Verdriet en gemis

Lieve mensen,

Ik open dit onderwerp omdat ik momenteel niemand heb om mee te praten aangezien het al laat is en ik voor het eerst echt alleen ben sinds het overlijden van mijn hondje precies een week geleden..

Ik ben precies een week actief op dit forum en heb gemerkt dat het heel veel steun biedt, al die herkenbare verhalen en lieve reacties, maar tegelijkertijd blijft de pijn en het gemis zo hevig..

Ik weet me even geen raad

Ik ben er. Weet ook niet direct iets leuks te zeggen om,je op te beuren. 

Je moet niet liggen dubben Kelly , dat maakt het slechts erger. En vooral s avonds ....

pak een goed boek vast.....  Lees je niet ? 

Stil in huis en je mist je hond, heel logisch. Verdriet is ook niet zomaar weg na een week, ik snap je hoor. Sterkte in de nacht, als alles ook nog donkerder lijkt.

ik ben net wakker geworden van mijn man die vreselijke kiespijn heeft. Ga m'n bed maar weer uit en hem een beetje gezelschap houden. Alles pijn is erger in het donker ... 

Mij hielp het om foto's te kijken of herinneringen op te schrijven, dan was mijn hond (ik ben er in de loop der jaren 2x een verloren) toch nog ee beetje bij me. 

Lieve Kelly,

Het is nog zo vers. Je hoeft je ook geen raad te weten...Over je heen laten komen.

Er is verder weinig wat je er tegen kan doen, het is een rouw proces waar je door heen moet.

Je kan jezelf afleiden, maar uit ervaring weet ik dat dat weinig helpt, vooral nu het nog zo kort is geleden..

Schrijf/type van je af, lucht ook op!

Bedankt voor jullie lieve reacties,

Daarom ben ik zo graag op dit forum Berlinda, omdat ik hier van me af kan schrijven en zo het gevoel heb dat ik hem nog bij me houd..

En inderdaad die afleiding werkt niet echt.. kom net uit de bios maar zat onderweg in de auto alweer te huilen.

Hij was gewoon alles voor me het doet gewoon zo'n pijn. Had niet verwacht dat ik deze pijn zo snel al had moeten voelen, hij was pas 2 jaar oud..

Het leven is zo oneerlijk ik kan er met mijn verstand niet bij

Normaal moet iedereen de hele dag met me mee foto's kijken dan durf ik zelfs muziek te luisteren, liedjes die me aan hem doen denken..

Maar zodra ik alleen ben en vooral 's ochtends of savonds dan slaat de angst en het verdriet dubbel toe. En teveel afleiding dan voel ik me schuldig, ik ben bang dat als ik niet aan hem blijf denken dat hij dan echt weg is..

Het is gewoon zo moeilijk..

Sterkte met je man en zijn kiespijn, wees maar extra lief voor hem

Het is gewoon een rottijd die je doormoet Kelly. We zijn niet echt nu daar bij je , we zitten ver achter ons klavier. Maar weet Kelly dat we je begrijpen en willen steunen..

jij echter meisje moet het zelf waarmaken , uit die put kruipen. Wij kunnen alleen maar meevoelen en proberen te troosten. 

knuffel vanuit Antwerpen

Welke film heb je gezien ? 

 Het leven is ook oneerlijk..

Hoe heette je hond? Vertel eens hoe hij was als je dat lukt, wellicht zorgt het voor een glimlachje op je gezicht, al is het maar even.

" Ik ben er. Weet ook niet direct iets leuks te zeggen om,je op te beuren. 
 
Je moet niet liggen dubben Kelly , dat maakt het slechts erger. En vooral s avonds ....
pak een goed boek vast.....  Lees je niet ? 
  "

Anny en Lance

Ik ben nog steeds niet thuis, slaap nog bij mijn moeder maar die zijn momenteel een dagje naar zee dus ben ik nog alleen..

Als ik dalijk thuis moet gaan slapen wordt het nog moeilijker..

Ik zal eens kijken of ik hier een boek kan vinden misschien dat het enigszins helpt.

Ben blij dat jullie nog wakker zijn zo ben ik toch nog niet helemaal alleen

Hoi ik weet wat je doormaakt.Bij mij is het al 11 en halve week geleden dat mijn allesje overleed.Hij was wel al 16 jaar.Maar het is allemaal gebeurd in  ruim 6 uur tijd.Half 8 s'avonds bij de dierenarts en om 2.10 dezelfde nacht gestorven.Bobby had vocht achter zijn longen en dus eenn slecht hartje.We hebben eigenlijk veel te laat gemerkt dat bobby ziek was.Tot een dag of vier van te voren dat hij plots niet meer wilde eten en snel moe was.Maar in die tijd was het bloedheet en hij was natuurlijk oud.Maar heb je verdriet,laat je tranen  gaan,het is jou verdriet,jij mist Huxxi.Jij hield en houdt van Huxxi.Je zal hem nooit vergeten en aan de mooie momenten gaan denken.Heel veel sterkte.

" Welke film heb je gezien ?  "

Anny en Lance

the Judge, Hele mooie maar toch ook hele zielige film..

Vandaar natuurlijk die zee van emoties weer op het einde van de film..

Beter was ik naar een comedie gegaan ik weet het

Je moet je echt niet schuldig voelen als je niet constant aan hem denkt hoor. Ik denk juist dat afleiding wél helpt. 

En dan komen er dagen dat je steeds langer en langer aan andere dingen denkt dan aan je Huxci, dat is verwerken en een plaatsje geven.

hoor me nu wijsheden schrijven....de dag dat er met mijn hondje iets ergs gebeurd kunnen ze me ook bijeenvegen. 

Jij ook heel veel sterkte Rianne,

En een ding heb ik wel gemerkt door al de verhalen op dit forum en dat is dat hoe jong of oud ze ook gaan het blijft gewoon ontzettend veel verdriet en pijn doen voor ons achterblijvers..

Iedereen zegt ook Huxxi voelt geen pijn meer huxxi heeft er weinig van gemerkt. Hij heeft 2 zo'n mooie jaren gehad voor hem waren deze jaren waarschijnlijk een eeuwigheid. Maar voor mij is het zo erg ik mis mijn beste vriendje..

En wat ik me zo afvraag is of hij het allemaal wel snapt. Dalijk is hij nog in mijn buurt maar snapt hij niet waarom ik hem niet meer zie of aai?

Ik wil niet dat hij zich eenzaam voelt, die gedachte doet zo'n pijn. Ik wilde nooit dat hij zich eenzaam voelde heb er alles aangedaan in die twee jaar dat hij altijd bij mij, mijn moeder of vader was zodat hij altijd liefde en aandacht kreeg en nooit alleen was

Jij ook heel veel sterkte met Bobby,

Onze Shelty (van mijn ouders) is vorig jaar met sinterklaas avond overleden, vocht achter zijn longen en last van zijn hartje, heeft hier jaren medicijnen voor gehad en is uiteindelijk op 12 jarige leeftijd overleden (zonder spuitje)..

Voor hem was het ook beter maar het gemis werd er voor mijn ouders niet minder op. 

" Je moet je echt niet schuldig voelen als je niet constant aan hem denkt hoor. Ik denk juist dat afleiding wél helpt. 
En dan komen er dagen dat je steeds langer en langer aan andere dingen denkt dan aan je Huxci, dat is verwerken en een plaatsje geven.
 
hoor me nu wijsheden schrijven....de dag dat er met mijn hondje iets ergs gebeurd kunnen ze me ook bijeenvegen. 
  "

Anny en Lance

Ja ik vind stiekem dat ik het nog goed doe.. ikzelf en iedereen in mijn omgeving was bang dat ik ging instorten en bang voor een depressie als gevolg.

Ik ben voor andere altijd zo wijs en sterk net als jij nu voor mij Anny, maar inderdaad wanneer het jezelf overkomt is het een ander verhaal.

Ik heb echt de dag dat huxxi overleed beloofd dat dit mij niet gaat overkomen, dat ik hier sterker uit ga komen en zijn dood niet voor niks heeft moeten zijn.. Misschien dat ik daarom sterker ben dan ik dacht, en nog niet op instorten sta. Alhoewel het verdriet blijft aan me hangen en denk aan hem elke minuut van de dag

Ik ga slapen nu. Slaapwel Kelly en morgen is er weer een nieuwe dag.

Kelly

Ik leef met je mee. 

Zo pas....dan zijn de dagen nog wazig en verloopt alles precies als achter een gordijn.....de wereld draait door maar jij neemt even geen deel.

Nu in een 'vreemd' huis.....dan sta je nog meer stil bij je verdriet. 

Ik zou nog wat zappen op tv.

En zoals Anny al zei; het is niet erg als je er eens even niet aandenkt  Dat geeft net een rust tussen al het verdriet door. 

En weg.....zijn ze nooit.

Sterkte

Berlinda heb je even?? haha ik moet nu al lachen omdat ik weer over hem mag praten hoe die was..

Huxxi was een mopsje van 2 jaar die bij mij is gekomen toen hij 9 weken oud was.

Op instagram (weet niet of mensen dit kennen maar is een soort app/site waar je met je eigen account foto's op kunt plaatsen) volgde ik een account dat Huxxi heette met alleen maar foto's van een prachtig beige mopshondje. Ik werd helemaal geobsedeerd en deed niets anders dan foto's van dit mooie beestje te bekijken. Na lang nagedacht te hebben kwam er een nacht dat ik letterlijk geen oog meer dicht kon doen, ik moest en zou ook een Huxxi hebben! Mijn vriend gebeld en die had toch wel door dat ik niet meer op andere gedachten te brengen was en hebben diezelfde dag nog op marktplaats naar een pupje gezocht die direct mee mocht. Echt waar ik weet dat dit niet de manier is!! En je hem bij een erkende fokker moet halen, alleen toen nog onwetend en zo verliefd op de mopshond, ben ik diezelfde dag nog gaan kijken.

Geloof me, ik hoor mezelf dit nu zeggen en weet hoe het overkomt op jullie (niet goed).

Maar vanaf dat ik Huxxi zag dat kleine mormeltje zo blij en enthousiast kon ik niet anders dan hem mee nemen naar huis. En vanaf toen begon het. Op slag verliefd. Onafscheidelijk. Overal ging hij mee naar toe, onze hux was gewoon beroemd iedereen kende hem haha.

Het was liefde op het eerste gezicht.

Hoe druk en vervelend hij ook was dat kleine draakje, ik sloot hem vanaf de allereerste dag in mijn hart. 

Waar ik was was hij, en hij sliep altijd in zijn mandje naast mijn bed. Als ik moest werken of naar school bracht ik hem naar mijn moeder en dit ben ik altijd blijven doen. Ook hier werd hij in de harten gesloten en zo verwend!! die kleine deugniet wist alles voor elkaar te krijgen met zijn grote bol oogjes.

Wat hebben we veel gewandeld door de sneeuw, door de bossen, overal. Stiekem mee naar restaurants, mee in de winkelwagen door de albert heijn overal nam ik hem mee naar toe haha.

Toen hij puppy-af was en ietsje rustiger werd ging ik alleen nog meer van hem houden. Ik vond alles geweldig, zijn snoetje, zijn zachte haren zijn geurtje (ook al stonk hij soms haha) ik was gewoon verliefd en dit vertelde ik hem dan ook elke dag 

In het verleden vaak last gehad van somberheid, vooral in de ochtenden, maar als ik opstond, hoe vroeg het ook was, en ik zag hem in zijn bench zich al uitrekken, klaar voor de dag was ik helemaal happy.

overal waar ik stond volgde hij me letterlijk. Als hij in zijn mandje lag en helemaal uitgeput was bleef ie moeite doen om 1 oog open te houden en mij in de gaten te blijven houden.

Zoveel van hem genoten zoveel met hem gelachen. Als ik verdrietig was kwam hij meteen bij me liggen en viel al het verdriet in het niet.

Hij was echt geliefd bij alles en iedereen en ik vond hem gewoon echt een knapperd.

Mijn oma zei gister tegen me: je hebt je veel te veel gehecht aan dat beestje..

Maar hoe kon ik anders? zijn liefde was onvoorwaardelijk en ik kon niet anders dan dit terug te geven aan hem.

Zolang ik over hem blijf praten lijkt het of hij er nog steeds is..

Hoi mijn familie zei ook altijd van oh jee wat als Bobby overlijd.Daar komt ze niet  meer overheen.Maar dat lukt bij iedereen je moet natuurlijk ook verder.Hoeveel verdriet het ook doet.Ik mis Bobby nog elke dag en heb een kettinkje met wat as erin zodat ik het gevoel heb dat hij altijd bij me is.Maar ik realiseer me wel dat ik het geluk heb gehad dat ik 16 jaar,1 maand en 13 dagen zijn vrouwtje heb mogen zijn.Heb ook een heel mooiefoto van canvas hangen en heb een tafeltje staan met zijn urntje en een foto en brand elke een kaarsje.En weet dat bobby een mooi leven heeft gehad en dat er heel veel van hem gehouden is .Ik krijg hem nooit meer terug dat accepteer ik nu wel.Bobby is trouwens ook zelf gestorven .Hij lag op zijn favoriete plekje bij mij op bed,ik was tegen hem aan het praten en aan het aaien.Het ging heel snel een gilletje en kort daarna een paar stuiptrekkingen en bobby was overleden.Ik denk een hartaanval.Had nog wel 2 injecties gehad en een tabletje voor zijn hart maar het heeft niet meer geholpen.Maar het had veel erger kunnen zijn besef ik,ik had hem ook dood aan kunnen treffen die middag voordat ik naar de Da ging.Sorry voor mijn lange verhaal,vind het ook zelf altijd nog fijn om mijn verhaal kwijt te kunnen.

Ik heb alle tijd!

Je typt heeeeel mooi over hem, je hebt al je liefde gegeven en zelfs nog wel meer en daar zal hij je altijd dankbaar voor zijn!

Voor alle leuke momenten waarbij hij een glimlach voor je zorgde, moet je vasthouden.

Mopsjes zijn onwijs leuk! Als ik ze zie word ik helemaal teder van binnen door die ontzettende knappe smoeltjes.

Mp is niet altijd het beste ''verkooppunt'' inderdaad maar wat geeft het nou.

Jij werd zijn baasje, het had zo moeten zijn.

Jullie waren 4 handen op 1 buik, heel bijzonder en mooi.

Hou vooral vast aan de leuke momenten Kelly. Heeeel moeilijk, vooral in het begin en je telkens wel kunt huilen, maar ook dat niet tegen houden.

Het is nu 2 jaar geleden dat ik mijn franse bullie moest laten inslapen, en ik dacht net zoals jij.

Ik was letterlijk en figuurlijk gebroken. 

En nu? Ik haal grapjes naar boven over hem, dingen die echt wat voor hem zouden zijn.

Tuurlijk heb ik nog eens dagen dat ik hem extreeem mis en met een enorm schuldgevoel zit.

Het word beter, echt. Dat is een belofte!

Zeg asjeblieft nooit geen sorry! Ik vind het super fijn om je verhaal te horen en ik weet als geen ander hoe fijn het is dit te kunnen doen. Hij was jou trots en geluk net als Huxxi de mijne..

En je moet inderdaad dankbaar zijn voor die 16 jaren, wat had ik graag wat langer van huxxi kunnen genieten. Elke dag was me dierbaar.

Maar je verdriet is echt, hoe lang of kort een hondje ook bij je is geweest.

Wat ik wel wil zeggen,de pijn word straks wat minder,maar het gemis zal denk ik nog heel lang en misschien wel altijd blijven.Blijf vooral aan al de mooie dingen denken hoe lief en leuk dat hij was.En je mag tegen mij nog heel lang over hem praten ik weet dat dat je goed doet.Ik begrijp heel goed hoe jij je nu voelt.

Ja, Huxxi was waarschijnlijk ook niet echt een gezond hondje.. Hij had vanaf pup af aan al af en toe een toevalletje, dan ging hij op zijn zij liggen maakte wat gekke geluidjes en lied zijn plas lopen.. Ik denk dat huxxi op latere leeftlijd toch epilepsie had ontwikkeld.. en dan had ik hem misschien pijn zien lijden of misschien was er iets gebeurd terwijl ik even naar de winkel was dit had ik mezelf ook nooit vergeven. 

Ik heb nu contact met een aantal erkende fokkers, wanneer ik voor een nieuwe pup ga dan nooit meer via marktplaats!

Maar een bully wat leuk! Ze lijken zoveel op mopshondjes..

Ik weet ook wel dat de tijd komt dat ik net als jij het een plekje heb kunnen geven en aan hem terug denk met een lach, dat doe ik nu al alleen het verdriet is nog te vers dat heeft gewoon tijd nodig..

Hoelang heb je gewacht met een nieuwe pup na het overlijden van je bully?

Sorry dat ik af en toe echt domme spelfouten maak, het zijn echt de emoties en het snelle typen!

Dat het gemis blijft dat geloof ik ook.. Ze hebben gewoon een heel speciaal plekje in ons hart dat zal altijd zo blijven en dat verdienen ze ook.

En hier insgelijks.. Sommige mensen begrijpen het niet en denken je moet erover op houden want je moet verder maar tegen mij kun je altijd over hem blijven praten!

Zo houden we ze in gedachten toch nog levend

 Ja, dat gemis is eerst echt erg. Ik kan je daar verder ook niet in helpen. Heb je al een foto af laten drukken? Of vind je dat juist nog niet fijn? Bij mij staat er een foto van Loki op de piano, is ie er toch een beetje bij.

Heb je al over een plekje nagedacht waar je de as uit wilt strooien?

Ik heb nog niet thuis geslapen Helge, maar ik heb thuis overal al foto's van hem staan dat had ik zoiezo al! zo gek was ik op hem..

En over de as uitstrooien weet ik wel waar, maar ik ben er nog niet klaar voor.. Moet er nog echt niet aan denken.. Is dat iets slechts?

Ik ga slapen nu,ben op het moment bij mijn dochter in toulouse.Ook dat valt niet altijd mee je dochter niet in de buurt.Maar ook hier denk ik superveel aan bobby en heb ook een foto van hem mee en staat. Nu op hetnachtkastje naast me.Mijn dochter vind dat belachelijk maar daar zit ik niet mee,eens zal de tijd wel komen dat ik dat niet meer doe.En sterker nog de urn van bobby heb ik bij mijn zoon gezet voor een week,ik dacht inderdaad overdreven van stel dat ze inbreken en zijn urn meenemen of kopt gooien en dan zijn as weggooien wat dan.Dan heb ik niks meer van hem.Ook wilde ik hem niet alleen laten dat dat deed ik anders ook niet.Oke ik weet dat dit ver gaat,maar het was mijn gevoel en ik weet dat dat later ook wel zal veranderen.Ik ben normaal iemand die altijd denkt wat zal een ander hier van vonden of kan ik dat wel doen ,maar wat betreft Bibby maakt het me niet uit wat andere zeggen of denken.Ik weet dat dat gevoel heus wel minder word.Mijn zoon vond het trouwens niet stom maar zei zo van och mama nu komt bobby toch nog bij mij logeren al is hij dat niet meer in levende lijve hier.Was echt lief van mijn zoon.Nou misschien schrijf ik morgen nog wel weer.Welterusten.Groetjes Rianne.