Ruzie met man over mijn hondjes

Sorry Karin, dat kan zo voelen, maar perfect passen doet, volgens mij, niets. Dat zou een utopie zijn. Maar als jij dat zo ziet, wie ben ik en geniet er van .

Ik geloof daar wel in nèt als Karin, het is denk ik maar wat je met "perfect" bedoeld.

Ik heb hem ook nog niet gevonden en vind hem misschien nooit.
Misschien is ie wel voorbij gekomen en heb ik hem niet "gezien", maar geloven er in doe ik zeker.

Ik geloof dat wat op je pad komt bedoeld is, komt wel goed! Idd. wat is perfect? Zonder conflicten, zonder moeilijkheden, ik geloof dat niet. Ik geloof wel in een gevoel dat goed is.

perfect is voor mij wederzijds vertrouwen, eerlijkheid, monogamie, elkaar begrijpen en aanvoelen, sterkte aantrekkingskracht, aanhankelijkheid, op 1 lijn staan. weten wat de ander voelt als je elkaar aankijkt. met zoeken zul je het inderdaad niet vinden, je komt het tegen.

Misschien zou je eens kunnen denken om hem ook voor een grote keuze te plaatsen. Iets wat hij heel graag doet, bv. een sport, hobby of iets anders en dat jij zou eisen dat hij dit opgeeft voor jou. Het feit dat hij dit van je eist, toont me echt, dat hij alleen aan zichzelf denkt en niet aan jouw gevoelens, omdat hij zou moeten weten, hoeveel je honden voor je betekenen. Ik denk dat je hem andersom nooit voor zo'n grote keuze zou plaatsen.

Toch kan dat veranderen en weer terugkomen. Maar dan heb ik het over lange relaties, de eerste paar jaar is hij of zij natuurlijk "perfect". Geven en nemen, wederzijdse teleurstellingen en verrassingen... Niet altijd perfect, al en toe een deuk(je). Maar waardevol...

Ik denk altijd maar, ben ik perfect? Nee! Door wederzijdse acceptatie, veel praten en compromissen kun je een vrijwel perfecte relatie creeeren 

Ik heb niet alle reactie's gelezen. 
Maar een persoon die van je houdt neemt je aan zoals je bent.Jij bent een HondjesMens .

En trouwens wat je zegt is waar ; Je oudste meisje is nu 4 he? Dus ze zit in een tijd waar ze volop van jou en je man leert ('nadoet',etc.). Als zij ziet dat je man je honden zomaar weg doet omdat hij ze beu is, gaat je meid denken dat 'dat' normaal is.

Je kleinste kindje is 1 jaar zeg je. Dus zoals 'Slapende husky' al zei, het 1ste jaar is altijd moeilijk dus het kan daarom komen , komt op hetzelfde neer als wat Hilde & twinko zei.

In hoe verre maten hebben die ruzie's effect op het koppel? Tasten de ruzie's en zijn commentaar op je hondjes jou gevoelens voor je man aan? 

Natuurlijk kunnen wij geen beslissingen nemen in jou plaats, alleen advies en je helpen denken...Denken en praten zijn de sleutels tot een oplossing.

Persoonlijk: 
Zou ik hem eerst vragen wat hem nu opeens stoort aan de honden? Dat hij wel moet beseffen dat ijn honden bij mij horen, dus dat hij me moet nemen zoals ik ben. Dat ik de honden nooit iets aan de  kindjes zal laten doen en zij zullen niks doen. 

Ik doe voor geen geld mijn hondje(s) weg! 

-XxX- Mvg,

Idd 

Wij hebben dus nooit ruzie, al 14 jaar lang niet. Mensen zeggen weleens tegen ons dat ruzie maken erbij hoort en dat het niet normaal is als je geen ruzie hebt.
Ik kijk ze dan ook altijd raar aan (denk ik), want wij hebben dus nooit ruzie.
Zou niet weten waarvoor, waarover en waarom. Wij hoeven niet op eigen poten terug gezet worden, daar is geen enkele reden toe.

Als je alles kan bespreken, als je wederzijds vertrouwen hebt, als je elkaar in waarde laat (dus alles wat ik in die andere topic ook al schreef) dan heb je het "perfect" voor elkaar.

Het is alsof je "man" een reden zoekt om het huis uit te gaan...Dat is mijn gedacht. Vind het vreemd dat hij plots je hondjes niet meer kan uitstaan, alhoewel hij er vroeger toch ook van hield ? Hij weet waarschijnlijk dat hij jou voor een onmogelijke keuze stelt en dat speelt hij tegen jou uit...
Volgens mij is er meer aan de hand...sorry...

Ik zal mijn verhaal ook eens vertellen.
Wij hadden een aantal jaren geleden een kleine sheltie. En bij mn schoonzus in het noorden van het land was een nestje dwergkeesjes. Ik was helemaal verliefd op die hondjes en had zonder met mn man te overleggen zo,n schatje `gekocht` . Mijn man was een stijfkoppige groninger en verbood mij om dat hondje mee te nemen. Mn schoonzus wilde geen ruzie en nam het hondje terug. Ik heb de hele weg terug in de auto geen woord gezegd en de weken erna ook heel stug gedaan en alleen de nodige woorden uitgesproken. Ik had wel mn schoonzus nog gebeld dat ze het hondje nog niet mocht verkopen omdat ik mn man wel om zou praten. Waar 1 is kunnen er ook 2 zijn en ze spelen leuk samen. Uiteindelijk heeft mn man toe gegeven en heb ik dat hondje nog 17 en een half jaar gehad. Mijn man was ook een kattenmens en die katten hebben wij ook gehad maar ik ben meer een hondenvrouw. Toen mijn keesje overleden was zouden we eerst wachten tot we vakantiegeld hadden gekregen want een keeshondje zou er zeker weer komen. Maar toen zag ik een foto op marktplaats van een dwergkeesje ,o wat was ik verliefd. Wat ik nooit gedaan heb is geld lene van familie maar heb dat toen gedaan. Eenmaal toen ik mijn keesje had wilde ik er nog 1 maar mijn man was een stijfkop en zei NEE. Ik heb hem toen een brief geschreven dat ik ook een mens ben en rechten heb en dat hij niet altijd hoeft te beslissen wat ik wel en niet mag en dat het misschien de laatste hondjes zijn die ik zal hebben. Ik ben nu 55 jaar. Door die brief is hij gaan nadenken en gaf hij mij gelijk. En ik heb nu 2 heerlijke honden waar ik elke weer van geniet. Iedereen moet dat recht hebben om te beslissen het is toch jou leven?

Ik hoop echt dat de man van dit ts zich bedenkt want er is ook niks mooiers dan dat kinderen ook opgroeien met dieren en leren wat verantwoordelijk is. Zo dat was mijn verhaal. Groetjes en nog een fijne dag allemaal.

Mooi geschreven...

Geen enkele relatie gaar over rozen maar ook over de prikkels, hoeveel je ook van elkaar houd binnen een relatie zullen beide partijen eraan moeten (willen) blijven werken. Maar het is evengoed water bij de wijn doen. ik accepteerd de katjes van mijn vriend en hij mijn hond. Ik heb soms last van de katjes als ik geprikkeld ben maar das mijn probleem en ligt niet aan de katjes. Als je een dier toelaat opneemt in je leven is mijn mening hoort het daar de rest van zijn leven te blijven, een kind doe je toch ook niet weg... denk ik dan. En ja een dier is geen kind maar vraagt wel net als een kind zorg en verantwoordelijkheid. 
Persoonlijk vind ik als je die keus hebt gemaakt moet je er voor blijven gaan ook als het officieel de dieren van je partner zijn. Geven om je partner is geven om de dieren die hij/zij in zijn hart heeft opgenomen.

Ook al woont g samen, gij hebt het voor honden net zoals ik, u vriend heeft het meer voor katten net zoals mijn vriend. Bij ons kwam het er ook op neer dat de honden een last zijn, en mijn tijd vooral in vriendlief gestoken moet worden. Ik ben voorzichtiger geworden, ik zal m'n honden nooit van iemand laten afpakken, nooit. Je kan niet meer liefde krijgen dan van een hond, een hond houd echt van z'n baas, die is er altijd. Het voordeel is dan ook nog dat een hond niet tegenspreekt hihi. Laar het is moeilijk als je van iemand houd en die dan zoiets doet, maar blijf toch maar voor je kinderen en honden kiezen!

wat mij betreft ging hij er uit de man moet nog geboren worden die aan mijn honden komen laat staan kiezen
dan is voor mij de keuze niet moeilijk daaaaaaaaaad man

Ik denk niet dat TS nog terug komt.

Ik vind het ook een beetje bizar dat je man je zo voor een keuze stelt; ik of zij. Misschien dat er (ook) andere dingen een rol spelen, maargoed dan moet hij dat wel bij zichzelf afvragen en het aan jou kunnen communiceren...

Als mijn man mij voor de keuze zou zetten, zij er uit of hij .....dan ging HIJ......

Hier is meer aan de hand, kan niet anders.
Zijn de honden weg is je oudste dochter aan de beurt, pas op.
Alles uit het verleden moet weg....

Hij chanteert je, dat is het gevaarlijke in hem....
Hij zou nog eens raar op zijn neus kijken als jij zegt,ik kies voor de honden.
Dan sta jij 1-0 voor...

"WIE ZOEKT NAAR DE JUISTE MAN, ZAL ALLEEN STERFEN"

Geen idee of het jou (jullie) wat doet.. Maar mij wel. Dit betekent NIET dat je voor alles stil moet zitten. Nee.. Maar een oplossing bedenken EN elkaar en de situatie accepteren.. Zo niet, helaas zal de relatie na een tijd ook niet voortzetten.



-
Ik hoop dat ts nog is langs komt om wat van zich te laten horen.



Wie de juiste man heeft gevonden (al meer da 43 jaar) zal zeer gelukkig zijn.

Hoe zal het ondertussen met Saar gaan?

zoals ik al eerder hier als reactie zette bij kan de vent dat mij ooit de keuze durft te stellen direct buiten.van je hondjes ben je zeker dat ze tot hun dood bij u blijven u trouw blijven wie geeft u de garantie dat u man dat zal doen.hij wist dat je je hondjes had toen hij met je een relatie aan ging dus stel hem voor de keuze hondjes houden of buiten en gaat hij dan dan is het teken dat hij u niet voldoende graag ziet zo simpel is dat