar wat ze lusste.

Ik vind zelf,als een hond geen hond meer kan zijn mag je een beslissing nemen om haar te laten gaan.

Ze werd dunner,was nog wel alert op van alles en nog wat.

Op een ochtend kwam ik uit bed,de hele kamer lag vol met hoopjes en plas,ze wilde poepen en er kwam niks.

Ondertussen heel mager geworden.

Dat was het besluit om haar in te laten slapen.

Het was een harde,maar het ging gewoon niet meer.

Veel sterkte en geniet nog veel van die 2.

Lieve mensen, dat is de allermoeilijkste beslissing die je in dat hondenleven moet maken...

Vreselijk. Ze zijn al ruim 16. Gelukkig nog samen, daar zullen ze veel steun aan hebben.

Ook aan jullie, vergis je niet.

Maar wanneer is een honds bestaan niet meer " humaan"? Dat is zo moeilijk.

Praat erover met de dierenarts, met andere hondenliefhebbers. Leg uit, vraag advies.

Vanaf mijn computerscherm hier zou ik daar nooit een advies over durven geven, maar ik voel wel ontzettend met jullie mee. Heb deze keuze ook al 2 X moeten maken voor een bejaarde hond. 

Ik heb geleerd dat je naar die beslissing toe groeit en op een dag ineens voelt: zo kan het echt niet meer.  En dan hebben jullie er nog 2 ..... het enige wat ik zou durven zeggen is, als je besluit dat het genoeg was, laat ze dan allebei tegelijk gaan. Ze kunnen nu volgens mij geen dag meer zonder elkaar.

Ik wens jullie heel, echt heel veel sterkte in dit vreselijk moeilijke proces.....

(Helemaal waar Coby & Wanda)

Moeilijk he, maar wat hebben jullie goed voor je hondjes gezorgd en hoe fijn voor hen dat ze ook elkaar steeds hadden!

Ik wens jullie toe dat het verdere verloop van hun leventje en het afscheid vredig verlopen.  Misschien is dat afscheid nemen nu heel nabij, maar blijf er gelukkig om dat ze samen een hoge leeftijd mochten halen en maak jezelf geen verwijten om wat je ook beslist.  Want het is, hoe dan ook inderdaad een vreselijk moeilijk proces.

Ook van hieruit sterkte gewenst.

heel heftig ,het is nog niet zo ver , maar bij ons gaan ze alle drie hard oud worden , 17 ,14 en 13 jaar oud
ik kan het helemaal eens zijn met Coby & Wanda , hoe zwaar het voor jullie ook zal zijn , laat ze samen gaan , en hou altijd in gedachten dat je niet méér kon doen !
héél veel sterkte met deze , dubbel zo zware , beslissing !

Wat bijzonder, zo lang twee zusjes over de vloer die nu ook nog eens samen oud mogen worden.

soms is het goed herinneringen op te halen aan wie ze waren en hoe ze in het leven stonden. Onze eerste husky hebben wij laten gaan op zijn 14e. Stram, veel pijn aan zijn rug, incontinent voor de poep. Dat laatste vonden wij nog niet zo erg, maar hijzelf wel. Ik weet nog dat mijn man bijna liep te huilen yoen hij, de trotse hond, in zijn eigen poep lag te slapen en toen hij wakker werd helemaal ovrstuur was. Wij hebben hem uiteindelijk laten gaan toen de pijn niet meer onder controle was en hij heel erg begon te dwalen, geen rust meer vond en bij de kleinste wandeling 6x moest rusten onderweg. Het was zo overduidelijk dat zijn geest nog veel meer wilde dan zijn lichaam kon.

Wij hebben het inderdaad ook met onze dierenarts besproken, dat was een erg fijn en open gesprek. 

Vind het echt apart dat ze zo oud zijn. Ik weet ook hoe het is om je hond te moeten laten inslapen. Mijn Jacky was 4 jaar en 5 dagen. Heb me ook heel lang schuldig gevoeld.

Maar ik had geen andere keus wand ik kon hem laten bestralen maar de dokter zij dan doe je dat voor je zelf en niet voor de hond. Dan leeft hij wel iets langer maar dat zal hoogstens een jaar of ander half zijn. 

Ik zij toen ook kon die zelf maar praten. Als ik er nu aan terug denk voel ik nog steeds steken in mijn hart.

Daarom wens ik jullie heel veel sterkte als je die keus maakt. Positief blijven denken is belangrijk.

Je moet maar denken je doet het voor de honden en wat het beste voor ze is. 

De herinneringen zijn inderdaad het mooiste wat er is en het lief en leed wat je samen hebt gehad.

Bij mij leeft die nog steeds voort in mijn hart wand daar heb ik hem opgesloten toen ik hem liet gaan.

Moest wel lachen wat je hieronder schrijft wand avontuur beleven is echt iets voor een Jack Russel.

Zijn echt helle sterke honden betreft gevoel of in doen en laten. Zijn kleine hondjes met een heel groot hart.

Ik heb ervaring met zestien jaar oud hondje gehad. Tot de laatste minuut verzorgd als een baby. In mijn armen gestorven.

Ja het is lastig, en jij hebt er twee. 

maar hoe mooi dat  ze mekaar nog hebben.....het grootste probleem is denk ik het onzindelijk zijn, daar kan je toch een prematuur jumpertje voor aandoen met een inlegkruisje er in ?

Zolang ze geen pijn hebben, nog genieten van hun huisje en omgeving......volhouden zeg ik dan.

Oef....daar vraag je me wat.

Dat is een erg zware vraag die gewoon letterlijk via internet niet te be-antwoorden valt.

De verzorging, het eten, spullen opruimen maar ook de lol van de gezusters WOEF tellen zeker mee.

Luister naar je eigen gevoel.

Als het moment daar is.....weet je het zelf vaak wel.

Laat deze zusters ook nakijken door de DA met een senioren-chek.

Een goede dierenarts kijkt naar ook wat de baas kan hebben,

Als jij deze gezusters woef, ondanks de ouderdomsproblemen toch goed kan verzorgen en hun nog flink wat lol kan bezorgen.....zal die dat zeker in zijn beslissing meenemen.

Mischien dat zelfs pijnstilling ze nog een goede beleving van hun oude dag kan geven.

Ik heb geen ervaring met jacks, maar wel met een grote oude hond (Banjer) die 14 is geworden.

Ondanks de pijn...de poep niet meer in kunnen houden...had die toch nog een goed leven.

Alleen na een tijdje kon die echt niet meer.

Luister naar je gevoel..en bij twijfel vraag het aan de dierenarts.

Dierenartsen weten maar al te goed hoe dierbaar een huisdier voor iemand is.

Als de dames WOEF nog een goede senioren-leven kunnen hebben bij jou, moet je dat zeker doen.

Als dat pijnmedicatie betekend.....dan gewoon proberen.

Mischien kunnen ze samen dan even lekker spelen op hun manier met elkaar.

Zo te merken zijn deze gezusters WOEF als lijm aan elkaar verbonden.

Ik snap je vraag...want als de een gaat...zal het niet lang duren voordat de ander gaat.

Deze dames gaat echt samen door dik en dun heen.

Bedankt voor alle fijne en lieve reacties!

In deze eindfase waarin we ons nu toch helaas bevinden, ben ik herinneringen aan het ophalen en ben ik dankbaar dat onze bijzondere dames er allebei nog zijn.

Ik heb ze in de buik bij hun mama gevoeld, was bij de geboorte (keizersnede) van Speedy, Tessa en hun 3 broertjes. Heb ze droog gewreven omdat hun mama onder zeil lag.

In het huis waar we nu wonen zijn we tegelijk met de zusjes gaan wonen, toen nog puppies. Als rillende puppies naar puppenles, want ze waren doodsbang voor hun juf haha!

Speedy, de stoere en grootste van de twee, ging altijd graag op avontuur en is geregeld door de heg ontsnapt. Vorig jaar is ze ons ontglipt en was ze een paar uur spoorloos. Als een ware avonturierster wilde ze nog één keer op pad ook al zag ze toen al heel slecht. We waren in alle staten....Wat waren we blij toen ze gevonden was en alles in orde was.

Tessa is een paar jaar geleden bijna overleden door een ontstoken teek, maar ging door het oog van de naald waardoor ze toch samen deze leeftijd mochten bereiken. Ook heeft ze 2x een Tia gehad en liep ze een paar maanden met een scheef kopje.

Ze hebben veel problemen met hun gebit en missen een heel aantal tanden, als er nu iets gebeurd kan er alleen antibiotica en pijnstilling aan te pas komen. Onder narcose kan niet meer. Zo had Speedy laatst een ontstoken wortel (au!), maar de medicatie sloeg gelukkig aan. Bij Tessa zat een tand halflos, maar die viel er een paar weken later vanzelf uit. Pijnstilling ligt hier altijd gereed.

Beiden zijn een keer, zomaar in het voorbijgaan, gebeten door een grote hond. Bij Speedy een hap uit haar oor en bij Tessa een hap uit haar zij. Maar ze bleven hun lieve zelf en bleven onbevangen en sociaal naar andere honden toe.

Omdat ze niet meer zindelijk zijn is het de hele dag dweilen (het is hier net een afdeling geriatrie) en 1x per week draait de wasmachine de hele dag om alle handdoeken en kussens (er zijn er 10 in de omloop) te wassen. Helaas plassen ze ook in hun slaap en gelijk als ze wakker worden. Maar ik word nooit boos op ze, ze kunnen er ook niets aan doen. Ik denk dat dementie ook een grote rol speelt. Maar soms is het wel balen als die schone handdoek die je nét hebt neergelegd alweer is ondergeplast of als de vloer een waterballet is.

Ik weet, er hoeft nu maar iets te gebeuren en het gaat bergafwaarts. De oude besjes zijn nu nog stabiel gelukkig en iedere dag is er eentje. Als de een gaat gaat de ander ook, ik zal ze samen laten gaan, samen over de regenboogbrug.

Het zal hier een krater van megaformaat slaan, maar zij zullen altijd samen blijven!

SpeedyTessa, wat mooi beschreven, echt ontroerend om te lezen.

Wat bijzonder om ze beiden zo van het begin af aan te mogen meemaken.

Maar dan is het ook dubbel zwaar nu, zo aan het eind, als je een beslissing moet maken.

Ik weet zeker dat je weet wanneer het echt niet meer gaat.

Je komt zo over als een liefdevol, betrokken baasje, dan laat je zo ook los als het zo ver is.

Wat hebben jouw hondjes dan een prachtig leven gehad, daar kun je altijd op terug kijken.

Ik sluit me helemaal aan bij Silvia. Zo mooi beschreven allemaal... ik herken dit ook merk ik

Toen een paar jaar geleden mijn oude golden achteruit ging( hij was bijna 15) wist ik ook wat er onvermijdelijk aan zat te komen. En beleefde zijn - en mijn- leven weer helemaal.

Ik kende hem ook al vanaf dat zijn moeder zwanger van hem was. Je maakt heel wat mee samen, je het een hele lange tijd elkaars leven gedeeld.

Op het laatst was eigenlijk zijn grootste probleem zijn ( urine) incontinentie. Dat vond ik niet zo maar hij wel echt verschrikkelijk. Daarom heb ik hem incontinente broekjes voor volwassenen aangedaan. Zijn gewoon te koop bij de apotheker. Gaatje erin voor de staart en meneer lag weer droog en werd veel rustiger.

Iedereen verklaarde me natuurlijk voor gek, maar daar zat ik echt niet mee. Zolang hij nog wilde lopen en wilde eten en drinken en verder geen aanwijsbare klachten had vond ik het nog gaan. Maar na n paar weken werd ook het eten minder en ging het toch bergafwaarts.

Maar ik kan er nu rustig op terugkijken: ik heb gedaan wat ik kon, duidelijk ongemak ( geen enkele hond wil in urine of poep liggen)weggenomen en samen nog een mooie tijd met dierbare herinneringen gehad....

Dat is ook wat ik jullie  proef Speedytessa: je weet best hoe het er voor staat maar geniet nog intens samen van de mooie momenten...beter kunnen die meisjes het toch niet treffen dan bij jullie te zijn.....( En misschien zijn die die inco- broekjes ook een idee voor jullie: maatje kleuter denk ik dan?)

En herinneringen ophalen is inderdaad een mooie manier van voorbereiden op.....

Sterkte!

Wat zien ze er nog schattig uit zo op hun oude dag.Geniet er nog maar extra van,ik ben er eentje verloren en dat verlies doet al zo'n pijn,hoe erg is het dan wel niet met 2.

Bedankt voor de lieve reacties!

De incontinentie vind ik geen probleem en de dames ook niet. Coby & Wanda: formaat kleuter voor een luier is veel te groot vrees ik. Speedy en Tessa zijn hele kleine Russeltjes. Speedy weegt maar 4,5 kg. en Tessa 3,5 kg. Ze zijn echt mini!

Ik denk dat een poppenluier beter in de buurt komt.

Ik bel morgen de dierenarts voor Speedy. Ze gaat het hardst achteruit. Tessa was altijd ons zorgenhondje en Speedy was altijd juist zo stoer. De dierenarts vergistte zich altijd en dacht steeds dat Speedy een reu was door haar stoere optreden. Ze blafte zelfs als een grote hond met een diepe zware blaf. Nu blaft ze zelden en als ze dat doet is dat een hele rare hoge blaf.

Speedy botst overal tegenaan, het is zo zielig. Ik wil graag overleggen met de da hoe nu verder. Tessa zit nu juist in een hele levendige fase, maar ik kan haar niet alleen bij ons achterlaten zonder Speedy.

Wat is dit moeilijk zeg.

Ik heb een zenuwachtig onrustig gevoel en ben intens verdrietig. Het is afschuwelijk om vooral Speedy zo te zien aftakelen, gewoon hond onwaardig.

Tis ook verschrikkelijk. Je hersens hebben al een bepaalde gedachte en je hartje wil daar nog niet aan.

Het voelt als je diertje opgeven,zo heb ik het gevoeld.

Heel naar.

Wil je heel veel sterkte wensen.

En ook ik vind je fotootje heel lief.

Wat een vreselijke periode is dit voor je. Die arme meisjes. Ze willen waarschijnlijk nog wel, maar het lijfje raakt op...

En dat x2. Het lijkt me inderdaad vreselijk om te zien: Stoere Speedy die zich geen raad meer weet. Maar Tessa die misschien nog wel wil....

Ik hoop dat je een hele goede da hebt waar je dit heel goed mee kunt bespreken.

Jullie moeten hier door heen; ik kan alleen maar heel veel sterkte wensen en hopen dat je dit met andere mensen in je omgeving kunt delen. En misschien vannacht naast de meisjes slapen.....

Heel veel sterkte en wijsheid gewenst....

Morgen horen wat de DA zegt.  M'n gedachten gaan naar jullie uit.

Dierenarts ziet ook dat het een aflopende zaak is, wel heeft ze Speedy een vitamine injectie gegeven om haar nog wat te helpen voor dit laatste stukje.

Het blijkt nu ook dat de dames voor het eerst in hun leven vlooien hebben, ook dat nog. Gelijk behandeld en nu steeds kammen, arme meisjes.

Ik heb ook met de da overlegd dat ik graag de zusjes tegelijk in wil laten slapen, dat begreep ze goed maar ze vond het wel rot. 2 honden tegelijk hakt er behoorlijk in, dat maakt een da ook niet dagelijks mee.

Alleen mijn partner wil er nog niet aan, hij wil Tessa laten leven. Zelf vind ik dat we Tessa met Speedy mee moeten laten gaan. Ik laat het even rusten, mijn partner kan moeilijker met zijn gevoelens omgaan dan ik, hij zal er ook niet bij zijn als het zover is. Dat stuk zal ik op me nemen.

Maar het einde is sowieso nabij, dat voel ik gewoon.

Wat is dit een moeilijk proces hè. Ik leef zo met jullie mee, ik weet hoe het voelt. Ratio versus gevoel. Je WEET wel wat onvermijdelijk is maar je gevoel wil er nog helemaal niet aan.

Gewoon de tijd nemen denk ik dan. Zoolang de meiskes nog wat redelijk kunnen scharrelen( hebben ze nog vlooien ook; die stomme beesten vallen altijd de meest kwetsbare hondjes aan...) heb je die tijd ook nog .

Praat er eindeloos over met elkaar, geniet van elk moment dat het even vredig of goed gaat.

De tijd zal jullie wijsheid geven...

En weet dat wij meeleven!

Bedankt Coby&Wanda, het is jammer dat mijn partner en ik er niet hetzelfde in staan. Wellicht gaat dat nog gebeuren, ik heb vandaag voor het eerst naar hem uitgesproken dat ik ze samen wil laten gaan.

Als ik zie hoe overstuur Tessa was toen Speedy vorig jaar een paar uur spoorloos verdwenen was.... hoe moet dat wel niet zijn als Speedy helemaal wegvalt?

Als Tessa een gezonde jongere hond zou zijn, zou ik nooit overwegen om ze tegelijkertijd in te laten slapen. Maar met Tes gaat het ook niet geweldig helaas.

Door het betreden van dit pad naar het laatste levensstuk voel ik nu al een glimp van de pijn die het zal doen als ze er helemaal niet meer zijn straks. Vreselijk, het breekt je hart.

Bij familie van me hadden ze ook 2 zusjes sinds pup samen.  De "sterkste" is ook eerst heengegaan.  Hoewel het een teefje was heette ze Bowie, omwille van haar kracht en moed.

Het zusje is 17 geworden.  Moest dan wel regelmatig een aantal uren alleen thuis zijn... terwijl ze anders met z'n 2en waren.  Heeft een tumor aan haar oor gehad waardoor de DA bijna dagelijks aan huis kwam voor verzorging... Ze heeft nog een rustig mooi leven gehad met nog meer aandacht... Zij was ook nog heel goed gezond toen haar zus stierf... Maar of het de moeite waard geweest zou zijn als ze zelf ook al redelijk wat gezondheidsproblemen gehad had... Ik vraag het me af...

16,5 jaar is heel wat... Misschien kan Speedy er nog wat maanden bijkrijgen door medicatie... Waarschijnlijk blijft Tessa ook geen 5 jaren meer alleen bij jullie...  Neem alles dag per dag en ik denk echt dat jullie op een bepaald moment allebei aanvoelen wat het beste is.  Ook naargelang jullie situatie en beroepsmatig leven.  Niets blijft voor altijd duren, ook dit niet.  Vertrouw op de toekomst en op jullie gevoelens.  Dat je elk een andere mening hebt, kan betekenen dat jullie de gulden middenweg vinden.  Ik wens het jullie en je hondjes in elk geval toe.

Onze Jack Russell is ruim 15 jaar geworden.

Hij was doof en had erge staar. Had natuurlijk extra begeleiding nodig

want hij werd daar onzeker door.

Hij kreeg kleine ouderdoms TIA-tjes.

Hij sliep altijd bij mij maar hij wilde dat niet meer en

ging zich afzonderen. Toen heeft hij 's nachts een grotere TIA gehad.

Hij kon toen alleen nog erg stram lopen maar was niet incontinent.

Hij wilde niet meer eten en toen heb ik dezelfde dag nog uit liefde voor hem de beslissing moeten nemen om hem in te laten slapen.

Terwijl ik dit schrijf kan ik alleen maar weer huilen want hij was mijn alles!

Wens jullie erg veel sterkte.

Wat een aandoenlijke zusjes heb je ,en mooi dat ze zo aan elkaar hangen
hier waren ook twee zusjes jack russell
die echt alles samen deden ,eten slapen loops worden uitgaan ,een paar weken geleden is er eentje gestorven en ik dacht ook ohh jee straks gaat het met de andere ook niet goed ,we hebben haar haar dode zusje laten zien ,toen ze de eerste spuit kreeg en onder narcose was ging ze haar aflikken maar toen ze gestorven was liep ze er bij vandaan ,Ze is een aantal dagen wat huilerig en pieperig geweest maar nu lijkt ze wel jong opnieuw ,we betrekken haar wel overal bij dus veel afleiding ,Mijn eerste jack russells (broer en zus ) zijn bijna 17 geworden en met een tussentijd van 3 maanden gestorven en ook die pikte dat eigenlijk goed op maar ik laat het ze wel zien van elkaar zodat ze niet gaan zoeken maar weten ,dat ze er niet meer zijn ,
Heel veel sterkte met je dametjes .

We hebben gelukkig nog een klein beetje tijd om ons voor te bereiden. Het liefst laat ik ze samen gaan, maar daar moeten we het wel over eens zijn anders kan dit niet doorgaan.

Dan zal blijken hoe en of Tessa verder kan in haar eentje, ik ben zelf huismoeder dus ze is overdag in ieder geval bijna nooit alleen. Het doet me goed te lezen Heleen dat het uiteindelijk ook goed kan gaan alleen achterblijven, vooral in het begin zal het moeilijk zijn.

In dat geval laat ik Tessa erbij als het zover is om Speedy te laten gaan en zal ik haar alle tijd geven die ze nodig heeft om afscheid te nemen. Voor haar zal het dan het zwaarste worden.

Ik denk dat we het even op zijn beloop moeten laten, mischien vinden we inderdaad de gulden middenweg Kylie: wie weet?

Voor nu hoop ik dat Speedy wat aan de injecties heeft en wat op kan krabbelen. De tijd die haar hier nog rest vullen we met veel liefde, herinneringen en een begin van de acceptatie dat het bijna haar tijd is.

Onze intens lieve hond Speedy laat een avontuurlijk, kluivenrijk en liefdevol leven achter zich.

Heel mooi beschreven ,
Geniet nog lekker van die tijd die de zusjes samen nog hebben .
En ik hoop dat Speedy wat opknapt van de injecties .

Ik voel zo met je mee, ik begrijp ook precies wat je voelt. Vorig jaar hebben we onze Jack Russel Dirk in laten slapen, hij is 17 jaar oud geworden. Hij kreeg een tumor in zijn bek, en ik kon hem echt nog niet laten gaan dus heb ik hem toch nog laten opereren (met goedkeuren van de da) omdat hij verder best gezond en fit was. Hij was zo dement als maar kan zijn, liep regelmatig tegen van alles op en plaste en poepte soms in huis maar ik voelde gewoon dat het nog niet zijn tijd was. Uiteindelijk was hij na de operatie weer heel erg vrolijk en blij maar 3 weken later was de tumor al weer aan het terug groeien. Na 2 weken was hij er echt klaar mee en op dat moment wist ik gewoon wat me te doen stond. We zijn naar de da gegaan en ik heb hem laten inslapen, het deed me zo ontzettend veel pijn maar het was de juiste beslissing.

Geloof me, ik weet zeker dat wanneer de tijd komt je het gewoon weet. Ik was echt bang dat ik het niet goed zou doen of dat ik hem te lang zou laten lijden maar de dag dat ik de beslissing nam wist ik het gewoon voor de volle 100%.
Ik wens je heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing!

Wat zijn ze lief samen, en wat lijken ze op elkaar! Super mooi om te zien hoe ze samen zo oud zijn geworden en zoveel hebben meegemaakt.. maar het nadeel is dat ze ook samen ouderdomskwaaltjes beginnen te krijgen. Ik herken het wel , mijn oudje liep ook overal tegen aan en plaste en poepte elke dag het hele huis onder...  ze had hele erge staar en was zo dement als wat. Pas toen ze hele erge aanvallen kreeg hebben we haar laten gaan... ik kon het gewoon niet, ik vond die beslissing maken zó moeilijk! Achteraf gezien had het wel eerder gemoeten, voel me er soms best schuldig om. Ik mis haar nog steeds elke dag, en droom regelmatig over haar... ze zal altijd een speciaal plekje in m'n hart hebben.  Geniet nog lekker even van de twee oudjes en zou het leuk vinden als je zo af en toe een update hier plaatst, heb een zwak voor oudjes.

Dank jullie wel voor alle lieve reacties!

Speedy is weer redelijk stabiel. Ze heeft wat baat bij de prikken van de da (die haar gemeen pijn deden, ze gilde het uit). En ook de behandeling van de vlooien lijkt aan te slaan. Ze is rustiger, bijna relaxed en hopelijk van die nare ongedierte af.

Het enige wat ze nog steeds zo graag wil is op avontuur. Speedy is altijd al een avonturierster geweest en ze wil op pad. Maar haar lijfje werkt niet meer mee, ze wordt constant teruggefloten door haar oude lijfje. Zo sneu voor haar.

Gelukkig is Speedy verder rustig en kan ik haar veel knuffelen en aaien. Tessa is veel onstuimiger, als ik met mijn gezicht in de buurt kom denkt ze dat ik een kluif ben en krijg ik een zachte hap in mijn neus, haha!

Och die lieverds toch! Die geven zich nog echt niet gewonnen hoor...

Wat goed dat de avonturierster nog lekker op pad wil...

Ja, die vitamine injectie was ws ook vit b12, die doen gemeen zeer...

Het is echt genieten per uur nu, alles wat goed gaat is meegenomen.

Die dames laten zich nog niet kennen

Geeft jullie de tijd om over de toekomst na te denken( niet te vaak hoor, ook gewoon genieten en herinneringen ophalen) en veel foto's te maken. Sommige echt, andere digitaal en weer andere mentaal...

Geef die meiskes heel voorzichtig een knuffel van mij; maar pas op voor je neus .....

Hoe mooi en droevig tegelijk..
Zo een vreselijke periode.
Ivm de avonturierster: zou ze niet mee kunnen in een kar ofzo? Vind ze misschien leuk!
Ja en dat samen laten gaan.. Eerst dacht ik ook: laat ze samen vertrekken. Maar als eentje echt nog goed is dan verandert het verhaal wel wat.
Zo moeilijk hè!
Geniet voorlopig maar van jullie meisjes!!!