sorry

Sorry voor mijn drammerigheid. Ik heb wel al vaker gehoord dat ik zo ben. Werk eraan. Ik zal hier niet meer schelden op mijn andere dieren. En eigenlijk wil ik mijn paard ook helemaal niet verkopen. Ze heeft, net als iedereen en ieder dier haar min- en haar pluspunten. Ik hou niet van haar minpunten (lijkt me logisch) maar vind het fijn dat ze zo aanhankelijk kan zijn, dat ze veel kalmer is dan haar moeder en dat ik tegen haar aan kan gaan liggen als ze in de weide ligt. Ik weet best wel dat ze het niet verdiend hebben dat ik ze zou ruilen, weet ook niet of ik het zou doen mocht het wel mogelijk zijn.

Ik mis alleen mijn hondje zo ontzettend. En vind het zo vreemd dat ik bijna niet huil. Ik ben alleen maar kwaad, kwaad op alles en iedereen. In de eerste plaats op mezelf, ook al weet ik dat ik gedaan heb wat kon en dat ik geen glzazen bol had. Op mijn dierenartsen, ook al weet ik dat ze hun uiterste best gedaan hebben. Op het universum dat mijn hondje van me afgepakt heeft, ook al heeft ze met die soort kanker die zij had veel langer geleefd dan normaal. Op mijn andere dieren omdat zij er wel nog zijn. Op alle andere mensen met honden die ik zie, omdat zij wel nog hun schatten hebben.
Pas nu ik dit opschrijf, heb ik het gevoel dat ik echt om haar huilen. Dat ik nu pas echt dat diepe verdriet kan voelen.
En ik heb het zo nodig om ook over deze kant van mijn rouwgevoelens te kunnen praten. Dat zou ik wel met die vriendin kunnen, ware het niet dat haar hond de laatste weken helemaal niet zo leuk tegen mijn hondje geweest is en ik hem nu gewoon niet wil zien.
Ik had nooit verwacht dat ik vooral kwaad zou zijn in plaats van verdrietig. Ik kan alleen maar om haar huilen als ik tegen iemand over haar praat of hier een berichtje plaats. Ik mis haar ontzettend maar het lijkt wel of ik op slot zit.

Iedereen reageert anders op het verlies van hun hond.

Logisch dat je ook boos bent maar inderdaad jouw andere dieren kunnen daar niks aan doen.
Ze kunnen je wel troosten
Dus wees niet boos op je andere dieren maar wees dankbaar dat zij er nog wel zijn voor je.

Er komt een tijd dat je je eigen weer wat beter gaat voelen.
Elke traan is een herinnering. Denk aan alle leuke dingen die jullie samen hebben mogen beleven.

Ze zal altijd in je hart en in je gedachten blijven.
En ze zal altijd bij je in de buurt zijn ook al zie je haar niet.

Heel veel sterkte.

huh ik snap het niet sorry haha

Onderdeel van het rouwproces is onmacht om met het verlies en verdriet om te gaan en ongeloof van het verdriet. Dit uiten mensen op verschillende manieren omdat ze ook op verschillende manieren omgaan met emoties. Ook is het begrijpelijk dat de hechting aan een ander dier soms moeilijk kan zijn omdat je zo verbonden bent met het overleden dier, het kan voelen als verraad aan dit dier wat zo gemist wordt. Daarom is ook goed om je verdriet en het gemis te delen of op te schrijven zodat het niet van binnen blijven woeden en je het gaat verplaatsen naar de verkeerde dingen.

Schrijf en praat over je hond, het verlies, het verdriet. Binnen jouw kunnen en mogelijkheden. Wil je vertellen hoe ze was doe dat, wil je vertellen hoe haar sterven was, vertel het dan. Wees mild voor jezelf als je boos bent en weet dat onder die boosheid onmachtig verdriet zit.

Misschien helpt om er een verhaal over te schrijven, of tekenen. Misschien helpt het om een flinke fietstocht te maken. Zet de boze energie niet vast, maar laat het stromen.

Sterkte

Het is je gevoel van onmacht dat je op zo'n zinloze manier doet reageren. Gelukkig reageert niet iedereen op diezelfde manier, want dan zou het voor mens en dier wel een heel nare situatie zijn.

Het heeft ook totaal geen zin. Maar dat zul je waarschijnlijk pas merken als je uitgeraasd bent. Uitspraken over het wel willen ruilen van nu nog levende dieren tegen je overleden schat hebben ook geen zin. Ten eerste kan het niet en ten tweede zou het onze levens nog veel ingewikkelder maken als het kon.

Goed zorgen voor de wezens die op dit moment onder je hoede zijn is de belangrijkste taak die je hebt. Anders neem je best nooit nog een huisdier, want moeilijke tijden komen er altijd. En liefde van andere mensen en huisdieren zul je zeker ook nog ooit nodig hebben.

Soms is het net alsof je enkel geeft en niets terugkrijgt. Dat gevoel heb je nu en het gemis is groot. Maar net zoals ieder ander baasje dat een maatje verloor zul je hier door moeten. Tot je jezelf bij je kraag pakt en uit het "moeras" trekt om verder te gaan met je leven en met wat je geleerd hebt van je hondje. Want ze heeft niet voor niets deel uitgemaakt van je leven.

Sterkte.

Petra, Lily Jane en Jip, hartelijk bedankt voor de fijne reactie.
Jammer genoeg heb ik op dit moment niets aan mijn andere dieren,integendeel. Omwille van die kwaadheid vind ik het ook beter om ze te mijden. Doordat ik bijna niet slaap (nu al meer dan 4 weken) kan ik ook niet veel verdragen. En het voelt inderdaad als verraad aan, alsof ik haar gewoon even vervang, alsof ze maar een wegwerpproduct was.
Maar wat moet ik dan opschrijven? Ik kan me voorstellen dat jullie niet zitten te wachten op oneindig veel posts over hetzelfde. Ik was voor haar dood begonnen aan een grappig boek over haar, vond dat dat haar recht aandeed omdat het zo'n vrolijke, grappige hond was. Maar helpen bij de verwerking doet het niet. Bedoel je meer een dagboek over hoe ik haar mis enzo? Over haar sterven schrijf ik liever niet, dat is te pijnlijk. Of is het net de bedoeling dat ik door die pijn heen ga?
Ik ga wel 2x per dag wandelen, doe nog steeds al onze vaste wandelingen. Daar heb ik echt wel baat bij.
Ik zou nog moeten verderwerken aan een project waar ik voor haar dood begonnen mee was, een fotoproject. Maar ik kan het niet. Ik had zo graag nog van een aantal zaken die ik zo leuk aan haar vond, foto's willen hebben. Die heb ik nu niet. En nu zou ik foto's moeten maken van iets heel anders terwijl ik nooit meer foto's van haar kan maken.
Liefs, Floortje.

Je moet schrijven waarover je wilt schrijven.
Wat jij kwijt wilt over haar.

Als je nu niet over haar sterven wilt praten dan moet je dat niet doen.

Misschien vind je het wel leuk om te vertellen over jullie ontmoeting.
Of je allerleukste herinnering.
Spannende dingen.

Het kan van alles zijn.

Floortje,

Soms doet Kylie of een van de poezen zoiets leuks of liefs dat we zeggen :
"Konden we nu maar een foto maken... Maar als we nu de camera of gsm gaan halen is het tafereeltje dadelijk gedaan"... De mooiste foto's kun je niet maken en dan zeggen we zelf "Och, we zullen het maar onthouden in onze gedachten". Er hoeven niet overal foto's van te zijn.

Liefs !

Floortje Faun,

Weet je, er is gen richtlijn hoe je het moet doen. Het enige wat kan is dat je je eigen stapjes volgt en alleen maar doet wat op dat moment kan. Het wandelen doe je en dat doet je goed, prima want dat is haar lijntje met jou. Nee, je hoeft niet over haar sterven te schrijven als je daar nog niet aan toe bent, of verder met je verhalenboek, fotoproject. Dat is nu te vroeg en te moeilijk schrijf je, dus volg jezelf daar maar in. De ene dag is de andere dag niet. Soms helpt het om een verdrietige film te kijken en eindeloos te huilen. Misschien heb je zo'n film die jou verdriet laat stromen. Want ook al is de aanleiding de film, het zijn jouw emoties en die stromen mee. Misschien kun je een andere afleiding vinden.

Iemand hier op het forum heeft een kist gemaakt voor alle dierbare spullen van haar hond. Zo was ze heel praktisch bezig en werkte ze ook aan een stuk verwerking. Kijk maar wat voor jou goed voelt en wat jij nodig hebt hierin. Wil je boos zijn, loop maar naar het bos bv en stamp stevig op de grond, of schop tegen de bergen herfstbladeren.

Weet je, ergens van binnen is er misschien wel boosheid op jouw hond die jou in de steek heeft gelaten. En dus moeten andere dat ontgelden, want boos zijn op je hond voelt alsof dat niet mag en kan. En toch hoort het er soms bij en mag je best die boze gevoelens uiten, want daaronder zit jouw verdriet. Door vast te houden aan de boosheid kom je niet bij je verdriet. En dat maakt dat je het gevoel krijgt dat het 'op slot' zit. Alleen jij kunt het laten stromen. En ja meis, dat doet pijn. Jou maatje is er niet meer.

"Soms is het net alsof je enkel geeft en niets terugkrijgt." Dat gevoel heb ik al altijd bij mijn huidige paard. Met mijn vorige paard had ik een heel diepe band, we voelden elkaar aan. Mijn vorige paard stond ik vaak uren te borstelen. Daar genoten we beiden veel van. Haar dochter laat duidelijk merken dat ze borstelen alleen maar saai vindt, dat ze liever zo snel mogelijk terug naar de weide gaat.
Verstandelijk weet ik wel dat paarden niet graag zonder een maatje op stap gaan, tenzij ze het goed gewend zijn. Maar als je van een hondje komt dat maar al te graag met je mee ging wandelen en zo duidelijk liet merken je gezelschap niet te kunnen missen, dan is het heel erg slikken om met een paard te gaan wandelen dat alleen maar terug in de weide bij haar vriendje wil zijn. Als ik aandring, gaat ze heus wel mee maar ik wil niet hoeven aandringen. Ik wil gewoon samen gezellig kunnen wandelen, niet dat ik de enige ben die wil gaan wandelen. Paarden kosten best veel tijd, werk, energie en geld. Bij haar heb ik nooit het gevoel dat ik er iets voor terug krijg. Wat zo anders was bij mijn hondje en wat ik nu zo mis.
Er is ook niets wat ik gezellig samen met mijn paard doen kan. Zij wordt niet graag geborsteld, wil liever niet wandelen en ik vind in een weide zitten maar saai. Op de koop toe heeft ze me al 2x geslegen waarvan 1x in mijn gezicht en nog een aantal andere keren gedreigd. Ik vertrouw haar niet meer en durf ook niet met haar te rijden omdat ze zo heftig reageren kan als ze iets echt niet wil of andere paarden tegenkomt of zo. En dan zadelt ze me nog elke dag op met zo'n smerige stal waarvan de deur openstaat en ze dus haar behoefte buiten doen kan. En dat terwijl haar moeder zo'n proper paard was. Haar moeder was zo lief en braaf, ook naar andere paarden toe en ik vind het zo moeilijk om te zien als mijn eigen paard weer eens een ander zo ongeveer de wei uitmept of ze gewoon plet omdat zij als eerste bij het eten wil zijn. Ze heeft best wel kanten die ik net wel fijn vind, die haar moeder dan weer niet had en ik zie haar graag maar nu heb ik echt niets aan haar. Integendeel.
Liefs, Floortje.

Nu doe je het weer Foortje. Je reageert je gevoelens nu af op je paard, dat is niet eerlijk. Houd hier rekening mee in je schrijven anders wordt dit topic ook gesloten.

Wij kunnen je hier ook niet helpen met de problemen met je paard en ik denk dat dit ook niet het juiste moment is om daarmee aan het werk te gaan. Probeer het even los te laten en je richten op wat nu is, jou enorm moeilijk proces na het overlijden van je hond.

Petra, Lily Jane en Jip. Ik heb inderdaad het gevoel dat ik niet aan het verdriet kan. Het voelt ook heel erg alsof er tegelijkertijd met haar een stuk van mij gestorven is.
Ik werk die kwaadheid niet uit op mijn andere dieren of iets anders, afgezien van het feit dat ik ze in gedachten en nu hier op het forum rotdieren noem dan. Ik doe er gewoon niets mee, weet ook niet wat ik er mee zou moeten doen. Afgezien van die laatste keren dat ik mijn paard gelongeerd heb en met haar gaan wandelen ben (toen had ik voor de rest van de dag een rothumeur), reageer ik het ook niet af op andere mensen. Ik reageer het helemaal nergens op af, wacht gewoon tot het vanzelf wegvloeit.
Tot het vanmiddag weer plots in volle hevigheid oplaaide toen ik die kat op mijn hondje haar kussen zag liggen. Op dat moment begon ik gewoon te gillen.
Net als toen ik merkte dat mijn moeder supplementen van mijn hondje aan het slikken was. Niets of niemand mag aan haar spullen komen, alles moet blijven zoals het was. Maar doordat ik wegens langdurige gezondheidsproblemen nog steeds thuis woon, moet ik wel compromissen sluiten. Haar etens- en drinkbakjes zijn weg, haar matje in de living (naast de zetel waar ik altijd op lig en waar we dus samen heel wat tijd doorgebracht hebben) is weg. Meteen na haar dood was alles gestofzuigd dus haar haar is ook weg. Mijn moeder doet dat omdat ze het net pijnlijk vindt om alles leeg en ongebruikt te zien, kan ik ook prima begrijpen, maar mij snijdt het door het hart. Alsof ze gewoon uitgegomd wordt.
Ik ben blij dat ik deze site gevonden heb, ik heb echt deugd van de fijne reacties en van het eens van me af te kunnen schrijven. Zal morgen eens kijken of het me helpt om voor mezelf over onze eerste ontmoetingen te schrijven enzo. Liefs, Floortje.

Heel erg van je verlies, maar ik word lichtelijk boos als ik je reacties zo lees. Je moet blij zijn met elke dag die je met geliefden hebt en ook al zeg je dat je niets met je gevoelens doet, zo'n stemming kan je ook zonder woorden of daden op een ander overbrengen.

Nogmaals begrijp ik je verdriet, maar dit ik vind het oneerlijk tegenover je andere dieren. Het doet me pijn dat je ze op zo'n manier bekijkt eerlijk gezegd. Gaan gillen als de kat nietsvermoedend op een kussen gaat liggen vind ik niet niets doen, zo maak je het nu niet echt prettiger voor je omgeving.

Zoek een andere manier om met je verdriet om te gaan, misschien een mooi bedeltje of iets soortgelijks? Zodat je altijd een aandenken kunt hebben aan je hond.

Nee, waarschijnlijk is het nu niet het moment om met mijn paard bezig te zijn.
Ik heb een week geleden aan iemand gevraagd of ze haar niet wilden. Maar ben zo bang om haar nu weg te doen en dan over een jaar of zo (als het ergste verdriet gesleten is) te merken dat ik haar helemaal niet had willen verkopen. En daar dan ontzettend veel spijt van te hebben. Tegelijkertijd kan ik het, afgezien van het eten geven en het controleren of alles nog in orde is, niet aan om met haar bezig te zijn. Gelukkig heb ik een hele lieve moeder die dat momenteel van me over neemt. Waarschijnlijk ook omdat ze bang is dat ik er anders later spijt van ga hebben.
Ze lijkt qua karakter helemaal niet op mijn hondje. Ik weet best dat ze dat niet helpen kan maar het doet zo'n pijn. Het doet zo'n pijn om te beseffen dat ik nooit meer hetzelfde karaktertje hebben zal. Tegelijkertijd wil ik dat ook niet omdat ze uniek was en dat ook blijven moet/mag.
Ik weet niet of ik heimelijk boos ben op mijn hondje, heb niet dat gevoel maar zou het inderdaad ook niet mogen voelen van mezelf.
Liefs, Floortje.
Vreemd genoeg wil ik echt elke dag dat paard even zien, ook al kan ik haar niet aankijken. Dus misschien zie ik haar toch nog liever dan ik op dit moment voel.

Ik vind het heel knap van je dat je het op deze manier weer recht zet. Ik hoop dat je hierdoor zelf ook inziet dat je kat en je paard hier niets aan kunnen doen. Dat je boos bent, daar kan ik echt wel inkomen hoor, maar zie inderdaad gewoon de goede dingen van deze dieren in! Het is wel duidelijk dat je echt niet zonder ze kan!
Ikzelf weet niet hoe het is om je hondje te verliezen, het lijkt me echt vreselijk. Omdat geen-dierenliefhebbers dit niet begrijpen. Maar ik weet wel hoe het is om een dierbaar iemand te verliezen..
Ik wens je heel veel sterkte! Hopelijk doen de goede, fijne, grappige, mooie momenten die je met je hondje had, je nog vaak aan je hondje herinneren!

Stom genoeg vind ik zelf ook niet dat ze het verdienen.
Daarom dat ik ze nu maar zoveel mogelijk mijd. Ook al omdat ik er zelf niet vrolijker van word, niet van de manier waarop ik op hen reageer en niet van de kwaadheid die ik dan voel. Het is voor mij ook niet fijn om altijd al graag dieren gezien te hebben, altijd al dieren gehad te hebben, altijd al gevonden te hebben dat je goed moet zijn voor dieren die zichzelf immers niet kunnen verweren of uit zichzelf een nieuw baasje kunnen zoeken, om dan nu zo met die kwaadheid geconfronteerd te worden.
Zoals ik al zei, ik had het op voorhand nooit verwacht. Heb het ook nooit eerder mee gemaakt. Niet toen we onze 18jarige poes moesten laten inslapen (zo'n fijne knuffel en speelmaatje die zelfs mee uit wandelen ging), niet toen we onze hond (zo'n goedaardige loebas die wij als kinde zonder probleem mochten aankleden en in een buggy zetten)moesten laten inslapen, niet toen ik dezelfde beslissing moest nemen voor het paard waar ik een goede band mee had, niet toen opa's en oma's overleden.
Nog nooit heb ik zo'n diepe band gehad met een mens of dier, heeft het ooit zo "geklikt" op alle mogelijke vlakken. Geen ander dier of mens kon mij zo goed uit mijn "piekermomenten" halen terwijl zij me zelfs op de rotste dagen wel aan het lachen kreeg.
Ik mis haar ontzettend. Nu zij weg is, weet ik niet wat ik met mezelf aanmoet. Liefs, Floortje.

Dank je wel, EvaMilo.
Liefs, Floortje.

Dat klinkt als diepe rauw en zwaar liefdesverdriet, en heel eerlijk; geduld hebben en steeds weer meer proberen te genieten van de dingen om je heen is denk ik het enige wat je kunt doen.
Probeer er niet in te blijven hangen maar sta jezelf wel toe verdriet te hebben en druk herinneringen niet weg.
En over een tijd, een maand, zes maanden, een jaar, wie zal het zeggen, merk je ineens aan jezelf dat je weer verder wilt met je leven en dat ook kan.

Stoot mensen en sieren om je heen niet van je af, maar vertel ze gewoon dat je heel veelmverdriet hebt. Zij die van je houden zullen je ruimte geven.
Schrijf je gevoelens van je af, desnoods in een brief aan je hondje, kan ook heel verhelderend werken.

En tot slot, doe vooral waar jij behoefte aan hebt, geef jezelf de tijd en de ruimte en neem vooral geen belangrijke beslissingen over het al dan niet wegdoen van andere dieren. Je bent even een beetje minder toerekenimgsvatbaar voor dat soort dingen naar mijn gevoel!

Ik ken je verhaal niet..
Wil je toch heel veel sterkte wensen!!
Wat betreft je paard, is mijn tip: zet je weer open voor je paard. Laat haar weer bij je komen, anders kan ze jou niet geven, wat jij (en zij waarschijnlijk ook) zo graag wilt
Sterkte!

De afgelopen periode is zo zwaar geweest. Eind april 2010 krijg ik van de ene dag op de andere te horen dat mijn hondje niet lang meer leven zal. Ik moet er rekening mee houden dat ze maar 6 weken tot 6 maand meer zal leven. Tot ieders verbazing heeft ze het heel wat langer getrokken. Daar was ik ontzettend blij om. En tegelijkertijd was het zo zwaar om te weten dat je zo geliefde hondje waarvan je je absoluut niet kunt voorstellen het ooit zonder haar te moeten doen, niet lang meer heeft.
Ze hadden me verteld dat ze goed zou blijven tot op het allerlaatst en dat het dan plots heel snel zou gaan; van een paar minuten tot max een week.
Tuurlijk was ik ontzettend blij dat ik haar nog zolang mogen houden heb, maar het was tegelijkertijd zo zwaar. Bij elke bult en elke hik denk je dat het zover is, dat het nu gedaan is.
En met die gevoelens kon ik nergens terecht. Iedereen zei maar dat ik blij moest zijn dat ze er nog was, dat ik moest genieten van de tijd die ons nog reste.
Sorry, hoor, nu ik te horen heb gekregen dat ik het van me af moet schrijven, schijn ik niet meer te kunnen stoppen. Mijn excuses als het jullie wat teveel wordt.
Mijn ouders kan ik vertellen dat die kwaadheid niet aan hen ligt. Dat mijn vele gezucht niet met hen te maken heeft. Hebben ze ook begrip voor. Die dieren kan ik helaas niet vertellen wat ik doormaak...
Liefs, Floortje.

Kylie, inderdaad niet makkelijk om bij een dier nét dat op foto te krijgen, wat je op foto wilt.
Of ze zijn al opgestaan/van houding veranderd/wat dan ook, eens je om dat fototoestel loopt, of het wil maar niet lukken om op het juiste moment af te drukken.
En was waarschijnlijk nooit gelukt om alles op foto te krijgen wat ik wilde, al had ze 100 jaar geleefd en was ik een topfotograaf geweest...
Liefs, Floortje.

Erg bedankt voor alle fijne reacties !
Liefs, Floortje.

Nog heel veel sterkte!

Mijn tips:
Sluit je even op in je kamer, zeg van te voren dat niemand zich zorgen hoeft te maken.
Laat je dan gaan. Sla met je kussen op je bed, word boos, schreeuw, laat alles even los. Hierna zal je waarschijnlijk gaan huilen, om dat de woede weg is. Huil dan lekker uit, kom even op adem en ga even tot rust komen, ga even slapen of steek een lekker geurtje aan. Ontspan even helemaal. Of er nu nog steeds tranen lopen of niet, het geeft niet. Het is nodig, voor jou. Laat je gaan, laat je gevoel jou leiden!

Succes en sterkte!!

En nog 1 tip voor je paard:
Laat een specialist komen, iemand die er verstand van heeft. Misschien word je paard dan rustig en kan je er op rijden!
succes!




xx Hannah

na boosheid komt berusting, dan pas kan je alles op een rijtje zetten, kwaad worden op anderen , op jezelf, daar heb je niets aan, je mag verdrietig zijn, boos zijn, op alles, maar op een dag zal je er in moeten berusten, en het verdriet en boosheid een plekje moeten geven.

dood gaan, hoe erg het ook is, hoort bij het leven, je zal nog meer in je leven verdriet ondervinden als je oud wordt. probeer het een plaatsje te geven, en niet meer aan de verdrietige dingen te denken, gebruik je mooie herinneringen .

zoek juist steun bij je anderen dieren, zij begrijpen jouw verdriet niet om het overlijden van je hond.
ze willen ook jouw liefde en aandacht, verwijder je niet van hun, zoek juist steun bij ze, die krijg je dan, en dat verzacht de pijn en verdriet. kom op hoor, ga niet bij de pakken neer zitten, dat heb je hondje niet gewild, die heeft van jou zoveel liefde gekregen, dat die dat niet gewild heeft dat je boos en verdrietig blijft. zoek steun bij je anderen dieren en mijdt ze niet.

Na jullie gesprekken waarin ik mijn kwaadheid ventileren kon en een doorwaakte nacht, denk ik dat ik door heb waar die kwaadheid op mijn paard vandaan komt (die op de poes is allang verdwenen). Omdat ik bang geworden ben van paarden in het algemeen en mijn eigen paard in het bijzonder. En omdat ik het zo hard mis om een fijn maatje te hebben om gezellig mee te gaan wandelen.
Wegens mijn gezondheidsproblemen kan ik niet rijden, zal dat misschien ook nooit meer kunnen. Vond ik niet erg, ik zie dat paard van me graag, ondanks haar fouten, en ze mocht van mij prima oud worden in de wei.
Maar nu heeft ze een soort van diabetes ontwikkeld waardoor ze niet meer zoveel in de wei mag en ze 3-4x in de week getraind moet worden. Dus ging ik aan het longeren (het paard aan een lang touw in een cirkel rond laten lopen). Ze is nogal lui maar goed, er zijn nu ook wel leukere dingen dan in een cirkeltje rondlopen. Toen begon ze plots met het maken van een noodrem en vervolgens snel achteruit op me af te stappen. Wat dus een dreigement is om te slaan. Ze heeft me vroeger eens in mijn gezicht geslegen dus werd ik daar bang van. Straffen maakt het alleen maar erger en al dan niet belonen lijkt haar niet te kunnen schelen.
Mijn moeder longeert graag en is niet onder de indruk van haar dreigementen, dus ik dacht: prima, ga ik wel aan de hand met haar wandelen (net zoals met een hond). Als aan alle voorwaarden voldaan is, wandelt mijn paard graag. Toen gingen we wandelen terwijl het nogal waaide, begon ze al wat op te spelen. De dagen erna waaide het ook en speelde ze al wat erger op. En toen kwamen plots die herinneringen boven: aan die keer dat ik lang geleden met haar wandelde en ze me sloeg omdat er volgens haar te veel vliegen waren om te wandelen. Aan die keer dat ik met een ander paard wandelde en hij me plots al steigerend op het hoofd sloeg. Hield ik een gapende wonde en een zeer lichte hersenbloeding over. Aan die keer dat ze tijdens een andere wandeling van iets schrok en vervolgens wild stond te bokken en te steigeren, ongeacht of ik in de vuurlinie stond of niet.
Ik was ooit zo'n echte paardengek die al haar vrije uurtjes aan paarden besteede. Die zelfs even professioneel paarden getraind heeft. En nu niet meer kan rijden en ook niet meer durft.
Mijn moeder longeert graag maar nu ook weer niet zo graag. Dat is dus maar een tijdeljke oplossing. Eigenlijk wil ik haar niet verkopen maar kan haar ook niet zo laten rondlopen. Bijkomend probleem is dat niemand een paard van 15 wil dat niet eens zadelmak is.
Liefs, Floortje.

Allereerst veel sterkte met het verlies van je hondje, het is maar normaal dat je daar verdriet over hebt !

Maar als echte paardenliefhebber heb ik het moeilijk met de manier waarover jij over je paard schrijft ! Zoals Jacqueline zegt "dat voelt ze aan hoor !". Heel eerlijk, ik krijg het idee dat jij op de zenuwen van je paard werkt en dat moet anders. Zet je daar voor in, kan ook helpen om het verdriet over je hond te verwerken, want blijven stilstaan bij de dingen helpt totaal niet ! Dat is verdriet koesteren en is nergens goed voor ! De dood hoort bij het leven en je zal moeten leren om daarmee om te gaan en op deze manier gaat dit niet lukken. Je paard kan er niets om en dat je er nog maar aan denkt om haar weg te doen, een paard van 15jr, wetende hoe slecht het voor sommige paarden afloopt, neen, daar kan ik niet bij ! Het is geen zetel die je even verkoopt als het niet meer past !

Komaan, je kan het, werk aan een band met je paard, dat moet van twee kanten komen hoor ! Zoek hulp en leer terug te genieten van je vierbenige vriendin ! Ze verdient toch wel nog heel mooie jaren, laat haar haar oude dag bij jullie mogen slijten ! Of anders moet je je informeren bij organisaties die paarden opvangen en wel een fijne oude dag bezorgen ! Ze verdient dat je voor haar tot het uiterste gaat om te zorgen dat ze gelukkig is !

Heb na het posten van mijn laatste bericht maar even de muur een afranseling gegeven. Met mijn kussen wel te verstaan. Is dat ding meteen voor jaren ver goed opgeschud. Verbaasde me dat het wel degelijk opluchte. Dat mijn spieren achteraf minder verkrampt aanvoelen. Verbaasde me ook met wat voor een kracht ik het deed. Voel wel dat de kwaadheid er voor het grootste deel nog is, heb dus maar meteen een dagelijkse afspraak met die muur gemaakt.
Dacht altijd dat je je woede moest onderdrukken. Voelt heel vreemd om dit nu eens uit te werken. Wat dat paard betreft, laat ik het nog even rusten. Ik probeer het later wel nog een keer en dan kan ik altijd nog beslissen om ze al dan niet weg te doen.
Hartelijk bedankt voor het meedenken, liefs, Floortje.

Als dat voor oplucht moet je het vooral doen.

Beoefen je nog een sport?

Over je paard.
Ik adviseer je om iemand te zoeken die met haar wilt werken voor de tijd dat jij het niet kan.
Iemand die haar dus leert zadelmak te zijn en leert hoe het moet.