Herplaatser toch maar weer weg doen

Ik heb nu al zo ontzettend veel vage redenen gehoord of gelezen om een herplaatser toch maar terug weg te doen.

Waarom denken ze niet eerst eens na voor ze zo'n lieve schat valse hoop geven ???

Ik snap er echt niets van hoe je zo schat kan weg doen nadat je jezelf hebt belooft hem een beter leven te geven.

Neem nu mijn Taiko.
Bij zijn eerste eigenaren werd hij zwaar mishandeld en verwaarloosd.

Zij brachten hem toen naar het asiel omdat hij niet alleen kon blijven en dingen stuk beet (Weer zo'n vage reden).
Helemaal onder de klitten brachten ze hem binnen.
Het asiel heeft toen heel zijn lijfje, behalve zijn kopje en staart, moeten kaal scheren omdat zijn vacht zo hard vervilt was.
Zijn kopje en staart konden ze na heel wat werk toch mooi uitkammen.
(Dit is hij op de eerste dag bij mij)


En we merkte dus ook al snel dat hij werd mishandelt.
Hij had een heel groot trauma in zijn zij en volgens de DA kon dat enkel door een heel harde stamp daar gekomen zijn.
Enkele weekjes later moest ik platen laten nemen van zijn pootjes en daaruit bleek dat hij een barst in zijn linker pootje had (Vermoedelijk ook door een stamp)

6 dagen heeft hij moeten leven in het asiel.
En toen ging mijn zus met hem wandelen en vroeg of hij niets voor mij was.
Ik keek eens in zijn mooie oogjes en heb hem toen beloofd dat ik hem een beter leven zou geven.
Meteen ben ik meer info gaan vragen, maar mijn beslissing stond al vast !
Ik zou hem het leven geven dat hij verdiende !!!
Diezelfde dag heb ik hem meegenomen naar huis en al snel merkte ik dat ik er veel werk aan had.

Vanaf dag 1 viel hij mij aan.
Veel blauwe plekken en ook vaak tot bloedens toe.

Hij kende absoluut niets !!!
Alles wat hij nu kent heb ik hem aangeleerd en dat is toch wel een hele hoop !!!

Vaak heb ik gedacht waar ben ik aan begonnen.
Maar nooit heb ik gedacht ik doe hem terug naar het asiel.

Ik heb hem en mezelf belooft hem een beter leven te geven en daar hou ik me ook aan !!!

Dus snap echt totaal niet waarom iemand om een vage reden zoals "onzindelijkheid" een herplaatser toch maar terug gaat dumpen.

Met dit topic wil ik eens aantonen dat een herplaatser echt heel veel werk en training met zich mee kan brengen.
Dit is niet bij alle herplaatsers, maar je moet er toch zeker altijd over nadenken !!!
Het zijn tenslotten hondjes.
Levende wezentjes.
Geen wegwerpartikel dat je zomaar terug kan dumpen nadat het toch niet is wat je wil.

Ik heb een extreem gevalletje geadopteerd,
Maar daarom zie ik hem niet liever !
In tegendeel !!!
Ik heb zoveel met hem berijkt met gewoon wat geduld, liefde en training.
En ik zie hem echt even graag als mijn ander hondje !!!

Dus als je een herplaatser een kans wil geven, denk dan even heel goed na.
En als het niet gaat zoals je wil, werk er dan aan !!!
Zij verdienen allemaal een geweldig leven met een gouden mandje !!!

Zelf heb ik ook een herplaatser.

Heb toevallig net even alles over Faun doorgelezen en zie wel meer stomme redenen voorbij komen.

Mijn herplaatser valt uit naar mannen, heeft iemand tot bloedens toe met een spierbeet gebeten, moet ik haar nu wegdoen? Nee, geef haar niet op ga ermee aan het werk want daarvoor koos ik, ik koos voor een hond met problemen en ga deze dan niet afschuiven of ontkennen maar ga ermee aan het werk.
Op het uithalen naar mannen toe zijn er ook nog wat problemen met haar benadering naar andere honden geweest, doe ik haar ook niet voor weg want zei kan er immers niets aan doen dat dit haar nooit geleerd is. Ook hiermee aan het werk en het gaat voorruit het gaat steeds beter, kan hoe dan ook geen reden bedenken om mijn hond weg te doen, kan er ook met mijn verstand niet bij.

Maar om nou mijn gal en mening naar mensen toe welke hun heerplaatser wel weg doen, welke nogal hard is hier op het forum te plaatsen daar ben ik ook niet van ben daar nogal erg hard in en vele waarderen dit niet, deze hou ik dan lekker bij me

ik heb ook een herplaatser,,, hij was in het begin heel angstig vooral als je je hand omhoog deed en als je de riem om wou doen... maasr dat is nu al bijna hellemaal weg.. hij heeft alleen nog een beetje angst voor mannen, en onverwachtse bewegingen.. maar veder gaat het heel goed met hem

Toppie !!!!!!!!!!!!!!!!1 hein.

fijn dat je hier een topic over opent , een herplaatser is niet alleen maar leuk, maar heb je eenmaal zijn/haar vertrouwen gaat het goedkomen , ook al vallen ze vaak nog terug in hun oude gewoonten
Roxy kwam bij mij nadat ze een kindje had gebeten , en lag al een spuitje voor haar klaar , ik zal niet beweren dat het alleen aan het kind lag , maar zeker ook niet alleen aan Roxy , Roxy is een hondje dat "gelezen" moet worden , nu , na 5 jaar wéét ik wanneer en waarom ze kan uitvallen , mij heeft ze ook zwaar gebeten in het begin , maar weg doen?? néé , zeer zeker niet , zij is niet uit zichzelf zo , dat hebben mensen haar aangedaan , voor 90% is het een TOPhondje , die 10% neem ik voor lief !!!!

Sinds ik hier o het forum ben, ben ik ook elke keer weer vol bewondering voor alle mensen die wel zoveel moeite doen voor herplaatsers.

Onze eerste hus was een herplaatser, ook aardig wat gebruiksaanwijzing, maar in essentie een pracht van een hond. Ik denk dat het in zekere zin in ons voordeel was dat we nooit anders gekend hadden en sommige zaken gewoon accepteerden als vanzelfsprekend die voor andere mensen een probleem waren.

Toch wil ik ook niet te snel oordelen als het niet lukt, ik denk dat mensen soms ook niet weten waar ze aan beginnen. Zeker in een druk huishouden met kleine kinderen bv of als je een veel makkelijker hond gewend bent, kan ik me voorstellen dat je het niet redt, en dan moet je ook eerlijk zijn naar jezelf en naar de hond.

Het zou wel mooi zijn als we op dit forum elkaar zouden kunnen helpen door moeilijke momenten heen te komen, zodat het vaker lukt.

Mireille

wij hebben en herplaatsertje uit spanje. nouja herplaatser. hij is als pup op straat gevonden en toen in het asiel terecht gekomen.
toen hij naar NL kwam was hij vermoedelijk 4 maanden. hij heeft eerst in een opvanggezin gezeten totdat die op vakantie ging. daarna naar het 2e opvanggezin, maar die ging ook op vakantie. toen kwam hij bij ons. we zouden hem houden totdat hij ene vast huisje zou krijgen. nou dat was uiteindelijk bij ons.

niemand had verwacht dat het zo lang zou duren voordat hij een huisje zou krijgen. zn broertjes en zusjes gingen allemaal heel snel. het was en is een hartstikke lieve hond, maar iedereen moest dat eerst zien voordat ze dat echt zeiden.

hier kroop hij bij binnenkomst meteen achter de bank. doodsbang voor dominante handelingen, vreemde mensen,dominante/vreemde honden etc. nu een jaar later is er zo enorm veel verandering. tuurlijk er zijn nog wat dingen, maar elke dag gaat het weer beter. en ja soms is er een terugval..

geen haar op mn hoofd die er aan moet denken dat ik hem weg (moet) doe al kom ik op straat te staan.
in 1 dag hebben we besloten om hem te houden.
en we hopen nog heel lang van hem te kunnen genieten

Mellow is onze eerste hond. Heeft 3 maanden op straat gelopen, was dus ook niet gesocialiseerd. Zat net 2 dagen in het asiel in NL (daarvoor een maand asiel in Malta) toen ze met ons mee ging naar huis.
Ze was bang voor alles, alle dingen die voor ons zo gewoon zijn (fietsers, auto's, prullenbakken, honden).
Veel geduld, heel veel geduld, zeggen dat de prullenbak zo lief is, de gekste dingen om haar te laten zien dat het echt niet eng was.
Het heeft zijn vruchten afgeworpen, al zijn we er na een jaar nog steeds niet.
Soms heeft ze nog steeds angst voor dingen (kan ineens weer op komen zetten) en dan duurt een simpel rondje van een kwartier ineens minstens een half uur.

Ook hebben we de eerste weken heel wat slapeloze nachten gehad (wekker om de 2 uur), een actieve survival vakantie was rustiger geweest

Na 2 weken was ik kapot, kwam na een nachtelijke poetssessie (diarree) huilend boven dat ze zo lief was. Mijn vriend zei dat ik daar toch niet om hoefde te huilen. "Maar ik wil niet dat ze weg gaahaaaat" *snik en snotter*

Ik was na 2 weken al zó aan haar gehecht, die zou écht niet meer weg gaan.

We zijn nu een jaar, een maand en een dag (ja ja ) verder en ondanks dat het nog steeds wel eens moeilijk is (als we in het donker een man tegenkomen staat ze op scherp, haar soms onverklaarbare angsten en daarbij behorende vluchtgedrag), maar ze is niet meer uit mijn leven weg te denken.

Het is best heel pittig om zo'n exemplaar als eerste hond te hebben en als we dit van tevoren hadden geweten weet ik ook niet of we het hadden gedaan. Maar ze is er en ze blijft er. Samen komen we er wel

Prachtig om te zien dat een herplaatser een mooi nieuw huisje heeft gevonden altijd Zelf een herplaatser gehad die in 1 jaar tijd 4 baasjes had gehad. Hij was als de dood voor mensen (vooral mannen met sportschoenen), toen ik hem van de oude baasjes kwam halen schreeuwden ze al naar hem en met een opgerolde krant bedreigen ... echt om ziek van te worden.

Hij is nooit een perfecte hond geweest - commando's verdomde hij vaak, en oh wat had hij een verlatingsangst en neiging om de afvalbakken te slopen als hij alleen was met de katten... maar hij was mijn kleine maatje voor het leven en ik mis hem nog steeds. Echt voor mij was hij perfect, ondanks al zijn angsten.

 Ik heb ooit 1 herplaatser terug moeten brengen naar het asiel vanwege het feit dat hij hier gewoon niet goed zat vanwege al de stress die hij hier kreeg ... dat was na een weekje en god, wat heb ik zitten janken toen omdat ik echt alles had gedaan om te zorgen dat hij het goed had, een rede zoals wegdoen vanwege zindelijkheid kan ik me gewoon niet voorstellen. Maar ja ... toch meer problemen dan verwacht en helaas medebewoners die alles zaten te saboteren (en dit was een angstbijter), het was het gewoon niet eerlijk naar hem toe om hem hier te houden. Gelukkig toen met het asiel om de tafel gezeten om te kijken wat voor een huis hij nodig had (ze zaten er zo naast betreft het gedrag van dit manneke, hij moest helemaal niet alleen in een huis maar juist met een andere hond of zelfs kattenmaatje) en nog twee weekjes later had hij een gouden mandje! Zo'n ' fout' maak ik iig nooit meer :( doet me dan zo veel pijn om te lezen dat mensen zo snel afstand doen van een hondje en dan verdomme er een nieuwe hond bijhalen.

Die van mij is ook een herplaatser. Aan de lijn lopen deed hij niet en dingen als commando bijvoorbeeld "kom voor / hier", "blijf" en "aan de voet"  kon hij niet. Ik heb 3 weken geleden genomen en die nu genoemde commando's en netjes aan de lijn lopen kan hij nu.
Per commando ben ik denk een kwartier bezig geweest, slim beest.
Ben ook bezig aan apporteren maar daar vind ik geen moer aan dus schuiven we dat nog even op de lange baan.

Nu zijn we bezig aan de moeilijkere commando's: netjes naast blijven als hij los loopt en andere honden aanwezig zijn. Hier moet ik wel wat meer geduld voor hebben vrees ik haha.
En niet op andere mensen op springen.
Maar dingen afleren is een stuk moeilijker zeg!


Het scheelt dat mijn hond geen traumatisch verleden heeft natuurlijk.

Je moet juist blij wezen dat mensen dieren weer herplaatsen.
Wat heeft een dier eraan als het zijn leven moet slijten in een gezin waar het mishandeld wordt en waar het geen liefde en geen goede zorg krijgt.

Weten we altijd van te voren waar we aan beginnen?
Dat weet je pas als je er aan begonnen bent.
We kunnen allemaal wel eens spijt krijgen van een keus.

Zo heb ik spijt van mijn konijnen.
Ze komen niks tekort, goed eten, schoon hok, veel ruimte, medische zorg, jaarlijkse inentingen. Maar ik zou willen dat ik er nooit aan begonnen was.

Daarom dit topic juist om toch aan te zetten om heel goed na te denken.
Aan alles moet je echt denken !!!
Ook moet je denken aan als het heel fout zou kunnen gaan, wat dan.
Maar er zijn er veel te veel die impulsief een hond in huis nemen en dan wordt de hond er uiteindelijk de dupe van.
Ik heb ook konijntjes in huis en heb daar ook spijt van.
Begrijp me niet verkeerd, want ik hou ontsettend veel van hen.
Maar ik ben allergisch aan mijn konijntjes.
Maar geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om ze weg te doen !!!
Ik loop liever continu te niezen dan te moeten denken hoe het met hen zou gaan als ze weg waren.

Ik heb het hier ook met vrienden, die hebben een stinkdier in huis genomen van de een op de andere dag en nooit over de toekomst nagedacht. En nu is baasje lief dan toch heel veel weg ... dus stinkdier hele dag alleen en niemand die zijn uitwerpselen opruimde. Totdat ik stennis heb lopen schoppen lieten ze het beesje maar gewoon in vieze kattenbakken alles doen ... hij kon niet eens meer goed lopen (bleek tekort aan vitaminen te zijn). Je ziet dit met zoveel huisdieren en zeker met hondjes. 
Ook genoeg mensen die een hond uit het asiel halen puur omdat die lekker ' goedkoop'  zijn volgens mij.

Wat, denk ik vaak ellendig is, is dat mensen vaak veel te impulsief een hondje uit het asiel halen.
Ze zien een leuke foto op een website, Ze bellen op, beloven zichzelf, het asiel en de hond gouden bergen, en als het mee zit hebben ze de volgende dag een hond in huis. Erg duur is het niet, en de proeftijd van twee weken is ook zo voorbij.
Het is moeilijk je van te voren voor te stellen hoe het is als de angst, het bijten, de onzindelijkheid, het tomeloze blaffen, niet na een paar weken over zijn...Als je buren komen klagen, je hond niet blijkt te kunnen spelen in het park, je partner roept dat hij/zij er gek van wordt...Probleemgedrag kan je niet in liefde smoren. Het kost heel veel inzet, geduld, en geloof in een goede afloop. Maar wat kan je blij zijn als je weer een stapje hebt gezet. Mijn herplaatsers doen het, naar omstandigheden, prima. Ik voel me, juist door alle strubbels die we overwonnen hebben, zo met ze verbonden dat ik ze nooit weg zou kunnen doen.
Goed dat je hier een topic over opent. Ik lees altijd met veel respect de topics die jij en je zus schrijven over jullie hondjes. Hadden alle asielhondjes maar zulke baasjes!

Die konijnen waren inderdaad geen bewuste keus.
Ze waren van een nichtje die er niet goed voor zorgde.
Elke zomer logeerden ze hier en dan kon ik ze weer oppeppen.
Toen heb ik ze maar gehouden.
Maar toen kwam ik er pas achter hoeveel werk, tijd en geld het goed verzorgen van konijnen kost.
Ik ben er aan begonnen en dus zal ik niet snel afhaken. Een van de konijnen is ook blind dus die kan sowieso niet herplaatst worden.
Dat kan ik hem in ieder geval niet aandoen. Zoveel gevoel heb ik dan ook nog wel voor deze diertjes.

Mijn Boomer heb ik uit het asiel gehaald toen hij nog een puppie van ongeveer 3 a 4 maanden was. Gevonden in Dokkum maar het asiel zat daar vol dus was hij al enige naar Leeuwarden gebracht.
Omdat het een pup was heb ik hem alles zelf geleerd.
Het enige wat hij uit zich zelf deed was pootje geven en zitten bij de weg. Dat is het enige wat ik hem niet geleerd heb.

Ons Amber is rond de 6 jaar geschat en komt ook uit het asiel.Ze is half kaal en onder de vlooien en beestje op straat gevonden.
Zij is als fok teefje gebruikt en heeft olifantenhuid door een verwaarlozing en allergie voor vlooien.
Rustig eten was er niet bij binnen een paar seconden was haar eten weg. waarschijnlijk heeft ze moeten schrokken om iets binnen te krijgen anders had ze pech.
Lange wandelingen kende ze niet.
Aandacht was is dat had ze nooit gehad.
Spelen met de bal of ander speelgoed wist ze ook niet hoe dat moest. Nog steeds vind ze spelen niet echt leuk.
Piep speeltjes heeft ze een hekel aan.
Langs een groep kinderen lopen dan begint ze te grommen en duikt achter mij.

Maar om 1 van hun weet terug te plaatsen omdat ze bijv: niet luisteren.Plassen in de kamer ach dat maken we weer schoon.Grommen naar kinderen. Nooit van mijn leven.

Ik ben een verbintenis aan gegaan en die is tot de dood ons scheid.

mensen die een hond willen moeten even naar deze foto kijken



ik vind het heel goed dat je hier een topic over aan maakt. heel ontroerend verhaal 

Jessy is ook een herplaatser en bij mij komen wonen toen ze 9 maanden was.
Ze trok aan de lijn, kon behalve zit en poot geen commando's, kon niet alleen zijn, sloopte alles wat los en vast zat en was stront eigenwijs 
Er zijn wel eens momentjes geweest waarop we het helemaal niet meer zagen zitten maar weg doen? Nee echt niet! Ik had al een klik met haar op dezelfde avond dat we haar gingen bekijken.
Als het aan mij ligt word de volgende hond (na Jessy) ook een herplaatser maar ik denk niet dat mijn vriend dat nog een keer aan kan. Maar aangezien Jessy pas 2 jaar is zien we dat over een jaar of 10, 11, 12, 13, 14, 15 wel   

Ik heb ook een herplaatser (al issie nu alweer 7 ellendige jaren bij mij ) ha nee geintje.
En heb echt ellende meegemaakt hoor met hem.
Maar ondanks alle ellende, en dat ik m af en toe achter het behang kan plakken, gaat ie hier pas de deur uit als hij oud genoeg is geworden.
Hij vroeg er niet om verwaarloosd te worden , en ik moet eerlijk zeggen het is niet makkelijk geweest, maar het is echt een lieve hond die alles voor je doet, hij kan alleen niet meer met andere honden. Voor de rest, onzindelijkheid,bijten van vreemde mensen,kinderen,blaffen ,slopen noem maar op....is er helemaal uit

Moob mijn akelige partner in crime hahaha

Rocky is ook een herplaatser. Hij was ruim 4 jaar oud toen hij bij mij kwam wonen.
Vreselijk, wat zag die hond er uit en stinken!! Niet te kort.
Het ergste vond ik nog de gelaten blik in zijn ogen. Er was voor zo ver ik kan nagaan nogal met hem rond gezeuld. Alles liet hij gelaten over zich heen komen.
Het uitlaten was een ramp, bij iedere hond die wij tegenkwamen en dat waren er veel, hing als een vuurspuwende futie in de lijn. Na 2 weken zag ik het eigenlijk niet meer zitten, op deze manier een hond uitlaten was echt niet leuk.
Na verschillende tips hier op HP en daar mee aan de gang gegaan is dat geweldig vooruit gegaan.
Alleen grote honden is nog een drama, maar daar kan ik mee leven.
Ook heeft hij diverse keren in huis geplast en gepoept, altijd 's morgens vroeg. Nou dat ruim ik op en we gaan over tot de orde van de dag.
Zijn allergie voor veel dingen daar kan ik mee leven al is het wat voer betreft wel zoeken geweest.

Maar hem om al dat soort dingen weg doen? Ben je mal, Rocky heeft daar ook niet om gevraagd.
En hoe vaak ik geen komplimentje krijg dat hiji er nu zo goed uitziet en heel anders uit zijn ogen kijkt als in het begin. Dan ben ik apetrots op mijn kereltje.

Weet je waar ik wel van wakker kan liggen, wat als ik niet meer voor hem kan zorgen................
Wie is er zo gek om speciaal een vrieskastje voor de hond te kopen, te staan modderen met bevroren rauw vlees, rekening te houden met zijn slechte pootjes.
Dat is op het ogenblik mijn grootste angst, dat hij mij zal overleven. Want uiteindelijk ben ik al aardig op leeftijd en bij familie kan hij niet terecht.

Goed om te lezen dat er velen zijn die een kanjer uit het asiel halen en daar heel veel tijd in en aandacht aan willen besteden. Wij hebben onze Hummer nu 8 maanden in huis, ook een herplaatser. Hij heeft van ongeveer zijn eerste levensjaar tot zijn 1,5 in het asiel doorgebracht. Tussendoor wat mislukte plaatsingen. Wij hadden ook onze handen vol aan het (her) opvoeden. Hij was heel onstabiel en hyperactief en had al maanden diarree. Nu na 8 maanden zijn we samen een heel eind gekomen, en is het een echte stoere relaxte vent geworden. Ik moet bekennen dat ik het werk dat, we met onze herplaatser hebben gehad, erg heb onderschat. Niet dat we het er niet voor over hadden, zeker niet. We realiseerden ons onvoldoende dat we een hond in huis haalden die al wat had meegemaakt; half jaar asiel, geen informatie over zijn achtergrond en of hij wel wat was gesocialiseerd etc. Tuurlijk wisten we verstandelijk dat er wel iets aan de hand was, maar dan nog. We hebben nooit overwogen om hem terug te brengen toen we merkte hoe lastige het soms was, nee, we vonden dat we dat hem niet mochten aandoen. Met veel aandacht, liefde en consequente handelen zijn er gekomen. We zullen zolang als het kan goed voor hem zorgen en hij voor ons. Inmiddels kunnen we niet meer zonder elkaar. Hopelijk kunnen we nog heel lang van elkaar genieten en leren!

Waar mijn broek van af zakte was toen het asiel mij vertelde dat Amber al een keer was geplaatst maar weer terug gebracht was omdat ze haar olifantenhuid niet mooi vinden.

Haar achter poten zijn kaal en zwart door de olifantenhuid. Het ziet er inderdaad niet zo mooi uit maar ik neem geen hond voor het uiterlijk maar voor het karakter.

Amber zal de rest van haar leven medicatie moeten hebben. Maar om haar hiervoor weer terug te brengen. Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt.

faith was heel mager toen ze in het asiel kwam. ze was duidelijk gebruikt als fokteef(tepels hingen op de grond), en de pups waren er net af.ze heeft veel littekens op haar kop, en had flinke ligplekken van liggen op een harde ondergrond.
toen ik haar 2 weken had, trok ze de musketon van haar riem kapot, rende de weg over, en greep een shi-tzu.
gelukkig, dankzij faith's slechte gebit, hield het hondje er maar 2 gaatjes aan over.
ik kwam er slechter vanaf. door de ruk kreeg ik een nekhernia, wat ontzettend veel pijn deed.
faith zal hier nooit meer weggaan, dat weet ik heel zeker.
ik geniet er enorm van om te zien hoe ze is opgebloeid. op de hei doet ze niets liever dan rondracen, en dan bommetje het water in. ze haalt dan stokken uit het water, die ze op de kant kapot kauwt.
ze kwispelt dan ook constant, en ik zweer het je: die hond lacht van oor tot oor.
thuis speelt ze heel graag met max.
ik ben vaak tot tranen toe ontroerd als ik zie hoe gelukkig ze nu is.
ook max is een herplaatser, hij stond op marktplaats. we hebben 244 km gereden naar friesland om hem te halen, en ik vind hem geweldig.
ook hij heeft een gebruiks-aanwijzing, maar alles komt goed, als je maar wilt.

Hier ook een herplaatser, ze komt uit een asiel, de beschrijving was dat ze een hond is met power onder haar gat en los meeloopt als er gewandeld wordt. Vanuit de stichting was al aangegeven dat er niet veel gezegd kan worden over de honden, de een is zonder problemen zo gewend, de ander heeft tijd nodig. Lola is in een bos gevonden dus van de vorige eigenaar is niets bekend.

Ik had veel verwacht maar geen hond die met muilkorf aankwam omdat ze mensen gebeten had die haar in de transportbox wilden zetten. Ik had er wel begrip voor en ook wel bewondering dat ze voor zichzelf opkwam. Wat ik toen dacht is dat ze mij wel meteen zou vertrouwen, dat ze zou voelen dat ik het goed met haar meen. In de auto op weg naar huis had ze haar hoofd verstopt onder mijn jas, met muilkorf en al., aaien deed ik haar de hele tijd en ze vond het heerlijk, ze ontspande. Eenmaal thuis dacht ik dat het goed was, deed de muilkorf af en wilde haar onder haar kin kriebelen, meteen veranderde ze in een grauwende wolf en beet toe. Dit was het begin van veel verrassingen, ze viel uit bij haar etensbak, viel uit naar verkeer, mensen etc. Likte obsessief de vloer, liet zich op straat voor dood neervallen omdat ze het niet aankon.
En nu drie en half jaar later hebben we een heerlijke hond, al kan niet alles met haar, op vakantie gaan bijvoorbeeld niet, ze gaat ook niet mee op bezoek, of in een bus of trein. Ik blijf ook altijd alert, zeker met kinderen in de buurt.
En ja soms hapt ze per ongeluk nog weleens, bij het omdoen van de riem, of als iemand een onverwachte beweging maakt maar dat is steeds zeldzamer. We krijgen er zoveel voor terug, en we hebben zoveel geleerd, vooral om in haar tempo te gaan en niets te forceren en haar gevoelens te respecteren.

Vind het echt geweldig om al deze verhalen te lezen !!!
Zoveel meegemaakt met jullie Herplaatser/Asielhond en toch niet willen opgeven.
Zo zou iedereen moeten zijn !!!
Bedankt om jullie verhaaltjes te delen

ook hier een herplaatser, roman is hier gekomen toen hij 2 jaar was. hij had e rare gewoonte dingen te slopen(heeft hij hier nog nooit gedaan), en hij zou hele dagen alleen maar janken als hij alleen was. (oke dt kan kloppen maar hier in het boerenland heeft niemand er last van) dus lekker laten janken als hij eens een uur of 3 alleen is.
ro is inmiddels 8 jaar, en we hebben het er onderling wel eens over, wat als hij in het asiel was gekomen? wat was er uiteindelijk van hem terecht gekomen?
ik denk dat hij dan al een legio aan baasjes versleten zou hebben, en in het ergste geval al niet meer had geleefd.

ook wij gaan de volgende keer weer voor een herplaatser, en hoe het schip dan strand zien we dan wel weer, maar voor de volle 1000% ervoor gaan doen we zeker.
ro blijf nog maar heel veel jaren bij ons, jouw liefde voor ons en andersom is onvoorwaardelijk.

Ik vraag me dan wel af waarom die mensen haar überhaupt hebben geadopteerd.

Ik heb in gedachten al heel vaak een rol behang gekocht om Mellow (én poes Puk) achter te plakken.
Maar als ik haar dan zo lekker gek zie doen in het bos of als ze naast me ligt te slapen, dan smelt ik.
En soms, als ze weer zo'n angstige periode heeft, dan ben ik ook heel verdrietig, omdat ik het ontzettend moeilijk vind om haar te helpen.
Hoewel ze nog steeds vluchtgedrag vertoont, laat ze zich inmiddels wel redelijk kalmeren (ik laat haar dan zitten en houd mijn hand op haar borst).

Door dit vluchtgedrag zal ze waarschijnlijk nooit los kunnen (ze luistert namelijk ook gewoon niet), maar er zijn ergere dingen.
Heel soms komt ze wel als ik haar roep, beloon haar dan ook uitbundig en dan mag ze weer lekker verder rennen en gek doen.

Ja, ik hou zo ontzettend veel van die gekke bange poeperd

onze vorige hond kwam uit het asiel, helaas is door het asiel niet de waarheid vertelt ,er werd verteld dat zij met kleine kinder ,andere honden kom ,in de auto kon,gesteriliseert was en meer van dit soort dingen ,dan is het alleen jammer dat er niks van klopt
maar had ik ze willen missen? totaal niet ze was ongeveer 3 jaar toen ze bij ons kwam,het waren niet de makkelijkste tijden.Gelukkig vonden wij een goeie hondenschool.en hebben haar moeten laten gaan toen zij 12 of 13 jaar was. Met onze 2e hond precies het zelfde verhaal zij kwam bij mensen thuis vandaan ,ze zou goed gesosaliseerd zijn ,ze was 5 maanden toen ze bij ons kwam .Als we in het bos liepen en zagen hoe zij op boomstamen reageerde ,was zij echt niet met div dingen bekent.er zou heel veel met haar zijn gedaan. Zover wij het kunnen beoordelen is er bijna niks mee gedaan,maar ze is nu 4,5 jaar en wij hopen dat we nog heel lang van haar mogen genieten . er zijn helaas altijd bepaalde redenen waarom een hond weg moet,maar als ik dan soms op internet zie waarom een dier weg moet heb ik er geen woorden voor
ik vind het alleen jammer dat mensen niet altijd eerlijk zijn

angelique en lana

Mijn vorige hond zat met 5 maanden in het asiel met wat broertjes/zusjes. Hij zat met 3,5 jaar oud weer in het asiel omdat hij de kinderen gebeten zou hebben. Een keer gewoon en een keer in de buik.

Hij reageerde inderdaad wel op kinderen, maar dan op de manier van "blijf weg, ik ga weg". Als hij geen kant op kon trok hij de lip op. Ik concludeer hier uit dat áls er al een kind gebeten is, dat niet de schuld was van Chico.

Alice kwam bij mij toen ze 7 maanden was. Ze was een ontzettende bange hond, wilde niet naar buiten, was bang voor echt àlles, àlles en àlles. Ik heb keihard met haar gewerkt, ik was er ècht van overtuigd dat het me zou lukken om te komen waar we nu zijn, maar in de weg naar vandaag heb ik ook wel eens gedacht "mijn God, waar ben ik aan begonnen". Maar goed, ik wist van tevoren waar ik aan begon, dus ik vond dat ik niet moest zeuren. Het is uiteindelijk een leuke, gekke collie, waar ik ontzettend veel van houd.

Zibby kwam als afgedankt br**dfokteefje binnen. Zwaar verwaarloosd,zwaar ondervoed, kortom alles wat je tegenkomt in/vanuit die wereld.
Met haar wist ik verder helemaal niet waar ik aan begon, behalve dat ze daar weg moest, verzorgd moest worden en rust nodig had. Goede voeding moest krijgen, liefde nodig had en vooral een warm nest (dat is nu mijn bed, maar goed......) Dàt wilde ik voor haar betekenen. Ja dìt was een impulsieve actie, maar tot op de dag van vandaag heb ik er geen spijt van en ook hier was ik er van overtuigd dat, wat er ook zou gebeuren we er uit zouden komen. Ik ben zooo blij dat ze er is en vanaf dag 1 meteen werd geaccepteerd door Sisa en Alice. Zelfs poes Mimi accepteerd haar nu.De band met haar wordt steeds sterker en ze leert rustig nieuwe dingen. Met haar heb ik geluk gehad (voor zover je dat kunt zeggen gezien de omstandigheden waarin ze leefde) ze heeft een heel rustig, aanhankelijk karakter en vind alles best.

Wat ik wèl gemerkt heb is dat een band krijgen met een herplaatser langer duurt dan met een hond die je vanaf pupje hebt.
Misschien moeten mensen zich dat eens realiseren, voordat ze een herplaatser nemen en/of voordat ze een herplaatser weer weg doen.

Verder zou ik zeggen; "Draag de consequentie van een impulsieve keuze".