Ik kan niet over haar dood heen komen

Beste lezers,

Zoals jullie weten is Luca 2,5 maand geleden overleden. Ik kan maar niet over haar dood heen komen! Hoe kan ik dit goed verwerken? Ik durf het ook tegen niemand te zeggen omdat ze dan zeggen; Het was maar een hond. Ik kijk naar het bankje in de tuin waar ze onder ligt en ik begin meteen weer te huilen! Waarom? omdat ze gewoon bij me hoort te zijn!

Heel veel sterkte!

Rouw is een proces wat voor iedereen persoonlijk is.
Er kan niet gezegd worden 'over 2 weken ben je er overheen'
Heel veel sterkte!

Er is geen richtlijn over hoe je zoiets moet verwerken.
Je hebt een maatje verloren en dat doet gewoon heel veel pijn.
Dat heeft tijd nodig, bij sommige mensen heel veel tijd en sommige mensen zijn er sneller over heen.

Het is ook helemaal geen schande dat je het er moeilijk mee hebt hoor!
Het was niet maar een hond, het was je vriend.

Terug denken aan alle leuke dingen die jullie samen hebben gedaan, de leuke capriolen die ze heeft uitgehaald en alles wat jullie van elkaar hebben geleerd.
Voor mij heeft het heel erg geholpen om over Doebie een mooi filmpje te maken met allemaal leuke foto's van hem. Het doet pijn om er naar te kijken maar ik kan wel lachen om zijn leuke foto's.

Heel veel sterkte!

Verlies van je maatje kost gewoon ontzettend veel tijd.

En het is niet erg dat je haar nog zo mist, is best nog wel kort geleden gebeurt.
Zo'n beestje laat gewoon een leegte achter en als je dan inderdaad op de favo plekjes komt is dat ook erg moeilijk.

En ja mensen kunnen hard zijn maar hier kan je wel je verdriet kwijt de meeste hier weten gewoon wat het is om je maatje te moeten verliezen en hoeveel tijd het kost.

Die tijd is voor iedereen anders, maar uiteindelijk slijten de scherpe randjes er vanaf.
Heel veel sterkte en geef je zelf de tijd hoor.

Het was NIET zomaar een hond, het was JOU hond.
Hier kan je het wel kwijt omdat hier allemaal liefhebbers zitten.
Vele weten wat je mee maakt zo ook ik zelf.
Het verwerken doet ieder op zijn eigen manier.
Maar hier kan je wel  steun krijgen.

Ik wens je heel veel sterkte om dit verlies te dragen.

Julia, wat een verdriet, Luca niet meer bij je. dat is een groot verlies.

heb je een mooi plekje < je schrijft onder de bank, ligt ze daar, heb je plantjes er neer gezet ? maak er een mooi plekje , zet een beeldje erneer, misschien een foto van Luca.

en hoe verwerk je het ? praat met haar, daar op dat plekje, heb het over de mooie momenten die je met haar hebt doorgebracht. huilen is verwerken, dat mag.

dat allerlaatste stukje van haar heengaan, probeer dat achter je te laten, dat is even geweest, jullie hebben een heel leven met elkaar opgetrokken, denk aan die tijd, niet aan het laatste stukje, lach om de ondeugende dingen die ze uitgehaald heeft, zo herinner je haar mooie momenten .

thuis naast je bed, een mooie foto van Luca neerzetten, zodat je haar iedere dag weer ziet en voor je naar bed ga welterusten kan zeggen, en Luca zegt dat ook tegen jou.

moeilijk zal dat zijn, maar alleen maar verdriet dat is er niet altijd geweest toch ? dat zou Luca toch ook niet willen, herinner haar toch in alle mooie momenten die jij samen met Luca gehad hebt.

Julia, schrijf het op hoe Luca was, wat heb je al die jaren met haar gedaan, wat was het voor vriend ?

vertel hier over Luca, dat mag, zo kan je je verdriet kwijt hier... thuis is dat moeilijk schrijf je, hier niet, vertel maar eens over Luca...wat voor hond het was en wat ze betekende in je leven, ze is heel lang bij je geweest, niet even, Luca is 15 jaar geworden las ik op je profiel, vertel eens over Luca....

Wat Anja zegt. 

Voor een ander is het 'maar' een hond, maar voor jou is het wel 'JOUW' hond, je maatje die heel lang bij je heeft gewoond, die je heeft gezien als je blij was, als je verdrietig was, die je opvrolijkte met gekke fratsen, die je altijd aan het lachen maakte, ook al was je nog zo humeurig. 

Ik denk niet dat je hier mensen zult treffen die zeggen "het was maar een hond", dus hier kun je gewoon je verhaal kwijt. 
Pak een zakdoek en huil, dat lucht op.

Het kan even duren, maar op den duur krijgt het een plekje en denk je met een grote glimlach terug aan die gekke, blije hond.

Natuurlijk is het niet zomaar een hond. Het was JOUW lieverd waar je lief en leed mee gedeeld hebt. Die je al die jaren met liefde verzorgd hebt.  Kom vaak hierheen hier zijn mensen die je snappen, echt! Zo ben ik in november vorig jaar hier terecht gekomen toen mijn lieverd overleden was aan longkanker op 9 jarige leeftijd. (Dank je wel aan alle lieve HP-leden die elke keer op al m'n berichtjes gereageerd hebben).
Ik mis hem nog steeds ontzettend veel en er zijn momenten dat ik nog steeds in tranen uitbarst. Ik ben er nog steeds niet overheen en ik denk dat dat ook niet zomaar zal gebeuren. Ik had niet gedacht dat het me zo zwaar zou vallen, ik ben letterlijk ziek geweest van verdriet. Kon geen hap meer door mn keel krijgen.. Ik had bij hem als bij geen ander het gevoel dat hij naar me omkeek en ook voor mij zorgde op z'n eigen manier. Hij troostte me, knuffelde me, hield me in de gaten als we samen erop uit trokken. En ja, nu moet ik dat allemaal missen. Mannen zijn ook heel anders hierin. Ze accepteren het verlies meer of zo? Tenminste zo heb ik dat ervaren bij mijn vriend dat zorgt misschien ook voor onbegrip?
Iedereen doet het op z'n eigen manier... Voor sommige mensen helpt het om hun energie weer te focussen op een andere hond. Voor mij persoonlijk helpt het niet echt, wij hebben weer een pupje (waar ik ook dol op ben hoor) maar hij is niet mijn Lobbes en dat geeft ook niet. Wil alleen niet zeggen dat ik niet nog steeds rouw om Lobbes maar het helpt wel dat ik weer bezig kan zijn met een levende hond. En niet telkens denk aan het verschrikkelijke einde van mijn overleden hond. Uiteindelijk gaat het leven verder.. en ik denk dat Lobbes niets liever had gewild dan dat ik ook verder ga. Dat troost me ergens wel...

Heel erg veel sterkte! En schrijf het desnoods van je af, het kan opluchten!

Natuurlijk mag jij treuren om je overleden Luca, het zou pas triest zijn als je NIET zou treuren . Maar laat het aub niet je verder leven belasten. Je moet het kunnen plaatsen, hij heeft het goed gehad en je bent een super vrouwke voor hem geweest, en nu ligt hij daar onder dat bankje en weet van niks meer. Jij moet stoppen met die negatieve gedachten meisje, je kwelt er alleen jezelf mee Kijk vooruit en wie weet ooit komt er een nieuwe Luca ? Zoals jij liefde voelt ben ik daar zeker van......

veel sterkte gewenst ik herken dit van toen mijn moeder haar hond stierf boemer ze was een st bernards hond moest nog 4jaar worden toen ze overleed mijn moeder geraakte er ook niet over   ik woonde samen met mijn ex  vriend had toen chloe en yoni van mijn hondje  boomer was er nog geen sprake . heb toen chloe later pups had boomer genoemd als eerbetoon aan mij ma haar overleden st bernard boemer vond ze leuk gaf wel haar een opkikkertje ze zegde altijd ik wil geen nieuwe hond om hem weer af te geven enz maar uiteindelijk hebben we mijn ma mee uit huis gekregen haar meegenomen ze wist niet waar we heen gingen .we kwamen aan in dierenwinkel en ze wilde eerst niet mee daarna ging ze toch mee binnen en hebben we onze darco newfoundlander meegebracht boemer is ze nooit vergeten nog steeds niet ik ook niet trouwens maar haar zorg voor de toen nieuwe pup heeft wel een groot deel van haar verdriet verwerkt. Wilde dit toch wel even vertellen.

Het is niet erg dat je nog steeds verdriet hebt om je hond, dat is heel normaal. 2,5 maand is nog maar pas geleden. Mijn meisje is 3 maanden geleden overleden en ik kan er ook niet mee omgaan, ik schaam me om te zeggen dat ik na haar dood elke dag een traantje om haar gelaten heb, en nu nog steeds.. hoef maar foto's te zien of het begint alweer terwijl ik normaal helemaal niet zo ben. Sommige mensen zeggen inderdaad "het was maar een hond" maar zo zien wij ze niet, wij zien ze als onze lieve maatjes die ons altijd trouw zijn gebleven, die er in goede en slechte tijden waren... en heel veel dingen in je leven hebben meegemaakt. Mijn meisje ligt ook in de tuin en ik vind het ook altijd wel een raar idee als ik naar die plek kijk, wij hebben er viooltjes staan en er een plekje voor haar gemaakt. Luca zal altijd in je hart blijven!  Heel veel sterkte!

Hallo allemaal,

Ik heb gister mijn bruine Labrador van bijna 10 jaar genaamd Baggi moeten laten inslapen. Hij had 4 maanden geleden de diagnose lymfeklierkanker gekregen en het was overal uitgezaaid. Ik loop echt met mijn ziel onder mijn arm.... Ik vind het zo oneerlijk. Ik heb hem gelukkig wel 10 jaar bij me mogen hebben ikzelf ben 20 dus dat is de helft van mijn leven.. erg ingrijpend. Ik ben vandaag wel gaan werken, maar telkens bij thuiskomst houd ik het niet meer droog. Dat is het moment dat ik echt geconfronteerd wordt met het feit dat hij er niet meer is. Ik niet meer kan knuffelen, hij jint niet meer rennend naar me toe komt om te melden dat hij honger heeft, niet meer lekker met hem in het zonnetje kan lopen. Wat een gemis. Ik voel me zo ellendig. Voor iedereen die hier doorheen gaat of dit heeft meegemaakt heel veel sterkte.

Heel veel sterkte gewenst Pascale. Het is natuurlijk niet eerlijk dat je vriend voor het leven zo van je weggerukt wordt, maar je hebt er goed aan gedaan om Baggi te verlossen uit zijn lijden. Jullie zijn samen mogen opgroeien, samen puberen, samen volwassen worden en samen leren. Dat is heel mooi, koester de mooie momenten die jullie samen beleeft hebben.

Laat je niet doen door opmerkingen vanuit de omgeving.
Er zijn enkel andere hondeneigenaren die min of meer weten wat het verlies van een hond kan doen...

En je hebt tijd nodig, veel tijd.

Laat er geen periode opplakken, dat werkt zo niet.

Geef jezelf de kans om te huilen, om te rouwen. Dat is zo persoonlijk.

en vergeet niet; we sluiten ze in ons hart, daar kan niemand aan. 

Ons plekje.

Twee en een halve maand is niet zo lang. Het duurde bij mij 9 maanden voor ik het droog kon houden als ik het over Chico had.

Je hoeft er nu ook niet over heen te zijn. Het is een ellendig gevoel, maar echt, het slijt.

Misschien kan je eens praten met mensen die gespecialiseerd zijn in rouwverwerkingen..

Pascale.... ook voor jou een ontzettend groot gemis. je maatje moeten missen ,kwijt. voor jou ook heel veel sterkte, en kom maar hier terug als het je teveel wordt.

Oh ik herken dit zo goed, dat vreselijke gemis
Het maakt volgens mij niet uit of het nu 2 maanden of 2 jaar is geleden, die ellendige leegte blijft, tenminste bij mij.
Viktor is nu anderhalf jaar geleden overleden en ik ben er nog steeds mee bezig.
Ik heb sinds 14 maanden weer een nieuwe hond Zoran van hetzelfde ras en hoe vaak ik me er niet op betrap dat ik hem Viktor noem.

Voor mij (het klinkt eindelijk belachelijk) leeft hij nog steeds in mijn gedachtenwereld. Ik kijk vaak naar zijn foto en die foto heb ik in patroon uitgezet en die ben ik nu aan het borduren, zo ben ik toch nog steeds met hem bezig!

Ik hoop dat jij het toch een goed plaatsje kunt geven.

Veel sterkte!

Het gemis betert, maar zal veel tijd nodig hebben. Sommige mensen zien honden inderdaad als "maar honden". Maar die mensen hebben ook nooit mogen meemaken hoeveel geluk, liefde en trouw je van zo'n beestje kan krijgen. Een hond is voor ons een vriend voor het leven, en hier kan je zeker met je verdriet terecht want wij begrijpen je wel.Deze helse periode zal beteren, en je zal altijd blijven denken aan je grote vriend. Die zal altijd in je hartje blijven, en het zal altijd een beetje pijn doen. Maar de pijn zal minderen, het heeft enkel zijn tijd nodig om het een plaatsje te geven. 
Probeer het een beetje te verwerken op je eigen manier. Maak een fotoboek speciaal over haar, met tekstjes en alles wat jij vindt dat erin moet zitten. Versier dat plekje onder de bank, zoals Willemijn al zei. Zet er een foto neer, brand een kaarsje,.. Als je goed kan tekenen, maak een mooie tekening van haar en lijst hem in. Kortom, doe wat jij nodig vind om het een plekje te geven. 
Nog heel veel sterkte gewenst, en ik hoop dat je er snel weer bovenop komt.

ja,moeilijk je moet verder zonder luca maar dat doet vreselijk veel pijn.en ik zeg altijd neem je tijd ervoor of het een week een jaar of maand is verwerken kost veel verdriet en pijn.
ik ben mijn teckel in februari verloren en heb er ook nog verdriet van ineens kan het me overvallen.
ik denk nog dagelijks aan haar en ook aan mijn andere honden die ik in de loop der jaren ben verloren net als katten.
ik heb hun urntjes hier van de honden geeft mij een goed gevoel ze zijn er voor mij ik heb ze op een mooie plek staan en brand er een kaarsje bij.
mijn herder op een mooi plekje in de tuin zijn lievelingsplek.
en mensen die zeggen het was maar een hond daar moet jij je niet aan storen het was jouw hond,jouw maatje en dat is net zo erg als een kind verliezen in mijn eigen gevoel.
je hebt hem opgevoed dingen met hem meegemaakt en ook een deel van je leven met hem gedeeld daar mag je toch verdriet van hebben.
ik moet ook nog aan het fotoboek van mijn teckel beginnen elke keer denk ik nu ga ik het doen maar ook ik kan het niet.
heb wel snel erna een andere pup in huis genomen bewust geen teckel ik was te bang chiara daar in te zoeken.
maar onze sheltie was zo eenzaam gewoon zielig dus voor hem een vriendje hij is echt opgeleefd en ook voor ons een beetje vreugde bij verdriet.
vergeten doe ik chiara zeer zeker niet ze was uniek en ook dit puppie is op zijn manier weer uniek.
soms doet hij iets wat chiara ook wel eens deed dat zie ik al een teken van haar aan mij.
schaam je echt niet verdriet te hebben en op een dag maken de tranen plaats voor een glimlach en het gevoel van ze was mijn hond en die herinneringen heb ik toch maar mooi aan haar.
heel veel sterkte .
groeten greet

Het is nog heel kort, dat Luca er niet meer is. Verdriet moet je toelaten in je leven en wat andere mensen zeggen, die weten niet beter. Voor veel mensen is een hond, "maar een hond". Voor ons is het een maatje, een vriend of vriendin voor het leven. Als je een pupje in je armen houdt, denk je er niet aan dat het kleine diertje er ooit niet meer zal zijn. Ik heb dat zelf ook nog steeds met mijn eigen Luca. Hij was mijn eerste reutje en stierf binnen 5 dagen aan levernecrose, precies op zijn tiende verjaardag. Nog steeds doet het me verdriet als ik aan hem denk, als ik zijn urn zie, foto's van hem op zijn hondenveld. Ik wens je heel veel sterkte toe. De baasjes van hondenpage begrijpen jou, jouw verdriet. Hier kun je je verdriet delen. Jouw Luca is voor altijd in je hart. Heel veel sterkte !

Hoi Julia,
Dat je nog steeds om Luca huilt, is heel normaal, Luca was een deel van je leven, en dat deel van je leven vergeet je niet zo gauw, ik spreek helaas uit ervaring, mijn Westy Iggy is in 2009 overleden, en nu het al bijna 4 jaar geleden is, heb ik er nog momenten bij, dat ik ga zitten janken om haar. En wat een ander er van denkt, dat je om Luca huilt, moet je je niks van aan trekken, Luca was jou hond, en een speciaal dier, mag je om huilen , je hebt om Luca gegeven, en je kan hier op de forum, met heel veel mensen daar over spreken, omdat er helaas heel veel mensen zijn, die het zelfde mee gemaakt hebben. Mijn manier van verwerken, was door heel veel over Iggy te schrijven, ik heb dat door middel van gedichten gedaan, maar dat is mijn manier, zo heeft iedereen hun eigen manier om het te verwerken, maar het wordt vanzelf een beetje beter, de pijn verzacht wel, maar het gemis blijft, maar daar vind je op een gegeven moment wel een weg in, om daar mee om te gaan. Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van Luca.

Hallo Julia,
Twee en een halve maand is nog maar zo kort.
Verdriet verwerken heeft tijd nodig.
En hoe meer je van een dier of een mens gehouden hebt, hoe langer de verwerking duurt.
Luca was heel bijzonder voor je en natuurlijk mis je haar enorm.

Neem de tijd
Velen hier weten hoe je je voelt
Dus blijf erover schrijven.

En echt, op een gegeven moment merk je dat de eerste scherpe kantjes eraf zijn.
En nog weer een paar weken of maanden verder, gaat het weer een beetje beter.
Tot het moment komt waarop je weer kunt glimlachen als je aan haar denkt.
En de pijn naar de achtergrond verdwenen is.

Maar dat heeft tijd nodig.
Gun jezelf die tijd.

Ik wil je veel sterkte wensen.

Ik begrijp heel goed hoe je je voelt, ik ben 6 weken geleden mijn maatje kwijtgeraakt, mijn lieve 9 jaar oude kat waar ik alles mee heb meegemaakt. Hij was er voor me wanneer niemand anders dat was. Alleen jij weet hoe je je voelt tegenover je dier en het verlies van je dier, laat je door niemand zeggen dat het rouwproces niet snel genoeg gaat, neem je tijd. Iedereen is anders. Ik huil ook nog steeds om het verlies van mijn kat en dat zal ik nog wel vaker doen. Schaam je niet, en neem je tijd om het verlies te verwerken, je MOET helemaal niks.

Heel veel sterkte.

Ik weet wat je voelt...
Heel veel sterkte en kracht met dit grote verlies!!!

Liefs Michelle'

Zo iets is heel normaal wat jij voelt en gaat ook echt niet zomaar weg. Heel veel sterkte

Wat erg voor je....Het is ook een heel erg intens verdriet en een groot verlies...toen mijn katje
Dopey overleed heb ik ook echt maanden gehuild, filmpjes van hem gekeken, foto's...het is gewoon een proces en dat is voor iedereen anders...
Dit was niet zomaar een hond, dit was jouw maatje.....als ik buiten loop met mijn hond voel ik
me gezegend, voel me blij en happy, het is mijn grote vriend en maatje, moet er niet aan denken dat hij er niet meer zou zijn, en je weet dat die dag ooit komt....
Ik kan me zo goed in jou verplaatsen, kan alleen niets voor je doen jammer genoeg....wens je echt heel erg vreselijk veel sterkte,het heeft tijd nodig om een plekje te krijgen die hanteerbaar is in jouw bestaan en dat duurt zolang als het duurt....

Ik snap wat je bedoelt.Ik heb maandag mijn lieve Jamie in laten slapen.
Na 11 jaar trouwe vriendschap :( 
Ik word gek van verdriet en weet niet hoe ik verder moet zonder hem.
Hij was me lust,leven me kracht het is een groot verlies.

Ik probeer mezelf te troosten met de gedachte dat we ooit weer samen zijn.
Heel veel sterkte