sorry

Waarom zou het niet kunnen?

Je kunt een 10 jarige hond toch ook nog wel wat trucjes leren.
Je moet misschien wat meer geduld hebben.

Persoonlijk zou ik geen beginnende kinderen erop laten rijden aangezien je met een net ingereden paard nog alle kanten op kan.
Sommige paarden hebben gewoon een te pittig karakter om er kinderen op te laten rijden.

Weet niet hoe groot het paard is maar je kan haar bijv. ook voor de kar zetten als ze dat zou willen en er plezier aan heeft.
Misschien vind ze dressuur wel erg leuk of juist springen.

Beste Floortje,
Ik maak je zorgen om je emotionele toestand. Misschien kun je, naast het hier schrijven, hulp zoeken bij iemand waar je wekelijks terecht kunt om hierover te praten... Ik denk dat je daar veel steun aan zult onder vinden.

Sterkte

Floortje, Ik vind het niet eerlijk je paard met je hond te vergelijken. En het paard verwijten dat het niet de eigenschappen van een hond heeft, kan niet.

Jij legt op dit moment je kwaadheid en spanning bij je paard en dit dier, kan niet anders dan hier op reageren, en niet zoals jij suggereert dingen doen om jou tegen te werken of te pesten.
Zoek dus eerst waar het gedrag van het paard vandaan komt, straffen omdat jij het gedrag niet begrijpt, of omdat bv jij de spanning bij het paard veroorzaakt, zou wel heel averechts kunnen werken.

Een paard is een vluchtdier en reageert op menselijk gedrag, emothie en vooral spanning. Immers de mens, en de hond, zijn jagers en het paard prooidier. Vandaar dat een hond dus ook heel ander gezelschap is dan een paard.
Jouw paard zal dus ook direkt op jouw reageren.

Kijk ook naar hoe je je paard houdt: Krijgt zij voldoende beweging, heeft ze voldoende ruimte en het belangrijkste, heeft ze geschikt paardengezelschap?
Een paard alleen in een box of alleen in een weiland zetten is vragen om probleemgedrag.

Ik zou adviseren (in zoverre dit mogelijk is ongezien en met weinig info), om je paard eens een tijd in gezelschap van sociale andere paarden in een zeer grote wei te zetten en niets ermee te doen.
Laat haar ontspannen paard worden, laat bij jou de rust wederkeren, en als jij weer de rust hebt om met een paard samen te werken, en het paard weer ontspannen is, dan pas weer iets gaan doen. Dit kan niet in korte tijd, neem voor beide de tijd die nodig is.

Hoe je best met je paard omgaat en hoe het zit met gedragsdeskundigen voor paarden weet ik niet. Daar zullen ook wel fora voor zijn zeker ? Misschien vind je daar iemand in je buurt die met je paard wil komen trainen... En geen idee hoe het zit met verzekering enzo... Maar iemand die zich geen paard kan veroorloven zal misschien wat graag regelmatig komen en het ook weer zadelen...

Dan kun je die druk even van je afzetten ... en... komt het misschien ook nog heel goed met je paard. Ook als je het aan een ander zou overlaten is het beter dat ze die dingen weer goed aanleert.

'k Vind het wel een beetje grappig... Ik zie veel paarden dag na dag op hun stukje weide staan en heb dan altijd medelijden omdat niemand met ze gaat wandelen... En dan lees ik hier dat jou paard niet mee wil

Me afreageren door ergens mee of op te slaan ken ik niet. Ik zie er voor mijzelf ook totaal het nut niet van in. Maar dat is de ene mens tegenover de andere.. Als het jou grotere ellende bespaart... Doen dan maar Zeker als het resultaat is dat je kussen goed opgeschud is.

Ik begrijp uit je stukje dat dit hondje echt de grootste plek in je leven ooit had. Het is dus echt wel heel zwaar voor je om haar nu te moeten missen. Maar ik zou je toch willen zeggen : Verknoei niet wat je aan haar gehad hebt. Je zegt zelf dat je je goed voelde bij haar en dat zij je nog kon doen lachen als het je slecht ging. Hoe kun je haar dan beter gedenken dan door in gedachten tegen haar te praten en haar te kunnen zeggen dat ze je het goede voorbeeld gaf. Dat je wat van haar geleerd hebt. Dat de tijd met haar je iets goeds heeft bijgebracht. Als ze het zou weten zou dat haar heel wat gelukkiger maken dan dat ze zou weten dat je nu met je boosheid geen blijf weet en nergens iets goeds in ziet.

Als je er open voor staat zul je merken dat na elk hoofdstuk dat voorbij is (en niets blijft duren) weer een nieuwe wereld voor je open gaat, met een nieuw begin.

Groetjes.

hoi floortje, ik lees al een tijdje mee over het verlies van je liefste honden vriend,wil je daar ten 1ste heel veel sterkte mee wensen,kan begrijpen dat je heel veel onmacht en verdriet voelt,maar het is niet de schuld van DIE poes en van je paardje,probeer je boosheid om te zetten in liefde en aandacht voor je andere beestjes,ook al zal dat soms moeilijk zijn. Mijn allerliefste honden meisje is 4 maanden geleden plots overleden en zoals jij ook schrijft, ik had zo.n enorme band met haar,ze heeft me door heel wat moeilijke periodes heen geholpen...
Ik heb nog een hondje en ik heb ook toen wel eens gedacht,al zou ik mijn overleden hondje kunnen ruilen voor het over gebleven hondje(ja weet het,heel erg)maar die gedachte heb ik snel overboord gegooid en dit hondje helpt mij nu om het vedriet van charley te verwerken. Hij is heel anders en lang niet zo gehoorzaam en makkelijk als charley maar ohh wat houd ik van het beestje en had al een band met hem voordat charley overleed maar die band word steeds sterker,het verdriet blijft maar de liefde van een ander dier kan ook jouw helpen...ga de band met je paardje weer opbouwen,ga eens kroelen met de poes,je zal zien,je krijgt er zoveel voor terug

Waarschijnlijk zou het geen slecht idee zijn om met iemand te praten. Ik heb een familielid die rouwbegeleiding doet. Is nu al een paar weken geleden dat ik haar nog gebeld heb. Toen speelde die boosheid nog geen rol. Toen zei ze tegen me dat al mijn gevoelens er mochten zijn, ook mijn boosheid. Toen begreep ik niet nog niet hoe je nou boos kunt zijn na een overlijden. Zal haar morgen eens bellen.
Wat betreft mijn paard, dat is eigenlijk iets wat al lang speelt. Ze heeft het grote nadeel dat zij geboren is toen ik net professioneel aan de slag ging met paarden. Dat heeft me eigenlijk gebroken. De meeste paarden waar ik mee te maken kreeg, waren brave, lieve paarden. Andere waren minder fijn. Ik dacht, als je maar goed voor hen bent, zijn zij dat ook voor jou. Was een beetje idealistisch.
Sinds ik met een doodbraaf, kalm, lief, oud paard ging wandelen dat uit schrik op hol geslagen is, vervolgens met mij op zijn rug uitgegleden is en ik met een zware hersenschudding wakker werd in het ziekenhuis, ben ik ook bang geworden om met brave paarden te rijden. Het heeft lang geduurd voor ik dat zelf besefte.
Het waren een aantal niet zo fijne ervaringen bij elkaar.
Ik vraag me al lang af of ik eigenlijk wel de persoon ben om een paard te houden. Ik ben bang als ik rijd uit angst om nog eens slecht te vallen, deze keer miscchien wel echt ernstig. Ik wil gaan wandelen met iemand die dat net zo fijn als ik vind, ik wil mijn gezelschap niet hoeven te dwingen.
Ik ben bang van mijn eigen paard omdat ze zo onverwacht ontploffen kan. En ik heb het er vreselijk moeilijk mee dat ze zo agressief kan zijn tegen soortgenoten, zelfs tegen haar vriendjes en haar moeder. Een hond zit in je huis, je kunt het corrigeren telkens het gebeurt en andere dieren beschermen. Bij een paard ligt dat wat moeilijker. Een asociaal paard kun je het niet noemen, ze geeft duidelijk om haar vriendjes en had een goede band met haar moeder. Aan de ene kant kwam ze haar moeder te hulp als ze door ander paarden lastig gevallen werd, maar ze kon haar net zowel een harde beet geven omdat ik haar aan het borstelen was. Omdat ze mij niet wil delen.
En als ze een zotte bui heeft, moet iedereen mee doen met haar, goedschiks of kwaadschiks. Wat als gevolg heeft dat iedereen, ik inclusief, zo snel mogelijk maakt dat ze uit de kanten zijn.
Ik kwam een paar maand terug helemaal overstuur thuis, huilend en bibberend en al. Omdat ze het ezeltje wat haar vriendin is, met opzet tegen de deurpost gekwakt had. Omdat mijn paard vindt dat iedereen haar voorrang verlenen moet, zeker wanneer het om eten gaat. Nu is het normaal dat paarden de "leider " voorrang geven , heb ik ook geen probleem mee. Het is het feit dat ze zo ongenadig iets afstraffen kan, waar ik het moeilijk mee heb. Dat ezeltje was met haar hoofd al in de stal toen mijn paard haar tegen de deurpost kwakte, ik stond erachter en kon duidelijk zien dat ze met opzet zichzelf tegen die ene kant gooide. Dat ezeltje wou razendsnel achteruitgaan, maar zat geklemd met haar hoofd. Ik heb de paniek in haar ogen gezien toen ze half gewurgd werd door mijn paard dat het ook nog nodig vond haar te blijven pletten tot mijn paard volledig door de deur was. Dat had ze niet hoeven doen, dat ezeltje gaf haar al voorrang en de deur is breed genoeg voor mijn paard en het hoofd van dat ezeltje. Vervolgens stond dat ezeltje een minuut of vijf te wankelen, ik dacht al dat het met haar gedaan was. Ze heeft er gelukkig niets aan overgehouden, maar het beeld staat nog steeds op mijn netvlies.
Ik heb het er op dit moment heel wat moeilijker mee dan anders omdat ik net mijn hondje kijt ben en dat hondje zo braaf, zo sociaal was naar andere honden toe, een echt allemansvriendje. Heeft ook nooit ook maar één keer naar mij gegromd. Was echt een schat op alle vlakken. En omdat ik sinds het overlijden van mijn hondje bijna niet kan slapen en mede daardoor niet veel verdragen kan. Liefs, Floortje.

Wat de levensomstandigheden van mijn paard betreft: ik heb altijd gewild dat mijn paarden zoveel mogelijk buiten waren, liefst in de wei, anders in een paddock met voldoende hooi. Altijd in het gezelschap van minstens 1 ander paard/ezel/pony. En een loopstal waar ze vrij in en uit kan als het regent of zo. En een deken als het koud is.
Ik heb een hele bib paardenboeken, zowel over het berijden, het verzorgen als het gedrag.

Het rare is dat mijn paard een heel ontspannen, kalm paard is. Zelfs een lief paard. Je kunt er zonder probleem achter, voor of onder, wat je maar wilt. Het is zelfs een goedgezind paard. Tot ze ontploft.

Tuurlijk kan een paard van 15 nog zadelmak gemaakt worden, maar durf niemand anders met haar te laten rijden. Wat als ze die persoon ernstig kwetst? Kinderen en beginners zou ik al helemaal niet in haar buurt laten.

Ik weet wel dat dit geen paardenforum is, ik verwacht heus niet dat jullie met een magische oplossing aan komen draven. Het is alleen fijn het eens te kunnen uitspreken. Ik heb het bijna nog nooit aan iemand verteld dat ze zo agressief zijn kan, laat staan dat ze me al geslagen heeft. Het is niet meteen iets om trots op te zijn als je je eigen paard niet aankunt.

Een kennis had een halfbroer langs vaderszijde, die had dezelfde rare combinatie van lief, kalm en betrouwbaar zijn om dan te ontploffen als hij het ergens echt niet mee eens was. Hoe hij ten opzichte van andere paarden was, weet ik niet. Een halfzuster van haar hebben ze kort na het zadelmak maken op pensioen gestuurd voor de rest van haar leven.

Ik zal eens kijken voor een tehuis voor oude paarden. Ben ik tenminste zeker dat ze daar goed verzorgd zou worden en dat ze daar voldoende ervaring hebben om met haar ziekte en haar karakter om te gaan. Ben niet van plan om nu al te beslissen maar kan er al eens over nadenken.
Liefs, Floortje.

Ik weet best wel dat ik een paard niet met een hond vergelijken mag. Maar zo voelt het niet. Daarom dat ik me afvraag of ik eigenlijk ooit wel een paardenmens geweest ben, hoe gek ik er vroeger ook van geweest ben en ondanks al die uren die ik met en voor paarden doorgebracht heb.
Ik wil onbezorgd en gezellig kunnen wandelen. Wil kunnen spelen, wat me nou niet erg realistisch of veilig lijkt met een paard.
En tegelijkertijd zie ik dat paard graag, vind ik het zo moeilijk er afscheid van te nemen. Voorlopig beslis ik nog niet, eerst maar eens door die rouw gaan.

Ik voel trouwens niet alleen die kwaadheid. Als ik naar de vele foto's van mijn hondje kijk die overal rondhangen word ik overspoeld door fijne herinneringen. En zo brengt ze me na haar dood nog steeds aan het lachen.

Door hier uitgebreid mijn verhaal te kunnen doen en door jullie reacties, voel ik me eindelijk terug ontspannen, niet meer zo verkrampt. Liefs, Floortje.

Floortje, het is goed dat je je dingen realiseerd en afvraagt. Mischien is een paard niet geschikt voor jou, maar mischien is ook de zienswijze en ervaring die je nu hebt, niet geschikt om met een paard om te gaan en kan dit in de toekomst wel geschikt worden.

Paarden zij zoals ik hebben een ander gedrag dan honden, wat voortkomt uit een andere levenswijze. Dat wil echter niet zeggen, dat je geen heel goede band kunt opbouwen met een paard en er fijn mee kunt wandelen of zelfs 'spelen'.

De meeste problemen met paarde hebben te maken met hoe ze gehouden worden en opvoeding, vaak berust dit op onwetendheid van degene die met het paard omgaat.

Mischien even rust op de plaats voor beide en alles goed analyseren en bedenken, en mischien passen jullie niet bij elkaar. Bedenk wel dat een paard een dier is dat erg oud kan worden en snel in een verkeerd circuit terecht kan komen, dus ga verantwoord om met deze gegevens.

Mischien is het raadzaam een profiel aan te maken, want als je graag dingen van je afschrijft en deelt, is een forum mischien wel een geschikt medium.

Ik had verwacht in een bodemloos, rimpelloos, duister meer van verdriet te vallen.
In de plaats daarvan ben ik gedropt in een wildwaterrivier waar ik door meegesleurd en overspoeld word. Een wildwaterrivier waarvan ik echt niet verwacht had erin terecht te komen. Een wildwaterrivier waarvan ik het bestaan niet kende.
In plaats van alleen maar te kunnen huilen, werd ik overspoeld door allerlei schuldgevoelens, door allerlei gepieker over wat ik zowel na de hersenbloeding als eerder tijdens haar leven allemaal anders had moeten doen.
Naarmate dat dankzij dit forum steeds verder naar de achtergrond verdween, werden het gepieker en de kwaadheid op mezelf, naadloos overgenomen door eindeloos gepieker over mijn paard en kwaadheid. Vooral kwaadheid op mijn paard, maar ook op de kat, de dierenartsen, het universum, mensen met honden die ik tegenkom op wandeling.
Er zijn verschillende redenen waarom ik dat paard nooit weggedaan heb. Omdat ik haar, ondanks haar Jekyll en Hyde karakter, graag zie, zelfs een leuk paard vind. Niet zo leuk als mijn hond, dat nu ook weer niet. Omdat ik haar moeder beloofd heb altijd goed voor haar te zorgen. Omdat ik te veel zielige paarden gezien heb die maar heel weinig uit hun stal komen en tijdens het rijden in hun mond gerukt worden of van de zweep krijgen.
Die poes gaat nergens heen. Ik vind het geen leuke poes, heb het nooit een leuke poes gevonden en zal het nooit een leuke poes vinden. Ze is geen knuffelkat en is snel uit haar hum. Dat is jammer maar meer ook niet. Ze hoort bij het gezin, we zorgen voor haar en zullen haar niet wegdoen of inruilen voor een leuker exemplaar.
Ik schijn er onverwacht veel deugd van te hebben op een forum te zittten. Zal ook een profiel aanmaken. Niet alleeen om om te gaan met mijn verdriet maar ook omdat ik hier al heel wat nuttige tips gezien heb wat betreft verzorging van zieke honden enzo. Alleen is er nu geen tijd om een profiel aan te maken, er is zoveel wat overstroomt. En als ik overstuur ben door iets wat paard of kat onopzettelijk in deze voor mij zo moeilijke tijd doen, gooi ik liever een scheldtirade over hen op dit forum dan dat ik het op hen uitwerk. Daar zou ik me onmiddellijk schuldig over voelen en opluchten doet het sowiezo niet.
Liefs en bedankt, Floortje.

Ik denk dat het wat dat betreft dat uitwerken van mijn kwaadheid op mijn dieren, allemaal veel erger lijkt dan het is.
Ik geef jullie groot gelijk dat je woede uitwerken op dieren niet gerechtvaardigd is. Op mensen trouwens ook niet. Als ik, en ik zeg wel "als" want het gebeurt normaal niet veel, eens kwaad word, onderdruk ik dat gewoon. Ik doe mijn uiterste best om kalm te blijven, even adem te halen. Normaal zakt het dan vanzelf weg. Als, en ik zeg ook hier "als", er eens wat stoom ontsnapt, is dat ook niet meer dan wat stoom. Een gil tegen de kat, even een ruk aan het halster van het paard. Vind ik dat ze dat verdienen? Nee. Vind ik dat dat gerechtvaardigd is? Nee. Het lijkt me gewoon een menselijke reactie, helemaal geen dierenmishandeling. Niettegenstaande doe ik mijn uiterste best zelfs dat de vermijden. Normaal ga je mij ook geen scheldtirade horen geven over mijn dieren. Simpelweg omdat opkomende kwaadheid normaal snel verdwijnt.
Nu bleef het maar borrelen, tot op het punt dat ik het verstandiger vond mijn paard maar te mijden. Ik ben blij dat ik hier een uitlaatklep gevonden heb voor ik in een impulsieve bui mijn paard aan een handelaar verkocht had.
Liefs, Floortje.

Jouw kwaadheid is ook een uiting van het verdriet en jouw gevoel van onmacht, dat gebeurt vaker en is heel normaal in de rouw.
Het zijn ook gevoelens van het niet accepteren dat ze er niet meer is, en dat kost tijd, om het te accepteren, ik weet er alles van en herken jouw gevoelens, dus ik spreek uit ervaring.
Je zit idd op slot, bent geblokkeerd en daarom kan je gevoel zich ook niet goed uiten. Ook dat heeft tijd nodig. daarnaast zit je met een schuldgevoel.
Ik heb eens een dierenfluisteraar hier gehad, om mijn hondje te begeleiden naar het licht.
De dierenfluisteraar zei, een mens of dier gaat geen seconde eerder of later overlijden dan dat de bedoeling is. Voor jouw hondje was het dus ook haar tijd, en daar had niemand wat aan kunnen veranderen. Als t anders had -moeten- lopen, was dat ook gebeurd, maar het moest dus nu zo zijn.
Jij hebt voor haar gekozen, dat ze geen pijn meer zou hebben, en dat is heel dapper van je.
En bedenk dat honden heel stoer zijn, ze laten niet zo gauw merken dat ze pijn hebben of zich niet goed voelen, en dan lijkt t net of ze zich misschien heel goed voelen, terwijl ze wel last hebben.
Je kunt blijven twijfelen of je de goede keus hebt gemaakt, maar zeker is dat ze nu geen pijn meer heeft en vanaf boven naar jou lacht, want ze blijven altijd bij ons, vanaf boven, en wachten op ons.
je zal haar ooit weer zien. Zij heeft een taak volbracht naar jou of anderen toe, en die taak is nu klaar. nu heb je nog je andere dieren en die hebben jou nog nodig, zij hebben samen met jou nog vanalles te doen op aarde, dus houd van ze, geef ze liefde en begrip en laat ze je troosten, op die manier kunnen zij wat voor jou betekenen, niet als je ze van je afduwt, want dat voelen ze.
Ga lekker naar ze toe, knuffel ze, huil, en geef het tijd.
huil vooral veel, laat t maar gaan, des te eerder kom je bij de acceptatie en dan pas ga je het verwerken, en als je erover praten wilt, kun je hier terecht, je mag me ook altijd een Pbtje sturen sterkte..

Sylvia, wat heb je dit ontzettend mooi en goed verwoord. Is bedoeld voor Floortje, maar wil je bedanken voor deze tekst want haal er zinnen uit die mij helpen tijdens mijn rouwproces en schuldgevoelens!

Sylvia, je weet niet half hoe fijn het is om dat te horen. Ik voelde me zo alleen staan met die gevoelens. En je voelt je er nog eens schuldig over op de koop toe.
Maar huilen komt er nog steeds niet erg van. Waar ik me vervolgens ook weer schuldig over voel omdat het dan lijkt alsof ik haar niet mis.
Ik kan bij die andere dieren niet terecht met mijn pijn. Die poes omdat ik haar niet kan knuffelen noch tegen me aan drukken. Als ik geluk hebt, wurmt ze zich gewoon uit mijn armen met een kwade miauw, als ik geen geluk heb of aandring, vang ik een beet of een krabbel. Dat paard kan ik nog wel tegen me aandrukken, die verdraagt dan best. Maar de kans is groot dat ik vervolgens een harde klap van haar hoofd krijg of een zware hoef op mijn teen. Niet vanwege agressie of een slecht humeur of zo, gewoon omdat ze in het geheel niet voorzichtig is en haar hoofd nooit helemaal opheft als ze het over mijn hoofd heft. Ik kan niet fijn tegen haar aanliggen in de weide omdat een paard van nature niet veel ligt. Ik weet dat ze er in het geheel geen bezwaar tegen heeft omdat ik het vroeger een paar keer gedaan heb. Ze schijnt het zelfs leuk te vinden. Maar hoe ik het haar zou moeten leren om op mijn vraag te gaan liggen???
Misschien is dat de reden waarom ik me nu kwaad voel op hen. Omdat ik niet bij hen terecht kan.
Ik denk dat het ook meespeelt dat ze geen van beiden een band hadden met mijn hond. We kunnen het verdriet niet delen omdat er van hun kant geen verdriet is.
En voor een stuk heeft het er waarschijnlijk ook een beetje mee te maken dat de kat mijn hond regelmatig aan durfde te vallen, nooit erg dat wel niet. En mijn paard heeft haar ooit eens een kies uitgeslagen. Als ik met mijn paard wandelde, kon ik mijn hondje nooit meenemen. Niet omdat mijn hond blafte of erachteraan zat. Dat heeft ze nooit gedaan. Wel omdat mijn paard sloeg telkens ze langssjeesde. Met andermans paarden kon ik haar zonder probleem wel meenemen.
Liefs, Floortje.
P.S.: een PB: is dat een persoonlijk bericht? Zodra ik een profiel heb, doe ik dat. Bedankt voor het aanbod.

Een rouwproces is een heel rottige periode, helemaal vlak na een overlijden. Je komt in een tornado van emoties terecht, het ene moment ben je woest, het andere moment kan je alleen maar huilen en dan voel je niets meer. En zo blijft het door gaan, dag in, dag uit.
Het kost veel energie, daarbij komen dan nog de schuldgevoelens en de ''wat als'' vragen, en zo blijf je in een hele nare put zitten.
Een rouwproces voelt en is ook heel alleen, niemand heeft kunnen voelen en ervaren hoe de band was tussen jou en je lieve hond, laat staan dat er begrepen word dat je nu in de rouw zit.
Praten met iemand die rouwbegeleiding doet lijkt me geen gek idee, maar het blijft iets wat je alleen door zal 'moeten' staan.

Je vroeg in een ander topic die op slot is of dan niemand die boosheid herkend na een overlijden. Natuurlijk wel, alleen ik lees in je topics vooral ook een nare frustratie richting je andere dieren, en dat is iets waarvan ik vind dat je mee op moet passen. Die boosheid is er en die mag je ook absoluut voelen, maar houd het bij jezelf, of ga iets doen waardoor je er mee om kunt gaan.
Een wandeling maken, een tekening, schreeuw het er uit, wat dan ook..

Ook ik voelde boosheid, behoorlijk zelfs, en dat doe ik nog steeds zo af en toe. De kunst is om er mee om te leren gaan, te accepteren dat deze boosheid er is, en deze er mag zijn.
Gooi het er uit, schrijf het van je af of praat met iemand, dat kan zeker helpen.

Lieve Floortje, het klinkt alsof je depresief bent en dat is bij jouw een deel van het rouwproces, maar wel weer het deel waar je wat mee moet. Je bent boos op alles en iedereen om je heen en dat is logisch, jaloers op mensen om je heen waar wel veel geluk en pret is terwijl het voor jouw lijkt alsof de wereld is vergaan. Ook ik was boos op de hele wereld toen ik mijn mannekemuis moest laten gaan en ik denk dat iedereen dan boos is op de wereld, dus denk niet dat je daarin alleen staat.
Geloof me, je boosheid richten op je andere dieren is ook een deel van het rouwproces, maar probeer die dieren niet de dupe te laten worden van jouw verdriet en boosheid. Ik heb dagen lang bij mijn merrie in de stal zitten huilen als een klein kind, maar als ze kwam bedelen om een pepermuntje duwde ik haar weg, ik kon het ook niet aan. Na een week kwam daar langzaam verandering in en duwde ik haar niet meer weg, maar kan dan weer dagen lang huilen met mijn hoofd tegen haar hals en ze liet alles nog toe ook!

Als je er zelf niet uit komt, dan wordt het tijd voor jouw om actie te ondernemen. Zoek hulp, geloof me, je bent niet de enige. Praat er over met iemand die jouw kan helpen met het rouwproces, jij moet er zelf door heen, maar ze kunnen jou wel tools aanbieden.

Ik hoop dat je je hart hier kan blijven luchten en geloof me, we willen allemaal helpen, de meeste van ons weet het hoe het is om afscheid te moeten nemen en niet iedereen verwerkt het even makkelijk.

En ehhh, een pb is inderdaad een prive berichtje

Dag Floortje.

Fijn dat ik jou en Minoes wat heb kunnen helpen.
Een Pbtje is idd een privebericht.
Misschien kun je niet met je paard en kat knuffelen, maar je kan wel met ze praten, dieren luisteren namelijk en begrijpen ontzettend veel.
Katten zijn wat eigenzinniger, maar wel slim.
En paarden zijn heel erg slim, het worden niet voor niets edele dieren genoemd.
Maar ik begrijp dat je behoefte hebt aan een arm om je heen.
Is er niemand die je kan troosten en waar je even in de armen kan kruipen als je behoefte hebt?
Ik heb destijds ook veel troost gehad aan het forum, dus ik hoop dat wij in iedergeval wat voor je kunnen betekenen.

Ik herken ook de schuldgevoelens, het dove gevoel dat je even niets voelt.
Dat komt omdat je nog in de ontkenning zit, je stopt het ongemerkt weg omdat je het eigenlijk nog niet aankan, de waarheid, dat ze er niet meer is, en omdat er dan niet uitkomt wat er uit -hoort- te komen voel je je schuldig. maar eigenlijk ben je gewoon nog wat verdoofd.
Het verdriet komt wel, wees niet bang, dat is ook nodig om het te verwerken. mensen die niet huilen na een verlies zullen het nooit echt verwerken, huilen is heel belangrijk .
Het is voor jou ook zwaar geweest, de beslissing, het gevoel dat jij het hebt gedaan, heel heftig en dat heeft een enorme impact, dat moet de geest even verwerken en dat kost tijd...al je gevoelens liggen nu op een hoop gegooid doorelkaar en moeten langzaamaan weer geordend worden, dat is het rouwproces, en elke keer dat er weer iets op de juiste plek valt, ga je het helderder zien, begrijpen..verdriet zal er altijd blijven, het gemis, maar de gevoelens waar je nu mee zit krijgen een plekje, dat is ook jouw taak in het leven, leren omgaan met het verlies van een dierbare, wij krijgen de lessen die we nodig hebben, en de mensen en dieren om ons heen geven die lessen. En de een ziet het duidelijker dan de ander en daarom heeft de een een langer rouwproces dan de ander. Maar lees dan weer wat ik schreef, print dingen die je raken uit desnoods, dat heb ik ook gedaan met sommige dingen en als t dan moeilijk was las ik het weer, liet mij weer even relativeren, zien hoe t ook weer zit, want je gedachten en gevoelens kunnen vaak zomaar aan de rol en dan zie je het niet meer helder. Je wilt je hondje terug, schreeuw het maar, heb ik ook gedaan, laat t eruit.
de muren kwamen op me af, alles herinnerde me aan Wendy, en toch was dat juist de meest veilige plek die ik had.
De benauwdheid die je voelt door het idee dat het echt waar is....het is heel moeilijk...
Ik kon t ook niet plaatsen, dat ze echt weg was/is, nog niet soms, het blijft een lange tijd onwerkelijk...maar de dingen vallen langzaam op hun plek, steeds een klein dingetje..
ik huil ook nog heel wat keren in de week, het is nu bijna 4 mnd terug, een dier is zo ontzettend lang bij je als t goed gaat, dat is een lang stuk van je leven, een lange begeleiding voor allebij, dat blijft en gaat nooit weg. jouw lieverd is hier klaar en wacht nu totdat jij klaar bent maar ik denk dat jij nog veel andere dieren mag begeleiden, en zij jou, dat komt allemaal wel, later, nu eerst de tijd nemen, het niet weg stoppen. Onthoud dat jij niets verkeerd gedaan hebt, alles gaat zoals het gaan moet, daar hebben wij geen invloed op, het enige wat wij kunnen bepalen is of we leren of niet..

veel sterkte hoor

Caitlin, je hebt gelijk dat er meer speelt bij mijn andere dieren. Ik voel me inderdaad gefrustreerd.
Dat heb ik vooral erg bij mijn paard, minder bij de kat.
Ik zie dat paard zo graag, zou het zo graag fijn kunnen hebben met haar. Ze is speciaal. Doordat ze mijn veulentje geweest is waar ik zo naar uit keek, dat ik voelde stampen in de buik van haar moeder, dat ik geboren heb zien worden en dat ik heb zien opgroeien.
Ik voel me zo machteloos als ik haar andere paarden pijn zie doen. Ik vind dat zo erg voor die dieren in kwestie.
En het doet zo'n pijn om altijd zo goed mogelijk gezorgd te hebben voor haar en dan door haar geslagen of bedreigd te worden. Ze heeft nooit iets slechts meegemaakt. En toch kan ze zo agressief uit de hoek komen. Het is zo pijnlijk bang te zijn van een dier wat je zo graag ziet. Ik weet dat ze me wel graag ziet maar toch voel ik me zo vaak zo afgewezen door haar. Als ze duidelijk maakt dat ze niet geborsteld wil worden, iets wat ik zo graag doe en wat ik nochtans met een massageborstel doe. Als ze me bedreigd omdat ik gewoon iets vraag wat ik al met zovele paarden probleemloos gedaan heb.
Ik heb altijd geloofd in positieve opvoeding (met beloningen), in geduld hebben met je dieren iets aanleren. Dus ze slaat me niet omdat ze niet fijn behandeld wordt. Maar zo word ik wel door haar behandeld als ik iets vraag wat ze echt niet wil. Zoveel vraag ik nochtans niet: mee aan de hand gaan wandelen, galopperen tijdens het longeren.
Ik heb een hekel aan mensen die beweren dat hun hond of ander dier slecht gedrag vertoond omdat dat nu eenmaal zijn karakter is. En die ook nooit eens een andere benadering of opvoedingsmethode proberen. Omdat het aan het karakter van het dier ligt, niet aan hen. Volgens hen dan toch. Ik heb al vanalles uitgeprobeerd, niets lijkt te werken.
Dus ja, dat frustreert me. En nu mijn fijne hondje er niet meer is, voel ik die frustratie 1000x erger.
Die poes vind ik ook frustrerend. Ze is nog nooit slecht behandeld, mag overal komen en slapen waar ze wil. We doen 300x per dag ramen en deuren open voor haar, geven haar brokjes als ze erom vraagt. En toch miauwt ze zo kwaad en zo eisend als ze even moet wachten. En toch mag ik niet doen wat ik zo graag doe en waar ik zoveel aan heb, namelijk haar op schoot nemen en knuffelen. Van haar vind ik het minder erg, omdat ze gewoon een kitten was wat ik mee naar huis heb genomen, geen paard waar ik zo naar uitgekeken heb en waar ik zoveel fijne dingen mee gepland had. Het is fijn om dit eens te kunnen uitspreken.

Aan de anderen: hartelijk bedankt voor de fijne reacties, morgen reageer ik uitgebreider.
En kijk ik of het me lukt een foto van mijn hondje bij mijn profiel te voegen en een persoonlijk berichtje te sturen.
Liefs, Floortje.

En was deze frustratie naar de poes en je paard altijd al aanwezig? Of is dit echt gekomen na het overlijden van je hond? Een hele domme maar simpel advies, probeer je eens te focussen op de pluspunten die de poes en je paard hebben, want die zullen er ongetwijfeld ook zijn.
Ik denk dat je beeld naar hun nu erg vertroebeld is, na het overlijden van je hond, een dier die alles voor je betekende.
Ik heb na Bijou's overlijden 2 konijnen aangeschaft, met het idee dat je dan weer iets hebt om voor te zorgen en mee te knuffelen, al is het niet te vergelijken met een hond en komt het in de verste verte niet in de buurt van hoe Bijou was.
Nu is het zo dat ze beiden totaal niet van knuffelen of geaaid worden houden. Dus in dat opzicht heb ik er helemaal niets aan. En toch geniet ik van ze en houd ik van ze, omdat ik accepteer zoals ze zijn, en het accepteer dat ze het niet willen.
Dat wil niet zeggen dat ze dan een hekel aan mij hebben, of dat ze slecht verzorgd worden, integendeel zelfs.

Er zal geen dier zijn of nog komen die lijkt op jouw hond, en die precies zo is als zij was. Dat kan niet, want ieder dier is uniek. Ook dit hoort bij de acceptatie en het rouwen, en dat komt allemaal vanzelf..Al neem je de hele kinderboerderij in huis zeg ik dan maar, het zal de leegte en het verdriet die ze heeft achter gelaten niet op kunnen vullen.

Floortje, ik denk dat het bij je paard belangrijk is een gedragsdeskundige erbij te halen.
Dwz niet iemand die goed kan paardrijden, of een paard kan opvoeden om te berijden, maar iemand die meer weet van de ethologie van paarden en objectief kan kijken naar de situatie en je praktische adviezen kan geven. Het heeft een reden waarom je paard zich zo gedraagt.

Ik vroeg mij idd ook al af of het gedrag van het paard al vanaf het begin was of niet.
Ik krijg een gevoel of het paard op jou reageert Floortje.
niet rot bedoeld hoor, maar kan het zijn dat er meer dingen zijn waar je -onbewust- mee zit, andere frustraties? dieren zijn zoo gevoelig en als er iets met ons aan de hand is, een spanning in ons is, dan keren ze zich van ons af, heel onlogisch, maar het is gewoon zo. niet omdat ze een hekel aan ons hebben, helemaal niet, maar dieren zijn heel gevoelig voor de energie die we uitstralen, en dat doen we zelfs onbewust, het kan een soort zelfbescherming zijn van het dier.
Kijk eens goed naar jouw leventje, zijn er dingen die niet goed gaan/zijn gegaan behalve nu het verlies van je hondje?

Verder kun je ook bij je paard gaan zitten/staan, en het dier zelf laten bepalen of en wanneer het naar je toe komt, misschien wil je zoo graag dat contact dat het daardoor juist niet lukt.
Wij hebben een gezegde...laat het los, dan komt het naar je toe. dat geld ook voor het kunnen -voelen-dat je overleden dier weer bij je is, dat blokkeerd in het begin en als je het los gaat, ga je weer -voelen-.
Dieren kun je niet dwingen te voelen, zij leven met energie en bij de dag.
zodra jij dingen los kunt laten zul je ook zien dat het beter gaat.

ik zal je een voorbeeld geven van mijzelf, toen ik Wendy was verloren.
Ik zat 2 weken lang zoo vast in mijn verdriet, was zoo geblokkeerd, dat mijn twee andere hondjes niet echt met me wilden knuffelen, geen toenadering zochten, ze hadden waarschijnlijk zoiets van, laat maar even, de emoties zijn zo heftig, de energie die ik uitstraalde was zo heftig, dat voelden ze.
Toen ik dat na 2 weken doorhad, en mijn man zag dat ook goed, het is moeilijk om op dat soort momenten je eigen dingen helder te zien, toen kon ik ze weer knuffelen en vanaf dat moment konden zij mij ook troosten, ik liet het weer toe, was minder geblokkeerd, het was zoo duidelijk!
Ik hoop dat je hier misschien wat aan hebt

Ik had een heel makkelijk, braaf paard. Dacht ik.
Tot ik eens een wonde van haar verzorgde toen ze 2 jaar oud was. Voor ik wist wat er gebeurde, lag ik op de grond met een verdomd pijnlijke neus. Die neus staat sindsdien een beetje scheef. Volgens mij is het daar misgelopen. Ik had zoveel pijn, was zo beduusd en zo geschrokken dat ik haar meteen met rust gelaten heb. De volgende keer dat ze me sloeg, was toen ik één van mijn eerste wandelingen aan de hand met haar maakte. Ze was lastig omdat er veel vliegen zaten. Dus hield ik haar zo kort mogelijk vast en waren we al aan het terugkeren naar de stal. Voor ik het besefte, lag ik op de grond. Met een pijnlijke arm en een spoorloos verdwenen horloge.
Ik kijk graag naar Cesar Millan. Ik weet niet of iemand die aflevering gezien heeft met die Rottweiler die iemand van de cameraploeg gebeten heeft? Nou, hoe ongeloofwaardig en overdreven het ook mag klinken: mijn paard lijkt daarop. Je vraagt iets wat ze niet wil, eerst weigert ze gewoon, na een paar minuten aandringen, zie je haar verstrakken en het volgende moment slaat ze. Razendsnel en raak.
Ik heb het niet alleen bij mezelf gezien, maar vooral heel vaak bij andere paarden. Als ze haar geen voorrang geven, als ik met dat andere paard bezig ben en niet met haar (nog dat geluk dat ze om zo'n moment haar woede op het andere paard richt, niet op mij, maar ik sta er wel tussen), als ze het hooi niet delen wil, als ze te dicht bij haar moeder stonden. Aan de longe houdt ze het voorlopig bij een noodrem en vervolgens achteruit op je af komen. Als je haar daarom een tik met de zweep geeft (ik heb het echt om een tik met de zweep, geen afranseling), wordt ze alleen maar heftiger . Net zoals ik Cesar Millan heb horen zeggen van gevechtshonden.
Het is een PAARD. Misschien moet ik haar even een spiegel voorhouden.
Toen ik haar tijdens onze laatste wandeling weer zag omslaan, dacht ik "Ik doe maar even wat Cesar zegt, alsof het om een gevechtshond zou gaan." Dus gaf ik haar meteen een korte ruk aan het halster nog voor ze iets gedaan had. Ze ontspande zich onmiddellijk en ik heb de rest van de wandeling geen last meer met haar gehad. Maar sindsdien durf ik niet meer met haar te gaan wandelen. Wat als ik de volgende keer niet op tijd ben?
Diezelfde woede, datzelfde verstrakken van de spieren voor het ontploffen, zag ik bij haar halfbroer. Die is op 3-jarige leeftijd in het slachthuis geëindigd, nadat ze een paar maand geprobeerd hadden hem zadelmak te maken. Een paard naar het slachthuis sturen, vind ik niet goed te praten, ik geef alleen maar even aan waarom ik denk dat het voor een stuk ook aan haar karakter ligt.
Ik heb een gevechtshond als paard. Eentje die heel lief en aanhankelijk kan zijn, maar voor je het weet, omslaat. Zonder hiermee te willen zeggen dat alle Rottweilers, pittbulls en staffies onvoorspelbaar en agressief zijn, ik heb een paar heel leuke, lieve exemplaren gekend.
De enige straf die ervoor zorgt dat ze de dag nadien als een engeltje aan de longe loopt en je bij wijze van hoge uitzondering haar niet om de paar passen opnieuw moet zeggen dat ze moet doordraven in plaats van slenteren, is haar achteraf niet in de wei laten (ze wordt steeds gelongeerd voor we haar in de wei laten). Maar dat vind ik dan weer zo zielig, zo hard dat ik het liever niet toepas. Of vinden jullie dat ik haar recht op weidegang wel mag omzetten in iets wat ze moet verdienen? Maar wat als ik haar dan eens een dag niet kan logeren wegens geen tijd of zo, kan ik het dan maken om haar niet in de wei te laten?
Liefs, Floortje.

CESAR MILLAN

Hondenpage heeft een positieve visie wat betreft omgang, begeleiding en opvoeding van honden. CM en zijn manier van met honden omgaan komt niet overeen met de positieve wijze waar wij als HP voor staan. Fysieke correcties of andere provocerende handelingen leveren een risico op voor het welzijn en veiligheid van de hond en de mens en zijn bovendien stressverhogend voor de hond.

Om deze reden is het niet toegestaan dergelijke dergelijke opvoedmethodes van CM op hondenpage te promoten of te adviseren. Deze worden aangeduid met een rode pijl. Het adviseren en/of promoten van deze adviezen kan leiden tot een waarschuwing en ban.

Discussie over CM wordt in beperkte mate toegestaan om bij te dragen aan bewustzijnsvergroting. Topics kunnen op slot gezet worden als de discussie een provocerend karakter krijgt.

En nee, ik heb haar al vaak gelongeerd voor het overlijden van mijn hond. Het ook even vaak weer stopgezet omdat het echt niet fijn is zo. Voor geen van beiden.
Het enige verschil is, dat ik er nu voor het eerst serieus over nadenk om haar weg te doen. Omdat haar hele dagen alleen maar in de weide laten wegens haar ziekte (hoefbevangenheid) geen optie meer is. En omdat ik het niet meer verdragen kan. Ik had zo'n lieve hond, nu heb ik alleen maar meer een paard wat het oké vindt om mij te slaan of bedreigen voor kleine dingen en waar ik niets, maar dan ook niets gezellig mee samen kan doen, zelfs niet haar borstelen.
Voor iemand zegt dat ze misschien wegens haar hoefbevangenheid zo lastig is: ze was voordien ook al zo. En zolang ze regelmatig getraind word en maar een paar uur per dag in de weide mag, zelfs in de winter, heeft ze er geen last van.
Liefs, Floortje.

Oké, ik zal Cesar niet meer vermelden. Ik ben het trouwens ook niet met alles eens wat hij doet. Ben eigenlijk gestopt met kijken naar zijn programma toen hij zo'n schokketting begon te gebruiken.

Ik bedenk net wat. Wat als ik haar onbewust steeds beloond heb voor haar gedrag aan de longe doordat ze daarna altijd in de wei mag?
Liefs, Floortje.
P.S.: mijn moeder durft haar wel nog te longeren, maar niet meer te vragen om te galopperen. Het is dus niet alleen bij mij.

nu heb ik alleen maar meer een paard wat het oké vindt om mij te slaan of bedreigen voor kleine dingen en waar ik niets, maar dan ook niets gezellig mee samen kan doen, zelfs niet haar borstelen.

draai het liever om en vraag je af of het niet misschien aan jou kan liggen, laat je niet door een omstreden hondentrainer dingen in je hoofd halen, maar haal er eens een gedragsdeskundige bij die jou kan uitleggen hoe je met paarden om moet gaan want je geeft niet de indruk dat je het goed aanpakt met je paard, je paard lijkt gefrustreerd en onbegrepen

een dier is niet zomaar lastig, dat heeft een oorzaak en daar moet je aan gaan werken

maarre we raken wel erg offtopic, het is geen paardenforum maar een hondenforum

Als ik dacht dat het alleen maar aan dat paard lag, had ik haar allang verkocht.
Volgens mij heb je bij mens/hond/paard, wat dan ook, hele makkelijke karakters (zoals mijn hondje), gemiddelde karakters en moeilijke karakters. Wat, wederom volgens mij, vooral te maken heeft met hoe dominant ze zijn en hoe makkelijk ze te motiveren zijn.
Een paard/hond met gedragsproblemen is volgens mij een dier waarvan je simpelweg nog niet de juiste benadering gevonden hebt. Waarbij een dier wat alleen maar luistert uit angst, absoluut niet de juiste benadering is.
Ik heb bij mijn paard nog niet de juiste benadering gevonden, weet ook niet of ik dat nog wil vinden. Misschien ben ik wel helemaal niet het juiste baasje voor haar.
Ik weet alleen dat het op deze manier niet leuk meer is.