Schuldgevoel inslapen

Vandaag heb ik één van mijn twee teckels in moeten laten slapen: Mobi is 11 jaar geworden. Het afschuwelijke is dat hij -naast problemen met zijn rug door een vroegere hernia- lichamelijk niets mankeerde. Mobi was altijd al een typische teckel, eigenzinnig, veel jachtinstinct en altijd de alfa-strijd aangaan. Ik heb hem met veel liefde maar bedachtzaam en consequent opgevoed. De accute hernia met zijn 4e jaar hebben we met operatie, 6 maanden boxrust, fysiotherapie en accupunctuur overleefd. De laatste paar maanden viel hij de oudere teckel, van 13 jaar, steeds vaker aan. Ook buiten werd hij steeds valser tegen andere honden en vloog hij andere reuen aan.
Thuis gromde hij steeds vaker en ik was doodsbang dat mijn 2,5 jaar oude dochter tussen de vechtende honden zou belanden. Het apart uitlaten en thuis apart houden van de teckels werkte averechts en leverde alleen maar meer onderlinge irritaties op. Inmiddels had Mobi, toen ik hem wilde corrigeren of bij het vechten van andere honden aftrok, mij al een paar keer gebeten. Ook ging hij vals en aanvallend blaffen als ik hem corrigeerde. Na maanden van alles geprobeerd te hebben om de situatie te veranderen (chemische castratie enz.)heb ik vanochtend de knoop doorgehakt en ben na de strandwandeling naar de dierenarts gegaan. Dit hondje die me 11 jaar lang met alles bijgestaan heeft en mij geheel vertrouwde heb ik in laten slapen. Omdat ik hem ongelukkig zag worden, ik zijn gedrag geen positieve wending kon geven, het vechten niet meer aan kon. Ik voel me doodellendig en schuldig.

Hallo Rachel,

Wat een gemis zal het zijn voor je...
Maar ik neem m'n petje voor je af, écht waar...
Je hebt juist gehandeld vóór er écht iets ernstigs gebeurde.

Mobi zal pijn gehad hebben... En misschien was er in z'n koppie wel iets niet in orde.
Je hebt er alles aan gedaan om het te veranderen, niet alles loopt zoals we graag willen..

Ik wens je héél veel sterkte en weet dat Mobi het nu goed heeft en voor altijd bij je is...
Eens zal hij je weer kwispelend begroeten...

Lieve groet, Ilja
Pootje van *Sterre*

Hi Ilja,
dank voor je lieve reactie. Ik heb de hele nacht liggen bedenken hoe ongelukkig hij de laatste maanden moet zijn geweest en inderdaad afgevraagd of hij pijn heeft gehad. Afgevraagd of ik misschien vaker langere wandelingen had moeten maken, of ik te weinig tijd voor hem heb genomen enz. enz.

De afgelopen 11 jaar ben ik nog nooit een nacht zonder Mobi thuis geweest en ook met alle auto-vakanties (&huwelijksreis!) ging hij altijd mee. Ik voel dat ik vreselijk gefaald heb om op een juiste manier met zijn agressie -en dus ook met hem- om te gaan en dat hij dat met de dood heeft moeten bekopen omdat ik bang ben geworden voor zijn gedrag. De hondentrainster en de dierenarts vonden het een juiste beslissing, maar het voelt helemaal niet goed.

Lieve Rachel,

Er moet een reden geweest zijn waarom Mobi zo agressief is geworden. Als dit pijn geweest is, wat aannemelijk is, dan heb je daar niets aan kunnen doen. Behalve Mobi uit zijn lijden te verlossen.

Juist daarom heb je laten zien dat je van hem hield. Daarbij had je het jezelf nooit vergeven áls er wél ooit iets had gebeurd waar je dochtertje bij betrokken had geweest. Je had haar een trauma bezorgt..
Je doet jezelf te kort doordat je denkt dat je gefaald hebt voor wat betreft het omgaan met zijn agressie. Je had geen keus, ook niet als je het vanuit Mobi bekijkt...

Heel veel sterkte, want het blijft toch altijd een vreselijke moeilijke keuze...

Lieve groet, Ilja
High-five van *Sterre*

Beste Rachel,

Heel veel sterkte met dit moeilijke besluit maar ik denk dat je een goede beslissing hebt genomen.

Groeten,
Marlen

Hoi Rachel,

Ik wil je als eerste heel veel sterkte wensen met dit grote verlies. Je hebt toch gedaan wat je kon. Je hebt allerlei dingen geprobeert om de agressie van Mobi terug te dringen of in ieder geval dat hij niet agressief kon zijn. Het lijkt me ook vreselijk als je hond zo verandert en dat je dat niet meer aan kan....Je moet dan toch een keuze maken en dat is nooit makkelijk...

Ik kan je wel vertellen, het schuldgevoel wat je nu hebt, is heel normaal. Iedereen die z'n/haar hond in laat slapen heeft altijd last van een schuldgevoel. Om welke reden je de hond ook in hebt laten slapen. Je gaat je toch afvragen wat als...of was dit wel de juiste beslissing? Je hebt toch het gevoel dat jij nu de keuze hebt gemaakt en niet je hond! Helaas kan een hond nooit zelf kiezen en moet zijn/haar baas de keuze voor hem maken.... Later realiseer je jou wel, dat dit het beste was wat je kon doen. Uit liefde voor Mobie en de rest van je familie heb je hem verlost. Mobie is nu gelukkig en jij moet met zijn verlies zijn verder te leven....en dat kost tijd! Zolang je hem niet vergeet, leeft hij ook verder...Hij zal toch een plekje behouden in je hart. Nogmaals veel sterkte.

Heel veel liefs en een steunknuffel van Monique

Bedankt voor jullie lieve reacties; ik vind zoveel steun in het feit dat echte hondenliefhebbers & -kenners achter mijn beslissing staan. Omdat ik -nu hij er niet meer is- alleen maar twijfel en schuld voel.

Gisteravond wilde ik niets liever dan naar het crematorium rijden, hem nieuw leven inblazen, naar het strand gaan, hem beloven dat ik dat voortaan iedere dag zou doen en uitschreeuwen 'het spijt me, het spijt me'.

Het schuldig voelen is zo alles-overheersend dat als ik al aan Mobi denk, ik in tranen uitbarst. Ik heb niet het gevoel dat ik hem heb verlost, maar mezelf heb willen verlossen omdat ik de situatie niet langer meer aankon en voortdurend bang was dat m'n dochter gebeten zou worden. Angst en zwakte van mijn kant.

Mijn dochter (haar naam is 'Folie') heeft vandaag al een paar keer gevraagd waar Mobi was. Ik vertelde haar "in de hondenhemel".
"Mona ophalen" (ze kan zijn naam nog niet goed uitspreken..)was haar antwoord...
Toen ik zei dat dat niet kon zei ze:
"blijft Peri wel bij Folie"?
Hartverscheurend.

Rachel, ik ken dit gevoel wat jij beschrijft....

Ik heb een dag voor kerst - 2 jaar terug - mijn reu van 6 jaar moeten laten euthernaseren. Hij had al twee jaar epilepsie.
Twee dagen voor kerst, kreeg hij stuip na stuip, twee dagen en nachten achter elkaar...
Hij was kapot van moeheid, raakte letterlijk én figuurlijk de weg kwijt.
Iedere keer als hij rustig wilde gaan liggen na een stuip, begon de volgende stuip alweer... Ook wij waren kapot van moeheid, angst, verdriet....
We hebben twee dagen en twee nachten met hem opgezeten, dierenartsen gezien, gebeld....
Alles en iedereen om raad gevraagd....
Maar er was geen redden aan...
Het was het moeilijkste besluit wat ik ooit in m'n leven heb moeten nemen om een eind aan de situatie te maken zowel voor Jip, als voor ons zelf....


Jip speelde een héél belangrijke rol in m'n leven. Hij was als zwerver aan komen lopen, hij was écht een cadeautje!! Hij was m'n hulphond en m'n "maatje" m'n steun door dik en dun...

Ik was verscheurd door verdriet én twijfel. Had ik toch niet beter "dit", of beter toch "dat" kunnen doen...
Na een aantal weken kon ik beter denken.... Ik kwqam er achter; ik had geen keus, net als jij...

Had ik moeten wachten dat de hersens van Jip dermate beschadigd zouden raken dat hij onbetrouwbaar werdt.
Of dat hij een hartstilstand zou krijgen tijdens een stuip, of zou stikken in z'n slijm....

Had jij willen wachten tot Mobi een willekeurig kind of je dochter zou bijten in een onbewaakt ogenblik???
Een kind een trauma bezorgen of een lidteken voor de rest van het leven...?
Je kunt niet álles voor zijn....

Het gedrag wat Mobi vertoonde, was geen gevolg van een opvoedings probleem. Diep in je hartje weet je dat Mobi ernstig ziek was...!

Probeer aan de fijne tijden te denken die je samen hebt gehad met Mobi...
Natuurlijk mis je hem vreselijk
maar je hebt hem door zware tijden heen geholpen met z'n ruggetje toen der tijd....
Niets was je te veel...
Toen heb je de juiste beslissing genomen...
Nu heb je dat ook, je had geen andere optie. Je hebt een moedig en juist besluit genomen om erger te voorkomen, ook ter bescherming én uit liefde voor Mobi...

Lieve groet, Ilja
High-five van *Sterre*

Lieve Ilja,

Wat een afschuwelijk verhaal van Jip, dat moet verschrikkelijk voor je zijn geweest. Inderdaad kan je niet anders als je je hond zo ziet lijden. Dan is inslapen dan een ultieme daad van liefde. Zeker omdat hij je hulphond was, was de beslissing veel ingrijpender en je keuze een pure daad van altruisme. Ik bewonder dat enorm.

Nu Moob er niet meer is, ga ik alles overdenken. Het laatste half jaar is zo hectisch geweest. Een overlijden in de familie, een verhuizing (ik was zooo blij voor Peri&Mobi dat we nu een tuin kregen!), en nu net een 6 weken lange opname van mijn moeder in het ziekenhuis, die ik iedere dag bezocht heb waardoor de (lange) wandelingen erbij inschoten. Ik heb veel minder tijd voor m'n honden gehad. Ik heb dus ook het gevoel dat ik schuldig ben aan het feit dat het probleem steeds groter is geworden, want Mobi kon Peri, doordat Peri steeds minder goed kon horen (ouderdom), ook steeds minder goed uitstaan en greep hem met steeds grotere regelmaat).

M'n honden zijn altijd nummer één geweest (met komst van m'n dochter noemde ik het een gedeelde eerste plaats). Hoe meer ik erover nadenk des te meer ik voel dat ik ze het laatste half jaar heb verwaarloosd, te zeer met m'n eigen gevoel ben bezig geweest en dat Mobi alle stress van mij heeft overgenomen. Dat hij daarom zo gefrustreerd is geraakt, zich eenzaam en verlaten heeft gevoeld, geïrriteerd is geraakt. Onze band is verslechterd en ik was de situatie niet meer de baas. Het had nooit zover mogen komen.

Ik hoop dat je gelijk hebt en ik heb erger heb voorkomen, in ieder geval wordt Peri nu niet meer gebeten. Ik hoop ook dat Moob nu ergens op me neerkijkt en het me vergeeft...

Veel liefs,
Rachel.

Hoi Rachel,

Je moet niet aan de dingen denken, wat als...of heb ik...Als je dit blijft doen, dan kun je het nooit naast je neer leggen en zul je altijd een schuldgevoel blijven houden. Wat Ilja ook duidelijk probeert te maken, is dat iedere euthanasie schuldgevoel oproept. Je vraagt je toch altijd af, heb ik het wel goed gedaan, had ik niet dit, of dat moeten doen..... Je hebt er voor gezorgt dat er geen ernstigere dingen gebeurt zijn. Had je met dit idee willen verder gaan, dat Moob straks toch iets bij je dochter zou doen? Nee...dat wil je niet. Echt uit liefde voor Moob heb je deze beslissing genomen. Hij heeft nu een fijn plekje bij de regenboogbrug en hij zal het echt wel begrijpen.

Ook ik heb wel even met een schuldgevoelg gelopen toen ik vorig jaar augustus mijn allesie moest laten gaan. Hij werd met de dag slechter door de ouderdom. We hebben alles voor hem gedaan om het voor hem leuk te houden, maar je zag dat hij telkens slechter werd. Zelfs 3 maanden voor zijn dood, heb ik hem nog laten opereren. Zijn oogje moest er uit. Na de operatie werd hij echt met de dag slechter! Bij ons stond een vakantie voor de deur. Een vakantie waar we erg naar uitkeken....Al het hele jaar. En toch zat ik te twijfelen, moet ik de vakantie niet annuleren, want Bus gaat echt achteruit. Ik kan hem zo toch niet naar het hondenhotel sturen samen met onze Flos. Wat als hij daar dood zou gaan en ik ben er niet bij? Weken heb ik met Buster op de bank gezeten en maar huilen samen met hem. Ik vroeg hem telkens, wat wil je zelf..., maar ik kreeg nooit antwoord. 2 weken voor onze vakantie kreeg hij weer een attackje. Ik heb toen de beslissing genomen om hem zijn rust te geven. Achteraf had ik een erg schuldgevoel, omdat ik steeds het gevoel had dat ik het voorspoedigt had, omdat we naar Cuba zouden gaan. Ook op die vakantie heb ik de hele tijd met dat gevoel gelopen. Echt genoten heb ik dus ook niet van onze welverdiende vakantie. Mijn gedachte waren bij Buster...Had ik die vakantie niet moeten annuleren en hadden we niet af moeten wachten hoe Buster uit zijn attackje zou komen. Hebben we de beslissing niet te snel genomen? Als je dan iets verder bent, ga je het toch wel relativeren en zag ik in, dat dit het beste was. Buster was zijn plezier kwijt en op dat moment dat ik hem verloste, ging hij niet eens meer op zijn poten staan, maar bleef liggen. Hij gaf dus zelf ook wel aan dat het goed was. Ik wil hier alleen maar mee zeggen, dat je altijd een schuldgevoel hebt, omdat jij de keuze moest maken. Probeer al die dingen die het afgelopen jaar gebeurt zijn aan de kant te zetten. Probeer geen oorzaak te zoeken van Moob zijn gedragsverandering. Probeer dit beeld van Moob zelfs even uit te wissen. Denk aan zijn leuke tijd....Ik weet dat het moeilijk is en dat het tijd kost. Het is wel goed dat je jouw gevoel van je afschrijft of er over praat met mensen die je begrijpen. Er zijn altijd buitenstaanders die zeggen...Ach het is maar een hond. Die je dus niet begrijpen. Zelfs ik mis mijn Buster nog dagelijks en dan is hij nu al 10 maanden bij ons vandaan. Ik zeg altijd zo lang je jouw kanjer niet vergeet, leeft hij ook voort. Al is het niet meer lijfelijk bij jou...Hij is toch in je buurt. Nogmaals veel sterkte....

Liefs Monique

Lieve Monique,
Bedankt voor je reactie. Al deze reacties en -herkenbare- verhalen van anderen, helpen enorm en zijn een reuze steun. Vanavond zei een goede vriendin van mij dat ik in de toekomst maar geen teckel meer moest nemen, maar een hondje 'dat alleen liefde en eten nodig had'. Ik weet dat ze het niet zo bedoelde, maar ze heeft me tot in 't diepst van m'n ziel geraakt. Een motie van wantrouwen naar mij toe: dat ik niet nog een hond verziek?
Misschien reageer ik nu over-emotioneel, maar ik merk dat begrip ver te zoeken is. Ik ben heel blij dat ik dit forum op internet ben tegengekomen en mensen heb getroffen die begrijpen hoe het is en troost kunnen bieden!
Bedankt!

Hallo Rachel,

Hoop dat je de draad weer een beetje kunt oppakken...

Alhoewel je er niet van moet schrikken dat het nog wel heel lang kan duren, eer je de dood van Mobi een plekje kunt geven...

Ja, soms doen mensen, waar je het niet van verwacht, pijnlijke uitspraken.
Terwijl je het liefst eigenlijk even in de armen van je vriendin zou willen vallen, om eens heerlijk een potje te brullen en een aai over je bolletje zou willen voelen....

Koppie op meis

Knuffel voor Perri

Lieve groet, Ilja
High-five van *Sterre*

Hoi Rachel,

Het is voor mij ook zo herkenbaar dat sommige mensen zulke rare dingen kunnen zeggen als je maatje net is overleden. Niet iedereen begrijpt dat je zo'n verdriet kan hebben en dat je tijd nodig hebt om het een plekje te geven....
Toen Buster net overleden was, kreeg ik dikwijls de vraag, neem je nu weer een nieuwe hond bij Flos? Dat deed bij mij op dat moment zo'n pijn! Net of Buster zomaar even te vervangen was door een nieuwe hond! Net of het gewoon een gebruiksvoorwerp was! De eerste keren dat iemand dat tegen mij zei, werd ik gewoon echt boos daarover, maar later begreep ik wel dat ze het allemaal goed bedoelde. Dat het misschien ook wel een logische reactie was, omdat we altijd 2 honden hadden gehad. Niet iedereen voelt hetzelfde voor een hond of ander huisdier. Maar juist net de mensen waarvan je eigenlijk zou verwachten dat die je steunen, laten je in de kou staan, omdat ze het toch niet helemaal begrijpen wat die kanjer nu betekent heeft....Een aantal heb ik daar op aangesproken en die schrokken er toch wel van. Ze hadden even niet in de gaten dat ik het zo moeilijk had met Buster zijn dood. Terwijl ze altijd zeiden...Buster en Flos zijn echt jullie zoontjes! Dus ze wisten wel wat voor een plek hij bij ons had. Neem van mij aan, dat je straks echt weer de leuke dingen gaat herinneren. En dat van nooit meer een teckel...vind ik wel erg rot gezegt, maar ze zal het inderdaad wel niet zo bedoelen....

Groetjes Monique

Lieve Monique,
nog dank voor je medelevende reactie! Ik leef mijn leven inmiddels 8 dagen zonden Moob, maar er gaat geen uur voorbij dat ik niet aan hem denk...

Inmiddels heeft m'n vriendin gezegd dat ze het echt niet zo bedoelde...Dat wist ik wel maar ik verdraag de (onnadenkende) reacties van iedereen momenteel erg slecht. EN NEE, ik neem inderdaad ook niet een nieuwe hond bij Peri -wat de mensen opvallend genoeg ook aan mij vragen???- ik moet er niet aan denken...
Liefs, Rachel.

Hoi Rachel,

In het begin lijkt het gemis ook echt met de dag, met het uur erger te worden. Al die rituelen die ineens allemaal weg zijn en dat zijn er stiekem toch heel veel. Wat je zo eigenlijk niet in de gaten hebt. Je denkt nu nog ieder uur aan hem. Dat wordt straks wel iets minder. Er komt een tijd dat je het iets meer los kunt laten. Ik denk nu ook nog dagelijks aan Buster en dan is het bij ons in augustus alweer een jaar geleden, maar ik zeg ook altijd zo lang ik aan hem denk, blijft hij verder leven....Dat van de vraag of je weer een nieuwe hond bij Peri neemt, is dus echt een logische vraag voor vele. Misschien dat ze bij andere, die maar 1 hond hebben, vragen neem je weer een nieuwe hond? Ik kan nu uit ervaring zeggen, dat die personen het niet zo bedoelen als dat wij dat op dat moment voelen. Neem je tijd om het een plek te geven en weet dat je hebt gedaan wat het beste was voor Moob. Hoe moeilijk dit ook is....

Liefs Monique

Hoi Rachel,

Gewoon even aan je vragen hoe het met jou en Peri gaat....

Lieve groet, Ilja
High-five van *Sterre*

Hoi Ilja!
Lief dat je nog aan ons denkt zeg! Peri is na het inslapen van Mobi (vandaag om 11:00 uur precies 3 weken geleden...) een stuk opgeknapt en liep helemaal vrolijk en blij dat door het huis. Ik heb daar wel wat moeite mee gehad omdat ik dacht dat hij het gemis en verdriet zou delen. Ik begrijp het natuurlijk wel: hij kan zich nu vrij bewegen zonder dat hij gegrepen wordt, want Mobi 'corrigeerde' hem steeds vaker. Eergisteren is Peer echter door een loslopende Mechelaar gegrepen die bleef doorbijten terwijl Peri op z'n rug lag. Dat zou met Mobi erbij nooit gebeurd zijn, want Moob zou direct de herder hebben gegrepen (wat ook heeel onplezierig zou zijn afgelopen want de eigenaar van de hond was niet in zicht en ik had mijn dochter bij me). Peer loopt nu wat angstig en mank rond, dus ik denk dat hij de stoere alfa die ons 11 jaar lang verdedigd heeft nu toch ook wel een beetje mist .
Menselijke interpretaties natuurlijk...
Voor wat betreft Moob, ik mis m'n zwarte duivel nog steeds ontzettend, maar bedacht me naar aanleiding van de aanval van eergisteren wel dat als Mobi erbij zou zijn geweest, hij op dit moment vreselijke gaten in z'n lichaam zou hebben en waarschijnlijk ook weer z'n rug zou hebben beschadigd... dat is hem dan bespaard gebleven... (tja, zo probeer ik voor mezelf het scenario te vergeven ...;-(
liefs Rachel

hoi rachel, jou situatie is mij erg bekend
gebeurt bij mij thuis ook met de 2 honden
niet in huis maar wel buiten
alleen de hond waar ik het over heb is erg jong, maar zelfde verhaal als de 11 jarige van je
sterkte

Hoi Rachel,

Heel raar, maar bij ons was het ook zo dat Flos een paar keer aangevallen is na de dood van onze Buster. Bij ons was altijd Buster degene die moeilijk deed tegen honden, maar als die mot kreeg, dan kwam Flos er tussen. Die kon het meestal aardig sussen. Flos is eigenlijk altijd heel sociaal geweest en Buster had het probleem dat hij als pup aangevallen is door een hond en daardoor zichzelf altijd moest bewijzen. Voorheen keek Flos ook niet zo naar andere honden om. Hij had Buster en dat was voor hem voldoende. Toen Buster er niet meer was, ging hij contact zoeken met andere honden die we tijdens de wandelingen tegen kwamen. Maar dat is hem toen een aantal keer zwaar komen te staan. Ook al loopt hij direct door als een hond lelijk tegen hem doet. Hij neemt geen moeite voor honden die een mond naar hem optrekken! Hij gromt een keer en keert ze de kont toe... Voorheen is dit nooit gebeurt, omdat hij altijd op de achtergrond liep en dus geen aandacht had voor andere honden. Misschien dat Peer nu ook duidelijk contact zocht, maar dat hij verkeerd begrepen is door die loslopende mechelaar. Dat zal geen leuke ervaring geweest zijn voor Peer en jou! Vooral niet als jouw Peri al op zijn rug ligt en die hond door blijft gaan terwijl er geen baasje bij is! Ik hoop het nooit meer mee te maken....Verder heb ik bij onze Flos ook gemerkt dat het leek of hij het na een weekje of 2 helemaal niet meer zo erg vond. Hij kreeg tenslotte alle aandacht en werd ook nog eens extra verwent met een heerlijke bot of een speeltje voor hem zelf. Hij hoefde niet meer te delen. Met volle tuigen genoot hij hiervan....Zelf vond ik dit juist net heel fijn. Het gaf toch aan dat hij onze keuze/beslissing wel snapte..., want voor de overgebleven hond is het wel even raar als ineens die andere hond niet meer thuis is! Het is en blijft moeilijk om afscheid te moeten nemen van je hond. Om welke reden dit ook was....Het kost gewoon tijd. Eens komt de tijd dat je kan lachen om de ouderwetsen streken van Moob....De negatieve kanten vergeet je ook heel snel moet ik zeggen...

Groetjes Monique

Hoi Rachel,

Wat vreselijk vervelend dat Peri gebeten is voor een M. herder.
Ja, het kan heel goed zijn geweest dat het niet gebeurd was als Mobi er bij was geweest...

Was Mobi er al toen je Peri in huis haalde..?

Ik vraag dit omdat het heel vaak gebeurd dat als iemand twee honden heeft, de jongste vaak niet alleen wordt uitgelaten zodat hij/zij de wereld zelfstandig leert ontdekken en voor zichzelf leert opkomen, omdat de andere/oudere hond beschermend optreed of steun bood.
Maar dit is misschien wel helemaal niet aan de orde in jouw geval...

Ik probeer altijd een verklaring te vinden, waaróm een hond zo maar een ander grijpt....

Eigenlijk wel fijn - om te zien - dat Peri opgeknapt is, al is het voor jou nog steeds erg pijnlijk de dood te aanvaarden van Mobi. Je hebt Peri er niet ongelukkiger door gemaakt....

Koppie op...

Lieve groet, Ilja
High-five van *Sterre*

Hoi Ilja,

Nee, ik heb m'n beide takjes vanaf 8 weken (had speciaal aan fokker gevraagd of dat alsjeblieft mocht omdat ik de socialisatieperiode zo belangrijk vind en ik eigenlijk ook niet kon wachten en zo snel mogelijk 'van start wilde' met de pup . Peri was dus al twee jaar bij me toen Mobi bij ons kwam. Mobi was -zelfs als pup al.... Peri vrij snel 'de baas': Peertje had nooit zin in strijd en vond het allemaal wel prima..dan ging hij toch gewoon als tweede door de deur hihihihi. Voor Mobi was dit een halszaak!

Een verklaring voor de aanval van de herder heb ik niet, Peri liep aangelijnd (heeft zijn hele leven los gelopen omdat hij -niet bepaald teckel-eigen- voortreffelijk gehoorzaam was, maar sinds hij hardhorend/doof wordt/is lijn ik hem natuurlijk aan). Misschien dat Peri buiten toch wat onzekerder is zonder Mobi en z'n tanden liet zien aan de herder? De herder liep al in een dominante houding (staart op z'n hoogst, rughaar hoog, oren naar voren) op Peri af...
Met Mobi was ik ALTIJD alert tijdens het lopen, maar sinds Moob niet meer meewandelt loop ik superrelaxed: Peer zou namelijk NOOIT bijten of aanvallen/aggressief gedrag vertonen.

Ik ben overigens nog wel naar de eigenaresse gegaan -die was haar tuintje aan het spitten terwijl haar hond rond het huis struinde. Toch maar even aangegeven dat zij haar herder niet meer vrij los moet laten lopen of hem minstens in de gaten moet houden als ze dat doet!
't Is eigenaardig maar de schrik zit er nu wel weer in, loop weer -net als voorheen- meer met m'n oren en ogen gespitst dan m'n hond .

Liefs, Rachel.

Hoi, Ja, ik kan me voorstellen dat je de bibbers hebt hoor....
Zeker hondjes met een lange rug blijven altijd kwetsbaarder dan "vierkantere" honden...

Het kan wel zijn dat de herder zijn territorium verdedigde, dat zou de verklaring kunnen zijn.... En misschien heeft Pri wel een grommetje gedaan .... :-(

Maar, des al niet te min, érg vervelend... Hoop dat Peri er niets aan overhoud en jij je bibbers weer onder controle krijgt...

Lieve groet, Ilja
High-five van *Sterre*

ook wij moesten de jongere hond laten inslapen triest allemaal, maar al dat gedoe
pppfffffffff
mis het dier nog wel hoor

Wat herkenbaar ...ik zelf ben echt helemaal kapot van het inslapen van mn hondje..ik eet niet meer,val kilos af en slaap weing ,ik huil de heledag..soms denk ik was ik maar dood..mn hondje was 12 en plaste altijd al in huis,maar het werdt erger soms wel 4 keer in 10 min op de bank( nu denk ik misschien omdat hij er niet meer afkon springen...ook dronk hij veel en piepte om water...eten deed hij goed erg goed zelfs..en de laatste maand had hij zo een maal per dag spiertrekkingen,en blafte raar als ik even de kamer uit ging...daar staat tegen over dat hij altijd vrolijk was en als hij de kans kreeg tegen me aan kroop en likte en kopjes gaf..( mis dat zo) ze ureumwaarden was 14.7 en voor ik t wist besloot de dierenarts tot euthanasie....ik ben er zo stuk van...nu denk ik mn bankstel en vloer is vervangbaar,had ik maar hem laten plassen overal,had ik hem maar bij me genomen snachts of als ik de kamer uit liep..daar komt bij dat mn andere hond vanmorgen zn eigen poep en plas lag,iets waarvan ik dacht dat mn andere hondje dat deed( ze sliepen samen)hij was immers overdag niet zindelijk en t hondje wat ik nu nog heb wel.....ik ga kapot...heb ik de juiste beslissing genomen..en was die ureumwaarden wel zo hoor,in zn urine had hij trouwens eiwitverlies...maar hij was altijd zo lief en vrolijk en aanhankelijk..mis hem zo ,ga er kapot aan...ik hoop dat iemand reageert

Beste gast,
ik heb je verhaal gelezen. Het is nu drie maanden geleden dat ik Moob in heb laten slapen. Monique heeft gelijk gekregen:heel geleidelijk pak je je leven weer op en ben je niet meer de hele dag misselijk van verdriet (waar je je dan ook weer schuldig over voelt...). Ik realiseer me nu wel dat inslapen bijna iets onmenselijks is... het getuigt van veel liefde voor je dier, maar tegelijkertijd beslis jij dat het afgelopen is...en dat is heeeel heftig. In jouw geval heeft de dierenarts aangegeven dat het 't beste voor je hond was: dat is echt niet voor niets!!! Probeer je voor te stellen dat hij zich -ondanks z'n vrolijkheid- echt niet goed en gezond voelde. Dat je andere hond vanmorgen in zijn eigen ontlasting lag, staat daar los van. Hij was ziek en zijn ureumwaarden was 14.7... puur objectief bewijs die de keuze van de dierenarts volledig rechtvaardigt.
Ik weet, je hebt er allemaal niets aan, jij mist je hond! Je zit in een rouwproces en twijfelt over alles. Dat is normaal en sta het jezelf vooral toe. Alleen niet gaan denken 'was ik maar dood'. Ik lees dat je nog een hond hebt, die zal jou zeker missen(om over anderen nog maar te zwijgen!)en voor hem/haar moet je ook door! Lees vooral de (herkenbare en lieve!) teksten van Monique en Ilja en alle anderen en probeer daar steun in te vinden, en weet... ik denk aan je en wens je heeel veeel sterkte!
Liefs Rachel

bedankt voor je bericht rachel...maar lees me suf op internet en een ureumwaarden van 14.7 is toch niet zo hoog?? ik kan gewoon niet leven met dit schuldgevoel..had ik dit had ik dat,dit hondje zat altijd bij me het hondje wat nog leeft heb ik van iemand anders en wil nooit aandacht,soms denk ik het had anders om moeten ik...ik had moeten roepen tegen de dierearts NEE wil eerst iets anders proberen,lees me suf erover...ergste is ,ben niet in staat te werken en neem al mn vakantie op

Zou graag willen mailen met iemand die t zelfde gevoel heeft als ik nu heb..maar durf mn email niet op een forum achter te laten

Het is een hartverscheurende keuze, maar ik was zelf kapot van het feit dat mijn hondje aan het lijden was laatst, al was het uiteindelijk minder erg dan ik verwachtte. Mijn schatje dat ziek was, daar werd ikzelf ziek van, ik ben er ook een paar kilootjes door kwijt gespeeld, en ik zou zeer bewust de keuze hebben gemaakt van hem in alle rust en vrede te laten inslapen als hij niet verbeterde. Zeer zeker zou ik rouwen en veel verdriet hebben om die lege plek en dat gemis, maar nog erger zou het voor mij zijn, om hem op deze wereld verder te laten lijden. Laten inslapen doe je nu net uit liefde voor je dier, want als hij geen levenskwaliteit meer heeft, is hij ook niet gelukkig, en dan is verlossing een rationele keuze, een knoop die je op een bepaald moment kordaat moet doorhakken, en het is logisch dat je op emotionele momenten daaraan gaat twijfelen. Daarom zijn wij mensen, we piekeren, we redeneren, twijfelen en denken constant na. En als we zelf ziek zijn of pijn hebben, begrijpen we waarom en hoe en wat. En we beslissen over onze eigen euthanasie als onze ziekte ondraaglijk wordt. Spijtig genoeg kunnen we aan onze hond niet uitleggen wat er gebeurt, waarom die pijn, en dat we hem laten inslapen zodat de pijn ophoudt. Hij begrijpt dat niet zoals wij het begrijpen. Hij voelt zich alleen rot of ziek of heeft pijn. Ons schuldgevoel en die verantwoordelijkheid maken het afscheid ook bijzonder zwaar, maar ik vind dat we als baasjes verantwoordelijk zijn voor de levenskwaliteit van onze lieve schatten van honden, we staan in voor al hun noden, dus ook voor het laten ophouden van hun lijden.
Jongens wat een preek he, ik bedoel het goed hoor, ik hoop dat jullie begrijpen wat ik allemaal bedoel... !

Hallo lieve gast,

Wat ben je er kapot van...

We weten wat je doormaakt.
Er zijn velen hier die hun lieverds hebben moeten laten inslapen. Sommige oud, sommige jong, zoals mijn Jip. Hij was slechts 6 jaar..

Maar ook al m'n andere honden mis ik nog steeds, zij mochten gelukkig wel oud worden.
Maar de pijn blijft. De scherpe kantjes gaan er wel wat van af maar diep van binnen zitten de lidtekens van onze overleden maatjes...

Ik kan me voorstellen dat je nu je twijfels hebt...
De andere hond blijkt degene te zijn die de ontlasting produceerde.

Toch is de beslissing een juiste beslissing geweest. Je hondje was duidelijk ziek. Geen één gezond hondje doet 4 x in het uur een plasje. Hij kon dan niet meer van de bank om het aan te geven dat hij moest maar het feit blijft dat hij het deed 4 x per uur. En hij kon ook niet zelf van de bank komen...

Probeer je te realiseren dat je je hondje verlost hebt van pijn en misére.

Probeer je voor te stellen dat je hondje nu weer happy is zonder pijn en zonder zich te bevuilen. Gezonde honden bevuilen zich niet.

Je hondje zit diep in je hart en zal bij je zijn, iedere tel van de dag...

Misschien helpt het een mooie foto neer te zetten met een kaarsje erbij. Misschien een bosje bloemen.
Zo creëer je een plekje waar je even naar de foto kunt kijken en je tranen kunt laten gaan...

Je hondje zou niet willen je zo verdrietig te zien. Ook je andere hondje lijd nu onder jouw verdriet...

Probeer er te zijn voor je andere hondje, daar weer positieve energie uit te halen. Het de aandacht te geven die het verdient... Ook dat hondje heeft je nu hard nodig...

Hoop dat je je verdriet een plekje kunt geven. En weer de draad kunt oppakken, door kunt gaan met je leven..

Heel veel sterkte, lieve groet, Ilja

Ilja, lief je berichtje,maar kan niet stoppen met huilen,wil bij hem zijn,en is er misschien iemand die weet of zijn waarden van 14.7 echt hoog was....hij keek ook altijd zo blij de wereld in,zelfs zijn laatste reis naar de dierenarts,krijg dat niet van mn netvlies,ik vind dat ik de verkeerde beslissing heb genomen ;-(