Spijt van overnemen Shih Tzu puppy

Hallo allemaal, Ik zit met een klein probleempje ivm de aanschaf van een Shih Tzu en kan er nog niet zo goed over praten met familie en vrienden, vandaar mijn verhaaltje hier. Sinds ongeveer twee weken heb ik een Shih Tzu teefje (4,5 maanden oud) overgenomen van een gezin. Zij hadden de verzorging onderschat en zochten daarom iemand met meer tijd en geduld. Ik was daarvoor al heel lang op zoek naar een Franse Bulldog pup of herplaatser. Dit is altijd mijn droomhond geweest qua ras/karakter en ik heb altijd gedacht dat ik op een of andere manier toch met een Franse bull zou eindigen. Ik durfde het alleen niet direct aan, omdat ik weet dat ik allergisch ben voor bepaalde honden, zoals de Amerikaanse bulldog. Echt zeker wist ik het niet en was daarom van plan om een keer bij een fokker langs te gaan om te testen of ik allergisch reageer op de Franse bull. Hier wilde ik ook de tijd voor nemen, omdat mijn partner pas een hond zou willen als we in een ander huis zouden wonen.   In de tussentijd werd mijn drang om een hondje in huis te nemen toch steeds groter en ik ging daarom als hondenoppas aan de slag bij iemand met een boomer (shih tzu x maltezer). Tot mijn verbazing had ik bij deze hond geen enkele allergische reactie. Hierdoor werd mijn interesse in deze honden gewekt en ik ging op zoek naar een Shih Tzu (omdat ik die toch iets leuker vind dan de kruising). Hoewel dit in eerste instantie totaal niet mijn soort ras is, werd mijn nieuwsgierigheid toch groter en ik hoorde ook van anderen dat Shih Tzu's erg lief zijn. Na veel rondneuzen op internet zag ik plotseling het Shih Tzu teefje die ik inmiddels 2 weken in huis heb. Ik was direct verliefd op de foto's en omschrijving. Ik trok de stoute schoenen aan en besloot wat vragen te stellen aan de eigenaar. Van het een kwam het ander en ik ging kijken om haar te bezichtigen. De eigenaar zette me voor het blok, omdat ze haar het liefst zo snel mogelijk kwijt wilden en ik nam haar meteen mee naar huis.   Het probleem is dat er eigenlijk totaal niets mis is met haar, behalve dat ze nog niet goed zindelijk is en ook nog niet goed alleen kan zijn. Ik heb echter niet het gevoel bij haar wat ik dacht dat ik zou hebben bij een eigen hond en ik kan mijn vinger er niet op leggen waar het precies vandaan komt. Ze is lief, speels en eigenwijs maar toch lijk ik iets te missen; het gevoel wat ik vaak bij (Franse) bulldogs wel heb. Ik vraag me dus af, heb ik toch het verkeerde ras gekozen? Ik vraag me af of ik mij beter had moeten verdiepen in het ras en of ik toch eerst had moeten checken of ik allergisch zou zijn voor een Franse bulldog. Ik zou het heel erg vinden als ik haar vanwege deze twijfel weg zou moeten doen. Aan de andere kant kan ik bij twijfel beter nu erover nadenken dan over een paar jaar, aangezien ik me toch voor minstens 12 a 15 jaar (als we gezond blijven) aan het hondje verbind. Ik hoop dat er mensen zijn die zich hierin herkennen of er ervaring mee hebben en goede tips voor mij hebben. Alvast bedankt! Gr. Somo

Wat erg dat je nu spijt hebt van het overnemen van dat hondje want er is niets mis met haar zeg je. Een hondje voelt ook dat je misschien nog twijfels hebt en een band je opbouwen, die is er niet meteen. 

Ik heb zelf een herplaatser uit het asiel, een ouder hondje dat al veel meegemaakt had en er erg slecht uitzag maar ze had voor mij toch wel iets. Ik heb ook echt wel een week of 4 moeten wennen en zij aan mij. Bouw het rustig op en geef het een kans dan komt het vast goed. Succes!

Ik denk inderdaad dat je je beter had moeten inlezen en je niet zo onder druk had moeten laten zetten. Het klinkt voor mij als een overhaaste beslissing.

Het zou ontzettend oneerlijk zijn voor je hondje dat ze straks weer naar een nieuw huisje moet omdat jij een overhaaste beslissing hebt gemaakt.

De puppytijd is ongelofelijk belangrijk en dat gesol van huis naar huis is echt niet goed.

De één wilt die opvoeding en de ander wilt weer wat anders.

Zo verwarrend voor een pup.

Ik ben er heel makkelijk in misschien maar je hebt hier voor gekozen en dan moet je er ook voor gaan. En het is niet net als met een wasmachine dat als ie niet bevalt dat je hem vervangt voor wat anders.

Het hondje kan er niks aan doen.

Geef het tijd, best kans dat jullie naar elkaar toe groeien en dat je straks niet meer zonder wilt. Niet te veel twijfelen maar geniet van de tijd die je samen hebt.

De pup tijd is zo voorbij!

Je hebt het hondje pas 2 weken. Een band krijgen kost tijd. Laat de bulletjes gedachte los. Probeer niet te vergelijken. En als er verder niets mis is alleen gevoel...
Je denkt goed na over de keuze van een hond en houdt er aan vast. Net als bij een kind.
Ga leuke dingen doen samen en geniet vooral van de vrolijke prul

Ik vind een Shih net heel leuke hondjes, slim, aanhankelijk en mooi.

Je mag het me niet kwalijk nemen maar stoor me eigenlijk enorm aan je zin "ik zou het heel erg vinden als ik haar vanwege deze twijfel weg zou moeten doen". Pardon ?????

Ik zal wel hard klinken, maar je hebt het hier niet over een bank of stoel waarvan je denkt "ach ik had misschien toch liever de andere gehad", neen, je hebt het over een levend wezentje dat van jou afhankelijk is en dat eigenlijk, zo schrijf je ook zelf, niets maar dan ook niets misdoet.

Kijk, je nam haar over van iemand anders, iemand die eigenlijk in de fout ging en blijkbaar over een hond denkt als een wegwerpartikel. Maar jij nam toch een beslissing en koos voor de lieve pup, wat ik alleen maar toejuich ! 

Ga nu ook voor het lieve dier, je zal nog een veel grotere band met haar krijgen.  En twijfelen, neen, niet doen, ze verdient jouw volledige inzet en liefde ! Ga ervoor !! Een Franse Bulldog kan later altijd nog als zij een goed leventje heeft gehad of als tweede hondje, maar dan zeg je misschien "mijn Shih was veel liever".

Weet je, ergens spreek ik ook uit ervaring dat je je niet mag blindstaren op ras, ook binnen een ras is de ene hond de andere niet.

Zo zegde ik vroeger altijd "nooit een Golden voor mij", was gewoon mijn ras niet, maar toch kwam er eentje op mijn weg en geloof me, ik zette mijn twijfels opzij en ging ervoor, heb daar geen moment spijt van gehad ! Ik heb een tophond die echt geweldig is van karakter.

Nogmaals, jouw lieve pup is geen wegwerpartikel, zorg voor haar zoals het hoort en zet twijfels gewoon aan de kant !! Geniet van je pup, ze verdient dat dubbel en dik !

Zoiets maakt me triest, een hondje dat op die leeftijd al aan een tweede baas toe is.

Ik ga dus ook helemaal mee met de reactie hierboven !! En trouwens, elke nieuwe hondeneigenaar heeft twijfels, dat is normaal, maar niet bij stilstaan !! Je hebt een lieve en mooie pup, daar moet je gewoon van genieten !!!

Hallo,

Bedankt voor de reacties! Ik wil meteen even iets rechtzetten. Ik ben absoluut geen persoon die een hond ziet als wegwerpartikel! Dat is ook de reden waarom ik me er zo enorm rot over voel. Ik wil het allerbeste voor haar en bij overname dacht ik ook dat ik haar dat kon geven. Ik doe ook mijn uiterste best om het haar naar de zin te maken en ik zorg dat haar niks te kort komt. 

Zoals hierboven gezegd is, was het waarschijnlijk toch een te overhaaste beslissing, ondanks ik dacht dat ik er wel goed over na had gedacht. Ik had waarschijnlijk hetzelfde moeten doen als wat ik bij de Franse bulldog wou doen; langsgaan bij een fokker of eerst controleren of ik tegen de bull kan. Maar dat heb ik niet gedaan en ik had ook al tegen mezelf gezegd dat ik het eerst met haar ga proberen en moet volhouden nu ik eenmaal de keuze gemaakt heb. 

Het is alleen dat ik met een steen in m'n maag rondloop en mezelf hierin niet helemaal begrijp. Misschien ligt het er inderdaad aan dat ik een band met haar op moet bouwen, dus dat zal ik sowieso een kans geven. 

Een Franse bulldog als tweede hondje zit er niet in omdat mijn partner absoluut geen tweede hond wil. Maar wie weet, later als ik groot ben ;)

Ik hoop dat het mij lukt om het nare gevoel weg te halen en dat ik haar in de toekomst niet meer hoef te vergelijken met een bull. 

In ieder geval bedankt voor de meningen en adviezen. 

Volgens mij gaat dit gevoel echt nog wel verdwijnen.
Ik denk dat je zo uitkeek naar een hond dat je het je allemaal heel perfect en rooskleurig inbeelde (ook die band met de hond) en vaak is het dan, wanneer het moment er is, heel wat minder speciaal/geweldig.

Ik heb het gehad met onze nieuwe kat, lang op hem moeten wachten en dan krijg je dat ideaalbeeld, en toen hij er was dacht ik ook een paar weken "ik vind hem minder leuk dan verwacht" maar ondertussen zou ik hem niet meer kunnen missen en dat houden van komt er echt wel, zoiets groeit.

Nog een aanvulling op bovenstaande: ik weet hoe belangrijk de puppyfase is en ik wil het haar ook helemaal niet aandoen om van de ene eigenaar naar de andere te hoppen. Dat is niet goed voor haar. Echter, vanwege mijn nare gevoel dacht ik: misschien is ze nu ze nog jong is flexibeler en kan ze beter ondergebracht worden bij een gezin met kinderen. Ze is tot 4 maanden ook opgegroeid met kinderen en echt een kindermagneet. Soms vraag ik me dus af of een gezin met kinderen beter voor haar is, aangezien ik zelf nog geen kinderen heb. Die komen er misschien wel maar dat zal nog wel 2 tot 4 jaar duren als het zo mag zijn. Maar goed, misschien is dit een stom excuus. Ik ga er in ieder geval goed over nadenken en zal haar natuurlijk zo goed mogelijk behandelen.

Ik heb toch medelijden met je hondje hoor ondanks dat je haar zo goed mogelijk zal behandelen. Het klinkt heel afstandelijk. Juist in de puppyfase wordt de basis gelegd voor vertrouwen en hechting en ze is nu al een keer afgestaan door haar eerste baasjes aan jou en ook bij jou voelt het niet onvoorwaardelijk. Arm beestje.

Ik denk dat je er zo naar hebt verlangt en van alles in het hoofd had dat je een iets te rooskleurig beeld had Gewoon lekker genieten. Leuke dingen doen en knuffelen.

Volgens mij heb je gewoon koud water vrees. De roze wolk is weg en nu komt de harde realiteit. Je bulletje zit nog wel op die rosé wolk en daarom is hij leuker. Kom nu maar gewoon op aarde en kijk naar het schatje wat je nu hebt en sta je toe om van het pupsel te genieten.

Nou medelijden hebben met het hondje is ook erg overdreven.

Als ze gewoon haar best doet en het hondje alles krijgt wat het nodig heeft dan is er niks zieligs aan.

Het komt gewoon omdat dit niet het hondje is wat ze altijd in gedacht heeft gehad.

Ik denk dat je inderdaad nu moet focussen op een goede band opbouwen met deze pup. Het is soms gewoon ergens iets dat je in het diertje mist en dat in je ideaalbeeld zit. Als ik het kattenverhaal van Erika en Tosca lees moet ik ook met schaamte toegeven dat onze kater eerst ook zo iets miste toen hij bij ons aankwam. Ik droomde altijd van een mooi zwarte kater, helemaal zwart en liefst langharig. Mijn schoonzus ging ons zo'n katertje bezorgen, want ze wist er eentje zitten... Maar ai, toen die bij ons kwam was die helemaal niet zwart, wel zwartwit (zie mijn foto's). En dan was het ook niet zo'n gemakkelijk diertje. Janken, hele dagen janken en hij deed nog eens vanalles stuk... Nu 7 jaar later is het onze liefste schat en vinden we hem zo mooi... Hij heeft nochtans een hangbuik en is nog steeds niet helemaal zwart. 

Wat ik maar wil zeggen: als je een mooie band met je pup opbouwt, dan leer je vooral de mooie kanten zien en wen je aan de specifieke tekening, de specifieke bouw en het karaktertje en dan wordt het stilaan jouw hondje. 

Je hebt hier een te snelle beslissing genomen, daar volg ik de rest in, maar grjip gewoon je kans om er iets leuks van te maken.

Het gevoel van een eigen hond hebben is niet iets wat er ineens is, dat moet groeien :) Geloof me, zelfs mensen die een pup vanaf 9 weken hebben, hebben in de eerste weken dezelfde "twijfels" als jij nu hebt. Want het idee is altijd toch iets meer rozekleurig dan de werkelijkheid..

Maar al die mensen zouden nu hun hondje nooit meer kwijt willen dat zal bij jou vast ook zo worden straks! :)

En daarbij, het éen hoeft het ander niet helemaal uit te sluiten toch..

Je hebt nu een leuk hondje, waar je veel van kan leren en een mooie band mee kan opbouwen. Als dit hondje wat jaartjes ouder wordt en stabiel is en je hebt nog steeds zo'n liefde voor een frans bulletje dan zou deze er zelfs nog als 2e hondje bij kunnen toch?

Maar voor nu zou ik gewoon lekker de tijd nemen om dit hondje te leren kennen en leuke dingen met haar te doen. Ze is tenslotte (zoals ik het lees dan) erg makkelijk gedumpt door haar vorige baasje. Dat was nu net degene waar ze alle bescherming en steun van had verwacht, nadat ze al haar nestgenootjes en moeder kwijt was, en diegene laat haar nu helemaal alleen.

Zie het als een uitdaging om haar vertrouwen te winnen, zie het als ontspanning om lekker samen nieuwe dingen te ondernemen en zie het als geluk dat juist zij op jou pad is gekomen. (Misschien wat zweverig, maar ik persoonlijk geloof nooit zo in toeval..)

Als ze jou leert vertrouwen zul je er heel veel voor terug krijgen en een heel dankbaar en trouw hondje aan je zijde hebben. En dan voelt het echt wel als jouw hond.

Gr. Alexandra

het moet denk ik groeien.het hondje voelt jou stemming aan en dan krijg je een gespannen sfeer.ze is pas 4 maandjes en het zal nog wel even duren voor ze zindelijk is.ik denk dat je je roze wolk van een bull los moet laten en je richten op dit onschuldige puppy.ga lekker met haar op stap,leer haar dingen en ontspan.je zal zien dat het veel leuker word.je pup is van moeder en zusjes,broertjes weg.word van het ene op het andere overgedragen aan jou en nu zit jij ook met twijfels.ze is nog maar een pup.nogmaals ga lekker met haar wandelen leer haar zindelijk worden en dan komt het goed.

Ik denk dat je wellicht iets te hoge verwachtingen had, teveel het hele scenario door een roze bril zag..en nu een beetje van je roze wolk geknikkerd bent ..

Ik heb het idee dat het niet zoveel met het ras te maken heeft, maar dat wellicht je idee/gedachten over dit hondje in huis nemen anders waren dan de realiteit nu is.

Ik denk dat het nog erg moet groeien. Ga leuke dingen samen doen, ga een cursus volgen, gewoon lekker samen op avontuur en dingen beleven.. dan komt die band vanzelf

Misschien heb je gewoon wat meer tijd nodig? Ik heb zelf 2 honden en ze komen beiden uit het asiel. Bij allebei heeft het tijd nodig gehad om een band te laten groeien. Het was zeker niet zo dat ik vanaf dag 1 een perfecte klik voelde. Maar ik wist wel dat zo'n klik er met de tijd meestal wel komt. Probeer samen leuke dingen te doen en ik hoop dat de band bij jullie dan ook vanzelf komt! 

Ik denk dat het nog wel goed komt, hoor!

Ga leuke dingen met het pupje doen, naar puppycursus, dingen ondernemen.

Zo krijg je een band met het hondje en leer je haar steeds beter kennen.

Het moet groeien, het pupje moet jou ook leren vertrouwen en leren dat ze echt bij jou hoort.

Je moet naar elkaar toe groeien, je moet het een kans geven.

Het is sowieso een hele verandering als je in een keer een hond in huis hebt.

Of het nou een Franse bulldog of een Shi Tzu is.

Je leven verandert in een keer heel erg, dus daar kan ook je gevoel van onzekerheid vandaan komen.

Wij hadden eindelijk na heel lang wachten Black erbij als pup.

Wat was ik blij dat hij er eindelijk was.

Ik vond het zo'n geweldig mooi ras, dus wat was ik trots en blij toen hij er was.

Maar de eerste maanden waren erg slopend, zo'n pupje vraagt zoveel van je.

Maar dat is ook allemaal weer goed gekomen, ik zou hem voor geen goud meer willen missen.

Wij hadden ook altijd een honden wens.
Maar toen er een kwam ( een herplaatsers met een behoorlijke rugzak ) had ik ook even zoeiets van 'oei ben ik wel de juiste persoon'
Nu zou ik ze nooit meer kwijt willen.

Ben ik te streng als ik van mening ben dat die droomhond dan voor binnen 15 jaar is?

Het is dan nog de vraag of je dat als droomhond zal ervaren, je weet pas echt hoe iets is, als je het daadwerkelijk beleeft.

Je neemt een hond over van iemand die zich vergist heeft, nu heb jij je ook vergist, moet hij weer ergens anders naartoe, mmmm ik vind dat dat niet kan sorry.

ANONIEM, weet niet hoe je heet, vandaar dat ik je even ANONIEM noem.  of is het SOMO ?

Het is begrijpelijk dat je er NU nog in het geheel geen band mee hebt, dat moet je opbouwen, en gaat niet vanzelf, je twijfel die je hebt over deze bengel is niet raar, je moet er naar toe groeien, wat is twee weekjes ?

Vele forumleden die een pup hebben naar hun eigen gewild ras, hebben vaak dat ze het ook niet zien zitten, een pupje dat opeens je hele leven op zijn kop zet.

Geef het de tijd, het is een prachtig hondje de kruising wat je nu hebt, ze zijn leuk en prachtig om te zien, voed ze naar jouw hand op , geloof me maar je krijgt daar een band mee , die band is die moet groeien en hoe langer je dit pupje hebt , let maar op hoe moeilijker het wordt om er afstand van te doen.

Misschien is het voor jullie beiden, jij met de pup leuk om een cursus te gaan doen, andere eigenaars ontmoeten.... ik begrijp dat deze kruising niet je eerste keuze is, voed het op naar jouw wensen, ga naar cursus, en je zal zien dat de klik er dan opeens is, en je het puppie helemaal niet meer weg wilt doen.

ANONIEM

Ik lees van je dat het een Shih Tzu is, dat zijn zeer aanhankelijke honden, die maar een baasje hebben, intelligent zijn, leren graag, je kan ze makkelijk overal mee naar toe nemen, verharen nauwelijks als je ze laat trimmen, straks kan je dat zelf doen.

voor jou even doorbijten ? maar voor dit hondje een gouden mandje ? niet gewenst in het andere gezin, een vergissing @!! zorg dat dit hondje bij jou het fijn krijgt, ga daar aan werken, geloof me , dit ras is zeer gehecht aan goed baasje, je krijgt er zoveel voor terug, is dat wat waard voor je ?

nog heel jong, je kan het helemaal naar eigen hand zetten, en loop je ergens tegen aan, kom hier advies vragen... geloof me als je dit hondje houdt, geef het een paar maanden de kans, voor jezelf en voor dit hondje.

allergisch ? als je deze Shih Tzu goed verzorgt zal je er geen allergie van krijgen, terwijl de hond die je graag zou willen, kortharig is en veel verhaart...... misschien toch een overdenking waard ?

Ik denk ook echt dat het moet groeien. Ik dacht eerst ook best heftig dit. Maar je moet voor het beestje zorgen en gaat er denk ik zeker van houden!

ik herken het wel. ik wilde een husky en een teefje. alle honden waar ik op viel waren reuen, maar met nog 2 mannen in huis was een meisje gewoon de beste beslissing.
ik krijg via een vriendin een link van marktplaats doorgestuurd (en wilde absoluut geen hond daarvandaan) een husky meisje die niet te hanteren was. uitbreken, weglopen en de nodige schade dan veroorzaken. jaaaaaaa dit is de hond die ik wil! ben gaan kijken en had niks met haar, zij niet met mij. ik heb haar meegenomen uit medelijden, ze moest daar in ieder geval weg. ze had oormijt, zat onder de vlooien en was apatisch (het was ook vreselijk vies, warm en vochtig daar).

tja toen zat ik met haar, waar ik was, daar was zij niet, ze wilde niks met me te maken hebben. ik had haar genomen om mee te sporten en ook dit vond ze niet leuk.
2 maanden heb ik bedacht wat nou het beste was. bij de vorige gezinnen een probleem hond, hier niet ik heb haar gehouden, we zijn nu 3 jaar verder en het is mijn meisje, kan niet zonder haar. al is ze kwa gedrag totaal niet wat ik had gewilt. ze is rustig, liever lui dan moe, heel erg op mij gericht en gedraagt zich als een prinsesje.

wij hebben een enorm intense band maar dat heeft zeker een half jaar geduurd, zij heeft mij moeten leren vertrouwen en ik heb me moeten schikken / accepteren dat zij niet de hond is die ik in huis dacht te halen. ik geniet nu wanneer ze weer eens een keer geen zin heeft om te wandelen, of van haar ochtend humeur want ja dat is mijn meisje.

Je kunt je er nog zo'n mooie voorstelling van maken, maar vaak donder je gewoon keihard van die roze wolk af 

Ik wilde ook zó graag een hond (had geen specifiek ras voor ogen), zag het ook helemaal voor me. 's Morgens samen een rondje lopen, lekker wakker worden in de frisse buitenlucht. Tussen de middag lopen, eind middag weer een lekker eind lopen en dan 's avonds nog een rondje voor het slapen gaan.

Maar hoe anders liep het...

Ik heb heel wat gehuild, maar hoe moeilijk ik het ook had (best vaak trouwens...), ik wist 1 ding héél zeker: ze zou nooit meer weg gaan.

Ik heb mezelf (na de zoveelste moeilijke periode) een figuurlijke schop onder mijn kont gegeven, want ik hield die neerwaartse spiraal ook aardig vast.

Nu is het nog steeds niet zoals ik het me had voorgesteld (de rondjes zijn beperkt tot 'stukje op het grasveld op de hoek'), maar het is goed zo. Zij is gelukkig en als zij gelukkig is, dan ben ik dat ook. 

Geef het de tijd, dwing vooral jezelf niet, maar laat alles gewoon op zijn beloop. Geniet van de gekke fratsen van dat jonge bolletje hond, kijk naar haar als ze lekker ligt te slapen, dan smelt je vanzelf 

En die band, dat houden van, dat groeit vanzelf, dat weet ik zeker 

(Mijn ouders hebben een hond die bij hun kwam met 9 maanden, was al haar vierde huis geloof ik, heeft ze best last van gehad die eerste periode.)

Bedankt voor alle positieve reacties. Zoals ik het nu lees is het dus helemaal niet zo raar dat ik twijfel. Misschien had ik inderdaad een ideaalbeeld en is het nu anders. En inderdaad, ze zet mijn leven redelijk op zijn kop (wat ik wel had verwacht) en dat maakt inderdaad een beetje onzeker. 

Ik ben al met haar op puppycursus, neem haar vaak mee naar mijn oppashondje en ik wil ook langere wandelingen met haar gaan maken op het strand of bos. Ik hoop inderdaad dat ik er een beter gevoel over ga krijgen door leuke dingen met haar te ondernemen. 

Hierboven werd ik afstandelijk genoemd en had diegene medelijden met het hondje. Ik denk niet dat dat nodig is. Ik ben echt een hondenmens en probeer haar er niets van te laten merken. Ze heeft het prima naar haar zin en als ik even geen aandacht voor haar heb dan zijn mijn twee katten haar volgende slachtoffers. Wellicht kom ik afstandelijk over omdat ik inderdaad van m'n roze wolk gedonderd ben en dat best even lastig is. Maar als ik echt geen interesse in haar had dan zou ik geen advies vragen op dit forum. 

Nogmaals dank voor voor de reacties. Ik laat het allemaal bezinken en ga er het beste van maken!

breng haar maar naar mij. word ze met alle liefde opgevangen en ontvangen. heb altijd shih tzu,s gehad. pas is mij reu overleden en mijn teefje is nu ook al 14 jaar. dus lukt het niet op een of andere manier.ik ben gek op de shih tzu. zindelijk nog niet geen probleem. ben ik gewend met de chihuahua,s zijn ook altijd laat zindelijk . en anders geef het ff tijd om te wennen . dus geef het een kans, hoop dat je dat wel wilt doen succes ermee .

" breng haar maar naar mij. word ze met alle liefde opgevangen en ontvangen. heb altijd shih tzu,s gehad. pas is mij reu overleden en mijn teefje is nu ook al 14 jaar. dus lukt het niet op een of andere manier.ik ben gek op de shih tzu. zindelijk nog niet geen probleem. ben ik gewend met de chihuahua,s zijn ook altijd laat zindelijk . en anders geef het ff tijd om te wennen . dus geef het een kans, hoop dat je dat wel wilt doen succes ermee . "

MYRIAM

wat lief........

Ik denk...dat je er tijd voor moet nemen, een band opbouwen duurt soms wel even .Echter denk ik dat je een juiste beslissing genomen hebt, je bent allergisch, dus sowieso is de optie voor een Franse Bull een slechtere dan dat je nu kiest voor de Shih-tzu.

Ook al is het je droomhond, neem afscheid van dit beeld, heb het ook moeten doen, ben ook zwaar allergisch, met het verschil dat ik het toen nog niet wist.Heb nog steeds geen hond, omdat ik het goed wil doen.Maar inmiddels heb ik mijn keuze moeten bijstellen naar een ras dat ook niet verhaart.

Het is een beetje afscheid nemen van je idealen in jouw hoofd, en vanaf dan kan je ten volle genieten van jouw hondje nu, want die hunkert ook naar jouw aandacht, en wie weet, word je wel zo verliefd op het ras, dat je geen ander meer wenst!