Ethisch dilemma

In mijn beleving heeft een dier ook een ziel.

Dat is een verschil in onze 'religies' . Ik geloof ook in de schepping ipv de oerknal/evolutietheorie en juist datgene wat mensen van dieren doet verschillen is onze ziel. Ik respecteer jouw beleving/mening/visie maar binnen mijn beleving/visie hebben alleen mensen een onsterfelijke ziel en dieren niet.

Ik ben christelijk opgevoed maar voor mij heeft ieder levend wezen een ziel. Een mens alleen wat hoger qua intellect en niveau.

Ik respecteer die van jou ook hoor.
Ik moest alleen even voor mijn honden opkomen met wat ik geloof.
Gelukkig is er niet maar 1 waarheid.

In mijn ogen is de mens niet meer als een goed ontwikkeld zoogdier niet meer en niet minder dan andere zoogdieren.
Sommige vallen zelfs bij mij in de categorie ongedierte.
Het is maar de vraag of we een ziel hebben ben er in ieder geval tot nu toe niet een tegen gekomen.

Op de vraag wie je zal redden kun je geen antwoord geven lijkt mij.
Afhankelijk van de situatie zal ik als eerste denken aan mijn hond maar in de situatie zelf maak je misschien wel een andere keuze.

Heb jij nog nooit iemand met z'n ziel onder de arm zien lopen dan?
Ik wel en ik loop er zelf nu ook zo bij.

Tsja, als je er bijvoorbeeld vanuit gaat dat een mens niks meer is dan een wat hoger ontwikkelde diersoort kan ik begrijpen dat je gelooft dat elk dier (en dus ook de mens) een ziel heeft. Of juist gelooft dat niet 1 van deze 'dieren' een ziel heeft. Als je niet gelooft dat we allemaal uit een knal ontstaan zijn maar dat er een 'intelligent design' aan te pas gekomen is dan kom je niet zo snel tot de conclusie 'alles heeft een ziel' of juist 'niks heeft een ziel' . 

Ik vind het niet erg om hierover te disussieren maar ik denk dat het wel heel off topic word en niet meer hond gerelateerd... Misschien is deze discussie meer iets voor de koffiehoek oid .

M'n hond.

Dubbel

Wat een ramp!!!! Snel de hondjes uitlaten, dan is je ziel snel weer onder je arm weg! .

Ik denk wel dat wat we echt diep van binnen geloven onze instinctieve reacties beïnvloedt. Dus wat dat betreft is de discussie wel relevant. Moeten we dan niet té ver in gaan natuurlijk, maar ik denk dat (mits je niet getraind bent op dergelijke crisissituaties) de meeste mensen heel "egoïstisch" reageren en ik denk dat je geloofsovertuiging daarin dan ook een belangrijke rol speelt. Als je een sterke geloofsovertuiging hebt tenminste.

Ikzelf heb geen sterke geloofsovertuiging en zal denk ik gewoon redden wat voor mij het belangrijkste is en dat is mijn hond. Heel egoïstisch en heel instinctief. Of ik sta versteend en doe helemaal niks. Zie ik ook nog wel gebeuren. 

Denk ook niet dat, wat iemand ook doet op zo'n moment, je iemand kan verwijten dat hij of zij een verkeerde keuze gemaakt heeft.

hoewel ik zeker geloof dat mensen een ziel hebben, zie ik een dier op zijn eigen wijze
even veel waarde hebben als welk levend wezen dan ook

dat zou ook mijn afweging niet zijn
wat mijn afweging is, is dat een mens totaal andere taken heeft
een vader die er moet zijn voor zn gezin
een moeder onmisbaar voor haar kids
een kind, zo dierbaar voor ouders en nog moeten opgroeien naar volwassenheid

hoe leg ik nabestaanden uit dat mijn hond daar bovenuit ging?
ik (en das mijn persoonlijke gevoel) zou dat niet kunnen
maar de strijd en de pijn zullen er niet minder om zijn in mijn hart
want ik hou ook zielsveel van mijn hond
maar.... ik heb ook van dichtbij ervaren dat een hond verliezen aan de dood, toch echt nog
wel van een andere diepte is, als een geliefd mens.....
niet vergelijkbaar

maar op de vraag van TS:
het zijn beslissingen die je niet kan voorzien
je kan ijskoud worden, en weloverwogen doelbewust handelen
je kan totaal in paniek schieten en helemaal je doel missen in de reddingsoperatie
en je kan helemaal verstijven en tot niets komen.....

ik hoop nooit die beslissing te hoeven nemen

Hoe kom je op het idee om een dergelijke vraag te stellen?
Heb je wel meer van die rare gedachten?

Ik heb, even vluchtig, alle antwoorden doorgelezen en daarbij iets wezenlijks gemist.

Als je een mens wat in nood verkeert aan zijn lot overlaat, ben je strafbaar!!

Niettemin hoop ik nooit voor de keuze te staan!

Ik heb het aan het begin benoemd Jantien het juridische aspect.
En ook gezegd ik heb reanimatie certificaat dus zou ik niets doen heb ik helemaal probleem. Maar vrees dat ik me daar op zo'n moment niet door laat leiden maar meer praktische overweging maak van leeftijd, kansen.

moet me toch iets van het hart

Over ethiek gesproken en mensen even een schuldgevoel proberen aan te praten omdat ze voor hun hond "zouden kiezen" als als ...(allemaal zeer hypothetisch)

Is het wel ethisch verantwoord een hond te houden als er elders in de wereld kindjes sterven van de honger? Moeten we het geld dat we aan de hond besteden niet naar daar opsturen? Of aan de daklozen in eigen land geven? Mens gaat boven hond toch? Of nee in dit geval toch maar niet.

Enkel in een acute situatie dat ik in de bak kan vliegen omdat ik mijn "plicht" niet heb gedaan dan krijgt mijn hond een schop onder zijn kont en ga ik even de heilige weldoener uithangen.

't Is maar hoe je de dingen bekijkt.

Waarom kopen mensen mooie dingen, waarom verdienen voetballers zoveel geld, waarom zijn er graaiers onder ons, waarom smijten sommige met geld.............

als er aan de andere kant van de wereld zoveel mensen omkomen van de armoe?

hmm ik denk dat ik mijn hond zou redden
Vind het zo lastige vraag 
Ik denk dat het eerst moet gebeuren 
Maar toch zegt me gevoel meer me hond want ik ken die persoon niet 
en als het wel een bekende was is het nog moeilijker om daar andwoord op te geven

iig Hoop het nooit mee te maken

Tja ik zal altijd kiezen voor degene die het dichtst bij me staat, dat is toch echt mijn hond.
Ik ben nu 2 jaar intensief aan het daten geweest en met mijn werk heb ik toch een zekere een afkeer voor mannen gekregen, het heeft me ook 4 jaar gekost om echt weer een man te vinden die ik vertrouw, dus reken maar niet dat ik mijn hand uitsteek naar een wildvreemde man als mijn hond in gevaar is.
Dan gaat zeker mijn hond absoluut voor, die heeft niet van die rare fratsen waar de meeste mannen mee kampen.

In mijn beleving ook!

De ziel zit in jezelf verscholen en het is jammer dat je deze niet kunt zien of kan vinden.
Ik ben die van mijzelf dikwijls in het leven tegengekomen maar ook die van anderen mag ik heel vaak ontmoeten. En daar ben ik best heel dankbaar voor!

Toen m'n honden in m'n leven kwamen, heb ik voor mezelf de belofte gemaakt dat ik voor hen zou zorgen en er altijd voor hen zal zijn, no-matter-what.
Je mag het best als egocentrisch omschrijven dat ik dus zou kiezen voor m'n hond.
Zal ik daar dan achteraf luchtig over doen, en niet de rest van m'n leven met een schuldgevoel rondlopen omdat ik de man niet gered heb? Uiteraard niet! Dat zal diep in m'n ziel vreten.
Maar het omgekeerde ook. Ik zou nooit kunnen toezien hoe m'n hond naar me kijkt terwijl ie verdrinkt en ik niets doe om hem te redden...

Ik red mijn hond!

De onbekende man redden: waarschijnlijk hou je daar een mooi bedankje aan over, maar moet je je hele leven verder met het gemis van je hond!

ik zou waarschijnlijk omkomen bij het proberen te redden van beiden

Dat siert je!! Dan red ik jouw wel weer als ik mijn hond eerst gered heb.
Flauwekul natuurlijk!!

thanx, op jou kan ik rekenen

maar ik meende het wel serieus. mezelf kennende zou ik niet kiezen. als ik tussen mijn 3 kids zou moeten kiezen in geval van brand, zou ik liever zelf in dat huis verbranden terwijl ik probeer ze alledrie te redden. hetzelfde zou ik doen als ik moest kiezen tussen een dier en een mens.

dat weet ik wel zeker, want ik zou niet weten wie ik anders om me heen voel sinds faith dood is

Blijft de vraag of je strafbaar zou zijn als je de mens liet liggen en je eigen hond redde. Of ben je dan verminderd toerekeningsvatbaar omdat het ook iemand betrof waar je een band mee hebt?

iemand helpen kun je breed zien voor de wet. als je om hulp belt heb je in feite al iets gedaan.