Spot heeft natte voeten en Shadow maakt een maisdoolhof

Gisteren hadden de mannen even wat minder aandacht, waarvoor ze op subtiele wijze wraak hebben genomen.
http://www.hondenpage.com/hondenforum/121988/jullie-waren-te-laat-thuis,-maar-wij-hebben-ons-niet-verveeld.php

Nadat ik de foto aan mijn collega liet zien, begreep ze volkomen dat ik een uurtje eerder naar huis wilde (en vroeg ze vol 'angst' of haar dat nou ook ging gebeuren, ze krijgen in het najaar een labradoodle, hun eerste hondje..).
Thuisgekomen viel de schade mee. Nu hadden we afgelopen zondag voor het eerst "gezwommen" . Het zijn niet zo'n waterbeesten, lopen in het bos om de plassen heen maar ik wilde toch de proef eens op de som nemen. Dus richting Maas gewandeld, door de boomgaard naar het water. De oever vonden ze wel heel interessant, euphemisme voor ik lag bijna al onderuit. Het water in was enger. Ik stond zelf tot mijn knieen in de Maas te vertellen dat het heerlijk was in het water en de heren deed een paar kleine stapjes, tot de enkeltjes, in het water. Dus ik sta daar brokjes " Alaska Salmon" van Wolfsblut te gooien (die drijven!) toen er achter mij een plezierboot vrij hard langs kwam. De golven waren iets hoger dan ik dacht. De pups stoven de kant weer op, terwijl ik nat werd tot in mijn kruis, ondertussen flemend pratend dat het helemaaaal niet eng was. Voorzicht waagden de mannen zich weer terug de nattigheid in, ik liep langzaam verder parallel aan de oever tot Shadow zijn ware aard laat zien. Met twee grote sprongen is hij naast me. Ik nog natter. Nu volgt Spot ook. Helemaal trots over wat ze nu weer gedurfd hebben stuiven ze weer de oever op, de lange lijnen om mijn benen wikkelend. Ik blijf nog net overeind. Als twee trotse pubers staan ze elkaar op de kant te vertellen hoe stoer ze wel niet waren, Dat gaat met het nodige gespring en gestuiter waardoor ik mijn evenwicht iets verlies en met mijn voeten in de brandnetels kom. Al feestend lopen we door de boomgaard terug naar het pad waarbij ik een nieuwe ontdekking doe. Spot is dol op appels! Ineens heb ik een brave, oplettende, volgende hond een niet te versmaden genot in een konijnenparadijs! Uiteraard houd ik op een gegeven moment deappel waar ik van aan het eten ben, wat te laag en heeft Spot de hele appel te pakken ipv het stukje dat voor hem bedoeld was maar ach.. je moet er wat voor over hebben! Vandaag deden we deze exercitie voor de tweede keer maar had ik maar wel mijn trailrun schoenen aangedaan voor extra bescherming en grip. Gelukkig maar want na een twee, ietwat succesvoller zwemavontuur (beide honden tot de buik in het water, nog steeds even trots er iets minder snel weer uit) wandelen we weer terug naar huis. het laatste stukje gaat langs een maisveld, ik loop een beetje te dromen in de zon, de honden snuffelen wat en ineens... ineens schieten ze in volle vaart de mais in. Voor de stedelingen onder ons: het is een goed maisjaar. De stelen zijn meer dan manshoog en behoorlijk dik. Ik zie niets meer, sta vol in de ankers te hangen in twee lijnen die het maisveld in verdwijnen. Het moet een vreemd gezicht zijn, maar gelukkig ziet niemand me - denk ik. Ik roep de mannen en wonder boven wonder komt Spot aanstormen. Ik houd het op een appeleffect en gelukkig heb ik nog een stukje in mijn zak zitten. Shadow komt niet, de lijn staat op spanning en ik die in eerste instantie niets. Nog een keer roepen en ik hoor wat bewegen. In de schaduw zie ik een wat beteuterd koppie. Hij wil komen maar het kan niet. Op een of andere manier heeft hij het voor elkaar gekregen de lijn om twee stengels te knopen, die eruit te trekken en vervolgens dwars in de volgende rij te klemmen. Ondertussen zit ik op mijn knieen tussen de stengels de lijn te ontwarren. Gelukkig vinden Spot en Shad het wel spannend wat ik aan het doen ben en zitten ze geinteresseerd naar mij te kijken. Als ik na een paar minuten het maisveld weer uit kom kruipen met twee natte modderige honden achter mij aan, zie ik een man met nogal een sukkelige Lab lopen die snel de andere kant in verdwijnt en een hardloper die me verbaasd aankijkt. Nochalant loop ik met twee redelijk brave hussen richting huis. Pfoeh, ik hoop dat dit verder een rustig avondje wordt....

Door Siberienne op 09 augustus om 20:51