Slechte Dierenarts

 Nee hoor.. ik kom zeker niet van deze kliniek vandaan, ken ze niet eens.

Je moet niet denken dat iedereen die het niet met je eens is dan maar bij hen hoort.

Misschien moet je meer bij jezelf blijven en je eigen gedachtegang nog eens bekijken.

Maar heel eerlijk weet ik aan de hand van jouw reacties al genoeg.

Het spijt me dat ik het zeg maar jij bent de gene die de financiele middelen niet had om de hond te onderhouden. Onverwachte DA kosten is iets waar je altijd rekening mee moet houden... Je had overigens ook gewoon nog een andere DA kunnen bellen, er zijn meer klinieken en meer artsen. 

Ik begrijp je frustraties en je verdriet maar je kunt niet alle schuld bij 1 dierenarts leggen. Het was jouw hond, jij was verantwoordelijk. Je kunt niet je verhaal openbaar maken en verwachten dat iedereen die het leest het met je eens is. Je krijgt niet alleen te horen wat je wilt horen. Dan hoef je niet meteen mensen uit te maken voor iemand die een dier laat barsten. 

OMGANG OP HET FORUM

HP stimuleert het respectvol reageren naar elkaar. Neem daarom ook gezamenlijk de verantwoording om de site leuk, leerzaam en gezellig te houden.

In je emotie kun je soms iets te fel overkomen, een verkeerde aanname doen of te scherp oordelen. Dit kun je voorkomen door de tijd te nemen om je mening goed te forumleren en eerst je bericht nog eens goed door te lezen voordat je op de reageerknop drukt. Stel eerst eens een vraag voordat je meteen je oordeel geeft.

Afbranden draagt niet bij aan een goed gesprek en jaagt mensen weg. Dat laatste willen we graag voorkomen omdat het doel is om zoveel mogelijk honden en baasjes te helpen.

Wij zetten waar nodig een moderatormelding in om mensen hieraan te herinneren, maar stimuleren ook dat leden elkaar hier netjes op wijzen.

Samen maken we de sfeer en de kwaliteit van het forum!

Kalm an, allemaal.

Laat de emoties niet de boventoon voeren, al is dat heel begrijpelijk.

Peter heeft op een rotmanier zijn beste maat verloren.

Hij probeert (en dat geloof ik wel) gerechtigheid te krijgen.

Echter, ik heb ook het gevoel dat rancune meer de drijfveer is dan gerechtigheid, getuige de toonaard van zijn postings.

Zodra hij dat naast zich neer kan leggen en het van een (juridisch) afstandje kan bekijken, geef ik hem een kans.

@Peter:
Vergeet niet dat er in die commissie voornamelijk oud dierenartsen en gesjeesde DA-studenten zitten.

Ze zullen meer aan de kant van de dierenarts staan dan aan die van de klager.

Dus een juridisch perfect opgestelde en objectieve klachtbrief is echt megabelangrijk.

Ergo: adviseur!

Van een triest verhaal. En hoe Peter zich uit, zijn boosheid... Dat is een normale stap in de rouwverwerking... Laten we hier wel rekening mee houden svp.

Ik heb een tijdje geleden iemand bijgestaan die ook helemaal kapot van verdriet wat omdat zijn hond was overleden. En na het verdriet kwam de boosheid, en ja dat was gericht op de DA... Want.. Als, als, als...

we hebben toen samen gekeken naar de mogelijkheden qua tuchtcollege... In dit geval was er mogelijk wel een case... In mijn achterhoofd bleef alleen maar zweven " wat is hier de beste oplossing voor de baas? " we konden het tuchtcollege traject ingaan... Dat duurt heel lang en al die tijd blijft het verdriet en de boosheid en het gevoel van onrecht...

ik heb toen doorgedrukt dat we samen eerst eens met de betreffende da gingen praten... Gewoon open en bloot face-to-face ieder zn eigen kant van het verhaal laten vertellen... Van tevoren heel spannend, de betreffende baas had gelukkig een kalmeringsmiddeltje imgenomen... Maar het gesprek ging heel goed... En voor de baas was er closure. De da heeft toegegeven dat hij fouten heeft gemaakt, de baas heeft toegegeven dat ook hij fouten heeft gemaakt. Allebei blijven het mensen.

1 dag later heb ik de baas nog gebeld.. En hij zei " nee, het is goed zo ... Bij een volgende hond ga ik naar jou dierenarts maar dit sluit ik nu af en ik ga me concentreren op alle mooie jaren... "

Inmiddels heeft de betreffende baas een nieuwe hond, is idd nu klant bij mijn da... En het verdriet om zn vorige hond is er nogwel, maar hij geniet vol van zijn nieuwe maatje... 

Mijn advies aan jou Peter is dan ook om voordat je verdere stappen onderneemt samen met iemand die je vertrouwt om rustig te blijven , met de betreffende da te gaan praten over wat er gebeurt is... Heb je na dat gesprek nog steeds de wens om naar het tuchtcollege te gaan.. Dan sta je veel sterker omdat je dan wel geprobeerd hebt om het uit te praten...

heel veel sterke,

Peter. Los of je nu gelijk hebt of niet.

Een klacht tegen een collega dierenarts kan je nooit winnen bij die tuchtraad. 

Heb het zelf jaren geleden ook  geprobeerd, kreeg beleefd afwijzend briefje terug.

" Er werden geen deontologische fouten gemaakt."

Punt uit. En dan sta je daar met nóg meer frustratie.  

Laat het rusten man. De pijn en de woede gaan minderen. 

woelig gebeuren

maar....het gemis....

daarom; veel sterkte

Tja ... Er zijn altijd drie versies van een verhaal; die van de ene partij, die van de andere partij, en de waarheid... En die laatste ligt vaak ergens in het midden ...

Hoe of wat ook, een huisdier verliezen is heftig, net als met elk familielid ... Daarom wil ik je in elk geval veel sterkte wensen, Peter

Er zitten niet veel dierenartsen op het forum, eerlijk gezegd. Omdat mensen een meer nuchtere kijk hebben op de situatie omdat ze er buiten staan betekent niet dat er één groot complot is.

Ik vraag me wel af wat je gezegd hebt toen de dierenarts voorstelde die melkklier tumor operatie te doen? Zei je toen zoiets van "daar heb ik geen geld voor?". Want ik denk dat zoiets is blijven hangen bij je dierenarts en dat de beslissing beïnvloed kan hebben. Dat is heel triest, zeker als je eigenlijk bedoelde "daar heb ik op dit moment geen geld voor over".

Maar het doet me wel afvragen: waarom wou de DA opereren? Inschattingsfout? Wilde hij dat meteen? Of na herstel? Want meteen, dan zou dat lijken op dat de DA je hond stabiel schatte.

" Peter. Los of je nu gelijk hebt of niet.
 
Een klacht tegen een collega dierenarts kan je nooit winnen bij die tuchtraad. 
Heb het zelf jaren geleden ook  geprobeerd, kreeg beleefd afwijzend briefje terug.
" Er werden geen deontologische fouten gemaakt."
Punt uit. En dan sta je daar met nóg meer frustratie.  
Laat het rusten man. De pijn en de woede gaan minderen.  "

Anny en Lance

 Helemaal mee eens.

Ga lekker met iemand die Dana ook gekend heeft een avondje naar de kroeg, zuip die bitterheid eens lekker weg terwijl je herinneringen ophaalt over je beste maat.

Heb er de volgende dag spijt van en pak dan de draad des levens weer op.

Woon je in de kop van Drenthe?

Zo ja, ik trakteer.

(Op het eerste rondje, haha!)

Peter ik snap je woede en bitterheid maar wat dan ook het is niet terug te draaien. En dat deze DA jou niet hielp in nood vind ik echt vreselijk,misschien had je minder eerlijk moeten zijn en na behandeling moeten zeggen ....oeps ben mijn portemonee vergeten in de paniek kunt u mij de rekening sturen.
Dan was je hond in ieder geval geholpen maar goed daar heb je nu niks meer aan.

Ik zou als ik jou was voor nu even je woede laten bekoelen alvorens je stappen gaat nemen. Nu ga je dingen zeggen/schrijven die meer kapot maken dan heel voor jezelf en maak je de frustratie nog groter.

Sterkte met het verlies Peter en neem de woorden van Menno in gedachten hier ook in mee

Mm.. dat klinkt me wel te eenvoudig.. Mijn hond is bijna een jaar weg en ik kan nog af en toe een traantje laten ;)

Ga je lekker mee, dan?

Krijg jij ook een borrel.

Tuurlijk lost een avondje kroegen het niet in één keer op.

Dat weet ik ook wel.

Maar het kan wel het begin zijn van je schouders er weer onder zetten.

Dát is wat ik bedoel.

Je zult je dier altijd blijven missen (ik mis poes Puk na bijna anderhalf jaar ook nog steeds), daar helpt geen borrel of biertje bij. Ik snap wel wat Menno bedoeld, gewoon even je verdriet een beetje wegdrinken (met mate natuurlijk en daarna lopend naar huis ) is toch fijner dan op een forum, waar je niemand kent, je ongerief uiten over de dierenarts.

Denk dat Menno meer iets bedoeld van ga iets leuks doen met iemand en dat hoeft niet speciaal naar de kroeg te zijn dat is het zogenaamde bij wijze van spreken. Maar gewoon je gedachten verzetten ipv piekeren en jezelf nog bozer maken.Haal mooie herinneringen op over Dana als je daar over wilt praten tenminste

Ja, zo wilde ik het ook zeggen, maar ik kwam niet op de juiste woorden.

Als we Menno nou al niet meer snappen...

Ik ga mee. 

" Als we Menno nou al niet meer snappen...
 
Ik ga mee.  "

Kiki, Wodan

 Hahahaaa!

Ben ik zo simpel dan?

Maar jullie vatten hem allemaal op de juiste manier hoor.

Rancune, woede, té groot verdriet.

Het eet je op.

Het vernietigt je.

Een avondje / dagje jezelf dan even alles gunnen (of dat nou kroegen, shoppen of jezelf volproppen bij Mc Donald's is) en lekker zwelgen in je verdriet kan dan net zijn wat je nodig hebt.

En dan de volgende dag beginnen aan de verwerking.

(En dat kan lang duren, ja. Maar dat is niet erg. Als die alles vretende emotie maar weg is)

Jij was vroeger vast heel goed in uittreksels maken.

Ik snapte je wel hoor ;)

Na het overlijden van Rex had ik juist behoefte aan rust.. Lekker in de natuur lopen met mijn andere hond die er nog wel was, een poging om de wind mijn gedachten te laten weg waaien. Maar tja.. dan zag ik haar zoekend naar hem en haar compleet veranderde karaktertje en brak mijn hart weer, waarop Drib dacht mij in bescherming te moeten nemen ;) Dat was niet zo'n geslaagde tijd..
Maar gelukkig zijn we er min of meer bovenop gekomen. De tijd zal de wonden verder moeten helen ;)

Ik wilde eigenlijk alleen naar TS toe zeggen, wat iedereen eigenlijk zegt: het is vreselijk om je maatje te moeten verliezen. Zeker wanneer dat onverwachts gebeurd en je machteloos toe moet kijken hoe je hond alleen maar verder achteruit gaat, zoals bij mij en bij TS en bij heel veel anderen.

Het was voor mij zeer onwerkelijk, een nachtmerrie. Mijn hart was volledig aan diggelen en het voelde alsof ik letterlijk door de grond heen zakte. Nog nooit ben ik zo kapot geweest, nog nooit had ik persoonlijk zo veel emotie gevoeld (terwijl ik meerdere honden, maar ook mensen heb moeten 'verliezen').

En terug naar mijn da om de rekening te betalen? Ik heb het 2 weken uitgesteld omdat ik het emotioneel niet aan kon.. Dat was de plek waar mijn hond overleden was, dat was de plek waar ik niet meer heen wilde.. Gelukkig was dat allemaal geen probleem bij mijn da. Ze hadden alle begrip voor mijn emoties, al heb ik nooit woede naar mijn da gevoeld. Wel de gedachte 'Waarom konden jullie niets passends meer doen?', maar ook een da is geen wonder iemand..

Ennuh.. Wanneer is die gratis borrel? Wel alcoholvrij en dan ben ik de Bob ;)

Goed rouwen is een kunst, echt waar.

Het komt in fases, die in de psychologie allemaal een naam hebben.

Ontkenning

Woede 

Onbegrip

Verdriet

Erkenning

Affijn, ik weet het zo niet meer uit mijn hoofd, maar vooral die woede is heel normaal.

En daaruit voortvloeiend de vraag "waarom"?

En daaruit vaak voortvloeiend "door wie / wat / waardoor"?

Heeft men dat eenmaal uitgevogeld dan kan men door naar de belangrijkste fase: verdriet.

Dat is waar de echte verwerking begint.

En dat is de fase waar Peter mijns inziens niet in kan komen voor hij de woede / onbegrip fase weet af te sluiten.

En die (alcoholvrije) borrel?

Weet je waar Roden ligt?

Altijd welkom!

Poeh, daar is dan niets gratis aan als ik naar de kilometers kijk haha ;)

Ik was wel boos, maar niet op mijn da. Ik was boos op de vorige eigenaren, dat die hem een rot leven hebben gegeven en dat die mijn manier van omgaan met overleden dieren afkeurden (ik had hem volgens hun niet mogen begraven op een plek waar hij altijd zichzelf was).

"  
Poeh, daar is dan niets gratis aan als ik naar de kilometers kijk haha
 
Ik was wel boos, maar niet op mijn da. Ik was boos op de vorige eigenaren, dat die hem een rot leven hebben gegeven en dat die mijn manier van omgaan met overleden dieren afkeurden (ik had hem volgens hun niet mogen begraven op een plek waar hij altijd zichzelf was). "

Roosje

Ik weet niet waar je vandaan moet komen, maar een ontmoeting met mij.....

Onbetaalbaar toch?

En verder?

 Dat is een hele goede reden om boos te zijn.

Hoewel de focus van Elisabeth Kübler-Ross op stervensbegeleiding lag, zijn de 5 fasen herkenbaar in elke emotionele reactie op persoonlijke trauma en verandering.

Ontkenning: “Dit gebeurt niet bij mij.”

Ontkenning is een bewuste of onbewuste weigering om de realiteit onder ogen te zien. Het is een natuurlijke vorm van zelfbescherming. Het helpt om zelf te bepalen in welk tempo het verdriet wordt toegelaten. We laten niet meer binnen dan we aankunnen. Sommige mensen blijven echter opgesloten in deze fase.

Marchanderen: ”Ik beloof een betere persoon te worden als...”

In deze fase probeert men te onderhandelen. Men belooft het één te doen als er iets anders tegenover staat. Men denkt bijvoorbeeld "Als ik vanaf nu heel aardig ben voor iedereen, dan kan ik vast mijn kinderen nog wel zien opgroeien". Veelal is de hoop (op herstel) een grote drijfveer.

Woede: “Waarom met mij?”

Als de waarheid tot iemand is doorgedrongen ontstaat er vaak boosheid. In deze periode is de rouwende meestal moeilijk te benaderen. Onder de woede ligt de pijn.

Verdriet en depressie: ”Ik geef het op.”

Wanneer men de realiteit begint te accepteren komen gevoelens van verdriet, spijt, angst en onzekerheid naar boven. Vaak dienen ook verliezen uit het verleden zich weer aan. De rouwende is bijna niet meer te bereiken. Men kan behoefte hebben aan het steeds weer uiten van het verdriet. Op de bodem van het verdriet ligt vaak woede. Onderdrukte woede is vaak de oorzaak van een depressie.

Aanvaarding: “Ik ga verder met mijn leven.”

Als iemand voldoende tijd en vaak ook enige hulp heeft gehad om door de genoemde fasen te gaan begint men de realiteit te accepteren. Er komt berusting en men kan onthechten, loslaten. Loslaten is niet hetzelfde als vergeten. Het is het verlies een plaats geven in het leven en verder gaan.

Je zat behoorlijk in de richting.

(mijn scriptie ging over verlies ervaringen, vandaar...)

Een hele goede en waardevolle aanvulling S@nt@.

Dank je.

Het was een beetje van: "Weten waar de klepel hangt maar niet waar de koster vliegt."

@ Peter: Wees even eerlijk tegen jezelf.

In welke fase zit jij?

Graag gedaan

Peter heel veel sterkte met het verlies van Dana.

Ik snap je boosheid want ik ben afgelopen week ook goed geschrokken van dierenartsen als het om geld gaat. Een kat van een kennis was aangereden en kwam gewond thuis. Nachtdienst doende arts moest gelijk afgerekend worden wat gebruikelijk is en de eerste 300 euro waren verdwenen voor wat foto`s en het verzoek om bij de eigen dierenarts foto`s te laten maken voor verder behandeling. Arts kon niks doen. Toen de dag erop bij de eigen dierenarts en weer foto`s maar ook die kon niet helpen, kat moest naar een kliniek vanwege een afgescheurde pees. Weer 300 euro. Weer 2 dagen later, kat kreeg operatie en ja een geluk, het was net geen 900 euro terwijl het ook 1600 euro had kunnen kosten want er waren geen pinnen nodig om te zetten. Gips was voldoende. Het geld was niet de grootste schrik ook al is het een flinke emmer maar de assistentes die als eerste, zelfs voor het voorstellen al gelijk beginnen met “je weet dat je contant moet betalen?” Dat is zo onbeschoft en dieronvriendelijk. Ik denk ook dat tegenwoordig heel veel dierenartsen het om het geld doen en niet om het dier. Ik snap daarom je boosheid volledig. Maar leg het naast je neer want je kan er verder niet veel mee. Nogmaals heel veel sterkte.

 Je kunt ook blij zijn dat er iemand is die je midden in de nacht wil helpen met je kat. Ik kan me voorstellen dat het opeens veel geld is, maar ik zie echt niet waarom het zo raar is dat ze er geld voor vragen. Wees blij dat ze je helpen.

Raar om geld te vragen is het niet dat ben ik met je eens maar om van die onwijze prijzen soms te vragen dat vind ik wel erg en heb het hier twee keer meegemaakt. Een keer belde mijn zoon in paniek op of ik 1000 euro kon lenen want zijn hond Princes moest geopereerd worden omdat ze een baarmoederoperatie moest ondergaan en dat moest betaald worden alvorens de operatie in werking werd gezet daarbij werd gezegd dat er geen tijd te verliezen was dus ja daar gingen mijn spaarcentjes natuurlijk.

Later ook weer op zondag natuurlijk kreeg onze Dynie een ongeluk omdat hij op een inbreker bij de buurvrouw af ging en sprong van 1 hoog naar beneden met gevolg gebroken middenvoetsbeentje 300 euro bij de dienstdoende arts en een brief voor maandag naar de chirurg en daar een kostenplaatje van 1500 euro plus de wekelijkse kosten voor de wondverzorging a 50 euro 8 weken lang
Wees eerlijk dat zijn wel belachelijk hoge prijzen en ik vind dan dat de artsen zeker misbruik maken van de liefde van de mens voor hun dieren. En wat mijn dierenarts nu hier in ons dorpje die vraagt altijd wil u een rekening of wilt u nu contant betalen en op de een of andere manier is hij ook veel goedkoper en lief voor de dieren. Is dit dan een DA die werkt met dierenliefde in zijn hart?

Vind ook best dat een DA in noodsituaties de patient tegemoet mag komen