Nog steeds veel verdriet om doodgebeten pup

Er is niets om je voor te schamen, ik denk zeker dat een huisarts na het verhaal wat je meegemaakt hebt het niet meer dan logisch vind dat je graag hierover wilt praten of professionele hulp wilt.

Ik wens je veel succes en sterkte toe, ik hoop dat het je gaat lukken de stap te zetten om de huisarts op te bellen.

Och wat een vreselijk verhaal ik kan me heel goed voor stellen dat dit een trauma is voor je .

het is zeker niet raar om hier met iemand over te praten . heel veel sterkte

Nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties, ik heb net de huisarts gebeld en heb morgen een afspraak! Nu maar hopen dat hij hiet niet 'raar' vind ofzo.. daar ben ik nog wel een beetje bang voor.. dit ook omdat ik mijn huisarts gewoon niet zo'n hele leuke man vind en vaak weinig begripvol (die 5x dat ik er in mijn leven ben geweest:P) Maar komt vast wel goed!

Groetjes!

Goed gedaan Marleen! Je huisarts hoeft ook geen leuke man te zijn, als 'ie z'n werk maar goed doet. Bedenk dat je er voor jezelf zit, niet voor hem! Niet bang zijn hoor... Sterkte morgen!

Hallo Marleen

Goed gedaan van je, knap dat je gebeld hebt

Ben trots op je dat je de stap gezet hebt

Kan je morgen niet iemand meenemen Marleen, voor het geval je dicht klapt, die het verhaal ook goed kent wat je mee hebt gemaakt, het is maar een idee, ik denk even mee.

Ik wens je alvast sterkte Marleen, en je kunt het, je bent een kanjer

Knuf Chicka

Wat goed van je!! Dat ken ik helemaal, zo'n huisarts, haha
Je kan je wat proberen voor te bereiden, blijf rustig en in de 'ik' vorm praten. Jij bent degene die er last van heeft, en je hebt recht op hulp, dat zoiezo.
Ik denk dat het helemaal goed gaat komen! In gedachten steunen wij je allemaal

Ik kan me heel goed voorstellen dat je deze gebeurtenis niet makkelijk los laat! Het is toch een traumatische ervaring, wat ineens een abrupt einde maakte aan het leven van jullie pas gekregen kanjer. Een kanjer waar je weken naar uit gekeken hebt en dan ineens moet je het beestje weer afgeven! Zo iets kan je niet vergeten, dat zal je altijd bij blijven. Hiervoor is te veel gebeurt. Mijn vroegere hond Buster is als pup uit het niets aangevallen door een andere hond en ik heb nu 17 jaar later nog steeds schrik voor loslopende honden! Nu mag ik van geluk spreken dat Buster alleen wat wondjes had, maar ik zie dat steeds weer gebeuren dat die hond aan komt rennen en moet daarom niets hebben van loslopende vreemde honden. Of ze moeten goed luisteren naar hun baasjes en direct komen als ze geroepen worden. Soms is dat best jammer dat ik daar mee blijf zitten. Ik zou graag eens naar een wandeling van onze rasvereniging gaan, maar om deze reden ga ik er niet heen! Ben veel te bang dat één van mijn doggies weer slachtoffer gaat worden. Laatst is Morris ook weer gegrepen door een andere hond. Gelukkig ben ik daar niet bij geweest, maar zelfs mijn mannetje had de schrik flink in zijn benen toen het gebeurde! Ook hij snapt nu dat ik soms panisch kan worden als er een loslopende hond aan komt rennen....., terwijl hij vaak genoeg heeft gezegt "stel je niet zo aan, er gebeurt toch niets!" Het is toch een stukje angst waar je mee blijft lopen. Misschien dat een therapeut dat stukje angst wel weg zou kunnen nemen.....Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen met het proberen te verwerken van dit vreselijke voorval.....en zal een kaarsje voor je kanjertje branden.

Oh meidje, wat verschrikkelijk! Mij is precies hetzelfde gebeurd, maar destijds was het een rotweiler de 'dader'. Ook mijn pup (13 wkn) was niet meer te redden. Zenuwbaan zodanig beschadigd dat ze nooit meer zou lopen. Zooo oneerlijk!

Ik denk dat het voor jou tijd is om naar een psychiater te gaan...
Ik denk dat je anders nooit meer van die beelden afgeraakt en zullen je eigen honden nooit andere honden te zien krijgen laat staan ermee spelen.

Het is niet raar om hier last van te hebben! Je mag daar ook zeker hulp bij vragen! Ik heb al heel veel narigheid gezien en meegemaakt met zieke en dode dieren, maar toen mijn eigen hondje doodziek was lag ik 's nachts te huilen in bed. Als dertiger. Dat mogen jullie gerust weten.

Heel goed van je dat je een afspraak hebt gemaakt. Succes morgen! Goed dat je eraan gaat werken (dit forum is al een mooi begin)

en Marleen, veel sterkte! ben benieuwd hoe de arts gereageerd heeft op je verhaal omdat je er zo bang voor was voor de reactie dat ie het raar zou vinden, kan me niet voorstellen dat dat ook zo zou zijn nou veel sterkte. grtz

Sorry lise, heb het er niet bij gezet, maar mijn vriend loopt minimaal 1 keer per dag met Noa in het bos waar heel veel honden zijn, Noa speelt dus ook dagelijks met andere honden, alleen dan ga ik niet mee..

Hallo Marleen ,

Ik hoop dat je huisarts je goed heeft weten te helpen en je heeft door verwezen naar een deskundige om over je verdriet en angst te praten.Want het is voor jou en Noa belangrijk dat je hier door heen komt.Misschien al een idee, weet je niet iemand met een gezellig en sociaal hondje die met je mee kan wandelen, al zijn het nog maar kleine rondjes.Als dat goed gaat krijg je misschien een beetje vertrouwen terug in andere honden.Hoop dat je geholpen gaat worden.Sterkte.

Hei Marleen, wat een verdrietige belevenis. Gelukkig gaat het heel goed met Noa, vertrouw erop dat het goed blijft gaan.
Lees de prachtige woorden en steun die `Kylie` je schrijft nogmaals, of print het uit en lees het elke dag even.
Misschien geeft het je vrede en rust en kan je het gebeurde werkelijk een plekje geven in je hart.

zet `m op!
knuffels voor jou en Noa

Ik zou woest worden op die duitse staander en um verrot willen schoppen....maar dat mag zeker niet. Hoe jij je voelde opt moment hoef ik niet te vragen. Maar heb je ooit nog wel eens wat van zn baasje gehoord zo van een sorrie op zn minst ach das ook te min die kan voor mijn part ook de bak in zelfs mijn nekharen gaan overeind staan bij het lezen van jou verhaal en de rest trammelant die daar uit voorkomt ....
ronduit ...BAH. veel sterkte een arm pm je schouder.

Woest worden op de Duitse Staander...hij is niet de echte schuldige, dat is de baas ! Dus schop maar op hem dan !

Als alle bazen een beetje meer verantwoordelijkheidszin hadden zoals de mensen hier, zouden zulke trieste dingen niet gebeuren ! Ik ben nooit vergeten wat ik ooit las, 80 % van de hondengevechten of puppies die het niet halen, beginnen met een baas die zegt "hij doet niets hoor". Het is en blijft een dier en wij moeten er voor zorgen dat zoiets niet kan voorvallen. Ook mijn hond is aangevallen door een loslopende Newfoundlander, de baas vond het niet eens nodig om recht te staan en vond het nog leuk ook. Ik ben woest op hem, niet op de hond !

Maar Marleen, het is zeker niet gek dat je er een trauma hebt door opgelopen, je zou voor minder, je hield immers van je pupje ! Maar probeer nu van Noa te genieten en ik hoop dat je huisarts wat kon helpen !

Nogmaals veel sterkte en ik hoop dat je het een plekje zal kunnen geven, hoe moeilijk het ook is, het was totaal niet jouw schuld !!!

Dag Marleen,
Heel moedig dat je alvast hier je verhaal durft komen vertellen.
Het lijkt me heel normaal dat je daar een trauma aan hebt overgehouden. Zo lang uitgekeken en gedacht over je kleine pup en hem dan zo snel moeten afgeven.
Geloof me praten lucht op. Als je het een plaats kan geven komt er misschien een dag dat je opnieuw leuk kan gaan meewandelen.

Veel sterkte
Lien

Beste marleen,

Hoe afschuwelijk dat je zoiets hebt moeten meemaken zeg!
Ik heb niet hetzelfde meegemaakt maar ik heb ook mijn puppy verloren drie weken geleden weliswaar op een andere manier (hij heeft de kennelhoest opgelopen op de hondenschool) maar het is moeilijk...Ik moet er nu ook niet aan denken om een andere hond in huis te nemen het doet nog teveel pijn...
mijn puppy was mijn eerst hondje en ook de eerste keer dat ik dus een hond moest afstaan maar het doet verdomd goed pijn en zeker als het op zo een onfaire manier moet gebeuren!!!
Ik wens je nog veel sterkte verder en aarzel niet om hierover met iemand te praten!
Natuurlijk is dit niet raar maar is het normaal dat je van zoiets getraumatiseerd bent!
nog veel sterkte

Hallo allemaal,

De huisarts reageerde gelukkig vriendelijk en ben doorverwezen (Emilie, was ook mijn eerste eigen hondje ja, en kan me voorstellen hoe je je voelt, is dan toch wel echt je 'kindje' zeker als je zelf (nog) geen kinderen hebt denk ik! Sterkte ermee!!)

Verder, Anoniem & Marie-José, de eigenaar van de hond heeft alles meer dan keurig afgehandeld,ze had de hond net 2 maanden geleden uit het asiel gehaald en ze zei dat hij zoiets nog nooit eerder had gedaan, maar dat weet je dan natuurlijk nooit zeker. Ze is zelf dierenarts dus vond het ook echt verschrikkelijk wat er is gebeurt. En dag erna stond er een grote bos bloemen voor de deur en ze heeft alle dierenarts rekeningen betaald + geld voor een nieuwe pup, erg netjes dus, want volgens de verzekering had ze me helemaal niets hoeven geven! (kwam een paar maanden later een man van de verzekering, maar de vrouw zou geen geld van de verzekering krijgen.) Dus wat dat betreft totaal geen verwijtende gevoelens naar de eigenaresse, die vond het zelf ook al verschrikkelijk genoeg en ze zou 2 dagen later (na wat hij had gedaan) ook een bespreking hebben met meerdere deskundigen om te kijken waar het gedrag vandaan kom. Ik weet bijna zeker dat ze dit risico nooit meer zal nemen en de hond niet meer los zal laten lopen..

Groetjes, marleen

goed zo marleen. Echt het is ongelofelijk wat praten kan doen. Ik heb op een bepaald punt ook tegen een depressie aan gezeten en een psycholoog heeft me toen enorm geholpen. Uiteindelijk zei zij de dingen die ik zelf al wel wist maar gewoon niet wilde accepteren.

En heel eerlijk gezegd zit ik al te huilen als ik naar animal planet kijk (programma's als animal cops) en ben wel eens huilend en gillend wakker geworden omdat ik droomde dat ik Diesel moest laten inslapen. Hoe het dus gaat zijn als het echt zover is wil ik niet eens aan denken.

Zet hem op, het komt goed maar heeft gewoon tijd nodig.

Fijn dat hij begripvol heeft gereageerd dat geeft je zelf ook meer moed denk ik om de verdere gesprekken aan te gaan. Veel sterkte verder!

Hallo Marleen

Het doet me goed te lezen, dat je huisarts begripvol was en je heeft doorverwezen.

Ben super trots op je dat je de stap hebt gezet alleen al om te bellen naar je huisarts, maar dat je ook naar bent de huisarts gegaan

Ik zou kunnen snappen dat je er tegenop zag vanmiddag, eigenlijk niet durfde, zenuwachtig was, maar Marleen toppie dat je geweest bent bij je huisarts, en dat je gesprek goed werd opgepakt door je huisarts

Dikke pluim voor je Marleen

Groetjes knuf Chicka

Geweldig gedaan, want het is altijd eng zo'n eerste stap. Nu ken je de huisarts een beetje, en dadelijk moet je het tegen een vreemde psych/hulpverlener gaan vertellen, maar ach... die zijn ervoor hè?

Hoi Marleen,

Ik heb zojuist met een brok in mijn keel je verhaal gelezen!

Hoe gaat het nu met je?

Ik vind het erg netjes dat de eigenaar van het andere hondje haar verantwoordelijkheid nam!

Liefs

Nou geloof me, er is NIEMAND die je raar zal vinden. Het is verschrikkelijk dat dit is gebeurd en dat je het hebt gezien. Ik vind het hartverscheurend. Je moet het echt doen hoor, want het helpt.
Ik heb ook hulp gezocht omdat ik me altijd zo druk maak om andere mensen, ik kan dingen niet loslaten en laat me door alles opnaaien. Ik ben blij dat ik hulp ben gaan zoeken en van ALLE stomme beschamende hersenspinsels die ik haar heb verteld...ik ben nog steeds welkom .
Ik had nooit verwacht dat praten met iemand die daarvoor geleerd heeft, zo bevrijdend kan zijn.
Natuurlijk is mijn situatie en hulpvraag anders, maar het komt erop neer dat ze je echt goed kunnen helpen.