Ras specifieke Gedragsdeskudige

Ik lees als een poosje mee op dit topic. Vind dat Bassie zeer sterk onderbouwde punten aangeeft, punten waar ik het zeer zeker mee eens ben.

En natuurlijk zal de media altijd een dikke vinger in de pap houden.
Al zou geen enkele G.T daar een boodschap aan mogen hebben.

Spijtig genoeg weet ik genoeg weet ik genoeg G.T's aan te wijzen die op voorhand al wijgeren met bepaalde rassen te werken.

Beetje onsamenhangend verhaal dit, dus terug naar de stelling:

Daarin ben ik het met Roos eens: Een G.T dient in het bezit te zijn van een degelijke opleiding en daarbij kan een extra specialisatie heel goed zijn.

Wil ik toch nog even een balletje opgooien.

Eigenlijk vind ik het altijd heel vreemd dat er vaak haast 'ontkennend' geregeerd wordt wanneer men het heeft over ''ras specifiek''

Vaak lees ik dan ''een hond is een hond''

Vreemd, gezien er nergens zoveel varianten in bestaan als van ''de hond!''
Er is de afgelopen eeuwen flink gekruist en gemengd tot het tot stand brengen van de vele soorten hond die wij nu kennen.

En we weten toch allemaal dat een nieuw soort creeeren en fokken meer is dan alleen uiterlijke kenmerken doorgeven?

Als ik simpelweg even kijk naar paarden. Dan wordt er veel opener gereageerd op de raseigenschappen van dit dier. Van de een is bekend dat hij weinig aanleg heeft een springkampioen te worden, maar geschapen lijkt voor het lopen voor een span.

Even een klein voorbeeld was dit.

Zouden ruiters geen enkele boodschap aan deze kenmerken hebben, dan zouden zou w.s steevast het 'voor hun' het verkeerde paard kiezen, een keuze gebaseerd op uiterlijk. En daarmee kom je er niet!

Terug naar de hond. Nogmaals: een specialisatie binnen je keuze/kennispakket lijkt mij altijd goed.
Ik vind het geen must, maar een dikke +.

Tot slot vind ik het zeer jammer dat sommige G.T's aangeven met bepaalde soorten niet te willen werken.

Dan kan ik mezelf dus ook wel een G.T noemen, en dan alleen met de aller braafste exemplaren aan de slag. Tja..

 

Niet vergeten, dat specifieke rassen, vaak terecht komen bij specifieke, niet altijd even kundige, begeleiding. Ik betwijfel bijvoorbeeld of de bulk van ontspoorde IPO herders terecht komt bij iemand van Bassie's aanpak, voor zoverre die mij duidelijk is.

Bassie's ervaring in deze hoeft dus niet representatief te zijn voor het echte plaatje qua gedragstherapie en de honden die er (het meeste) aan deelnemen.

In het algemeen...en even terug naar de basis van het topic. Ik vind het wenselijk om altijd eerst naar de individu te kijken, de hond zelf. De erfelijke belasting speelt hierin een rol, maar zo simpel ligt de genetica nu ook weer niet, en een en ander is dan ook weer afhankelijk van de genexpressie, en daaraan gekoppelde epigenetische processen.

Met minder dure woorden: de hond heeft een genetisch pakketje, maar we kunnen van tevoren niet weten welke eigenschappen binnen dat pakketje zich gaan uiten in het leven van de hond zelf. De erfelijkheid, kan wel weer van belang zijn als je bepaald gedrag gaat zien, en kan context bieden om het gedrag beter te begrijpen.

Het grote probleem met rassen, en waarom ik persoonlijk voor het open gooien van de stamboeken ben (dat en de gezondheidsvoordelen), is dat er geen enkele hond is op dit moment, die ergens voor gefokt is, iets kan, dat een andere hond niet ook kan. Dat is logisch, want rassen hebben altijd een historische betekenis, en in die historie waren het gebruiksdieren. Waar ze voor gebruikt werden is dan weer, over de hele wereld genomen, min of meer dezelfde reeks aan taken. Ik ben dus veel meer voor het verantwoord fokken van verschillende rassen en individuen die elkaar daadwerkelijk aanvullen, zodat je simpelweg goede, leuke, werklustige honden krijgt voor een bepaalde taak. Dan kan een combi Teckel X Cocker opeens heel leuk zijn.

"Rasspecifiek" kan dus een serie aan gedrag zijn dat weliswaar over een ras gaat, maar waarmee een ander ras ook behept is omdat het dezelfde historische en genetische lading heeft. Dat maakt denken in rassen, buiten de historische context om, zeer problematisch, ook in de gedragsbegeleiding. Daar komt bij, dat als je voor de begeleiding een beeld vormt van de hond, je alle objectiviteit over de hond zelf verliest, nog voordat je begint met werken. Ook dat is niet wenselijk, want zo'n beestje kan je nog wel eens verassen.

Dus aangaande de vraag. Ik denk dat breed onderlegd zijn in de rassen die bestaan, en jezelf blijven onderwijzen in deze, de juiste insteek is. Zo blijf je op de hoogte van de hondenwereld, hebt een mooie context om gedrag in te plaatsen, maar blijft ook oog houden voor de alternatieven.

PS. dat hele Pitbull verhaal. Laat het rusten, mensen houden van hun honden, van hun ras, ook de Pitbull. Daaraan komen is toch vragen om ruzie joh.

@ Kai (wat leuk je hier weer te zien overigens)
Ik denk dat haast iedereen hetzelfde dacht bij het lezen van de stelling.
Ra,ra,ra op welke hond zal dit gesprek uitdraaien!!!

Het was nogal ''voor de hand liggend''?

Anderzijds komt het ook weer niet alleen door de stelling, ik denk dat vele een beetje verzadigd zijn van de 'vechthond' discussie. In de stelling is de naam niet genoemd, echter wordt dit vanzelf zo ingekleurd.

Zoiets groeit gewoon en we zouden er inderdaad eens mee moeten stoppen. Ook al willen we juist dit ras aanhalen om te verdedigen, toch wordt dan wederom dit ras op de korrel genomen. Het moet gewoon eens genoeg zijn!

In een notendop Kay, vindt jij dus dat ras specifieke eigenschappen niet genegeerd mogen worden,, maar ook niet opgezocht mogen worden als: aha' dus daar komt het door, klaar! Zo iets als ''tja, dat is te verwachten bij een Herder) daar mag de kous niet mee af zijn. Want wat is de trigger? hoe en waarom, waardoor.. etc.

Het is dus spijtig wanneer oorzaak en gevolg niet bekeken worden omdat we nu eenmaal menen te weten dat ''dit'' bij het ras hoort.

Om gewoon maar een kinderlijk eenvoudig voorbeeld te geven. Mijn Rock is niet de makkelijkste, ik durf stellig te beweren dat hij echt complex in elkaar steekt en vaak haast overhoop ligt met zichzelf.

Hoe vaak ik op hondentraining niet te horen kreeg: ''ach, typisch een jonge reu, komt gewoon van beneden de navel! castreren die hap, en je zult zien hoe goed het gaat!''

En dat is dan het advies van een G.T?

Ik moet eerlijk zeggen dat mijn waardeoordeel over G.T's de laatste tijd echt flink gedaald is. Ik ben sowieso al een zeikerd op mensen die tegen betaling met dieren werken. Prima wanneer jezelf aanbied om met dieren te werken, prima als je daar je boterham mee kunt verdienen.
Maar kom dan ergens mee, een degelijke opleiding (niet eentje uit 1980) Als je jezelf aanbied.. laat dan maar zien wat je in huis hebt.

''Ik heb veel ervaring'' is voor mij een 'no go' zelfs van een hondenopvang/uitlaatservice verwacht ik dat ze degelijke scholing gevolgd hebben en nog steeds bijscholen.

Ik heb zelf ook geen honden van dit type hoor, ik bedoelde slechts aan te geven (dit forum een beetje kennende),, dat het er aan zat te komen.

Zelf denk ik eigenlijk, bij een stelling zoals bij dit topic, aan het gebibber van de Chihuahua, het tomeloze gekef van de Maltezer,
de arrogantie van een Jack-Russel, het truttige van een Golden, de nervositeit van een Boxer, en ga zo maar door...

Ik bedoel dit niet onaardig, maar dat zijn dan van die trekjes waarbij ik denk: tuurlijk, dat hoort bij zo'n hond, dat wil uiteraard nog niet zeggen dat de kous daar dan maar mee af en alles daarmee acceptabel is.

Als ik alleen al kijk naar mijn buurhondje, zij blaft haast de hele dag. Zij kreeg ook het stempel ''hoort bij het soort'' en dat geloof ik ook wel. Haar ''blafdrempel'' is dus heel laag, maar waar blaft ze dan naar en waarom?? die vraag blijft dan liggen. Blaft ze de ganse dag omdat ze denkt: he', ik ben een Maltezer, dus ik blaf me suf, dat hoort bij mij, ha,ha!

Hoi Suzan,

ik heb meerdere malen begeleiding gegeven en gedragstesten afgenomen. En ik zie daarin bijna altijd gedrag terug dat een historische connotatie draagt (dus vanuit het ras gekeken) Maar ik vind het ook belangrijk om het bij die context te houden, en de individuele hond met zijn eigen karakter, relaties met de omgeving en relatie met de baas op waarde te schatten.

Het ras kan zeer verklarend/verhelderend werken, en dat is ook goed. Maar ik vind het dus persoonlijk niet wenselijk om puur op het ras te richten, zeker niet alvorens ik de hond zelf gezien heb. Dan ben ik namelijk al bevooroordeeld naar de hond toe en, door eigen ervaring, zelfs naar de baas van de hond toe. Niets menselijks is mij vreemd, en de idioot die hier in de buurt zijn Appenzeller op alles af laat knallen (bij wijze van spreken), vertaal ik maar al te snel naar mijn verwachtingspatronen van "Appenzeller eigenaren"

Weet bijvoorbeeld ook dat er een studie ligt naar correlaties tussen bepaalde rassen en de karaktereigenschappen van hun eigenaren. Dat is best veelzeggend...maar zoals met iedere studie op die manier, zitten er de uitzonderingen. En zo'n uitzondering kun je zomaar tegenkomen in de begeleiding, of in een test. Als je dan vooringenomen bent, moet je op het moment zelf eerst een heleboel weer "ontleren" als het ware. Dat kun je jezelf besparen.

En wat de vechthonden betreft. Ik begrijp heel goed wat eigenaren daar mooi aan vinden. Als ik kijk naar mezelf, kan ik ook enorm genieten van een goede Mastiff (welke dan ook) die in het verdedigingswerk de pakwerker omver knalt...en de energie van de Dogo die op een everzwijn duikt. Daar ben ik misschien ook een man voor, weet niet of dat eraan bijdraagt.

Anderzijds begrijp ik ook de, soms, terechte angst van een omgeving van dergelijke hond. Als we nou allemaal eens respectvol met elkaar om konden gaan, dan zou het aan de honden niet liggen.

 

Ik vind type-specifiek de lading beter dekken. Want tenslotte zijn vaak méérdere rassen voor eenzelfde doel gefokt, en dat -type- hond heeft dan gedrag wat de basis heeft in diezelfde achtergrond.

 

 

 De meeste trainers zijn geen gedragstherapeut, en ik zie regelmatig dat de kennis van gedrag niet uitstijgt boven het aanleren van de oefeningen. 

En volgens mij zijn er ook zat gedragstherapeuten die geen trainer zijn. 

 Aangezien het geen beschermde beroepen zijn, zijn er helaas ook heel veel zonder enige opleiding of ervaring

Wat mooi omschreven allemaal. Ik las het al op pagina 1 in een reactie van Bassie, met specifieke eigenschappen dient rekening gehouden te worden, maar het mag geen uitgangspunt worden. Ik mag concluderen dat we het daar grotendeels met elkaar over eens zijn op dit forum. Puur naar mezelf kijkend, is dat een gevaar dat snel op de loer kan liggen… het geven van een rasstempel (om het zo maar te noemen) Laten we eerlijk zijn, het is ook wel lekker makkelijk.    Een tijd lang vond ik alle Labradors ongemanierd, alle Chihuahua's irritant en alle Goldens dooie dienders. Daarentegen kon zelfs de meest on-sociale Dobermann het haast niet fout bij me doen. Ik ben en blijf verliefd op die majestueuze koppen, dus ja,. als mens ben je snel bevooroordeeld. Zou ik G.T worden (als pasen en pinksteren op 1 dag vallen) dan zou ik moeten oppassen voor deze valkuil!   Toen kreeg ik zelf een ondefinieerbare kruising. Maanden lang heb ik geploeterd, ik moest weten wat voor bloed er in hem zat. Het waakse, onverdraagzame naar soortgenoten, de buien van nervositeit, plots weer een schoothond willen zijn, willen drijven, de werklust, het blaffen, roepen, you name it.   Ik wilde hem uitpluizen, al zat er dwergkees door zijn bloed, ik moest het weten zodat ik ieder trekje kon linken aan zijn voorouders..en daarmee zou ik steeds meer kunnen verklaren. Toen ik op het punt stond een DNA test te laten doen, besefte ik dat ik belachelijk bezig was.   Ik werkte feitelijk niet aan het gedrag van mijn hond, gewoon terug naar de basis, maar zocht excuses. Ik moet wel zeggen dat ik inmiddels een ondefinieerbare hond als een ware uitdaging heb ervaren. Terug geworpen worden naar het begin.. het is een hond en daar moet je het mee doen!   Dit gezegd hebbende, denk ik nog steeds dat een specialisatie en dikke + kan en mag zijn. Dit mag echter nooit wegnemen dat er een basisopleiding moet zijn met de dezelfde basisnorm betreffende iedere hond!     Of het er ooit echt gaat komen, echte specialisaties, betwijfel ik. Gewoon even struinend over het internet kan ik maar weinigen vinden die überhaupt een bewijs van een degelijke, up to date opleiding/training kunnen tonen.  ''Ik ben opgegroeid met honden'', tja.. ik koop daar persoonlijk weinig voor. Toen ik in de box lag woonde er bij ons ook een hond. Leuk, maar dat zegt verders niks over kennis en kunde.   Maar goed, tot slot wil ik nog even benadrukken dat ik zeer zeker wel een voorstander van ben ras specifieke eigenschappen te 'erkennen' Anders schieten we echt zwaar tekort in opvoeding en omgang.   

ships, sorry… vergeten in te loggen op telefoon!

Zo.. weer ingelogd. Bovenstaande reacties waren van mij Hopelijk kabbelt dit topic nog even door... vind het rete interessant!

Ik herken wel wat jij schrijft Suzan. Ik ken dan wel het ras van mijn hond via DNA test, maar naar gelang mijn ervaring groeit...vind ik het eigenlijk jammer dat ik zijn lijnen niet ken, zijn voorouders dus ook niet. Dat stukje connectie mis ik best...voor mij een rede om in de toekomst, wel voor een stamboomhond te gaan. Maar dat is puur uit emotionele overweging, en niet omdat ik anders mijn hond niet kan begrijpen, opvoeden, etc.

Merk wel dat je een behoorlijke aversie hebt tegen mensen die met honden werken? Of zo lees ik het, in ieder geval. Hoe komt dat?

Aversie is een groot woord, laat ik zeggen dat naarmate ik me meer en meer verdiep in mensen die hun diensten aanbieden middels daycare, training, opvoeding, uitlaatdienst.. ik steeds meer teleurgesteld raak.

Een foto samen met Cesar Milan op de webpagina, met daarbij een soort eigengemaakte oorkonde. Vervolgens hebben we toevallig een hectare grond in ons bezit dus... wij kunnen met honden werken tegen betaling.

By the way: alleen sociale honden, alleen gecastreerde reuen, geen vecht/waakrassen, geen honden die veel blaffen, geen honden met voernijd etc.

Ik baal er werkelijk van dat er steeds maar weer naar Rock zijn zakie wordt gewezen, daar ligt het aan! die twee knikkers daar!

Het voelt alsof niemand (met al hun zogenaamde kennis en aanbod) me kan of wil hebben of helpen zo lang Rock nog intact is.

Soms zakt de moed me in de schoenen en denk ik: morgen maak ik die afspraak bij de dierenarts... en dan komt dat stemmetje weer,, niet doen, niet doen, niet doen.
Maar goed, dit is echt iets van mijn persoonlijke frustratie jegens trainers/G.T's binnen mijn omgeving.

Misschien tijd om eens buiten de gekende kring te kijken.

Een PBtje om verder te keuvelen mag altijd.