Spot en Shadow zijn geslaagd voor de stress test, en kk ook!

Het is Kermis. Het meestal zo rustige plein van ons slaperige dorpje is omgetoverd in een openlucht disco met rennende schreeuwende kinderen, flitsende lichten, toeters van de rups, geknal van de schiettent en de geur van vette gebakken vis gemengd met suikerspin walm. Spot en Shadow zijn wel aardig gesocialiseerd dacht ik, maar eigenlijk zijn ze nog nooit in de stad geweest. De meeste sociale contacten bestonden de laatste tijd eigenlijk uit wegsprintende konijnen, de meeste herrie de roepende uilen, en oh ja, de bladblazer van de buren. Dus ach, deze kans moesten we maar eens grijpen. Eerst met Shadow, die vond het machtig interessant en was met name geinteresseerd in de pistache noot schilletjes op de grond. Een kleine meisje wilde hem aaien, dat was ook gezellig. Ok, hij deed een poging de knuffel van een voorbij rennend kind wat nader te inspecteren, maar dan moeten de die ook niet voor zijn neus heen en weer laten wapperen. Geslaagd, in mijn ogen!
Spot was al pup bang voor wapperende zakken, vreemde voorwerpen op onverwachte plekken en zat onder tafel te blaffen naar kleine kinderen. Op de kermis was hij een beetje onder de indruk, maar bleef netjes rustig naast mij zitten. In zijn tempo een rondje gewandeld en al snel begon hij ook te snuffelen en vreemden te inspecteren. Even zit en touch gedaan en de tweede dag liep hij keurig met mij mee. Hij vertrok geen spier door de rennende en gillende kinderen. Een rustig meisje mocht hem even aaien en ook dat vond hij prima.

Tja, dan glim ik inwendig wel even!
Mijn stresstest was van een andere orde. Afgelopen zaterdag stak er een ree over vlak voor ons. Sindsdien was het weer extra hommeles. In het buitengebied was Spot, de kampioen lief kijken, niet te harden... Sleuren sleuren rukken aan de lijn niet bereikbaar. Ik had het even zo gehad. Stilstaan, wachten tot hij de spanning van de lijn haalt, weer een ruk naar voren. Ik kon hem wel achter het behang plakken. Vandaag was ik het zo zat. Ik ben bij de wandeling net zo lang blijven staan tot hij zich bij mij meldde. Het kostte een paar minuten per keer en 'tig brokjes voor Shad die steeds braaf naast mij kwam zitten maar ik geloof dat de boodschap enigzins aangekomen is. In ieder geval was de trekkracht significant verminderd! Doorzettennu, diep ademhalen en volhouden.... Wens me sterkte zowel mentaal als fysiek. Spierpijn joh!

Mireille

Door Siberienne op 02 september om 11:58