Prinses met kolder

Ze is alweer bijna een half jaar onderdeel van ons gezin. Onze prachtige kruising Greyhound x Whippet (Grippet for short). Ze lijkt een blekere versie van onze Brutus, welke dezelfde kruising blijkt te zijn. Zowel dierenartsen als mensen die wij tijdens wandelingen tegenkwamen vonden hem nogal groot voor een Whippet... achteraf logisch dus.

Net als alle honden die we tot nu toe hadden is ook Yara een hond met een geschiedenis. Ze is door een lieve windhondenliefhebster weggehaald uit benarde omstandigheden, ondervoed en verwaarloosd. In dezelfde periode heeft deze mevrouw eenzelfde pup gered uit een heel andere maar eveneens slechte situatie. Twee doodzieke pups en een windhond van een aantal jaren oud geeft wel veel zorgen en toen de pups beter werden, werd mevrouw zelf ziek en het werd haar teveel. Via de windhondenstichting is er tijdelijke opvang geregeld in twee verschillende gastgezinnen.

Begin oktober zijn wij bij het gastgezin van Yara wezen kijken, alwaar zij opgevoed werd door een prachtige Afghaanse windhond. We waren op slag verliefd op deze innemende verschijning! Na een uitgebreide kennismaking mocht ze met ons mee en de eerste paar weken hebben we ons handen vol gehad aan d'r. Wat een boef! Ze ging rustig op tafel zitten om alles beter te kunnen bekijken, beet vol venijn in de boten van Brutus en probeerde een wereldrecord te verbreken: achtjes draaien op onze 3-zitter. Het was ons duidelijk dat deze slimme dame vaak geen raad wist met zichzelf, haar lange poten en haar overtollige energie. In plaats van lange wandelingen doen we liever veel wandelingen van een half uurtje en spelletjes waarmee ze lekkere koekjes kan verdienen.

De kolder in haar lieve koppie is dan ook steeds minder geworden. Soms, als alles wat tegen zit (Brutus geen zin om te spelen, geen koekje krijgen wat de kinderen wel krijgen of een korte wandeling omdat het giet van de regen) steekt de draak in haar de kop nog op. Blaffen, gek doen, rondjes rennen en in het wilde weg overal in happen. Vooral voor haar echt zielig, soms voor ons lachwekkend om die rare sprongen te zien. Gelukkig weet ze inmiddels zelf aardig hoe ze ermee om moet gaan, ze komt echt troost zoeken door heel diep in mijn nek weg te kruipen en zachte piepgeluidjes te maken.

Yara heeft ons hart gestolen, zelfs met haar bokkesprongen. Sterker nog, als ze die niet zou hebben zou 't vast een heel saai hondje zijn

Door Bianca op 26 februari om 13:55