Herplaatser toch maar weer weg doen

Ik voel me bijna schuldig dat we met onze herplaatser zo weinig problemen hebben gehad. Hoewel mijn man na 2 dagen toch ook ineens koudwatervrees kreeg.
Sasha was 13 maanden oud toen wij haar adopteerden. Ze was vlak voor haar 1ste verjaardag naar het asiel gebracht. Wat het asiel verteld werd is dat ze uit een jong gezin (3 kinderen tussen 2 en 6 jaar) kwam, dat er een oudere hond was, een teef van +- 6 jaar, en dat het gezin samen met Sasha een andere pup, ook een teefje, in huis had genomen.
En ja, de pupjes zouden bekvechten, en Sasha zou dingen kapot bijten. Verder was ze heel lief, maar ze stond er wel om bekend dat ze trok aan de lijn en ze zou verlatingsangst hebben.
De verlatingsangst hebben we op een periode van een paar maanden aangepakt. Benchtraining begonnen en ongelooflijk hoe goed ze daar op reageerde. De bench staat er nog steeds, maar gaat nog zelden op slot. Het is eigenlijk meer haar mand, haar plekje.
Trekken aan de lijn is nog steeds een werk in opbouw. Het was bijna opgelost, toen ze in zwaar ongeval terecht kwam en haar voorvoetje randje verbrijzeld was. We zijn toen zes maanden op de sukkel geweest en toen ze eindelijk weer mocht wandelen, was trekken aan de lijn wel het laatste waar we mee bezig waren. Dus zijn we weer van nul kunnen beginnen. Het gaat weer stapvoets beter en beter.
Dingen kapot bijten heeft ze hier -op mijn trouwschoenen na- nooit gedaan. Ze kreeg van in het begin een kauwbot en speeltjes en wij hebben daar met haar nooit problemen mee gehad.
Verder is ze een overenthouisiaste, lieve, opgewekte knuffel. Het is een schatje.
Waar ze de eerste dag schrik had om een bruggetje over te lopen en bijna schrok van haar eigen schaduw (toen zag mijn echtgenoot het even niet zitten) vertrouwt ze ons nu blindelings.
Ze is een zonnetje in ons leven en geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt haar ooit te dumpen.

Jantina , ik heb je plaatje "geleend "voor op fb
wat ontzetten fijn om te lezen dat het vaker goed dan fout gaat met een herplaatser

Top dat je dit topic hebt aangemaakt.

Hoi Marijke,

Dat geeft niet hoor. het plaatje is openbaar. hij word heel veel gedeeld op internet. en hoop heel erg dat mensen er wat meer van aantrekken. want een hond is geen speelgoed.

Ook ik heb hiuer menig herplaatser gehad, allen met een naar verleden.
Vaak hheb ik ze ook kort gehad omdat ze erg ziek waren of erg zwak door de mishandelingen.
Daisy is een god voorbeeld , was als broodfok teefje jarenlang gebruikt en heeft maar even bij ons mogen zijn ,maar in die korte periode heeft ze toch volwaardig hond mogen zijn.
Dexx is ook een herplaatser ,zou niet met kinderen kunnen
achteraf een lul verhaal want zn beste vriend is toch echt mn dochter van 3.
Ik denk eerder dat ze van hem af wilden vanwege het waakzame blaffen wat hij deed.
dit is nu al sterk afgenomen.

Helaas is het vaak zo dat honden om die reden weer terug worden gestopt.

nu het zo goed gaat, schiet ik toch wel in de lach om sommige bewegingen die olly maakt...

dan gaat hij luisteren naar een dier die hij heeft gevonden onder de grond
oren naar voren, koppie naar beneden en dan...



vaak vind olly muisjes (denk ik) die onder de grond zitten.
maar die zitten aan een steile wand langs een sloot...

dan gaat olly springen, maar kukelt hij de sloot in...
dan probeert hij zo snel mogelijk het water uit te komen (hij haat water)



maar soms wat minder geluk...
want dan stapt hij het water uit aan de verkeerde kant.
dan durft hij niet meer terug... en dan staan we tegenover elkaar...

Dobby is trouwens ook een herplaatser, maar ik ben de 2e eigenaar. Vergeet niet dat niet alleen het hebben van meerdere eigenaars een hond verknipt kan doen raken. Één eigenaar kan al voldoende schade aanrichten. Ook bij een hond van pas 1 jaar oud of jonger, helaas.

maar ik vind dat als je een hond hebt, bewust moet maken dat elk levend wezen een slechte kant heeft...

en het handigst is bij honden, dat je dat meestal groten deels kan verhelpen...

een hond is niet alleen lief en schattig, maar ze vergen wel veel verzorging, en dat is het nadeel bij puppy`s...
mensen denken: wat een schatje, wat een leuk gezichtje blabla

maar ze zijn niet bewust van de zorgen in een puppy
dus zindelijkheid
wisselen van tandjes (dat ze spullen kapot maken)
je moet ze regels uitleggen


en beetje hetzelfde als bij baby`s

maar mensen houden wel hun baby`s
maar baby`s en puppy`s lijken erg op elkaar

waarom moet een puppy weg en een baby niet terwijl ze op elkaar lijken?
ja, een baby is echt van jou, een kind... die doe je niet weg

maar puppy`s zijn honden... zijn dieren... dat is natuurlijk minder zielig. >.<


en als ze hem toch weg willen, dump ze niet in een asiel, maar zoek een lief baasje voor hem, die wel tijd wil besteden
de pup/hond hoeft niet in een hok te zitten, maanden lang... maar heeft meteen een nieuw, mooi huis

@Judith: als je een hond uit een asiel hebt staat vaak in het contract dat de hond terug moet naar het asiel. Je hebt niet de keuze om zelf de hond te herplaatsen.

Ik zou eigenlijk nog een aanvulling moeten doen.
Op het moment dat Sasha in huis kwam, had ik even geen werk, een paar maanden later wel. Nu wil het toeval dat net op deze overgangsperiode, dus tegelijk met het nieuwe werk en een hond in huis, ik een mysterieuze allergie ontwikkelde. Als kind was ik nooit allergisch aan honden geweest, maar allergie is iets waar je in groeit. Toch heb ik zelfs nooit overwogen (ondanks een soort platte wratjes op handen en gezicht) om de hond weer op te geven.
Ondertussen is die allergie weggetrokken, ik weet nog steeds niet wat de oorzaak was. (volgens de dermatoloog kon de hond 1 van de mogelijke oorzaken zijn...)

Aan het toch maar weer weg doen zaten voor onze DD heel veel haken en ogen aan.

We wisten waar we aan begonnen dat we Mackenzie begin januari in huis namen. De kennismaking had al plaatsgevonden met Rover en ons en de klik was er.

We hebben heel veel met haar moeten werken om haar erbarmelijke lichamelijke staat weer optimaal te krijgen en ook haar neurotisch gestel herstelde zich weer.
Maandenlang was ze een lieverd en kon overal goed mee overweg. Toch merkte je al wel dat ze moeite had met ontspannen en haar koppie leeg maken.

Tot haar eerste loopsheid... Vanwege haar zware achterstand sloeg die in als een bom. Ze was weer terug bij af.

Hier zijn teveel honden in de buurt die veel langs de voortuin lopen/uitgelaten worden, veel kinderen die langsrennen/schreeuwen etc...
Hoewel wij in een doodlopend hofje wonen is het behoorlijk druk met langskomend verkeer/fietsers/wandelaars e.d.

Dat resulteerde in een hypergestresste hond die geen moment rust in haar lijf had. Steeds vaker en vaker reageerde zij zich af op Rover. We zagen ons stabiele anker ook steeds verder achteruit gaan. Hij was continu op zijn hoede en zijn levenslust en vreugde ebde meer en meer weg.
1 op 1 uitlaten, spelen, trainen hielp niets. Zij kon zich niet ontspannen en een voor haar te drukke omgeving.

Uiteindelijk zie je 2 honden die doodongelukkig zijn.
Moet je er dan maar vanuit gaan dat het pubertijd is en het vanzelf wel over gaat of eruit te trainen is? Het risico dat de bom een keer barst en het escaleerd tussen hun was te groot.

Ons reste geen andere optie dan haar wel moéten herplaatsen.
Ze zit nu in een privépension in the middle of nowhere waar ze alle rust en ruimte heeft. Overdag zijn ze met z'n allen buiten op de grote speelvelden en wordt er met haar gewerkt als zijnde speuren en denkspelletjes in de vrije natuur en een prikkelarme omgeving. Ze zijn alleen binnen in de kennel met eten en slapen. Ze zit dan alleen helemaal achteraan voor haar eigen rust die ze daar wel kan pakken.

Ze zal uiteindelijk voor adoptie gaan via de rasvereniging, maar alleen naar mensen die aantoonbaar ruim wonen met veel grond, geen kinderen hebben, geen andere huisdieren en die bij voorkeur 24/7 thuis zijn voor haar.
Totdat die ideale thuisbasis voor haar gevonden is zal ze in dat privépension verblijven waar ze het nu onwijs naar haar zin heeft en helemaal tot rust gekomen is.

Maakt ons dit nu een slechte baas? In ons geval was er geen andere optie. We zagen 2 honden doodongelukkig worden...

Het is nu een week geleden, en ik jank nog iedere avond de ogen uit mijn kop dat "Maggie" weg is.
Echter is het beter zo. Zij is nu gelukkig en Rover is zichzelf ook weer, zijn ogen stralen weer en hij komt weer met een balletje aanzetten voor een spelletje.

@José en Rover

Niet elke adoptie verloopt als gepland. Je kan er nog zo lang over hebben nagedacht, alle mogelijkheden overlopen, denken dat je nu toch echt wel alles tegen elkaar hebt afgewogen, en dan blijkt er toch nog een addertje te zitten dat je niet had (kunnen) voorzien.
Voor mij is het duidelijk wat betreft een hond erbij halen. Als de eerste hond (eender welk huisdier) ondanks zware inspanningen van de baas, meer en meer ongelukkig word omdat er een ander dier in huis gehaald. Zo ver dat zijn/haar levenskwaliteit en levenslust er zwaar onder lijdt, dan heb je niet veel keus. Oudste dier (lees dier dat het langste bij je is) heeft de eerste rechten, lukt het echt niet dan moet de nieuwkomer weer weg. Klinkt hard, maar soms zijn het keuzes die je moet maken ook al stuiten ze je als dierenliefhebber tegen de borst.
Ik wil niet iedereen veroordelen die herplaatser weer opgeeft. Er kunnen wel degelijk gegronde redenen voor herplaatsing zijn. Als je voelt dat het zowel voor de hond als voor je eigen rust beter is, heb je niet veel keuze. Ik vind dat je moed nodig hebt om dat ook te erkennen.
En je geeft haar niet zomaar op. Je hebt gezocht naar de best mogelijke manier om haar in tussentijd toch zo veel mogelijk in haar noden tegemoet te komen en dan ook nog de rasvereniging ingeschakeld om haar te herplaatsen.
Maar als je nu keer op keer dezelfde ervaring hebt, en dieren moet herplaatsen, is het misschien wel verstandig eens bij jezelf ten rade te gaan.

vreemd, want waar olly vandaan komt (dat is een pleeggezin) kan je je hond wel terug brengen
olly`s vriendje die was eens geplaatst, maar blijkbaar lukte dat niet, en is die weer terug gebracht naar de pleeggezin

Vind het heel dubbel. Je kunt nu eenmaal niet altijd alles voorzien en zo kon ik dat toen ook niet met Faya.

Zij was een impulsieve aanschaf, heel simpel. Maar vertel mij maar hoe je zo'n hond kan laten zitten. Dan kies ik er toch voor te proberen wat binnen mijn macht ligt.

Dat het niet ging bij mij en ik een andere baas voor haar moest zoeken vond ik dat vreselijk maar ze was wel weg bij waar ze zat. Bij de andere baas klikte het ook niet en ik heb haar ook zo weer opgehaald. Wist totaal niet hoe ze nu was en wat er mis was, weer impulsief dus.

Maar dan weer, laten zitten? Voor mij niet bespreekbaar.

Nu heb ik dus een hond die niet met kinderen kan, niet met andere honden, die angstbijt en zo niet sociaal is dat ze ook bijt wanneer ze het gewoon niet meer weet op te lossen (weglopen doet ze nooit), die voedernijd heeft, die van de meest rare dingen in de stress schiet (en dan weer bijt) en niet lang alleen thuis kan blijven vanwege verlatingsangst.

Maar ook een hond die zo mega trouw is dat op het moment dat ze denkt dat het mis is ze voor of desnoods bovenop me duikt, altijd een eeuwig lief tegen me is, respectvol is, luistert, geweldig met mijn katten overweg kan en die hoop ik voor altijd bij mij blijft.

De meeste mensen zeggen 'je moet het maar willen' of 'je bent knettergek'. Anderen begrijpen het en zien waarom ik mijn hart verloren ben aan mijn prinses.

Kortom, het is niet zo zwartwit. Was het maar waar.

@José en Rover: Zoals bij jouw is het een goede reden om je herplaatser terug weg te doen.
Jij hebt echt gehandeld uit liefde voor beide, want anders had je zelfs de moeite nog niet gedaan om haar naar een privé pension te brengen.
Maar velen hebben zo iets van het klikt niet, het lukt niet, ben hem beu dus hop terug naar het asiel.
Dit topic is gericht op alle personen die hun hond toch terug weg doen om een vage reden.
Net zoals ik helemaal in het begin al heb gezegd.
Redenen zoals onzindelijkheid, luisterd niet genoeg, ze vertrouwen het niet met de kinderen ook al heeft ze nooit iets naar hen gedaan, blaffen, kind had er bang van, bang dat hij iets zou kapot doen (ook al heeft hij nooit iets stuk gemaakt), plaatsgebrek, verhuis naar buitenland, ....
Zelfs een hoogzwanger hondje werd in het asiel gedumpt omdat de eigenaren geen zin hadden in puppy's.
En een pup van nog maar een paar maandjes werd afgestaan omdat ze er geen tijd voor hadden.

Ik werk als vrijwilligster in een asiel en heb echt al de stomste redenen gehoort.
Dit waren er een paar van, maar kan er wel een heel boek mee schrijven

Allemaal redenen waar je kan aan werken !!!
Ofwel denk je eerst eens goed na voor je een hond neemt.
Als zelfs puppy's worden afgestaan wegens tijdsgebrek, dan heb je er toch absoluut niet over nagedacht !

Dus alle respect voor jouw José !!!
Je hebt het geprobeerd en het lukte niet, maar je hebt er wel voor gezorgt dat ze het nu enorm naar haar zin heeft

@ José: jullie zijn zeker niet slecht. Zoveel gedaan maar het heeft helaas niet mogen baten. En ja, dan moet je een keuze maken, een hele moeilijke, maar in het belang van beide honden (én jullie zelf).

Twee jaar geleden kwam er een pupje bij mijn collega. Haar vriend wilde het al heel lang, maar zij zou de hond dan moeten uitlaten (hij werkt in Amsterdam) en dat zag ze niet zitten.
Uiteindelijk toch overstag gegaan, 5 weken geduld en toen konden ze hun Sharpeipup ophalen, op een vrijdagavond (en maandag weer gelijk aan het werk...)
Op zondagavond (ja, 2 dagen later!) bekende hij dat hij zich had vergist.
Dus hoppa, de hond ging retour. Maar hij had er zo moeilijk mee...
Wij, haar collega's waren daar best kwaad over. Het gemak, maar ook het feit dat ie haar eindelijk zover had gekregen en de hond na een weekend al weer weg moest.
Blijkbaar had hij gedacht dat het pupje lekker de hele nacht door kon slapen en genoegen zou nemen met 4 keer uitlaten.

En deze mensen willen weer een pup, van dezelfde fokker. Ik kan alleen maar hopen dat ze die niet krijgen als ik eerlijk ben.

Oké, gaat niet over een herplaatser, maar wel over niet goed hebben nagedacht over wat een hond, een pup in dit geval, allemaal inhoudt en dat het echt niet allemaal rozengeur en maneschijn is, zeker die eerste periode niet.

Wat fantastisch om te lezen dat er zoveel mensen zijn die een hondje een tweede kans geven of gewoon heel veel geduld hebben met hun hondje. Mijn teckeltje is geen herplaatser. Maar omdat ik zoveel van mijn hondje hou en zou willen dat iedereen evenveel van zijn hondje hou wil ik al die mensen met een hart voor dieren feliciteren. Want elk hondje is uniek en verdient alle liefde! Net als mensen! Daarom aan alle hondenvrienden : doe zo voort!

Allebei onze honden zijn herplaatsers, en ik moet zeggen na veel ups en downs gaat het zeer goed. Ik zou ze voor geen goud wegdoen. Yoran is inmiddels 6 jaar, hij is een echte knuffelkont die gek is op spelletjes, Rixt is zijn maffe vriendin. Ze kenden elkaar niet maar het ging vanaf dag 1 goed tussen beide honden. De vriendin die ons in tranen belde vanwege Yoran is nu helemaal gelukkig dat hij bij ons is zo goed ziet en doet hij het. Ik moet er niet aan denken om deze mormels weg te doen.

ik vind het veels te kort door de bocht om iedereen die een herplaatser besluit "te herplaatsen" maar het etiket "slecht voor honden / ondoordacht/ te weinig verstand van" op te plakken

pups kunnen je voor forse opvoedingsproblemen plaatsen die je niet verwacht
bij (gevormde)volwassenhonden kan dat nog veel lastiger zijn, maar het grote verschil met een volwassen herplaatser is, dat hij/zij zijn ware gedrag en aard soms pas na maanden !!! gaat laten zien. Tot die tijd is de hond alleen maar bezig met observeren.

En niet iedereen is dat bij nader inzien in staat op te vangen en bij te sturen wat op hem of haar afkomt, dan kan zelfs gevaarlijk zijn om dan maar door te gaan "omdat het zo slecht staat de hond te herplaatsen, en je zo af gaat om toe te geven dat het niet aankunt".

iemand die een dier neemt om het plaatje, komt vaak bedrogen uit, maar dat is iets heel anders.
een herplaatser nemen met een rugzak vol, zonder de bereidheid te gaan leren over hondengedrag en je ook te laten vertellen door andere mensen...... das dom, en gedoemd tot mislukken

ik heb ook een herplaatser, en 1 met een verhaal en niet zo'n makkelijk dier (niet de 1e trouwens)
maar ik heb ook weleens moeten constateren bij een herplaatser dat dze hond onmogelijk  bij ons kon blijven, om de doodgewone reden dat er gedrag boven kwam, wat wij op dat moment het hoofd niet konden bieden, dat was niet te voorzien, maar het kwam wel.
Gelukkig hadden we hierover gesproken met de oude eigenaar, dat dat een struikelpunt zou kunnen zijn, en hebben we de hond na een in zijn ogen korte logeerpartij bij haar teruggebracht en heeft ze de hond later op de juiste plaats kunnen herplaatsen (mede door onze info, was niet leuk, was heel hard, maar volkomen de juiste keuze)

Ik heb nog geen herplaatser gehad. Maar mijn hart gaat wel naar de beestjes die in het asiel zitten. Ik kan er maar niet bij dat zoveel dieren daar belanden. En het liefst zou ik er daar ook vele van redden maar weet niet of ik daar geschikt voor ben. In ieder geval ik neem maar één hond met een keer meer, dus het zou zowiezo toekomstmuziek zijn. Liefst verre toekomst want ik hoop dat mijn hond stokoud mag worden.
Maar met wat ik allemaal overal zie, hoor en lees van dierenleed zou ik me bijna schuldig voelen géén hond uit het asiel te halen in de toekomst.
Aan de andere kant als je het doet, moet je het goed doen of op zijn minst proberen en een hond met een rugzakje ik denk echt dat het veel meer energie vraagt dan een huppeldepup puppy die nog maar een week of 8 geschiedenis meedraagt, ik weet niet of ik dat wel zou kunnen. Ik zou dan denk voor een oudere hond gaan, eentje die niemand meer wil wegens te oud maar zonder al té grote gedragsproblemen, ik denk dat daar mijn grens ligt. Ik heb geen energie in overvloed dus het echte hertrainen van een hond dat zie ik me eerlijk gezegd niet doen.
Ik doe mijn hoedje af voor de mensen die dit op zich nemen. Al een geluk zijn er zo'n mensen die hun schouders willen en kunnen zetten onder dat wat andere mensen grondig hebben verknoeid bewust of onbewust.
Soms zie ik ook mensen die een hond uit het asiel halen en dan denk ik, oh god, het dier is alweer gezien. Dat vind ik zo verschrikkelijk als ze dan "opnieuw" slecht terechtkomen dan bedoel ik slecht behandeld worden. Soms doodbrave dieren die alweer slecht terechtkomen. Hartverscheurend vind ik dat.
En ja het halen en terugbrengen zonder serieuze reden waar dit topic eigenlijk over gaat, dat kan de bedoeling niet zijn.
Impulsief een hond nemen, tja dat kan. Ik kies ook altijd met mijn hart het is ook sterker dan mezelf, al weet ik ondertussen natuurlijk wel al wat een hond houden is, maar als je echt smoorverliefd bent op honden dan ga je ervoor en dan doe je er wel alles voor. Het moet meer zijn dan gewoon een beetje een hond wel "leuk" vinden, je moet echt echt gek zijn van honden anders moet je gewoon geen hond nemen want dan houd je die zorg dag in dag uit niet vol en ik denk dat daarom de asiels vol zitten met honden van mensen die geen échte hondenmensen zijn. Die inderdaad niet wisten wat het is een hond te hebben, maar dat weet niemand voor je eraan begint, maar ook niet écht er een hart voor hebben.

In ieder geval de mensen die het écht hebben geprobeerd met de beste bedoelingen en waarbij het toch niet is gelukt, daarvoor doe ik evenzeer mijn hoed af! Je moet het maar doen!

Maar volgens mij is het topic niet zo bedoeld.
Neem nou José (als voorbeeld he), die heeft zo hard gewerkt om haar herplaatser te 'heropvoeden' (sorry, weet even het juiste woord niet). Maar als je andere hond nog maar een schim van zichzelf is en de herplaatser totaal opgefokt is door teveel prikkels, dan moet je voor je eerste hond én jezelf kiezen.

Dit topic is juist bedoeld voor mensen die herplaatser na herplaatser nemen en weer wegdoen. En dan niet een of twee keer, maar veel vaker.
"Hij kan niet alleen zijn" van een hond die nog maar 2 weken bij ze is of "hij is dominant" terwijl het beestje gewoon aan het puberen is of "hij poept in huis" terwijl ie giardia heeft.
Zijn zo maar even wat voorbeelden, die ongetwijfeld langs zullen komen in het rijtje met retour-redenen.

Dát zijn de schrijnende gevallen, dat zou niet moeten mogen met een hond, daar wordt de hond niet beter van.

---

Ik heb me vaak genoeg afgevraagd of wij wel de juiste mensen zijn voor Mellow, nog steeds vraag ik het me wel eens af. Ik bedoel, wat hebben wij nou voor ervaring? Mijn vriend heeft nooit een hond gehad vroeger, wij hadden een pup van een fokker (en toen ik al samenwoonde kwam er nog een pup van diezelfde fokker).
Dus ik heb ook gewoon nul ervaring met een hond-met-gebruiksaanwijzing.
En ondanks dat er nog steeds momenten zijn dat ik het wel eens niet zie zitten gá ik er voor. Wij hebben voor haar gekozen en ik zal er alles aan doen wat ik kan om haar bij me te houden tot het einde nabij is (over minimaal 15 jaar dus).

Ik heb namelijk ook best veel over mezelf geleerd sinds Mellow er is.

tja, ik lees dat niet zo
wat ik lees is "zo'n lieve schat is beloofd...."
dat vind ik een te menselijke redenering, de hond weet niets van die belofte
de hond heeft behoefte aan de juiste baas


je moet van herplaatsen geen groter drama maken dan het is
uiteraard heb ik het dan natuurlijk niet over mensen die in 2 minuten bedenken dat ze een hond willen, een uur later er 1 hebben en er na een jaar achter komen dat er echt gaan aan en uit knop op zit en het dier maar weer dumpen.

En dan nog......... waar is die hond dan bij gebaat.......... de juiste baas.

Ik wil nog even benadrukken dat ik de dingen die Lola liet zien nooit als problemen gezien heb, als je het opschrijft staat het ook wel erg dramatisch wat het voor mij eigenlijk niet was,  ik vond het vooral sneu voor haarzelf dat ze zoveel stress had, en wilde haar gewoon helpen daarvan af te komen.
En Lola is een hond die goed kan aangeven wat ze wel en niet aankan, wat ze wel en niet wil, ze bijt en grauwt dan gewoon van zich af. Aangezien ze een flink sterke hond is kan (en wil ik ook) je niets anders doen dan het respecteren hoe zij zich voelt. Dat is haar sterkte en daardoor heeft ze me veel geleerd, ik MOEST wel goed naar haar lichaamstaal kijken en uitvinden wat wel en niet kon, anders zou het veel te gevaarlijk zijn geweest.

Ik geloof ook niet dat dit topic is bedoeld om eender wie die een herplaatser weer herplaatst aan te vallen. Het gaat er eerder om, bezint eer ge begint. Zelfs al heb je -denk je- alle mogelijkheden overlopen, kan je soms nog in een situatie komen die je petje ver te boven gaat. Ja, dan kan je niet echt anders dan iemand te zoeken die die hond wél kan helpen.
Het gaat er eerder om dat er mensen zijn die hier nogal héél gemakkelijk over gaan. Bv. iemand die op twee jaar tijd, vijf herplaatsers adopteert om ze vervolgens na een paar maanden weer op te geven.
Misschien moet zo iemand zich de vraag stellen of hij/zij wel de geschikte persoon is om herplaatsers op te vangen.
Verder denk ik dat mensen in asielen veel smoesjes horen als het er om gaat een reden op te geven waarom de hond weg moet. Ik denk niet dat iemand geneigd is te zeggen, ' Sorry, ik heb er geen zin meer in.' Of 'Nu hij geen puppy meer is, vind ik hem niet meer lief.'

Wij hebben twee herplaatsers. Aan allebei een hoop werk gehad, wat ik met alle liefde gedaan heb. Ze blijven allebei honden met een gebruiksaanwijzing, maar dat is eigenlijk alleen bij andere honden. Ze zijn allebei niet gesocialiseerd als pup, maar ze zijn bij ons opgebloeid tot super lieve en gehoorzame honden.

Toch heb ik mijn eerste herplaatser (asielhond) weer terug naar het asiel moeten brengen. Dit heeft mij heel veel verdriet gedaan. Helaas kon het op dat moment niet anders. Ik hoop zoiets nooit meer mee te hoeven maken! En daarom wil ik ook niet te snel oordelen over andere mensen.

Ik denk ook niet dat dit topic bedoeld is om mensen die het oprecht goed meenden, en ondanks allerlei goedbedoelde pogingen de boel in goede richting te draaien, hebben moeten besluiten om een hond toch weer terug te brengen, te veroordelen. Iedereen lijkt het er wel over eens dat dat soms echt niet anders kan.
Iedereen weet ook dat met zo'n hond blijven doortobben vaak ook niet in het belang van de hond is.
Maar iedereen kent ook de mensen die het ene na het andere hondje uit het asiel of van marktplaats halen, om het als het nieuwe er af is, maar weer terug te brengen of " voor de onkosten" weer op marktplaats te zetten. Vaak niet eens zo slecht bedoeld, maar een hondje is geen speelgoed. Ik ken mensen die in twee jaar tijd twee herplaatsers en een pup er door gejaagd hebben. Nu loopt daar alweer een herplaatser rond. Aardige mensen hoor, en elke keer weer dol op ,t nieuwe hondje...En elke keer als er een weg moet echt ook wel in zak en as. Maar luisteren naar adviezen of eens naar de situatie laten kijken door een deskundige? Wel nee, 't ligt aan de hond, het is te gevaarlijk voor de kinderen, dat plassen is echt onhygienisch,etc., etc.

goed gezegd! in de meeste gevallen zeker waar; je moet een hond zomaar niet opgeven , maar om bepaalde redenen kan dat ook soms niet

Dit topic heb ik zeker en vast niet geopend om mensen aan te vallen die het echt wel goed menen met hun hond !!!
Ik weet zelf ook dat er hele goede redenen zijn om je hond toch terug te herplaatsen, maar dit topic gaat dus om de stomste redenen.
Dus niet over de goede redenen

Ik wil alleen maar zeggen dat ook al gaat het moeilijk je toch steeds voor je hond moet blijven gaan tenzij het echt niet gaat zoals VB het verhaal van José

Ik heb geen ervaring met herplaatsers, maar ik begrijp jouw verhaal. Ik vind het geweldig dat je die schat een tweede kans hebt gegeven. En ik vind het bewonderingswaardig dat je zo volhoudt om hem een gouden mand te bieden. Het zal tijd nodig hebben maar eens heeft hij door dat jij hem nooit zal mishandelen.