Ik kan hier niet mee omgaan

Janey het is niet zomaar een hond, het was jou hondje ,jou maatje.
En of dat pijn doet,het lijkt erop alsof je hele wereld is ingestort en je hier nooit meer doorheen komt.En het is echt zo, het zal ook even duren voor je jezelf weer bij elkaar hebt geraapt en door gaat.Maar één ding, ga niet twijfelen of je het juiste hebt gedaan, wat je hebt opgeschreven laat zien dat je meisje heel ernstig ziek was.Je kon niet anders dan haar in laten slapen en dat heb je uit liefde gedaan.14 jaar heeft ze aan je zijde gestaan en hebben jullie lief en leed gedeeld,dat dit nu weg is gevallen is een groot gemis.Hier kan je praten over je gevoelens want hier zijn we met vele die dit al eens of meerder keren hebben meegemaakt.Schrijf het van je af, maak een mooi hoekje voor haar met leuke foto,s en brand een kaarsje.En in je hart is ze zeker en daar zal ze voor altijd zijn.Heel veel sterkte.

Ach Fleur, ook alles binnen een week zo snel achteruit gegaan :( zo'n harde klap dan he.

Ik loop ook nu sinds kort nog even het blokje om voor het slapen gaan en idd vol tranen.

Haar plekje staat er mooi bij zo en praat er ook tegen haha ja ach het maakt me ook niks uit voor mijn weten hoort ze me gewoon.
Ik krijg veel reacties op het asbedeltje iedereen vind het een mooi gebaar.
Ik ben nu ook bezig met een plakboek met allerlei foto's vanaf pup. Die foto's maken me wel weer een beetje aan het lachen al is het met dikke tranen. Maar wat hebben we het leuk gehad!

Bedankt voor je reactie in mijn topic over Balou.

Ik kom je hier even een dikke knuffel brengen!
Heel veel sterkte met het ontzettend zware verlies van jouw Purdy!

We zijn nu 20 dagen verder en er is weinig verandert het lijkt met de dag moeilijker te worden. Het besef word steeds harder :( Ik mis haar zo. Ik heb mijn doos met kerstspullen etc tevoorschijn gehaald om het even allemaal alvast uit te zoeken en kwam haar kerstsokje tegen, elk jaar kreeg ze iets met sinterklaas, kerst, dierendag en natuurlijk haar verjaardag gewoon een leuk presentje of een nieuwe heerlijke warme mand. Nu valt alles weg het zijn al die kleine dingen die zo'n harde klap in mn gezicht zijn; boodschappen doen het pad waar de hondenkoekjes staan brok in mn keel, thuis komen natuurlijk zonder haar geblaf, het straatje waar we altijd een blokje om gingen, alleen thuis zijn zonder saampjes op de bank te luieren, als ik langs de dierenarts rijd als ik naar mijn werk moet etc etc etc..... pfff wat valt het toch allemaal verdomde zwaar. En dan zijn er nog de goed bedoelde kaartjes van het crematorium bijv en natuurlijk de rekeningen die op de mat vallen. 
Het is steeds zo'n steek in mn hart overdags gaat het redelijk maar vooral als ik eenmaal thuis ben kan ik niet anders dan huilen huilen huilen. Pffff
ik mis je wijffie xx

aahg guss..

Sterkte.

 Herkenbaar hoor!
Hier een beetje hetzelfde hoewel de andere hond die hier rond loopt wel goed is in troosten, kleine schat is het, Purdy was wel jouw enige hond toch?  Dan zal de klap ongetwijfeld nog harder aankomen. Ik hield het ook niet droog toen de dierenarts rekening op de mat viel.. die overlijdensverklaring.. brrr. Alles zo officieel en kil. Ik heb afgelopen week meerdere keren nachtmerries gehad waarin de tijd telkens teruggezet werd een week voor z'n overlijden. Alle moeilijke beslissingen nog een keer, de zorgen en het bijna onafgebroken huilen...

Vanochtend waren de kinderen in de straat naar Lobbes aan het roepen, maar hij kwam natuurlijk niet naar de poort. (Weten zij veel dat hij overleden is). Dat zijn zulke pijnlijke momenten... Ik kom ook elke dag langs de dierenarts waar Lobbes de eerste keer is geweest. Dat is toch een vervelend gevoel... en dan dat m'n vader zegt : " ... sinds lobbes kapot is" Kapot?! pardon! zo praat je niet over hem! Auto's gaan kapot... levende wezens sterven.. respectloos bah!  Maar mijn vader is echt zo'n boer wat dat betreft. Voor hem was Lobbes duidelijk gewoon een hond. En nu mist hij een hond.. dus wil hij zelf een nieuwe, (en zegt hij dat ie er 1 voor mij gaat kopen omdat ik Lobbes mis en ik er dan sneller overheen zal komen) dat is het hem juist ik mis Lobbes. Dus moet niet aan een andere golden retriever denken. Toen ik er één zag lopen op straat hield ik het ook niet droog.. En dan de goedbedoelde adviezen van m'n vriend "Het leven gaat wel verder hoor!".   Dat weet ik ook wel maar verwacht niet dat ik er niet meer verdrietig over ben..wat verwachten ze nou?!

Ik zoek wel zoveel mogelijk afleiding maar sommige momenten is het nog steeds heel erg lastig. M'n schoonmoeder die bijvoorbeeld uitgebreid komt vertellen over één of andere schattige pup die ze gezien had in de stad pfff. Leuke afleiding ja...

Over een poos hoop ik m'n aandacht weer te kunnen geven aan een andere hond dat troost me ergens wel omdat Lobbes dat gewild zou hebben. En ik dan iets kan doen voor een andere hond.. (weer een herplaatser zoals Lobbes zelf was).

Dat is ook zo erg he. alsof jij zelf niet weet dat het leven door gaat. en alles is zo goed bedoelt maar omdat zij het niet hetzelfde voelen is er niemand die het echt begrijpt. Ik vind het moeilijk om het te snappen dat er mensen zijn die het zo opvatten als "het verdriet kun je vervangen met een nieuw hondje" zo gaat het niet. Ik moet er niet aan denken hoor nu nog voorlopig niet. maar ik weet van mezelf en mijn vriend dat we echte hondenliefhebbers zijn dus dat er ooit wel weer een hondje komt. Maar dat zal nooit een shih tzu worden dat zou ik niet willen omdat me dat teveel doet vergelijken ben ik bang.

Ik zit nu de laatste paar dagen met de vraag of ik dr misschien nog die laatste dag mee naar huis had moeten nemen nog even een nachtje samen slapen lekker knuffelen en verwennen. ik heb daar nu zo'n enorme spijt van dat ik dat toen niet had gedaan. maar op dat moment leek het me niet verstandig omdat ik dr dan de volgende dag toch ook weer bij me wilde houden en haar nooit meer had opgepakt om naar de dierenarts te gaan. Maar nu geeft me dat ook weer zo'n verdriet. hadden we nog maar wat tijd rustige tijd goede tijd zonder die aanvallen dan had ik dr nog veel meer verwend.

Purdy was idd mn enigste hondje en zo gedroeg ze zich ook haha als wat zeggen over enigstkindjes. Maar ja dat maakt het ook wel zwaar natuurlijk die dagelijkse routines van uitlaten enzo dat valt helemaal weg.

Wat verschrikkelijk dit.
En ik snap dat je purdey mist een hond is een metgezel een maatje voor het leven.
Alleen het idee al dat een van mijn hondjes overlijd bezorgt me al tranen van verdriet!
Je hebt gedaan wat je kon doen voor Purdey en het lot is het lot, ookal is het soms oneerlijk.
Hoop dat je het een plekje kan geven in je hart n
Huilen is goed en hoort bij het verwerken van je verdriet xxx.

En heb een haat aan mensen die zeggen of denken 'het is maar een hond'.
Ze weten niet hoe mooi een vriendschap van een hond kan zijn..

Rust zacht lieve purdey

Snap je gedachten en vraag wat in je opkomt. Maar denk dat je juist goed hebt gehandeld. Stel dat je het nog een dag langer had uitgesteld en ze weer aanvallen had gekregen, zo heftig en pijnlijk om te zien. Voor jou en Purdy. Haar laaste aanval was zo erg wat ik lees.....daarom heb je ook de moeilijkste beslissing in je leven genomen.

Maar jouw gedachten komt me bekend voor hoor. Ook ik liep met dezelfde gedachten op de dag zelf, maar uiteindelijk beslissing genomen omdat ik de pijn die zij had en andere erge klachten niet aan kon zien en weten dat er deze niet te bestrijden waren. Die pijn etc... ik machteloos, haar in mijn armen houden...sterk voor haar blijven onderhand van binnen kapot van verdriet...nee dat mocht ik voor haar geen dag langer laten duren.

14 jaar heb je haar alle liefde gegeven, geknuffeld etc...Die dag langer zou nooit zo zijn geworden als alle knuffels en liefde van afgelopen 14 jaar. Denk ik, want je loopt met zoveel verdriet en weet wat er gaat komen...Purdy weet dat jij zielsveel van haar houdt....

Verdriet is zo lastig en zwaar,de ene dag gaat het de andere weer niet.Ik weet wat er allemaal in jou omgaat,heb het ook allemaal meegemaakt.Zeker nu met de feestdagen voor de deur is het dubbel zo zwaar.
Je hebt Purdy een mooi leven gegeven 14 jaar lang.
Ik wens je nog veel sterkte toe en leef met jou mee.

Heel herkenbaar allemaal...ook al is mijn kereltje al weer bijna 6mnd niet meer hier....
de tijd staat stil...en alles lijkt erop alsof het gewoon een nare droom was en je zo weer wakker word.
Maar helaas krijgen we ze niet weer en dat besef komt dan toch wel langzaam om de hoek kijken.
Maar bovengeschreven dingen over zowel Purr als Lobbes komen me zoooo bekend voor...alles is moelijk, zn plekkie in huis, geen geschooi of gebedel tijdens het eten, zelfs langs zn vaste veldje voor de deur lopen zonder een brok in mn keel word hem nog niet.
Achteraf ben ik gewoon trots op mn vent....dat ik zolang van hem heb mogen genieten en voor hem heb mogen zorgen....als voor een klein kind...mn lekkere verwende nest was het...XD
En dan die overtevreden blik op zn smoelwerk...voldaan en wel...
Dat is hetgene wat ik het ergste mis...die ultieme dankbaarheid...die lieve ogen...de trouwheid...
``We wont go down without a fight...``.....ik zeg het mn hele leven al...ondanks alle tegenslagen.
Maar het feit dat ook mijn ventje zich daaraan gehouden heeft laat wel zien dat hij `de` hond voor mij was....t was mijn mooie stoere vent en ik ben enorm trots op hem.
Dames heel veel sterkte...ik kan alleen maar zeggen dat het ``anders`` word...
niet beter of makkelijker...

Beste,
Wij hebben gisteren onze labrador van 14 jaar laten inslapen.
Hij kon al 3 maanden niet meer lopen en we moesten hem dus telkens buiten dragen om zijn plasje te kunnen doen.
Gisteren was hij heel erg achteruit gegaan.
Hij kon zijn hoofd bijna niet meer opheffen, at niet meer en had een enorme rottel op zijn ademhaling.
Het deed verschrikkelijke pijn om hem daar zo te zien liggen.
Wij weten heel goed wat je nu voelt en daar is absoluut niks mis mee. Net zoals jij zijn wij kapot van verdriet. Ons zoontje van 10 is samen met onze Boeka groot geworden. Hij heeft ook héél veel verdriet en zegt dat Boeka een deel van zijn leven is, dat nu weggerukt is. Het doet zo veel pijn om onze zoon zoveel verdriet zien te hebben. Op dit moment voel ik me verschrikkelijk verdrietig en ik probeer troost te putten uit de gedachte dat onze Lieve Boeka nu geen pijn heeft en kan rusten.
Straks gaan we hem wegbrengen om te laten cremeren. Het was onze zoon zijn wens om Boeka te laten cremeren en in een urne een plekje te geven in ons huisje. Zo blijft hij toch een beetje bij ons.
In onze gedachten zal hij natuurlijk altijd bij ons blijven.
Ik weet dat je nu heel veel verdriet hebt en ook al is het op dit moment moeilijk te geloven, maar geloof me dat de tijd de pijn gaat verzachten.
Wij wensen je nog heel veel sterkte en als je wil praten, geef dan gerust een seintje.
Liefs,
Cien

Hoi Cien,
Gecondoleerd met het overlijden van Boeka wat een zware tijd zeg ook omdat hij ook al niet meer kon lopen :( wat zielig voor jullie zoontje dat hij er zoveel verdriet van heeft wel heel begrijpelijk als ze samen zijn opgegroeid. En dat ook nog eens rond de feestdagen vlak na Sint..
Wel heel mooi dat jullie zoontje graag een plekje wilt voor de urn heel lief!

Ik ben nu exact een maand verder en er verandert niets aan het verdriet of gemis het doet me nog steeds veel. Het besef lijkt alleen maar groter te worden maar de beelden vervagen (nog) niet. Ik hoop het wel, want ik wil zo graag aan onze leuke tijden denken. Ze heeft nu een mooi plekje met kaarsjes en foto's er gaat geen dag voorbij dat ik niet tegen de urn eigenlijk praat en zeg dat ik dr zo enorm mis. Ik ben zelf ook zowat opgegroeid met dr, Purdy is 14 jaar en 2 maanden geworden, ikzelf ben 23 dus ja veel grote stappen, pieken en dalen heb ik altijd met haar gedeelt. Wat ik zo jammer vind (misschien heel stom hoor), maar dat ze nu niet mijn eerste kindje(ik weet sinds kort dat ik zwanger ben) mocht meemaken ze was altijd zo waaks en lief naar babys dat begon toen mijn zus beviel.en ze niet was weg te slaan bij mijn.nichtje sinds die tijd was ze ook altijd nieuwsgierig aan het snuffelen bij kinderwagens enzo.

Nogmaals heel veel sterkte ook jullie zoontje, vertel hem over de regenboogbrug dat zal hem iets van een opluchting geven veel.kinderen vergeten zo'n verhaal nooit.

Liefs

Lieve Janey,Wat een vreselijk verhaal. Ik leef met je mee. Ze is een groot deel van je leven bij je geweest en natuurlijk mis je haar enorm. Ik wens je heel veel sterkte toe met dit grote verlies. Jammer als mensen zeggen "het is maar een hond". Die mensen hebben geen hart voor dieren. Ik vertroetel mijn hondje (kruising met een Shih Tzu) als een baby. Mensen vinden mij gestoord, maar daar trek ik me niets van aan. Ik hou van mijn hondje en jij houdt ook van je hondje. Dat je 14 mooie jaren met haar hebt gehad pakt niemand je meer af! Je bent goed voor haar geweest en je hoeft geen schuldgevoelens te hebben, je hebt er alles aan gedaan om haar te helpen. Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies. Ik hoop dat je na verloop van tijd die beelden bij de dierenarts kwijt raakt en dat je de leuke en mooie momenten in gedachten houdt. Sterkte meid!
Liefs Berthy