Zon strand,aso's en braakballen

Vandaag was een afwisselende dag. De ochtend begon druilerig. Ik had me eigenlijk voorgenomen om even te gaan steppen, maar ik was zelf ook druilerig. Niet fit, misselijk, traag... Kortom, we zijn rustig gaan wandelen, ja, zwlfs de mannen waren rustig, ze houden nl helemaal niet van de regen, dus voor hen hoefde het niet zo nodig allemaal. Daarna moest ik mijn spullen bijeen gaan zoeken. Schoonmama wordt 80 morgen en we moesten op bezoek. Ze woont in Middelburg, een aardig stukkie rijden voor ons (225 km) en de mannen zijn er pas een keer eerder geweest. Sowieso komen ze niet zo vaak bij andere mensen thuis over de vloer en ik vind dat toch wel een beetje spannend hoe ze het gaan doen. Nou... Redelijk. Het bezoek werd vriendelijk en beleefd begroet, maar de salontafel op neushoogte was toch wel erg veleidelijk. Als iedereeen maar zat, bleven zij ook wel liggen, maar stond er iemand op, dan moest altijd wel een van de twee meegaan om te kijken wat er ging gebeuren. De meeste activiteit was uiteraard in de keuken en dat was wel een heel interessante plek. Ik moet bekennen dat ik even niet opgelet heb en dat Spot zijn eerste succesvolle diefstal heeft gepleegd: brood... Hij deed het ook heel sneaky. In eerste instantie lagen de honden binnen de kring met stoelen, zijn mat lag daar echter net buiten. Op een gegeven moment stond hij op, ik keek wat hij ging doen maar hij slenterde heel nonchalant naar zijn kleed en plofte er op neer. Ik draaide mijn rug naar hem toe en ging verder me het gesprek met een oudoom. Toen ik even later weer omkeek was hij verdwenen... De hoek om de keuken in!

Daarna naar het strand. Het was prachtig zonnig weer, strakblauwe lucht. We begonnen met de honden aan de lange lijn, maar er waren zoveel andere leuke loslopende honden en ze wilden zoo graag rennen, dat we ze 'unleashed' hebben. Ze hebben heerlijk gespeeld en gerend, met elkaar, met een labje, met een labradoodle, kennis gemaakt met een paar collies, een flatcoat met een stok achtervolgd.. Yup, we waren een beetje aso, want ik krijg Spot nog wel terug geroepen als hij op een vreemde hond afstormt, maar Shadow niet... Een keer ging hij naar een aangelijnde hond, er gebeurde niks maar het is natuurlijk niet conform etiquette en een keer gebaarde een andere hondeneigenaar wat bozig. Ik vermoed dat Shadow het balletje van de andere hond probeerde te stelen... Heb mijn excuses gemaakt in gedachten en de enige werkbare tactiek gevolgd. Weg gelopen en zijn eigen piepballetje gepakt.. Sorry mevrouw met de bruine herdermix hond ...
Al met al hebben ze zich als heren gedragen. Shadow rent weliswaar richting een andere hond, maar remt ook tijdig af, nadert in een boogje, laat honden die niet veel belangstelling hebben snel met rust. Spot is meestal spuit elf . Kijkt een beetje de kat uit de boom, en gaat dan spelen. Zijn favoriete hobby was achter de strandlopertjes aan. Hij vergat zelfs dat hij bang was voor water en stormde zo de golven in. Een keer ging hij er wel heel ver en hard langs de vloedlijn vandoor, terug naar waar we vandaan gekomen waren. Op een gegeven moment stopte hij, liep terug naar een ander echtpaar en ik zag hem even schrikken. Chips, dat zijn ze niet! Gelukkig zag hij ons en kwam weer heel hard terug sjezen.

Klein probleempje, ze begonnen zeewater te drinken en wij waren zo suf geweest om zelf geen water mee te nemen... Gelukkig stond er bij een strandtent wel een bak. Op de terugweg door de duinen beiden toch gebraakt en Spot ook diarrhee. Nou ja, better out than in denken wij dan maar. Terug bij mijn schoonmoeder was een deel van het bezoek weg. We zouden nog even een hapje nasi meeeten en dan naar huis. De heren konden eerst nog niet echt de rust vinden, ook niet op hun eigen kleedjes. Er naast gaan zitten, relax on a mat gedaan. Stug volgehouden. Uiteidenlijk lag Shadow wel lekker languit te pitten, maar Spot moest en zou onder de tafel. Nou, akkoord, als hij maar rustig ging liggen. Dat deed hij ook, tot wij ineens het beruchte BWUK BWUK BWEEK onder de tafel hoorden... Hij kotste nog een hele sloot zeewater uit, over de sloffen van mijn schoonmama en mijn neef. Iedereen sprong op, snel keukenpapier, dweil. Ondertussen eten koud. Net als we allemaal weer zitten hoor ik weer BWUK! BWUK De arme Spot wordt in zijn halsband gegrepen en naar buiten gesleurd door mij. Wat beduusd staat hij me aan te kijken. Sorry schat, niet nog een keer de voeten van je oma onderkotsen... Hij deponeert nog een plas wateren wat brokjes op de straat. Weer naar binnen, ging meneer voor de kamerdeur staan, nu samen met Shadow. Weer naar buiten, allebei een plas. Terug naar het huis van mijn schoonma, zit er een kat in de voortuin. Letterlijk slippend de bocht om kon ik ze nog net houden. Ik vermoed dat poeslief er voorlopig niet meer terugkomt, die had de schrik van zijn leven.. Nu deed zich het volgende dilemma voor; als ze nu weer voor de deur gaan staan, moet er dan wat of willen ze even kijken of poeslief er nog is?! Ik schuif mijn laatste happen koude nasi naar binnen en concludeer dat het tijd is om naar huis te gaan. We zetten de honden in de auto en rijden door mist en regen naar huis. Daar aangekomen blijkt Spot toch nog een beetje gebraakt te hebben, maar nu wil hij ETEN. Hoopvol staat hij naast zijn etensbak te dansen, maar wij durven het niet aan om die vol brokken te doen. In de duepvries vind ik nog wat kipfilet, de rijst is op maar Quinoa te over. Zo sta ik om half tien 's avonds alsnog te koken.... De kipfilet met q gaat erin als qoek. Daarna ploffen ze voldaan op hun kussen voor een tukkie. Het laatste rondje voor het slapengaan is mistig, op een plas waar je u tegen zegt na, komt er niets meer uit. Ze liggen nu opgerold in hun eigen bench, mijn slaapoor staat op waakstand. Ik hoop dat ik er vannacht niet uit hoef...maar zeker weten doe ik het niet.....
Om half drie klinkt er een piep uit de bench. Net als een jaar geleden (toen waren ze net bij ons, week of negen oud) sta ik nu midden in de nacht in mijn badjas op rubberlaarzen, hoofdlamp op mijn kop, buiten in de mist. Er moet uitgebreid geplast worden. Gelukkig geen gebraak meer of diarrhee. Snel duik we daarna allemaal ons eigen bedje weer in. Terwijl ik langzaam opwarm onder mijn dekbed, bedenk ik dat we toch al best een eind gekomen ineen jaar. De grootste uitdaging wordt nog om leuker te worden dan andere honden in de ogen van Shadow. Wordt toch lastig zonder zo'n pluimstaart....

Door Siberienne op 19 november om 07:51