mooie herinneringen aan jouw overleden dierbare beestje

Ik heb bijna 3 weken geleden mijn kleine cockermeisje moeten laten gaan, en daar heb ik het echt heel zwaar mee. Ik ben hier op deze site gekomen omdat ik niet wist hoe met dit enorme verdriet om te gaan. 

Ik vind hier heel veel steun en zie zulke scheidende verhalen voorbij komen. Maar wat mij op de been houdt zijn de mooie momenten die ik heb aan mijn meisje. En daar moet ik het ook mee doen. Zoals jullie allen die dit mee hebben moeten maken. 

Ik heb er zoveel, en ik hoop ook dat we deze momenten met elkaar kunnen delen.

Een beetje vrolijkheid in dit grote verlies. Ik weet het is niet makkelijk.....

Graag zou ik horen waarom je een beestje hebt genomen,  of zijn ze aan komen lopen in jouw leven. Waarom de naam? Heetten ze al zo of heb je deze naam gekozen? En waarom voor een bepaald ras gekozen? Kwamen ze op je pad of heb je er doelgericht voor gekozen? Zou zo graag al die mooie verhalen horen om dit verlies te kunnen verwerken.  Zodat we samen alle mooie herinneringen kunnen ophalen aan ons zo speciale hondje. 

Kijk er nu al naar uit deze te delen.....

Ok, ik eerst.....

Raffi, de naam is gekozen omdat ik een rood cockertje wilde, en omdat men had gezegd dat een mannetje iets langer uit kon houden met plassen( wist ik veel). Zouden we op zoek gaan naar een mannetje. Dus mocht mijn zoon een naam uitkiezen.  Hij als voetbal gek van 14 jaar. Koos hij  voor de naam Rafael. ... als in Rafael van de Vaart.. prima!  Maar er was een nestje met 2 rode cockertjes,  en dat waren meisjes. Improviseren dan maar en daar was de naam Raffi geboren..... 

En toen mochten we kiezen bij 5 weken, de fokker zei neem je tijd want welke jullie niet nemen hou ik. Dus we konden geen keuze maken, ik wel want ik zag gelijk die oogjes.... die betoverende oogjes. Maar mijn zoon, verwend als altijd wilde die ander. Met 8 weken mochten we haar gaan halen, en opnieuw was die strijd er, hij wilde die ene en ik wilde die met die mooie oogjes. Voor het eerst heb ik mijn zin gedaan, ik dacht ik ga er voor zorgen en ik maak deze keus. Voor het eerst gaf ik hem niet zijn zin en dacht voor het eerst aan mezelf....

Raffi was ons hondje geworden, en wat was hij blij met haar. Ik had niet beter kunnen kiezen

 Hij is me er nu nog dankbaar voor, want oooh oooh wat was jij gek op haar. En zij op hem, hij was haar alles. Ik zorgde voor haar, maar als hij binnen kwam. Ooh jee berg je dan maar, ze leek altijd wel verliefd op hem. Helemaal in haar sas, een onvoorwaardelijje liefde. En Ooh wat was hij gek op haar.  Zo bijzonder om mee te maken. Daar kon ik niet tegenop, maar dat was goed zo. Ik zorgde voor haar en liet haar uit en hij was haar grote liefde, en andersom.

Dit zijn de momenten waar ik zoveel kracht uit haal in deze moeilijke tijd. 

Ik ga echt kapot van verdriet om haar te moeten missen, maar 11 jaar plezier en zoveel mooie momenten.  Daar moet ik me nu aan vast houden.

Om dit te kunnen verwerken en het ooit een plekje te kunnen geven.

Dus aub, deel je vrolijke momenten en mooie verhalen met mij.

Ik kijk er naar uit.....

Dit is lieve Baloe, helaas niet bevoorrecht geweest om hem als pupje te ontmoeten.

twee jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen die het trotste baasje van baloe was. Kwam niet aan baloe, dan kon je het schudden! Ik ben nooit een hondenmens geweest omdat ik nooit met ze ben opgevoed, maar dankzij baloe ben ik gigantisch van honden gaan houden.

hoe vaak ik wel niet weer een kwijlklodder op m'n hoofd voelde belanden omdat ie zich weer had uitgeschud!

iedere week naar het strand waar hij ontzettend van genoot. Behalve de golven, daar liep hij vol elegantie omheen. Want natte poten, dat was niks voor hem.

zo lomp en onvriendelijk hij naar andere honden kon zijn, zo lief was hij voor ieder mens.

Vorig jaar juli zijn wij na een korte maar hevige strijd baloe verloren aan kanker. Hij is maar 6,5 geworden en missen doen we hem nog elke dag. Maar herinneringen zijn voor altijd!

Ik heb het gelukkig nog niet meegemaakt.

Het moet vreselijk zijn om je maatje te verliezen.

Hoop dat het nog  heel lang mag duren Janno. Dat je dit mee moet maken. 

Maar lief je reactie. ....

Britt, hier hetzelfde

Mijn vriend was echt geen hondenliefhebber, hij vond een alleenstaande vrouw met een hond zo triest. Tot hij mij en Raffi leerde kennen. Hij was zo gek op haar. Om half zes lag ze altijd op de bank kijkend naar de keuken, waar ze hem zag. Dan kwam haar baasje thuis.  En niemand im huis was zo vrolijk als hij thuiskwam.  Dat was ook het moment dat hij zo blij was. Zo veel liefde als je thuis komt van je werk. Binnen  4 jaar is hij zo veel van haar gaan houden. Te leuk. En te bijzonder.  

Toen we afscheid van haar moesten nemen was hij kapot van verdriet. Ik had hem nog nooit zo gezien.

Dat bereikt een hondje.....

En niet zo maar een.

Een bijzonder hondje

Dankjewel voor je verhaal en je super mooie foto's

De mooiste herinnering die ik aan Yamalle had...

Da's een makkelijke om te beantwoorden;

Ze was er.

Wij hadden thuis een vubara, Pebbles genaamd. We kregen haar toen ze 1 was en ze was voor alles bang, maar langzaamaan is ze bij ons gewend.

Eigenlijk zou ze voor ons zijn, maar ze werd mijn moeders beste vriendin. Ik speelde als kind graag met haar en ze vond alles ok, ook al deed ik graag alsof ze mijn baby was, haha.

Pebbles werd ouder, en mijn moeder werd erg ziek, dus de dames sleten hun laatste tijd samen op 1 bed. Ik heb mijn moeder nog nooit eerder zien huilen om een dier als toen haar beste vriendinnetje ingeslapen moest worden.

Mooi  gezegd Hein.

Anneke, als ik alles zou opsommen, dan crasht de site.

Wel leuk idee van je om dit te doen. Het helpt het gevoel 'dragen'.

Lieve groet.

Wij hebben onze lieve Karas van pup af aan, bij de fokker zijn we die gaan kiezen met 7 weken. Hij had zulke mooie fonkeltjes in zijn oogjes en kwam tegen ons aan staan "kies mij kies mij!" Hoe konden wij hier tegen in gaan.

Mijn vriend heeft altijd een berner gewild en de enige regel die ik had was "ok maar een groot ras en enkel een reu" vandaar dat ik zeker geen bezwaar toonde.

In een week ons huis puppy proof te maken mochten wij Karas ophalen, een klein bolletje wol was het. De naam Karas komt van een japanse animatie serie wat mijn vriend keek, ik heb er wel aan moeten wennen maar ach wat maakte de naam nou uit!

Ik ga eerlijk moeten bekennen dat ik de eerste 2 a 3 jaar geen band met Karas kon opbouwen, Karas was ontzettend koppig en hij luisterde maar niet naar mij! Zeer frustrerend natuurlijk!
Tot Karas volwassen werd en de rollen omdraaide, misschien dat ik ook "volwassener" werd en toch meer de overhand begon te krijgen. Zo is Karas in een korte tijd mijn beste vriend geworden. Oh ik deed alles voor hem en hij voor mij, ik voelde me veilig bij hem en kroop vaak bij hem als hij lag te slapen. Hij kon dan zo snurken!
Echt dingen ondernemen deden we niet heel vaak, vooral ook omdat Karas er dood nerveus van werd en hij deed liever gewoon ze wandelingen in de buurt en een aantal keer naar de hondenweide.
Thuis was Karas het liefst, lekker op de bank of naast de bank als het warm was.

De avond voor Karas overleed lag hij op de grond naar me te kijken, alsof hij wist dat dit zijn laatste avond ging zijn en hij mij voor altijd wou herinneren... Ik vroeg nog wat er nou toch was...

Karas is op 5jarige leeftijd ziek geworden en ik heb in die 2 maanden tijd nog zo van Karas proberen te genieten, zelfs nog gedacht dat als hij nu toch nog beter zou worden we zeker een spoiled rotten hond zouden hebben!

Niks was minder waar, Karas verloor de strijd tegen kanker en ik ben ingestort. Dit type ik tijdens het weg slikken van mijn tranen, ik probeer ook de mooie herinneringen boven te houden maar 2,5 maand overheersen nog de tranen van gemis.

Het "mooie herinneringen" stukje is nu alsnog verloren gegaan, schijnbaar is het mijn tijd nog nog niet...

Ach Yenný 

Zoow lief

Mijn moeder is er ook kapot van. Ze was ook haar beste vriendin. 

En ze gaat nu ook kapot van verdriet, even  als mijn vader.  Ze waren haar vaste oppas. 

Ach Yenný 

Zoow lief

Mijn moeder is er ook kapot van. Ze was ook haar beste vriendin. 

En ze gaat nu ook kapot van verdriet, even  als mijn vader.  Ze waren haar vaste oppas. 

Ooh Saskia.

Wat een super mooi verhaal van Karas, en zo kort geleefd. Dank je voor je herinnering aan Karas,  ik begrijp je gevoel. Zit ook aan het instorten toe.  Daarom dit ''vrolijke Topic""

Zodat we onze geliefde kunnen herinneren.

Thanks 

Het is inderdaad zo bijzonder wat zoon beestje allemaal teweeg kan brengen. Het nadeel is altijd wanneer je er eentje hebt je ook ooit afscheid zal moeten nemen. En dan zijn herinneringen zo ontzettend veel steun en heel erg belangrijk.

mooi dat het zo gedeeld kan worden. En ook heel erg mooi om andermans verhaal te kunnen lezen.

 Daarom dit topic, en idd je weet als je eraan begint dat je ze niet voor altijd bij je hebt.

Ach ze geven zoveel liefde, en als het goed is krijgen ze er zoveel voor terug.

Maar het verliezen doet zo verrekte veel pijn.

Oké hier mijn verhaal.Het was 1998 we zouden eigenlijk op vakantie gaan naar turkye.Maar ik kreeg een hernia en moest geopereerd worden en de vakantie ging niet door.Om de teleurstelling weg te werken besloten we een puppie te kopen en het werd een westie.Ik lag in het ziekenhuis en mijn man en kinderen gingen kijken naar een puppie.Dus ik heb hem niet zelf uitgekozen.Maar de dag dat we hem op gingen halen zag ik hem zitten in zijn kooitje en ik was meteen verkocht,ik was meteen stapelgek op hem.We noemde hem Bobby.Achteraf ben ik zo blij geweest dat we niet op vakantie konden.Anders had ik hem misschien nooit gekend en de 16 mooie jaren niet gehad.We hielden allemaal zoveel van hem.Toen mijn dochter besloot om naar toulouse te verhuizen vanwege de liefde heeft hij mij zoveel steun gegeven.Ik heb altijd alles gedeeld met Bobby.Ik ben best veel alleen maar ik voelde me nooit alleen want ik had altijd mijn grote vriend.Zeker toen mijn zoon ook op zich zelf ging wonen in januarie was ik zo blij dat ik Bobby had.Ik besef best dat ik bevoorrecht ben om Bobby zo lang te mogen hebben maar ook door de zo hechte band die ik met hem had is het verdriet om hem te verliezen zo groot en blijft het zo zeer doen.Hij was en is nog steeds alles voor me en ik zal alles wat ik van hem heb koesteren.En hem altijd in mijn hart meedragen waar ik ook ga.

Wat een goed idee Anneke 

We hadden onze hond Sammy net vredig laten gaan, ze was 15 en helemaal op.. Dus helemaal bedroefd liepen we in de gang van de dierenkliniek toen we langs een soort kennel liepen waar een cocker teefje lag met pups, ik keek naar links en liep naar de kennel toe.. Meteen kwam er één speciale pup op mij afgerend. Ik wist het meteen, die gaat mee naar huis! Aan de ene kant voelde ik me schuldig dat ik meteen een nieuwe pup in huis had genomen. Maar aan de andere kant hoefde ik niet de hele tijd aan Sammy te denken. Onze pup kreeg de naam "Eevaa" haar eerste 3 jaar groef ze telkens onder het hek door en konden we haar bijna elke maand wel ergens ophalen omdat ze weer weg was gelopen. Maar naarmate ze ouder werd stopte dat gelukkig ik heb 11 jaar lang van mijn meisje kunnen genieten.. ik kwam s'ochtends uit bed en liep naar Eevaa toe, ik zag meteen dat het foute boel was en heb meteen de dierenarts gebeld, we konden over een uur terecht. Hij had geen scan apparatuur, maar meneer de "dierenarts" dacht dat het in de buurt van de baarmoeder zat, dus hij opereren.. Hij belde ons op de dat er toch niks bij de baarmoeder zat en dat Eevaa niet meer uit de narcose kwam.. Ik was gebroken en boos. Ze was nog zo levenslustig.. Ik wens je veel sterkte in deze moeilijke tijd Anneke! 

Ooh dankjewel rianne, 

Voor dit mooie verhaal van Bobby. Zo herkenbaar en weet je.... ondanks alle ellende tover je toch een glimlach op mijn gezicht. Daar doen we het voor. Hou ze in goede maar dan ook in liefdevolle gedachten. 

Onze kanjers, onze beestjes die zoveel voor ons hebben betekend. 

Dankjewel voor je verhaal. 

Dit wordt een lang verhaal, maar bij deze.. het verhaal van Punk en mij

Toen ik 15 jaar was ging ik van school. Ik had last van paniekaanvallen, woedeaanvallen, etc. Ik ging vrijwilligerswerk doen bij het dierenasiel. Dit heb ik drie jaar met veel plezier gedaan. In het laatste jaar, ik was nog net 17 geloof ik, wandelde Punk mijn leven binnen.

Ze was in Berkel-Enschot gevonden door een paar bouwvakkers. Ze hadden haar te eten gegeven en ze was blijven plakken. Omdat ze niet meer weg ging belden ze het asiel in Tilburg. Punk kwam met de dierenambulance binnen, maar was in goede gezondheid. Ze kreeg de naam Snapik en werd geschat op ongeveer een jaar oud. In eerste instantie had ik echt helemaal niets met haar.

Maar juist omdat ze een beetje "the underdog" was, bleef ze vaak over met uitlaten. Ze blafte veel, sprong tegen je op, beet in je handen. Maar naar mate ik haar beter leerde kennen, begon ik positieve punten te zien. Langzaam maar zeker groeide onze band, tot op het punt waarop ik wist dat we bij elkaar hoorden, en dat niets dat kon veranderen. Maar.. ze was een kruising Mechelse Herder, geschat op een jaar oud. En mijn ouders zaten niet bepaald te springen om d'r..

Na veel gepraat besloten mijn ouders dat Punk (of nou ja, Snapik) op proef mocht komen. Ik noemde haar Luca. Ze deed het super, eigenlijk. Ze was zindelijk, kon alleen blijven, liet alles heel. Ze mocht dus blijven. Maar kort nadat die beslissing viel, werden we op straat aangesproken door een meisje die claimde dat Punk (uhm, Luca) van een vriend van haar was, en dat ze al een half jaar vermist was. Arrogant als ik was, kende ik mijn rechten, en wist ik dat zelfs áls dit waar was, hij haar niet terug kon eisen, omdat het eigendomsrecht vervallen was.

Diezelfde dag nog kwam deze vriend naar het asiel. En Punk was zo gelukkig.. Ze vloog hem in z'n armen. Nadat ze uitgeknuffeld waren begon hij te vertellen dat ze weggelopen was terwijl hij op een feest in Eindhoven was. Punk was dus als vermist opgegeven in Eindhoven, maar niet in Tilburg. Ze bleek gechipt te zijn, iets wat het ambulance-personeel ontgaan was, én iets waardoor hij in zijn recht stond. De moed zakte me dus in m'n schoenen.

We hebben de hele dag gepraat, over Punk, die ZES jaar oud bleek te zijn, en dus Punk heette, en over zijn andere hond, haar dochter, Puchin. Over het feit dat Punk van Eindhoven naar Berkel-Enschot gelopen was, en daardoor nét binnen de gemeente Tilburg viel. Was ze daar net buiten gebleven, dan viel ze onder Eindhoven, en had ik haar nooit ontmoet. Ze was zo goed op weg naar huis.. Uiteindelijk besloot hij dat Punk bij mij mocht blijven. Mits hij haar mocht blijven zien en ze Punk zou blijven heten. Het eerste jaar gingen we regelmatig bij hem langs. Daarna verwaterde het contact.

Punk was mijn alles, mijn allerbeste vriendin. We fietsten samen naar het asiel, waren daar de hele dag, en fietsen daarna weer naar huis. Ik kreeg steeds meer zelfvertrouwen en voelde me veilig met Punk naast me. Punk werd mijn mentale rolstoel. Ik zag aan haar reactie wat ik om de hoek kon verwachten. Ik durfde alles aan, zolang ik Punk bij me had. Ze was mijn rots in de branding. Ze liep altijd los, ook langs de fiets in het verkeer, en week nooit van mijn zijde.

Vanaf het moment dat ze 10 werd ben ik me zorgen gaan maken. Een Mechelse Herder mix van 10 jaar oud, dat is oud! Alleen al de gedachte aan dat ze er ooit niet meer zou zijn maakte me intens verdrietig. Regelmatig spendeerde ik nachten huilend omdat ik niet kon stoppen met aan dat moment te denken. Om me erop voor te bereiden.

Vorig zomer, de zomer van 2013, was het enorm warm. Punk had een hartruis, waardoor ze slecht tegen de warmte kon. Mensen om me heen hadden aan het begin van het jaar gezegd dat ze het einde van 2013 niet meer zou halen. Ik verklaarde ze voor gek, en het lukte me om Punk probleemloos door de zomer te loodsen. We kunnen weer een jaar, dacht ik toen het weer af begon te koelen.

Maar helaas.. Op donderdag 26 september ben ik met een forumlid naar de duinen geweest. Mijn moeder was op vakantie, zij paste normaal regelmatig op Punk, maar nu dus niet. Dus namen we Punk mee. We deden een kortere route, en hebben genoten van onze wandeling. We hebben ons staan verbazen over Punk, die nog fanatiek met de jongere honden meerende.

De volgende dag, rond de middag, zag ik dat Punk wat raar liep. Onstabiel, alsof ze op eieren liep. Ik belde een ander forumlid en vroeg advies. Ik kreeg het advies om naar de dierenarts te gaan, omdat ze anders zo het weekend in moest. Wat haar mankeerde wist ik niet, ik kon geen concreet probleem opnoemen, maar het voelde niet goed en ik maakte me enorm veel zorgen.

Bij de dierenarts bleek dat ze erge buikpijn had. Er werd een bloedtest gedaan waar uit kwam dat ze veel ontstekingscellen in haar bloed had. Maar al haar organen functioneerden naar behoren. Ik kreeg een stripje antibiotica mee, en ik zou na het weekend terug komen.

Ik sliep die nacht naast Punk, op de grond, ik wilde haar niet in bed tillen omdat haar buik zo'n pijn deed. Ik hield de wacht bij haar en schrok meerdere keren per nacht wakker, doodsbang dat ze er niet meer zou zijn. De volgende ochtend had ze zichtbaar pijn. Ze lag in haar mand te rillen, ze wilde niet meer eten, en daardoor kreeg ik ook haar antibiotica niet naar binnen. Het was één grote strijd en ik was compleet in tranen. Als dit onze laatste dag samen was, wilde ik hem niet op deze manier spenderen. Ik ging dus weer terug naar de dierenarts, dit keer was er een andere arts. Ook deze arts concludeerde buikpijn. We maakten een echo van haar buik. Op deze echo was een bol te zien, een soort golfballetje, dicht bij haar nieren. De dierenarts kon niet duidelijk zien wat het was, maar hoopte op opgehoopte ontlasting. Nadat Punk een klysma gekregen had en een prikje om haar darmen op gang te krijgen, gingen we met laxerende pilletjes weer naar huis.

Maar ook deze pilletjes gingen er niet in. Zondag kwamen mensen afscheid nemen. Vrienden van me. Maar gedurende de dag leek Punk weer op te knappen. Ze was buiten weer wat vrolijker, nam weer wat snoepjes aan, en ik slaakte een zucht van verlichting. Die gekke Punk had me weer eens goed laten schrikken.. Die nacht tilde ik haar bij me in bed.

De volgende ochtend was ze weer ziek. Ze had weer pijn. Dus gingen we terug naar de dierenarts. In de wachtkamer ging ik op de grond zitten, en Punk kwam tegen me aan liggen. De wachtkamer stond hartstikke vol met mensen, die allemaal naar ons keken, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Toen we naar binnen geroepen werden stond Punk niet meer op. Dus tilde ik haar de behandelkamer in. Weer een andere dierenarts. Punk had vreselijk hoge koorts. De dierenarts vroeg me wat ik wilde doen. Eventueel konden ze haar opereren, open maken om te kijken wát het nou was wat in haar buik zat. Punk's moeder en twee broertjes zijn overleden aan tumoren. Punk stortte zich van ellende in mijn armen. Ze liep niet meer, ze at niet meer, en ik herinnerde me een belofte die ik haar lang geleden gedaan had. Dat ik haar zou laten gaan als ze me duidelijk zou maken dat het haar tijd was. Duidelijker dan dit kon ze niet geweest zijn. Dus sprak ik de moeilijkste zin in mijn leven uit. "Ik wil haar in laten slapen." Ik kreeg de zin maar half uit m'n strot en stortte in. Nadat ik wat gekalmeerd was vertelde ik dat ik Punk niet daar in wilde laten slapen. Ik had een plan. Ik wilde Punk thuis, samen met mijn zus, in laten slapen. Ik had ook al uitgezocht waar ik haar wilde laten cremeren, en hoe ik dit allemaal wilde. Maar Punk had pijn, en ondanks dat ik niet wilde dat ze haar laatste moment daar in die steriele kamer zou spenderen, wilde ik ook niet dat ze nog een seconde langer pijn zou hebben. Ze kreeg een zware verdoving en mocht mee naar huis. Daar legden we haar op de bank. Ze was totaal in haar eigen wereldje. Ze was al weg.

We hebben tegen haar gepraat, omstebeurt bij haar gezeten, haar geaaid. Cosmic lag de hele tijd naast haar. Het duurde een paar uur voor de dierenarts zou komen. Ondertussen begonnen we dingen te regelen. Ik belde het asiel om te vragen of ze die nacht daar in de vriezer mocht. Ik wilde dat ze op een bekende plek bleef. Dáár begon ons leven samen.. en daar zou het eindigen. Ook reserveerde ik het crematorium voor de dag erna, ik wilde dat ze direct, individueel gecremeerd zou worden, zodat ze meteen weer mee naar huis kon. De dierenarts kwam aan, een half uur te laat, en alles werd in werking gezet. Het duurde lang voordat Punk zich over gaf.. Punk was er áltijd voor mij geweest. Ik heb áltijd gezegd dat ik niet zonder haar kon. Ze kón dus niet gaan. Totdat ik haar vertelde dat Cosmic en ik ons wel zouden redden. Kort daarna sliep ze rustig in.

Samen met mijn zus en haar vriend hebben we haar naar het dierenasiel gebracht, waar de beheerder op ons stond te wachten. Punk ging de vriezer in, en de volgende ochtend zouden we haar op komen halen om naar het crematorium te gaan. Het crematorium zat op ongeveer een uur rijden. Daar aangekomen werd ze opgebaard op een mooi kussen. Ik wilde op deze manier geen afscheid meer van haar nemen, dat had ik al gedaan, en dit was Punk niet meer. Dit was een.. half bevroren koude hond, die wel wat op Punk leek.. Samen met mijn zus brachten we haar met een brancard naar de oven. We hebben ongeveer drie kwartier gewandeld met Cosmic over de begraafplaats, en toen kwam Punk weer uit de oven. Ik zocht een mooi as-sieraad uit, voor een urn kon ik niet slagen, dus namen we haar mee in een asbusje.

Ik was kapot. Ik kon niet zonder haar. En dus ging haar asbus overal mee naartoe. In een plastic zak, in mijn rugtas, maakte ik alle lange wandelingen met haar die we niet meer hadden kunnen maken. Ik zette de asbus naast mijn bed wanneer ik ging slapen, en terug op de schoorsteenmantel wanneer ik wakker werd. Dit heeft weken geduurd. Tot ik haar alleen thuis durfde te laten.

Cosmic en ik missen Punk nog iedere dag. Soms kan ik het nog steeds niet geloven dat ze er niet meer is. Soms voelt het alsof Punk en ik samen een leven geleefd hebben, en samen zijn overleden. Ik ben daarna herboren, een ander mens geworden, en Punk heeft een grote plek in mijn hart. Soms, wanneer het heel warm is, glimlach ik even. Ik ben dankbaar dat Punk dat niet meer mee hoeft te maken. Ik ben dankbaar dat Punk geen pijn meer heeft en geen ellende hoeft te doorstaan. Ik ben dankbaar dat ik acht mooie jaren van haar heb mogen genieten. Op sommige dagen kan alles me gestolen worden, en wil ik niets anders dan naar haar toe. Maar dan realiseer ik me hoe trots Punk op me geweest zou zijn, dat ik nu dingen alleen kan, zonder haar. En dat Cosmic en ik samen zo gegroeid zijn, dat we het echt wel redden.. Ik kan nu niet opgeven..


Genomen op de dag voordat Punk ziek werd.


Samen slapen..


De laatste keer samen van het zonnetje genieten..


Onze laatste nacht samen..


En nu weer voor altijd samen..



Het verhaal van mijn leven met Punk staat beschreven in het boek Old and Wise, samen met drie prachtige foto's van haar, gemaakt door Jantien van Dam. Een fantastisch mooie herinnering aan haar..

Sorry voor het ENORME verhaal..

Ach  wat erg voor Eevaa, en wat een mooie naam...

Ik heb Raffi laten steriliseren om het uit te sluiten maar uiteindelijk is ze ook gestorven aan kanker. 

Zo triest hè

 ik zit vaam tegen me hond te lullen...zit ie me raar aan te kijken. Als zoon beestje kon praten..en door had hoeveeeeel er van hem gehouden wordt... ;)

Daarom zijn we mede ook boos op de dierenarts, Eevaa was namelijk ook Géstireliseerd.. Maarja het is gebeurd en ik mis haar nog elke dag maar dan denk ik weer aan de leuke momenten en dan verschijnt er weer een lach op mijn gezicht. Ik hoop dat jullie het wel goed afscheid hebben kunnen nemen? 

Och wat een mooi verhaal over punk en wat een mooie foto's.  Ik ben er stil van echt heel stil en respect voor jou. Diep respect..

Wat een mooi verhaal inderdaad. Heb het met tranen gelezen.De band met je hond is zo speciaal, heel erg mooi om te lezen. Respect!

mijn mooiste herinnering. op ieder foto sta ik lachend. Luca(s) met gebruiksaanwijzing heeft me zoveel geleerd, ik heb zo van hem genoten. heerlijke collie, eerlijke hond.

Hij is maar 8 maanden bij ons gebleven, maar in die 8 maanden is hij weer hond geworden.

We hebben gelukkig een heel mooi afscheid kunnen plannen. Voor zover het mooi kan zijn. Ik heb het een dag vtv moeten regelen en dat was zo moeilijk. .... maar ik wist dat het moest gebeuren. Ze at niets meer en was zo moe. Maar ze was ook weer zo hyper. Hysterisch als de deur open ging.  Maar ook weer zo moe. De dokter zei tegen mij, beter een week te vroer dan 1 dag te laat. En daar heb ik me aan vast gehouden. Het is nooit de juiste tijd.  Nooit.  Maar we waren met zijn 4 en.  Zoon schoondochter en mijn vriend en hebben haar thuis laten gaan. Ik had een mooie mand voor haar gekocht. Ze lag altijd in een hele grote zitzak en wilde nooit in een mand.... maar nu moest ze wel. Toen ze in slaap viel hebben we haar in haar mandje gelegd, voor haar laatste prikje.

Afscheid had ik al zoveel van haar genomen. Ik heb daarvoor een heel gesprekje met haar gehad, en iets afgesproken. .... Daar heeft ze me nog een pootje op gegeven. Dus ik weet onze afspraak staat......

Na het 2e spuitje is alles me even vaag. Heb zo verschrikkelijk gehuild niet normaal. Toen zag ik mijn zoon huilen.....wat je dan als moeder meemaakt. 25 jaar em zo verschrikkelijk aan het huilen om zijn kleine Raffi. Echt te erg. .... 

Teveel verdriet.....

Met zijn 4 en hebben we we haar naar het crematorium gebracht , waar ze alleen gecreëerd zou worden. Afscheid daar was te erg en hartverscheurend. We moesten haar achterlaten pffff

Ze lag zo mooi in haar mandje met een wit kleedje over haar heen. 4 rose rozen als teken voor onze liefde......

Heel mooi en respect vol maar eigenlijk zo moeilijk te bevatten