Mijn hondje gaat dood

Heel veel sterkte toegewenst Juliet. We leven allemaal met je mee en hebben er een maar al te goed idee van hoe het voelt.
Heb verdriet over dit verlies en voel je gerust intriest.

Maar heb geen spijt. Je hebt gedaan wat je kon voor je lieve Snoopy. Hij had gelukkig een baasje dat echt van hem hield en enkel het beste voor hem wilde.

Het zal nooit meer zijn zoals het was en missen blijf je hem altijd. Maar je hele verdere leven zal hij zijn stempel op je leven drukken. Jullie band was intens en die blijft. Snoopy blijft in je hart en in je herinneringen en op onverwachte momenten zal de herinnering aan hem je kracht geven om door te gaan.

Heel veel liefs en in gedachten een knuffel aan Snoopy.

jullie reacties zijn allemaal zo lief en zo hartverwarmend.
Zojuist is hij opgehaald. Ik heb hem nog een keer geknuffeld en ingebakerd in zijn dekentje. Nu is hij weg.

Lieve Snoopy,
Je as komt terug en ik zal het uitstrooien in het natuurgebied en bij de rivier waar je altijd zo gelukkig was. Vele uren en kilometers liepen we daar toen je nog jong en sterk was.
Toen je wat ouder was, ging je mee in de bak voorop mijn fiets.
Drie maanden geleden zijn we verhuisd, naar een plek, 200 km bij onze geliefde rivier vandaan.
Volgende week keer ik daar terug met jou, en laat je daar achter.

Ik heb nog nooit in mijn hele leven zoveel verdriet gevoeld.

De dierenarts bekeek hem gisteren. Zijn lijfje was finaal op en hij was stervende. Uitgeteerd. Maar.. de dierenarts zag ook iets anders.. Hij veerde op toen ik hem streelde en tegen hem praatte..kennelijk gaf onze band hem net genoeg adrenaline om steeds weer op te krabbelen.
Mijn hondje heeft dus letterlijk van de liefde geleefd de laatste tijd.
Zoveel hield hij van me.
En ik van hem.

Wat een eer.

Ik heb geen idee wat ik met dit verdriet aanmoet. Ik voel me verscheurd. Het zal wel een plekje krijgen.

Jullie hier helpen me zo erg bij dit alles. Er is hier niemand die zegt dat het maar een hond is, dat het leven doorgaat of dat ik gewoon een andere hond moet nemen.
Ik krijg hier de ruimte om al dat verdriet eruit te gooien.

dank jullie wel voor alles.

Dank je wel lieve lieve Snoopy voor de geweldige vriend die je voor me bent geweest. TOt de laatste snik.

Dag lieverd, ik hou zoveel van je.

Juliet

Wat een verdriet...
Je maatje heeft een mooie leeftijd bereikt en je bent tot het laatst toe bij hem gebleven.. Meer kon je niet doen. Je hebt alles gedaan en hij heeft een mooi leven en een supervrouwtje gehad!
Het gemis doet verschrikkelijk zeer en er wordt hier niet gezegd het is 'maar' een hond, want iedereen hier houdt erg veel van z'n maatje. Je mag zeer zeker stilstaan bij je verdriet en net zoveel huilen als jij wilt. Uiteindelijk gaat je leven wel verder, maar jou Snoopy zal altijd bij je zijn, in je herinneringen en in je hart.
Heel veel sterkte de komende tijd.

Na het lezen van je post Juliet kan ik even niet anders dan mee huilen met je....de tranen lopen hier over mijn wangen.
Ik zou zo graag een stukje verdriet bij je weg willen nemen maar helaas kan ik dat niet.
Ik voel zo enorm met je mee...het gevoel wat ik 5 maanden terug had toen in Noeka moest laten gaan voelt even weer heel sterk na jou verhaal te hebben gelezen....meid...er wordt aan je gedacht en in die gedachte probeer ik je kracht toe te sturen.
Je kunt dit ...echt...maar verdriet hoort hier bij, laat het verdriet ook komen en je zult merken dat het na een tijdje geleiderlijk aan zachter wordt.
Je bent dapper want dat heb je bewezen in hoe je met Snoopy bent om gegaan.Je bent niet egoistisch geweest en Snoopy heeft dit echt gewaardeerd, geloof me!!!
Ik denk dat hij ook nu e laatste keer daarom nog even op veerde...om je te bedanken dat je hem kon laten gaan.
Zie het als een laatste dankbetuiging van je lieve knul!
Heel, héél veel sterkte meid!!!!!

Ook hier de tranen over mijn wangen!
Het doet me heel erg denken aan het afscheid van mijn twee overleden kanjers!
Vooral je woorden dat je lieverd op jullie liefde leefde de laatste periode.
Erg herkenbaar vanwege mijn Ziva, die lieverd was voor haar leven aan het knokken in de kliniek van Merelbeke, ze was stervende maar gaf niet op tot ik haar kwam halen.. Eenmaal thuis kwam ze bij me liggen en merkte je gewoon dat ze stervende was... De dierenarts is toen gekomen om haar in te laten slapen en ik ben zo blij dat ze toch nog hier thuis in mijn armen ingeslapen is. Maar zo zie je dat de liefde voor je dier heel veel kracht kan geven aan je dier.. Meer dan dat meerendeels van de mensen eigenlijk beseffen!

Ik denk dat velen van ons hier het verdriet heel goed kennen, het ook ooit hebben meegemaakt of misschien zelfs pas geleden nog het zelfde verdriet hebben gevoeld.

Ik kan alleen zeggen dat het verdriet en het enorme gemis zal blijven, hier is dat in ieder geval wel zo. Elke dag denk ik aan mijn overleden lieverds en mis ik ze nog enorm en het gebeurd nog geregeld dat ik moet huilen. Je leert er op den duur mee om gaan maar slijten of vergeten zo kan ik het niet noemen.

Wel heel mooi dat je het as uit gaat strooien op de plek waar jouw lieverd altijd zo graag was.

Ik heb hier een hoekje in huis met foto's, urnen en pootafdrukjes in het gips. Ze hebben ook alle twee een eigen kaarsje erbij staan en elke avond gaat die aan.

Ik wens je heel veel sterkte en kracht in deze hele moeilijke en zware tijd!

Als je behoefte hebt om eens te praten mag je me altijd een PB sturen.Ik weet hoe belangrijk het is om erover te kunnen praten.Veel sterkte meisje ik denk aan je.

Ook ik zit hier met tranen.

Ook hoe je het beschrijft, jullie houden écht veel van elkaar. Zo mooi om dat te lezen.
Ik wil je nog veel sterkte wensen.

Een dikke knuffel van ons.

Rust zacht, lieve Snoopy.

Heeeel veel sterkte toegewenst!

Heel veel sterkte... vreselijk om je hondje los te moeten laten helemaal nadat jullie zoveel samen hebben meegemaakt. gelukkig blijven de mooie herinneringen en die kan niemand je afpakken!

Heel veel sterkte toegewenst
Rust zacht Lieve Snoopy

Lieve Julliet,

Wat is het gemis en verdriet groot he. En zo moeilijk om de beslissing te nemen om afscheid van jouw lieve hondje te nemen.
Ik had het gevoel alsof ik in een nare droom zat, alsof ik ieder moment wakker werd geschud en het niet werkelijk was. Vond het zo onwerkelijk!

Ik wil je heel veel sterkte toewensen. En wat een mooie foto van Snoopy!

Wat is er bij iedereen hier toch ook veel verdriet om overleden vriendjes. Ben wel blij dat we dat hier allemaal kwijt kunnen.
Ik mis hem zo, het is zo stil.

Ik heb een plekje haar van hem af geknipt. Af en toe ruik ik daaraan, en ik ruik hem nog steeds.
Vanmorgen kon ik gewoon uitslapen, ik hoefde er niet uit om hem uit te laten maar ik had er veel voor over gehad om dat te mogen doen.

SOms kan ik het nog niet geloven, HIJ IS ER NIET MEER!

Het zal nog wel een tijdje duren voor je het echt geloven kan en wil.
Je zult hem af en toe misschien horen (ik "hoorde" mijn hondje een paar keer uit bed springen of eens diep zuchten zoals alleen zij dat kon).
Misschien zul je hem plots ergens zien alsof hij er echt nog is ('s morgens lag ze eens gewoon op haar matje, net alsof je ze er echt was, meteen daarna verdampte haar beeld).
Ik vond het erg pijnlijke momenten omdat je even denkt dat ze er nog zijn, dat het maar een slechte droom was en meteen erna weer op de grond gekwakt wordt. Andere mensen vinden het net mooie momenten.

Al even pijnlijk vind ik de momenten dat je ontspannen wakker wordt (al gebeurde dat bij mij pas na meer dan 6 weken, omdat ik die eerste 6 weken nauwelijks slapen kon), een paar minuten zo heerlijk ontspannen en gelukkig blijft. Waarna het besef dat je hondje er niet meer is en dat je hem/haar zo ontzettend mist, langzaam doorsijpelt.

Af en toe zul je erop betrappen dat je denkt "Oh, ja, eerst nog even gaan wandelen." Of: "Bah, moet ik straks die gietende regen in om haar nog even te laten plassen voor het slapengaan." Of je let erop dat je je stoel voorzichtig aanschuift aan tafel om je eronder liggende hondje geen pijn te doen. Om daarna meteen te beseffen van "Oh, nee, hoeft niet meer, ze is er niet meer".
En daarna meteen te wensen dat je het nog éénmaal kon doen, éénmaal maar.

Of net zoals jij vanmorgen: blij zijn dat je uitslapen kunt en tegelijkertijd wensen dat je nog maar éénmaal vroeg uit de veren hoefde voor je hondje. Beseffen dat je het fijn vindt om eens uit te kunnen slapen, maar weten dat je het veel fijner had gevonden om nog tot aan je dood (op 100jarige leeftijd of zo) niet te kunnen uitslapen vanwege datzelfde hondje.

Wees nu maar gewoon verdrietig. Sta je jezelf toe af te zeggen voor feestjes, hobbies even te laten voor wat ze zijn, niet van jezelf te verwachten dat je gezellig moet zijn.
Je hebt het nu even nodig. En je vriendje heeft dat wel verdiend.
Jammer voor mensen die daar geen begrip voor kunnen opbrengen, óf omdat ze vinden dat het maar een hond was, óf omdat ze vinden dat iemand in rouw zich altijd "sterk" houden moet. Sta jezelf toe die personen maar even te vermijden.

Veel sterkte, Floortje.

Ik lees het nu pas

Ik wens je heel veel sterkte toe.

je het alles gedaan voor Snoopy.Het krijgt wel een plekje maar dat heeft tijd nodig.

Rust zacht Snoopy.

wat verschrikkelijk voor je dat je je lieve vriendje nu moet missen...
ik wens je heel veel sterkte!

Hij is nu alweer meer dan twee maanden dood. En ik mis hem nog steeds, ook al huil ik niet meer iedere dag.
Vanmorgen vloog het me echter ineens aan. Ik vond een prachtige foto van hem terug. Helemaal zoals hij was, op zijn kussentje. Hij keek recht de lens in op die foto. En toen moest ik ineens heel erg huilen. Ik heb zijn riempje gepakt om te "voelen"hoe dat ook alweer was.
En zijn halsbandje om te ruiken of zijn luchtje er nog aan zat.

En in gedachten rook ik hem weer, voelde ik hem weer en keek zijn lieve koppie me aan.
Ik voelde me zo schuldig ineens.

En ik mis hem zo zo verschrikkelijk. Er is alweer heel veel gebeurd sindsdien. En hij was er niet bij. Niemand praat meer over hem, dat begrijp ik ook wel. Maar niemand vraagt ook meer of ik het al een beetje verwerkt heb.
Weg is weg voor andere mensen.
Maar ik kom op zolder en zie zijn lege mandje staan.

En ik weet dat ik er een jaar van mijn leven voor over zou hebben om hem nog heel eventjes bij me te hebben.

Ik mis je zo lieverd.

Juliet.

Wat is het toch moeilijk om je hondje te verliezen.....het is mij ook opgevallen dat mensen in de omgeving al heel snel niet meer over je overleden hondje praten,daarom is het ook zo fijn om hier op het forum er over te praten/schrijven. Deze mensen weten wat het is en de meesten hebben het ook meegemaakt.

Mijn lieve meisje is nu 8 maanden geleden overleden en ik liep vanmorgen naar de bus en opeens kwamen er allerlei vragen of ik het niet eerder had kunnen zien aankomen en wat ik anders had kunnen doen,op mijn werk dikke tranen,vragen mijn collega,s wat is er met je en ik,mis Charley zo en dan zie je ze denken(nu nog steeds)

Sterkte Juliet

Wel juliet, dan vraag ik het je, heb je het al een beetje verwerkt ? ach , zo te lezen heb je het nog erg moeilijk en dat recht heb je ! Je had een sterke band met dat beestje en dat verliezen is een hele opgave ! Je hoeft je niet sterker te houden dan je je voelt... Ik wens je het allerbeste toe en hoop dat de herinneringen je veel moed mogen geven, sterkte !

Lieve Juilet,

Het is zo logisch dat je je hondje vreselijk mist.

Bij mij is het nu 7 maanden geleden, huil iets minder maar hoor ik mooi nummer op de radio komen de tranen zo naar boven.
Kan lachend naar foto's van haar kijken maar het andere moment zit ik met tranen in mijn ogen. Zo onvoorspelbaar, geen peil op mijn emoties te trekken.

Net als Carla denk ook nog regelmatig, had ik misschien beter dit moeten doen....heb ik het wel goed gedaan etc...
Gelukkig ga ik daar steeds meer mijn rust in vinden, maar ben bang dat sommige gedachtes nog regelmatig door mijn hoofd blijven malen.

Vind het zelfs na 7 maanden nog zo onwerkelijk dat ik echt nooit meer in haar trouwe oogjes kan kijken, haar knuffelen etc...Het doet gewoon ontzettend pijn om afscheid van je liefste te nemen.

En ja heel veel mensen snappen niet hoeveel verdriet je hiervan hebt. Hoe diep dat zit! Vaak zijn dat mensen die zelf geen dieren hebben, of wel en gelukkig nog niet weten wat hoeveel impact dat op je heeft. En hoe onverwachts het afscheid soms kan zijn.

Heel veel sterkte en laat je tranen lopen.....

Hey meis, het is zo herkenbaar en als je wil huilen ,praten, van je af schrijven....gewoon doen.Bij ons is het nu 5 1/2 jaar geleden dat we onze blonde hebben moeten laten inslapen.En nog kan ik niet over hem praten zonder een brok in mijn keel.Hij zat zoals we dat bij ons noemen, onder mijn huid.En ondanks dat we nu ons chocolaatje van 15 maanden hebben blijft het moeilijk.Ze zeggen zo vaak'het leven gaat verder'ja inderdaad maar af en toe ga ik met mijn gedachten terug en dat pakt niemand mij af.
Heel veel sterkte, we weten allemaal wat het is hier.
xxx

Lees dit nu pas,wat heb je veel van je hondje gehouden
Het gemis zal blijven maar de scherpe kantjes zullen mettertijd wat verdwijnen,
en dan hoop ik dat je met een glimlach aan hem terug kunt denken,en zijn foto's kunt bekijken.
Hij heeft een heerlijk leven bij je gehad en zal je dankbaar zijn..voor alles.
Nogmaals veel sterkte

Lieve Julliet,

Al is het 2 maanden geleden. Missen blijf je hem. Soms ben je het even vergeten en dan zie je ergens iets in de kamer en denk je fractie van een seconde dat hij daar zit of loopt. Dan begrijp je weer dat je je vergist hebt, dat het een handtas is of een jas die je zag en dan is er weer het besef dat je hem zo mist.

Je zou willen dat hij er nog was en je gaat ook denken dat je hem langer had kunnen houden. Maar dat is niet zo. Je hadt echt geen keus. Je had je hondje enkel langer kunnen laten lijden, een weekje, 2 weken om ... om hem dan toch te moeten laten gaan. En dan zat je nu weer met schuldgevoelens over wat je hem die laatste weken aandeed. Verdriet en schuldgevoel komen vanzelf... Het verdriet is terecht, schuldgevoel niet.

Maar het is waar wat anderen al zeiden. Het verdriet blijft, maar mettertijd slijten de scherpe randjes. Erin berusten doe je niet, want je zou willen dat alles anders was, maar je leert ook weer gelukkig zijn als je aan vroeger terugdenkt. Wat eerst pijn deed, "denken aan hoe je hondje steeds in je buurt was, hoe jullie zoveel samen deelden..." wordt achteraf een waardevolle schat. Iets waarvan je achteraf pas beseft hoe speciaal en belangrijk het was. Wat een geluk jij en je hondje hadden dat het jullie mocht overkomen... Iets wat niemand je nog afneemt.

Alles wat gebeurt en gedaan wordt is energie en heeft invloed op iets anders. Al weten we niet hoe dat juist werkt... Niets is voor niets geweest, dus zeker het goede niet.

Nog heel veel sterkte gewenst verder... Net als al die anderen hier die ook zo'n verdriet kennen. Je bent hier ook altijd welkom om erover te praten. Als je een goede perode mee maakt of een die je droever maakt. Schrijf het gerust van je af.

Heel veel sterkte!!
Geniet van de tijden die jullie nog samen hebben!!
Hij blijft altijd bij je, hoe dan ook.

@Sam,weet niet of je het door hebt,maar Snoopy is 2 maanden geleden overleden dus tijd samen hebben ze niet meer

Ow sorry dat wist ik echt niet.

Hoi Juliet,
De pijn en het verdriet over het gemis van onze maatjes is iets dat volgens mij nooit helemaal over zal gaan. Onze Sebbe is sinds 20 januari al 4 jaar overleden en nog steeds krijg ik moeilijke momenten van gemis,van dat lege gevoel omdat hij er niet meer is. En ook nu weer,door deze berichtjes te lezen rollen hier de tranen over mijn wangen...maar gelukkig kunnen we het hier delen met mensen die het begrijpen. Want het onbegrip van vele andere mensen,"het was toch mar een hond",was voor mij bijna even pijnlijk als het afscheid van Sebbe...

Heel veel sterkte en Snoopy heeft voor altijd een plaatsje in je hart!


LEVEN IS MENSEN EN DIEREN
OMHELZEN EN WEER LOSLATEN
OM ZE TE LATEN GROEIEN EN BLOEIEN
VOOR ALTIJD
IN ONZE HERINNERING...

Wat heb je jullie verhaal hier prachtig neer gezet Juliet, kippevel tijdens het lezen hoe jullie samen door piek en dal zijn gegaan!
Ik wens jullie maar vooral jou en je boomer veel kracht toe, dat je de herinnering maar vast mag houden in de dagen dat je die het meest nodig hebt... Hoop dat jullie nog even zonder pijn en ongemakken van elkaar mogen genieten!

Helaas Annemarie, mijn hondje is nu twee maanden dood... ik had het misschien in een ander topic moeten plaatsen...heb het hier ook verteld. geeft niks hoor, die vergissing. Ik heb inderdaad iedere minuut van hem genoten en zelfs een uurtje voor zijn dood nog een laatste wandeling met hem mogen maken. Als een wonder kon hij ineens weer een stukje lopen. Ik heb dat stukje daarna echter nooit meer kunnenlopen.
Snoopy gaf zich helemaal over aan de dood, en stierf met zijn koppie in mijn hand. Helemaal rustig.

Nu staat hier zijn foto met een plukje van zijn vacht in de lijst, zijn halsbandje en een kaarsje om de foto heen. Ik blijf er regelmatig nog om huilen. Alsof een stukje van mezelf weg is.

Ik ben helemaal niet in staat om andere mensen te steunen met hun verdriet. Zit zelf nog zo vol.

liefs Juliet