Klinkt al beter topic starter
Kost even tijd zoiets. Maar komt wel echt waar!
Heb herplaatsers genomen en was echt niet altijd makkelijk. Ze moesten echt leren hoe het hier ging in huis. De laatste had echt een rugzakje.
Daar heb ik van alles mee moeten overwinnen.
En als dat dan lukte gaf dat zo'n band.
Ze is nu zo op mij gericht krijg heel vaak neusjes van haar. En het is een lekker knuffelkontje geworden.
Het is nu echt dikke mik. Maar zoiets ontstaat niet meteen.
Dit komt doordat het onderwerp niet meer recent is en in het hondenforum archief terecht ik gekomen.
Als je over "Spijt van overnemen Shih Tzu puppy" wilt praten in het hondenforum dan kun je het beste een nieuw onderwerp aanmaken
Hier jaren gepraat over een hond, en toen het besluit was genomen hadden we binnen een week onze Santa.
Met een bende opvoedingsdingetjes.
Achteraf volslagen idioot.
De eerste maanden vond ik echt niet leuk. Hij nam al onze tijd en energie in beslag. En was zo vervelend....
Maar wat ben ik nu, 3.5 jaar later gelukkig met hem, elke dag weer meer.
Het heeft soms tijd nodig, leg de lat laag, verwacht niet dat je euforisch door het huis loopt nu. Ga leuke dingen doen, bouw aan de band.
Hmm... Mijn ouders hebben 17 jaar lang een jack russell gehad. Niet moeders mooiste, niet dat er wat mis mee was maar het was een nogal grote Jack (hoger op de poten). Wat betreft karakter was deze hond echt heel erg druk, ontzettend druk. En heel vindingrijk in het ontsnappen. Elke keer ontsnapte die weer en zat ie weer ergens achter de koeien in de wei aan. Niet te houden was hij.. ging voor geen enkele grote hond aan de kant. Heeft ook wel eens in de clinch gelegen met onze Duitse herder.
Toch hield ik heel veel van die hond, het was mijn troetel. Ook al hield hij niet echt heel erg van knuffelen hij koos net als een kat zelf z'n knuffelmomenten. Ik kon dat wel waarderen in hem. Hij was heel anders dan de honden die we nu hebben maar toch ook absoluut onvervangbaar. Dat verschrikkelijke eigenwijze stand vaste karakter van hem. En als een echte terriër gaf hij nooit, maar dan ook nooit op!
Je weet niet wat je mist totdat je het moet missen. Geef dat hondje wat tijd...! 2 weken is toch ook wel erg kort. Het zijn leuke hondjes.. maar stel je eens voor dat jij 2 weekjes in een totaal vreemde omgeving komt terwijl je al die tijd ergens gewoond hebt waar de mensen je eigenlijk "weg" willen hebben? Hoe moet dat zijn geweest?
Ik herken het ook wel. Toen ik na 10 jaar zeuren op m'n 15e eindelijk mijn langverwachte puppy kreeg viel het me eerst ook tegen. Op de een of andere manier had ik verwacht dat we gelijk helemaal 'samen' zouden horen, maar ik heb geleerd dat een band echt moet groeien. In het begin vond ik mijn hondje namelijk echt ontzettend vervelend; hij beet constant en wou niet aan de riem lopen. En ik baalde zo...eindelijk mijn grote wens vervult en nu had ik er bijna spijt van. Maar geloof me, het is helemaal goed gekomen! Mijn Elvis (inmiddels al 10 jaar oud!) is mijn allerbeste vriend geworden en ik zou niet weten wat ik zonder hem moest. In mijn ervaring helpt het om veel tijd samen door te brengen en te spelen, trainen etc., zodat je elkaar leert kennen. Ik hoop dat het voor jullie ook zo uit zal pakken!
Het kan soms ook best wat langer duren, helemaal als de komst toch wat onverwacht is.
Ik wilde ook al jaren een hond. Drie jaar geleden ging ik op mijn eerste vakantiedag naar het asiel, met het idee dat ik het dan misschien kon afsluiten (hopende dat er alleen maar vieze, stinkende, stomme honden zouden zitten...)
We kwamen thuis met Mellow. Beetje snel dus, maar we zijn zó naar elkaar toe gegroeid, we begrijpen elkaar. Nou ja, meestal dan
Als ik naar haar kijk dan ben ik best wel een beetje verliefd. Ze ligt nu naast me, ze droomt. Haar tenen bewegen, een spier in haar been trilt, haar neus rimpelt.
Elke keer als ze zo ligt dan vind ik dat zo'n vertederend beeld. Zo ontspannen als ze dan is.
Ik ben dan ook echt blij dat ik toen heb doorgezet, toen het zo tegen zat.
Je zal vast nog vaker zo'n moment krijgen. Je hondje gaat ook nog puberen namelijk
Maar ik weet zéker dat je over een jaar terug kijkt naar deze periode en je afvraagt waarom je toen zo onzeker was.
Je staat in ieder geval niet alleen met je gevoelens; gedeelde smart is halve smart
Zal ik dan ook maar eens reageren en eerlijk toegeven dat ik pas sinds de laatste maanden ECHT een band voel met de hond die ik al heb sinds hij 8 weken oud is? Ik zou het helemaal goed gaan doen met mijn witje... want witte herders zijn zacht, leergierig en heel erg baasgericht. Klopte als een bus: Winter is zo zacht dat hij bang was voor alles en iedereen, leerde razendsnel hoe hij een loopje met mij kon nemen en is zo baasgericht dat hij niet zonder mij kan, dan zette die het op een gillen, niet normaal meer.
... En daar zit je dan, met je 'droomhond'.
Leg de lat laag, zoek iets om samen met je hond te doen waar jullie beiden plezier aan beleven, verwacht niet direct een geweldig sterke band met je hond en probeer te genieten om zelfs de onbenulligste kleine dingen.
Winter is inmiddels 1, en pas nu is het echt mijn ventje (flaws and all!). Ik zou hem echt niet meer kunnen missen, ondanks dat het nog steeds absoluut geen makkelijke hond is
Cindy, fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die oprecht vind dat ze verliefd is op haar hond!
Och kijk, zo lief .. super gewoon :D
Als het niet lukt staat er een superbaasje met liefde in overvloed voor het ras te wachten ...
Wat ik begrijp uit het verhaal van topic starter is dat ze alleen ging kijken en ineens met de hond in de armen buiten stond. Geen "rustig nadenken en dan pas beslissen" ... als je niet stevig in de schoenen staat kunnen mensen je zo wat opdringen. Dit voelt heel anders dan wanneer je de tijd hebt en dan pas een beslissing neemt en zo een hond neemt.
Onverwachts kwam ze thuis met een hond en dan besef je pas dat je geen bedenktijd hebt gehad en wou je dit wel? Je ging alleen eerst kijken.
De mensen van wie dit hondje was geven niks om dit dier of om degene die ging kijken, wouden er alleen van af. Egoisten zijn het.
vind je al een stuk positiever klinken dan in het starterstopic,als je hier over een half jaar weer reageert is het vast allemaal goed gekomen
je droom over een bulldog komt nu niet uit, en dat is even slikken
ik zelf ben een herder fanaat,onze eerste hond was kruising herder/mechel ,stoer,nergens bang voor,vriend voor het leven toen heel lang geen hond
en daar kwam skin aangelopen bij ons een erg bang gedumpt broodfokteefje (spanielkruising) het tegenovergestelde van onze vorige hond,maar wat ben ik blij met haar
Ben ik dan de enige die het bericht van Myriam gewoon nergens op vindt slaan.
Als er ook maar ergens gezegd word dat het niet klikt met een hond komt zij er gelijk tussen met 'breng hem maar hier'.
En dan iedereen maar zeggen 'o wat lief dat je dat wilt doen'.
Wat schiet ts daar nou mee op?
Het is niet dat ze een hekel heeft aan het hondje.
Zoals vaker is gezegd in het topic, soms moet een band groeien.
Wat heeft het hondje er nou aan om weer te verhuizen?
Ts is gewoon wat onzeker, komt vanzelf goed.
Ik snap wel wat je bedoelt Bianca, je verwoordt je het in mijn ogen wat ongenuanceerd, maar ik keek er ook van op.
Myriam bedoelt het goed, alleen om zo ongeveer te beginnen met "breng maar hierheen" vond ik ook wat voorbarig.
Wel is het fijn te weten dat, mocht het niet gaan, ze een alternatief heeft.
Wat Blaise aangeeft, het is TS onderhand overkomen, deze hond.
Ik vond het in die eerste periode fijn om herkenbare verhalen te lezen, dat ik niet de enige was, tips waar ik wat mee kon, bevestiging dat ik het niet verkeerd deed.
Als iemand op dat moment gelijk tegen mij had gezegd, breng maar hier, had ik niks mee gekund, want dat was ook mijn vraag niet.
is voor mij niet raar, zo zit ik in elkaar. als het niet zou lukken met hun. vang ik het hondje graag op. heb laatst ook een nest met moeder opgevangen, voor iemand die in problemen zat. heb er 5 weken voor gezorgd met hart en ziel hoor. en toe ze oud genoeg waren en het daar weer goed ging. ging mama en pups weer terug. sorry maar zo ben ik nu eenmaal.voor dieren zet ik alles opzij .
Ik vroeg me af ik de enige ben die er zo over denkt.
Had dus geen zin gehad om jou daar over persoonlijk aan te spreken toch?
En wat ik zo lees van ts heeft het hondje een liefdevol thuis en krijgt ze alles wat ze nodig heeft dus kort gezegd zou het hondje het bij jou echt niet beter hebben dan bij haar.
Verder snap ik dat je het goed bedoeld..
Ik had het vermoeden dat je zelf het idee had dat het hondje het bij jou beter zou hebben aangezien je zei 'beter een liefdevol huis dan snel er van af moeten en ergens brengen omdat je er vanaf wilt omdat het je ras niet is.'
Er staat nergens dat ze er snel vanaf wilt...en ze zei (nog voor jouw bericht) dat ze er alles aan ging doen.
Soms is het zo dat JUIST te weten dat er iemand is die je hondje kan en wil "overnemen" de druk van "het moet lukken" er af haalt, waardoor iemand weer meer ruimte voelt om een band te krijgen met de hnd....
zoals ik ik weet dat de fokker van Pooh en Teigetje direct Teigetje met liefde terug zou nemen mocht het hier helemaal niet werken (waar ik absoluut niet vanuit ga, laat dat duidelijk zijn).
Los van mijn vertrouwen in onszelf en Pooh (en pupmans), geeft dat een extra veilig gevoel.
en ik kan me voorstellen dat dat ook zo werkt als je dat vertrouwen (nog) niet hebt, of twijfelt, of "het zo graag goed wil doen, maar ff niet weet of dat lukt"...
Daarom vind ik de opmerking "breng maar hier" eigenlijk heel prima...
Wellicht geeft het ts wat lucht en ruimte om de band met haar hondje op te bouwen...
Eens met Pooh :) Ik heb toen Winter ongeveer 6 maanden was ook de fokker op bezoek gehad om 'wat als' scenario's door te nemen. Wat als het nu erger zou worden, echt niet meer zou gaan, wat gebeurt er dan met Winter? Dat heeft zoveel rust gegeven, het was was niet langer een 'dit of niets' situatie, de druk was van de ketel.
Myriam je hebt een gouden hart. Je staat direct , misschien iets te direct , met een oplossing klaar. En hebt daarbij zowel het welzijn van TS als het welzijn vh pupke op het oog.
Ik lees dat sommigen de eerste weken , maanden het moeilijk hebben gehad met hun hond.
Ik , nooit, ben er altijd gelijk op verliefd geworden.....zelfs al voor ze in huis waren. Vond niks zaliger dan een puppy in huis. Mét alle last en verplichtingen.
Maar ik begrijp dat zoiets dus kán. Weer iets bijgeleerd op dit forum.
Ik hoop dat TS snel beslist wat er nu gaat gebeuren met het hondje, want dáár gaat het nu even om, hoe het diertje deze tegenzin misschien ook aanvoelt ? En dat zou verdorie heel spijtig zijn voor zulk een aanhankelijk ras. Hé Miriam
Zo, wat veel reacties zijn er nog gekomen! Ik zou overal wel op willen reageren, maar dat is een beetje lastig Ik heb in ieder geval veel aan de ervaringen die jullie hebben gehad en de adviezen.
Ik probeer nu zoveel mogelijk de positieve dingen van haar in te zien en haar ook te laten merken dat ik haar waardeer. Dat gaat al stukken beter.
Het er aanbod van Miriam vond ik ook best direct maar aan de andere kant ook aardig en fijn om te weten dat als het ECHT NIET gaat er altijd nog mensen zijn die haar met liefde ontvangen. Maar ik wil er wel eerst alles aan gedaan hebben om dat te voorkomen.
Zoals ik zei ga ik in ieder geval proberen een band met haar te krijgen. Ook de aandachtspunten zoals zindelijkheid en alleen zijn ben ik druk mee bezig. Dat is nog wel lastig dus daar zal ik een apart topic voor openen.
Voorlopig ga ik haar dus niet overplaatsen naar andere mensen en ik denk dat dit uiteindelijk helemaal niet zal gebeuren. Daar heeft dit topic goed bij geholpen, dus gauw maar een normaal account aanmaken hier!
Haha spreek jou over een poosje wel. Als je niet meer zonder dat lieverdje kunt!
Ik durf te wedden dat het helemaal goed gaat komen! Ik heb zo zitten janken toen Obi klein was. Ik trok af en toe zowat m'n eigen haren uit m'n kop zo verschrikkelijk frustrerend was het. Hij was zo vervelend hij beet overal in. Weer een trui of een broek naar de eeuwige jachtvelden. Overal krassen op m'n armen en benen. Vlijmscherpe puppietandjes en op de cursus gooide meneer vaak genoeg de kont tegen de krib aan en was er geen land mee te bezeilen. Kleine stresskip was het... Lobbes leek zo perfect die deed dat niet. Daar had ik een enorm goede band mee kon ik mee lezen en schrijven met die hond bij wijze van. Met Obi had ik niets dan ergernis.
En nu? Ik ben net uren met hem weggeweest en we hebben ons samen zo vermaakt tijdens de wandeling met elkaar en de andere honden op het losloopveld. Hij was zo ontzettend lief vanavond. Zo rustig en goed luisterend..! Ik ben zo trots op hem...! Ik heb nu wel een band met hem. En ik mis hem ontzettend als ik even niet bij hem ben.
Dit komt doordat het onderwerp niet meer recent is en in het hondenforum archief terecht ik gekomen.
Als je over "Spijt van overnemen Shih Tzu puppy" wilt praten in het hondenforum dan kun je het beste een nieuw onderwerp aanmaken
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?