cursus ethologie

super interessant topic
veel herkenbaars, maar ook weer nieuwe invalshoeken om over na te denken
super leuk

Kan je me uitleggen waarom iemand die enthousiast doet, onzeker zou zijn?
Misschien dat een voorbeeld van iemand die we allebei kennen daarbij kan helpen. Bijvoorbeeld Emiel Ratelband.

Wat mij geleerd is dat angstige honden vaak een hoge blaf hebben en zekere honden vaak een lage blaf.
Dat honden dit ook lezen bij mensen is mijn eigen interpretatie die ik misschien voorbarig getrokken heb.
Ik denk dat een enthousiast iemand met een hoge stem inderdaad niet door de hond gelezen wordt als zijnde angstig.
Ik ga hier zaterdag meer over vragen.

Ik ben echter van mening dat een hond ons niet als hond ziet, maar echt wel weet dat wij mensen zijn en anders dan honden communiceren.

Het kan geen kwaad om je als mens zoveel mogelijk in de hond zijn gedachtenwereld te verplaatsen,andersom lijkt me een stuk moeilijker.

Dat is je geraaien ook Moet je niet op het schoolfeest zijn? haha, volgens mij gaan we een beetje offtopic.

nee hoor.. die schoolfeesten zijn niet echt voor mij voorbestemd

jij bent er dus ook niet?!

Floske, ik heb door de jaren heen toch echt het idee gekregen, dat honden ons beter kunnen lezen, dan wij hun.

Onze communicatie is vooral gericht op verbale vermogens. Wij letten weinig op visuele handelingen en kunnen denk ik ook moeilijker met mimiek omgaan. Een snelle korte blik van een hond op afstand naar een andere hond, kan de bekene snel doen weglopen; dit krijgt geen mens voor elkaar.

Een hond is hier veel subtieler in en daarbij denk ik dat zelfs geur bijdraagt aan communicatie bij honden. Hiermee zijn wij zeker beperkter.

Verder is natuurlijk ook van invloed dat er veel mimiekverlies is bij honden en niet meer alle honden evengoed onderling communiceren kunnen. (Dorethee Pfedderson deed hier onderzoek na).

Het kan zeker geen kwaad om je in de hond te verplaatsen, zoals ik zal schreef is empatisch vermogen heel belangrijk. Ik denk echter wel, dat we ons bewust moeten zijn van onze beperkte communicatievormen tov de hond en dat het voornamelijk aan de hond zijn flexibiliteit en aanpassingsvermogen ligt, dat het vaak zo goed functioneerd.

We zitten nog steeds in een ontdekkingsfase en zijn wat communiceren betreft en zijn echt niet zo'n kei als we vaak van ons zelf denken. Ik vind het altijd erg magertjes als ik kijk wat wij bv een chimpansee kunnen leren van mensencommunicatie en hoe beberkt wij weten van chimpanseetaal.

De hond leest al duizenden jaren de mens, en wij zijn pas zeer recentelijk gaan nadenken over hoe een hond nu eigenlijk functioneerd.

Een mens leert een vreemde taal eerst verstaan en dan spreken. Net zo leert een hond ons te verstaan (spraak/lichaamstaal) maar hij mist de capaciteiteiten om in dezelfde taal terug te "spreken".
De relatie tussen baas en hond is dus vergelijkbaar met de relatie tussen bijvoorbeeld een Nederlander die Chinees verstaat maar het niet spreekt, met een Chinees die op zijn beurt wel Nederlands verstaat maar het niet spreekt. Blijven beiden in hun eigen taal spreken dan verloopt de communicatie vlekkeloos, ze kunnen namelijk allebei elkaar verstaan.
Gaat de Nederlander proberen toch Chinees te praten dan zal de Chinees hem minder goed of niet begrijpen. Daarom is het zaak om als baasje de hondentaal te proberen te begrijpen maar is het lariekoek om als mens de hondentaal terug (te proberen) te communiceren.
Dus niets geen gegaap etc. naar je hond. Misschien als je de clown van de buurt wil worden maar niet om je hond iets duidelijk te maken.

Een heel interessant boek over "taal" tussen dieren en metname tussen honden vind ik zelf "De taal van je hond" van Stanley Coren

Waar je om moet denken in de Ethologie, dat je gedrag observeert en gedrag omschrijft maar hier mag je niet zomaar conclusies aan hangen wat betreft de uitleg van dit gedrag.
Gedrag is namelijk een reactie op een prikkel uit de omgeving(geldt net zo goed voor mensen), deze prikkels kunnen verschillend zijn en dus kunnen de reacties van een hond ook verschillende betekenissen hebben, veel van de lichaamstaal lijkt sterk op elkaar, en het zou ook best kunnen zijn dat honden ongeveer dezelfde lichaamstaal gebruikt in deze verschillende situaties, maar de motivaties kunnen daarmee toch erg verschillen van elkaar.

Wij weten nooit hoe een hond zich voelt dus moet je ook erg voorzichtig zijn met je conclusies, en als je gedrag bestudeert moet je erg kritisch zijn in je observaties, hierin mag antropomorfisme ook niet voor komen(wat dus maar al te vaak gebeurt). Daar komt nog bij als je honden observeert moeten de situaties ook altijd precies hetzelfde zijn, want anders kan je het gedrag niet meer vergelijken met elkaar.

Honden zien misschien best wel verschil tussen mensen en soortgenoten (al moet je hier zelfs kritisch in zijn) maar is het belangrijk? Een hond kan niet menselijke reacties geven of op een menselijke manier communiceren(behalve aangeleerd gedrag) dus zal een hond alleen maar op een hondse manier op ons kunnen reageren, honden communiceren dus met mensen op dezelfde manier dan wanneer ze communiceren met soortgenoten, en wij communiceren dus vaak op een menselijke manier met honden. Honden kunnen dus wel leren wat wij bedoelen als wij bepaald gedrag laten zien wat iets anders in hondentaal betekend bijv. met een hoog stemmetje de hond roepen en niet in de buurt komen als onze stem bozer klinkt, ze leren dus om zich aan te passen aan onze taal.(sociaal leergedrag)
In de Ethologie krijg je daardoor dus weer een verknipt beeld van de werkelijke betekenis van honden gedrag .