Ruwe dierenarts

Als ik met Blanca mijn grote bange schijterd uit Spanje bij de dierenarts kom ,doet ze alle handelingen op de grond omdat Blanca doodsbang op de tafel is.

En ze vraagt soms wil jij even dit of dat omdat Blanca dat makkelijker accepteert.

Bij mijn andere twee gaat alles normaal.

Het gaat denk ik gewoon om het inzicht wat een DA moet hebben hoe te handelen en bij welke hond kun je wat doen.

Ik denk dat menig dierenarts tegenwoordig afhaakt door al dit gedoe.

Sorry hoor, maar ik vind het soms echt wel een beetje overdreven allemaal.

Dierenartsen kunnen beter een cursus psychologie erbij gaan doen, om de baasjes van hun patienten te kunnen inschatten en begeleiden.

Als je je niet prettig bij een DA voelt ga je naar een ander, zo simpel is dat.

Ik kan me klem ergeren aan een DA die gaat zeggen dat ik maar met snoepjes moet

gaan strooien om mn hond(je) af te leiden, ik werk namelijk nooit met snoep beloning, dat zegt mijn hond trouwens ook niet zoveel. Ik heb liever een da die rustig doorpakt en niet toegeeft aan gezeur of gefriemel. Waar het omgaat is of de da kundig is, niet of ik mijn hond hem nu zo aardig vindt....... maar goed, ik ben blijkbaar hier op HP van een totaal anders "soort' als velen, of ik heb andere honden, want ik heb er nog nooit 1 gehad die bang is voor een da, ongeacht wat hen overkomen is (en dat is heel wat in de afgelopen bijna 30 jaar, nog niet lang geleden nog een enorm abces wat zonder verdoving is geopend... zielig..... geen idee, het moest gebeuren en verdoven was in feite een nodeloze extra handeling, hond bang.. welnee, die stond na de behandeling, nog even te kroelen bij de DA die zijn dossier even zat bij te werken, op zijn achterpoten, met zijn voorpoten op het buro.....

Dat hier dan in dit topic dierenartsen maar worden af geserveerd als onkundig, hondenhaters, wreed, en bizar slecht........  ik vind het overdreven.

Ben je niet blij met je DA.... moet je een ander zoeken.

Zo simpel is dat.

Ik ben bij een dierenarts afgehaakt, omdat hij bang was voor mijn honden. Ik kon daar niet bij, ik bedoel, Chenak en Janouk (toen nog) waren gewokn de vrolijkheid en vriendelijkheid zelve bij de DA. En een keer omdat ik voor 1 probleem bij 1 praktijk tegenstrijdige verklaringen kreeg en 3x terug kon om de benodigde medicatie te halen.

Bij Janouk is ooit eens de kont geschoren vanwege een hotspot. Was niet leuk en de keer erna was hij wat aarzelend bij de DA maar echt bang? Neuh. Misschien ook omdat ik erg rustig bleef?
Ik heb een keer gehad dat bij Chenak foto's gemaakt moesten worden, die vond dat niet fijn op zijn rug in de bak en als 'nak iets niet fijn vond, liet hij da horen. De eerste keer dat hij in bad ging, kwam Manlief kijken wat ik met die hond aan het uitspoken was. Kortom, hij krijste de hele boel bij elkaar. Nou, dan ben ik blij dat de DA dat goen inschat en gewoon even doorpakt. Klaar en zonder narcose, bij een 12-jarge hond is dat tot echt een bonus.

Nou was 'nak ook niet zo moelijk, een vriend van ons heeft ooit zonder verdoving een gat in zijn kop gehecht (makkelijk soms hoor, een dokter in je kennissenkring, op zondagohctend die een hechtset in huis heeft). Nou, Chenak zag hem daarna nog net zo graag als daarvoor.

Ik sprak laatst een DA die er toch weleens moeite mee had als grote honden zo lomp tegen haar opsprongen, vooral in de tijd dat ze zwanger was, ik kan me dat goed voorstellen, ik zie soms zulke ongeleide projectielen in de wachtkamer dat ik ook denk, nou... Fijn hoor....
Een van mijn collega's heeft een partner als dierenarts, hun voornaamste 'klacht' dat zoveel mensen niks over hun honden te zeggen hebben en dus ook niet ingrijpen waardoor zij regelmatig honden in de woonkamer heeft zitten (ze woont boven de praktijk) omdat mensen niet op hun eigen hond (kunnen) letten. En dan krijgen die mensen ze nog niet van de bank af ook, zit zij weer met een grommende hond op de bank...

Ik bedoel, aan elk verhaal zitten twee kanten, denk ik dan. Weet je, ik ken dierenartsen iha eigenlijk als heerlijke, nuchtere, beetje down-to-earth mensen. Kan het meestal goed met ze vinden en die ik tegen kom hebben hart voor hun werk. En allemaal hebben ze verhalen over klanten waarvan je denkt 'hoe is het mogelijk dat mensen zo .... dom/onbeschoft/onredelijk of wat fijn dat mensen zoo begaan/prettig/verstandig zijn. Het lijkt me een heel moeilijk beroep...

 Zo simpel is dat niet als het kwaad al geschied is. Dierenartsen kunnen dan wel letterlijk met onmondige patienten te maken hebben  maar goddank is de eigenaar dat niet. En let wel: Eigenaar. Een dierenarts heeft geen zeggenschap over het dier al gedragen zich sommigen wel zo. Als een dierenarts de tijd neemt zal die anders met een klant omgaan dan wanneer het snel, snel moet. Zelfs een auto, zonder gevoel, wordt vaak beter behandelt in een garage. Dus geen kwestie van psychologie maar van respect en tijd maken.

Ik snap dat je bij sommige honden niks bent met snoep of een aardig woordje,

maar het lijkt mij dat een DA wel het verschil zou moeten zien tussen een angstig hondje en een bezorgde eigenaar en een "agressieve" hond en zijn rustige of ook agressieve eigenaar. Elke hond is anders en moet dus ietsje anders aangepakt worden. Voor de ene wel een snoepje, de andere niet, de ene even laten rond snuffelen, de andere zo snel mogelijk spuit en weg, de ene stel je eerst wat gerust de andere roep je ter orde.

Dat je bij een hond die niet bang is maar gewoon zijn goesting wil doen eventjes kordaat zegt "tis genoeg he nu!" en eventueel de hond immobiliseert kan ik begrijpen. Uiteindelijk moet het spuitje gegeven worden.

Maar bij een angstige hond met een bezorgde eigenaar heb je toch echt wel een heel andere aanpak. Je begint dan inderdaad bij de psychologie, namelijk de eigenaar geruststellen. Vraag desnoods hulp van de eigenaar. Een angstige hond wil niemand. Een hond die zich goed in zijn vel voelt en al eens durfd moeilijk doen staat daar mijlen ver vanaf. Wanneer de eigenaar zich goed voelt zal de hond al makkelijker te overreden zijn door de eigenaar.

Mijn huidige DA's zijn de vriendelijkheid zelve, maar als Nabu die zich goed in zijn vel voelt niet wil luisteren omdat hij de praktijk zo leuk vindt om rond te lopen. Ja dan verheft ze wel eens haar stem. Maar dan nog pakt ze hem niet in het nekvel. Hij komt dan gewoon af, laat zich rustig oppakken op tafel en ze begint het hele onderzoek. Spieren, knieën, ogen, oren, tanden, anaalklieren, nageltjes, spuitjes.

Layla die wel bang is wordt helemaal anders behandeld, daar gaat het veel trager en rustiger. Nabu mag erbij blijven zodat ze aan hem kan snuffelen en bij hem steun kan zoeken, ikzelf hou haar dan vast en spreek haar lief toe.

Bij onze vorige DA stribbelde ze door zijn manier van doen zo hard tegen, niet normaal zeg net een worm, ze heeft toen ook gehapt. Bij de huidige DA hapt ze niet, ze voelt zich niet echt super en heeft mijn en Nabu's steun echt nodig en de lieve woordjes van de DA zijn voor haar ook goud waard en broodnodig. Ze ziet die vrouw echt graag komen, koekje ervoor en koekje erna, lekker strelen beetje babbelen, haar laten snuffelen, eerst Nabu die zich als een grote jan gedraagt dan zij met mij en Nabu als steun en lieve woordjes van ons allemaal. Bij haar heeft ze nog nooit gebeten of gesnauwd. Wel als eens van de giga stress tijdens het eerste consult gepoept, maar niet gebeten.

Hier nog eentje Goja! Ben ik misschien ook wel van een ander soort. 

Ik heb verschillende dierenartsen gehad door de jaren omdat ik zowel in het westen als in het oosten heb gewoond en nog nooit een hond gehad die bang was voor de dierenarts. Ongeacht wat de hond allemaal al aan nare behandelingen gehad had.

Ook nog nooit een dierenarts gehad die vervelend was/is. Toevallig heeft de dierenarts anderhalve week geleden de oren van Willem doorgespoeld zonder narcose. De keer ervoor met narcose. Zelfs zonder narcose bleef Willem heel braaf zitten en ging daarna de dierenarts aan zijn hand likken omdat hij zo blij was dat hij geholpen werd. 

@Wakkere Husky: Ik heb het niet over alle dierenartsen, maar over dierenartsen die menen dat hun aanpak zo moet. Je mag dan voor de dierenrtsen op komen, ik kom voor de honden op. Een hond is er niet voor om een dierenarts aan het werk te houden maar een dierenarts is er om een dier te helpen. Althans, zo zou het moeten zijn. Artsen leggen niet zomaar de eed af. Dat is omdat een patient kwetsbaar is en moet kunnen vertrouwen. Als een arts of dierenarts niet geschikt is dan is het niet de schuld van de patient of baasje. 

Ik denk dat er in het geval van hoe om te moeten gaan met een hond geen goede of slechte dierenarts is. 

Uiteraard is mishandeling een no go maar de dingen die ik hier lees vindt ik niet schrikbarend.

Sommige honden hebben baat bij een recht toe recht aan dierenarts en andere hebben baat bij een dierenarts die het rustig aan doet.

Het is aan het baasje te beslissen welke methode werkt voor de hond in kwestie.

Gelukkig staan we allen vrij om te kiezen 

Er bestaan speciale tandartsen voor mensen met angst voor tandartsen. Waarom? Waarom worden ze niet even bij de kraag gepakt en snel in de stoel gedrukt? 

Trauma's loop je op door nare ervaringen. Dit is bij een hond zo en bij mensen precies hetzelfde.

Niet alle honden en niet alle mensen zijn hetzelfde, maar 1 ding wel......je behoort met respect om te gaan en gevoelens niet negeren alsof ze niet bestaan omdat jij vindt dat het niet hoeft. 

Wat ik probeer duidelijk te maken is dat hier op HP wel erg makkelijk dierenartsen de grond in worden geboord.

Maar ik denk dat dat voor perceptie is van de eigenaar, en in dit geval zeker.

Ik lees niets over onkunde, niets over fouten, nee, TS vindt de da gewoon niet "lief" genoeg voor haar hondje, maar dat heeft bijzonder weinig te maken met de kunde van betreffende da.

En dus is het geen slechte da, maar past blijkbaar deze da niet bij TS, nou, we leven in een vrij land.


Maar wat mij betreft:
"zachte heelmeesters maken stinkende wonden", is het gezegde. Ik denk dat menig hond een kordate stevige aanpak heel wat beter begrijpt als dat er maar in zijn oren wordt gefluisterd door een "bezorgd" baasje hoe eng het allemaal wel echt niet is .....

Er zijn bij mij 2 personen die mijn hond ook tot de orde mogen roepen, ook met een flink standje, en dat is de dierenarts en dat is de trimster, deze beide professionals nemen een bepaald risico om mijn hond te behandelen, aan hem te komen, en dat geeft ze dus ook recht op een directe omgang met de hond ZONDER mijn tussenkomst.

Maar nogmaals, ik ben een soort "afvallige" hier op HP, een ferme greep van de DA zie ik niet als een groot probleem voor de hond, zie je dat als baas als iets dramatisch, moet je vooral een andere zoeken.

Ik sta niet toe dat een dierenarts mijn hond eigenhandig aanpakt .... maar dat betekent dat het meteen al mijn verantwoording is om hierin duidelijk de regie te nemen.

Als dit duidelijk is voor hond en DA werkt dat voor alle partijen alleen maar erg fijn. Mijn hond, en daarmee mijn verantwoording dat het bezoek en onderzoek voor zowel hond als dierenarts correct en veilig verloopt.  En dat laatste is waar het denk ik nogal eens scheef loopt in de behandelkamer. Dat is frustrerend voor alle partijen en houdt ook een risico in dat een hond en dierenarts (vaak onmachtig) dan zelf maar de regie gaan nemen op een manier die vaak voor beide partijen minder plezierig is.

Ik kan prima tutten met Jip. Lekker hier thuis op de bank Maar als er een DA bezoek op het program staat is er geen ruimte om te tutten. Dan is het gewoon kort en duidelijk de regie nemen. "Ik weet wat we gaan doen, en ik weet dat het oké is wat we gaan doen, dus gaan we het zo doen!".  Dit heeft Jip ook nodig (hoe meer ik 'tut' hoe minder vertrouwen hij uit mij kan halen op dat moment) en natuurlijk begeleid ik hem hierin op een manier die hij nodig heeft. Zo communiceer ik ook duidelijk met de DA wat het plan van aanpak en de uitvoering is. Geen onverwachte handelingen die we beiden niet zien aankomen en daarmee overvallen. Een mooie driehoek zo en een fijne dierenarts die daar op inspeelt. Een dierenarts waarmee het op deze manier niet klikt ga ik alleen in nood heen.

Ken je hond, weet wat je hond nodig heeft, begeleid je hond hierin en stem dit af met de DA en neem ook je regie en verantwoording.

Voor een pup is het heel anders dan voor een volwassen hond. En voor een jong iemand die ervan uit gaat dat een dierenarts correct handelt is het ook anders dan een wat ouder iemand die meer ervaring heeft. De positie is ook anders. Het hoeft niet zo te zijn maar het komt weleens voor, machtsmisbruik. Niet om alles over 1 kam te scheren maar om bewust te maken dat je rechten hebt als patient of baasje. Vaak overkomt iemand iets en pas naderhand dringt het door wat er werkelijk gebeurd is. 

Het is ook niet zo dat ik binnen loop en mn hond af geef..... ook niet met een pup trouwens.

Maar er moet ook een stukje vertrouwen zijn dat de da handelingen kan uitvoeren en daarbij de hond mag en kan sturen.

Maar ik heb ook nooit bange honden, soms verbijster ik me er over, zitten er mensen in de wachtkamer bij de dierenarts met hun honden en dan hoor "ik vind het zo erg voor hem, kon ik zelf dat prikje maar krijgen"

En dan denk ik..... hallo, overdrijven is ook een vak.
Wees een beetje nuchter, wat moet dat moet, en honden kunnen wel een stootje hebben, sterker nog, hevige angst zullen ze onderling zelden tonen, omdat vaak afgestraft wordt, angst is onstabiel en daar houden honden niet van.

En dan gelijk trauma's nog wel......
Mijn 1e hond moest getatoueerd worden, das geen grapje hoor, en hij kwam door het muilbandje heen en hapte naar de tatoueerder, die nam dat niet in het minst persoonijk, maar het muilbandje ging nog even iets beter om, gedaan wat gedaan moest worden, tatoueerder haalt een pleistertje (ja het was raak) komt terug en hij wordt hartelijk begroet door onze hond... niks geen trauma, ik denk dat honden heel goed kunnen onderscheiden wat persoonlijk is, of wat voorkomt uit instabiliteit.

Kwalijker vind ik een dierenarts die bang is voor mn hond, want daar prikt hij feilloos door heen en daar komen echt problemen van.

En verder blijft het zo dat je een dierenarts wel moet vertrouwen, als dat niet goed voelt, moet je een ander zoeken, dat kan omvele redenen zijn, maar dan is het niet zo dat de desbetreffende da dan maar niet geschikt is voor zijn werk, vreselijk is, honden trauma's bezorgd etc....

@blaise, Machtsmisbruik... Natuurlijk komt dat schrijnend genoeg ook voor. Dat zijn de leerervaringen in je leven die je mee kunnen helpen in het steeds standvastiger nemen van je regie ( en ook bepalen wie je als DA kiest is regie nemen). Het is ellendig als er negatieve ervaringen zijn op een manier die beschadigend is voor je hond en voor je vertrouwensrelatie met de hond. Des te harder 'de les', des te sneller kom je tot een eigen regie en des te harder ren je weg bij mensen die moedwillig over jouw grenzen heen walsen en daarmee over je hond. En dat is wat ik als 'patiënt' als recht meeneem en waar ik ook duidelijk in ben naar zowel hond als DA,

Waar het mij vooral om gaat is dat het vaak aan die regie ontbreekt en dan gaan hond en DA zelf de regie nemen en dit niet altijd op (door jou) gewenste en prettige manier. Dan kun je dat wel in de schoenen van de DA schuiven, maar dat is wel heel eenzijdig belicht.  Dit is niet moedwillig machtsmisbruik van een DA, maar proberen de regie over te nemen in een stuurloze situatie. Geef een DA eens ongelijk als hij voelt dat de situatie stuurloos verloopt, die heeft ook geen zin in brokken of in een onmogelijke tijdrovende behandeling.

Ik geloof dat dat dan ook vooral mijn boodschap is, leer van je ervaringen. Leer ervan om zelf de regie en verantwoording te nemen. Op die manier geniet je het vertrouwen van zowel je hond als de DA en hoeven ze niet zelf de regie te nemen en kun je samenwerken.

Ik heb geen problemen maar dat wil niet zeggen dat ik me niet kan verplaatsen in een ander.

En het probleem is niet de regie. Het probleem is hoe er met mensen wordt omgegaan. Je kan niet verwachten dat iedereen hetzelfde is of net als jij moet denken. Dat noem ik respect.

Een dierenarts behoort te leren hoe met zijn klanten om te gaan en een ieder te respecteren. Het is een kleine moeite om de baas te vragen de hond vast te houden en hoe of de assistente te vragen mee te helpen. Maar als de arts zelf even snel snel iets doet om sneller klaar te zijn zonder rekening met gevoelens te houden dan is dat in mijn ogen fout. En nogmaals, jij kan iets vinden maar niet iedereen is hetzelfde, ook honden niet.

Vertrouwen.....dat is nou net het probleem. Je vertrouwd een arts je dierbaarste toe en dan maakt die er misbruik van, van je vertrouwen. Als je het van tevoren had geweten was je er niet heen gegaan. Het overkomt je. En niet iedereen is assertief. 

Ik vind het voor TS echt rot en ken dit gedrag van dierenartsen. Niet allemaal maar ze zijn er zeker. Nu pik ik dit niet maar kan me voorstellen dat een ander hiermee overrompeld wordt en in eerste instantie uit fatsoen niets durft te zeggen en aan zichzelf gaat twijfelen of het wel normaal is wat er gebeurd is. In plaats van de TS op te vangen gaat men het voor dierenartsen opnemen. Nou, artsen zijn ook mensen en er zijn vele soorten mensen. Een witte jas maakt van een bruut geen net persoon.

 Ok, als we het dan over kunde moeten hebben, wat vind je van een DA die gewoon zegt: Je dacht aan demodex? Ik ga geen afkrabsel doen want ik denk toch niet dat ik wat vind maar geef je wel een medicijn mee voor demodex, en 1 of andere jeuk prik waar hij een dag suf van is geweest en die niet eens tegen de jeuk heeft geholpen, en dus verder helemaal niet kijkt of het iets anders zou kunnen zijn dan demodex?

Ach, uiteindelijk wil ik ook niemand zwart maken, maar ik blijf van mening dat je niet zo omgaat met een klein, bang hondje.

Ik ben het ook helemaal met je eens, met name dat een DA je kan vragen de hond vast te houden i.p.v.  zelf onverwacht te overvallen. Dan neem ik net zo graag zelf de regie om dit af te stemmen. Ik weet wat voor mijn hond van belang is en ik stuur aan op een samenwerking daarin, ik neem de regie. Ik verwacht niet dat een DA die tig honden voorbij ziet komen direct doorziet hoe 'wij' het graag hebben.Juist omdat het zo individueel bepaald is voor hond, mens en team is je eigen regie bepalend en dit duidelijk af stemmen met de DA. Jij kent je hond, dus neem dan ook de regie om te voorkomen dat hond en DA dit doen.

En een DA waarmee ik niet op dezelfde lijn kom is een DA waarmee niet de klik is die ik belangrijk vind. Door te praten kun je soms wel tot elkaar komen en kan dat niet is dat voor ons niet de juiste DA.

 Natuurlijk zijn honden niet van porselein maar je hebt het hier wel over een 16 weken oude chihuahua/dwerg pinscher pup, die zijn nog aardig klein en ook behoorlijk fragiel hoor, als je het mij vraagt. Als ik zo klein was en een vreemde hield me bij mijn nek vast zou ik ook bang zijn, al helemaal als hij vervolgens ook nog in mijn gezicht riep.

Het is niet altijd zo zwart wit, wb gewoon even doorpakken. Toen we Lola net hadden heb ik haar laten wennen bij de dierenarts om de hoek, we gingen soms zomaar naar binnen en dan kreeg ze iets lekkers van de assistente en ook de dierenarts had respect voor haar en kon haar dan ook benaderen, ook kreeg ze na afloop altijd iets lekkers en er werd vantevoren ook wat lekkers gegeven en de pot met snoep bleef in zicht staan. Nog steeds loopt Lola graag langs wat eens de dierenartspraktijk was, want deze dierenarts is helaas veel te jong overleden.

De dichtstbijzijnde andere dierenarts is anderhalf uur lopen dus daar konden we niet spontaan langsgaan om te oefenen. En daar ging het dan ook helemaal mis, Lola liet niemand in haar buurt komen, veranderde in een splitseconde echt in een soort grauwende wolf en was niet meer te bereiken.

Maar goed Lola is wel een hond met een achtergrond. De dierenarts kon hier verder natuurlijk ook niets aan doen.

 Ik begrijp je volkomen en zo zou ik mijn hond ook niet laten behandelen. Je pup heeft hierdoor iets heel angstigs meegemaakt zonder te begrijpen waarom. Dit kan een hele impact hebben. Ik begrijp dat je nu nog boos bent om hoe ze tegen je kleine pup hebben gedaan, zou ik ook zijn.

" Het is niet altijd zo zwart wit, wb gewoon even doorpakken. Toen we Lola net hadden heb ik haar laten wennen bij de dierenarts om de hoek, we gingen soms zomaar naar binnen en dan kreeg ze iets lekkers van de assistente en ook de dierenarts had respect voor haar en kon haar dan ook benaderen, ook kreeg ze na afloop altijd iets lekkers en er werd vantevoren ook wat lekkers gegeven en de pot met snoep bleef in zicht staan. Nog steeds loopt Lola graag langs wat eens de dierenartspraktijk was, want deze dierenarts is helaas veel te jong overleden.
De dichtstbijzijnde andere dierenarts is anderhalf uur lopen dus daar konden we niet spontaan langsgaan om te oefenen. En daar ging het dan ook helemaal mis, Lola liet niemand in haar buurt komen, veranderde in een splitseconde echt in een soort grauwende wolf en was niet meer te bereiken.
Maar goed Lola is wel een hond met een achtergrond. De dierenarts kon hier verder natuurlijk ook niets aan doen. "

Dobry

 Deze DA was inderdaad ook vrij ver weg maar we verhuizen zaterdag en dan wonen we 2 minuten af van de nieuwe DA, dus kunnen we elke week eventjes, ook op de weegschaal enzo.

Aston deed ook niks qua grommen ofzo, hij wilde gewoon in mijn armen kruipen.

Voor mijn hond is het wel degelijk schadelijk voor het onderling vertrouwen als een DA eigenhandig onverwacht (fysiek) ingrijpt. Nee, niet van porselein, maar wel behept met rugzak en een basis van wantrouwen. Maar ook zonder die basis vind ik het eigenhandig fysiek ingrijpen door DA niet gewenst. Dat is nu net mijn verantwoording en regie. Als ik die niet neem loop ik het risico dat de ander het doet (en dat is onderdeel van 'onze' leerschool geweest), dat probeer ik nu juist te voorkomen door zelf de regie te nemen en te houden omdat ik me tal van situaties kan voorstellen waarin dit toch gebeurt zonder dat het nu altijd perse moedwillig gebeurt vanuit machtsmisbruik.

Je hebt gewoon goede artsen en minder goede en slechte artsen . Net als eigenaren,we zijn allemaal mensen en een witte jas of uniform maakt je niet meteen kundig. In de meeste opleidingen wordt weinig aan de sociale adpecten gedaan en dan ligt het eraan hoe jij als mens bent ,hoe jij als arts gaat functioneren. En de ene hond is ook de andere niet en dat weet jij als baasje weer het beste. Het is inderdaad daar van te voren over tecpraten met je DA zodat je weet of je op 1 lijn zit. Een huisarts kies je ook omdat het klikt anders is er geen vertrouwen.

 En daarom heb ik vantevoren ook naar de nieuwe DA gemaild, en die heeft me verzekerd dat ze daar met alle rust en kalmte omgaan met alle dieren en vooral de jongen.

Ja mijn huidige DA zag meteen dat ze angstig was en dus het beste een andere behandeling dan Nabu moest krijgen.

Tja Nabu heeft het zelfvertrouwen van een hele roedel honden, die heeft dus soms wel bananen in zijn oren 

Dus die kan wel eens een iets kordater woordje gebruiken.

Ik ben echt blij met de behandeling bij die DA

Wat ook het probleem was bij onze vorige DA was :

voor hem waren kleine hondjes zoals een chi even goed als een cavia... Hij liet dat ook duidelijk merken, hij vond dat geen honden dus dat moest niet met respect of medeleven behandeld worden...

Maar wat mij nog steeds niet duidelijk is - want ik was er niet bij - is die conclusie "menen dat hun aanpak zo moet". Ik lees een wat ferme dierenarts, een TS die zich daar niet wel bij voelt. Dus zou ik zeggen, bespreek het nog een keer rustig, kom je er niet uit, andere DA. Klaar. Pupsel misschien wat geschrokken, dus effe rustig aan de volgende keer. Ik bedoel, als je dit al een trauma noemt, dan had Janouk er 1 in het kwadraat. Die heeft als jonge pup iets gegeten in het bos, was doodziek, acuut naar DA, antibiotica erin, laten braken, kortom, daar was geen tijd voor iets anders dan acuut handelen. Ok, hij was geen hele grote held de keer erna op de tafel maar hij ging toch altijd met plezier de praktijk binnen. 

Jij oordeelt nu als niet geschikt, moet je voor de gein eens kijken op sites als zorgplein en zorgkaart. Daar krijgt 1 en dezelfde arts soms een beoordeling van 3 of 10. Dezelfde dokter, even competent maar blijkbaar niet altijd een even goede match met zijn patient? 

Een dierenarts is er om zorg aan dieren te leveren, tegen een vergoeding. Het zijn gewoon mensen met een baan, net als artsen. Overigens wel grappig dat jij het ook meteen begint over 'aan het werk houden', tja, hij verdient er zijn boterham mee.  

De zorg voor mensen was eerst voor een groot deel gratis, althans mensen merkten niet wat een dokter kostte. Nu steeds mee niet vergoed wordt en het eigen risico vergroot wordt, zie je dat er steeds meer vragen komen en verontwaardiging soms over rekeningen. Mensen hebben geen idee wat zorg kost en ook dus geen idee wat ze er eigenlijk voor over (willen) hebben. 

Ik merk hier op HP nogal eens de houding - en soms ook letterlijk de opmerking: de dierenarts hoort een dierenvriend te zijn die zijn werk desnoods gratis doet, hij werkt voor het grotere goed. Beetje naïef