Herplaatser toch maar weer weg doen

Ik zet mijn verhaal toch ook maar even neer. Denzel is ook een herplaatser. Nou ja, als je het zo kan noemen. Hij had nog nooit in een huis gewoont en was niet gesocialiseerd toen hij, elf maanden oud, bij ons kwam. We hebben hem geadopteerd uit Spanje.
Het verhaal is een beetje te vergelijken met Lola. Denzel was bang voor alles wat hem onbekend was en dat was veel. Hij was bang voor mannen, voor stokken en bezems, hij wilde overal achteraan jagen, fietsers, hardlopers, dieren. Hij stond stak van de stress en "flipte" bij de minste "druk" zoals spelen of een commando. Hij kende geen enkel commando. Als we zijn riem om wilde doen liet hij zich op de grond vallen en rolde zich op. We konden niet achter hem langs lopen. Hij was super opdringerig en opeiserig. Had totaal geen rust. Viel uit naar ons andere hondje, hij verdedigde zijn voer en ligplaats vol overgave.

Maar hij heeft nooit in huis geplast, kon direct goed alleen zijn, heeft nooit iets kapot gemaakt, liep niet weg en kon verder met alle honden goed overweg.

We hebben er een hele klus aan gehad en na acht maanden zat ik er even  goed doorheen na een aanvaring met Denzel en ern bijtincident met mijn schoonmoeder. Ik heb tranen met tuiten gehuild, meerder malen, maar het was het waard. We hebben zoveel bereikt met veel geduld en aanpassen aan zijn tempo. En niets van hem te verwachten Alles is goed gekomen 
op een paar dingen na.

Denzel is nog steeds geen allemansvriend, dat zal hij nooit worden door zijn slechte socialisatie en slechte ervaringen in het verleden maar ons vertrouwd hij en hij gaat voor ons door het vuur, een enorme knuffelhond is het. Ook hij gaat nooit mee op visite, dat maakt hem onrustig. Hij bouwt zijn zekerheden op gewoontes en van verandering wordt hij onzeker en nerveus. Ook ik ben altijd allert omdat hij sommige mensen die we tegenkomen op straat nog steeds niet vertrouwd en dan ook de confrontatie aangaat. Maar wat zijn we gek op die hond. Weinig mensen begrijpen het omdat ze hem niet zien zoals wij. De eindeloos trouwe, vreselijk lieve, vrolijke, gehoorzame, leergierige clown. Hij maakt me aan het lachen. Hij zoekt bescherming bij me als hij het te eng vindt worden en hij spiegelt mijn gedrag. Hij dwingt me tot rust en kalmte. Veel mensen zien het niet omdat hij niet zo is naar "vreemden" toe. Ze begrijpen niet dat we hem niet weg doen, zo'n hond waar je steeds maar rekening mee moet houden is toch maar lastig..........

Hij is gelukkig en heeft zijn rust gevonden. Dat is wat wij zien en wat de rest van de wereld vind zal me een zorg zijn. Wij houden van hem en nemen zijn gebruiksaanwijzig op de koop toe. Hij hoeft nooit weg, hij hoort bij ons, het heeft zo moeten zijn.

@Greetje:

Wij hadden helaas geen keus... "Maggie" moest wel herplaatst worden. Rover was zichzelf niet meer, was gewoon een schim van zichzelf geworden...

Zeg nou zelf...
Dit moet toch meerdere keren weer een leuk uitje worden voor Rover en Denzel op het strand?

Nee, José, natuurlijk heb je soms geen keuze. Als het met Denzel, na al onze inspanningen, niet beter was gegaan had hij waarschijnlijk ook niet meer bij ons geweest. Hij en Dixie zijn nu twee handen op een buik en dat uitvallen naar haar heeft maar kort geduurd. Hij wist, in het begin, niet wie te vertrouwen was. Maar als hij was blijven uitvallen naar Dixie had ik ook de grens getrokken. Niet de ene hond ten koste van de andere hoe pijnlijk die keuze ook is. Maar als je er alles aan gedaan hebt houdt het wel ergens op natuurlijk.

Ik denk alleen dat er veel mensen zijn die te snel willen gaan met een herplaatser, te veel verwachten, te snel opgeven. (dat geldt zeker niet voor jullie José )  Niet voorbereid zijn op wat ze misschien in huis krijgen en denken "dat doen we wel even" en als het niet direct lukt de hond gewoon weer weg doen. niet bereid zijn moeite, training en tijd in de hond te stoppen.

Natuurlijk zijn er ook herplaatser waar het probleemloos gaat maar er zijn er ook die ern rugzakje blijven houden zoals Denzel. En wij kunnen met zijn rugzak leven. Hij is niet perfect maar wij ook niet. 

En Rover mag zeker geen schim van zichzelf worden, arm beest, hij was net zo ontzettend stabiel. Hij was zo geduldig met Denzel die toen op het strand, in een pestbui was..........Ik begrijp jullie keuze heel goed José.

Mensen nemen vaak uit goedheid een herplaatser, omdat ze het zielig vinden dat hij in het asiel zit, of anders in het asiel zou belanden. Zonder er bij na te denken dat sommige honden een grote rugzak met zich meedragen.
De eerste herplaatser die ik had (bij mijn ouders) was probleemloos. Een schat van een hond en dat is ze altijd gebleven. Ook Zoë is een herplaatser. Ze is opgegroeid op een flat in een bench en was vermagerd, vermoeid en amper zindelijk toen ik haar overnam.
Omdat ze wel op een zorgboerderij moest functioneren was wel de vereiste dat ze in ieder geval sociaal was. Aan de rest kon gewerkt worden.
Sociaal was ze gelukkig, maar ook enorm bang, voor bijna alles. Een gewone wandeling was een kriem omdat ze overal van schrok. Het liefste maakte ze rechtsomkeert naar huis. Ze plaste en poepte soms in huis. Ze was nog uitgeput en haar darmen van slag.
Maar door gewoon doen, veel geduld te hebben en begrip te tonen is alles op zijn pootjes terecht gekomen. Ja, ze zal altijd afwachtend naar vreemde dingen, dieren en mensen blijven. Maar het mooie is dat haar nieuwsgierigheid het nu altijd wint.
Mijn ouders hebben een hondje uit Roemenië. Daar is zo duidelijk aan te merken dat ze geen mensen gewend is. Ze is 7 maand en dan is opvoeden echt heel lastig. Ze is vooral een vrolijke pup, maar heeft haar bijzondere trekjes die naar ik vermoed nooit helemaal zullen verdwijnen.
Maar zulke honden laat je in hun waarde. Zolang ze geen enorm gevaar worden voor anderen, of als je daar goed op in kunt spelen, vind ik dat ze allemaal recht hebben op een fijn leven.
In het asiel waar ik gewerkt heb werden honden afgemaakt die "zomaar" beten naar anderen. Die waren niet te herplaatsen. Dit gebeurt is veel asiels weet ik. Er kwam wel een GT bij, maar die concludeerde dan vaak dat de hond niet meer te redden was.
Ik had er dan oprecht verdriet van, omdat ik bijvoorbeeld wel heel goed met die hond kon en hij of zij mij nooit iets hadden aangedaan.
Ik heb diep respect voor de mensen die zulke honden wel in huis willen nemen om er mee aan de slag te gaan. Ze verdienen het zo! Honden bijten (meestal) niet "zomaar"!
En waarom mensen een hond wegdoen? Vooropgesteld vind ik dat je daar als ander niet over mag oordelen, tenzij je hun situatie echt goed kent. Je weet niet altijd wat er in iemands hoofd omgaat. Soms zijn het rotsmoezen, maar zit er iets heel anders achter. Laten we ons vooral druk maken om die honden die dan een nieuw thuis nodig hebben. Want meestal als iemand ze met een smoes wegdoet, hebben ze daar niet het leven (gehad) wat ze echt verdienen.

Ik ben het helemaal met je eens dat je bij de aanschaf van een herplaatser mogelijk nog beter moet nadenken dat bij de aanschaf van een pup. Daarom kan ik mij ook enorm ergeren aan mensen die anderen een schuldgevoel proberen aan te praten als ze geen herplaatser of asielhond nemen. Of stichtingen wier doel is zo veel mogelijk honden zo snel mogelijk te plaatsen, zonder goed beeld te geven van wat voor hondjes het eigenlijk zijn.
Ik heb overwogen om mijn herplaatser te herplaatsen. Waarom? Nou niet omdat hij al 2 jaar lang 3x per dag in huis plastte. Niet vanwege zijn overmatige blafgedrag. Niet vanwege zijn verlatingsangst. Wel vanwege dat hij na 4 jaar bloed zweet en tranen nog steeds niet goed in zijn vel zat.  Is het dan nog wel eerlijk om een hond te houden als hij bij een ander mogelijk gelukkiger is?
Maar aangezien de kans op een betere, geduldiger huisje zeer klein is heb ik er vanaf gezien. 

Dus eigenlijk vind ik dat er ook wat meer respect mag zijn voor mensen die na een heel proces besluiten dat het beter voor de hond is hem weer te herplaatsen. Aan hun gevoel ga je met je topic totaal voorbij.

Hier ook een niet al te makkelijke herplaatser, die er af en toe voor zorgt dat ik me sokken op wil eten maar hijs me maatje ondanks zn rugzak

Lovely zoe...Ik was er zo 1 indd.
En daardoor werden zijn problemen denk ik een stuk erger.
Waarom....omdat ik het nog nooit had meegemaakt. En ik wilde hem dus helemaal verwennen omdat ik hem zo zielig vond...tja, heb er van geleerd nu .Maar ik moet eerlijk zeggen je leert ten zijner tijd er mee om te gaan, en belangrijker nog, het een plek te geven. Hij is nog steeds hier, mijn akelige vriend, en gaat ook nooit meer weg.
En als het ooit weer op mijn pad komt.....begin ik er gewoon weer aan maar dan moet moob al wel overleden zijn, want dat is zijn enigste probleem nog...vreemde honden

Heb met veel interesse dit onderwerp gelezen, ook ik heb namelijk een herplaatser in huis. Ik lees hier veel over alle erbarmelijke omstandigheden waarin al deze herplaatsers hebben moeten leven voordat ze bij hun uiteindelijke baas terecht kwamen, dat doet mij zeker wat. ook mijn hond is mishandeld (stond er ineens bij stil dat ze helemaal niet bang was voor de stofzuiger, maar voor de steel die eraan vastzit..) zat de hele dag in de tuin en kreeg alleen eten als de vorige eigenaars tijd hadden (aan haar gestalte te zien hadden de vorige eigenaars weinig tijd..)
toch probeer ik omwille van de hond dit voor kennis aan te nemen en er verder zo weinig mogelijk bij stil te staan. mijn hond leeft voor 90% in het heden en ik wil mijn hond niet naar het verleden toe trekken (wat dat betreft ben ik het eens met CM)
nu een jaar later is mijn hond al zo anders dan bij aankomst, ze kan redelijk rustig in een tuin liggen zonder in paniek te raken alsof ze er nooit meer uit gehaald zou worden, eten is een onderdeel van de dag geworden en bijten doet ze niet meer.
het mooie is dat deze hond mij helemaal aanvoelt (ook weleens een nadeel) en mij overal beschermd maar dan ook echt alleen als dit nodig is. wat dat betreft heb ik ervaren dat de band met een herplaatser vaak krachtiger kan zijn dan met een hond die altijd een prima leventje heeft gehad. Niks te nadele daarvan, heb zelf ook een pup opgevoed en ben ook erg blij met mijn reutje, alleen het is hem aan te zien dat deze hond nog nooit voor hete vuren gestaan heeft. Gelukkig maar!

Zo te lezen hier zijn hondenpage baasjes de liefste mensen ter wereld. Chapeau.Groetjes Rob en Sem

Hoe zou het met Faun/Basje zijn? Iemand die dat weet?

hoop dat Peggy of Barbara ten gepaste tijden een update geven Ans...

Hier ook herplaastertje Luna; op het eerste gezicht super lief en schattig en kwiek (allemaal ook waar)
daarenboven soms verlatingsangst en sloopgedrag...beetje baknijd, hoewel ze al samen met de kat gaat eten, gewoon voor de gezelligheid, en als 'oefening'.....dus....

En denk ik aan mijn eerste hond als pup...;die had dat ook, maar in de puppietijd, dus daar neem je dan wel je tijd voor(begrip voor het leerproces)....neem die tijd dan ook voor een herplaatser van wat oudere leeftijd; ook die moet de kans krijgen te leren (soms wat langer)
Het zijn net herplaatsers, omdat ze die leerfase niet op een fatsoenlijke manier hebben mogen doorzwemmen...(en zodoende door onze eigen tekortkomingen herplaatst moeten worden)
geef jij dan als verantwoordelijke baas wel die tijd...

en ja...leren doen we allemaal, Luna ook!

Wij hebben 2 herplaatsers gehad. Daddy, een middenslag poedel, was de eerste. Bij zijn eerste baas 'opgevoed' met mattenklopper en bezem. Hij is er altijd als de dood voor gebleven. Het was een dominante hond, die elke keer weer probeerde of hij niet de baas kon worden. Hij heeft mij tot 2x toe gebeten, omdat ik hem bij zijn halsband pakte om hem te corrigeren. Nee, hij heeft nooit klappen gehad bij ons. Eerlijk gezegd kon ik hem niet baas, omdat hij mij niet als zodanig accepteerde. Mijn man kocht hem al voor ons trouwen en Daddy beschouwde hem als enige baas en mijn schoonmoeder kwam na een lange tijd als tweede. Hij was ongeveer 8 maanden toen mijn man hem kocht. Slechte opvoeding en slechte voeding, want je kon van de ene haar naar de andere fietsen, bij wijze van spreken. Mijn man kon met hem lezen en schrijven en nadat onze dochter geboren is, was hij niet bij haar weg te slaan. Die twee waren vanaf het eerste moment dol op elkaar. Verbazingwekkend, want Daddy was vreselijk jaloers. Niemand mocht zomaar in de buurt van zijn baasje komen, zelfs mijn schoonmoeder niet. Je zou dus denken dat hij Diana ook niet in de buurt wilde hebben. Maar hij accepteerde vanaf het begin dat het kleine mensje bij zijn baasje hoorde.
En opeens was hij kwijt. Weggelokt met een loopse teef. We hadden hem bijna gevonden, we wisten bij welke handelaar hij zat. We gaven hem aan, maar de politie wilde niet meewerken. Ach ja het was maar een hond hé. We waren bang dat Daddy verkocht zou worden voor dierproeven, vivisectie. Heel veel later kwamen we er achter waar hij gebleven is. Helaas leefde Daddy toen al niet meer. Gelukkig trof hij een goed thuis, bij lieve mensen die gek op hem waren.
Heel veel later was er Dotje, ook een slachtoffer van haar vorige eigenaar. Ze was, samen met haar dochter, in beslag genomen door de politie. Ze werd mishandeld en ook zij is dat nooit te boven gekomen. Ze bleef bang en argwanend. Luide stemmen, handgeklap, hard lachen, roepen. Alles boezemde haar angst in. Ook doodsbang voor de bezem en voor de broekriem en zelfs een opgerolde krant. Het kon eigenlijk niet, ze was er te groot voor, maar dan kroop ze onder de bank. Ze heeft nooit gebeten. Ook niet als ze zich bedreigd voelde. En dan, pas na 6 jaar, komt ze een beetje los, durft ze, als ze denkt dat niemand kijkt, gek te doen, te rollebollen. En dan zakt ze door haar achterpoten en is verlamd. Niks meer aan te doen. Wat er ook nog geprobeerd wordt.  Ze is diep ongelukkig. Pijn heeft ze niet, maar ze kan haar plas niet meer ophouden en dat vindt ze vreselijk. We besluiten in overleg met de da haar in te laten slapen. Daarna hebben we geen herplaatsers meer gehad. Na 5 maanden kwam Roy als pup bij ons en hij was onze laatste hond.

Mag ik als hond zijnde hier ook op reageren hoe mooi het is dat er mensen zijn die naar een asiel gaan om een hond daar te gaan halen ik heb het geluk gehad hier mijn verhaal



Nog eventjes en dan is het oktober en dan ben ik alweer 6 jaar bij deze baasjes
Ik ben nu ruim 10 jaar ik was vier en een helf jaar toen ik bij hun terecht kwam ,had toen al 3 bazen versleten .
Ik had nooit kunnen denken dat ik ooit nog een vaste baas zou krijgen toen die tijd
Want eerlijk gezegt ben ik best wel is een boef hoor
Laat de baasjes voor verrassingen staan ,maar deze bazen zijn top gelukkig
Heeft wel een tijdje geduurt voor ik mijn kon binden ,was als de dood dat ik toch weer weg moest
Dat gevoel heb ik allang niet meer hoor
En mijn streken worden ook wat minder ,ik had nog wel is voor de gewoonte om lelijk tegen een andre hond te doen .
Maar ja ik ben nu wat ouder en wat minder snel dus doe ook want minder lelijk want weten jullie als je lelijk doet moet je ook zorgen dat je snel weg komt
En dat lukt niet zo meer dus gedraag mijn de laatste tijd heel netjes
De streken die ik in het begin had waren er best veel zal er is een paar op noemen .
Lelijk doen tegen de visite en dan ook er naar happen he .
alles wat eetbaar was jatten in huis en op eten maar wel zo dat ze het niet zagen .
een paar keer weg gelopen zo dat ze mijn moesten zoeken was een test of ze van mijn hielde .
Je lekker niet gedragen op cursus en goed je middel vinger gebruiken was ik heel goed in .
Maar wat een gedult hebben deze baasjes met mijn gehad mag ik tegen jullie zeggen dat ik daar vreselijk blij mee ben .
Dat hun ooit op mijn pad zijn gekomen
Maar goed ik ga nu weer even een tukkie doen want ik ga wel wat meer slapen op deze leeftijd heb ik echt nodig

groetjes Taat

Ach Taat, je bazen zullen best weleens met hun handen in het haar hebben gezeten. Zo van: hoe moet het nou verder. Ze zullen vaak genoeg op je gemopperd hebben, maar diep in hun hart wisten en weten ze, dat je er eigenlijk niets aan kon doen. Immers, als jij vanaf het begin een goede opvoeding had genoten, had je je heel anders gedragen. Maar sommige mensen denken dat opvoeding in de voeding zit en die is vaak niet eens goed. Dat je je in het begin onzeker voelde, snappen ze ook. Je zult maar al 3 bazen gehad hebben en elke keer weer weg gedaan worden. Om welke redenen dan ook.
Dotje zat al enige tijd in het asiel. Ze was een paar keer geplaatst, maar werd enige tijd later weer terug gebracht met een of andere rot smoes. Ze was niet mooi (ja dat was duidelijk zodra je haar zag) ze blafte raar (ze was een beetje hees) en ja ze paste toch niet zo goed in het gezin. Die flauwekul. Ze is bij ons gekomen op voorwaarde dat het goed tussen haar en onze dwergpoedel Lady zou gaan. Nou en dat ging uitstekend. Ze waren meteen beste maatjes. Maar ze bleef onzeker en angstig tot aan haar dood toe.
Jij bent inmiddels over je onzekerheid heen en accepteert dat het leven je eindelijk goed gezind is. Geniet ervan lieve Taat. Het is je van harte gegund

Wij krijgen half december ook een herplaatser. 
Ze word behandeld als prinsesje, daar ben ik van overtuigd maar verhuisd naar mij omdat ze niet goed met kinderen gaat. 
Hoe graag ik haar nu al wil hebben, ik wacht tot ik drie weken kerstvakantie heb (mijn vriend is daarvan 1 week thuis) en geloof me, ik ben echt ongeduldig! maar het is het beste voor haar,  en geef haar de tijd die ze nodig heeft. De eerste dagen houden wij ook rekening met een plasje, we verwachten niet dat ze meteen de ideale knuffelkont word en meteen luistert en geven haar de tijd en de ruimte die ze nodig heeft. 
Deed iedereen dat maar ..

Is leuk om lezen Robin hoe welkom ze al is !! Zo zou het overal moeten zijn !

In ons asiel werd recent onze Enca teruggebracht, een superlieve Engelse Stafford dame. Ze was na lange tijd geadopteerd en mocht eerst overal mee met het nieuwe baasje. Alles ging ook erg goed, want Enca was, zoals we wel wisten, heel lief en braaf ! Maar nu opeens bracht hij haar terug, want zijn vriendin is zwanger, dus moest allemansvriend Enca maar ophoepelen. Arme Enca verdiende wel beter, maar als ze zo makkelijk van haar afstand doen, verdienen ze haar ook niet. Al hoop ik dat ze nu een baasje kan vinden die haar nooit meer in de steek laat !

Ik begrijp mensen echt niet ! Maar zo kregen ze ook een hond retour (nu al opnieuw geadopteerd) omdat hij te braaf was...deed niets fout, kon met alles, blafte niet onnodig, kon alleen blijven etc, maar hij moest terug naar het asiel, want hij was te braaf ! Dus ja, ik begrijp mensen allang niet meer

Maar als je op zo'n manier over honden denkt, dan blijven ze beter van honden af ! De honden zijn steeds weer de pineut

Dit is trouwen Enca, superlieve mensenvriend...maar ze moest dus maar gaan !



Honden hoeven dus niet eens problemen te vertonen, ook zonder dat gaan ze met hen om alsof het een ding is en daar maak ik me enorm kwaad om !

ik adopteer alleen maar "extreme gevalletjes".

toen ik faih net had, en even weg was geweest, kwam ze grommend op me af.
de 2de week trok ze haar riem kapot om een hond te bijten, en liep ik een nekhernia op van die ruk aan mijn arm.
max wil elke hond pakken, en als de riem hem tegenhoudt, draait hij zich om, en pakt degene die hem aan de riem heeft.
gisteren kwam ik thuis, en hadden ze 3 x binnen geplast, de vuilnisbak leeggehaald, en de inhoud verspreid door de kamer.
nee, het zijn geen makkelijke beestjes, maar ze horen bij mij, en gaan hier niet meer weg.
maar soms verandert je situatie ineens, wat je niet kunt voorzien, en dan moet je wel.
toen ik 22 was, werd ik dakloos, en moest ik mijn mooie duitse dog weggeven. ook hem had ik uit het asiel, en had hem belooft altijd voor hem te zorgen, maar soms kun je niet anders, hoeveel pijn het ook doet.

Ik heb nog nooit een herplaatser gehad.  Eerlijk, ik durf het gewoon niet.  Je weet niet vanwaar de hond komt, je weet niet wat hij/zij heeft meegemaakt....
Ik heb heel veel respect voor mensen die het wel doen, maar ik wil zelf het risico niet lopen dat het misloopt en ik die hond opnieuw zou moeten wegdoen.  
Wat ik wel zou doen is een hond overnemen van iemand die ik ken, die door omstandigheden niet voor zijn/haar hond kan zorgen...
Er is bij ons eens een stafford teefje aangekomen - die hebben we wel gehouden tot ze haar baasje gevonden hadden, en waarschijnlijk had ik het niet over mijn hart gekregen ze naar het asiel te doen als ze het baasje niet gevonden hadden.   Maar bewust kiezen voor een herplaatser durf ik niet - waarschijnlijk ook omdat ik op de "moeilijkere" rassen val.

ik moet heel eerlijk zeggen; ik heb op het punt gestaan Keyser na 3 dagen terug te brengen.
denk wat je wilt maar als 50 kilo argentijn naar je gezicht uitvalt schrik je wel even...
**Ik deed zijn halsband om..
Mijn vriend heeft me toen overgehaald om het, in combinatie met een cursus 6 weken de tijd te geven.
In die 6 weken heb ik het best moeilijk gehad. Het botste ontzettend tussen Keyser en Bachera (bach had een keer 7 nietjes nodig; was ook haar eigen schuld) en ik vroeg me constant af of we er wel goed aan gedaan hadden om Keyser erbij te nemen.
daarnaast bleek het asiel nogal luchtig gedaan te hebben over zijn gebruiksaanwijzing. Die bleek een stuk langer als gedacht..
Maar door samen op beginners-cursus te gaan leer je elkaar kennen. Nu zou ik hem voor geen goud meer kwijt willen!!

Luna heb ik toen ze 8 maanden was opgehaald bij mensen die niet meer voor haar konden (wouden) zorgen.
Ze vertelde mij dat ze zindelijk was, alleen thuis kon blijven, bench gewent was en goed met anderen honden kon,
Nou niet dus! Ze kon niet alleen blijven, kon echt heel fel reageren tegen mij, heeft de eerste 2 weken niks aan de riem gedaan maar alles echt alles binnen.

Ik dacht echt waar ben ik aan begonnen! Zelfs even een klein moment gedacht om haar weg te doen omdat ik me zo kl*te voelde en op dat moment echt niet van haar kon genieten en haar dat niet wou aandoen. Maar goed uiteindelijk natuurlijk niet gedaan. Je kiest voor een hond en als dat een hond is met problemen heb je daar, maar mee te dealen!

Nu 5 maanden verder is gaat het super met Luna. Ze is zindelijk, kan alleen thuis blijven, sloopt nooit wat, 90% lief tegen de katten haha, met anderen honden gaat het langzaam aan steeds beter maar ik weet dat dit gewoon tijd nodig heeft... Of het ooit helemaal goed komt weer ik niet maar ik hou er rekening mee en geef het de tijd.

Luna is wat dat betreft toch wel een makkelijk hondje en ik heb echt respect voor de mensen die voor een herplaatsen gaan

Ik zou ook best ooit nog wel een herplaatser uit het asiel willen, maar niet zomaar elke herplaatser.
Wat problemen is niet erg, daar kun je aan werken. En veel geduld en tijd lossen een hoop problemen al op. Maargoed dat hebben mensen vaak niet en dan zijn de beestjes de dupe.  Ik vind het een pracht idee om zo'n hond weer een leven te geven. Ik zou als ik het zou kunnen alle honden uit het asiel een nieuwe leven willen geven... maar dat kan gewoon niet.  

Net als de eigenaars van onze huidige herplaatser, die liepen weken nadat wij hun "oude" hond hadden overgenomen met een grote hollandse herder rond. Daarna hadden ze later weer een andere hond en nu hebben ze een cockers spaniel.. Dat in een tijdsspanne van ca. 6 jaar. Sommige mensen leren het nooit... Ze hebben me wel verteld dat ze altijd spijt hebben gehad dat ze onze hond weg hebben gedaan. En die andere honden dan?