Mijn hondjes

Begin 2002 besloten mijn man en ik een hond in huis te nemen, allebei waren we dat van thuis uit gewend en omdat mijn man parttime werkte kon het prima. In die tijd waren we nogal impulsief in veel dingen, zo ook in de keuze van onze hond. Er stond maar één ding vast; het moest er eentje uit het asiel zijn, want die beestjes verdienen ook een kans. Binnen een week hadden wij Maxx in huis, een compleet prettig gestoorde spring-int-veld van ongeveer 2,5 jaar oud. Totaal onherleidbaar ras werd ons verteld... maar ach, we gingen toch geen modeshow lopen met deze stoere vent?

Dat onze nieuwe huisgenoot totaal geen opvoeding had gehad, werd ons al snel duidelijk. Hij was zeer hardhandig met stoeien en binnen vergreep hij zich op alle mogelijke manieren aan ons meubilair. Wat was het soms moeilijk om door te zetten met hem, maar wat waren we na ongeveer een jaar trots op wat we hadden bereikt! Niet met een hondencursus hoor, welnee! Dit heb ik wel geprobeerd, maar nadat hij na een heleboel streken tijdens les 3 besloot dat hij bést dwars door de puppieles op het veldje ernaast kon gaan rennen, was het voor mij even genoeg. Met het schaamrood op de kaken en klotsende oksels heb ik de les voortijdig verlaten en ben me gaan verdiepen in het zélf begeleiden van mijn hond. Mét succes! In boeken en op internet zocht ik op zijn karakter en kwam toch steeds weer uit op een combinatie tussen een Flatcoat Retriever, Beagle en Labrador. Maarja... zo zaggie er niet uit he... het leek meer op een idioot grote Jack Russel met veel te lange poten.

In de jaren die verstreken kregen we een zoon en een dochter en Maxx was de meest goedgemanierde knuffel die je je kon wensen. Zo hardhandig als hij met mijn man wel eens kon stoeien, zo voorzichtig was hij met de kinderen. Het liefst zou hij dicht tegen ze aan gaan liggen, maar bang om ze te bezeren had hij altijd een marge van een cm of 20. Tijdens onze vakanties verbleef hij bij vrienden op de camping waar hij volop verwend werd. In de eerste 10 jaar dat hij bij ons was, heb ik hem hooguit 10x horen blaffen, vaak schrok hij er zelf ook van. Een trouwe, maffe, superhond... zo eentje vind je er nooit meer was onze overtuiging.

Begin 2012 ontdekten wij een bult op Maxx zijn zij. Een soort onderhuidse kastanje leek het. De grond onder mijn voeten verdween toen de dierenarts mij belde dat de uitslagen niet best waren. Kanker. En geen idee of en hoever uitgezaaid. Ik had een aantal keuzes; hij was 12... we laten het zo... óf we laten de bult weghalen... óf we laten de bult en het weefsel eromheen weghalen... óf optie 3 incl een korte chemokuur. Wij kozen voor optie 3 en toen ik hem na de operatie ophaalde stortte ik in. Wat hadden ze gedaan??? Mijn toch al niet zo brede hondje was min of meer gehalveerd :( ik ging kapot van verdriet toen hij de dagen daarna zo zielig uit zijn ogen bleef kijken en niets durfde. Maar... hij knapte op en tegen de zomer was hij fitter dan voor de operatie. Klaarblijkelijk had hij best last gehad van het gezwel. Toch zette het ons wel aan het denken... wat willen wij als hij er op een dag niet meer is??

Na heel veel praten, informatie winnen, discussieren met vrienden en familie hebben we begin 2013 de knoop doorgehakt. Er komt een hond bij. Punt. Geen vervanging voor Maxx, maar een maatje die veel van hem kan leren. Eind februari besloot ik voor het eerst op de site van het dierenasiels te kijken en voor ik ging kijken zei ik; we laten het lot kiezen. Het moet een reu zijn die nog geen jaar is, ongeveer dezelfde grootte en bouw als Maxx én hij moet een stoere naam hebben. Wat kwam ik op pagina 1 tegen? Brutus.

Brutus was een gevonden reutje van ongeveer 3 maanden, het meest lijkend op een Whippet. Ik gezocht naar foto's van volwassen Whippets, dit kwam wel aardig overeen met onze Maxx. Ik gebeld... hondje had in zijn jonge leventje al een boel meegemaakt. Hij was gevonden als pupje van maximaal 8 weken en zijn pootjes waren helemaal misvormd. Hij is door de mensen van het asiel opgevangen en behandeld aan zijn pootjes... gips, spalken, fysio.... hij was sinds die week 'plaatsbaar' verklaard maar........ hij was al gereserveerd. Wat voelde dat vréselijk! Mijn hele gevoel zei; deze hond is voor ons gemaakt. En hij was al gereserveerd. Mevrouw heeft mij toch als 2e op de lijst gezet, voor het geval het niet doorging. En jawel... op zaterdag 2 maart werd ik gebeld dat het niet klikte met de hond van dat gezin. Vol goede zin gingen wij op pad, met Maxx én de kinderen, met het verhaal dat we voor een goed doel een hondje uit het asiel gingen uitlaten. De kids namen dit voor waar aan en het klikte meteen. Maxx vond Brutus wel een beetje druk, maar de mensen van het asiel geloofden er wel in. Meneer Brutus woont sindsdien bij ons en wat een geweldig diertje is dit. Hij is slim, lief, ondeugend en bizar kroelerig. Maxx laat hem toe, bromt zo af en toe eens als het hem te druk wordt maar buiten laat hij nog goed zien dat hij écht nog niet bejaard is (of wil zijn eigenlijk, want 14 is natuurlijk wél oud).

In de tijd dat wij Brutus in ons hart hebben gesloten wordt steeds duidelijker dat wij al die jaren al een Whippet-achtige hond hadden. Wat lijken deze twee knullen op elkaar, in gedrag, in maffe sprongen maar vooral in sociaal gedrag. Ik geniet met volle teugen, met in mijn achterhoofd de leeftijd van Maxx. Ik weet dat hij geen 100 wordt, maar ik kan hem echt nog niet missen. Hij gaat wat sukkelen nu en soms, als hij zomaar door een pootje zakt staat Brutus er zo scheef naar te kijken... of hij zeggen wil; hee kom op maatje, je kan 't toch wel??

Ik ga hier zeker meer verhalen schrijven en foto's komen er ook absoluut!

Veel liefs, Biek

Door Bianca op 10 oktober om 12:49