Schuldgevoel inslapen

Hoi Gast,

En als je nu een account aanmaakt? Je hoeft er geen persoonlijke info op te zetten... maar met een account kun je persoonlijke berichtjes sturen én ontvangen.

Er zijn er hier meer die deze rauwe emoties kennen, en die weten waar je het over hebt.

Misschien dat je dan met wat morele steun de moed op kunt brengen om een gesprek aan te gaan met de DA, om nogmaals te bespreken waarom hij/zij van mening was dat inslapen het beste was. Ik denk dat je dat nodig hebt.

Groetjes,

Linda.

Linda,ik ben hier terecht gekomen omdat ik graag mijn intense verdriet wil delen..wil wel een account aan maken,maar wil eigenlijk alleen contact met mensen die ook een schuldgevoel hebben,leuke verhalen over honden kan ik nog niet aan en de dierenarts? die wil ik nooit meer zien

ben aangemeld ( zie boven)

Lieve gast,
Ik snap je intense verdriet volkomen, weet wat het is je maatje zo te verliezen... Toch wil ik proberen je een hart onder de riem te steken door te zeggen dat dit het allerbeste is voor je hondje, gewoon omdat hij anders met heel veel pijn zou zijn gestorven. Een te hoog ureumgehalte betekent dat de hond zichzelf loopt te vergiftigen door nieren die niet meer goed werken. Het vele drinken en plassen zijn daar symptomen van. Een te hoog ureumgehalte veroorzaakt spierpijnen, -krampen en enorme hoofdpijn bij de hond. Op een gegeven moment heeft de hond geen kracht meer te gaan staan of te lopen... Dit heb ik meegemaakt met de liefste hond die ik ooit heb gehad. Een dag eerder kwispelde hij nog om me te begroeten, maar ik voelde dat het slecht met hem ging en besloot hem een dag later in te laten slapen, hoe moeilijk ook. 's Nachts bracht ik de nacht bij hem door, samen op de bank. 's Ochtend probeerde hij van de bank te komen en viel zo op z'n hoofd. Hij kon niet meer opstaan... Ik heb hem naar de auto moeten dragen en bij de dierenarts naar binnen... Vreselijk! Ik voelde me schuldig, vond dat ik te ver was gegaan omdat ik té lang had gewacht hem in te laten slapen.
Wees blij dat dit jouw hond bespaard is gebleven, hoe verschrikkelijk inslapen ook is en hoe groot jouw verdriet ook is.
Heel veel sterkte met het verlies van je lieveling. Voel je niet schuldig, absoluut niet want dit is echt beter voor je hondje geweest.

hoi martie...de ureumwaarden bij mijn hond waren in juli 14.7 ook had hij wat eiwitverlies in zn urine..het door zn achterpoten zakken ging met trillingen en als hij dan slikte was het over..weet jij of zn ureumgehalte hoog was? volgens mij kan dat gaan tot 60 ofzo? ik heb er zoveel moeite mee dat mij hond soms nog wou spelen tot zn einde

Hoi Helen,
wanneer is je hondje ingeslapen? Als het nog maar pas is, dan is het ureumgehalte tussen juli en nu sowieso gigantisch gestegen. Dat gaat heel snel.
Het gaat er ook niet om tot hoever het kan oplopen, toch? Bij een ureumvergiftiging gaat een hond pijn lijden, een pijn waar niets tegen te doen valt en uiteindelijk sterft de hond. Als ik je verhaal zo lees, was het leven voor je hondje niet zoveel meer... Hij bevuilde zichzelf (en dieren vinden dat vreselijk, geloof me), kon niet meer van de bank springen, had bijna onverzadigbare dorst... Meid, je hondje is een ware lijdensweg bespaard. 't Is voor je hond beter zo, maar voor jou oh zo moeilijk... Heel langzaam zul je dat ook gaan beseffen - het is nu nog te vers en pijnlijk - en dan kun je dit een plaatsje geven.

Hoi Helen,

Juist omdat ik het zelf (nog) niet heb meegemaakt, ben ik blij dat je nu een account hebt aangemaakt en zo in contact kunt komen met diegenen hier die weten hoe je je voelt.

Praat en mail het van je af, meedoen met de leuke verhalen hier op dit forum hoeft echt niet, dat soort eisen stellen we hier niet.

Ik hoop dat je hier steun en troost vindt - en een stukje rust.

Liefs en veel sterkte,

Linda.

hoe zit dat dan precies met het ureumgehalte?? en bevuilen? hij plaste op de bank ,vooral als ik even ui de kamer was..ook was hij overdreven aanhankelijk...en een plaatsje geven?? heb niet t idee dat dat gaat lukken

Hoi Helen,

Bij nuchtere honden is het ureumgehalte tussen 3.0-6.5...
Maar wat er ook gebeurd is en waarom je zult even weer met de voeten op Aarde moeten komen en goed voor jezelf en je andere hondje gaan zorgen.Dat is jóuw verantwoordelijkheid!Je overleden hondje zou niks anders willen,dat je dat doet...hij kijkt met je mee en zal altijd bij je zijn en ook jouw beslissing om hem te laten gaan accepteren...maak een mooi ritueel voor je overleden hondje,brandt een kaarsje voor hem,praat met hem in gedachten,maar vergeet niet verder te leven...nu verzuip je jezelf in schuldgevoelens en daar heeft niemand wat aan!Je móet door net als iedereen,die zijn maatje heeft moeten laten gaan...

Ingrid en haar roedel van 7

Hoi ingrid...we hebben hem nog bij ons gehouden toen hij koud en stijf was...het beeld dat we voor de laatste keer naar de dierenarts reden raak ik niet kwijt,hij keek zo blij de wereld in en dacht we gaan een eind rijden...ik ben gewoon tevroeg geweest....kan t mezelf niet vergeven,had naar een andere dierenarts moeten gaan..

Hoi Helen,

Je hebt nu het idee dat je het geen plaatsje kan geven, maar echt...je moet verder. Ik zeg nog steeds dat het vreselijk is om te moeten beslissen over het leven van je kanjer. Achteraf is een schuldgevoel altijd aanwezig. Je vraagt je toch af, wat als ik langer gewacht had of was het nu echt wel nodig? Maar je moet voor je zelf rust zien te vinden....Ik zelf heb in het begin ook heel veel moeite gehad, terwijl ik wist dat het beter was. Ik ging kapot van verdriet om het verlies van mijn allesie Buster. Het is gewoon die vreselijke definitieve beslissing die jij moet nemen, die de hond niet kan nemen! Ik zei ook altijd had hij zelf maar antwoord kunnen geven op mijn vraag "wat wil je zelf Buster?"...Of had ik hem maar een keer in z'n mandje gevonden. Achteraf zeg ik nu dat ik blij ben dat ik hem geholpen heb tijdens zijn laatste lange reis. Uit grote liefde voor hem, heb ik dit met veel pijn in mijn hart gedaan. Ik heb me zelfs heel groot gehouden om hem te kunnen steunen in die laatste reis.... Je moet dit laten rusten, anders kom je niet verder. Weet dat je hond nu op een hele fijne plaats is en bespaart is van een hoop pijn en overige gezondheidsklachten. Ik weet als geen ander dat je ontzettend verdriet kan hebben van het verlies van je maatje, maar echt er komt een tijd dat je ook weer kan lachen om je maatje....Ik wil je heel veel sterkte wensen, maar probeer aub geen schuld bij jezelf te gaan zoeken. Het is goed zo.....Zolang je jouw kanjer niet vergeet, blijft hij verder leven en is hij in je buurt...

Groetjes Monique

Toch is het mijn schuld..die dierarts is gek om een hond met een ureumwaarde van 14.7 en die 2 maal door zn poten zakt,gelijk een spuitje tegeven...immidels heb ik al 3 dierartsen gemaild in de hoop dat ze me kunnen geruststellen,want mijn hondje genoot zo van t leven,voel me een moordenaar

hoi helen,
geloof me dat jou dierenarts naar beste weten en kunnen heeft gehandeld. Dierenartsen zijn juist ook gek op dieren,vandaar dat ze dat beroep uitoefenen.
Hij heeft waarschijnlijk naar het totaal plaatje van de hond gekeken,niet alleen de ureumwaarde zijn op zo'n moment van doorslag.
Je zoekt nu veel informatie op internet maar dit zegt niet veel over de situatie van je hond. Het is best misleidend om zelf conclusie te trekken.
Soms kan een dierenarts juist een betere beoordeling maken omdat hij er minder emotioneel betrokken bij is.
De dierenarts heeft gekeken naar wat de hond mankeert en hoeveel hij lijd en welke verwachtingen er zijn voor zijn toekomst, dit is zeker weten zorvuldig afgewogen!!!
Omdat jij zoveel van je hondje houd is het zó moeilijk om dit nu te accepteren. Jou verdriet lijkt nu over te gaan in boosheid en schuldgevoel.
Het is jammer omdat dit waarschijnlijk nog meer energie kost!
Probeer op jezelf te vertouwen dat het een juiste keuze was van de dierenarts en jezelf.
Op dat moeilijke moment wist vast diep in je hart dat je hondje echt veel pijn had en geen toekomst meer had bij jou.
Je zit nu midden een rouwproces,probeer structuur en ritme in je leven te houden en geef het de tijd. Alle fases van de rouw zijn belangrijk om uiteindelijk weer rust te krijgen.
sterkte.
gr mariaa

Het IS de juiste keuze van de dierenarts en jezelf geweest en jij moet door, zoals wij allemaal door moesten na een zwaar verlies. Dat verdienen je overleden hondje, je achtergebleven hondje, je omgeving van vrienden, familie enzovoorts en jezelf.

Ik heb diverse dierenartsen gemaild en ze vinden allemaal 14.7 niet hoog genoeg voor spiertrillingen of nierfalen...dus daar zit ik dan mooi weer mee :-(

Hey Helen,

Je hebt je laten adviseren door een da. Je bent dan emotioneel. De DA's die je gemailt hebben waren er niet bij, die hebben je hond niet gezien en kunnen dus ook geen juiste inschatting maken.

Mijn hond heb ik een paar jaar geleden ook laten inslapen. Het was de moeilijkste beslissing die ik ooit genomen heb. Honderden keren heb ik er spijt van gehad, ik heb mezelf vervloekt, tegen mezelf blijven herhalen dat die hond vertrouwen in me had en ik dat beschaamd heb.
Ik ben nu jaren verder: ik heb gedaan wat toen juist was. Wat op dat moment niet anders kon.

Je kunt nu niet helder denken, je hebt iets of iemand nodig om de schuld te geven, en jij kiest jezelf.
Ik kan je alleen maar aanraden dat niet te doen. Je hield en houdt van je hond, dat is in alles duidelijk.
Stop het met jezelf kwalijk te nemen.
Wat denk je dat je hondje nu denkt als hij jou kan zien? Hij wil niet dat zijn vrouwtje verdriet heeft, hij wil je zien lachen, plezier zien maken. Hij wildat je aan hem denkt en dan een glimlach krijgt, omdat je zo'n fijne tijd met hem hebt gehad.

Lieve Helen, ik weet hoe zwaar het is, maar je lieve beestje heeft er niets aan dat jij nu zo ongelukkig bent. Ik brand heel vaak een kaarsje voor Duplo, naast zijn foto en zijn favoriete speeltje, die in de kast staan. Dan denk ik even aan hem, aan alle leuke dingen die we hebben meegemaakt en gedaan hebben.
Herinner je hondje zo. Dat doet hem eer aan.

Heel veel sterkte en liefs,

Margje

Lieve allemaal
Omdat ik voel dat ik er niet overheen kom en zo ook mn zoon niet,heb ik besloten om een afspraak te maken met mn vorige dierenarts,en heb ook besloten mn andere hond ( 15 jaar) een uitgebreiden check-up te laten geven, ik had jullie ook nog niet verteld dat het inslapen van mijn hond ook heel moeizaam ging en onpersoonlijk ging..we kwamen binnen en gelijk kreeg hij een prik,kreeg stuiptrekkingen en zocht ons steeds,ik kon t niet aanzien en liep weg,mn zoon heeft erbij gestaan( 17 jaar) toen mn hondje net 2 sec dood was vroeg de DA aan mn zoon kun je hem optillen,maar mn zoon huilde nog heftig,waarna de DA met harde stem zei,HALLO kun je hem meenemen,ik denk dat dit alles niet help in de verwerking.. ( dikke kus allemaal ik ben zo blij met jullie als klankbord)

#@$%&%$
Wat een klote dierenarts!
Ik weet niet of je het aankan, maar ik zou zeker overwegen om een klacht in te dienen.
Heel goed dat je naar de andere DA gaat.
Heel veel succes en als ik iets voor je kan doen..

Liefs, Margje

Inderdaad.iedereen raad me aan er werk van te maken,achteraf is het walgelijk,ook omdat ze tegen mij even snel zei; u kunt betalen aan de balie,maar ik nu nog tevol van emotie om er iets mee te doen... ( foto is mn 15 jarige hondje,een foto van mn andere hond kan ik nog niet naar kijken)

Hoi Helen,

Het is mogelijk om er werk van te maken, ook DA's hebben een tuchtraad. Eén klacht zal niet veel uitmaken, maar je doet het dan voor de volgende die klacht, en die persoon daarna. En die opeenstapeling van klachten heeft dan wel degelijk effect.

Wat erg voor je dat je zó behandeld bent:(

Groetjes,

Linda.

Ik wil aan Martie vragen,had jou hond dan ook een verhoogt ureum? en wat waren zijn symtomen? zakte hij wel meer door zn poten? en hoe ging dat dan? mijn hond ging wankelen op zn poten ( je zag zn spieren trillen) dan ging hij raar slikken en snel liggen..1 minuut later liep hij dan weer gewoon en dit gebeurde gemiddeld zo 2 maal per dag de laatste 3 weken

Ja, mijn hond had ook een verhoogde ureumwaarde maar vraag me niet hoe hoog. Symptomen: stinken uit z'n bek, veel meer drinken dan normaal, een vachtconditie die achteruit ging en hij vermagerde. Toen ik zijn bloed liet checken zei de dierenarts "wat is die hond sterk, met zo'n hoge waarde had hij al dood moeten zijn". Mijn hond was verder nog fit en vrolijk, dus kreeg ik het advies voor hem te koken. We wisten allebei dat het voor korte tijd zou zijn... Ik heb twee weken voor Jack gekookt, toen werd hij wiebelig op z'n benen en ik had me voorgenomen 'als het slechter wordt laat ik hem inslapen, maar op tijd zodat hij niet zal lijden'. Jack liep me alles achterna, wachtte me kwispelend en enthousiast op als ik thuis kwam... Ook die donderdag, maar ik mocht mijn ogen niet sluiten want het ging slecht met hem. Dat zag je aan zijn blik...zijn bewegingen. Die avond besloot ik hem de volgende dag in te laten slapen. Ik sliep bij hem op de bank en 's ochtends wilde hij eraf stappen en toen viel hij pardoes op z'n kop. Hij kon niet meer opstaan, zo slap was hij in zijn spieren. Die blik vergeet ik nooit meer. Ik heb 30 km met hem gereden naar de dierenarts, huilde tranen met tuiten met een doodzieke Jack in mijn armen. De dierenarts gaf me een apart kamertje om te kunnen rouwen, ver van de spreekuurgangers... Jack is in mijn armen gestorven en ik heb rustig met hem gepraat en gezegd 'sorry, lieve vriend, sorry dat ik niet eerder heb ingegrepen... Sorry dat ik te ver ben gegaan'. Jack ging met me mee naar huis, ik heb de hele weg gehuild. Dagenlang gehuild... En als ik dit schrijf huil ik weer, maar ik weet één ding: ik had hem geen dag langer mogen laten lijden!

Jouw verhaal helpt me wel een beetje...mijn hondje was ook nog vrolijk,maar wel vaker moe dan we van hem gewend waren..hij dronk veel en had een rare lucht bij hem,hij zakte ook door zn poten,eerst zag je al zn beenspieren trillen en dan zakte hij erdoor,maar na een minuut liep hij weer verder,dingen die hij eerst leuk vond daar raakte hij van in paniek en ging raar piepen dan was het net een krolse kater( dat geluid maakte hij)zoals op t balkon,vond hij ineens eng...misschien heb ik er wel goed aan gedaan,maar denk steeds ,hij was nog gek op eten en kwispelde nog..bovendien was zijn euthasie niet vlekkeloos,dat helpt ook niet echt in de verwerking..hij mocht nooit op bed en omdat mn over gebleven hond nu zo zielig is ( eet weinig,ligt alleen te slapen en kwispeld echt helemaal niet meer) mag zij nu wel in bed..daar heb ik ook een rotgevoel over...

Je ziet hoe snel het kan gaan: de ene dag kwispelde en hupte Jack nog om me heen, de andere dag kon hij niets meer... Zorg goed voor je andere hond, die heeft het nu ook moeilijk. Ga leuke dingen doen, verwen hem/haar extra...voel je daar vooral niet schuldig over! Sterkte.

Bedankt Martie....jouw verhaal sterkt me een beetje,zou nog zoveel meer willen weten,of je hond nog goed kon eten? hoe je hond door zn poten ging? en of en hoe zijn gedrag veranderde?misschien ben ik wel een zeur,maar wil graag veolen dat ik t juiste heb gedaan..ook ga ik nog een afspraak maken met mn vorige dierenarts,mn zoon van 17 komt er maar moeilijk overheen...loopt huilend met de as van de hond door t huis..

Heb gisteren ook mijn hond in laten slapen heb er nu ook schuldgevoel over.
Is dat normaal dat je altijd schuldgevoel heb.

Aan de ene kant denk ik ik had nog wel een paar weken kunnen wachten en aan de andere kant denk ik dat is egoistisch om zo te denken .De hond weet het niet meer.

Hoelang duurt dat schuldgevoel????????????

Ik slaap en eet er nog niet van,maar ben erg blij dat ik dit forum heb gevonden,voor het verhaal van martie helpt mij,omdat haar hond het zelfde ziekte beeld had.... wat had je hond,hoe oud was je hond,en waarover heb je een schuldgevoel?

Hoge ureumwaarde duidt op nierproblemen. Hij is 8 jaar geworden. En het schuldgevoel? Dat ik hem niet eerder heb verlost van de pijnen veroorzaakt door de vergiftiging door ureum... Ik ben hem nooit vergeten, hoor. Het was een fantastische hond, lief voor iedereen en door zijn rust in mijn kennel een echte roedelleider. Toen hij stierf raakten mijn honden in de stress, zo belangrijk was hij. Het kostte me in 6 maanden tijd nog 3 honden, gestorven aan onbenulligheden... Mijn honden waren altijd supergezond, dus ik begreep het niet. De dierenarts weet het aan stress en dat is heel goed denkbaar. Ik ben toen direct gestopt met mijn kennel, met fokken en met showen.