Hulp/advies gevraagd van mensen met ervaring met angstige honden (UPDATE)

Voor iedereen die dit leest, heel erg bedankt voor je tijd alvast! Ik zal vast dingen vergeten te noemen, dus vraag het gerust als er iets niet duidelijk is. Ik hoop dat jullie me kunnen voorzien met advies/raad/do's/don'ts/etc. 

Ik wil alvast aangeven dat ik niet op zoek ben naar adviezen als: schakel een GT in/bachbloesem/oid. Ik zoek vooral dingen die mijn partner en ik zelf kunnen doen/fout doen/beter kunnen doen  

Dan nu mijn verhaal:

Wij hebben een jonge dalmatiër van 1 jaar en 4 maanden oud. Deze komt bij een goede erkende fokker vandaan en we hebben hem opgehaald toen hij 9 weken oud was. Bij haar is hij gesocialiseerd met andere mensen/kinderen/vreemde voorwerpen/geluiden. We hebben gekozen voor een pup omdat we hiervoor een hond (ook een dalmatiër) hadden die we kregen toen ze 11 was. Zij had een heel zwaar  verleden, dus we wilden graag een hond die 'zo blanco mogelijk' was op het moment dat we hem kregen.

De dag dat we Jinx ophaalden en de dag erna hebben we niets gemerkt van terughoudendheid, iedereen en alles was leuk en soms spannend. Maar de wereld was in ieder geval een grote speeltuin. (we woonden op dat moment in centrum Leiden, aan een mediumdrukke straat aan de gracht op de 1e verdieping). Na 2 dagen merkten we dat Jinx het niet meer zo leuk vond om door vreemden op straat/bezoek bij ons thuis geaaid te worden. Dit kenden we nog van onze vorige hond en ook in overleg met de leraar op puppyklas lieten we hem niet meer aaien als hij aangaf dit niet te willen, mensen moesten op hun hurken met het gezicht afgewend kennis maken (bij ons thuis) of we lieten ze een snoepje geven. Niet over hem heen gebogen staan, kortom, zo veilig mogelijk naar hem toe overkomen. Ook hebben we hem in die tijd soms opgetild om hem een veilig gevoel te geven. We zeiden dan verder niets, maar hielden hem wel stevig vast. (overigens is het natuurlijk heel moeilijk om van mensen en vooral vreemden te vragen niet naar die allerschattigste pup te kijken, ze zeggen altijd 'ja' en doen vervolgens 'nee')

Daarnaast begonnen we te merken dat op straat ook veel dingen eng waren: voorbij rijdende auto's/motoren/kinderwagens/fietsen/step/voorwerpen die er niet hoorden te liggen/etc. Hij had hier een sterke vluchtreactie en hing vaak in de lijn om weer naar huis te mogen. Hier reageerden we op verschillende manieren op: als het mogelijk was liepen we met een boogje om het voorwerp heen, soms stonden we stil om te kijken tot het voorwerp bijvoorbeeld wegreed, om te laten zien dat het niets deed. Soms deden we dit terwijl op onze hurken bij hem zaten, hij tussen onze benen in en mijn armen om hem heen. Bij al deze opties zeiden we niets, maar probeerden we dus enkel steun te bieden. Ook hebben we bijvoorbeeld zodra en zo vaak het kon de ramen open gezet, zodat hij het verkeer en geluid van de straat kon horen en zien. Binnen was hij nooit bang en vuurwerk bijvoorbeeld doet hem ook niets (als hij binnen zit) Heel vaak al hebben we gezeten op plekken die hij eng vindt, over het algemeen plaatsen waar mensen komen en bedrijvigheid is. We gaan daar zitten, op een rustig plekje waar bijvoorbeeld van achter niets kan komen, slaan eventueel een arm om hem heen en zeggen verder niets. Ik masseer zijn nek vaak, krab zijn borst doe opdrachtjes waarbij hij zijn poot moet geven en beloon dit met een snoepje. Deze opdrachten voert hij uit, maar constant schichtig om zich heen kijkend. 
Te enge situaties zijn we gaan vermijden, omdat hij dan ontzettend in de stress schoot en echt voor geen reden meer vatbaar was, niet voor lekkers, niet voor speeltjes, niet voor 'een troostende arm'.

Inmiddels zijn we een ruim jaar verder en helaas is er niet heel veel verbeterd. Sommige gedragingen zijn zelfs erger geworden, hij kijkt bijvoorbeeld telkens omhoog naar ramen en deuren van huizen, alsof daar elk moment een monster uit kan komen. Andere dingen zijn beter geworden, bijvoorbeeld wanneer er een motor voorbij rijdt. Voorheen wilde hij weg, nu gaan zijn oren plat, maar blijft hij naast me lopen. We lopen elke dag op dezelfde manier naar het park, zodra ik hier een paar meter van afwijk schiet hij in de stress en probeert hij alles om op ´de normale weg´ naar het park te komen. Het is ongeveer 5 minuten lopen naar het park en zodra we daar zijn is alles goed: hij speelt met andere honden/snuffelt zijn neus er af en is een totaal andere hond. Ik geloof ook dat dit de enige reden is dat hij het leuk vindt om naar buiten te gaan. Tussen de middag hebben we altijd een korte wandeling op straat, dit is inmiddels een plas bij de dichtsbijzijnde boom (als hij niet ergens van schrikt) en direct weer terug naar binnen. Ik kan verder door de straten heen lopen, maar daar doe ik hem absoluut geen plezier mee. Wat we wel merken is dat hij 's ochtends vroeg en 's avonds laat het meest relaxt is. Het is dan logischerwijs een stuk rustiger op straat en dan vindt hij automatisch huizen en vreemde voorwerpen op de stoep ook direct een stuk minder eng.

Pfffff...heel verhaal, ik hoop dat het een beetje duidelijk is. Mijn vraag is dus vooral, wat kunnen we in hemelsnaam nog meer doen om hem relaxter te krijgen?

Zijn dag ziet er als volgt uit:
- 8.30u wandeling van ongeveer 1-1,5 uur daarna eten
- 13.00u kleine plaspauze
- 19.00u wandeling van minstens 1 uur, meestal duurt het minstens 2 uur, als we andere honden tegekomen. Daarna weer eten
- 23.30u laatste plas
Tussendoor krijgt hij soms een kong, doen we een spelletje of hebben we massagekwartier

Waar we vooral problemen mee hebben en hoe we er mee omgaan:
- wandelen op de stoep en tegemoet en achteropkomende wandelaars, Jinx rent het liefst de straat op: Jinx aan de andere kant dan de wandelaar laten lopen, of wachten tot de wandelaar voorbij is (vooral achterop komend)
- angst voor huizen/vuilnis/oid: negeren en met een boogje om enge voorwerpen heen
- angst voor kinderen/stepjes/fietsen, Jinx ploegt het liefst door de grond heen om weg te komen, begint te piepen: als het mogelijk is lopen we er met een boogje omheen, soms kunnen we een inhammetje in en wachten daar tot ze voorbij zijn. Wat vervelend is, is dat vooral kinderen vaak stoppen om hem te bekijken. Dan wilt hij alleen maar weg. Hij moet dan blijven zitten van mij, als hij wil achter me en vaak negeert hij dan 'het gevaar'.

We hebben gemerkt door streng te zijn en hem altijd naast te laten lopen dat zijn vluchtgedrag minder is, MAAR dit resulteert in een soms kruipende hond naast ons. Uiteraard beloon ik hem uitgebreid als we een eng iets tegenkomen en hij er niet op reageert.

Oh ja: in het park probeert hij fietser/kinderen/vreemden/etc. vaak juist weg te blaffen, ook als zij niet eens zijn kant op komen.

Heeft er iemand advies??

Ik loop in een roedel en als ik zie hoe de onzeker hond zich optrekt aan de rustige en gebalanceerde hond vind ik dat altijd heel mooi en bemoedigend.
Is het voor jullie soms een mogelijkheid om met zo'n hond samen te lopen.
Mijn jongste is ook een stress kip en ik heb er een hond bij genomen die dus zo rustig en stabiel is als het maar kan. Kean is nu een stuk rustiger en minder angstig als voorheen. Ik heb hem eerst te leen gehad van een vriendin maar het beviel van alle kanten zo goed dat zij niet het hart had om de hond weer terug te nemen. Ook Cullen bloeide namelijk helemaal op hier. Thuis had hij ook een maatje maar die was toen al 10 en hij 8. Mijn hond was toen 1.5 jaar oud en dus een stuk beweeglijker.
Ik wens je in ieder geval veel suc6

Pfoe, lastig! Toen Cosmic hier kwam was ze voor álles bang. Ik had van haar gastgezin een tuigje en een uitloopriem meegekregen, maar met die uitloopriem werkte het voor geen meter, Cosmic wilde overal bij vandaan rennen waardoor ik dus alle kanten op ging met die uitloopriem. Ik moet zeggen dat de meeste dingen "vanzelf" opgelost zijn. Gewoon door haar eraan bloot te stellen. Er zijn echter nog een aantal dingen (lage, brommende geluiden zoals de stofzuiger, grasmaaiers buiten, rare rijdende dingen, geen vrachtwagens maar wel tractoren, etc., grote honden) waar ze écht bang voor is, en waarvan ik soms ook niet goed weet hoe ik het op kan lossen. Echter zijn dit vrij bijzondere dingen, geen dingen die je per sé iedere dag tegen komt, en dus hebben we er niet veel "last" van. Ik lees sowieso even mee met tips.

Verder, wat betreft MIJN tips, ik laat Cosmic vooral zélf over haar angst heen komen. Als ik in de huiskamer ga stofzuigen, rent zij naar de slaapkamer en gaat daar op bed zitten. Ik heb de tip gekregen haar in haar bench te stoppen en de stofzuiger en middagje naast haar te leggen, dat het dan wel over zou zijn, maar dit kán ik gewoon niet voor elkaar krijgen, als ik zie hoe paniekerig ze hiermee is, ik vind het dood zielig. Ik stofzuig dus gewoon, zet de stofzuiger uit wanneer ik naar een andere kamer moet, wacht tot zij weer op een veilige plek zit, en ga weer verder. Na het stofzuigen zet ik hem uit en laat ik haar snoepjes van de stofzuiger af eten. Dit gaat goed, en zelfs wanneer hij op de zachtste stand staat (en het minste herrie maakt) durft ze dit, maar zodra hij op volle toeren draait is het dus weer paniek. Ik oefen dit niet iedere keer wanneer ik stofzuig, soms denk ik dat doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is het beste helpt.

Wat betreft het weg blaffen van mensen.. Is het mogelijk om met iemand die Jinx niet kent hierin te oefenen? Het punt is.. Die mensen, fietsers, etc. zijn ergens naar op weg. Die lopen dus langs, en vervolgen hun route. Jinx blaft, de fietser gaat weg. Dit leert hem binnen no time dat hij deze enge dingen dus weg kan jagen door te blaffen. Is het mogelijk om met iemand te oefenen die zich NIET "weg laat jagen"? Die blijft staan, hem niet benaderd, geen bedreiging vormt, zodat jij hem eventueel met Jinx kunt benaderen?

Ik merk hier thuis ook dat Cosmic banger wordt zodra ik druk op haar leg. Ze is bijvoorbeeld héél bang om langs de fiets te lopen. Loopt ze aan een 10 meter lijn, dan komt ze vrij dicht naast me lopen. Doe ik haar aan een meter, twee meter lijn, dan is het paniek omdat ze niet weg kán. Het idee dat ze weg kan werkt voor haar enorm kalmerend. Misschien werkt dit voor Jinx ook en kun je daar iets mee? (ik denk maar even hardop)

Overigens hoop ik dat Cindy van Mellow dit nog leest en gaat reageren. Mellow is ook héél bang, zoals ik het begrepen heb soms zo bang dat in de buurt wandelen niet eens een optie is. Hebben jullie trouwens een auto? Is het een optie om Jinx in een natuurgebied uit te laten, waar minder (of andere) prikkels zijn?

Succes met 'm, en ik lees mee!

Ik lees even mee, mijn onzekere/bange hond probeert door uit te vallen 'het gevaar' weg te jagen..

Wat ik wel denk is dat je moet proberen je 'troostende arm' niet meer te gebruiken, door hem aan te halen of gerust te stellen zoals je bij een kind zou doen, bevestig je hem in zijn angst. Ik probeer naar objecten waar Babs bang van is, heel zelfverzekerd toe te lopen, daarna 'aai' ik het object, alsof ik het liefkoos. Soms praat ik er zelfs tegen (Babs is nu vaal zo nieuwsgierig dat ze vlak achter me staat te kijken of ik niet opgegeten zal worden). Ik negeer de hond, meestal overwint de nieuwsgierigheid het vanzelf en wil ze (heeeel voorzichtig) wel even snuffelen. Moet bij een object vaak herhaald worden, maar inmiddels zijn bijvoorbeeld kliko's niet zo heel eng meer..

Op een druk kruispunt, jeetje, ik herken het helemaal. Maar 1 ding: WEG HIER!
Ik ga dan ook op mijn gemak op de stoep zitten, maar sla bijvoorbeeld niet mijn armen om haar heen, ze moet het zelf beleven. Ik negeer haar en blijf zelf ongelofelijk rustig. Meestal komt ze na een tijdje zelf tegen me aan zitten, maar ook daar reageer ik verder niet op. Ik ben er voor haar als ze de steun zoekt, maar door haar dan aandacht te geven, bevestig je alsnog dat de angst terecht is.. We gaan ook pas weg als haar ademhaling normaal en rustig is. Duurt eindeloos.. Probeer dit op hele rustige kuisingen te oefenen en niet meteen de binnenstad in..

Ik weet ook niet of deze methodes goed werken, ik heb nooit eerder een angstige hond gehad, dus ik ben ook aan het uitproberen..

Heel erg bedankt voor deze reacties! Zal ze even per persoon beantwoorden, misschien kunnen we elkaar daar in helpen 

@Kean en Cullen: het lopen met een andere hond is inderdaad een goede tip en hebben we in Leiden vaak express en soms per ongeluk geprobeerd. Het meest met de hond waar Jinx al tegen op kijkt en verliefd op is sinds hij pup was. Het helpt helaas niets. De andere hond kan 'het enge' nog zo hard negeren, Jinx heeft dat volgens mij niet eens door. Ik zou heel graag (tijdelijk) een tweede hond in huis hebben om te zien of dit wel zou helpen, maar mijn partner ziet dit helaas niet zitten.

@Pauline: Jouw optie om het wegblaffen van mensen e.d. op te lossen vind ik een hele goede! Dit is absoluut iets wat ik wil gaan proberen! Het enige probleem is wel....we zijn niet zo lang geleden verhuisd en ik ken hier dus nog niet zo veel mensen. Wel mensen met andere honden in het park uiteraard, maar ja....mens+hond is altijd goed voor Jinx ' Het gekke is trouwens, bedenk ik me nu, zelfs mensen op een bankje blaft hij (soms) tegen en deze gaan dan niet weg...
Wat jij aangeeft over de lijn merk ik overigens ook: hij loopt ook wel naast, maar met een slap lijntje van 1-2M. Zou ik hem echt strak naast hebben is hij inderdaad veel nerveuzer. Maar geef ik hem de hele lijn (8M), dan versterkt dat meestal alleen zijn angst en vluchtreactie. Echter....als het heel rustig is vindt hij dat juist heerlijk en loopt dan lekker te snuffelen.
En verder hoop ik inderdaad ook dat Cindy dit leest, heb regelmatig verhalen van Mellow voorbij zien komen... We hebben sinds dit weekend ook een auto, dus dat is al erg fijn. Maar ja, we kunnen nou eenmaal niet altijd de straat vermijden, ik heb de auto niet altijd (is van mijn vriend voor zijn werk) en het is maar 5-10 minuten naar een mega park/bos.....

@Yvonne: fijn dat ik niet de enige ben, ook al is het absoluut niet fijn om een bange hond te hebben! Ik probeer inderdaad soms ook het voorwerp met aaien minder eng te maken, maar dat helpt helaas vaak nog niet. Ook probeer ik altijd rustig te blijven, ik ga vaak liedjes zingen in mijn hoofd, ook al word ik ondertussen knettergek van de paniekhaas aan de lijn. Maar goed, dat is zo lastig, want je weet waar ze bang voor zijn. Ik kan het dus soms niet helpen dat ik een verwachting met een bijbehorende emotie/energie heb als ik bepaalde dingen zie aankomen 
En wat betreft die arm, je hebt zeker een punt. Ik heb het daar destijds met de trainer van puppycursus over gehad. Hij was tevens gedragstherapeut en kon altijd super uitleggen. Wat hij aangaf was het volgende: hoe zou jij het vinden als je ergens vreselijk bang voor was en degene met wie je bent negeert je compleet? En hoe zou je het vinden als diezelfde persoon een arm om je heen sloeg om je te steunen. Tsja...dat was voor mij wel vrij duidelijk en ik doe het soms dus nog steeds. Ik moet ook zeggen dat het soms wel helpt als ik het doe, hij gaat dan zitten gapen na een tijdje en probeert te ontspannen. (wat soms zelfs nog lukt ook)
Anyhow, ik hoop dat je ook wat aan de tips gaat hebben!

Hier ook een angsthond...echter is het bij haar nog deels verklaarbaar. Ze heeft een naar verleden en is slecht gesocialiseerd. Maar bij Jinx lijkt het uit de lucht te zijn gevallen nietwaar? Een blanco hond, je zou zeggen dat het dan goed moet gaan. Maakt het nog lastiger dat het zo onverklaarbaar is.

Vele dingen die je noemt zijn zeer herkenbaar. Met name het blaffen naar voorbijgangers, tegemoedkomers, of "aankijkers". Ik kan er ook mijn vinger niet geheel op leggen maar ze heeft ooit geleerd dat dit blijkbaar werkt en dat kan best de reden zijn zoals Pauline ook zegt...ze gaan weg! En inderdaad gaan ze niet allemaal weg...maar de meesten wel en je kan het altijd proberen toch? Het heeft hier zo'n jaar geduurd voordat we het ergste eruit hadden want echt IEDEREEN werd aangeblaft en op af gevlogen, lelijk dat ze dan is! Terwijl echt je kan je geen liever hondje voorstellen als je haar kent. Maar aan de lijn deed ze dat niet dus hoe ga je dan oefenen...tsja toch maar los naar een losloopgebied (waar het mag)  en dan maar veel sorry's en excuses meenemen. Met een "testpersoon" oefenen had ik ook wel aan gedacht maar daar heb je dan een flinke batterij van nodig wil je het steeds een eng en vreemd persoon houden. Je wilt toch dat hij zich bij iedereen netjes gaat gedragen.

Nou goed hoe wij geoefend hebben: Allereerst moet het hierkomen erin zitten. Dat moet het leukste zijn wat er is! Dus met kaas op pad. En steeds als ik een persoon zag aankomen riep ik haar bij me. Tsja vaak te laat en ook eens op tijd. En als ze dan bij me was bleef ik haar kaas geven totdat de enge persoon weer voorbij was. Als deze ver genoeg was dan ging de kaas weer weg en mocht ze weer gaan. Probeer vooral je hond voor te zijn, inmiddels weet je de afstand wel een beetje waarop hij reageert dus wees dat voor en roep optijd. En dan toch gebeurd het weer dat hij toch gaat, ups en downs om het zo maar te zeggen. En heb er voor met mijn handen in het haar gezeten. Je schaamt je dood voor "agressieve" pluizebol. Maar toch het werd steeds minder, steeds vaker lukte het haar optijd bij me te krijgen en er was steeds minder nodig om haar even bij me te houden. Ook de afstanden konden steeds korter worden en nu na 2 jaar laat ze dit gedrag nog sporadisch zien. Alleen als iemand echt plots vlakbij haar is of een fietser in het losloopgebied wat natuurlijk ook heel vreemd is, dan gaat ze nog uit haar plaat.

Hopelijk heb je er iets aan!

Edit: wat doe je nu aan dat blafgedrag? Bij ons was het ook zo...als ik haar niet optijd had geroepen en ze "in de aanval" ging kon ik maar beter rechtsomkeerd maken en de totaal andere kant oplopen. Dan was het sneller klaar en komt ze vrij rap terug  (en dan ook kaas!). Terwijl als ik ernaartoe ging dacht zij dat ik haar wel even zou komen helpen met wegjagen en werd het enkel erger. Voor de persoon in kwestie natuurlijk heel vreemd om te zien, het baasje die wegloopt. Maar anders bleef ze doorgaan tot ik er ook was en dan nog en ik kreeg haar dan ook niet meer bij me. Dan maar even sorry roepen...

Ik heb hier ook een ontzettende angsthaas, uit het asiel,hij zal zijn redenen hebben...
Ik zou jullie aanraden om alles wat je vinden kan over kalmerende signalen te lezen. Met die kennis kan je zo veel meer van de angst van je hond en zijn gedrag begrijpen!
Als ik jouw verhaal zo lees, doe je er heel veel aan omje hond te steunen als hij bang is, maar leer je hem niet zo goed dat hij niet bang hoeft te zijn.
Visite laat ik niet met afgewend gezicht een koekje geven, maar vraag ik de hond volledig te negeren. Hij geeft immers aan geen contact te willen, dan ga ik hem ook niet overhalen.
Verder kijk ik altijd zo ver mogelijk vooruit om "enge" dingen aan te zien komen. Soms loop ik dan terug of een andere route, soms kan ik een groot genoege boog lopen en soms kan ik op een afstand die hij aankan samen naar hetgeen hem bang maakt zitten kijken. Elke ontspanning die ik dan in hem zie of voel beloon ik.( daarom : lees je suf over kalmerende signalen ) Arm om hem heen vind ik niet zo'n goed idee. Je hond kan daardoor het gevoel krijgen dat hij niet kan vluchten, en dat versterkt de angst juist. Leg je hand tegen zijn flank aan de kant die het dichts bij je is. Hij voelt dan wel je steun, maar hoeft zich niet ingesloten te voelen.
Ik heb uren en uren met Kobus op een bankje zitten kijken naar verkeer en wandelaars en paarden en brommers en ( help! ) kikvorsmannen van de brandweer, die aan het oefenen waren in het meer hier. Angst overwinnen duurt lang. Je kunt dat alleen heel langzaam en gedoseerd oefenen. Kijk steeds wat je hond aankan en maak het niet spannender dan dat. Elke stap die je te snel zet, zijn er twee achteruit. Met de juiste aanpak en heel veel geduld is het zeker wel mogelijk om je hond een stuk zelfverzekerder te maken. Succes!

Hier ook een angsthaas! Vooral in het donker  
Hij is wel stukken minder bang als Jinx, en bij Max is het ook deels te verklaren.

Max vind blaffende honden die hij niet kan zien eng. Harde geluiden waarvan hij niet weet waar het vandaan komt vind hij eng. Mensen die hem willen aanhalen springt hij van weg en donker getinte mensen vind hij super spanmend..... 

Bepaalde stratem vindt hij ook verschrikkelijk eng en dan is voor hem de enige optie... Blijven staan, hem de gehele omgeving in zijn tempo te laten opnemen.... En dan stapje voor stapje weer verder. 

Ik heb Max altijd genegeerd, geen aandacht gegeven of aanraking. Het is nubal een stuk minder als eerst, maar er is nog steeds veel werk aan de winkel. 

Dus mijn tip/advies: laat hem in alle rust de omgeving in zich opnemen... Bij Max helpt het enorm. Zelfs als hij in de vluchtmodus zit....

Je hebt al veel meedenkers gevonden, fijn. Deze kwam bij mij op... Geen flauw idee of het werkt, maar omdat hij het fijn vindt als je hem vast houdt... Een thundershirt zou te proberen zijn....
http://www.tuinadvies.be/shop/product.php?id=1808

hier ook een angsthaas, wat een angsthazen hier zeg! 
ik heb het geluk van twee andere honden waarvan één leon heeft geadopteerd als broertje. Hij leert hem alles wat je moet weten over het hond zijn en leon loopt gewoon achter hem aan. zo koddig om te zien die twee eigenwijze kopjes
maar tips dus. ik zou toch zo veel mogelijk proberen een andere hond te 'lenen' waar je hond tegen op kijkt of maatjes mee is. denk dat een ander daar ook blij mee is als die zijn/haar hond een keer niet hoeft uit te laten of een keer oppas nodig heeft. Het werkt misschien niet meteen maar als je hond wel sociaal is naar andere honden toe gaat het op den duur echt wel werken denk ik.
en fiets je toevallig al met je hond?anders zou het denk ik echt de moeite waard zijn om dat te gaan oefenen, als de hond eenmaal in de running mode is zitten ze in een hele andere stand en zijn dan vaak veel minder gevoelig voor afleidingen. daarnaast helpt het om de energie te drainen waardoor overgave aan prikkels gedurende de dag makkelijker wordt voor de hond.
zag dat je ook massage doet voor je hond, super! zelf heb ik ook weleens gegoogled naar hoe je dat het beste kunt doen, met name welke punten ontspannend werken.
zelf sla ik nooit een arm om mijn hond heen als hij angstig is, maar benoem op lage toon wat er loopt/fietst/kruipt. Meer zo van: dat is een fietser/lantaarnpaal/container leon. 
etc. en als hij voor zijn doen minder angstig reageert klop ik m even bemoedigend op de borst en zeg weer op lage toon goed zo.
hier negeren wij het ook als leon niet bij de visite wil zitten en als hij wel voorzichtig komt of om de hoek snuffelt bemoedigen we dat. als er wel visite is die probeert te lokken door koekjes of roepen merken we meteen dat het averechts werkt.
in ieder geval, succes! zie dat je al heel veel goed doet en heel veel voor je hond over hebt, dat vind ik altijd mooi om te zien! Ik probeer wel medeleven op een hoger pitje te zetten dan medelijden, maar dat blijft toch altijd lastig denk ik

Ga je ook wel es wandelen in pure natuur? Dus weg van al die stadgeluiden en drukte en mensen, en volledig naar de basis gaan: zand onder de voeten, mega ruimte rondom, heerlijke stilte. 
Ik merk dat nogal wat honden die erg zenuwachtig zijn in steedse gebieden, zich helemaal vrij en vrolijk voelen in een verlaten bos of heide.
Moest het zo zijn dat jouw hond het hier goed doet, zou ik persoonlijk een tijdje alleen natuur-wandelingen maken, tot het algemene stressniveau in de hond is kunnen zakken. Want nu heeft ie elke dag stress, dat blijft hangen in een lijf, op de duur is ie gestresseerd zonder dat er een echte stresssituatie is, omdat er nooit een periode is waarop de stress kan wegvloeien.

Ik heb een hond met kennelsyndroom in amsterdam ik zal morgen kijken of ik nog wat suggesties heb voor je
nu net thuis en morgen 5.45  de wekker
weerhouden me nu echt  van antwoorden.

angst is echt een super ingewikkeld lang traject.
Met waldo ligt de truuk in de hoeveelheid moeilijks/ontspanning balans en vaste  gewoontes en soms ook gewoontes doorbreken waar hij negatieve associaties mee heeft.
Daarnaast zei je wil het niet over evt middeltjes hebben.
Waldo heeft erg grote omslag gemaakt met gemmo therapie (druppels van baby planten)

nu slapen
Volgens mij ben je al super goed bezig... je moet ook het truukje voor je hond vinden
en je emotie over de hond los kunnen laten.

Ik zal waarschijnlijk wel een angstige hond hebben maar hij weet wel hoe de niet leuke dingen werken...en soms, vergeet waldo bang te zijn ,
in moeilijke situatie

Kan ze wel goed zien...?

Jeetje, een paar uur later en echt een hoop behulpzame antwoorden verder! Onwijs bedankt allemaal, echt heel fijn dat jullie zo meedenken. Ik ga gewoon weer iedereen beantwoorden, dus pak de pot thee er maar bij!

@Iris: ongelofelijk hoe ontzettend herkenbaar de situatie is die jij schetst! Hier inderdaad ook altijd kaas op zak en proberen Jinx voor te zijn. Maar inderdaad soms ook ineens een hardloper/fietser/mafkees uit de bosjes waar ik volkomen zijn reactie van begrijp. Hier strooi ik ook zeer regelmatig met de sorry's, maar zeker in een vreemde taal en met bange, gillende kinderen soms blijft het lastig. Wat ik zeg, wat jij doet is ook precies wat wij al doen: roepen voor de actie, omdraaien en weglopen, belonen als hij terugkomt. Heel erg bemoedigend om te lezen dat dit dus nog heel sterk kan gaan afnemen, we zetten door!

@Mieke: ik denk dat je stiekem best wel heel erg gelijk hebt in wat je zegt: meer bezig met ondersteunen tijdens de angst dan de angst weg willen nemen. Ik besefte me dit op het moment dat ik het van jou las  Het komt denk ik ook deels wel omdat ik er af en toe zo moedeloos van word dat niets lijkt te helpen en daarom misschien wel overga in 'dan maar ondersteunen en het dragelijk maken'. Dat is niet de juiste instelling, dus vanaf morgen draaien we die weer 180 graden om! Het bezoek en koekjes geven heb ik denk ik niet helemaal duidelijk uitgelegd. Wij vragen mensen ook te negeren (maar ooooh, hoe moeilijk is dat, mensen hebben hun ogen echt niet onder controle! ), maar als Jinx een beetje komt snuffelen en uiteindelijk wat meer contact zoekt laten we snoepjes geven. Dit kan echt alleen maar met bezoek binnen, buiten zullen we (voorlopig nog lang) niet zo ver komen. Ik heb best wel al wat gelezen over kalmerende signalen, maar ik ga me daar zeker meer in verdiepen, want het zal inderdaad goed kunnen helpen. En wat je zegt over de arm om hem heen en vluchtgedrag...ook daar heb je denk ik een heel goed punt. Wat hij namelijk vaak doet is onder mijn knieën zitten. Een volgende keer dus beter toestaan dat hij van daaruit dingen bekijkt en niet meer uit een 'houdgreep'.
Ik moest trouwens erg hard lachen om de kikvorsmannen, ik zie al helemaal voor me hoe dat hier zou gaan: totale paniek. Kan me dus ook goed voorstellen dat dat een hele beproeving moet zijn geweest voor jullie! Heel erg bedankt voor je reactie!

@Rebecca: grappig dat Jinx dus juist best wel relaxt is in het donker en Max juist niet. Ik moet wel zeggen, als wij getinte mensen tegenkomen 's avonds kan ik Jinx ook opbergen. Dan wilt hij linea recta rechtsomkeert en terug naar huis. Wat jij zegt over het zijn omgeving op laten nemen, soms is dat inderdaad een idee, maar soms zie ik dan echt een tijdbom in hem opbouwen waar je 'u' tegen zegt. Hij wilt daar dan echt niet zijn en heeft volgens mij het idee dat uit die 'omgeving' van elke hoek, kier, hoogte een monster kan springen die hem met huid en haar verzwelgt...helaas..

@Nicoline: ik heb er inderdaad wel eens over nagedacht maar eigenlijk nog nooit geprobeerd. Ik denk eerlijk gezegd ook dat het hem niet voldoende comfort zal geven, mede ook omdat het arm omslaan ook niet altijd succesvol is...

@Fiederaantje: ik ben inderdaad blij dat ik niet de enige angsthaas heb! Het helpt me echt al enorm dat er meer mensen zijn met het probleem en te lezen dat het kan verbeteren, ook al kost het veel tijd. De tweede hond klinkt zo aantrekkelijk, maar ik kan er gewoon echt niet aankomen. Ik zie ook nog niet helemaal hoe ik dat dan moet doen: een Jinx die af en toe in blinde paniek alle kanten op gaat en een hond in mijn andere hand.. Mee naast de fiets doen we inderdaad soms en dit vindt hij heel leuk...maarrr: in België is het verboden om dit op straat te doen dus het kan pas in het park. En daar vindt hij sowieso al de hele wereld een stuk leuker, dus dat is lastig oefenen. Wel neemt mijn vriend hem regelmatig mee met joggen, wat een soortgelijk effect als fietsen geeft en dit kan natuurlijk wel gewoon al in de straat. Ik denk ook wel dat dit zeker meewerkt in kleine verbeteringen die we soms zien. 
Ik moet me zelf inderdaad soms ook weer even een wake up call geven om geen medelijden te hebben omdat dat echt niet helpt, maar ja, het is ook echt niet leuk om 'je alles' in totale paniek/niet op zijn gemak te zien en daar (lijkt het) weinig aan te kunnen doen.

@Christel: die momenten hebben we gelukkig zeker. We zitten op een kwartier van het grootste bos van Europa af en regelmatig lopen we daar mee met een groep honden. Hij leeft dan helemaal op en is dan inderdaad de blije, stoere ikke. Sterker nog, hij loopt meestal op kop van de groep, samen met een ander. Maar het bos/park waar ik hem normaal 's ochtends en 's middags in uit laat is ook al behoorlijk relaxt en groot. En ook dan zie ik hem totaal veranderen. Zodra we daar naar binnen lopen gaat zijn staart hoger, kop er op en snuffelen/rennen maar! Helaas is het gewoonweg niet mogelijk om alleen maar in het enorme bos te lopen, maar ik denk dat hij ook echt wel kan ontstressen in het 'kleine' bos. Hier speelt hij vaak enorm met andere honden.
@Roos: ik heb inderdaad al eens verhalen over Waldo gelezen en ben dus heel erg benieuwd naar je input! Het is ook absoluut niet dat ik helemaal niet voor andere middeltjes open sta hoor, maar ik wilde niet dat dit zo'n topic zou worden waarin iedereen met middelen zou komen die voor hen gewerkt hebben. Ik haal veel meer in het horen hoe anderen het op (zouden) lossen en krijg dus ook nu al antwoorden waar ik helemaal blij van word!!! Zoals ik zei, ik ben heel benieuwd of je wat voor me hebt en hoor ook graag je ervaringen met de Gemmo therapie (is dit Bach bloesem alike?) en ook om te horen hoe het werkt als Waldo vergeet om bang te zijn...klinkt heeeerlijk!!

@Saartje: dat hebben wij ons ook afgevraagd, net als of hij wel goed kan horen, niet autistisch is, oid. Maar gehoor is hij op getest en zicht is ook meer dan goed. Alleen dat autisme kan je natuurlijk niet testen  Maar wel heel erg bedankt voor het meedenken!

Wat denken jullie trouwens van het volgende? Er zijn momenten dat de enge dingen voor Jinx zo snel opstapelen dat hij direct terug naar huis wilt. Ik geef daar nooit aan toe, tot hij bijvoorbeeld geplast heeft, want dat is ten slotte wat we kwamen doen (middagpauze). Als hij dan geplast heeft beloon ik hem daarvoor en gaan we direct terug, eigenlijk ook als een soort beloning. Is dit een slecht iets, dat hij dus leert: plassen en snel weer terug naar binnen? Tussen de middag gaan we sowieso nooit naar het park en is zsm weer naar binnen dus voor hem het meest relaxt. Ik doe hem er ten slotte geen lol mee om door de straten te gaan lopen.
Daarbij moet ik even noteren dat er een tijd was dat ik wél nog een klein blokje door de buurt liep, wat resulteerde in niet meer naar buiten willen rond het middag uur. Sinds ik het veranderd heb in stukje, plassen en weer (semi) relaxt terug staat hij te kwispelen als ik vraag of we zullen gaan.
En wat kan ik het beste doen met zijn angst naar de huizen toen, het constant maar bang omhoog kijken.. Ik merk dat hij iets ontspant als we midden op de straat lopen, maar dat is nou eenmaal vaak geen optie. Ik zal morgenochtend eens proberen te filmen hoe de wandeling naar het park er uit ziet..

Nogmaals heel, heel erg bedankt en succes met jullie angsthazen! (laten we een club oprichten )

over je laatste stukje:
Nu pas denk ik na over het volgende, bij ons is wel een redelijke structuur maar wij lopen geen vaste rondjes en ook niet op vaste tijdstippen, natuurlijk kan dat niet altijd ivm werk enzo maar teveel wennen aan een ritme kan er denk  ik ook heel erg voor zorgen dat een hond vast blijft zitten in angst en minder snel op jou gaat bouwen maar meer op routine en angstroutine. anders weet de hond al bij elke hoek van de straat wat er komen gaat. 
niet dat je dan hele rare toeren uit moet halen om routine te voorkomen, een extra blokje om of een keer dwars de andere kant op lopen doet wonderen. 
het is denk ik uiteindelijk ook een keuze. waar je hond nu zit qua niveau alles proberen dragelijk te houden of toch doorgaan en dingen doen die nu heel zwaar lijken. er zijn echt veel honden waarvan ik zoiets heb wees blij met de leuke momenten en laat de hond gewoon zijn hoe hij/zij is, maar in dit geval denk ik daar toch anders over op basis van wat jij schrijft.
je hond is nog jong en als hij zijn hele leventje met zoveel aanpassingen en angst moet leven en dus niet kan doen wat alle honden doen.. 
ik hoop dat hij er toch overheen kan gaan stappen met jouw begeleiding moet dat zeker lukken

het  gaat om die redelijke structuur  en sommige gewoontes...na iets moeilijks, las ik:
" loslopen en rust"in

Hij is niet blij met de tram.
.maar loopt 3 min daarvoor los door het park er naar toe en weet hoe het moet..
wachten tot iedereen binnen is...dan rent hij zelf naar binnen voor op...en bij eerste lege bank gaan we zitten en zit hij onder de stoel.
dan krijgt hij snoepje..en zodra ik op knopje hebt gedrukt maakt hij aan stalte richting uitgang...daar staan wij altijd vooraan ...
dan kan ik hem afschermen en rustig uitchecken....
het is soms kleine aanpassing waardoor hij dingen gedoogt of niet..
Hij trekt me richting drukke weg naar losloop plek maar ...op de terugweg moet ik niet langs linkerkant van de parkeerpaal gaan...dat vind hij eng..veel verkeer en de vuilcontainer.
Ik loop ook veel tegen verkeer in ivm impulsen zien.
Waldo houd niet van dingen achter vlak hem...ik wacht strategisch...zonder aandacht en laat ze passeren.

Tsja...dat is een goede! Ik vind dat ook zo moeilijk! Voorheen liepen we dus blokjes om en inderdaad vaak net even anders, ook de route naar het park wisselde ik af. Maar toen ben ik gaan lezen over het kennelsyndroom en daar las ik o.a. dat een hond in zo'n geval baat heeft bij vaste routine. Ik denk niet per sé dat Jinx het kennelsyndroom heeft, maar dit vond ik wel plausibel klinken. En ook: als ik een andere route naar het park nam probeerde hij op de terugweg altijd via de 'standaard' route te lopen. 

Maar goed, wat ik zeg, dit vind ik dus echt heel moeilijk. Want: maak ik het niet erger als ik toch blijf afwisselen en moet ik niet eerst aan de angst op het normale stuk werken. Of hou ik hem dan, wat jij zegt, vast in een angstroutine en belet ik hem zo te ontwikkelen.... Pffffff...

Oh ja...en vaste tijden hebben we niet echt, dus dat scheelt

Met angsthazen, helpt 'blufpoker' best goed.

laat zo weinig mogelijk merken, want vaak zijn je onderbewuste gevoelens al volop genoteerd bij de hond...en stimuleer je dus dat angstige...

leer je eigen cirkel(angst, ik doe flink, maar hond ziet de aandacht en dus angst...) te doorbreken, dat is de enige manier waarop je je hond uit z'n impasse kan halen.

negeren hoeft niet, maar geef eens een andere emotie in de plaats; blijheid tijdens het uitlaten, uitbundigheid, onverschrokken.(jouw emotie is dominanter dan die van de hond; proberen)

Ga in de wandeling op; doe of je hond even geen emoties heeft en enkel die van jou 'oppikt', op die manier plant je een positief zaadje.(jij en je hond samen op verkenning; geen vuiltje aan de lucht)

wens je veel succes en kracht om je eigen (vooringenomenheid )los te laten en om een andere twist bij je hond te ervaren.

positieve input!

Je ziet snel genoeg of je hond met bepaalde routine wel of niet ontspant
hou evt dagboekje bij met wat je doet en hoe de hond is.
probeer je niet schuldig te voelen maar te observeren.
Ik geef geen aandacht aan angst maar geeft rustige vriendelijke aanwijzingen(fluister het bijna)..nee joh da's een kapotte paraplu doet niks..

Voor de rest loop ik gewoon stevig door en hou de lijn kort
en hou hem uit de wind...dus 
wanneer hij losloopt naast een rustige weg..gaat hij stilstaan  in het groen naast de weg tot het voertuig langs is...hij vlucht niet...hij kent de truuk nu.

toen ik hem 2 1/2 jaar geleden kreeg ..was het een vogeltje..dat  heel goed de voor dood kon liggen en mijn straat werd geheprofileerd en waldo kon nog geen eens trap lopen en kroop voor alles de muur in..of brak los nog erger
Ik denk dat bij angst de stad je grootste vriend is..
soms is het moeilijk impulsen te ontwijken maar en zijn ook vele trainings mogelijkheden
ook om zes uur in de ochtend of twaalf uur s'nachts....daar begint waldo regelmatig bang te zijn ivm te veel leuks.
Hij kan nu super snel switchen van angsthaas tot blije jongen..omdat hij weet hoe het moet op moeilijker momenten...leuk gaat hij drukte nooit vinden...dus ik ben heel voorzichtig in de balans
1 oppas is dat minder...hij plast nooit bij haar tijdens uitlaten als gevolg

Ik heb alleen de openingspost gelezen (zit op mijn werk namelijk ), maar ik zal kijken of ik een korte reactie kan geven. Waarschijnlijk niet...

Mellow woont sinds eind juli 2011 bij ons. Onzeker, klein pupje, niet gesocialiseerd. Met veel geduld aan alle enge dingen laten wennen. Rode prullenbak langs het fietspad, een (asociaal) neergegooide lege chipsdoos: overal werd tegen geblaft, helaas ging het niet weg.
Ik heb zelfs eens een stoel die klaar stond voor het grofvuil staan aaien, toen kwam ze heel voorzichtig dichterbij en bleek dat het niet eng was. Hetzelfde met een pallet bakstenen van iemand die zijn voortuin opnieuw ging bestraten. Sta je daar om half een 's nachts je hond gerust te stellen met woordjes als "ach, wat lief" en "kom eens kijken dan", onderwijl een partij bakstenen aaiend...
Het hielp wel allemaal, want de keer erna durfde ze er, met een boogje, wel omheen.
Ze bleef wel altijd wat onzeker, maar het was te handelen.

Vuurwerk was eng, maar oudjaar ontweken we door gewoon met de auto naar het bos of de dijk te rijden.
Onweer was ook eng, als we toevallig buiten liepen en het ging onweren dan waren we héél snel terug, krassen op straat achterlatend door haar nagels.
Zijn we binnen dan is ze heel anders, ze blaft of gromt wat, maar meer niet.
Thuis is altijd veilig geweest voor haar.

Vorig jaar zomer is ze ontzettend geschrokken van een grote groep wielrenners, daarna ging het helemaal mis en durfde ze niet meer naar buiten. Tot vandaag de dag staat zonnig weer garant voor weinig wandelen. Dan bibbert ze al als we beneden komen (want ze weet dat ze dan een plas moet doen).

Ik heb daarna eerst Bach Bloesem geprobeerd (2 verschillende mixen), maar dat hielp niet. Daarna een GT, maar ook dat ging alleen goed als zij erbij was, zodra ik het alleen moest doen ging het weer niet. Waarbij ik wel moet zeggen dat een deel ook door mij kwam, wij versterken elkaar héél erg.
Ook moest ik stoppen met vers voer, want we moesten met een clicker werken, zo moest ze haar eten 'verdienen'. Maar als ze zó bang is, dan wil ze gewoon niets aannemen, hoe lekker ze het in huis ook vindt, buiten wil ze gewoon niet eten.
En ze viel dus af. Daar ben ik dus mee gestopt, want dat kan in mijn ogen niet de bedoeling zijn.

Ze moest van mij lopen (want 'een hond moet wandelen' en 'wat zullen de buren wel niet denken'), maar durfde niet. Ik geïrriteerd en tóch een rondje doen, hond die haar hele gewicht in de strijd gooide waardoor 15 kilo voelde als 45 kilo.
Na dat rondje (nog geen 500 meter) had ze nog steeds niet geplast, was totaal van de kaart en ik ook (hartslag van 200 en zweet op mijn rug).
 
Ik heb van alles geprobeerd, gewoon buiten op het grasveldje staan (langs de waterkant, dus afstand tussen haar en al het 'enge'), lange lijn, korte lijn, streng toespreken, stevig doorlopen, rustig doorlopen, kleine opdrachtjes: niks hielp.

Op een gegeven moment heb ik mezelf even heel streng toegesproken, want nog 15 jaar zo aanmodderen, daar zou ik zelf aan onderdoor gaan.
Ik heb toen, totaal tegenoversteld aan het advies van de GT, besloten het anders aan te gaan pakken en te doen wat zij aankon. En als dat betekende dat we na 1 plas weer naar huis gingen, dan deden we dat.
Regende het, dan ging het beter, want dan is het rustiger buiten.
Ook veel naar rustige gebieden en langzaam ging het weer beter (tot de jaarwisseling...).

Afgelopen zomer gingen we 's morgens, 's middags én 's avonds met de auto om haar te laten plassen.
Inmiddels doet ze 's morgens weer wat plasjes, maar we komen niet ver. 's Avonds idem dito. Heel af en toe durft ze aan het begin van de middag ook een plas te doen, gisteren waren we wel buiten, maar hebben we alleen maar gespeeld met blaadjes (zo ziet ze ook weer dat het leuk kan zijn).

Inmiddels, doordat ik zelf (blijkbaar) toch 'anders' ben geworden, hebben we weer mooie overwinnigen met haar.
Afgelopen zomer, op een regenachtige woensdag, wilde ze ook naar buiten. We stonden buiten, het spetterde wat en ineens ging het zachtjes onweren. Wat ze toen deed verbaasde me: ze keek verbaasd richting de haven, vervolgens naar mij en luisterde naar het gerommel. Daarna huppelde ze naar het gras en ging plassen. Iets wat ik dus écht niet had verwacht

Afgelopen voorjaar reed er (terwijl wij buiten liepen) een ambulance door de wijk, vrij dichtbij mét sirenes. Is voor ons al hard, zij was gelijk zwaar in paniek, trekken, gillen, piepen en álles doen om weg te kunnen. Ze wilde in 1 rechte lijn naar huis als het had gekund.

Twee weken geleden liepen we in het bos en hoorden, ver weg, weer een ambulance. Ze verstijfde even, dus ik ben rustig doorgelopen "kom je mee?" en ineens rende ze weer langs me. Bleef wel bij me in de buurt, stopte nog een keer, maar het hele gebeurende duurde 5 minuten, toen was ze weer gewoon haar blije zelf.
Vorige week hetzelfde, maar toen bleef ze, na even achterblijven, 5 minuten schuin achter me lopen. Toen bleek ook weer dat er niks aan de hand was en herstelde ze zich.

Het is dus véél meer tekst geworden dan gepland (daar gaat mijn effectieve werktijd )

Ik moest zo lachen om je tweede alinea!!

Ik ben blijkbaar (en gelukkig) niet de enige 'idioot' die midden in de nacht van alles en nog wat gaat staan aaien  om je hond maar te laten zien dat je echt niet opgegeten of aangevallen zult worden door een prullenbak, paaltje, stapel stenen, kliko, noem maar op haha!
Vaak helpt het inderdaad de nieuwsgierigheid naar boven te halen om toch, voorzichtig even te komen kijken..

Ik heb bij Babs wel redelijke resultaten met de Bachbloesems, gebruikt er eentje die op maat gemaakt is voor meer zelfvertrouwen, die vul ik aan met Rescue vlak voor we naar buiten gaan. De Rescue voorkomt de paniek, of vlakt deze af. (Gebruikt ik zelf ook als ik bv naar de tandarts moet, dan verkeer ik zelf ik staat van paniek en bij mij helpt het ook de ergste angst weg te nemen..) Moet daar wel bij zeggen dat Babs niet zo extreem is als jij Mellow omschreef gelukkig. Haar onzekerheid is vooral als we mensen/honden tegenkomen, die probeert ze dan te verjagen door erg stoer te doen.

Ook ben ik heel veel aan het lezen over kalmerende signalen, en probeer ze zelf ook toe te passen, helemaal raar haha, zit je 's avonds laat op je hurken, al gapend en smakkend een stapel stenen te aaien

Blijft moeilijk, een bange hond, maar wellicht dat we elkaar met tips kunnen helpen.
Enneh, wat ik zelf belangrijk vind; de behaalde baby-stapjes vooruit belonen met een groot feest! Ook voor jezelf, dat heb je toch weer mooi voor elkaar!

Op een gegeven moment ga je álles proberen. Nadat je hebt omgekeken of er niet iemand achter het gordijn staat te loeren terwijl jij in een haast innige omhelzing met die pallet bakstenen staat

Alles voor de hond he

En ook 'hoe ouder hoe gekker'

Wat Pauline trouwens zegt, oefenen met een vreemde die zich niet laat wegjagen door het geblaf, dat werkt wel. Mellow blaft ook veel, vooral na dat gedoe met die wielrenners.
Inmiddels gaat het weer iets beter. In het bos laat ik haar even wachten tussen mijn voeten. Als ze de fietser aan ziet komen gaat het wel beter dan wanneer zo'n fietser ineens langsstuift.
Vorige week kwam er zelfs (van achter) een fietser aan die ik niet had gezien. Fietser rijdt langs, Mellow kijkt opzij en loopt gewoon door
Nu was dit een gewone fietser, wielrenners en mountainbikers blijft ze een hekel aan houden.

Poos geleden (ergens in het voorjaar denk ik) liep ik richting het veldje met haar, we kwamen een man tegen die mij aansprak (vond dat ik zo goed met haar bezig was, want hij zag ons vaak lopen). Mellow blaffen, maar helaas, de man ging niet weg.
Toen we even stonden te praten stond ze wat in het gras te scharrelen en kwam zelfs even aan zijn hand snuffelen.

Dus eigenlijk zou je inderdaad iemand moeten vinden die Jinx niet kent, maar die jullie wel wil helpen, die zich niet laat 'wegjagen' door hem. Een fietser die even stopt en een praatje maakt met jou, dan ziet Jinx dat het écht niet eng of gevaarlijk is.

In het begin dacht ik wel eens 'had ik maar een pup van een fokker genomen', maar ook dat geeft geen garanties (Terry en Max kwamen van dezelfde fokker, Terry was niks mee aan de hand, met Max wel).

Nog even aanvullend op mijn vorige lap tekst (ja, als ik eenmaal bezig ben...): voor ons werkt het dus heel goed om te doen wat zij aan kan.
Sowieso gaan we elke middag naar het bos, daar kan ze écht zichzelf zijn.
Deze manier heeft voor ons allebei rust gebracht, want waarom zou ik dat opzoeken wat voor haar zo eng is? We schieten er allebei niks mee op. En door de kleine momenten dat we overdag tóch buiten zijn, gaat ze langzaam weer wat vertrouwen krijgen.

wow Cindy ik dacht dat ik een angstige hond had maar heb vol verbazing je verhaal gelezen.
als ik dit soort lappen tekst zie sla ik het meestal over, maar dat van jou trok me erg aan.
ik kan me zelf er ook erg in vinden alleen heb ik het iets anders aan gepakt kan ook niet anders want ik heb ook een andere hond

simone: ik ga straks even wat uitgebreider reageren, maar zo kan ik in elk geval makkelijk het topic terug vinden

ja hier ook een angsthaasje! Oh wat vond ik het erg en zielig dat ze zo snel bang werd, heb erom gehuild en alles. Myra is wel een stuk minder dan de meeste die ik hier lees mr toch snel bang, voor vlooienpippetjes, scharen, honden die blaffen, stofzuigers en vooral harde geluiden is ze heel bang voor! Ik heb van alles uitgeprobeerd, bach bloesem, alle enge dingen aaien enzo. Mr echt de gouden tip leg je erbij neer dat je hond zo is en ga je hond vooral niet zielig vinden of de hele tijd denken oh ze zal zo wel weer bang worden... Ik heb heel hard aan mezelf moeten werken met veel meer zelfvertrouwen op pad gaan en bij dingen die ze eng vind heel zelfverzekerd erlangs gaan. En echt nu ik relaxter ben en zelfverzekerder weet Myra dat ze op mij kan vertrouwen en zoekt ze steun  bij mij,   vind ze sommige dingen nog steeds eng maar ik ga er anders mee om en ga niet heel de dag zitten janken omdat ze zo zielig is enzo  Ik zeg zeker niet dat dit bij jouw zo is hoor, maar bij mij heeft het zoveel geholpen om me eigen houding te veranderen en niet steeds negatief te denken ze gaat zo bang worden, maar gwn met veel plezier en enthousiasme weer wandelingen maken  Succes ermee!

Mellow brengt angst naar "a whole new level"! (waarom zijn er voor sommige uitdrukkingen geen Nederlandse versies?), maar het klinkt alsof Jinx er ook wat van.

Ik zie het ook helemaal voor me, hoe mensen een stapel stenen staan te aaien. Zo erg heeft Cosmic het gelukkig niet. Ik denk dat wat bij Cosmic enorm helpt, haar nieuwsgierigheid is. Ja, sommige dingen zijn eng, maar ze is dan té nieuwsgierig om tóch niet even te gaan kijken. Ze doet me soms denken aan een kat. Die kunnen ook zo geconcentreerd op dingen aflopen, en dan iedere keer dat je met je voet over de grond schuift omhoog springen. Zo is Cosmic ook een beetje. Bij ieder geluidje een hartwip, maar tóch willen gaan kijken. Het wordt lastiger als je hond bang is, én er gewoon niks van wil weten.

Je kunt je hond nog zo goed socialiseren en opvoeden, maar invloeden van buitenaf heb je gewoon niet in de hand, en die kunnen een hond erg bang maken, helaas. Ik heb ook dagen waarop ik zeg; "NOOIT meer een Spanjaard", of "NOOIT meer een Podenco", volgende keer gewoon een NORMALE Nederlandse hond (hihi), maar zoals Cindy al zei, je hebt geen garantie dat het dan makkelijker is. En feit blijft dat ik me enorm aangetrokken voel tot gevoelige typjes..

Jullie honden zijn toch wel extreem angstig zeg pfff wat lastig.

Obi is ook een angsthaas, maar hij is een pup van 6 maanden oud. Dus hoe dat later gaat worden dat weet ik nog niet... Hij is niet bang voor voorwerpen, sinds hij  hier is doe ik in alles snoepjes en z'n eten en laat hem er dan mee aan de gang gaan. Dozen, zakken, flessen alles wat herrie maakt als je het aanraakt. Dus daar is hij niet bang voor. Zelfde gedaan met de stofzuiger eerst brokjes op een afstand er van gooien dan steeds dichterbij, één keer dat hele ding volgesmeerd met paté. Hij is er nu niet meer bang voor, gelukkig. Maar hoe ouder een hond is hoe langer hij bevestiging heeft gehad dat dingen angstaanjagend zijn natuurlijk... Als Oni iets niet kan zien maar wel kan horen dan staat hij vaak verschrikt te kijken. Als hij het ziet is het oké.

Andere honden is hij ook bang voor dan blijft hij blaffen in de spelhouding.  Hij valt gelukkig niet uit, maar vind het heeel spannend. Hij heeft hetzelfde probleem ook met kinderen, hij heeft laatst een meisje van een jaar of 10 weggejaagd door z'n geblaf én gegrom. Dat gaat nu weer wat beter gelukkig maar dat is echt niet cool. Vond het zo sneu voor dat kind...

Ik vind het zo vreemd dat je geen gt wilt? Ik snap ook dat je dingen zelf wilt oplossen, maar je bent al zo lang bezig om de hond in evenwicht te krijgen met zijn omgeving dat er toch iets moet gebeuren. Waarom willen jullie geen gt? Misschien moet je een andere vorm zoeken dan de gangbare gt's kunnen bieden. Zoek dat dan uit, aub!
Of misschien zou je hond beter op zijn gemak zijn bij een andere eigenaar of een wat landelijkere omgeving. Steeds maar bang zijn is geen fijn leven!

Ze hebben toch een GT gehad en niet het gene bereikt wat ze hoopte te bereiken? Tenminste zo begrijp ik het verhaal...

Een hond met een verleden die angstig is voor bepaalde dingen, oké. Zoals Kiwi, Cosmic en Mellow bijvoorbeeld, die hebben toch al behoorlijk wat meegemaakt in hen leventje denk ik zo.

Maar een hond die als pup bij je gekomen is en zo angstig is. Dan klopt er iets niet. Iets gaat niet goed.. ik zou ook een gedragstherapeut inschakelen, misschien gaan jullie er op een hele verkeerde manier mee om of is er iets anders aan de hand.
Dat kun je in ieder geval niet zo via een verhaal op internet zien.

Vervelend is het wel. Succes.