Ethisch dilemma 
Dit is niet te beantwoorden, ook niet door de mensen die dit nu op het oog vrij stellig doen.
Het is namelijk heel situationeel. Wat voor situatie verkeer je in, wat zijn de kansen op het redden van de een of de ander en zo kan ik nog wel even door gaan. Het is een inschatting die je maakt.
Helaas, dit onderwerp staat op slot.
Dit komt doordat het onderwerp niet meer recent is en in het hondenforum archief terecht ik gekomen.
Als je over "Ethisch dilemma" wilt praten in het hondenforum dan kun je het beste een nieuw onderwerp aanmaken
Klopt frank, maar dan nog gaan mijn kinderen voor..onvoorwaardelijk...
Lieve @tje
dat is een ander dilemma. Wat als ik tussen mijn 2 kinderen zou moeten kiezen? Ik moet er niet aan denken.
@ mary..wat zeg je me nou @tje....die is leuk !
Mijn honden gaan altijd voor.
Omdat ik onvoorwaardelijk van mijn honden hou en
De enige mens waarvan ik ook onvoorwaardelijk hou is mijn lief, daarna komen er wel wat mensen maar die zijn op 1 hand te tellen. Mijn vertrouwen in de mens is heel ver weg.
"Is weer eens wat anders, ik stond voor een dilemma.
Lieve @tje
dat is een ander dilemma. Wat als ik tussen mijn 2 kinderen zou moeten kiezen? Ik moet er niet aan denken. "Kiezen tussen je twee kinderen is helemaal niet zo moeilijk,gewoon ine mine mute.
Das gemakkelijk, mijn hond.
Daarbij heb je toch al iets van tig diploma's nodig om iemand te mogen helpen, heb weinig zin in een proces verbaal aan mijn broek
De reacties hier vind ik best schokkend. De manier hoe mensen dit afdoen als iets dat niets voorstelt, is in mijn ogen gewoon ziekelijk.
Ook ik zal voor mijn hond kiezen (als ik daar een goede band mee heb), alleen het is niet iets dat ik makkelijk doe. Waarschijnlijk zal ik daarna nog heel lang over die man nadenken enz.
Nu zijn het jou kinderen, bij mijn zoon zou de vraag voor mij ook simpel zijn. Het kan ook anders zijn..
Ik heb in de situatie gezeten dat we tientallen zwaar gewonden binnen kregen, waaronder kinderen. De artsen en andere medisch opgeleidde mensen waren vanzelfsprekend hard aan het werk. Wij (ik en mijn collega's) stonden dus buiten te bepalen wie we gingen aanbieden aan de artsen.
Wie kies je, een kind waarvan de kans minimaal is dat die overleeft, of de volwassene die waarschijnlijk iets meer kans heeft.
Ik kan je vertellen dat het ook voor ons, met alle training en de mindset om te handelen in dit soort situaties, elke keer weer een nieuwe overweging was, eentje die je vooraf niet kan voorspellen.
Voor de geinteresseerden:
http://www.elsevier.nl/Buitenland/nieuws/2008/7/Uruzgan-bloedige-aanslag-in-Deh-Rawod-ELSEVIER195465W/
86 gewonden in totaal, die bijna 30 slaat op de hoeveelheid personen die per helikopter zijn afgevoerd naar Tarin Kowt of Kandahar.
Ik heb sindsdien ook een heilig respect voor ambulance en trauma personeel die dat soort tafrelen zeer regelmatig te zien krijgen.
Kiezen tussen je twee kinderen is helemaal niet zo moeilijk,gewoon ine mine mute.
"Hahaha grapjas.
Nee serieus ik heb een keer in een oorlogsfilm gezien dat een moeder moest kiezen welk van haar 2 kinderen ze wilde dat er doodgeschoten werd. Het zou zowiezo met 1 van de 2 gebeuren en zij kon niet zeggen "dan mij maar", want zij moest blijven leven.
Hahaha grapjas.
Nee serieus ik heb een keer in een oorlogsfilm gezien dat een moeder moest kiezen welk van haar 2 kinderen ze wilde dat er doodgeschoten werd. Het zou zowiezo met 1 van de 2 gebeuren en zij kon niet zeggen "dan mij maar", want zij moest blijven leven.
"De keuze is inderdaad bijna tot helemaal onmogelijk. Daarom is het ook zulk mooi voer voor sadistische-psychopaten. Het is ergens best fascinerend om te zien, hoe hopeloos en verslagen een moeder/vader dan is.
je leven zal nooit meer hetzelfde zijn peter....
je kan denk ik helemaal niet zeggen wat je "zou doen"
omdat je niet kan voorspellen wat je ZAL doen
dat is afhankelijk van heel factoren op dat moment en het is zelfs zo (is mij uitgelegd na een heel bedreigende toestand waarin heel verbaasd was over mijn eigen keuze's en gebrek aan angst) dat je in dezelfde situatie een volgende keer weleens iets heel anders zou kunnen kiezen
omdat de vorige ervaring dan weer meespeelt in je afweging
maar in het algemeen gezegd: ik hou zielsveel van mijn hond, en zal tot het uiterste gaan om beiden te redden, maar ik hoop, en dat is slechts hopen, dat ik een mensenleven toch voor dat van mijn hond laat gaan
hoe leg bv kids uit dat ik hun vader heb laten omkomen om mijn hond te redden?
maar mijn verdriet en wanhoop om het verlies van mijn hond zal enorm zijn
maar nu zeggen: na een ervaring vorig jaar durf ik niks meer te zeggen, want er kwam toen bij
mij iets boven wat ik nooit in mezelf gezocht had.......
Voor veel mensen zou dat inderdaad zo zijn.
ze is terug.
Je hebt wel gelijk dat elke situatie anders is en ook je eigen gemoedstoestand kan dan heel anders zijn.
Het is misschien van mij ook kort door de bocht genomen dat ik liever mijn hond zou redden dan de mens, maar als je geen vertrouwen in de mens hebt, dan kan die keuze dus wel heel simpel zijn.
De woorden van Peter:
http://www.elsevier.nl/Buitenland/nieuws/2008/7/Uruzgan-bloedige-aanslag-in-Deh-Rawod-ELSEVIER195465W/
86 gewonden in totaal, die bijna 30 slaat op de hoeveelheid personen die per helikopter zijn afgevoerd naar Tarin Kowt of Kandahar.
Ik heb sindsdien ook een heilig respect voor ambulance en trauma personeel die dat soort tafrelen zeer regelmatig te zien krijgen. "
tja, maak die keuze's maar eens, en je moet ze op dat moment maken
en dan er nog heel lang mee leven......... en vele anderen ook
diep respect is zeker op zijn plaats
De vraag is, kan ik een mens wel zijn "leven redden" ? Stel dat ik in ijskoud water moet duiken en zelf kopje onder ga. Stel dat ik een brandend huis in moet lopen... Dat is iets voor deskundigen. Ook iemand met een hartaanval, ik weet niet hoe je dat moet doen, dus is het veiliger om voor de mens de hulpdiensten te bellen. Dat kan ook levensreddend werken. En mijn eigen honden ben ik verantwoordelijk voor, en zijn mijn alles. Dus toch mijn honden... als ik op dat moment nog helder zou nadenken, want in een noodsituatie reageren mensen anders.
En toch kan je meer dan dat je denkt. Bellen is natuurlijk 1 ding, maar ook hele simpele dingen. Een veilige situatie creeren rondom een slachtoffer (je zal maar gewond zijn en alsnog door een auto worden aangereden...), tegen een slachtoffer blijven praten om die bij kennis te houden en gerust te stellen, zorgen dat allerlei mensen niet gaan sjorren of trekken aan een persoon (tenzij dat moet voor de veiligheid).
Allemaal kleine dingen die heel belangrijk zijn en dan heb je je handen nog niet uit je zakken gehaald.
En dit gaat ook op voor een hond (althans, het meeste, zelfs praten om je hond gerust te stellen)
Het enige wat ik van mezelf wèl zeker weet dat ik in een "handel-modus" kom, helder weet wat ik ga/moet doen (paar keer meegemaakt bij aanrijdingen en woningbrand) en is alles onder controle dan ga ik onderuit. Ik kan niet van te voren bedenken wat ik zal gaan doen, de handelingen gaan zo vliegensvlug dat ik dat zelf daarna niet eens meer begrijp.
Ja, dat herken ik. Ooit een aanrijding gehad in Wales. Een brandblaar was kapot, mijn borstbeen pijnlijk van de gordel en mijn neus hard gestoten. En ik stond iedereen achter de vangrail te dirigeren als idiote "buitenlander".
De volgende dag kreeg ik de douche niet aan en stond ik te janken als een idioot.
Toen Dobby aangevallen werd nam ik ook de leiding "niet rukken!" tegen die andere baas, maar de dagen erna... pfff.
Poeh heej wat een heftige vraag.
Mijn instinct zou de mens redden, misschien zeg ik dat omdat ik dit bekijk vanuit mijn beroep en een plicht heb dit de doen dus zou geen eigen keuze hebben, of juist omdat het mijn eigen soort is?
Kelly (Gast)
..Stel je voor dat een familielid overleden is in een ongeluk omdat de omstander ervoor koos om zijn hond te redden in plaats van jouw echtgenoot / kind / ouder. Ik zou daar nooit begrip voor kunnen opbrengen..
natuurlijk lastig maar is het niet zo dat diegene die nu stellen dat ze zonder twijfel gaan voor HUN eigen maatje de hond en niet voor de onbekende man zij dit dan puur uit eigenbelang zouden doen? misschien heeft die onbekende man ook wel mensen om hem heen die heel veel van hem houden en die hem niet kwijt willen.
Dat is voor mij geen dilemma hoor "
Schokkend misschien maar mijn maatje gaat toch echt voor een vreemde.
Waarschijnlijk erg egoïstisch maar van mijn hond hou ik en van die vreemde niet.
Ik zou de man/vrouw/kind redden, ongeacht hoe hij/zij eruit ziet of doet of misschien wel is. Het is een mens met een ziel en ik zou het me nooit vergeven als door mijn keuze iemand zou sterven. Ik ben gek met Dobber maar ze is en blijft een hond zonder ziel. Ik ben christelijk en ik geloof dat je na je dood niet weg bent maar naar een goede plaats (hemel) of slechte plaats (hel) toe gaat. En als door mijn keuze iemand naar de hel zou gaan terwijl als ik hem/haar geholpen had dat misschien wel anders gelopen was, zou ik mezelf dat nooit vergeven. Dobber betekent heel veel voor me maar een mensenleven is voor mij oneindig veel belangrijker. Ongeacht wiens leven het is.
Helaas, dit onderwerp staat op slot.
Dit komt doordat het onderwerp niet meer recent is en in het hondenforum archief terecht ik gekomen.
Als je over "Ethisch dilemma" wilt praten in het hondenforum dan kun je het beste een nieuw onderwerp aanmaken
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?