Nog steeds veel verdriet om doodgebeten pup

Hallo Mensen,

Ik kom regelmatig op dit forum om dingen te lezen.
Nu doe ik toch, na lang twijfelen, mijn eigen verhaal.

Een jaar geleden besloten mijn vriend en ik dat we een duitse herder pup wilden.
nestje uitgezocht, en elke week langsgeweest om te gaan kijken & knuffelen.
Hij was echt mijn baby, een onwijs lief hondje! Toen we na 1.5 week een stuk gingen wandelen bij Busloo (gld) kwamen er 2 honden aan. Gevraagd of ze lief waren (je wil je pup goed socialiseren) en dat waren ze. We zetten hem neer en er kwam een andere hond aangelopen. Ik zag dat mijn pup bang was maar wilde hem niet meteen oppakken, omdat er overal staat dat hij dan alleen maar banger zal worden van honden omdat zijn angst bevestigd word. Op het moment dat mijn pup (ronin) piepte greep deze hond (duitse staande) hem in zijn rug en schudde hem heen en weer waarop hij hem in het water gooide. Ik ben het water ingedoken en heb Ronin op de een of andere manier te pakken gekregen. We zijn snel uit het water gegaan en hij leefde nog, maar was in shock en liet zijn ontlasting lopen. Meteen naar de dierenarts gegaan en na 3 uur foto's/infuusjes/in de auto naar een andere dierenarts was de conclusie dat hij een ruggenwerfeltje gebroken had en dus ingeslapen moest worden. Een tijdje later hebben we Noa als pup van 8 weken in huis genomen, hij word bijna een jaar. Ik merk echter dat ik nog steeds vaak flashbacks heb en niet met Noa durf te wandelen waar andere honden loslopen. Ook huil ik nog vaak om het verdriet en komen alle nare beelden nog regelmatig naar boven, het gillen, de shock, het piepen.. Maar vooral het beeld dat mijn baby gegrepen en door elkaar geschud word gaat niet uit mijn hoofd.. Ik zit er aan te denken om met iemand te gaan praten maar ben bang dat mensen/arts/therapeuten dit raar vinden..
Iemand toevallig ook zoiets meegemaakt of lijk je ook niet over het verlies heen te komen, of heb je iets juist heel goed verwerkt.. laat het maar weten graag, want ik weet niet meer zo goed wat ik er mee moet.

Liefs, Marleen

Mensen artsen therapeuten vinden het helemaal niet raar. Je hebt iets traumatisch meegemaakt en daar nog steeds last van. Ik zou iig met je huisarts erover praten, die kan je verwijzen.

Ik begrijp goed dat je je zo voelt! Jeetje, wat een nare ervaring. Iedereen zou daarvan ondersteboven zijn.
Allicht is dat traumatisch.

Vorig jaar is mijn zoon uit jhet klimrek gevallen, hij kwam binnen met zijn onderarm in een hoek die niet hoort
Ik heb er nog zeker een half jaar niet goed van geslapen. met zijn arm was alles na 8 weken weer goed, maar voordat ik die beelden kwijt was, heeft nog maanden geduurd!

Ik vind het niet raar dta je daarover moet praten. Misschien weet je huisarts toch wel raad. Dat mag je toch gewoon vragen?

Wat afschuwelijk. Ik vind er niets raars aan. Daarnaast als dit voor jou zo voelt maakt het niet uit wat de rest er van vind.
Als jij het fijn vind om er hulp voor te zoeken moet je dat zeker doen!
Ik denk dat je dan ook veel meer kan genieten van je huidige hondje omdat je dan je verdriet en angsten een plekje hebt kunnen geven. Succes

Hoi Marleen,

Wat een vreselijke ervaring! Ik kan me voorstellen dat je bang bent dat je dit nogmaals overkomt. Toch zul je deze ervaring een plekje moeten geven, niet alleen voor jezelf maar ook voor de omgang met Noa. Wees niet bang dat een therapeut je verhaal raar gaat vinden, die vinden niet snel iets raar hoor! Het is hun werk om jou met een trauma leren om te gaan. Dus schroom niet om hulp in te schakelen. Ik wens je sterkte!

Hoe verschrikkelijk !
Ik zou met zo'n ervaring ook heel lang problemen hebben denk ik, zelfs nu met clovisje, er is nog absoluut niks gebeurd maar ik zie die ook als mijn baby en ik heb soms nachtmerries over dingen die zouden kunnen gebeuren, dan word ik 's nachts al wenend wakker en roep ik zijn naam en moet mijn vriend clovis uit de woonkamer gaan halen zodat ik met hem verder kan slapen ( clovis natuurlijk blij met dit )

Ik begrijp je volledig, en het is zeker niet raar om hierover te praten !

Wat een verschrikkelijk verhaal!
Wees niet bang om naar een therapeut te gaan! Ze gaan het niet raar vinden!

vreselijk wat je hebt meegemaakt. Ik denk dat ik zelf ook "gek" zou worden.
Ga professionele hulp zoeken want anders kun je het misschien nooit een plekje geven en blijft je dit je hele leven parten spelen. De huisarts zal wel weten waar je terecht kan en als je je bij die persoon niet op je gemak voelt gewoon een ander vragen.
Ik zelf heb hulp gehad van een vrouwelijke psychologe na mijn hersenbloeding, ik was erg bang dat het weer zou gebeuren. Durfde na een tijdje niet eens meer te gaan slapen en hield alles stevig vast zodat ik het maar niet kwijt zou raken. Na 6 keer te zijn geweest heb ik een hele sessie alleen maar zitten huilen, echt panisch huilen en toen kon ik het eindelijk een plekje gaan geven.
Je raakt het nooit kwijt maar gaat wel bij je leven horen en daar valt mee om te gaan.
Dus schaam je niet en ga hulp halen.

Wat een verschrikkelijk nare gebeurtenis. Ik kan me voorstellen dat je dat niet in de koude kleren gaat zitten.. Als het jou helpt om met iemand te praten (wie dan ook), dan moet je dat doen. Het zit je duidelijk nog erg in de weg; natuurlijk mag je er verdrietig om zijn, maar volgens mij heb je er zelf erg veel last van. Als je het wilt verwerken, en jij denkt dat dat met praten helpt, dan moet je dat doen. En niet denken 'wat zullen ze er toch van vinden', het gaat om jou, niet om wat 'zij' denken. En ik weet zeker: dat zullen ze echt niet denken, ze zullen je graag willen helpen, daar zijn zulke mensen toch voor! Veel sterkte hoor.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je de beelden van deze gebeurtenis niet kwijt kunt raken.
Het is ook echt heel erg wat er gebeurt is!

Zelf heb ik ook een traumatische ervaring opgelopen door het plotseling overlijden van mijn hond; ze was 2 jaar en is overleden aan een allergische reactie op een insectenbeet.
Nog steeds speelt dagelijks het hele filmpje van die dag zich af in mijn hoofd. Ik kan, na 1.5 jaar nog steeds van minuut tot minuut vertellen wat er gebeurt is.

Als jij de behoefte hebt om er over te praten met een proffessional, moet je dat zeker doen.
Het is hun werk, dus ze zullen je niet veroordelen. Het kan juist opluchten om je verhaal kwijt te kunnen en om minder angstig te worden.

Ook ik ben, sinds de dood van Yip, veel bezorgder geworden en ben constant op mijn hoede.
Dat is een heel vervelend gevoel, maar ik kan er steeds beter mee omgaan.
Ik heb het verhaal ondertussen al honderden keren verteld, dat helpt ook.

Praat gewoon over je gevoelens, daar is toch niets mis mee?
Vertel je verhaal aan andere hondeneigenaren en je zult merken dat zij heel goed begrijpen hoe je je voelt.
Zoek de hulp die je nodig denkt te hebben en schaam je hier niet voor.
Het zou toch veel erger zijn als het je allemaal niets kon schelen?

Heel veel succes en sterkte.

Hallo Marleen!

Wat een ontzettend naar verhaal!

Ik studeer zelf voor life coach en ben bijna klaar (denk nog 2 maanden). Life coach is een soort therapie voor mensen die geestelijk niet ziek zijn, maar alleen een duwtje in de goede richting nodig hebben. Deze mensen komen met een specifiek probleem waar ze een richting voor nodig hebben (een life coach geeft GEEN oplossingen) of komen bij je omdat ze het gewoon even niet weten (algemeen).

Ik heb zelf natuurlijk ook honden, en het een en ander meegemaakt op dat gebied. Als je wilt kan ik je wel helpen (kan nu al, maar ook als ik ben afgestudeerd). Je kunt me altijd een PB sturen als je hulp nodig hebt.

Het is heel normaal dat dit in je hoofd blijft hangen, maar er ook genoeg manieren om het te verwerken. Ik wil je graag helpen

het is ook een vreselijke situatie dat je hebt meegemaakt,je denkt goed te doen en dan gebeurt er zoiets,ik kan me voor stellen dat je die beelden nog steeds terug ziet
en het verdriet om je puppy ,dat vind ik heel normaal hoor
vel sterkte

Jeetje wat een rot ervaring(zacht gezegd).
Ik snap dat je daar nog steeds wakker van ligt.
Het is zeker niet gek om daar over te praten,jij mist nu ook een stukje vertrouwen in andere honden. Vraag om doorverwijzing bij je huisarts.

Sterkte nog en nog heel lang en veel plezier met Noa.

''Nog steeds'' bestaat niet in mijn ogen, al is het 20 jaar geleden, natúúrlijk heb je hier nog last van, natúúrlijk denk je hier nog regelmatig aan.

En professionele hulp zoeken hiervoor is allesbehalve gek of raar, daar zijn hulpverleners nu eenmaal voor. Wat je hebt meegemaakt is zodanig heftig geweest dat het heel normaal is als je de behoefte voelt hierover te praten.

Ik hoop dat met de tijd, je wat meer vertrouwen kunt krijgen in honden, maar dit zal veel tijd, rust en geduld nodig hebben.

Ik wens je veel sterkte toe, en veel plezier met Noa

Hoi Marleen, het is geen wonder dat je er nog heel vaak aan moet denken en dat je die beelden maar niet uit je hoofd krijgt........ Je hebt iets heel traumatisch meegemaakt immers.

Om dit te verwerken heb je tijd nodig. Zo'n proces kan jaren duren. Wat echt helpt (ik ben zelf iets heel naars aan het verwerken nu) is om er veel over te praten. Vertel het aan iedereen die het horen wil. Ook alle nare en afgrijzelijke details. Want door er over te praten begint het verwerken.

Wat ook kan helpen is een brief te schrijven, bijvoorbeeld aan de eigenaar van de Duitse Staande hond. Met hoe je je voelt, wat het met je gedaan heeft, wat je nodig zou hebben om het achter je te laten. Je hoeft deze brief niet persé te versturen, het gaat erom dat je het opschrijft. Zo gedetailleerd mogelijk.

En als de nachtmerries en de tranen maar niet over willen gaan ondanks dat je er zelf alles aan doet, zoek dan zeker hulp. Het is niet gek om hulp te zoeken. Wij kunnen allemaal in de knoop raken door dingen die er gebeuren en dan hulp nodig hebben.

Sterkte hoor.

En probeer op Noah niet jouw angst en onzekerheid over te brengen. Die moet immers gewoon met andere honden om kunnen gaan. Wat die Duitse Staande hond heeft gedaan is echt niet iets dan met de regelmaat van een klok gebeurd gelukkig.

Kan me helemaal voorstellen dat je hier nog slapeloze nachten en akelige dromen van hebt.Maar je moet echt hulp zoeken voor jezelf en ook voor Noa.Dit is een zeer akelige ervaring waar je over moet praten met een deskundige. Hoop dat je snel met iemand in contact komt die je hierbij kan helpen.Heel veel sterkte.

zo wel erg zeg!
Echt zonde hoor..
Jeetje dat dat echt is gebeurd...goh.
Ik kan het me helemaal voorstellen..blij met je pup, alles goed willen doen....
Laatst was ik met mn pup in een parkje en hij liep los (meerdere honden dat ging goed) en toen kwam er ook een andere hond boven op hem en in zn nek pakken mn pup piepen enz en ik vertrouwde het ook niet helemaal.. al twijfelde ik wel maar ik was er naar toe gelopen en zei heeeey en toen ging die hond gelukkig opzij.. Maar ik was toch geschrokken hoor en ben soms ook bang dat er weer zoiets gebeurd nu ik dit lees ben ik blij dat ik zo regaeerde en niet dacht ik wacht even af want idd dat word vaak gezegd en ik dacht daar ook aan.
Ze zeggen vaak volwassen honden doen pups niks maar blijkbaar gebeurd het helaas toch wel...
Ik snap je wel hoor dus ook als je hulp ervoor zoekt die snappen dat vast ook wel en vinden dat vast niet raar.

heel veel sterkte hoor!!

Wow, wat een ongelooflijk nare ervaring
Maar zoals al gezegd, het is hartstikke logisch dat je hier nog mee zit.
Ga inderdaad echt opzoek naar professionele hulp, is zeker niet gek na zo'n traumatische ervaring!

In ieder geval nog heel veel succes en plezier met Noa en sterkte voor jou!

Ach Marleen... Ik kan me voorstellen dat je je als in een nachtmerrie voelde en dat die eigenlijk is blijven voortduren...

Goed dat je je geregistreerd hebt. Hier zijn er in elk geval een massa forumers die helemaal begrijpen wat je meegemaakt hebt en hoe je je nu nog voelt.

Ik begrijp ook het verdriet en het ongeloof in die eerste uren. Je gelooft dan niet dat zoiets kan gebeuren. Je vertelt het verhaal, maar het wordt steeds moeilijker om het te vertellen en op te roepen omdat het zo pijn doet. En toch blijkt het vertellen een van de enige manieren om er mee om te kunnen gaan.

Als je er onder blijft lijden op een manier dat het je leven bepaalt en altijd aanwezig is zul je wel deskundige hulp moeten zoeken. Elke dag van je leven nu is er ook een... en die van je 'nieuwe' hondje Noa ook... en elke dag van je vriend ook.

Weet in elk geval, lieve Marleen, dat het ons allemaal had kunnen overkomen, net zoals andere erge dingen ons overkomen en dat we er ons dan nu net zo machteloos en kapot van voelden. Met net als jij de vragen in ons hoofd hoe we onze nieuwe pup kunnen socialiseren en toch beschermen...

Niets voor de toekomst is zeker. Het enige wat je kunt doen is je hart en gevoel daarin volgen, tesamen met tips die je van andere hondenvrienden krijgt. Zeker zijn dat het nooit misloopt kunnen we niet. Ons best doen voor de hondjes die we nu onder onze hoede hebben en erop vertrouwen dat het goed gaat is het enige wat we wel kunnen. Geen energie steken in dingen die onmogelijk zijn, maar wel in het haalbare. En in elk geval genieten van elke dag, elk moment dat alles goed gaat !!!

Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je eroverheen komt. Niet dat je Ronin moet vergeten of wat er gebeurd is minimaliseren, want dat was erg en je zou er alles voor over hebben om het ongedaan te maken... Maar dat de wonde in je hart en in je leven heelt. Laat het maar een litteken blijven. Laat de herinnering eraan maar blijven en koester Ronin in je gedachten, maar geniet van wat er wel is, je doet er je schat niets mee tekort. Integendeel, mocht hij je nu zien, hij zou niet liever willen dan dat je gelukkig bent.

Heel veel liefs en goeds gewenst!

Je verdriet om je trauma en het verlies, is een trauma geworden.
Die hele gebeurtenis is zo ingrijpend, dat je niet alleen verdriet hebt om Ronin, maar ook om de verschrikkelijke omstandigheden.
Als je zoiets ziet gebeuren; dat een grotere hond een kleine massacreert, dan wordt er toch iets anders aangesproken in je verwerking.

Dat je het hier moeilijk mee hebt vind ik helemaal niet vreemd.

Je gerustheid in het buiten lopen met je hond is omgeslagen in angst, daarbij voel je constant het gemis.
Al deze factoren maken je uiterlijk verdrietig, terwijl er nog altijd een grote verontwaardiging en ontzetting aan ten grondslag liggen.
Zeggen dat je ontzettend geraakt bent zou helpen, maar bij wie haal je verhaal?
Je kunt die verknipte honden niet meer bestraffen of wijzen op hun geweten, want dat is er niet.

Probeer een beetje jezelf erin te kalmeren(dat de natuur zijn grillen heeft), want de wereld een geweten schoppen, kan niet.
Jij zit ermee, en ik neem aan dat het net dat gevoel is waar je van af wilt.

ik wens je veel succes, en snap heel goed je teleurgesteldheid en rouw

wow ik krijg echt kippenvel nu ik dit lees. Wat erg! Heel veel sterkte met het verwerken. Een therapeut / psycholoog of andere professionele hulpverlener vind het echt niet raar. Een trauma hieraan overhouden is echt niet raar. Ik weet zeker dat ik ook n trauma zou krijgen als het met Max zou gebeuren, daar moet ik echt niet aan denken. In het belang van jouzelf en Noa zou het je goed doen hier over te praten en zo het trauma verwerken. Het moet echt verschrikkelijk zijn wat je die dag hebt meegemaakt

Heel veel sterkte met het verwerken
en heel veel plezier met Noa

Wat een lieve reacties allemaal, vind het heel fijn om dit te lezen.
Bedankt allemaal!

Liefs, Marleen

Wat is dit verschrikkelijk voor jullie en ik wens jullie heel veel sterkte toe.

Ik zou zeker professionele hulp zoeken.

Sterkte.

Ik kan je aanraden contact te zoeken met een klassiek homeopaat om je te laten helpen..
In de homeopathie zijn zeer goede middelen die jou over dit trauma heen te helpen..
Wil je meer weten dan mag je mij een pb sturen..

Ilja

Logisch! dat je er nog niet over heen bent, zo verschrikkelijk wat er gebeurd is. Ga met iemand praten als je je daar prettig bij voelt, therapeuten vinden maar heel weining gek...

Mijn daisy is doorgereden door iemand die met drank op achter het stuur zat, 6 jaar was ik. Ben nu 23, het heeft een plekje maar soms heb ik nog wel verdriet om daisy. Ook dit heb ik jaren later met een therapeut besproken. Die gaf aan dat ergens nog verdriet om hebben helemaal niet raar is, sterker nog het is normaal. Die aanrijding heeft er wel voor gezorgd dat ik nimmer met drank op achter het stuur stap en de mensen om mij heen dit ook verbied!

Sterkte, heel veel sterkte! Doe waar je je prettig bij voelt en neem de tijd.

Hoi Marleen,

Er is niets raars aan om na zoiets vreselijks mee te maken hulp in te roepen.
Juist heel verstandig. Als je zelf niet in staat bent om het een plekje te geven, dan kan een ander je goed helpen.

Ik krijg koude rillingen van jouw verhaal. Dit hoop je toch nooit mee te maken.

Heel veel sterkte en succes!

Groetjes,
Ine

Wat een vreselijk verhaal,

Onze lieve Wobbe is 3 maanden geleden gestorven aan een voedselophoping in zijn longen, hij is in mekaar gezakt, had nog kleine hartslag maar heeft niet mogen zijn, zie ook nog vaak dat beeld voor me waarop hij in mekaar stuikt en daar ligt... en geloof me praten doet ontzettend goed!!
Geen enkele arts of therapeut gaat dit raar vinden, doe gewoon wat je zelf vind dat je nodig hebt.

Sterkte, Groetjes Ellen

Afschuwelijk , moet er niet aan denken
Kan me voorstellen dat je het nog geen plekje hebt kunnen geven , dat is moeilijk .

Zoek hulp , dat heb je zeker nodig , en vooral omdat je weer een hond hebt .

Je kan er niet aan ontkomen er lopen overal honden.

Knuffel van ons

Bedankt voor alle lieve reacties, voel me nu wel wat overtuigd dat het niet raar is om hier met iemand over te praten, ik denk dat ik morgen de huisarts ga bellen.. (als ik durf :P )

Liefs, Marleen

Hallo Marleen

Ik heb je verhaal met tranen gelezen,

Staat of is het raar om naar je huisarts te bellen voor hulp, nee Marleen, echt niet.

Doe het alsjeblieft Marleen, het is dat ik je niet ken, anders had ik morgen voor je naar de huisarts gebeld, en het allemaal uitgelegd, zodat je langs kon komen, desnoods had ik nog met je meegegaan ook, zo kan je niet door blijven lopen lieverd.

Lieve Marleen, vergeten zul je het voorval nooit, maar nu beperkt het je leven zo, daar moet je echt over gaan praten met je huisarts, en nee, het is echt niet gek, of raar als je dat doet.

Zou giga trots op je zijn als je belt , trouwens dat ben het al hoor dat je het met ons deelt, nu de volgende stap de huisarts

Sterkte Marleen, dikke knuf van Chicka