Ik kan hier niet mee omgaan

Ach Janey... We leven met je mee, want we weten dat dit tot de meest trieste dagen van je levn horen.

Het missen van je lieve Purdy... Die moeilijke laatste uren...

Het missen zal ook nooit echt voorbij gaan. Als je zo'n lieve schat hebt dan wil je dat die voor altijd bij je blijft... dat je die nooit moet laten gaan.

Dat een leven van 14 jaar voor een hondje een lang leven is... Moeten loslaten... We weten dat die tijd komt, maar staan er niet bij stil.

En gelukkig maar. Want je hebt een mooie tijd met Purdy gehad en Purdy met jou. Wat het jou nu extra moeilijk maakt zijn die ellendige dingen die die laatste dagen gebeurd zijn. Het neervallen met een "schreeuw", het moeilijk ademen, het moeten beslissen tot inslapen... Daardoor lijkt alles wat vooraf ging in het niets te verdwijnen.

Ik wens je toe dat je na je zwaarste rouwperiode weer met een glimlach kunt terugdenken aaan hoe Purdy was. 14 jaar lang. Een gelukkig en gezond hondje. Hoevelen kunnen dat zeggen ? Nu haar leventje afgesloten is is het goed om ook nar haar hele leventje te kijken. Hoe ze was, wat ze deed , wat jij aan haar hadt en zij aan jou. Want dat is je Pudy. Niet enkel alleen het hondje wat je met pijn in het hart moest laten gaan.

Die laatste dagen zijn maar een heel korte periode op haar levenslijn. De tijd die jullie samen waren... Toen jij van haar leerde en zij van jou, de tijd dat zij je hart innam en haar pootafdrukjes in je leven zette. Die telt. Koester dat voor altijd in je hart en in je gedachten.

Je hebt oneindig veel verdriet omdat Purdy moest gaan, maar bewaar ook het oneindige geluk dat je Purdy in je leven kwam. Alleen doordat ze je zoveel liefde en trouw gaf is je verdriet nu zo groot. Maar haar wezen, blijft voor altijd in je gedachten en in je hart. Stel dat ze je zou zien, laat haar dan blij zijn omdat ze je zoveel goeds gaf en niet verdrietig worden door het zien van enkel pijn.

Maar neem je tijd om de verlammende pijn te verwerken. Die gaat ooit over in missen en verdriet, maar met een dankbaar gevoel om wat ze je gaf en het besef dat je dat verdriet daarvoor over hebt.

Goed dat je op HP kwam. Wij hebben ook enkel woorden als troost. Maar we weten ook echt hoe het voelt.

Sterkte gewenst.

Arme Lobbes :(

Hoe oud is ie nu? Ik hoop met jullie mee! Geniet gewoon zoveel als mogelijk van hem en lekker goed verwennen. Binnen een week opknappen klinkt inderdaad wel positief en het is ook vast omdat Lobbes altijd zo gezond is geweest dat je je nu zo erg druk maakt, wacht het af. 
Ik duim voor jullie en succes dinsdag! X

Wat een vreselijke ervaring. Ik denk zelf dat je het juiste hebt gedaan..Op Hondenpage kan je heel veel steun en begrip vinden. Wij zullen nooit denken of zeggen dat het maar een hond/dier was, want dat is niet zo. Een dier kan soms meer betekenen dan welk mens dan ook, het gaat om de band die je ermee hebt en die gaat vaak enorm diep. Purdy was je heel dierbaar en dan is het erg zuur dat ze nu uit je leven is.

Ik wens je heel veel sterkte toe met dit grote verlies, op ten duur komen de leuke herinneringen steeds meer naar boven en zal je huilen en lachen tegelijk. Purdy leeft voort in je herinneringen en hart.

Het is heel begrijpelijk dat je nu zo'n groot verdriet hebt. Je hebt tenslotte over het leven van je kanjer moeten beslissen, maar ik weet zeker dat Perdy je dankbaar zal zijn. Nooit leuk om ineens zonder je maatje verder te moeten. Hier op dit forum begrijpt iedereen je verdriet. We hebben het tenslotte allemaal wel eens meegemaakt en weten wat het met je kan doen. Ik heb mijn Morris in augustus in moeten laten slapen. Hij is net 5 jaar geworden! Vreselijk en ik mis hem nog echt enorm. Geen 1 hond kan hem vervangen, maar toch geniet ik wel weer van een nieuw maatje in ons huis. Zolang je jouw kanjer niet vergeet, zal ze verder leven. Voor altijd in je hart! Ik zeg altijd....je kan beter iets heel moois verliezen, dan dat je het nooit gekend/gehad hebt! Ik hoop dat alle mooie herinneringen jou kracht kunnen geven haar verlies een plekje te gaan geven. Denk aan die leuke tijd samen en niet te veel aan die vreselijke laatste tijd! Heel veel sterkte...Dikke steunknuffel!

Janey, heel veel mensen hier voelen jouw verdriet.
Het is zo moeilijk en pijnlijk afscheid te moeten nemen van je maatje.
Ik heb vorig jaar afscheid van mijn hond moeten nemen, ik mis hem nog iedere dag.
Ik kreeg van een vriendin dit gedicht.

Ik had me geen liefdevoller thuis kunnen wensen,
en geen betere baas dan jij.
Ook nu, die laatste meters op mijn levensweg,
bleef jij bij mij.
Je nam de moeilijke beslissing,
mij te laten gaan.
Zo kon ik waardig dit leven verlaten,
om als 'spirit' verder te gaan

Heel veel sterkte!

Ik weet niet of dat kleedje hebben meegenomen met purdy eigenlijk..
Kan je dat niet nagaan, even bellen oid?

Wederom bedankt voor de steun. Ik heb vanmiddag idd even naar de dierenarts gebelt en gevraagd naar dr kleedje tot mijn spijt vertelde ze mij dat ie met dr mee is gegaan :( weer een enorme tegenslag eigenlijk ik had erbij moeten zeggen dat ik die graag terug wilde. Zo dom om daar niet bij te hebben stik gestaan

dan zou ik even naar het crematorium bellen als ik jou was...ik weet niet welk crematorium je geweest bent maar ik weet dat ze spullen die bij dieren zitten niet standaard mee cremeren...of het baasje moet er al specifiek om vragen...(tenminste dat is zo in Stadskanaal, kan niet spreken voor alle Cr)
waarschijnlijk hebben ze dat kleedje nog ergens liggen...hoop het echt voor je....
nogmaals veel sterkte...
en ja mijn woef had ook van die aanvallen,leek wel wat op epilepsie, maar dat was pas sinds de dag ervoor...kon van de medicatie komen zei de dierenarts en die heeft dan ook de doses de avond ervoor verlaagd...
volgende morgen zakte hij door zn poten en begon weer raar te doen...angstige ogen...direct gebeld...maar toen zakte hij al weg...
ik zit alweer vol als ik er aan denk...en dat zal altijd wel zo blijven..
veel sterkte...

Maar dan is je hondje tenminste wel gecremeerd in haar eigen deken. Dat hebben wij met onze hond juist expres laten doen, gaf iets troostends. Heeft ze iets bekends mee, onzin natuurlijk maar het voelt wel zo!

uiteindelijk is dat kleedje niet belangrijk. ik snap wel dat dat nu zo lijkt, maar purdy zit voorgoed in je hoofd en hart, en dat neemt niemand je af.

Ik snap het.

Probeer het maar zo te zien zoals eerder iemand ook schreef:

Het kleedje waar ie in lag, veilig en vertrouwd is dan met hem meegegaan misschien wel fijn voor hem, anders ook maar zo kaal toch.


En idd het is niet het belangrijkste al snap ik dat je dat nu misschien wel vind maar in de toekomst slijt dat wel, je hebt w.s. nog veel andere spullen en hopelijk veel foto's en evt filmpjes waar ook veel waarde aan zit.

Nogmaals sterkte hoor in de moeilijke tijd.

Ik zie er ook ontzettend tegenop mocht mijn eerste eigen lieffie moeten gaan en dan heb ik een berner die vaak niet heel oud mogen worden.. Toch hoop ik dat de mijne goed gezond oud mag worden!

Grtzz

Deze reacties doen mij weer zo goed, ik wil wel weten wat er met dr kleedje is gebeurd misschien vanmiddag even het crematorium bellen inderdaad.

Maar mocht ie met haar mee zijn gegaan moet ik maar zo denken dat ze dan ook iets van thuis mee heeft zoals Jolanda zelfs had aangegeven. Haar kleedje ruikt natuurlijk voor haar doen naar mij, naar thuis.

Ik heb het vandaag weer even heel moeilijk, we zijn vrij vandaag en normaal gingen we dan even met Purtje langs oma, ik heb oma afgebelt en gezegd dat ik het weer even moeilijk heb en dus niet langskom vandaag, ze heeft alle begrip en moest er ook om huilen. Altijd als we naar oma gingen en we liepen net de parkeerplaats op werd Purdy zo druk want oma weet wel wat een hond verwennen is!
Ik mis me moppie zo

Ik voel zo met je mee, wij hebben vlak voor de zomervakantie afscheid moeten nemen van onze Berner Charlie.

Totaal onverwacht....we waren in shock! Mijn wereld stortte in en er was echt niets wat me op de been hield.
Onze vakantie hadden we net zo goed af kunnen zeggen, ik was erbij, maar dat was dan ook alles...

We zijn nu een aantal maanden, huilbuien en paniekaanvallen verder en min of meer op "aandringen" van mijn man hebben we weer een Bernerpup. 
Deze boef is zo compleet anders dan Charlie, de enige overeenkomst is het ras en de daar typische bernerdingen horende zottigheden.
Mijn vreselijk langdradige (sorry) verhaal heeft echt wel een punt.
Ik mis Charlie nog elke dag, ieder uur! Hij was mijn derde kind, letterlijk. Hij was mijn maatje en mijn grootste vriend.
Door Cody te nemen hebben we Charlie niet vervangen, dit kan niet, dat wil ik niet en zou niet eerlijk zijn tegenover alletwee de honden!
Door Cody zijn de scherpe kantjes van mijn verdriet afgesleten en het enorme gat iets minder donker en diep.
Ik weet dat iedereen rouwt op zijn eigen manier en gevoel, maar geef het alle ruimte en tijd.
Heel veel sterkte de komende tijd, dikke knuffel,
Jeannette

Hallo Janey, Ik lees nu pas je verhaal. Wat moet het afschuwelijk voor je zijn geweest dat je lieve Purdy van het ene op andere moment zo ziek werd. Dat overkomt je als een donderslag bij heldere hemel. Eerst het moeten beademen de eerste keer dat je haar in een stuip aantreft. En dan dat je hebt moeten aanzien dat je hondje snakkend naar adem vecht voor haar leven. En tenslotte dat je de beslissing moet nemen om haar lijden niet te verlengen en haar te moeten laten inslapen. Ook al weet je dan nu misschien dat het het beste was voor haar, voor jou moet het een nachtmerrie zijn geweest. Als een hond 'gewoon' ziek wordt, heb je de tijd om je voor te bereiden op hun overlijden. Als je hond ineens ernstig ziek wordt, hebt je die tijd niet.
Mijn hond Catootje is in augustus plotseling overleden op een moment dat ik niet thuis was. Ik heb dat vreselijk moeilijk gevonden. Ook bij haar was het het hart dat het plotseling begaf. Mijn man was bij haar. 's Middags was ze nog naar het strand geweest en had ze gehold en plezier gehad. 's Avonds werd ze ineens erg benauwd. Ze wilde niet meer gaan liggen, bleef maar rondjes lopen. Op een gegeven moment snakte ze naar adem en raakte ze in een soort verdoving. Op die manier heeft ze ongeveer nog een uur rond gelopen. Toen ging ze liggen en was ze dood. Door omstandigheden was het niet mogelijk om naar een dierenarts te gaan of een dierenarts te laten komen. Wat mij naderhand verteld werd, was dat die dierenarts haar zonder meer een spuitje zou hebben gegeven om haar in te laten slapen. Ik heb zoveel verhalen gehoord over de trauma's die dat, bij zowel de honden als bij de eigenaars, met zich meebrengt dat ik blij was dat het bij Catootje niet op die manier is geëindigd. Aan de andere kant: als ik het verhaal van mijn man hoor over de manier waarop ze is dood gegaan, weet ik niet wat het beste zou zijn geweest. Nu heeft hij een trauma doordat hij haar zo heeft zien worstelen terwijl hij niets kon doen. Waar het in feite om gaat, is dat we onze lieve dieren op een gegeven moment moeten laten gaan. Ik denk dat we ons altijd af zullen vragen of we het wel goed hebben gedaan, of we niet te kort geschoten zijn. Maar ik weet zeker dat onze hondjes altijd volmondig zullen zeggen: dank je wel, je hebt me een geweldig leven gegeven. Voor ons blijft de vreselijke moeilijke taak het verlies te verwerken. En dat is zwaar, zeker in het begin. Ik wens je heel veel sterkte

Hi Janey,
ik herken je verhaal zo, ook hier was mijn geliefde makker ineens zo ziek en heb ik die verschrikkelijke beslissing moeten nemen (uiteindelijk). En ook ik ging ervoor, tijdens en daarna stuk.
Tijden de hele zieke periode was ik ook ten einde raad en wist niet goed wat ik moest doen (in laten slapen of niet, heeft ze pijn of niet, is het te snel of niet.... dat soort vragen). Al surfend op het internet, op zoek naar vragen, kwam ik uit op boodschapvandedieren.nl Uiteindelijk ging het met Lola (mijn hond) allemaal heel snel en heb ik haar moeten laten gaan, Ik heb toch nog gevraagd om consult bij boodschapvandedieren dat heeft me erg goed gedaan. Het is mooi om nog een boodschap te krijgen van je hondje.
Ik weet het klinkt zweverig en dat ben ik (eigenlijk) helemaal niet. Maar wat zij kon lezen van een foto (zonder begeleidende tekst) is uitzonderlijk. Het ziektebeeld had ze helemaal goed, ook dat Lola haar rechterpoot niet meer kon gebruiken en dat kon je echt niet zien vanaf de foto. Naast de medische info wist ze me troosten met 'persoonlijke' info. Het consult is niet duur (12-13 euro) en het gaf mij iig (iets) rust.
STERKTE!

Bedankt Lola,

Ik heb even op de site gekeken van boodschapvandedieren. Ik hou het in mijn achterhoofd en wie weet als ik eraan toe ben wil ik het wel doen. Had jij het ook via de mail gedaan?

Ik heb vannacht weer amper geslapen maar de paar uur die ik heb geslapen werden onderbroken en heb ook een soort nachtmerrie gehad. Alles herbeleefd heel raar normaal droom ik niet of onthoud ik ze niet. Ik keek naast me waar haar mandje hoorde te staan en die was er niet en weer het besef dat ze er niet meer is mijn wereld is gewoon echt vergaan en ik blijf maar hardop roepen ''wijffie het spijt me zo'' ik mis haar zo erg en alles doet pijn, thuis zitten, thuis komen, boodschappen doen, als ik naar mn werk moet kom ik langs ons straatje waar we haar altijd uit lieten en steeds weer krijg ik dan een flinke huilbui. En het lijkt wel alsof iedereen eromheen mijn moeder, mijn zus en mijn oma zich er zo snel overheen hebben gezet terwijl mijn moeder natuurlijk ook voor haar heeft gezorgt toen ik nog thuis woonde en naar school moest. Soms neem ik het hun kwalijk en soms denk ik ook maar zo; onze band was anders. 

Ze hechtte zich zo aan mij, als ik me verdrietig voelde kwam zij met haar staart tussen de poten even een aai even een knuffel brengen en als ik opgewekt was kwam zij kwispelend naar me toe om samen opgewekt te zijn. En als ik keihard de muziek aan doe als ik even in huis ga ruimen wist zij hoe laat het was haar vijand haar aartsrivaal de stofzuiger zou weer voorbij komen haha dat maakt me weer aan het lachen zo klein maar oh zo dapper greep ze die nare stofzuiger met zn nare herrie.
Nu al niets meer in huis gedaan het interesseert me niet en terwijl iedereen zich zorgen maakt om mij kan ik me alleen maar zorgen maken om haar of het niet te vroeg voor haar was en of ze echt vrede heeft daar en met mijn beslissing.

Dubbel geplaatst sorry.

Oh, Janey. Geef je verdriet en het verwerken daarvan, gewoon te tijd. Er is geen regel in het leven, waarin staat dat rouwen maar zolang mag duren.
Maar één ding wil ik nog wel zeggen. "Heb geen spijt!" Je hebt het juiste gedaan voor Purdy, hoe moeilijk het ook was.
Ik denk (eigenlijk weet ik het wel zeker) dat iedereen hierop HP hetzelfde denkt, als ik.

Tja, ik heb natuurlijk wel makkelijk praten. Ik zit op het ogenblik niet in jouw situatie. Hoe wel ik weet, dat ik er op één of andere manier, er toch een keer voorkomt te staan.
Het was voor mij altijd een rede geweest om geen hond te nemen.
Een hond te nemen en daar zoveel jaren voor te zorgen en dan weer los moeten laten. Nee, ik zou hier ook niet mee om kunnen gaan.
De doorslag om toch een hond te nemen, gaf iemand, die mij vertelde, dat ik het eens anders moest gaan bekijken. "Uiteindelijke komt er een eind aan het leven van je hond en dan heb je veel verdriet. Maar kijk opdat moeilijke moment eens naar de jaren die samen met je hond was. Je hebt je hond een mooi leven gegeven. Ze heeft het fijn bij jou gehad. Wat wil je nog meer? Je hebt alles gedaan wat je kon. Heb er vrede mee en berust je dat het leven van je hond is opgehouden."
Was een oudere man, die dit tegen mij vertelde. Het was genoeg om toch voor een hond te gaan. En nu hebben we sinds een jaar Nana. Nog hartstikke jong en hopelijk blijft ze nog heel lang bij ons. Maar ooit kom ik voor het feit te staan, dat ik ze moet laten gaan. Pffffffff, daar wil ik natuurlijk helemaal niet aandenken. Maar misschien, als ik dan goed aan deze man denk, dat ik er een beetje vrede mee kan hebben.
Begin dit jaar heb ik mijn vader verloren. 80 jaar heeft hij mogen worden. Hij was plotseling uit ons leven, een hartstilstand. Altijd gezond geweest, altijd kunnen doen wat hij wilde. Natuurlijk mis ik hem. Maar het feit, dat hij toch zolang bij ons heeft mogen zijn en nooit echt ziek is geweest, kan ik me in het verlies van mijn vader me er toch beter in berusten en heb ik er vrede mee. Hij heeft zo'n mooi leven gehad. Wat wil ik nog meer.......

Misschien heb je helemaal niets aan mijn verhaal.
Maar ook ik wil je graag helpen met je verdriet. Dat is natuurlijk niet mogelijk. Maar ik vond het zo sneu, dat je met schuldgevoelens zit. Echt, geloof me, heb er geen spijt van!

Janey, ik heb indd per mail contact gezocht met boodschapvandedieren en ook verder per mail alles afgehandeld. Ik had er zo'n goed gevoel over, dat ik haar zelfs een reading heb gevraagd over mijn huidige (opvang)hond, voordat ze kwam. Ook dat lijkt weer erg te kloppen. Heel bijzonder. Kijk maar of je het doet en wanneer je daar aan toe bent.

Ik lees je verhaal en ik voel met je mee. Het heeft bij mij ook zolang geduurd voordat ik een dag had zonder verdriet, zonder pijn van het verlies. Je hebt ook zo'n bijzondere intense band met je hond, het is niet niks om ineens je allerbeste maatje kwijt te zijn. Probeer te relativeren door te bedenken dat je het zolang zo fijn met haar hebt gehad, dat is heel mooi en echt niet voor iedereen weggelegd. Jij hebt dat wel mogen meemaken met haar, dat is heel bijzonder.

Jij hebt haar het grootste en mooiste geschenk gegeven wat je een vriend kan geven: je hebt haar pijn boven die van jou geplaatst en een beslissing genomen in haar belang. Dat is heel mooi en bewonderingswaardig en vooral ook heel moedig! Dit is ware liefde, je hebt het allerbeste voor haar gedaan. Sterk je daarin, hoe moeilijk het ook is! Voorlopig heb je veel verdriet en dat zal ook wel even duren. Bij mij is het bijna 1 jaar geleden en ik kan nog steeds zeer verdrietige momenten hebben met een leeg gevoel, toch kan ik het allemaal beter plaatsen al blijft het gemis groot.

Heel veel sterkte en een grote schouderklap: je hebt ECHT goed (het beste) gedaan voor je lieve vriendin!

Bedankt voor de goede woorden. Het is heel moeilijk om het beetje bij beetje los te laten die nare beelden en het schuldgevoel blijven zo sterk. De dagen gaan ook zo moeizaam vooruit sinds het begin van die aanvallen word ik ook steeds midden in de nacht wakker rond de tijd dat die aanvallen opkwamen en kom dan niet meer in slaap omdat het een steek geeft door mn hart.

Vandaag kan ik de urn ophalen, ik heb er hele gemengde gevoelens bij; fijn dat ze weer een beetje thuis is maar ook het keiharde besef dat mijn lieve schat mijn moppie mijn allerbeste vriendinnetje in dat "potje" zit.

Net de urn opgehaald uit de doos gehaald en een enorme domper!! Dit is niet de juiste urn!!!! Niet wat ik had besteld direct gebelt en morgen ochtend komt iemand de as overgooien in de juiste urn.
zo oneerlijk dit verdient me wijffie niet al het gedoe van het ene potje in het andere potje wat een klootzakken!!!

Pff, ook al weet je met je verstand dat je niet anders kon, de pijn van het gemis is en blijft er.
Wil je voor nu en de komende tijd heel veel sterkte wensen!

Wederom bedankt voor de steun en reacties.


En jeetje wat een verhalen allemaal heel sneu, en ik leef ook oprecht met jullie mee.

Vanmorgen kwam er dus een medewerker van het crematorium om de juiste urn te leveren ik mocht zelf de urn openen en het as dat nog in een zakje zat in de juiste urn plaatsen, dit wilde ik trouwens zelf die meneer vroeg me nog of ik er moeite mee heb om te zien etc etc. Maar ik zei volmondig nee en hij deed de urn open en ik haalde het zakje met de as eruit. Eerst heel lang naar gekeken en bestudeert (klinkt misschien een beetje freaky maar het zijn wel de laatste asrestjes van mijn wijffie) toch een naar gevoel in mn maag harde klap in mijn gezicht dit is de realiteit en dit was het dan.
Viel zwaar en was alweer vol met tranen, de man van creamatorium troostte mij en zei nog als u nog vragen heeft neemt u contact met ons op. Waarop ik al gelijk wat vragen begon te stellen zoals hoe het eruit ziet daar en wat er gebeurt nadat ik haar heb achtergelaten bij de dierenarts, overal antwoord op gekregen en hij liet zelfs foto's zien. 

Dat de urn met de as er nu is geeft een stukje rust. Het asbedeltje heb ik direct omgedaan en geeft een goed gevoel. Ik krijg hiermee natuurlijk nooit mijn wijffie terug maar ik begin me langzaamaan te beseffen dat ze er echt niet meer is en dat ik heus wel de juiste keuze heb gemaakt. Ik heb nog met de dierenarts gesproken toen ik de urn gister ophaalde, zij heeft mij gesteund en nogmaals verteld wat ik haar allemaal heb bespaard het voelt goed zo en het is ook goed zo.
Ik zal haar altijd blijven missen en de dagen en momenten zonder haar zullen altijd zwaar blijven maar de vrede is er veel duidelijkheid gekregen afgelopen 2 dagen en dat doet mij veel beseffen.

Wat mooi om te lezen, Janey. Wat erg dat je de verkeerde urn had gekregen, ik kan me daar je emoties over goed voorstellen. Gelukkig heb je nu de juiste urn en een asbedeltje. Fijn dat de man van het crematorium zo behulpzaam en aardig was.

Ten eerste wat erg voor je :(
En het is niet zomaar een hond.. Het is iets waar je je leven mee hebt gedeeld!
Ik heb zelf een maand geleden onze hond moeten laten inslapen.. Heb dagen gehuild! Z'n mand is ook pas een paar weken daarna naar boven gegaan waar we nu een mooie plekje hebben gemaakt.
Z'n urn staat boven de tv zodat we er veel naar kunnen kijken.
Het schuldgevoel is normaal ja, ik kon het ook niet maar ik had ook de hele tijd het idee van wat als we dit wat als we dat en hij was nog zo levendig het is onze schuld! (Onze schat was 13,5 jaar geworden en is in 1 week opeens verschrikkelijk afgetakeld.. Hij kreeg het aan z'n nieren en we gingen naar de dierenarts ik dacht voor een middeltje maar toen bleek zijn hart ook heel slecht te zijn )
En al die vragen die door je hoofd spoken hadden wij ook. Echt het is normaal en je er zelf niets aan doen! Praat met mensen die niet denken van het was maar een hond (hier op het forum bijvoorbeeld) en denk aan de leuke momenten die je heb gehad en huil dagen, nachten, weken laat alles er lekker uit en denk daarbij aan de leuke moment en lach er ook eens om wij deden en doen ook nog praten tegen hem en we hebben de eerste week ook elke avond nog even het uitlaat rondje gelopen gewoon huilend. Kan jou het schelen. En bedenk je vooral dat het zo beter moet zijn.. Je had niet gewild dat ze nog lang pijn zou hebben. Ze heeft een hele mooie leeftijd bereikt en een mooi leven gehad. Zorg goed voor jezelf! Ga lekker bad en douchen, vroeg in bed, ga foto's uitzoeken van haar en druk die af en maak er iets moois van. Maar vooral herinner de leuke momenten en lag erom en huil erbij
De vervelend gedachtes gaan plaats maken voor leuke en mooie.

Veel succes ermee en het komt goed vergeten doe je haar nooit maar het verdriet gaat wel weg en dan komen de mooie herinderingen ervoor terug.

Wat mooi, zo'n asbedeltje! Nooit aan gedacht dat dat kon!

Wat vreselijk naar voor je, Janey! Zeker dat er daarna nog dingen mis gingen zoals met het kleedje en de urn, allemaal dingen die je er nou niet bij kon gebruiken. 

Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van je hondje, je hebt gedaan wat je kon en nu moet je gewoon de tijd nemen om afscheid te nemen en verdrietig te zijn. Ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen voor je hondje, en zo'n schuldgevoel is heel natuurlijk. Het blijft gewoon een verschrikkelijk moeilijke beslissing om te maken, ondanks dat het de juiste is geweest.
Sterkte!