Ik kan hier niet mee omgaan

Hoi ik ben nieuw hier.

Ik heb mij aangemeld omdat ik donderdag mijn allerliefste en beste vriendinnetje moest laten in slapen. Purdy is 14 jaar geworden een lieve trouwe Shih Tzu.

Nooit eerder zijn wij naar de dierenarts geweest alleen voor de entingen en eens even een controle altijd alles goed... Tot op vrijdagnacht de 02/11 ik lag in bed en werd wakker van een vreselijke schreeuw/krijs/jank. Ik rende naar de keuken en vond haar daar in een stuip uit reactie tilde in haar op en ze had geen lucht dus gaf k haar beademing ze kwam bij en liet alles lopen zo'n aanval heeft ze die nacht nog 3 keer gehad. Dierenarts gebelt en langs geweest bleek dat ze het aan haar hart had, medicijnen meegekregen voor haar hart en vochtafdrijvers en afgesproken om maandags naar onze eigen dierenarts te gaan die maandag bleek het goed te gaan en hadden we extra nog een bloedverdunner meegekregen en advies om de vochtafdrijver af te bouwen. Het leek super goed te gaan geen aanvallen meer. Tot afgelopen woensdag weer een aanval ditmaal heel erg ik herkende haar niet meer terug moe en kapot snakkend naar adem en ze kon niet meer staan of rechtop zitten. Ik wist al hoe laat het was, dierenarts gebelt en we moesten langskomen het onvermijdelijke het doet zo'n zeer. Ik krijg de beelden van die aanvallen en bij de dierenarts niet meer uit mijn hoofd. Het bleek haar hersenen te hebben gevonden en haar lichaam was aangetast er was niets dat we nog konden doen. Mijn wereld blijkt te zijn vergaan en ik zit in een achtbaan van emoties kom ik hier nog overheen? Ik mis haar zo! Kan ook met niemand erover praten "het is maar eens hond" hoor ik ze denken dat doet pijn.

Sorry voor het lange verhaal ik hoop hier gewoon mijn verdriet te kunnen uiten. Is het schuldgevoel normaal? Zijn al die stellingen van was het niet te vroeg? was het wel echt haar tijd? het blijft spoken in mijn hoofd.. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Alvast bedankt.

Jeetje Janet, wat ontzettend heftig!
Was zul je een pijn en verdriet hebben. Wat ontzettend naar dat ze zoveel aanvallen heeft gehad.
Jammer dat je je verhaal niet echt bij iemand kwijt kan. Stom he dat veel mensen denken "het is maar een hond". Het is een deel van je leven. Een volwaardig gezinslid.
Ik denk dat je een hele moeilijke tijd doormaakt en het is heel goed dat je hier op het forum je verhaal doet. We zijn hier ook om elkaar te steunen in deze moeilijke tijden.
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Denk aan de mooie herinneringen van Purdy. Ze heeft toch 14 mooie jaren gehad. Dat is een best hondenleven! Sterkte...

BESTE jANEY
IK HEB DIT VORIGE WEEK ZONDAG MEEGEMAAKT MET MIJN LABRADOR VAN 6 MAANDEN
HIJ HAD TOEN HIJ 10 WEKEN WAS 3 VERSCHILLENDE DARMARASIETEN
1 WAS HEEL HARDNEKKIG EN MOEILIJK TE BESTRIJDEN
VORIGE WEEK VANAF VRIJDAG NIKS NDERSDAN OVERGEVEN
MEE NAAR DE DIERENARTS GEWEEST KREEG EEN BRAAKREMMER
ZATERDAGMORGEN KWAM IK NAAR BENEDEN KON HIJ BIJNA NIET MEER OP ZIJN POOTJES STAAN
IS EVEN OPGENOMEN GEWEEST ZE DACHTEN EEN VIRALE INFECTIE WOU NIET ETEN EN DRINKEN
HELEMAAL NIKS MER
ZONDAG KWAM HIJ ZIJN MAND NIET UIT KON HI NIET MEER
MEE NAAR DE DIERENARTS HET WAS BETER WE HEM N LIETEN SLAPEN ZIJN INGEWANDEN WAREN HEEL ERNSTIG AANGETAST
ALS IK HEM ZOU LATEN LEVEN ZOU HET EEN PIJNLIJKE LIJDENSEG WORDEN
HAD GEEN KEUS WAT DOET DIT PIJN EN HEB NOG NET ZOON VERDRIT ALS VORIGE WEEK
HEB OK EEN GEVOEL IK HEM IN DE STEEK HEB GELATEN
DAT VOELT EGT ZO
MAAR IK WOU HET BESTE VOOR MAX EN JIJ WOU HET BESTE VOOR JOU HOND MEID
OOK JJ HEBT ALLES GEDAAN WAT JE KON
MAR EEN LIJDENSWEG WIL IK OOK NIET
DAT IS HET LATSTE WAT IK WIL
OOK IK VOEL ME SCHULDIG
HAD IK MAAR DIT HAD IK NIET BETER ZUS KUNNEN DOEN?
HET ERDRIET ZAL ALTIJD BLIJVEN
BEN ER NOG STEEDS KAPOT VAN WAT EEN GEMIS EN EEN LEEGTE
GEEN GEKWISPEL MEER VAN BLIJDSCHAP SMORGENS EN BIJ THUISKOMST
GEEN HEERLIJKE WANDELINGEN MEER
NIET MEER LEKKER SPELEN SAMEN EN KNUFFELEN

VRESELIJK DAT GEMIS!!!!!

EN MENSEN DIE ZEGGEN HET WAS MAAR EEN HOND?
DIE MENSE VERDIENEN GEEN HOND
DIE WETEN TOTAAL NIET WAAR ZE OVER PRATEN

IK WENS JOU HEEL VEEL STERKTE MET DIT VERLIES

EN MOGT JE WAT KWIJT WILLEN JE KUNT ALTJD JE VERHAAL KWIJT

NOGMAALS HEEL VEELSTERKTE

Na 14 jaar verlies je je maatje en natuurlijk doet dat zeer. Geef je je gewoon toe aan je verdriet. Hier kun je ook niet zomaar overheen stappen. En mensen, die jou daar in niet begrijpen, hebben nooit zo'n band met een hond gehad. En jij hebt dat gelukkig wel mee mogen maken. Net zoals, Patty al schrijft, Jullie hebben samen 14 mooie jaren gehad. Je hebt Purdy een mooi leven gegeven. Je hebt al het mogelijke voor Purdy gedaan. En daar zal Purdy jou ook dankbaar voor zijn. Blijf daar aan denken.
Heel veel sterkte.

Ik denk dat wat nana zegt ook een hele troost is
14 jaar is is een deel van je gezin
hoop dat je hier je troost en steun vindt meen ik egt
ik heb ook heel veel aan deze lieve mensen gehad op hp vorige week en ze zijn er nog voor me
dat zullen wij nu ook voor jou zijn
ik zit nu ook te janken achter mijn pc
vindt dit zo vreselijk voor je

Bedankt voor de snelle reacties en steun doet me goed om ook van andere te horen dat ik echt goed voor haar ben geweest.
En Heidi wat erg voor Max, hij was nog zo jong het valt echt heel zwaar he is het echte besef er wel bij jou?

Het is zo'n klap en zo ineens op de een of andere dag. Nu alleen al thuiskomen zonder haar groet geblaf en wilde kwispelende staart doet zeer gister vond ik een kaart in de bus van de dierenarts.
"Een lege plek,
een groot gemis
omdat een lief dier
er niet meer is"
Dit was zo'n klap van de realiteit ik zakte ineen en kan eigenlijk vanaf donderdag al niet meer stoppen met huilen. Mijn vriendinnetje, mijn schaduw is er niet meer :(

Met het echte besef bedoel ik dat ik bijvoorbeeld nog steeds het idee heb dat ze gewoon lekker op bed ligt of in de keuken waar ze graag lag..

Ach jeetje.
Ik herken wel dat 'het is maar een hond' geval van een heleboel mensen..

Maar gelukkig weten de meesten hier hoe byzonder een hond voor ons is, hoeveel liefde je ervan voelt.
Ze horen er helemaal bij en we willen ze nooit meer missen.. maja ook weten we dat honden helaas niet zo oud worden als de meeste mensen..
Dan is de 14 jaar dat je je lieffie bij je had toch een mooie 14 jaar geweest, natuurlijk het is nooit lang genoeg, je wilt ze nooit missen maar het gebeurd helaas toch een keer..
Ik lees het hier vaak en daardoor geniet ik zoveel extra van mn hond die er nu nog is want ik weet de dag dat hij zal gaan komt zoiezo te snel.

Ik wil je veel sterkte wensen met het verlies van je maatje, je vriendinnetje, je lieffie!

Oh en janey,

Wat jij typt heeft ook heidi eerder getypt.
heleboel dezelfde dingen.
Het hoort ook bij de rouw allemaal.

sterkte!

Het is ook verdomd zwaar en verdrietig om afscheid van je trouwste vriendinnetje te nemen.

Zoals ik lees ook heel onverwachts, zonder voortekens van ziek zijn. Dat komt hard aan, al blijft het afscheid nemen ook als je het langere tijd al weet...zwaar. Maar jij hebt bijna geen tijd gehad om afscheid te nemen, zo snel en angstaanjagend. Ik heb ook na 12 jaar afscheid van m'n lieverd moeten nemen. Ineens werd ze heel ziek, 4 dagen zitten knokken en artsen langsgegaan. Toen ik de diagnose hoorde kon ik het gewoon niet geloven...

Gemis en pijn neemt het voor nu niet weg. Maar 14 jaar kern gezond te zijn geweest, nooit nare onderzoeken hebben moeten ondergaan betekent een heel mooi hondenleven.

Is er niemand in je omgeving waarmee je kunt praten? Want dat is wel heel belangrijk. Je uiten en uithuilen(alleen of bij vertrouwd persoon).
En nee het is niet zomaar een hond....het is jouw hond die 14 jaar trouw is geweest. Die jij door en door kent en zij andersom. Waar je lief en leed mee hebt gedeeld. Die liefde is onverwaardelijk, en doet zo pijn als om afscheid te nemen. Ik zie het als een geschenk en rijkdom om deze liefde en vriendschap te kennen. Hoe veel gemis en verdriet ik regelmatig nog heb, dit kan niemand mij afnemen en had haar nooit niet in m'n leven willen hebben.

Gooi hier anders alles van je af. Je vragen..je verdriet en gemis.

Wens je heel kracht en sterkte toe!

Btw; wat een ontzettende lieve en mooie foto van jullie!

Ja dit is heel erg herkenbaar allemaal.

Mijn maltezer heeft na twee jaar cushing en 14 jaar ook de strijd moeten opgeven een jaar terug en was ook echt mijn meisie maar ik was wel dankbaar dat ik haar uit haar lijden kon verlossen.
En ik weet zeker dat ze een super leven heeft gehad bij mij en dat is een hele troost.
Ik mis haar nog wel eens, maar het is goed zo.
Janey, huilen mag best en weet je .... dit wordt dragelijker en vergeet niet ..... ze heeft een super goed leven gehad en is oud geworden!!!!

Heel veel sterkte met je verdriet meid.Een hond is echt een deel van je gezin en een trouwe vriend.De mensen die zo reageren hebben nooit de echte liefde van een hond ervaren.Ik wens je veel steun xx

Bedankt. En ik hoop inderdaad dat het slijt ik eet niet en last van slapeloosheid ik heb nooit eerder iemand verloren en nu uitgerekent het aller dierbaarste in mijn leven moet als eerste klinkt misschien gek maar ik heb gewoon niet veel mensen om mij heen. Uithuilen doe ik wel bij mijn vriendje en hij heeft alle begrip en ook hij huilt mee hij heeft haar 3 jaar gekent ik ben zelf 24 dus 14 jaar is zo goed als de helft van mijn leven ik ging op mezelf wonen en ze moest en zou met mij meegaan dat wou ze zelf. Heerlijk verwend beestje! Vergeten doe ik haar never nooit! Maar die vragen en schuldgevoel het lijkt alsof het mij weerhoud om echt te rouwen zeg maar.

Bedankt voor de reactie op mn foto, foto's van haar zijn zeer schaars om de een of andere reden vond ze camera's en telefoons maar niks zal ze wel van haar baasje hebben.

Geen schuldgevoelens....na zo'n mooi leven eindig je met die vragen...maar die schieten toch hun doel voorbij...


Jij hebt je schat heel graag gezien, en nog....schuldgevoelens zijn daar een uiting van....

Je verdriet zal moeten slijten, het een plaats geven zoals ze zeggen...geef het tijd....

Je achtbaan van emoties is nu heel hard...

Ik kan je alleen veel sterkte wensen

De vragen en schuldgevoelens zijn een onderdeel van het rouwproces. De een kan daar beter mee omgaan dan de anderen, beter en eerder bij de feiten blijven die werkelijkheid zijn. Zoals iedereen hierboven al naar je schrijft. Ik ben daar ook geen kei in.

Wel heel fijn om te lezen dat je het met je vriend kan delen. Ik heb wel redelijk wat mensen om me heen, maat weinig daarvan die mij begrepen en begrip hadden. Dus de hoeveelheid zegt niet veel, de juiste persoon wel. Gelukkig kon ik oa ook alles delen met m'n vriend.

Hahaha grappig. M'n hondje hield juist wel van foto's. Zal ze wel van haar baasje hebben...nu jij dat ook zo schrijft..bedenk ik dat. Ik vind het jammer dat ik niet veel filmpjes van haar heb...
Misschien moet je al je foto's eens doorspitten. Kwam foto's tegen die ik helemaal was vergeten en bestaan niet van wist.

Owww zo erg dit.. wat kunnen zulke dingen soms toch ongelofelijk snel gaan...

Ik snap maar al te goed hoe je je voelt. Sommige mensen geven inderdaad helemaal niets om het leven van een hond en kunnen zich geen voorstelling maken van de band die je kunt hebben met zo'n beestje. Zodra de dierenarts ter sprake komen worden melden ze dat een spuitje goedkoper is. Of iets in die trant in ieder geval.

Mijn Lobbes is momenteel aan het vechten voor z'n leven, tot vorige week was hij opgeven. Hij is nu aan het opknappen (ook al is het nog niet zeker dat het helemaal goed gaat komen). Ik heb me de hele week zo ellendig gevoeld, denkend aan z'n dood. Ik wist niet dat ik me zo ellendig kon voelen. Niet kunnen eten, drinken, of slapen. Constant tranen.. nee ik kan er echt niet mee omgaan, echt totaaal niet.  En mijn hond is niet eens overleden...Na een week voelde ik me zo slap dat echt alles mis ging. Dingen laten vallen, het huis vergeten af te sluiten met de sleutels op de deur etc).

Ik hoop dat je je gaat realiseren dat ze een prachtige tijd bij je heeft gehad.  Vergeet niet dat je hondje ook zou willen dat je verdergaat met je leven! Ook al is afscheid nemen zo verschrikkelijk.. vooral als het zo onverwachts is. Je hebt alles voor haar gedaan daar zal ze je voor altijd dankbaar voor zijn! Dat weet ik zeker!

Inderdaad Gastinnetje die mensen die zo makkelijk praten weten ook niet watvoor moois een hond te bieden heeft. Dat soort reacties deden mij altijd wel wat kon er zo kwaad om worden en nu doet het vooral pijn! ze hebben het wel over mijn purtje! er was zelfs een collega die op de dag van de crematie vroeg of ik al dacht aan een ander hondje want zo kom ik er vast sneller overheen.. Ik kon haar alleen maar met afgunst aankijken.

Maar wat is er allemaal met jouw Lobbes aan de hand? :(

Och meis, ja dat doet pijn.
De eerste keer dat ik mijn hond moest laten inslapen, was er zo'n ontzettende leegte.
Ik had nooit verwacht dat ik dat zo zou voelen en zoveel verdriet kon hebben om het verlies van mijn dierbaar makkertje, want men zegt inderdaad "het is maar een hond".
Nou, ik heb dat gevoel bij iedere hond gehad die ik moest afgeven.

Schuldgevoel heeft ieder baasje die het overkomt en daar kom je uit.
Je lief vergeten doe je nooit, die blijft in je hart.
Ik wens je heel veel sterkte met je verdriet.

Zo dat klinkt bijna hetzelfde als wat er met mijn ventje gebeurd is...
14 juni...ik vergeet die datum nooit weer denk ik...
Net als bij jouw woeffie had ook mijn vent vocht om zn hartje...medicijnen gekregen...ging snel achteruit...(binnen 2 dagen)
Weet je, ik denk niet dat al die vragen ooit beantwoord zullen worden janey..en ook ik heb mezelf maanden lopen kwellen met de vraag of ik het anders had moeten doen...
En daar laat je zien hoeveel jij van jouw hondje gehouden hebt, iets wat de meeste mensen toch niet zullen begrijpen...
Ik zeg altijd; tis net alsof mn kind me afgenomen is...en zo voelt het ook...dat gaat niet weg(tenminste bij mij niet)...maar je leert er wel mee leven vind ik...langzamerhand...heb er nog steeds veel moeite mee..
Je verdriet uiten mag hier altijd...ikzelf heb de site ervaren als een warm mandje...met veel lieve en begripvolle mensen...
Velen van hun begrijpen wat je voelt en hebben vaak al hetzelfde meegemaakt...dat doet toch iets...een stukje begrip...
Huil maar zoveel je kan...het mag best...je bent tenslotte je meissie kwijt...
heel moeilijk om mee om te gaan en een plekkie te geven...Veel veel sterkte daarin toegewenst..
Blijf de herinneringen aan haar koesteren en vergeet niet te lachen als je aan haar denkt...want zo zag ze je het liefst...gelukkig en blij.
Twijfel niet aan jezelf en je beslissingen, je bent er voor haar geweest zoals altijd en je hebt jezelf en je eigen angsten weggedrukt voor haar veiligheid en geluk...en haar de rest bespaard...dat is het ultieme wat een baasje voor zijn of haar woeffie kan betekenen...hoe verwrongen en dubbel het nu ook nog lijkt.
Veel sterkte, neem er vooral ruim de tijd voor, en wat er ook is, twijfel of verdriet, uit je gewoon hier en misschien helpen de reacties van andere mensen hier je om het een plekkie te geven.

Purdy lieve schat...Rust Zacht meissie...

@ Gastinnetje;

Heel normaal wat je voelt;
geef de schat een dikke kus van me en blijf zoveel mogelijk lekker kroelen met hem...
(heb zelf 2 dagen naast de mand geslapen)...meer kun je niet doen...hem liefde geven...
Dat je nog een tijdje van hem mag genieten..zie het als een geschenk...
Dikke Knuffs voor Lobbes en baasje....

Zoveel herinneringen.

Zoveel verdriet.

Zoveel liefde kreeg je van haar.

Ze zal altijd een plaatsje in in je hart blijven behouden.

Ik wens je heel veel sterkte Janey !

Rust zacht lieve kleine Purdy !

Hai Janey,

Meid gecondoleerd. De enige troost die je hebt is dat het voor je hondje zo beter is. Twijfel over je beslissing is heel normaal hoor! Je voelt je schuldig, verdrietig en de hele mikmak aan gevoelns die daarbij horen.  Ik heb steeds tegen mezelf gezegd, voor wie laat ik haar nu leven? Voor haar of voor mij. Tja, het antwoord was duidelijk en de beslissing daarom ook. Ik heb 2 weken geleden afscheid moeten nemen van onze geweldige herder. En ja, dat doet enorm veel pijn! Je mist gewoon dat vrolijke koppie als je thuis komt, ook al ben je maar 5 minuten weggeweest. En de routine die er in zit van uitlaten, meenemen enz. Gisteren waren we weg en toen zei mijn man, goh moeten we thuis iets doen anders gaan we even naar het strand. En ik reageer: ja, de hond ophalen. Dat soort dingen dus. Het gaat slijten, maar nooit helemaal weg. Probeer vooral het schuldgevoel van je af te zetten. Je hebt de juiste beslissing genomen en nee, niet te vroeg. Je moet een goede baas zijn om zo'n beslissing te nemen en dat ben je geweest! Goed gedaan hoor!Heel veel sterkte ermee!!

Beste J,
Had jouw hondje dan ook die aanvallen? En zag jij het misschien wel al aankomen? Dat hij misschien wat lustelozer werd of iets? Werkten de medicatie? Sorry voor de boel vragen je bent de eerste die zo reageert en waarbij het herkenbaar is.

Verder nogmaals onwijs bedankt iedereen doet mij in ieder geval beseffen dat 14 jaar echt een lang goed hondenleven is alleen het laatste had mijn vrouwtje echt niet verdient zichzelf vervuilen en zelfs op zo'n moment had ze schaamte, logisch een echte dame laat haar plas niet zomaar lopen.. Ik ga naar bed met haar en word wakker met dr. Alles is gewassen en wel maar jouw kussentje ruikt ergens nog naar jou en de haartjes die erop zitten blijf erop alsjeblieft!

Kan iemand mij misschien ook nog vertellen hoe lang het duurt voordat je de urn kunt ophalen? Ik wil zo graag dat ze thuis is. En tijdens het gedoe bij de dierenarts had ik haar in een dekentje gewikkeld en haar daarmee achter gelaten, krijg ik dit dekentje terug of is ie met haar meegegaan? Ik had vermeld bij het crematorium dat ik verder geen speciale wensen had. Ik wil dat kleedje heel graag terug omdat dat nog naar haar ruikt. Weet iemand wat ze daarmee doen??

Janey,
Wat een aangrijpend verhaal over het verlies van je lieve Purdy. Het is nog maar enkele dagen geleden dat je haar moest laten inslapen. Het is zo verdrietig dat zij op deze heftige manier aan haar einde is gekomen.

Hoe makkelijk dit ook klinkt, vergeet niet dat je 14 jaar lang van Purdy in goede gezondheid hebt kunnen genieten en zij van jou. 14 jaar lang een goede gezondheid, vind ik wonderbaarlijk. Zeker als ik dat vergelijk met mijn Cavaliertje, dat op 2-jarige leeftijd al ernstig ziek werd en dat ik met nog geen 4 jaar begin augustus dit jaar moest laten inslapen.

Dat mensen zeggen het was maar een hond, heb ik heel veel moeite mee. Honden zijn bij ons wel huisgenoten; waar we elke dag mee leven, voor zorgen en liefde van terugkrijgen.

Ik wens je veel kracht om met het verlies en gemis van Purdy om te gaan.

Nog even snel een plasje voordat ik werken moet,
Nog even snel wat vers water en wat extra brokken,
Nog even snel een aai over de bol,
''Tot vanavond!''
Hadden we nu maar meer tijd, dan kon het me allemaal gestolen worden en bleven wij lekker samen op de bank met de kussentjes. 
xxxxxx

Heel veel sterkte toegewenst.

Afscheid nemen is heel erg moeilijk en op welke leeftijd dat ook is.
Het verdriet zal langzaam slijten en het gemis krijgt straks een plaatsje, maar aan je beste maatje denken doe je bijna elke dag.

Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond

voel je niet schuldig, want je hebt het beste gedaan wat je voor jouw hondje kon doen.

het was tijd, ook al voelt dat nu niet zo.
de pijn blijft niet zo scherp als hij nu is, dat is tijdelijk. praat er veel over,maak een hoekje met een mooie foto en een kaarsje, en voel je niet dwaas als je tegen die foto praat, want zij zal je horen.
heel veel sterkte, en schrijf hier maar flink van je af, wij begrijpen precies wat je voelt.