Ik kan niet over haar dood heen komen

Riet, jij ook heel veel sterkte ! Hij is voor altijd in je hart.

Mensen die zeggen het is maar een hond, weten niet wat houden van is...

Ik kan ook niet over mijn meisje's dood heen komen. Vind het leven heel moeilijk zonder haar... ze was m'n alles. Ze is alweer meer dan een half jaar overleden. Kan nog steeds niet fatsoenlijk over haar praten zonder te janken.. Heb meerdere mensen verloren in m'n familie maar met Bren heb ik het echt moeilijk. Ik ging slapen met haar en werd wakker met haar, en dan is ze er niet meer, die leegte die ze achterlaten..  Had nooit gedacht dat ik het zo moeilijk zou hebben en haar zó erg zou missen. Hoop dat als het mijn tijd is, zij op me staat te wachten met mijn familie.

ik kan niet meer zeggen dan dat andere mensen hier al gezecht hebben.
Banjer is inmiddels ook al meer dan een jaar dood.
Maar ik heb er nog steeds veel verdriet van.
Maar weinig mensen snappen het, maar toch is het een lid van het gezin dat ineens heen ging.
Vergeet de rest van de mensen en neem alle tijd die je nodig hebt om te kunnen rouwen.
Ik heb nu nog steeds verdriet over Djennie en Pasja...en ze zijn al zeker10 jaar dood.

Ja, ik huil erover nog steeds snachts.
Ja, ik heb het nog steeds moeilijk erover.

Elke dood..mens of dier...het doet pijn.
Niks kan de plek van je lieve schat innemen.
Sorry...maar ik weet verder even niks wat ik kan zeggen.

De dood van een dierbare is heel erg ingrijpend en iets wat een ieder op zijn eigen wijze verwerkt.
En voor jou was Luca heel erg dierbaar.
Dus op de vraag hoe dit het beste te verwerken heb ik geen antwoord.
Wel moet je jezelf toestaan om het rouwproces te doorlopen.  Gemis,Verdriet, boosheid, spijt het afvragen van hoe en waarom, gevoel van oneerlijk hoort er allemaal bij en als je dicht bij jezelf blijft volgt het verwerken vanzelf.
Heb je niemand om er mee over te praten, schrijf je gevoelens op of wat je nu doet op Hp naar zielsverwanten zoeken.
Wat je niet moet doen is jezelf erin verliezen en stoppen met de gewone dagelijkse dingen. Al gaat dat met moeite of met  een doorlopend een waas van tranen in je ogen. Daar krijg je je maatje niet mee terug en maakt het verdriet er niet minder om.

Er zit geen tijds bestek aan rouwen en als je denkt dat het wel gaat kan het je nog overvallen. Maar je moet er doorheen en het je laten overkomen zoals het komt.
En ooit komt er weer een dag dat je weer kunt glimlachen en zelfs kunt lachen, maar het heeft tijd nodig en je moet geduld hebben want verdriet laat zich niet dwingen.

Heel veel sterkte en je bent hier op de juiste plek want velen hebben ervaring met het verdriet van het verliezen van een maatje op meer dan 2 benen.

Edit: Ik zie dat ik op een betrekkelijk oud topic heb gereageerd, en ik hoop dat Ts inmiddels wat beter om kan gaan met het verwerkingsproces.
Maar mijn verhaal is voor iedereen en alle tijden dus als iemand er iets aan heeft laat ik het staan.

Hoi allemaal ik word ook helemaal gek van mijn verdriet over mijn Joy afgelopen zondag heb ik haar moeten laten inslapen haar nieren werkten niet meer ze at al een tijdje slecht heb van alles gekocht aan voer om haar toch weer te laten eten helaas is dit niet gelukt zaterdag ben ik nog met haar naar de da geweest heb voer mee gekregen maar helaas zondag verslechterde haar toestand razendsnel drinken deed ze inmiddels ook niet meer en ze voelde ontzettend koud aan. Om acht uur s avonds is ze omringd Door mij mijn man en zoon rustig ingeslapen. Ze was mijn alles en ik word verscheurd Door verdriet weet mezelf geen raad....

Heel veel sterkte,het doet ook zoveel pijn,het verliezen van je geliefde dier

Heel veel sterkte gewenst!

Ik weet hoe t voelt en mis Jamie nog dagelijks en heb er nog veel verdriet van.

Ben bang dat t nooit slijt!

Veel sterkte 

Gr Michelle 

Sterkte allereerst... Enne... 'het is maar een hond' is een serieus understatement! Het was jouw beste vriend, jouw hondenkind, jouw steun en toeverlaat op sommige momenten, want wie troost beter dan je trouwe viervoeter?

Mijn dobermann-meisje is nu al meer dan een jaar geleden over de regenboog gegaan, en toch mis ik haar nog. Ondanks dat ik een nieuwe hond erbij heb genomen, eentje met veel zorgen aan, toch mis ik haar nog.

Mijn gsm-achtergrond is een foto van Tierra, en die kan ik om een of andere reden dus echt niet veranderen.

Ik vind het mooi dat je je hond mist, anders zou het ook niet normaal zijn!

Wat ik altijd zeg: als je verdriet hebt om het gemis van een hond, wil dat zeggen dat jullie samen de leukste dingen hebben meegemaakt! Die herinneringen moet je dus proberen op te halen...

Ik heb gisteren pas de eetbak van Tierra naar de zolder gedragen, want de standaard was al een tijdje half afgebroken, maar ik kreeg het niet over mijn hart. Tot ik gisteren een mooie nieuwe eetbak zag voor Naaltje... Mijn man zei: je hebt die kapotte bak toch weggegooid? Euh, nee, kon ik niet...

Heel veel sterkte!

Ook hier nu 15 maanden geleden moeten afscheid nemen van mijn lieveling, Athena.

Ik heb ook alles bewaard van haar : haar standaard (die ook niet optimaal meer was), haar lijnen en halsbanden (niemand van de andere mag die dragen, dat was van haar).

Ook nu nog, als ik een hond zie met lange benen, krijg ik een steek in mijn maag, ik kan nog steeds niet zonder huilen naar foto's of filmpjes kijken waar zij in te zien is.  Ik mag nog niet eens aan haar denken of krijg een krop in mijn keel.

Oh, ja ik begrijp je verdriet maar al te goed.  Woorden schieten te kort in dit geval en enkel tijd kan je helpen.  De één is sneller over het verdriet heen dan de ander, het is zo persoonlijk.

Ondanks mijn andere drie honden, mis ik haar nog steeds, droom ik nog steeds van haar en zou ik alles geven om haar terug te krijgen.

Mensen die zeggen "het is maar een hond" zijn onwetend, dom en zonder empathie... de moeite niet waard.

Rouw rustig op jouw manier en onthoud, eens zal de pijn minder worden, dat moet je geloven.

Ook ik heb het moeilijk met de dood van onze Jazz (op 14 april). Vooral vandaag is het zo zwaar. Mijn verstand weet het allemaal wel, maar het gevoel zegt heel iets anders. Ik mis haar zo. Elf jaar is ze in mijn leven geweest.

Van de eerdere honden die we hebben moeten laten inslapen, heb ik wel gemerkt dat het verdriet slijten moet. De scherpe randjes gaan er wel van af, maar toch blijven ze een heel speciaal plaatsje in je hart blijven innemen.

Mijn raad naar jou toe is, rouw als je rouwen moet. Huil als je huilen moet. Laat de mensen die zeggen van "ach het is maar een hond" links liggen. Daar heb je echt helemaal niets aan.

Heel veel sterkte de komende tijd.

Veel sterkte weet wat het is een lieve maatje te moeten laten inslapen

Je komt er nooit overheen is mijn ervaring, je leert ermee leven, maar het blijft altijd knagen.. en idd veel mensen snappen het niet,ervaar ik zelf ook, maar dat zegt meer over hun dan over jouw.

Voor alle baasjes van een gestorven maatje: heel veel sterkte.

Heel veel sterkte gewenst!!

Ik mis mijn trouw maat ook nog steeds ondanks dat er hier een vrolijke pup rond dartelt. Ik kan nog steeds huilen als ik aan hem denk en naar zijn foto staar.

Praat erover, schrijf het  van je af, heus het lucht op !

Hier wordt je begrepen.

Ik mis ook nog altijd myn lieve queenie het is 1j geleden en hier nu een maltezer 9 maand toch ween ik ook nog soms ik blyf haar missen schryf maar van je af ik heb het zeer lang gedaan het helpt de mensen begrijpen je hier nog heel veel sterkte verder

wij zijn in aug met 2 hondjes vertrokken naar de ardennen

vrijdag 3 aug aangekomen

4 aug in de middag werd de oudste hond niet lekker hijgen

het was erg warm buiten hem naar binnen gedaan

knapte weer op goed gegeten

maar wilde zijn laatste rondje voor het slapen niet doen

dat was vreemd hij wilde altijd mee

werg wakker in de nacht 2 uur

lag naast ons bed

toen zagen wij al dit is goed fout

zijn laatste adem

is nu 4 weken geleden maar voel  mij nog steeds schuldig

Niet schuldig voelen, waarom, je kan daar toch niets aan doen.....de hond lag bij jullie naast bed, je had als die het moeilijk had gehad echt wel gehoord, dat is niet het geval geweest, ingeslapen naast jullie, probeer het een plekje te geven en van schuld is geen sprake, het is altijd ontzettend verdrietig als onze vriendjes weg gegaan zijn....

Voor veel mensen is een hond 'maar' een hond, maar voor jou was hij je beste vriend, ik begrijp dit heel goed. En misschien heb je hier niet veel aan maar het zal slijten, verdriet slijt nu eenmaal met de tijd. Ze zal altijd een plekje in je hart hebben maar er komt een dag dat je aan haar zult denken zonder dat je moet huilen, hou je vast aan de goede herinneringen

Nog heel veel sterkte bij mij meer dan 3j geleden mis nog steeds mijn meisje maar het lijden is over alleen pijn blijft en voor al het missen maar schuldig moet je niet voelen heb me lang schuldig gevoeld maar we kunnen niet anders hij zit voor altijd in je hart je lieverd 

Wat Osumi al aangeeft, verdriet heeft tijd nodig om te slijten en het verlies is nog maar zo kort. Heel veel sterkte.

Het is triest dat veel mensen niet begrijpen hoe veel pijn het verlies van een huisdier kan doen, hier op het forum word dit wel begrepen. Je hoort best vaak dat baasjes zich schuldig voelen na het overlijden van hun hond. Ik had dit ook maar inmiddels heb ik het verlies een plekje kunnen geven maar nog steeds zijn er momenten dat ik haar ineens erg mis.

" Je komt er nooit overheen is mijn ervaring, je leert ermee leven, maar het blijft altijd knagen.. en idd veel mensen snappen het niet,ervaar ik zelf ook, maar dat zegt meer over hun dan over jouw. "

miriam, harley en jacky

Ik zit al te janken door enkel maar dit topic te lezen.

Mijn ervaring is net hetzelfde, je komt er nooit echt overheen en je leert er mee leven omdat het niet anders kan.

Dat veel mensen zoiets niet snappen maakt me niks meer uit, maar dat ze hun onbegrip dan maar beginnen opdringen is erger.

Dit is een topic van 2013...en nu ik dit lees Julia, vraag ik mij af hoe het met je gaat. Heb net de foto's bekeken in je profiel en zag die laatste foto's van jou en Luca. Jullie hebben gelukkig wel rustig afscheid kunnen nemen, samen op bed naar muziek luisteren....wat een indrukwekkend afscheid...

Vergeten doen we ze nooit....de mooiste hondenvriendjes die we ons maar konden wensen. En inderdaad...het blijft soms een emotionele herinnering op sommige momenten. 

Helemaal mee eens cody sommige dagen zijn echt moeilijk ik ween ook nog heel veel sterkte nog alle