Cas! - Nieuwe update pagina 5

Ja, hier doen we dat meestal ook zo Ben zelf ook niet van het strak naast me lopen (tenzij het echt noodzakelijk is natuurlijk), vind het een beetje onzin
Gelukkig trekt Cas niet aan de riem (tenminste niet als er geen honden in de buurt zijn haha!), dus dat scheelt een heleboel  (Ik kan me nog goed herinneren hoeveel werk me dat heeft gekost bij Kobus..... Pfoeh!!!)

Wat leuk dat Mike dol is op sneeuw  Sara was er ook "verliefd" op, het was echt háár periode dan. Vond ze geweldig: lekker koel, met je neus erdoorheen en er heel hard doorheen crossen haha! Prachtig om te zien  Kobus vindt het ook heel erg leuk (wel iets minder dan Sara haha, maar hij heeft ook een dunnere vacht), alleen hij krijgt heel snel last van zere pootjes. We lopen niet door strooizout, ik knip het haar tussen z'n kussentjes altijd weg en smeer z'n pootjes in met vaseline... Het helpt wel wat, maar na een half uurtje, of als het heel erg is al na 15 minuten, begint ie te hinken, gaat z'n pootjes likken en gaat na een tijdje zelfs liggen en weigert nog te lopen  Dus voor hem was de pret helaas al heel snel over.
En Cas vindt er eigenlijk niks aan... Hij wordt er niet blijer van, gaat er niet dol in staan springen.... Eigenlijk besteedt hij er helemaal geen aandacht aan

Ik herken Sara's reactie echt heel erg in Mike  
Jammer dat Cas niet zoveel op heeft met sneeuw. Ik vind sneeuwpret een van de leukste dingen met de hond. En de sneeuwfoto's die het oplevert! 








Mike gooit zich erin, laat z'n voorkant voorover vallen en gaat dan met z'n achterpoten lopen zodat hij met z'n kop door de sneeuw heen ploegt!  (dat deed ie op de laatste foto hierboven, toen liet hij zich vallen)

Heeft Cas geen last van het strooizout? Mike moest laatst ook opeens hinken, dus had er de eerstvolgende keer maar (omdat we geen vaseline in huis bleken te hebben) handcrème op gesmeerd, ook lekker vettig. Je moet toch wat.

Wij lopen eigenlijk amper door de woonwijk, wonen 2 minuten lopen van een mooi losloopgebied  Het fijne is dat iedereen hier in de buurt zijn honden daar uitlaat, dus er lopen ook zat honden aan de lijn rond en (bijna) iedereen roept z'n hond wel even bij zich als er andere honden aankomen. Het is er niet mega druk, zeker niet de laatste tijd met de sneeuw en kou (en nu regen), dus we komen niet heel veel honden tegen. En als we ze wel tegen komen, is het groot genoeg om ze makkelijk te kunnen ontwijken Maar goed, daar wordt dus niet gestrooid, dus ik weet niet of ie er last van heeft... Hij heeft in ieder geval geen last van de sneeuw en dat had Sara ook nooit! Zo zie je toch wel het verschil tussen ZWH en Teckels e.d. haha, welke er beter voor gemaakt zijn

Wat een superleuke foto's van Mike!!  Wij hebben helaas niet zulke foto's van Sara, maar het is inderdaad héél herkenbaar. Sara ging ook altijd met haar neus onder de sneeuw, "gangetjes" maken haha  En dan na een tijdje alle sneeuw met haar neus omhoog gooien

Maar sneeuwpret is inderdaad super leuk om te zien! Zowel bij mensen als bij honden  Toen wij op wintersport gingen (2x), ging Sara mee. Mijn moeder durft niet te skieën/snowboarden, dus die ging dan lekker lang wandelen met Sara, in de metershoge sneeuw. Genieten dat ze deden!! Echt heel leuk, Sara was helemaal in haar element daar

Even een update

Er is nog niet veel vooruitgang qua honden. Het ene moment gaat het goed, ook al lopen we vrij dichtbij. En het andere moment lopen we ver weg en dan valt ie ineens weer uit... Het schommelt dus een beetje.

De muilkorf hebben we inmiddels binnen. Volgens mij is ie te klein, maar een maat groter was veel te groot. Volgens mijn ouders en een medewerker van Hornbach was ie goed... Ben al een tijdje aan het zoeken naar een ander merk (deze is van Baskerville, en op zich wel wat ik zoek, maar dus niet de goede maat. Breedte is goed, lengte is te kort. Maat groter zit ie voor z'n ogen), maar kom niet echt iets tegen. Hij heeft 'm al wel een paar keer even omgehad en dat ging redelijk.

Verder is ie z'n lieve zelf  
Gisteren stond ineens de glazenwasser in de achtertuin, de schuifpui schoon te maken. Kobus ging helemaal uit z'n dak en Cas? Die stond voor het raam te kwispelen en volgde met zijn koppie de bewegingen die de glazenwasser maakte

Nog wat nieuwe foto's  (Sommigen al wel van een paar maanden geleden, de onderste drie zijn vandaag gemaakt.)

Als dat geen goede maatjes zijn!
Wat een leuke foto's. Fijn dat het zo goed gaat.

Inmiddels is Cas toch gecastreerd... Min of meer dan.

Ik weet niet of jullie het mee hadden gekregen, maar Cas heeft heel veel last van een voorhuidontsteking die maar niet weg wil gaan. Mijn ouders (vooral mijn moeder) zijn het nu helemaal zat, want de hele woonkamer zit vol vieze groene druppels. Ze kan dweilen (en moet dan héél hard schrobben), maar de volgende dag is het weer vies.

Uiteindelijk wilden ze hem dus toch laten castreren, tegen het advies van de GT in, omdat ze die viezigheid zó beu waren (snap het aan de ene kant ook wel, maar ben er toch op tegen, vanwege zijn angst ). Er werd voor afgelopen dinsdag een afspraak gemaakt, en daar aangekomen keek de DA even naar zijn hart (voor de narcose). Toen bleek dat hij een lekkende hartklep heeft en als gevolg daarvan een redelijke hartruis. Redelijk genoeg voor de DA om de castratie af te raden. Het kon wel, maar het nam wel een risico met zich mee. Toen hebben mijn moeder en de DA samen besloten dat hij eerst chemisch gecastreerd werd, dat werkt 4 tot 6 weken en binnen een week zouden we verbetering moeten zien w.b. de voorhuidontsteking, anders had het niet geholpen. Als het helpt krijgt ie daarna voortaan een implantaat, die werkt een jaar. Cas is inmiddels al bijna 7, dus als we er vanuit gaan dat ie zo'n jaar of 12 wordt (wat al vrij oud is), zou ie zo'n 4 à 5 keer een implantaat krijgen. Is dus op zich wel te doen. De implantaat wordt net als een chip ingebracht, via een spuitje...

Ik hoop maar dat de voorhuidontsteking weg blijft en hij niet angstiger wordt naar honden!

Jeetje wat een nieuws. Een lekkende hartklep... (aan de andere kant maar goed dat hij dan niet direct definitief gecastreerd is) 

Onze kat heeft ook een lekkende hartklep, was toen hij jong was al vastgesteld en de dierenarts zei dat hij waarschijnlijk niet zo oud zou worden. 

Ondertussen is hij al bijna 15.  

Ik ben benieuwd hoe Cas gaat reageren op z'n chemische castratie.

Haha, ja wij hopen ook dat hij nog lang bij ons mag blijven Sara had ook een hartruisje, maar dat was echt minimaal.
Zolang het niet erger wordt kan ie er gewoon mee leven en oud worden, zei de DA.

Ik ben ook heel benieuwd Vind nog moeilijk om te zeggen w.b. de voorhuidontsteking, want we hebben 'm gisteren nog schoongemaakt... Over een paar dagen zullen we meer weten!
En qua honden heb ik nog niet echt een verandering gemerkt. Maar ik denk dat dat best eens langer kan duren, bij Kobus duurde het een aantal maanden voordat we een gedragsverandering merkten na zijn castratie.

Hoe gaat het met Mike?

Met Mike gaat het wel goed, hij loopt steeds beter aan de riem. Afgelopen week bij m'n moeder gelogeerd vanwege verbouwing in ons huis en het ging heel goed met haar honden. Wel ben ik erachter gekomen dat hij konijnen en cavia's veel te interessant vindt.  
M'n moeder is dus ons vaste logeeradres geworden. 

Hij probeerde af en toe ook Yuna uit te dagen, maar zij is half doof, half blind en nogal traag, dus dat kwam niet helemaal over. Het zijn die momenten dat ik denk of het niet leuk zou zijn voor Mike om een huisgenoot erbij te hebben met wie hij het goed kan vinden en waarmee hij kan spelen. Vandaag ook, een pointer kruising tegengekomen tijdens het loslopen die hem maar bleef uitdagen tot spel en toen gingen ze achter elkaar aan rennen. En dan denk ik, wat zou het leuk zijn als hij dit vaker kon doen. 

Verder is zijn gedrag aan de riem niet erg verbeterd als we hem niet afleiden. Een incident een paar weken terug heeft ook niet erg geholpen, waarbij een buurthond zich losrukte van het kind dat hem uitliet en zich op Mike stortte. Dit was niet de eerste keer dat deze bepaalde hond dat deed, maar het was wel voor het eerst dat Mike zichzelf verdedigde. Ik kreeg ze gelukkig in mijn eentje uit elkaar voordat Mike teveel schade opliep (maar de andere hond was er niet al te best aan toe. Het is sneu voor die hond, maar ik hoop echt van harte dat de eigenaar nu eindelijk de boodschap krijgt dat a. zijn hond niet los mag lopen en b. zijn kind die de hond niet kan houden de hond niet uit mag laten) 

Resultaat is dat Mike nu een knip in z'n oor heeft, alsof iemand de schaar erin heeft gezet. Groeit helaas niet meer dicht, maar het haar gaat het later als het goed is wel verbergen en het zit onderaan z'n oor dus het valt ook niet erg op. Het is net zo'n oormerk die jagers hun honden wel geven, zodat andere jagers weten van wie de hond is.

Hé wat fijn dat zijn gedrag verbeterd is! Maakt niet uit dat het niet verbeterd als je 'm niet afleidt, je bent toch al weer een stapje vooruit, dat het met afleiden dus wel lukt!  

Toen wij Cavia's kregen vond Sara ze ook ontzéttend interessant. Ze kon (bij wijze van ) uuuuuren voor de kooi naar ze staren en als ik ze op schoot nam moest ze er altijd met haar neus bovenop staan. Maar na een paar maanden nam de interesse wat af. Uiteindelijk wilde ze er alleen nog bijliggen als ze los rondliepen in de kamer en het liefst likte ze ze dan helemaal af, alsof het haar pups waren  De ene vond dat heel erg leuk, zocht haar steeds op en bleef dan heel hard zitten piepen terwijl zij hem likte haha! (Misschien dat ze dat piepen ook wel aan pups koppelde?) En als ze in de tuin in hun ren zaten, want als de ren weg ging en de cavia's terug naar binnen, at ze altijd de keutels op
Maar verder liet ze ze met rust, dus dat zal wel een kwestie van wennen zijn  Al zal dat misschien wel moeilijker gaan/langer duren, omdat ze bij je moeder thuis leven en hij ze dus minder vaak ziet...

Leuk! Misschien de asiels een beetje afspeuren, en wie weet vind je wel een heeeeele leuke hond waarop je meteen verliefd wordt?   
Ik moet zeggen dat ik het wel moeilijk vind om de aandacht te verdelen, zeker omdat Cas zo opdringerig is en ontzettend zielig kan doen als hij even geen aandacht krijgt en Kobus wel  (Al laat ie zich wel steeds beter wegsturen.) Máár het is wel gezellig, twee hondjes! Ik vind het echt leuk om ze samen te zien spelen, en soms zelfs samen liggen

Ik hoop ook dat de eigenaar van die hond eindelijk de boodschap heeft begrepen  Tjongejonge, wat een aso! En het gebeurt dus keer op keer?! Je moet wel een héél groot bord voor je kop hebben om dan nog een kind met zo'n hond te laten lopen... Jammer dat Mike daar dan de dupe van moet worden! En o wee, als ie bij jullie komt aanzetten met eventuele kosten voor de schade. Eigen schuld, dikke bult!

Sara is ook meerdere keren aangevallen door twee Saarloos Wolfhonden (konden met geen enkele andere hond, dat was "hun roedeltje" en daar mocht niemand bij!), ze had ook een gaatje in haar oor. Was later gelukkig amper meer iets van te zien!
En Kobus heeft ook een knipje in zijn oor haha  Geen idee hoe het er komt, had ie al toen ie bij ons kwam... Ik vind het in ieder geval heel leuk om mee te spelen  

Saarloos wolfhonden? Huh, daar verwacht ik zoiets dan weer helemaal niet van. Maar goed, de Saarlozen die ik heb ontmoet waren echt bangeriken en ik heb ze niet met andere honden gezien, dus zou niet weten hoe dat gaat. Sneu voor Saar zeg, door twee aangevallen te worden. 

Mike vond het erg leuk bij m'n moeder, het is daar ook altijd zo druk en altijd wel iets te zien of te beleven. Dat krijg je met twee jonge meiden die allemaal vriendinnetjes meenemen en een hele boerderij met beesten, kippen konijn cavia hamster en zelfs een kat die, als Mike te nieuwsgierig werd, hem een lel gaf.  De kat wenst met rust gelaten te worden. 
En daarnaast nog de hondjes. Zoveel geurtjes en geluiden altijd, en een komen en gaan van mensen. Mike heeft zich flink vermaakt. Maar toen hij eindelijk weer naar huis mocht, kon je zien dat hij weer helemaal tot rust kwam. Hij heeft de rest van de dag knockout op z'n kleed gelegen, haha. 

De cavia en konijn gingen iedere dag naar buiten, samen met de kippen in een afgesloten deel van de tuin rondlopen, dus de honden kunnen daar niet bij. Maar in huis stond ie inderdaad ook net als Sara voor de kooi te liggen of te staan, te staren naar de cavia en het konijn. Het konijn is de ergste dan nog niet, die komt naar de tralie toe en steekt haar snoet erdoorheen om kennis te maken. Naïef beestje.  Nergens bang voor. 


Misschien is Kobus vroeger van een jager geweest? 

En die man moet inderdaad niet om vergoedingen gaan vragen. Heeft hij ook niet gedaan tot nu toe en maar goed ook. 

En oh, ik zou graag een hond erbij nemen, maar dat is niet realistisch in onze situatie. M'n pa vind het sowieso niet goed en Mike gaat met mijn zusje of mij mee als we uit huis gaan. Als er een hond bij komt, is het daarna. Of als m'n pa plotseling arbeidsongeschikt wordt binnen nu en 3 jaar, maar dat is niet te hopen. 

Ja, die man vertelde dat wel meer Saarlozen en Tsjechoslowaakse Wolfhonden daar last van hebben, dat ze alleen soortgenoten accepteren in de eigen roedel en die beschermen ze dan tegenover andere honden...

Oh, dat is inderdaad wel luxe bij je moeder  Haha, die kat... Goed leermateriaal  Beter dan dat ie op de vlucht gaat! (En Mike er dan achteraan?) Kan me best voorstellen dat ie dan totaal uitgeput is, dan is dan ineens wel een hele omschakeling, zo'n drukke boel haha!

Nee, ik geloof niet dat Kobus ooit van een jager is geweest... Hij is een hele slechte jager haha! Speuren, dat vindt ie héél leuk. Maar jagen? Neuhhh.... Hij heeft nog nooit iets gevangen, gaat eigenlijk ook amper iets achterna. Vogels of zo jaagt ie niet op, hij vindt alleen alle geurtjes heel interessant  Duikt om de haverklap de bosjes in en blijft dan gerust een kwartier weg Alleen maar snuffelen, snuffelen, snuffelen. Hij zit dan echt in een soort roes, waar ie niet uit te krijgen is. Maar jagen doet ie niet! Het kan best zijn dat ie dat wondje eens heeft opgelopen toen ie in een bramenstruik o.i.d. is gekropen  Is typisch iets voor hem.

Jammer van de tweede hond Maar dat komt dan ter zijner tijd misschien wel! Geduld is een schone zaak. (Makkelijker gezegd dan gedaan haha!)

Geduld is een schone zaak, oh jeetje inderdaad. Moeilijk, maar nodig. 
De kat rent inderdaad niet weg, die blijft stil staan, maakt zich groot en er komt een ontzagwekkend gegrom uit dat kleine lenige lijf. Pico staat op z'n strepen en regeert het huis van m'n moeder, alle honden hebben respect voor hem. Toen m'n moeder's hondjes nog jong waren, wachtte Pico ze op bij de tussendeur naar buiten. Als ze er langs wilden, dan gaf hij ze een mep. Maar het is verder wel een lieverd hoor.  Leuk joh, katten. (Pico is trouwens dezelfde als van de lekkende hartklep)

Haha, ik vind het superleuk, zo'n lekker arrogant katje dat een heerlijk eigen willetje heeft En blijft leuk dat de meeste katten de baas zijn over de honden, terwijl ze vaak zoveel kleiner zijn

Het is alweer lang geleden dat ik hier wat heb gepost, maar ik wilde toch even de vooruitgang melden  

Ik vermijd andere honden zo veel mogelijk en als ik niet meer kan omdraaien, maak ik samen met Cas een bochtje. In het begin merkte ik weinig verbetering, hij bleef uitvallen. Maar het gaat echt al een heel stuk beter! Nu kunnen er andere honden lopen aan de overkant van de straat en valt ie niet meer uit! Tenzij de andere hond naar hem uitvalt, maar dat vind ik dan ook niet zo gek  

Soms passeren we honden zelfs (noodgedwongen) heel dichtbij (samen op 1 stoep zonder mogelijkheid om uit te wijken), en als we dan een bochtje maken gaat zelfs dat hartstikke goed!  Ik ben super trots op hem.

De laatste tijd heeft ie zelf ook al maatregelen genomen als er andere honden dichtbij kwamen  Hij probeerde van ze weg te rennen, in plaats van ze aan te vallen, of maakte zelf (automatisch?) een bochtje! Ik heb het liefste natuurlijk dat ie ze gewoon negeert en blijft staan, maar het is beter dan dat ie ze probeert aan te vallen. Hij fixeert trouwens nog wel heel erg, hij durft ze niet uit het oog te verliezen... Maar zolang ie verder niks doet, maakt me dat eigenlijk vrij weinig uit.

Ennnn hij is ein-de-lijk aangekomen  Hij bleef maar zo mager (kwam wel iets aan, maar nooit genoeg), terwijl ie véél meer kreeg dan ie eigenlijk zou moeten hebben. Medisch was er, behalve zijn lekkende hartklep, niks aan de hand. Maar een hart dat niet normaal functioneert en het feit dat hij heel zenuwachtig is, kosten hem gewoon veel energie. Onze DA zei: "Je kunt hem wel steeds meer voer blijven geven, maar als ie er niet van aankomt dan poept ie het gewoon mee uit." Op zijn aanraden zijn we uiteindelijk RC (ja, helaas) gaan geven, voor hyperactieve honden. En dit heeft heel goed geholpen, hij is eindelijk mooi op gewicht Dus ondanks dat ik niet zo'n fan ben van RC, blijft ie hier toch maar mooi op staan, want het helpt wel!

Hij begint ook al wat ondeugender te worden.....

Net spek uitgebakken en op het aanrecht gezet. Ineens hoor ik rare geluiden uit de keuken komen, en het duurde maar een seconde om te bedenken wat dat toch zou kunnen zijn. Meneer was de spek van het bordje aan het vreten!

Weg spek

Wat leuk dat er verbetering is! Zoiets gaat echt tijd in zitten, dat is nu eenmaal zo. Zo'n topic is handig vergelijkingsmateriaal, dan lees je terug wat je destijds schreef en kun je mooi vergelijken met hoe de situatie nu is. 

Apart dat hij van RC wel aankomt, but oh well. Als het voor Cas werkt, dan is de keuze snel gemaakt.

Hé Roxy, wat leuk dat je nog meeleest Hoe gaat het met Mike?

Ik denk dat RC een behoorlijk vette brok is (mede daarom ook niet heel gezond vrees ik). Maar hij was echt te mager en nu ziet ie er eindelijk wat beter uit, dus dan maar zo.

En inderdaad leuk om alles weer terug te lezen Moet zeggen dat ik ook best wel wat dingetjes vergeten was, dan is zo'n topic erg handig!

De honden hebben inmiddels ook hun eerste "gevecht" gehad trouwens. Er is natuurlijk wel eens een snauw/grom geweest, maar nooit iets serieus. Vond dat ze het toch best lang hebben volgehouden

Kobus probeert altijd botjes af te pakken. Nu maakt Cas dat (normaal gesproken, bij een bot wat hij niet zo lekker vindt) eigenlijk niks uit, hij doet daar vrij weinig mee. Toch proberen we het natuurlijk te voorkomen, door ze apart te zetten of er constant bij te blijven. Mijn moeder is daar echter wat nonchalant in, "want Cas doet toch niks"  Ze weet ook wel dat het niet handig is, maar soms let ze er niet zo op...

Nu had ze de honden een botje gegeven en ik zat achter de computer, was geconcentreerd aan mijn huiswerk bezig en zij ging ondertussen naar boven. Ik had niet gezien/gehoord dat ze een botje gekregen hadden en lette dus ook helemaal niet op. Op een gegeven moment heeft Kobus blijkbaar zijn botje op (hij had een wat kleinere gekregen) en liep voorzichtig op Cas af. Maar dit keer was Cas wel op z'n botje aan het kauwen, en hij wilde Kobus dus niet in zijn buurt: hij gromde (heel netjes dus). Vervolgens sta ik op om te kijken wat er gebeurd, en loop op ze af. Kobus kijkt mij aan, kwispelt en loopt vervolgens recht op Cas af om z'n botje af te pakken (Kobus dacht waarschijnlijk dat ik kwam om hem goedkeuring te geven??). Cas gromt eerst nog eens, maar als Kobus het dan écht af pakt, springt ie op, grauwt en probeert Kobus te "pakken". Kobus grauwt natuurlijk terug, dus het was een hels kabaal en een heleboel ontblote tanden, waardoor het erger leek dan het was. Ik pakte Cas ondertussen in z'n nekvel om 'm tegen te houden (had geen andere optie), terwijl Kobus met het botje wegrende Cas ging ondertussen nog even door met uitvallen, hij vond het echt niet leuk (begrijpelijk). Toen ie gekalmeerd was heb ik 'm losgelaten en bij Kobus z'n botje afgepakt en aan Cas terug gegeven (dit keer erbij gebleven en opgelet). Toen ie even later z'n botje op had, was het ook weer goed tussen de honden, ze deden net of er niks gebeurd was. Ze waren gelukkig ook niet gewond, heb tenminste niks kunnen vinden. Schrok er alleen wel behoorlijk van  Zeker omdat Cas van Kobus eigenlijk alles toelaat/toeliet... Maar ja, je weet dat het ooit kan gebeuren, en zeker als Kobus zo brutaal is. Dus het was gewoon een stomme fout van ons!

Overigens was Kobus eerder ook al zo brutaal om, als hij zijn eten op had, meteen bij Cas in z'n voerbak te duiken en mee te gaan eten! We moesten daar dus ook constant bij blijven, want Cas liet het allemaal gewoon toe. Sinds dit voorval echter, heeft Kobus het niet meer geprobeerd. Het heeft dus toch wel indruk gemaakt

Met Mike gaat het goed, gelukkig. ' Hij loopt goed aan de riem, we fietsen veel, hij poept nog steeds weinig en eet heel goed, nog steeds aan de kvv van smuldier. 

Naar andere mensen buiten is hij minder schuchter, waar hij eerder nog weg probeerde te komen, voelt hij die behoefte nu niet meer--tenzij ze zich opdringen bij hem. Waar hij eerst dacht dat alle mensen die in de buurt kwamen en waarmee ik sprak tijdens de wandeling iets van hem moesten ofzo, vindt hij het nu wel prima zolang ze zich niet met hem bemoeien. 

Bij binnenkomst van bezoek ging hij enorm tekeer en duurde het een poosje voordat hij dichtbij durfde te komen. Tegenwoordig wordt bezoek nog steeds aangekondigd, maar zodra ze binnen zijn is het eigenlijk al wel goed. 

Ook is onze buurvrouw (die hem een duivelshond vond) eindelijk (na 2 jaar!!) over haar angst heen en heeft ze zich beseft dat het eigenlijk best een lieve hond is. Een paar dagen geleden heeft ze hem voor het eerst uit zichzelf geaaid, ging gek tegen hem praten op de manier zoals ze ook tegen haar eigen hond praat en heeft hem zelfs eten gegeven! 

Dat is dus heel fijn. Ze durfde hier twee jaar lang niet over de vloer te komen en telkens als we haar spraken en het onderwerp kwam op Mike, dan was het 'Ik vertrouw die hond niet'. Daar word je op een gegeven moment ook wel moe van. Blij dat de ommekeer nu eindelijk is gekomen. 

Over die schermutseling om het botje; meestal lijkt zoiets ook veel heftiger dan het eigenlijk is. Belangrijk is dat Kobus er blijkbaar iets van heeft geleerd--en je moeder hopelijk ook! 

Wat fijn dat het zo goed gaat met Mike!

Dat hij nog weg probeert te komen anders andere mensen hem willen aaien o.i.d. vind ik niet zo gek hoor, het is tenslotte een Witje. Maar wat fijn dat ie nu wel rustig kan blijven als ie genegeerd wordt! Dat lijkt me inderdaad veel relaxter, ook voor hem zelf. Ook met betrekking tot het bezoek.

Ik hoor dat wel vaker, dat mensen Herders niet vertrouwen (hoewel bij Witjes iets minder, omdat de meeste mensen ze er minder "gevaarlijk" uit vinden zien). Raar toch, als er geen reden voor is... Wat apart dat er ineens zo'n ommezwaai is gekomen! Weet je de reden daarvan, of was het gewoon een kwestie van wennen en rustig de hond leren kennen voor haar?

Of Kobus er op de lange termijn iets van heeft geleerd moet nog blijken  Hem kennende durft ie de eerste tijd niks meer te proberen, maar wordt ie langzaamaan weer steeds brutaler en gaat ie kijken hoever ie kan gaan.... 't Beest heeft echt een obsessie voor eten  Mijn moeder hopelijk wel inderdaad! Maar ook dat betwijfel ik een beetje

Zowel moeder als hond... hardleers.  

Onze buurvrouw wilde niets, maar dan ook niets te maken hebben met onze hond omdat ze hem voor geen meter vertrouwde. Zelf heeft ze overigens ook een herder (een oudduitser) en daar kan Mike niet mee opschieten. Met de podengo van de andere buren kan Mike weer wel goed opschieten, maar afijn. Mike was niet goed bij, want haar hond is een engel en een hond die haar hond niet aardig vindt, daar is duidelijk iets mis mee. 

Onze buurvrouw heeft, ondanks dat ze Mike dus nooit een kans heeft gegeven, wel altijd haar mening al over hem klaar gehad en hield er zo haar eigen theorieën op na. Inmiddels zijn een aantal van haar ideeën ontkracht en ik denk dat dat de reden is van haar ommekeer. 

Voorbeeld: Ze vond dat ons tuinhekje te laag was en Mike kon er makkelijk overheen springen, wat hij dan ook zou doen als hij haar met de oudduitser langs zou zien lopen! Dus ze vreesde voor haar welzijn. En die van haar hond. 

De realiteit is dat Mike niet reageert op andere mensen en honden die langslopen. Toen het laatst gebeurde dat buurvrouw met haar hond langsliep stond Mike bij het hek, keek ze aan, was stil en deed niks. Ondertussen ging haar hond tekeer als een malle.  

Zulke dingen. Ze heeft gewoon geen gelijk wat betreft Mike en ze komt daar eindelijk zelf achter.

Oh, het is er zo eentje...... Haar hond is de goedheid zelve, doet nooit iets verkeerds en als iemand anders' hond haar hond niet leuk vindt, dan is er dus iets mis mee Rare redenering! Geen enkele hond is helemaal perfect en er zijn ook maar weinig honden die met alle honden overweg kunnen, maar zijn ze dan meteen niet te vertrouwen? Ach ja....

In ieder geval heel erg fijn dat ze eindelijk tot inzicht is gekomen, dat is toch wel een stuk relaxter als je naast elkaar woont!

Wij hebben er gelukkig geen last van. Onze buren hebben ook een hond, maar die kan zelf nogal snauwerig en bitchy zijn tegenover andere honden. Met Kobus gaat het redelijk, maar met Cas natuurlijk totaal niet  Met Sara overigens ook niet zo goed (al accepteerden ze elkaar), teefjes vindt de buurhond over het algemeen niet zo heel leuk.

Maar daar wordt gelukkig niet moeilijk over gedaan, we vinden elkaars honden hartstikke lief, ondanks dat die van ons elkaar niet zo lief vinden  Het is meer een kwestie van gescheiden houden.

Eerste keer echt samen liggen op Cas' mat

Schattig 

Wat lief!