Stress bij de hond(domineren of communiceren)

Ik denk niet dat elke hond stress heeft als hij bijt.

Wel spanning, en naar mijn beleving is daar een verschil tussen.

Als ik spanning ondervind op mijn werk door een moeilijk vraagstuk, gesprek, probleem in de controlling...... dan kom ik heel vaak tot mijn beste werk, ik heb focus, ben gemotiveerd, wordt uitgedaagd door het probleem, maar er is wel ruimte om het ook aan te pakken, iets te bedenken en te doen.
Stress...... is iets anders, bij stress heb je het gevoel dat je overvoerd wordt, te veel druk krijgt, en dan komt er een vorm van paniek die totaal contra productief werkt, je krijgt hoofdpijn, wordt kribbig..... valt uit, en er komt niets nuttigs meer.

Nu zijn honden geen mensen maar als mijn hond zijn tuig om krijgt komt er spanning, hij verandert van houding, uitdrukking, gaat enorm "voorwaarts" en staat te trappelen van ongeduld, maar dan levert hij wel het mooiste werk, want hij gaat energiek maar met focus en concentratie aan de slag.

Echter, we hebben ook wel eens ondervonden dat het "stressvol" was en dan blokkeert hij volledig, gaat andere dingen doen, wordt kribbig en vergeet na te denken en kan geen keuze's meer maken....

Ik denk niet dat dat bij goede manwerk honden anders is, mits het honden zijn die het juiste karakter bezitten en op de juiste manier "gebracht" worden. Dan is bijten een spel met uitdaging waar ze met plezier op in gaan.

Nu bijten bij honden, ik denk dat in normale situaties honden ook niet altijd in stress bijten, zal heel erg aan de hond liggen wanneer en hoe hij tot bijten over gaat, zijn mate van zelfbeheersing in combi met conflictvermijdendheid is daarbij van belang.

Dat er altijd iets aan vooraf gaat (bij een "normale" hond) wat al een bepaalde spanning heeft gebracht kan denk ik niet anders, een relaxte hond bijt niet, das totaal onlogisch, tenzij er een fysieke afwijking is, is bijten niet de 1e keuze normaal gesproken denk ik.

"  We hadden met de filosofie groep een keer over de vrije wil. Hebben wij een vrije wil (maken wij bewust keuze's) heel interessant en eindeloos discussie punt. "

Suzanne en Luca

en? ben je een libertarier of een keiharde determinist?

eea hangt af van onze gebruikte definitie van stress

mijn definitie van stress is waarschijnlijk jouw definitie van spanning, en dan staat we toch weer op dezelfde lijn 

Wij hadden vandaag een leuke met keuze's maken.

En we hebben er wel van genoten.

Gorby is een heel sterke hond, mentaal en fysiek.

Hij gaat zijn eigen weg, zal nooit opzij stappen voor iets, maar zal het ook niet opzoeken.

Vanochtend wilde hij zwemmen, hij liep los, en het mocht ook.

Maar.. we hadden familie zwaan over het hoofd gezien in het hoge gras.

Wij schrikken dan niet zo hard, want Gorby is in sommige opzichten een heel aparte hond.

Hij wandelt recht richting het water en daar waren ze, paps, mams en kinderen Zwaan.

Paps komt boos om hoog, zet zijn vleugels wijd, hals en hoofd hoog en blazen maar.

En Gorby komt tot stilstand, tikje verbaasd (iemand die hem de weg verspert dat is hij niet gewend), maar draait wel een kwartslag weg van de zwaan, keert hem dus half zijn zijde toe.

De zwaan blijft wel blazen maar toch....... dat was een rare hond.

En Gorby zag je echt zijn opties afwegen, duurde ook wel een seconde of 30.

Zou hij doorlopen..... tja, daar lag die familie, en meneer zwaan maakte wel een punt.

Zou hij kwaad worden op de zwaan (hoe groot ook, Gorby is veel sterker)

-maar waarom, zou dat het nou waard zijn, het dier deed hem uiteindelijk toch niks-

Zou hij terug gaan.... -nee, want hij wilde zwemmen en als Gorby iets wil....-

En dus maakte hij een kleine omtrekkende beweging, heel kalmpjes, en vervolgens dook hij opgewekt het water in, hij heeft niet een seconde omgekeken naar de zwaan (doet hij nooit, en niets of niemand komt hem ook te na) en opvallend genoeg was de zwaan ook gelijk kalm, wandelde terug naar zijn familie en ging weer liggen en samen bekeken ze Gorby die even heerlijk een frisse duik nam, en met een keurig boogje om de zwanen, volkomen relaxed naar ons terug kwam........

Tja.. dominerend, zelfverzekerd, stabiel... het zijn van die woorden die dan door je hoofd spelen. Ik weet heel zeker dat mijn hond enorm kan domineren, maar hij vecht er nooit bij, zijn mentale kracht is heel groot, hij is nauwelijks te provoceren (gelukkig heeft ook hij uiteindelijk wel een grens hoor, hij is ook maar hond) en zoals ik het bezie, houdt hij na die enorme mentale kracht en overwicht altijd zijn fysieke kracht "in reserve" en ik denk dat andere honden dat ook (h)erkennen. "ik wil helemaal geen gedoe met jou, maar als je het heel graag wilt...." op een heel enkel kort incident is hij dus ook nog nooit fysiek geweest naar andere honden, velen hebben het geprobeerd, maar allemaal gaan ze relatief ontspannen terug naar hun baas en kijkt Gorby niet eens meer om.

Is hij nu een "dominante" hond, nee...... niet zoals "de dominantie theorie" het beschrijft, hij is niet bezig anderen te vertellen wat ze moeten doen, wat hij wil, is doen wat hij zelf wil of hebben wil, niet ten koste van de ander. Voor ons is het heel moeilijk geweest daar doorheen te komen, hem zover te krijgen dat hij iets voor ons wil doen, en we zijn inmiddels zover. Ik zei pas tegen onze trainer "ik denk dat Gorby mij nu geloofd" en hij beaamde dat. Maar Gorby zal altijd van zichzelf uit blijven gaan.

Maar die zwaan........ daar had tie toch ff niet van terug.

Ik zie stress als iets waarbij je niet meer functioneert.
Spanning is vaak positief (bij mij dan) zet alles scherper en levert positieve dingen op.

haha, vast hetzelfde, zo gevaarlijk he, woorden .....

Ik denk dat wij er vrijwel hetzelfde over denken. Het enige wat ik erachteraan plak, is dat de hond (om wat voor reden dan ook, verpest door het baasje, aangeleerd gedrag of wat het ook mag zijn) zelf de controle wilde hebben. Hij had in ieder geval het gevoel dat te moeten doen. En dat hij op dat moment de controle wilde hebben, noem ik een dominante houding. En in dit geval was het een verkeerde dominante houding, een dominante houding van een onzekere hond die maar wat doet, omdat hij geen begeleiding/leiding krijgt van zijn baasje. Zijn baasje had op dat moment de dominantere rol op zich moeten nemen en had de hond moeten begeleiden. Maar het gemis hieraan, voelde hij zich genoodzaakt (en vanwege succes in het verleden) deze houding aan te nemen. 

Of is bijten ook het afreageren van stress? Het kwijt kunnen ervan? 

januk ging wel eens  takken slopen, van bosjes aftrekken als we bv sneeuschoenwandelden en ik mijn man niet bij kon houden. Hij raakte hier uitermate gefrustreerd van (piepen, 'springtrekken' om mij harder vooruit te krijgen en uiteindelijk werd het bos gesnoeid)

Shadow hapt in het begin van het steppen naar Spot. Die springt behendig opzij, maar als hij de kans krijgt bijt hij. Een keer kwam ik pal na de start een niet helemaal bevriende reu tegen (kuch...) en vlogen mij heren elkaar zowat in de haren. Mooi gevalletje "redirected agression" maar als we dit aan het einde van de stepronde hebben, kunnen ze er gewoon langsaf lopen. Even om aN te geven dat ze nogal hoog in hun drift staan als ze 'mogen'

Shad's vader doet dat happen naar de hond naast hem trouwens ook voor de slee. 

Het lastige is dat Shad het ook doet naar andere honden, vooral als hij aan de lijn is en de ander los, gaat het bij onbekende honden wel eens fout. Het lastige is dat Shad de andere hond niet waarschuwt, hij gromt niet, hij hapt gewoon. 1x en dan is het over, daarna is hij rustig en een stuk ontspannener.